Het kloppende geluid op de ijzeren deur van het lab irriteerde me mateloos. Wie waagde het om me op dit moment te komen storen!? Met mijn linkerhand draaide ik de schroef in mijn hoofd krakend aan. Met een klik schoot 'ie weer goed en zetten ik me, met mijn voeten, af tegen mijn ijzeren bureau. Al rollend op mijn bureaustoel draaide ik mezelf om en stopte bij de deur. Even dacht ik dat het Spirit-Senpai was die op de deur aan het bonken was, maar het kloppende ritme was anders en ik herkende de wavelengthes niet. Nee, dit was absoluut Senpai niet, maar wie dan wel?
Opnieuw werd er op de deur geklopt, waardoor ik uit mijn gedachten werd gehaald. Met een zucht maakte ik de deur open en voelde de ijzige kilte van deze winterdag op mijn bleke huid. Sneeuwvlokken vlogen in mijn warrige grijs/witte haar en sloegen tegen mijn ronde brillenglazen aan. Mijn groene ogen gleden naar beneden, waar zich een hoofd met lang grijs/wit haar bevond. Twee helder groene ogen vonden mijn eigen groene kijkers. "Hey pap. Ik ben thuis."
De woorden kwamen als een klap in mijn gezicht aan. Mijn hand bleef een tel hangen boven mijn zak, waaruit ik een sigaret wilde pakken. Ik dwong mijn hand om verder te gaan en pakte de sigaret die ik vlak daarop aanstak. "Ik heb geen kinderen," zei ik met een koude stem, terwijl ik een rookwolk uitblies. Daarna draaide ik me om en sloeg de deur achter me dicht.
"Wie was dat?" Marie deed me van mijn stoel af vallen van schrik toen ik haar stem achter me hoorde, blijkbaar was ik weer te diep in gedachten verzonken geweest. Terwijl ik me achterover liet vallen op mijn rug en de schroef in mijn hoofd twee slagen draaide keek ik haar ondersteboven aan. "Niemand in het bijzonder," zei ik rustig, terwijl ik opstond en weer op mijn bureaustoel ging zitten. Blijkbaar vertrouwde Marie mijn antwoord niet, aangezien ze naar de deur toe liep en 'm opende. "Oh, Stein! Dat kan je niet maken!" Ik zuchtte zachtjes en leunde op de rugleuning van mijn stoel. En daar gaan we, dacht ik terwijl ik met mijn ogen rolde. Ik besloot dat, om haar preken te vermijden, me hier maar niet meer mee te bemoeien. Kalm rolde ik mezelf naar mijn slaapkamer, waar ik, volledig aangekleed, op bed viel en mijn gedachten de vrije loop liet.
"Wie is ze? Waarom denkt ze dat ik haar vader ben? Ik heb geen kinderen... toch?" Er bonkte een stevige hoofdpijn in mijn hoofd, dus draaide ik min schroef nog een paar slagen om. Ik zuchtte zachtjes en bleef naar het plafond staren, terwijl mijn oogleden steeds zwaarder werden. Morgen zou hier ik wel verder over prakkiseren.
"Wat heeft dit te betekenen!?" De harde stem van Marie deed me schrikken, waardoor ik uit bed rolde en defensief mijn wavelength als elektriciteit over m'n handen liet lopen. "Damn, Marie. Laat me niet zo schrikken," bromde ik haar toe, terwijl ik mijn stoel pakte, 'm omdraaide en ging zitten. "Maar goed, wat is er aan de hand?" vroeg ik maar, terwijl ik met mijn handen probeerde mijn haar te fatsoeneren. "Wat is er? Wat is er!? Je zou moeten weten wat er was. Hoe durf je het om die arme meid in de kou te laten staan!" Marie stond nog net niet te stampvoeten van woeden. Ervaring had me geleerd dat ik me nu maar beter gedeisd kon houden, wilde ik geen hamer naar mijn hoofd geslingerd krijgen. "Ik heb niets met haar te maken," zei ik kalm, terwijl ik mijn schroef aandraaide. "Ze is je dochter!" schreeuwde Marie me toe. "Ik heb geen kinderen," mijn stem was zachtjes, ik merkte van mezelf dat ik bijna bang klonk. Damn, Stein, doe niet zo kleuterig. "Hoe is dit dan mogelijk?" Ik haalde mijn schouders op en zag vanuit mijn ooghoek dat het meisje in de deuropening stond te kijken. "We hebben bezoek," sprak ik kalm, terwijl Marie zich met een ruk omdraaide en haar aandacht op het nog naamloze meisje richtte. Marie's angstaanjagende houding (die me stiekem aan Medusa deed denken) veranderde ter plekken. "Ah, Alice. Kom erbij, Kom erbij." Mooi, nu wist ik in ieder geval haar naam. Marie was ondertussen druk in de weer om van mijn slaapkamer een woonkamer te maken door een paar stoelen erbij te schuiven zodat zij en Alice konden gaan zitten. Ondertussen kreeg ik een kwade blik op me gericht, terwijl ik dichterbij rolde en tot stilstand kwam. "Nou, Alice. Dat was je naam, toch?" zei ik kalm. Het meisje, Alice, keek me met angstige ogen aan. Ik merkte dat ze trilde, door het gekraak van de brief die ze krampachtig in haar handen hielt. Marie boog zich naar voren toe om haar iets te te fluisteren, waarna ze haar ogen neersloeg. "Toe maar Alice, er is niets engs aan," zei Marie om haar aan te moedigen. Alice keek me met grote, bange ogen aan en overhandigde me met trillende handen de brief die ze tegen haar borst had geklemd. Ik nam 'm met beide handen aan en maakte de brief open. Mijn grijs/groene ogen gleden over het papier heen, terwijl ik elk woordje in me opnam.

"Beste Professor Stein,
Ik schrijf u deze brief om voor wat duidelijkheid te zorgen. U zult het zich vast niet meer herinneren wat er op tot op de dag af 16 jaar geleden is gebeurd. Maar ik kan u wel verzeker dat de jongedame die u deze brief overhandigd, wel degelijk uw dochter is. De testen vanuit het weeshuis wezen op uw DNA, dus bent u na haar zestiende verjaardag [vandaag de dag] voor haar verantwoordelijk.
Voor eventuele vragen kunt u ons op het onderstaande nummer bereiken.
Mvg, Mevrouw Ditroa. Administratief medewerkster Weeshuis; The Lone Ranger."

"Aha," was het enige wat ik zei toen ik de brief had doorgelezen. Er klopte iets niet aan deze brief. Ik las 'm nog een keer door, totdat ik er achter was wat. Ik zuchtte zachtjes, terwijl ik als een gek nadacht over wat ik nu moest gaan doen. "Marie?" mijn stem klonk twijfelachtig. Marie keek op, haar gele ogen nieuwsgierig op mij gericht. "Maak jij een kamer voor onze gast in orde?" Ik schrok toen Marie opeens opstond en me met alle blijheid van de wereld begon te omhelzen. Ik glimlachte en legde mijn hand op har schouder. "Dank je Franken," zei ze, me noemend bij mijn voornaam. Ik keek de twee dames met een glimlach na, terwijl ze samen mijn kamer verlieten, druk pratend over alles wat alleen dames aan gingen.
Ondertussen rolde ik mezelf terug naar mijn lab. Misschien nog ik nog wat werk verrichtten voordat ik naar de Academy moest voor mijn lessen. Het focussen op mijn werk was echter lastiger dan dat ik dacht. Telkens gleden mijn gedachten terug naar Alice en het feit dat ik een dochter had, wat was er 16 jaar geleden gebeurd? Ik vroeg me af wie de moeder zou zijn. Er waren maar een paar mensen die het zouden kunnen zijn; Marie, maar dat verwachtte ik niet dan had ik het moeten zien. Azusa? Nee, zij was uitgesloten. Dan was er dus nog maar één mogelijkheid over; Medusa! Maar ik kon me niet voorstellen dat die heks de moeder van mijn dochter zou zijn. Ik zuchtte zachtjes en rekte me uit. Die les kwam morgen wel, Ik ging naar bed.
"Het huiswerk staat op het bord, goede les en tot morgen." Ik zakte terug op mijn stoel en rolde de collegezaal uit, waar ik mijn studenten met een verbaasde blik achterliet. Gisteravond had ik in bed alles zitten bedenken, hoe ik het vandaag zou gaan aanpakken. Na de les zou ik eens een hartig woordje met een dierbare vriend spreken. En ik wist precies waar ik hem kon vinden.
Chupa♡Cabra's; de lievelings bar van mijn voormalige partner. Spirit was niet op school, dus dan moest hij hier wel zijn. Slijmend en drinkend in het bijzijn van mooie dames. Mijn maag keerde om bij het idee alleen al, maar toch raapte ik mijn moed bij een en wandelde de naar vrouwen parfum en drank ruikende bar binnen. Ik keek om me heen en had al snel het vlammende rode haar van Senpai gevonden. Ik liep naar het bankje erachter en ging over de leuning hangen. "Oi, Senpai!" zei ik met een grijns op mijn gezicht. Spirit draaide zich met een ruk om en keek me met bange ogen aan. "S-Stein, wat doe jij hier?" Ik grijnsde. Het best vermaak, is leedvermaak dacht ik bij mezelf. "Ik kom je halen. We moeten praten." Ditmaal was ik serieus en duwde met mijn vinger m'n bril verder op mijn neus. Ik hielp Spirit overeind en legde een arm over mijn schouder heen. "Even meewerken, Senpai," zei ik, terwijl we naar buiten liepen.
Eenmaal bij mijn lab aangekomen, plante ik Spirit op een bank en haalde een ijszak tegen zijn hoofdpijn. Daarna rolde ik mijn stoel dichterbij en ging tegenover Spirit zitten. "Toch maar wat minder diep in het glaasje kijken de volgende keer, hea," grijnsde ik hem toe. Als antwoord kreeg ik een kussen naar min hoofd geslingerd die ik met gemak ontweek. Met een zachte zucht stond ik op en liep naar mijn werkplek. Daar rommelde ik wat tussen mijn spullen. Ik was blij dat Marie Alice vandaag had meegenomen om te gaan shoppen, dus hadden we het huis voor ons alleen. "Ah," zei ik, toen ik had gevonden wat ik zocht. Rustig liep ik terug naar de woonkamer, schonk het drankje in een beker en reikte het aan Spirit. Hij nam het met een trillende hand aan en sloeg het drankje in één keer achterover. Daarna zetten hij de beker terug op de tafel en keek me vragend aan. "Wat heb je er in gedaan?" vroeg hij aan me. "Alleen iets om je van je hoofdpijn af te helpen," antwoorden ik hem kalm. Spirit keek me ongelovig aan, maar ging daarna toch weer achterover zitten op de bank. "Nou, waar wilde je het over hebben?" vroeg hij na een korte stilte. "Vandaag, precies zestien jaar geleden. Wat is er toen gebeurd?" Spirit wist dat ik me niets kon herinneren van die dag, ik heb het er vaker met hem over gehad. Ik keek toe hoe de oudere man met zijn handen door zijn vuurrode haar heen ging en een zucht slaakte. "Hoe vaak hebben we het hier nu al overgehad? Ik heb je toch al verteld dat er niets gebeurd is die dag." Ik keek hem even recht in zijn helderblauwe ogen aan en zuchtte daarna. "Er stond gisteravond een meisje voor mijn deur. Ze vertelde me dat ik haar vader was en liet me deze brief lezen." Ik overhandigde hem de brief die ik gisteravond van Alice had ontvangen en draaide aan mijn schroef terwijl ik zijn blauwe ogen volgde die over het papier gleden. Ik hoorde hem slikken en hij trok wit weg. "Zoals ik al dacht. Wat weet jij hiervan Spirit?" Mijn grijs/groene ogen keken hem priemend aan. Nu wilde ik de waarheid weten, de echte waarheid. Spirit legde de brief naast zich neer en zuchtte zachtjes. "Ik kan het je niet vertellen, Stein." Ik keek hem aan alsof hij voor mijn ogen in een pad was veranderd. Waarom niet? Waarom in hemelsnaam kon hij het me niet vertellen? Ik had er het recht toe om het te vertellen, niet waar? Ik zag dat Spirit het er moeilijk mee had en ging naast hem zitten, waarna ik een arm om hem heen sloeg. Ergens had ik toch wel sympathie voor de volwassen man, ondanks dat ik hem vijf jaar als experiment heb gebruikt. Hij was als 't ware mijn enige echt goede vriend. Ik kon me de pijn die ik voelde nog goed herinneren toen Spirit er met Kami vandoor ging om te gaan trouwen. Een vreemde pijn, iets wat ik nooit eerder gevoeld had. Maar goed, ik was nou ook niet echt een held met diepgaande gevoelens. Niets voor mij. Maar nu wist ik dat er maar weinig anders op zat, ik moest en zou achter de waarheid komen, al moest ik Spirit ervoor open snijden! Al had ik momenteel een heel ander plannetje in mijn hoofd. Ik wist dat het drankje dat ik in Spirit's beker had gegoten hem wat losser en makkelijker maakte. Een langduriger en minder schadelijk goedje van de alcohol die toch al in zijn bloed zat. Daarom was het maar een kleine hoeveelheid. Anders kon ik hem straks van de grond af gaan schrapen en dat ik nou niet echt van plan. "Wat is er Senpai, waarom vertel je het niet gewoon?" Spirit zuchtte nog een keer en probeerde mijn blik te ontwijken. Dit ging lastiger worden dan dat ik dacht. Misschien … misschien moest ik over gaan op een andere methode. Met mijn vingers onder zijn kin bracht ik zijn gezicht in de richting van mijn gezicht en drukte zachtjes mijn lippen op de zijne. Ik keek verbaast toen Spirit de kus beantwoorden en ik al snel twee handen rond mijn middel voelde. Ik drukte iets harder om de kus wat te verdiepen en likte zachtjes aan zijn onderlip. Het duurde dan ook niet lang voordat ik toestemming had en ik aan mijn onderzoek in zijn mond kon gaan beginnen. Het was Spirit die de kus verbrak en achterover ging zitten. "Hoelang?" werd er me gevraagd. Ik zetten mijn bril recht op mijn neus en keek 'm vragend aan. "Je zult iets specifieker in je vragen moeten zijn, Senpai. Hoelang wat?" Ik ontdekte een vlek op mijn bril en begon 'm er af te poetsen door middel van mijn trui. "Hoelang heb je die gevoelens voor me al?" Ik keek hem door mijn, inmiddels weer schonen, bril aan en  draaide aan de schroef in mijn hoofd. "Lang genoeg," antwoorden ik vaagjes. Spirit leek niet echt blij te zijn met mijn antwoord, aan zijn gepijnigde blik te zien. Ik keek verrast op toen ik 'm opeens vlak voor mijn neus zag en zijn lippen weer op de mijne voelde. Ik sloeg mijn armen rond zijn nek en liet mezelf achterover vallen, waardoor Spirit letterlijk boven op me lag. "Wie is ze?" mompelde ik zachtjes in zijn oor, toen Spirit mijn lippen los had gelaten en nu een kus in mijn nek drukte. Hij hielp zichzelf overeind, leunend op zijn ellebogen en keek me aan. Hij kon er niet langer om heen. Ik ging zelf ook overeind zitten en haalde een sigaret uit mijn zak, stak deze aan en blies de rook uit. "Alice..." Ik hoorde Spirit's stem bijna niet, zo zacht sprak hij. "Je weet echt niet wat er die nacht is gebeurd, toch?" Ik schudde mijn hoofd. Ik had totaal geen herinneringen meer eraan. "Zestien jaar geleden. Er was een feestje aan de gang, ik had je meegesleurd er naar toe, onder het mom dat je ook eens moest ontspannen." Ik nam een trekje van mijn sigaret, terwijl ik aandacht luisterde. "Jammer genoeg liep het uit de hand, je was dronken, volledig laveloos. Ik herinner me nog hoe je mij over je schouder had meegenomen naar het lab en me een of ander drankje voorschotelde." Ik keek hem vaag aan. Ik, dronken? Ik was, bij mijn weten, nog nooit dronken geweest... maar ik had geen zin om tegen zijn verhaal in te gaan. "Mak als een lammetje had ik het drankje ingenomen, niet wetend wat het deed of wat de uitwerkingen waren. Vragen had geen zin, er was geen zinnig woord meer uit je te krijgen." Hij grinnikte even en keek naar het plafond van het lab. "We … we eindigde samen op bed, eerder die avond had je al geclaimd dat je van me hielt, maar ik was er niet zeker van. Maar goed, van het een kwam het ander en al snel waren we aan het vrijen." Hij stopte en keek me aan. Ik slikte moeizaam en nam een trekje van mijn sigaret, blies de rook uit en knikte om aan te geven dat hij door moest gaan. "De volgende dag kwam ik er achter dat ik zwanger was. Geen idee hoe je het hebt geflikt, maar waarschijnlijk had dat drankje er voor gezorgd. Herinner je je nog dat Shinigami-Sama je daarna vertelde dat ik een reis was gaan maken? Een reis van 9 maanden?" Ik knikte, dat herinnerde ik me nog. Ik had toentertijd geen idee gehad waarom hij zo hals over kop weg moest gaan, iets vaags over Kami had 'ie me toen verteld. "Ik durfde je niet uit te leggen wat er de vorige nacht gebeurd was en hoopte alleen maar dat je het je niet meer kon herinneren, wat gebeurde. Na de bevalling van Alice, met een keizersnee overigens, heb ik haar bij een moeder gelegd waarvan haar kind overleden was na de bevalling. Later heb ik gehoord dat ze een paar jaar later zelf overleden is en Alice in een weeshuis terecht was gekomen... En nu is ze hier." Ik keek hem met open mond aan. Dat betekende dus... dat Alice inderdaad mijn dochter was en dat Spirit-Senpai de moeder was!? Het verhaal klonk geloofwaardig, maar toch sloeg het hard in. Dit had ik niet verwacht, maar eindelijk was wel het mysterie rond die dag zestien jaar geleden opgelost. "Dus... dan is Alice onze dochter?" Ik keek Spirit even vaag aan, hij knikte goedkeurend. "Voor 100%." luide zijn antwoord. Ik zakte terug op mijn bureaustoel en staarde voor me uit. Nog geen tel daarna voelde ik twee armen rond mijn middel en vonden Spirit's lippen de mijne weer. "Maar dat was toen en dit is nu," hoorde ik hem zeggen, voordat hij me meesleepte naar mijn slaapkamer.
De volgende morgen werd ik wakker met een snurkende Spirit naast me. Ik grinnikte en draaide mijn schroef aan, voordat ik me omdraaide en de man een kus op zijn lippen gaf. Direct gingen zijn ogen open, sloeg hij zijn armen rond mijn nek en zoende me terug. "Goedemorgen, Senpai," zei ik met een glimlach, voordat ik een sigaret opstak. Ik stond op en draaide me op naar de man die in mijn bed lag. "Douche?" vroeg ik simpel, met een knikje van mijn hoofd. Ik ontving meteen een glimlach van Spirit en wist dat het goed was.
Eenmaal onder de douche vandaan, terwijl ik me stond af te drogen rook ik de kenmerkende geur van Marie's ontbijt. Ik vroeg me af hoeveel zij er inmiddels al vanaf wist, sterker nog, hoeveel Alice er vanaf wist. Samen met Spirit liepen we de woonkamer binnen, waar Marie en Alice aan het ontbijten waren. "Morgen, Marie," zei ik met een glimlach. Ik zag hoe Marie's gele oog van mij naar Spirit gleden en er een glimlach op haar gezicht kwam. "Morgen Stein, Spirit," Ik keek even naar Alice, ik moest het haar vertellen. "Alice?" Ik kreeg direct de vragende, iets wat angstige, blik van het meisje op me gericht. Haar nieuwsgierigheid deed me aan mijzelf denken. Ik grinnikte even en ging zitten. "Spirit-Senpai hier heeft me uitgelegd wat er zestien jaar geleden gebeurd is, aangezien ik het me niet meer kan herinneren." "Dus je geeft toe dat je mijn vader bent?" Ik keek op van haar stem, die me zo abrupt onderbrak. Ik knikte, "Dat klopt. Je bent mijn dochter, en die van Spirit-Senpai." Ik vroeg me af hoe het meisje daarop zou gaan reageren, maar het ging goed. Ze stond op en gaf zowel mij als Spirit een knuffel. "Eindelijk, ik dacht dat het er nooit van zou komen," Ik keek haar vragend aan. "Dus je wist het al?" Ze knikte vrolijk. "Mama had het me uitgelegd, het was een groot mysterie geweest toen ik was gebeuren, hoe het kon dat een man zwanger was geworden." Ik glimlachte wat en draaide aan mijn schroef. "Dus, ik kan hier blijven wonen?" Ik keek van Marie, die hoopvol 'ja' zat te schudde met haar hoofd, naar Spirit die me een goedkeurend knikje zag. "Natuurlijk," zei ik kalm.
Een maand later was alles op orde. Alice woonde nu permanent bij me in en had de grootste lol samen met Marie. Spirit en ik hadden officieel een relatie, iets waar niemand van op bleek te kijken, merkte ik al snel. "Pap!" Alice kwam op me afgerend met een tasje in haar handen. "Kijk eens wat ik van tante heb gekregen," Ze had zich voorgenomen dat Marie haar tante was, en hoe erg ik ook op haar insprak, ik kreeg het er niet meer uit. "Vertel eens?" Mijn eigen nieuwsgierigheid kwam opdraven. Uitbundig liet ze me een boek zien met de titel; 'Alles over de wetenschap'. Een grote grijns kwam op mijn gezicht. "Zorgvuldig lezen, Alice. Dan kan je me later misschien met mijn experimenten helpen." zei ik, terwijl ik haar een aai over d'r bol gaf. "Je krijgt het vaderschap goed in de vingers," hoorde ik Spirit zeggen. Ik grinnikte en knikte. "Het is wennen, maar het komt wel goed. Sigaret?" Spirit nam een sigaret uit het pakje en stak 'm door middel van mijn sigaret aan. Terwijl we, hand in hand, keken hoe Alice terug rende naar Marie. "Ik hou van je, Senpai," zei ik zachtjes. Even bleef het stil. "Ik ook van jou, Stein."