Stoelen, check. Tafels, check. Muziekinstrumenten tegen de muur? Check. Eres liep in gedachte haar lijstje nog even langs. Ze zou eigenlijk een spreuk moeten zoeken die het lokaal uit zichzelf verbouwde. Zo vaak als zij alles moest verschuiven zou ze nog eens een hernia krijgen. Goedkeurend keek ze de ruimte rond terwijl de muziekinstrumenten op de achtergrond zachtjes een vrolijk deuntje speelden die haar hadden geholpen de kracht te vinden alles te verplaatsen. Zachtjes neuriede ze mee met de melodie. Soms zong ze kleine stukjes mee in de thuistaal van Nova. Haar vingers jeukte om zelf één van de instrumenten op te pakken om ook te gaan spelen. Maar zij was hier niet vandaag om te gaan spelen. Ze zou vandaag weer een Melodiam test af gaan leggen bij een leerling, nogmaals een mentorleerling van haar. Ze was erg nieuwsgierig hoe hij het er vanaf zou brengen aangezien hij het met songwriting en zingen ging doen. Eres legde de laatste hand op het klaarzetten van het lokaal. Namelijk, twee stoelen en tafels in het midden van de kamer met op één van de twee tafels papier en schrijfgerei. Zelfs ging ze aan de lege tafel zitten en pakte een notitieblok met een pen om tussendoor aantekeningen te maken. Nu was het wachten enkel nog op Grey, de student bij wie ze vandaag de toelatingstest ging afnemen.

(Daar is ie dan Mitchje)

Kalmpjes kwam de zon op wat duidde op een nieuwe dag op de academy. Het duurde daarom ook niet lang voor het naar de middag zou lopen. Lessen waren rond deze tijd van het jaar schaars omdat vele al afgerond waren met het programma en alles tegen de vakantie aan zat te lopen. ’Grey’ sprak een hoge piepstem tegen hem. ’Grey! Moh, je hebt over twee uur een afspraak met je mentor’ sprak de pixie genaamd Archiver. De kerel met oranje haren kwam moeizaam in beweging en hij mompelde wat. Hij was tot midden in de nacht door gegaan aan het schrijven, wetend dat hij een toelatingstest had en op zijn minst nog wat op papier wilde hebben. Hij was in slaap gevallen halverwege de nacht en werd nu pas wakker gemaakt. ‘Hoe laat is het?!’ sprak hij ineens met verraste stem. Zijn blik ging naar de klok in die in iedere studieruimte van de etages aanwezig was. ‘Nog twee uur!’ sprak hij met een kracht in zijn stem. Hij schoot overeind en greep het papier van het bureau waar hij aan zat en de veer die er lag. Hij borg het op in het doosje wat er voor bestemd was en pakte de stapel papieren. Hij rende de trap op naar de jongensslaapzaal en ordende zo snel hij kon de stapel van wat hij nodig had of niet. Hij pakte zijn koffer en klikte deze open. Hij deed de nette papieren er in, de schrijfveer. Op zijn nachtkast pakte hij twee kubussen, Raziaanse spreukkubussen. Bekend op grote massa’s aan magie op te slaan om moeilijkere spreuken voor mensen als Grey makkelijker te maken. En sinds dat zijn vader in coma geraakt was had hij het hard nodig met het ordenen van de magie. Hij wierp ze in het zwarte zakenkoffertje en liep de doucheruimte in. Na een uur kwam hij terug met zijn haren netjes geordend en zijn kleding in een wat zakelijke uitstraling. Een wit overhemd met daaronder een groen shirt. Daaroverheen had hij een simpel colbertje aan en onder het geheel zat een donkerblauwe spijkerbroek. Een nette kledingstijl die je niet altijd bij de nonchalante Grey zou verwachten. ’Sinds wanneer ben jij dit soort kleding ook weer gaan dragen?’ vroeg de pixie die even een rondje om Grey vloog. ‘Sinds de breuk met Romance ben ik veel dingen ander gaan zien, Archiver…’ sprak hij koud en zakelijk. Zwijgzaam liep Grey richting het koffertje en deed de schrijver dat een uiterlijk had van een verbrand takje met daarop een metalen punt. Zwijgzaam liep Grey met het koffertje naar buiten en keek even om. ‘Ga je mee? Archiver?’ sprak hij met een zekere toon in zijn stem en grinnikte even. De pixie vloog achter hem aan en Grey sloot de deur van de jongensslaapzaal.

Op de gangen liep hij met een kalme pas die zekerheid en kracht uitstraalde. Niets vergeleken met de kerel die voor de administratie voor straf een tweetal weken gedwongen in de bibliotheek moest werken. Niet die kerel die vlak na de breuk met Romance wegliep van het Cassiaanse platform. Hij was heel wat andere weg in geslagen dan hij verwachten. Eenmaal voor de deur van het muzieklokaal stopte hij even en klopte driemaal krachtig op de desbetreffende deur en deed de klink naar beneden. Hij had Miss Eres al gesproken over wat hij wilde gaan doen, maar zijn daadwerkelijke motief had hij nog in het duister laten schuilen. Ze hoefde niet te weten waarom hij zo nodig songwriter of zanger wilde worden. Hij hoopte alleen dat hij zijn doel er mee wist te bereiken, en daar kwam hij op een enkele manier achter, het doen. De zelfverzekerdheid zakte half weg toen hij de opstelling zag, alles aan de kant, twee tafels in het midden en aan een van de tafels zat de docente. Hij kon het draaien en kantelen zoals hij wilde, hij kwam er niet onder uit dat deze docente veel meer ervaring had en hem ging beoordelen. En dat bleef als leerling altijd spannend om mee te beginnen. Hij zweeg even en liep rustig de ruimte in. Archiver was in zijn kraag gaan zitten en nam er het beste van. ’Grey, het komt in orde… sprak hij fluisterend en knikte even. Grey rolde zachtjes met zijn ogen, het beestje had makkelijk praten, hij moest uiteindelijk de test doen. En zo te zien werd het uit het niets beginnen, vanaf scratch. Hij keek even naar zijn koffertje waar een aantal werken in zaten, maar liep toen met dezelfde krachtige pas naar de tafel en ging er aan zitten. Hij klikte het koffertje open en haalde zijn schrijfveer en een enkele kubus er uit. Hij zette deze op de tafel en keek toen met een kalme blik richting de docent. ‘Goedenmorgen, Miss Eres….’ Begroette hij haar toen en glimlachte vriendelijk. Het bleef een knappe vrouw met veel kennis over muziek, als hij van iemand iets kon leren was zij degene die hem hier het meeste kon bijbrengen.

Het geluid van de muziekinstrumenten stierf langzaam weg naarmate Eres ze tot stilte maande. Grey had straks zijn opperste concentratie hard nodig. Dan kon hij geen afleidende geluiden gebruiken zoals een half orkest dat zoeven nog het lokaal met geluid vulde. Eres hoopte maar dat de jongeman niet te lang op zich zou laten wachten. Stilte was iets wat ze niet goed kon verdragen. Ze wilde eigenlijk altijd wel geluid of op z’n minst lawaai om zich heen hebben. Als het stil was, kreeg ze het gevoel ingesloten te raken. Misschien was ze daarom zo blij met deze baan. Ze kon de hele dag muziek maken en niemand zou klagen, want het was immers haar werk om geluid te maken.

Eres keek op toen de deur open ging en Grey binnenkwam. Ze had de jongeman nog nooit in de les gehad, maar ze herkende hem van de foto die ze in het mentordossier had staan. Ze glimlachte hem vriendelijk toe en gebaarde hem om binnen te komen. 'Ook een goedemorgen gewenst Grey,' antwoordde ze hem met dezelfde oprechte warme glimlach als waar ze hem mee begroet had. 'Heb je jezelf een beetje goed kunnen voorbereiden?' was de vraag die daarna volgde. Eres gaf hem even de tijd om te antwoorden waarna ze verder ging. 'Ik heb twee opdrachten voor je vandaag. Een theorie opdracht en een praktijk opdracht. Het doel van vandaag is om beide opdrachten naar voldoening uit te voeren. Heb je zelf verder nog vragen?' vroeg Eres waarna ze Grey opnieuw even de tijd gaf om na te denken over eventuele vragen, mocht hij ze hebben. 'Goed...,' ging ze daarna verder. '...we beginnen met de theoretische opdracht. Ik heb papier en schrijfgerei voor je neergelegd. Ik wil dat je een muziek act bedenkt. Genre, opbouw, uiterlijk. Je mag het zelf zeggen. Er zit maar één eis aan: de act moet uitvoerbaar zijn. Teken, schrijf, knip en plak, dat maakt me allemaal niet uit. Je krijgt een uur de tijd om iets te bedenken. Als je zover bent, mag je het aan me presenteren. Als je tussendoor vragen hebt, dan kun je ze gewoon stellen,' vertelde Eres waarna ze van de tafel opstond. 'Als je er klaar voor bent, dan laat ik de tijd lopen en dan kun je beginnen,' zei ze.

Zwijgzaam zeeg hij neer op de stoel en keek even gespannen naar het papier. Zijn oren stonden op scherp terwijl Eres hem de de toelatingstest deed uitleggen. Grey zijn ogen keken even opzij. ‘Muziek…act?’ sprak hij even nadenkend. Oh dear god, hij moest ook de aankleding en alles gaan bepalen, binnen een uur. Even keek hij op de naar de klok en naar het lege papier. Hij klikte het doosje open waar zijn schrijfveer zichtbaar in zat. Het leek op een verbrande tak die hakkelig de structuur van een veer vormde. Grey sloot zijn ogen en begon de veer om zijn vingers heen te laten draaien. Het kreeg ineens een felrode vlam en Grey was ongetwijfeld direct aan de slag gegaan. Zijn ogen gingen naar het lege papier en Archiver vloog uit de kraag van Grey en keek met spanning naar de veer. Het was een beetje een standaard tafereel. kom ooop, wordt op zijn minst geel… sprak Archiver met zachte pieptoon. De veer bleef om de hand van Grey heen gewikkeld worden zoals een zwaardvechter zich uitsloofde met zijn zwaard door het verschillende kanten in draaide zo was het een tik van Grey geworden om met zijn veer te beweging tijdens het nadenken. En de vlam gaf duidelijk aan of hij iets had. Het werd af en toe akelig oranje tot bijna geel, maar tot nu toe kwam het nog niet aan de felgele kleur. Grey zijn ogen sloten zich. Archiver was het beu en vloog naar Grey’s gezicht. Hij sloeg even met zijn al te kleine handje tegen de neus. ‘Remember! Take the rage, put it on a page and take the page to the stage!..’ sprak zijn stem akelig hoog en Grey zijn ogen schoten open. De vlam kreeg ineens een felgele kleur. ’Het werd tijd’ sprak de pixie met opgeluchte zucht. Grey zijn ogen gingen naar het papier en het beweging die hij met de veer tussen zijn vingers maakte stopte en hij nam de veer in schrijfhouding. Toen  de veer het papier raakte schoot de felgele kleur van de vlam over in een limoen groene kleur. Grey zijn ogen kregen een lichte twinkeling, wat duidelijk zijn genot aangaf voor het gewoon al schrijven. Alleen ging hij anders te werk dan anderen. Hij zette een kort streepje dat leek op de I, met een ruimte van ongeveer een halve centimeter kwam er weer een. Die niet sneller opgevolgd werd door eenzelfde streepje met echter een paar millimeter. Niet veel later werd het streepje opgevolgd door wat bredere vlakken en het leek net of Grey een streepjescode aan het maken was. Tussen de strepen door kwamen woorden, en soms een groepje woorden. Mocht Eres veel weten van muziek, dan zou ze of versteld staan of apart toe kijken. Wat Grey aan het doen was had hij geleerd van zijn grootvader die veel oude boeken had. In een van deze boeken was breed uitgelegd hoe men in verloren tijden muziek schreef en dit was een van de oude stijlen uit Razen waarin de muziek werd geschreven en gelezen en soms werd door middel van deze notatie met magie muziek gespeeld. Grey zijn ogen gingen even naar de klok aan de muur en schoten daarna naar het papier terug. Hij schreef snel en vlot, en af en toe stopte hij even en leek hij na te denken. Na een half uur had hij drietal pagina’s volgeschreven met deze oude verloren manier van muziek schrijven. Nu kon Grey amper instrumenten bespelen dus dit leek een probleem voor hem te worden, voor de mensen die nog niet wisten wat hij ging doen. Met kalme houding maakte hij een stapeltje dat op volgorde lag en legde het op de hoek van zijn tafel. ‘Hmmm….’ Sprak hij even nadenkend. Hij knipte in zijn vingers waardoor er op het tafelblad een onschuldige vlam ontstond. Lichtmagiërs konden ilussies opwekken door het licht zo te manipuleren dat het de juiste vorm en kleur aannam. Vuurmagiërs konden iets vergelijkbaars maar dan met vuur. Zwijgzaam hield hij beide handen bij het vuur alsof hij een bol er omheen vast had en de vuur nam een aparte vorm aan, het leek zich te vervormen en een massa te maken. Al vlug stond er een klein miniatuur bankje op een zwarte plaat. Op het bankje lag een klein poppetje met een microfoon. Om de bank heen stonden een viertal dansers die leken te hangen of te zitten. Naast de plaat stonden viertal kleine poppetjes. Het waren allemaal illusies maar zo ver kon hij het beste presenteren door het te laten zien in een kleine bewegende maquette. Hij keek op de klok, het was nog maar een kwartier dat hij over had. De maquette mistte een hoop detials, maar het zorgde voor een duidelijke beeld van wat Grey bedoelde. Hij moest zijn tijd goed in de gaten houden, anders leverde hij maar half werk. Archiver keek intens toe, zelfs hij had dit nog niet gezien en bleef rustig naast Eres zweven met half open mond van verbazing. Hij wist dat Grey onder druk presteerde, maar op deze manier had hij nog nooit gezien. Zwijgzaam pakte Grey zijn zojuist geschreven papier en legde het op volgorde neer op de grond. De drie pagina’s lagen naast elkaar en Grey pikte de raziaanse spreukkubus op en legde deze voor de middelste papier. Hij drukte op het middelste vakje van de bovenkant dat de kubus met een doffe klik open maakte en het rolde zich uit als een soort kruis, waarvan je op aankon dat het een kubus was. De sfeer leek even gespannen door de kracht die het kleine vlammetje in de kubus had opgeslagen even tot ontlading kwam. Echter werd er niets door beschadigd maar was het voelbaar voor de getrainde magiër zoals een docent. Grey begon met het mompelen van een paar spreuken en de geschreven tekst van zijn veer gloeide oranje op. ‘Initiate, mixer…’ mompelde hij terwijl het vlammetje een hologram van een soort mixpaneel waarin duidelijk muziekfragmenten gemixt konden worden. De opgelichte tekst kwam los van het papier en lieten de lege vellen achter en het sloot zich aan elkaar als een lint dat zich in een snelle beweging in een bepaalde plaats van het mixpaneeltje liet verdwijnen. Grey zijn ogen opende zich weer en de spanning bleek weer licht gedaald. Nog een tiental minuten op de klok en Grey keek even naar de instrumenten. Zijn ogen gingen naar een gitaar die hij oppakte en zijn vinger tegen de plug voor de versterker duwde. Hij trok zijn vinger weg terwijl een oranje draad zichtbaar werd. Hij plugde het in de versterker die vervolgens een klein vlammetje vlak naast de gitaar maakte. Grey zijn ogen gingen naar de drums en deed dit ook met de drum. Gevolgd door nog een basgitaar. Ze stonden in simpele opstelling terwijl Grey zijn ogen richting de kleine maquette liet glijden. Hij maakte wat aanpassingen met de mixpaneel om de juiste toezeggingen te maken aan de geschreven muziek en zwijgzaam liep hij naar de maquette. Hij keek er een vijftal minuten even aandachtig naar terwijl hij iets zacht leek te zingen. Hij knikte even en liep weer terug naar zijn klein mixpaneel dat boven het vlammetje van de kubus zweefde. Het had een klein display waarin dezelfde tekst stond geschreven en bij het begin van de ‘eerste’ pagina stond. Grey keek even naar Eres om haar reactie te pijlen maar deed het niet te lang. Hij ging weer terug naar de microfoon en zette deze op zijn plaats. ‘Zoals u zei, ik moest het presenteren…’ sprak hij. ‘Ik weet niet goed wat u voor presentatie voor u had, maar ik was het niet van plan om het u zomaar te laten lezen…’ sprak hij toen. ‘Ik denk dat ik u het beter even kan laten horen en zien.’ Sprak hij terwijl hij zakelijke toon aanhield alsof hij zeker was van waar hij mee bezig was. Zwijgzaam schroefde hij de microfoon op juiste hoogte vast. Hij liep naar het mix paneel en drukte drie knopjes, van de 6 die er naast elkaar stonden in. De vlammen naast de microfoon kwamen tot leven en leken een paar silhouetten te maken die de drumsticks, gitaar of pick vast namen. Grey keek even naar het scherm en Archiver wist precies wat Grey dacht. ‘Mijn uur zit er op, ik denk dat het tijd is voor mijn presentatie van mijn muziekact..?’ sprak hij kalm en keek naar Eres met een tevreden maar zekere blik in zijn ogen. Nu hopen dat er niets mis is gegaan tijdens zijn voorbereiding.

[hopelijk is het een beetje te volgen wat Grey doet. Ik sta versteld dat ik met de weinige inspiratie dit toch nog neer weet te zetten. Grey lijkt me namelijk de laatste tijd een beetje aan het ontglippen.]

Zodra Grey zijn pen pakte om te beginnen liep Eres naar haar bureau en pakte uit de lade een zandloper die afgestemd was op een uur. Deze draaide ze om waarmee ze de tijd die Grey kreeg om iets voor te bereiden in liet gaan. Het begin leek hem vrij moeizaam af te gaan. Hij zat stil voor zijn tafel en het papier bleef leeg. Eres moest zich inhouden om naar hem toe te lopen en hem te helpen. De Melodiam was bedoeld voor leerlingen die echt iets met muziek wilde doen en dat zou ook aan hun resultaten te zien moeten zijn. Ze mocht Grey niet helpen bij zijn toelatingstest. Ze mocht niet eens een emotie aan hem tonen. Ze moest neutraal blijven tot de twee uur voorbij was en ze hem kon feliciteren…of teleurstellen.

Ondanks dat begon Eres nou toch wel nieuwsgierig te worden toen de veren pen van Grey fel geel oplichtte en hij als een gek begon te schrijven. Zonder geluid te maken, wat hem misschien uit zijn concentratie zou kunnen halen, liep Eres achter hem langs en wierp zo een snelle blik op wat hij aan het doen was. Haar ogen flitsten over het vel. Eerst leken het een paar simpele streepjes. Maar toen ineens herkende Eres het patroon erin. Er waren weinig mensen die deze vorm van een notenbalk kende en konden lezen. Zij die het konden maken waren er nog minder. Eres had het geleerd toen ze op doorreis op Razen was. Eén van hun bandleden die zelf van Razen kwam en daar al jarenlang muziek bestudeerde, had het haar geleerd. Het was grappig om te zien op welke onverwachte momenten zoiets weer kon opduiken.

Eres liep weer verder. Haar blik ging naar de kleine pixie die al die tijd bij Grey in de buurt was geweest. Ze wenkte hem even. ‘Ik wil hem net zo graag helpen als jij dat wilt. Maar dit is iets wat Grey in zijn eentje moet doen. Ik heb er alle vertrouwen in dat hij het kan. En ik weet dat het lastig is om niets te mogen doen. Maar ik wil je toch vragen of je hem niet meer te helpen totdat hij helemaal klaar is met de test,’ vroeg ze hem zachtjes en zo beleefd mogelijk. Daarna ging Eres weer zitten. Zo zou ze Grey het minste storen bij zijn werk.

Eres keek pas weer naar de jongen op toen hij weer tegen haar begon te praten. Ze rechtte haar rug en ging wat beter op haar stoel zitten. Eres blik ging naar het bureau. Daar vielen net de laatste zandkorrels door de zandloper. ‘Inderdaad, je tijd zit erop. Ik ben erg benieuwd naar wat je me gaat laten zien Grey. Neem je tijd en verras me,’ glimlachte ze hem toe terwijl ze haar pen weer oppakte en de vlak boven haar notitie blok liet zweven.