1

De zon straalde warm, te warm. Lichtjes hijgend stopte de jongen met lopen. Rustend op zijn knieën gaf hij zichzelf een paar seconde om bij te komen. Hij voelde hoe zijn hart trommelde in zijn borstkas. Met de rug van zijn hand wreef hij de druppels zweet van zijn voorhoofd, zijn ogen fijn geknepen tot kleine spleetjes staarde naar de zon. Nog even doorzetten, de verkoeling kwam eraan.
Ineens voelde hij een zachte tik tegen zijn achterhoofd. Nog hijgend van de inspanning keek hij over zijn schouder. Een lange tengere jongen gaf hem een speelse duw tegen zijn schouder.
'Hemal wat ben je nou voor een watje? Kan je niet eens een balletje trappen voor het komende half uur?' De licht bruine ogen die de jongen altijd deden denken aan woestijnzand straalde helder. Hij zette een uitdagende grijns op en rechtte zijn rug.
'Ik wachtte tot jij eindelijk van je reet kwam om mee te doen,' spotte Hemal terug. 'Jij en ik, Ratan. Degene die het eerste een punt scoort wint en de verliezer moet een kwartier lang bloot op een steen zitten.' Kort keek hij Ratan aan en die keek terug. De gebruinde lippen van zijn vriend krulde omhoog tot een smalend lachje. 'Oké kleine viespeuk, denk maar niet dat ik daar straks zit.'

Kreunend van de pijn hing Hemal voorover. Zo goed en zo kwaad als het kon probeerde hij een standbeeld na te doen. Elke beweging die hij maakte deed hem zeer. Naast hem zag hij Ratan onaangenaam wiebelen op zijn steen. De jongen merkte dat hij naar hem keek en trok een pijnlijk gezicht. Ja hij snapte wat hij bedoelde, de stenen voelde aan als een hete plaat. Hemal sloot zijn ogen en telde in gedachten de secondes af. 3,2,1..
Als getrainde hondjes sprongen ze tegelijk op van de steen, rende naar beschutting met hun handen op hun billen. In de schaduw van de school leunde ze opgelucht tegen de koele muur aan, met broek.

'Ik zal dit wel gaan missen,' Verbaasd keek Hemal op, met half dichtgeknepen ogen voor de zon, kon hij naar Ratan kijken.
'Je gaat dus echt,' mompelde hij onbewogen, hij voelde gewoon de sfeer gespannener worden. Ratan's plotselinge nieuws was al als een bom in huis geslagen, en sindsdien leek het onderwerp een taboe. Elke keer voelde het alsof iemand een muur tussen hen in duwde en Hemal kreeg hem maar niet omver. Ratan knikte een paar keer achter elkaar en leek niet te kunnen stoppen.
'Deze kans krijg je maar eens in je leven, als ik daar m'n plek kan vinden zal alles een stuk makkelijker worden.' Nu was het zijn beurt om te knikken, ja het was ook een buitenkans. Elk kind en zelfs volwassene droomde van een leven in het Westen. Het was natuurlijk geen paradijs maar alles was beter. Geld, werk, eten. Gewoon alles, als Hemal naar de tijdschriften keek met plaatjes van gebouwen die naar de hemel reikte en dan naar zijn eigen huis keek die bestond uit plastic. Dan zag je wel een verschil.
'Wanneer vertrek je?'
'Morgen.' Het leek wel alsof iemand zijn hart fijnkneep. Morgen, zo snel al. Hij was misschien minder geschrokken geweest als hij het eerder had gevraagd, maar hij wilde het niet weten. Hij alleen zitten op de brandende stenen. Alleen juichen wanneer ze konden douchen, alleen lopen naar huis. Een koude siddering ging door zijn lijf.
Watje, gedraag je als een vent en niet als een jongetje van vijf die niet zonder zijn moeder kan! Riep Hemal zichzelf streng toe. Ongezien schudde hij zijn hoofd om de negatieve gedachten weg te denken. Hij moest niet zo egoïstisch zijn, Ratan was daar tien keer, nee biljard keer beter af dan hier. Ratan was slim, sterk en knap, al zou hij het laatste nooit hardop zeggen.
Abrupt zonder er zelf echt bij na te denken liep hij weg. Zonder te kijken naar Ratan stopte hij een moment.
'Kom je nog? Mata* wordt nog bezorgd.' Hij keek niet achterom of Ratan hem volgde.

Alles was stil, op het zachte gemurmel van Mata en de huilende honden na. Hij krulde zich nog meer op en wikkelde zijn deken strakker om zich heen. Hij had het ijskoud en voelde de kippelvel over zijn armen. Maar het was niet koud, het was eigenlijk hartstikke warm. Waarom had hij het dan zo koud? Had het te maken met het benauwde geknepen gevoel bij zijn borst? Hemal draaide zich onrustig weer om. Misschien was hij ziek aan het worden, of had hij iets verkeerds gegeten op school. Rusteloos priegelde hij aan zijn armband. Het was een simpel ding maar gekregen van zijn opa, gemaakt van houten kralen om een touwtje. De jongen concentreerde zich op het geluid van de kralen die tegen elkaar aan botsten. Na een paar seconden voelde hij zich wat rustiger worden. Hij bleef doorgaan met rommelen aan zijn armband tot zijn schouders ontspannen naar beneden zakte. Hemal draaide zijn hoofd een beetje naar rechts, hij zag maar net de rug van Ratan. Zijn oogleden voelden loodzwaar aan, tot ze eindelijk naar beneden zakten en hij in een diepe slaap viel.

'Hemal?'
Slaperig keken de bruine ogen de ruimte in. Snel knipperend voor het ligt begon hij in zijn ogen te wrijven.
'Ah Hemal je bent wakker! Er is iemand voor je!' Een lange vrouw keek hem stralend aan. Maar de jongen wist dat de vrolijkheid slechts een masker was, zijn moeder kon het niet verbergen. Hoe graag ze het ook wilde, hij voelde gewoon dat ze verdrietig was. De manier waarop ze deed, waarop ze lachte. Het was niet warm zoals gewoonlijk maar in plaats daarvan was het mistroostig. Ondanks zijn duffe staat wist hij dat hij zich weer in de harde werkelijkheid was en niet in zijn dromen.
'Wie is er dan?' Vroeg hij terwijl hij het niet kon laten om te gapen. Hij had gisternacht zijn hoofd helder gemaakt. Hij en Ratan zouden op z'n minst voor de laatste keer langs het groene meer gaan en dan nog wat eten bij een restaurant. Het geld had hij opgespaard voor een scooter maar hij besteedde het liever hier aan uit.
Verbaasd stopte hij met gapen. Een meisje gehuld in een witte jurk glimlachte met zo'n niet natuurlijke uitstraling. Net zoals bij zijn moeder, Hemal begon er onderhand een hekel aan te krijgen.
'Amisha? Wat doe jij hier, als je voor Ratan komt ik ben van plan om hem mee te nemen naar het groene meer. Als je wilt mag je wel meegaan.' Hemal glimlachte met een onbezorgde glimlach naar het meisje. Al vervaagde die glimlach vrijwel meteen bij de dieptreurige blik in haar ogen. Meteen veerde hij op en stond hij voor haar neus. Ruw pakte hij haar bij de schouders. Hemal zag dat ze schrok door zijn reactie maar hij schrok van haar. Waarom keek ze zo, was er iemand dood?
'Hemal, Ratan is al op de bus aan het wachten.' Zulke zacht fluisterende woorden die met zo'n klap aankomen. Alle adem werd uit hem gezogen, met verwijdde ogen keek hij naar Amisha.
'Dat meen je niet, je liegt! Ratan had afscheid genomen, hij zal wachten en mee gaan naar het meer.. Hij zal!' Zonder het door te hebben schudde hij Amisha door elkaar. Er kwamen geen woord meer over zijn lippen al prevelde die steeds hetzelfde: Hij zal wachten.
'Sorry,' fluisterde hij hees. Zonder nog naar Amisha te kijken zette hij het op een lopen. Zijn voeten roffelde over de grond. Steeds sneller en sneller. Hij voelde de stenen niet in zijn zool prikken of zijn hart dat hard roffelde in zijn kas. De klootzak! Hij had afscheid moeten nemen, hij had hem moeten aankijken en zeggen dat hij vertrok. De lafaard! Dat was niet zoals hij was. Ratan was groot en sterk als een beer, hij was, hij was.

'Ratan!' De kreet kwam van diep uit zijn tenen. Zijn ogen keken wild naar de bus die stond te wachten. Mensen keken verbaasd zijn richting op maar hij zag hen niet. Sneller! Straks was het te laat, dan had hij niet een kunnen zeggen. Dan kon hij nooit meer zeggen, Ratan! Zijn benen trokken een laatste sprint naar de bus die op gang kwam. Hijgend bleef hij rennen, zijn longen leken uit elkaar te scheuren maar hij kon niet stoppen niet nu. Hij kon niet meer, zijn benen wilde niet meer. God, nee laat me doorgaan! Wanhopig staarde hij naar de bus. Zijn ogen begon te prikken en de warme tranen stroomde over zijn bevuilde gezicht.
'Nee, nee, nee!'

Hij wilde zitten, nee liggen. Zich neer laten vallen en nooit meer opstaan. Tegelijkertijd wilde hij rennend de bus achterna, Ratan uit die bus trekken en hem zijn huid vol schelden. Wat was hij nou voor een vriend? Niet eens een gedag. Ach wat had het uitgemaakt, weg ging hij toch wel. Een afscheid zou alleen maar moeilijk en over emotioneel zijn. Hij ging Ratan toch niet om zijn nek springen om een afscheidkus te geven ofzo. Nee natuurlijk niet! Waarom voelde hij zich dan zo? Zo, leeg en tegelijkertijd vol met emotionele troep. Ik haat het, ik haat dit gevoel, dacht Hemal. Hij kon hier niet blijven staan, mensen staarde naar hem. Waarom staarde ze, konden ze niet verder gaan met hun eigen zaken in de plaats van van naar hem staren alsof hij een alien was. Zijn lichaam voelde aan als een blok cement dat hij probeerde voort te slepen. Half strompelend, half slepend wist hij naar voren te komen. Langzaam, tergend langzaam, stap voor stap. Maar wat maakte het uit, hij had alle tijd. Ja, hij had opeens heel veel tijd. Het was niet zo dat hij geen andere vrienden had behalve Ratan. Maar dat joch was wel iemand die hem bezighield. En iemand die net zoals hem geen zin had in al te veel problemen. Voor je het wist zat je nog dieper in de problemen en nam je iedereen mee. Nee dat was hij toch iets te slim voor, of dat vond hij tenminste. Met wie zou hij nu wedstrijdjes houden? Of naar de sterren staren? Moe. Met een plof liet hij zich vallen. Hij voelde de pijn in zijn botten niet eens. God, hij was veranderd in een levende zombie. Zuchtend sloot hij zijn ogen voor de zon. Hmm, ja dit voelde wel goed. Misschien kon hij hier wel een tijdje blijven, nadenken of helemaal niet. Rustig, luisterend naar het geschuifel van de mensen ver achter hem.

Een zachte warme streling. Warmer dan de zonnestralen. Het streek over zijn haren en ging door over zijn voorhoofd. Zachter dan een bries. Wat was dit, of wie was dit? Zal ik mijn ogen opdoen, vroeg hij zich af. Nee, nog eventjes. Hij wilde nog even genieten van dit moment. Heel even.
'Hemal?' Langzaam opende hij zijn ogen. De felle zon scheen meteen vol in zijn gezicht. Zachtjes bromde hij en knipperde tegen het verblindende licht. Wie riep hem? 'Je bent wakker,' het klonk blij. Kreunend duwde hij zichzelf af van de grond. Nog duf van het slapen woelde hij door zijn haar. Die streling, het kwam vaag bekend voor. 'Gaat alles we goed, je ogen zijn helemaal rood.' Kort voelde hij aan zijn gezicht. Zijn wangen voelde nat aan, had hij gehuild? Twee armen om zijn nek, trokken hem naar voren. Gewillig liet hij zich meetrekken, hij was nog te duf om tegen te stribbelen. Zonder het door te hebben sloot hij zijn ogen weer. Hij liet zich overspoelen door de warmte en de geur van Dal*.
Dal.
Zijn ogen sprongen open, rolde naar boven. 'Amisha,' zijn stem werd gedempt door de stof van haar shirt. Zachtjes hoorde hij een instemmend gemompel. Kort verstijfde hij maar al snel voelde hij alles ontspannen. Zijn vingers groeven in haar shirt. 'Heel even, nog heel even.' Mompelde hij als een fluistering terwijl hij zijn hoofd wegstopte. Ze hoefde het niet te zien, hoe de tranen opnieuw over zijn wangen rolden. Een man hoorde niet te huilen, zeker niet voor een meisje. Zachte sussende woorden, vingers die over zijn haren streken. Heel even, heel eventjes maar en hij zou de man zijn die hij hoorde te zijn. Diep haalde hij adem en liet haar los. Ergens met tegenzin maar hij kon niet zo blijven. Niet voor eeuwig tenminste.
'Bedankt.' Mompelde hij en wreef ruw de laatste tranen weg. Amisha glimlachte, een van haar velen. 'Kom je zo naar huis? Mata maakt zich zorgen.' Soepeltjes stond ze op en glimlachte nogmaals. Kort knikte hij. 'Ja, kom zo.' Ze zei niks meer, liep weg naar huis. 'Bedankt,' mompelde hij nogmaals al wist hij dat ze het niet zou horen. Hij had geen behoefte om te praten, maar dat, dat had hij nodig. Nu kon hij niet blijven tobben, Ratan had hem allang een klap verkocht voor zijn gedrag.

Stroef stond hij op. Zijn rug kraakte venijnig. Dat krijg je ervan als je op de grond in slaap viel. Tijd om terug te gaan naar huis. Amisha en Mata wachtte op hem. Hij stopte zijn handen in zijn zakken. Iets hards tikte tegen zijn vingers. Verbaasd grabbelde hij in zijn zak. Een briefje, en een ketting? Verbijsterd vouwde hij het briefje open. Een redelijk te lezen handschrift stond op het briefje geklad.


KAMA*!

Je slaapt als een os midden op een weg! Niet te geloven hoe diep jij kan slapen. Kama!
In ieder geval ik heb je armband. Voordat je begint te vloeken en te tieren. Ik heb mijn ketting in je broekzak gepropt. God, niet te geloven je merkte het niet eens. Die ketting heb ik van mijn vader gekregen. Het staat voor kracht en bescherming. Iets wat je wel nodig hebt nu ik er niet meer ben. Draag het. En God mag je vervloeken als je het kwijt raakt. Ik wil het terug. Hoor je me!
IK WIL HET TERUG!
Dus wees er een beetje zuinig op. Ik zal hetzelfde doen met jouw armband.

Wacht maar, je bent nog lang niet van me af!

Kama...

Ratan.

'Ik zal dit wel gaan missen,' Verbaasd keek Hemal op, met half dichtgeknepen ogen voor de zon, kon hij naar Ratan kijken.
'Je gaat dus echt,' mompelde hij onbewogen, hij voelde gewoon de sfeer gespannener worden. Ratan's plotselinge nieuws was al als een bom in huis geslagen, en sindsdien leek het onderwerp een taboe. Elke keer voelde het alsof iemand een muur tussen hen in duwde en Hemal kreeg hem maar niet omver. Ratan knikte een paar keer achter elkaar en leek niet te kunnen stoppen.
'Deze kans krijg je maar eens in je leven, als ik daar m'n plek kan vinden zal alles een stuk makkelijker worden.' Nu was het zijn beurt om te knikken, ja het was ook een buitenkans. Elk kind en zelfs volwassene droomde van een leven in het Westen. Het was natuurlijk geen paradijs maar alles was beter. Geld, werk, eten. Gewoon alles, als Hemal naar de tijdschriften keek met plaatjes van gebouwen die naar de hemel reikte en dan naar zijn eigen huis keek die bestond uit plastic. Dan zag je wel een verschil.
'Wanneer vertrek je?'
'Morgen.' Het leek wel alsof iemand zijn hart fijnkneep. Morgen, zo snel al. Hij was misschien minder geschrokken geweest als hij het eerder had gevraagd, maar hij wilde het niet weten. Hij alleen zitten op de brandende stenen. Alleen juichen wanneer ze konden douchen, alleen lopen naar huis. Een koude siddering ging door zijn lijf.
Watje, gedraag je als een vent en niet als een jongetje van vijf die niet zonder zijn moeder kan! Riep Hemal zichzelf streng toe. Ongezien schudde hij zijn hoofd om de negatieve gedachten weg te denken. Hij moest niet zo egoïstisch zijn, Ratan was daar tien keer, nee biljard keer beter af dan hier. Ratan was slim, sterk en knap, al zou hij het laatste nooit hardop zeggen.
Abrupt zonder er zelf echt bij na te denken liep hij weg. Zonder te kijken naar Ratan stopte hij een moment.
'Kom je nog? Mata* wordt nog bezorgd.' Hij keek niet achterom of Ratan hem volgde.

Alles was stil, op het zachte gemurmel van Mata en de huilende honden na. Hij krulde zich nog meer op en wikkelde zijn deken strakker om zich heen. Hij had het ijskoud en voelde de kippelvel over zijn armen. Maar het was niet koud, het was eigenlijk hartstikke warm. Waarom had hij het dan zo koud? Had het te maken met het benauwde geknepen gevoel bij zijn borst? Hemal draaide zich onrustig weer om. Misschien was hij ziek aan het worden, of had hij iets verkeerds gegeten op school. Rusteloos priegelde hij aan zijn armband. Het was een simpel ding maar gekregen van zijn opa, gemaakt van houten kralen om een touwtje. De jongen concentreerde zich op het geluid van de kralen die tegen elkaar aan botsten. Na een paar seconden voelde hij zich wat rustiger worden. Hij bleef doorgaan met rommelen aan zijn armband tot zijn schouders ontspannen naar beneden zakte. Hemal draaide zijn hoofd een beetje naar rechts, hij zag maar net de rug van Ratan. Zijn oogleden voelden loodzwaar aan, tot ze eindelijk naar beneden zakten en hij in een diepe slaap viel.

'Hemal?'
Slaperig keken de bruine ogen de ruimte in. Snel knipperend voor het ligt begon hij in zijn ogen te wrijven.
'Ah Hemal je bent wakker! Er is iemand voor je!' Een lange vrouw keek hem stralend aan. Maar de jongen wist dat de vrolijkheid slechts een masker was, zijn moeder kon het niet verbergen. Hoe graag ze het ook wilde, hij voelde gewoon dat ze verdrietig was. De manier waarop ze deed, waarop ze lachte. Het was niet warm zoals gewoonlijk maar in plaats daarvan was het mistroostig. Ondanks zijn duffe staat wist hij dat hij zich weer in de harde werkelijkheid was en niet in zijn dromen.
'Wie is er dan?' Vroeg hij terwijl hij het niet kon laten om te gapen. Hij had gisternacht zijn hoofd helder gemaakt. Hij en Ratan zouden op z'n minst voor de laatste keer langs het groene meer gaan en dan nog wat eten bij een restaurant. Het geld had hij opgespaard voor een scooter maar hij besteedde het liever hier aan uit.
Verbaasd stopte hij met gapen. Een meisje gehuld in een witte jurk glimlachte met zo'n niet natuurlijke uitstraling. Net zoals bij zijn moeder, Hemal begon er onderhand een hekel aan te krijgen.
'Amisha? Wat doe jij hier, als je voor Ratan komt ik ben van plan om hem mee te nemen naar het groene meer. Als je wilt mag je wel meegaan.' Hemal glimlachte met een onbezorgde glimlach naar het meisje. Al vervaagde die glimlach vrijwel meteen bij de dieptreurige blik in haar ogen. Meteen veerde hij op en stond hij voor haar neus. Ruw pakte hij haar bij de schouders. Hemal zag dat ze schrok door zijn reactie maar hij schrok van haar. Waarom keek ze zo, was er iemand dood?
'Hemal, Ratan is al op de bus aan het wachten.' Zulke zacht fluisterende woorden die met zo'n klap aankomen. Alle adem werd uit hem gezogen, met verwijdde ogen keek hij naar Amisha.
'Dat meen je niet, je liegt! Ratan had afscheid genomen, hij zal wachten en mee gaan naar het meer.. Hij zal!' Zonder het door te hebben schudde hij Amisha door elkaar. Er kwamen geen woord meer over zijn lippen al prevelde die steeds hetzelfde: Hij zal wachten.
'Sorry,' fluisterde hij hees. Zonder nog naar Amisha te kijken zette hij het op een lopen. Zijn voeten roffelde over de grond. Steeds sneller en sneller. Hij voelde de stenen niet in zijn zool prikken of zijn hart dat hard roffelde in zijn kas. De klootzak! Hij had afscheid moeten nemen, hij had hem moeten aankijken en zeggen dat hij vertrok. De lafaard! Dat was niet zoals hij was. Ratan was groot en sterk als een beer, hij was, hij was.

'Ratan!' De kreet kwam van diep uit zijn tenen. Zijn ogen keken wild naar de bus die stond te wachten. Mensen keken verbaasd zijn richting op maar hij zag hen niet. Sneller! Straks was het te laat, dan had hij niet een kunnen zeggen. Dan kon hij nooit meer zeggen, Ratan! Zijn benen trokken een laatste sprint naar de bus die op gang kwam. Hijgend bleef hij rennen, zijn longen leken uit elkaar te scheuren maar hij kon niet stoppen niet nu. Hij kon niet meer, zijn benen wilde niet meer. God, nee laat me doorgaan! Wanhopig staarde hij naar de bus. Zijn ogen begon te prikken en de warme tranen stroomde over zijn bevuilde gezicht.
'Nee, nee, nee!'

Hij wilde zitten, nee liggen. Zich neer laten vallen en nooit meer opstaan. Tegelijkertijd wilde hij rennend de bus achterna, Ratan uit die bus trekken en hem zijn huid vol schelden. Wat was hij nou voor een vriend? Niet eens een gedag. Ach wat had het uitgemaakt, weg ging hij toch wel. Een afscheid zou alleen maar moeilijk en over emotioneel zijn. Hij ging Ratan toch niet om zijn nek springen om een afscheidkus te geven ofzo. Nee natuurlijk niet! Waarom voelde hij zich dan zo? Zo, leeg en tegelijkertijd vol met emotionele troep. Ik haat het, ik haat dit gevoel, dacht Hemal. Hij kon hier niet blijven staan, mensen staarde naar hem. Waarom staarde ze, konden ze niet verder gaan met hun eigen zaken in de plaats van van naar hem staren alsof hij een alien was. Zijn lichaam voelde aan als een blok cement dat hij probeerde voort te slepen. Half strompelend, half slepend wist hij naar voren te komen. Langzaam, tergend langzaam, stap voor stap. Maar wat maakte het uit, hij had alle tijd. Ja, hij had opeens heel veel tijd. Het was niet zo dat hij geen andere vrienden had behalve Ratan. Maar dat joch was wel iemand die hem bezighield. En iemand die net zoals hem geen zin had in al te veel problemen. Voor je het wist zat je nog dieper in de problemen en nam je iedereen mee. Nee dat was hij toch iets te slim voor, of dat vond hij tenminste. Met wie zou hij nu wedstrijdjes houden? Of naar de sterren staren? Moe. Met een plof liet hij zich vallen. Hij voelde de pijn in zijn botten niet eens. God, hij was veranderd in een levende zombie. Zuchtend sloot hij zijn ogen voor de zon. Hmm, ja dit voelde wel goed. Misschien kon hij hier wel een tijdje blijven, nadenken of helemaal niet. Rustig, luisterend naar het geschuifel van de mensen ver achter hem.

Een zachte warme streling. Warmer dan de zonnestralen. Het streek over zijn haren en ging door over zijn voorhoofd. Zachter dan een bries. Wat was dit, of wie was dit? Zal ik mijn ogen opdoen, vroeg hij zich af. Nee, nog eventjes. Hij wilde nog even genieten van dit moment. Heel even.
'Hemal?' Langzaam opende hij zijn ogen. De felle zon scheen meteen vol in zijn gezicht. Zachtjes bromde hij en knipperde tegen het verblindende licht. Wie riep hem? 'Je bent wakker,' het klonk blij. Kreunend duwde hij zichzelf af van de grond. Nog duf van het slapen woelde hij door zijn haar. Die streling, het kwam vaag bekend voor. 'Gaat alles we goed, je ogen zijn helemaal rood.' Kort voelde hij aan zijn gezicht. Zijn wangen voelde nat aan, had hij gehuild? Twee armen om zijn nek, trokken hem naar voren. Gewillig liet hij zich meetrekken, hij was nog te duf om tegen te stribbelen. Zonder het door te hebben sloot hij zijn ogen weer. Hij liet zich overspoelen door de warmte en de geur van Dal*.
Dal.
Zijn ogen sprongen open, rolde naar boven. 'Amisha,' zijn stem werd gedempt door de stof van haar shirt. Zachtjes hoorde hij een instemmend gemompel. Kort verstijfde hij maar al snel voelde hij alles ontspannen. Zijn vingers groeven in haar shirt. 'Heel even, nog heel even.' Mompelde hij als een fluistering terwijl hij zijn hoofd wegstopte. Ze hoefde het niet te zien, hoe de tranen opnieuw over zijn wangen rolden. Een man hoorde niet te huilen, zeker niet voor een meisje. Zachte sussende woorden, vingers die over zijn haren streken. Heel even, heel eventjes maar en hij zou de man zijn die hij hoorde te zijn. Diep haalde hij adem en liet haar los. Ergens met tegenzin maar hij kon niet zo blijven. Niet voor eeuwig tenminste.
'Bedankt.' Mompelde hij en wreef ruw de laatste tranen weg. Amisha glimlachte, een van haar velen. 'Kom je zo naar huis? Mata maakt zich zorgen.' Soepeltjes stond ze op en glimlachte nogmaals. Kort knikte hij. 'Ja, kom zo.' Ze zei niks meer, liep weg naar huis. 'Bedankt,' mompelde hij nogmaals al wist hij dat ze het niet zou horen. Hij had geen behoefte om te praten, maar dat, dat had hij nodig. Nu kon hij niet blijven tobben, Ratan had hem allang een klap verkocht voor zijn gedrag.

Stroef stond hij op. Zijn rug kraakte venijnig. Dat krijg je ervan als je op de grond in slaap viel. Tijd om terug te gaan naar huis. Amisha en Mata wachtte op hem. Hij stopte zijn handen in zijn zakken. Iets hards tikte tegen zijn vingers. Verbaasd grabbelde hij in zijn zak. Een briefje, en een ketting? Verbijsterd vouwde hij het briefje open. Een redelijk te lezen handschrift stond op het briefje geklad.

KAMA*!

Je slaapt als een os midden op een weg! Niet te geloven hoe diep jij kan slapen. Kama!
In ieder geval ik heb je armband. Voordat je begint te vloeken en te tieren. Ik heb mijn ketting in je broekzak gepropt. God, niet te geloven je merkte het niet eens. Die ketting heb ik van mijn vader gekregen. Het staat voor kracht en bescherming. Iets wat je wel nodig hebt nu ik er niet meer ben. Draag het. En God mag je vervloeken als je het kwijt raakt. Ik wil het terug. Hoor je me!
IK WIL HET TERUG!
Dus wees er een beetje zuinig op. Ik zal hetzelfde doen met jouw armband.

Wacht maar, je bent nog lang niet van me af!

Kama...

Ratan.

Dal = Een traditioneel indiaans gerecht dat heel veel word gegeten.
Kama =Idioot
Mata = Moeder, Mam