Een kleine maansikkel schijnt door de dichte dakbedekking van de bomen. Enkele straaltjes licht weten de duistere ondergrond te verlichten. Op sommige plekken lijkt het alsof de grond wat ingedrukt is, alsof er een spoor loopt. Als men beter kijkt blijkt dat inderdaad het geval te zijn. Twee verschillende sporen lopen naast elkaar. Het spoor van een edelhert en het spoor van een vos. Verderop ritselen enkele struiken. Een jong vrouwelijk edelhert komt uit de struiken tevoorschijn. Direct achter haar loopt een vos. De twee dieren maken echter een kalme indruk. Ze lijken elkaar dan ook geen kwaad te doen. Maar één van hun is ook geen echt dier. Kalm knabbeld het edelhert aan een blaadje. Het blaadje kleurt zeer goed bij de mosgroene ogen van het edelhert. Maar dit edelhert is ook geen echt hert, ze is een leerling.

Ze kon gewoon simpelweg niet slapen. Het had voor Aressuka weinig zin om met wijdopen ogen wakker in haar bed te blijven liggen. Dus was ze stiekem de afdeling uitgeslopen, om samen met haar vos een nachtwandeling te maken. Zodra ze buitenkwam veranderde ze zich in haar dierlijke vorm, een vrouwelijk edelhert. Zicht was voor Aressuka geen probleem, jarenlang op Shadra wonen had ervoor gezorgd dat ze aardig goed kan zien in het donker. Op Shadra was het echter geen pretje voor haar. Maar dat komt doordat Aressuka eigenlijk Novaans is.

In haar dierlijke vorm voelt Aressuka zich meer op haar gemak in het donker. Ze is nu ook in een natuurlijke omgeving. Met haar vos Vulpes aan haar zijde voelt ze zich redelijk veilig. Op dat moment verstijft ze even. Vulpes begint lichtjes te grommen. Er is iets in de buurt. Iets dat niet de beste bedoelingen heeft. Uit de schaduwen komt een donker wezen tevoorschijn. Maar het is niet alleen. Een tweede komt van een andere kant tevoorschijn. Het hert kijkt om zich heen, op zoek naar een vluchtroute. Het eerste roofdier springt op Aressuka af. Met een welgemikte slag van haar hoef weet ze het af te weren. De belager maakt even een jankend piepgeluid. De vluchtroute is gezien. Als een pijl uit een boog schiet het hert weg, gevolgd door de vos. Ze komen aan op een open plek, om vervolgens te zien dat uit de beboste gedeeltes nog meer wolven tevoorschijn komen. Ze zijn zojuist regelrecht in de val gelopen.

O dear, dit ziet er niet best uit.

(En daar krijg ik ineens inspi voor. Open voor iedereen)

Niet veel verderop zat Maldred vanuit een boom naar de sterren te kijken. 'Wat er ook gebeurd, de sterren zullen blijven staan.’ Een van de vele wijsheden die zijn moeder hem altijd influisterde, als ze ’s avonds weer eens in hun huisje naar de open haard zaten te staren. En ze had gelijk. Wat er ook gebeurde, de sterren bleven staan en de rivieren bleven stromen. Wat er ook gebeurde, het leven ging gewoon door.

Hij sloot zijn ogen en luisterde naar het bos. Naast zich, op een andere tak, hoorde hij Wodan tevreden spinnen. De lynx hield van dit bos, net zoals Maldred. Het was heerlijk hier, de geur, de vertrouwde geluiden en… wat was dat? Zijn ogen schoten weer open. Hij had iets gehoord! Ja, weer! Het geluid van vluchtende hoeven! En nu een soort van geblaf, wolven! Och, als het dat maar was. De wet van de natuur heette het. Eten en gegeten worden. Wolven en hun prooien.


Het geluid kwam zijn kant op. In de struiken slopen enkele wolven rond. Hij kenden het. Al vaak genoeg had Maldred gezien hoe ze hun prooi insloten, doodden en opaten. Een keer had hij het zelf bijna voorgehad! Maar toen hij het hert zag aankomen, op de voeten gevolgd door een vos, begreep hij dat dit niet zomaar een hert was. Dit was een leerlinge! En ze zou ieder moment, tja, opgegeten worden! “Wodan. Wodan!” fluisterde hij. De lynx hief zijn hoofd op. Aan de wolven besteedde hij geen aandacht. Ze zaten meer dan hoog genoeg hier. “We moeten ze helpen.” Het dier draaide zijn hoofd wat opzij. Meen je dat nou? Leek hij te willen zeggen. “Kom!” Maldred sprong uit de boom. Nog voordat zijn voeten de grond raakten, was hij al veranderd in een bijna drie meter grote, bruine beer, die de wolven woest aankeek. Hij stelde zich op zijn achterpoten en brulde naar de wolven. Wodan landde een heel stuk zachter en sierlijker naast hem, maar keek minstens even gevaarlijk. Hopelijk moesten ze ze geen pijn doen om ze weg te krijgen… 

Hoe kon ze ook zo dom zijn? Een nachtelijk uitstapje in het bos maken is natuurlijk nooit zonder risico's en dat merkte ze nu maar weer. Vluchten had nu weinig zin meer, nu zij en Vulpes op die open plek staan, omsingeld door wolven. Nu vluchten van het lijstje met mogelijkheden geschapt is moet ze maar gaan vechten. Fijn, erg fijn. Haar dierlijke vorm is niet echt een vechter. Dan is ze ook nog een lichtmagiër, dus in het nadeel nu het zo donker is. Dan moet ze maar haar duistere krachten gebruiken, hoezeer ze er ook een hekel aan heeft. Vulpes piept een beetje. Ze heeft door dat het hard tegen hard gaat worden. Dus de jonge vos verzameld haar moed en gaat met rechtopstaande haren, als een woeste kat de wolven toegrommen. Aressuka ondergaat echter echt wat veranderingen. In haar dierlijke vorm is ze misschien minder snel duister, er is toch wel een ietswat donkerder kleur groen in haar ogen te zien. Bovenop haar hoofd verzameld zich langzamerhand donkere slierten. De slierten klonteren samen en vormen een gewei, bestaande uit duisternis. Het is geen gewei met mooie vertakkingen, het is een gewei dat bestaat uit twee lange uitsteeksels. Als een soort spiesen. Piepkleine weerhaakjes zijn her en der verspreid over het spiesgewei.

De eerste wolf springt op Aressuka af als hij ineens zijn aanval staakt. Verderop staat een bruine beer op zijn achterpoten die naar de wolven brult. Naast de beer is een lynx. Blijkbaar is ze niet de enige leerling in het bos. De wolf die echter de aanval begon draait zich weer om naar Aressuka en rent op haar af. Een grotere fout had hij niet kunnen maken. Direct houd Aressuka haar hoofd naar beneden. Een vreemd geluid is te horen als de wolf dwars door zijn kop doorboord word. Ze schud even flink met haar kop en haar gewei komt weer uit de wolf. De andere wolven blijven naar haar grommen. Maken korte uithalen die net te ver voor haar weg zijn. Ze snapt het wel, ze proberen haar uit te lokken uit haar positie. Het enige dat ze kan doen is wachten op het moment dat er door een wolf weer een fout word gemaakt. Maar dat zal slechts ijdele hoop zijn. Bovendien gaan ze nu ook al naar de beer die verderop staat dreigen. Ze vallen hem echter niet aan. Het lijkt eerder alsof ze hem in toom proberen te houden zodat de rest van de troep Aressuka kan uitputten.