Het zwakke licht dat een nieuwe dag aankondigde scheen een beetje waterig door de ramen naar binnen. Eres zat achter haar bureau met een een dienblad voor haar op tafel met daarop haar ontbijt. Ze had vanochtend moeite gehad met opstaan nadat haar nacht vol slapeloze uren was geweest. De dromen waren terug gekomen, ondanks dat de dokter had gezegd dat ze vanzelf weg zouden gaan. Het resultaat was dat Eres bijna niet haar bed uit had kunnen komen. Maar ze kon zich niet zo makkelijk een dagje ziek melden. Ze had een verantwoordelijkheid tegenover de leerlingen die ze les gaf. Uiteindelijk was ze toch maar opgestaan met als gevolg dat het te laat was geweest om fatsoenlijk te ontbijten. Dus had ze het maar mee genomen naar het lokaal. Daar had ze eerst het hele lokaal in gereedheid gebracht voor de les die ze vandaag ging geven. Dus zodra ze de eerste slok van haar thee nam was deze al lauw. De slappe thee naar binnen werkend wierp Eres nog een korte blik over haar aantekeningen. Ze had een bericht gestuurd naar de desbetreffende leerlingen die deze les mee zouden doen met daarin wat er van hen verwacht werd. Het lokaal was aan kant en helemaal klaar om te oefenen. Ze kun nu eigenlijk niet veel anders meer doen dan wachten op de eerste leerling die zich zou komen melden voor de les. Het was geen makkelijk onderwerp om te behandelen en Eres had er stevig over moeten nadenken of ze het wel als les zou doen. Er zat gewoonweg veel macht in deze spreuk. Als een leerling hem met verkeerde bedoelingen zou gebruiken kon dat heel lelijk aflopen. Maar Eres had zichzelf ervan weten te overtuigen dat het allemaal wel mee zou vallen aangezien ze vandaag alleen de grondbeginselen zou aanleren. Ze zette het dienblad aan de kant. Dat zou ze na de les wel terug brengen naar de keuken vanwaar ze het geleend had. Daarna wierp ze een blik op de klok. De studenten zouden toch wel op tijd zijn?

(https://www.youtube.com/watch?v=XpsDpKFuGPY&list=PLB7E86BA3D7DF6B23 what he’s playing)
 

Het was een goede dag, een dag vol zon en vol muziek. Noten kwamen uit de gitaar van een jongen. Een jongen die zijn gitaar bespeelde vol liefde en zorgzaam. Met zijn ogen gesloten speelde Zack een nummertje dat hij had geleerd uit zijn kindertijd. Een liedje dat hij nooit zou vergeten. Hij speelde het met hart en ziel, dat had zijn weeshuisbegeleider wel verdiend. Deze man verdiende al het mooie in deze wereld en dat meende Zack uit de grond van zijn hart. Deze jongen was de goedheid zelve en dat zag je ook gewoon aan hem. Geen spoortje slecht karakter was in hem te vinden en dat vonden veel mensen ongeloofwaardig, tot ze hem zagen. Zack fair, de jongen die iemand anders vergaf om zijn fouten, die niemand een vlieg zou kwaaddoen en nooit zijn geduld zou verliezen. Tenzij je het zelf continu zelf zocht en er ook expres om begon te vragen. Maar dan zou Zack nog altijd zo’n lieverdje zijn dat hij nu al is. Een glimlach speelde op zijn gezicht terwijl hij de laatste noten van het liedje uit zijn gitaar haalde en deze mooi in zijn zak stak om dan nog enkele persoonlijke spullen mee te nemen. Zo nam hij een paar foto’s mee en een balpen met de naam van Angeal’s weeshuis erop gegraveerd. Het was vandaag muziekles, maar het leek erop dat hij zometeen vol haast zou moeten voortmaken. Op een sneltempo griste hij een notablok van tafel en nog een extra balpen om mee te noteren. Zijn haar in gel doende, beende hij op een razendsnel tempo door de gangen. Alsof zijn leven ervan af hing. Hij moest er toch immers op tijd geraken, niet? Zijn gehaast leidde ertoe dat de jongen buiten adem toekeek hoe de mensen rustig op hun dooie gemakje verder slenterde naar hun lokalen. Een diepe zucht verliet zijn mond. Hij zat vast in de immense mensenmassa die geen teringmeter vooruit wilden wandelen op het tempo waar Zack daarnet op aan het lopen was. Opeens sprak het geluk hem haast toe, het enigste wat hij moest doen was door de massa heen wringen en dan kon hij de deur openen. Met zijn hand reikte hij naar de deur van het muzieklokkal en wurmde hij zich zo door de massa. Hij was er geraakt. Met een gejaagde ademhaling en een trotse glimlach wandelde hij het lokaal binnen. “Z-Zack Fair present mevrouw.” Zei hij hijgend terwijl hij een plekje zoch om te gaan zitten. Met zijn gitaar op zijn schoot en de balpen van Angeal op de bank keek hij verwachtingsvol naar de lerares voor zich. Wat gingen ze vandaag doen?

Eres' gedachte was nog niet eens uit haar hoofd verdwenen of er werd aan de deur van het lokaal geklopt. Een meisje met lang donker haar en een gitaar koffer. Eres kende het meisje wel. Ook als ze zichzelf niet had voorgesteld. Roakes was immers een leerlinge van haar mentorklas en iemand met wie ze een test zou afleggen voor de Melodiam. Eres had al verwacht haar binnenkort in één van de gewone lessen te zien. 'Wat fijn dat je er bent Roakes. Ik wacht nog even op je medestudent voordat ik ga beginnen met de les dus je kunt nog even iets voor jezelf doen,' sprak ze met een kleine glimlach op haar gezicht die eigenlijk bijna altijd aanwezig was als ze les gaf. Hij was dan ook oprecht. Eres hield ervan om les te geven, en dat maakte haar dan ook vrolijk en opgewekt. Het duurde gelukkig niet al te lang voordat ook de andere student zich had gemeld. Deze jongen kwam haar minder bekend voor al had ze hem wel eens door de gangen zien lopen. Dat hij zichzelf voorstelde friste Eres' geheugen even op en de jongeman stond bekend onder de naam Zack. Ze knikte hem vriendelijk toe en toen hij was gaan zitten stond zij op. 'Nee maar, twee gitaristen vandaag,' glimlachte ze terwijl ze naar de deur liep en deze zachtjes dicht deed om het lawaai van buiten ook buiten te houden. Concentratie, dat was hierbinnen nodig straks. 'Ten eerste, welkom bij de les. Vandaag gaan we de spreuk: Notes of Obedience behandelen. Ik neem aan dat jullie beiden eraan gedacht hebben om een paar persoonlijke dingen van jullie kamers mee te nemen? Want die hebben jullie straks nodig. Notes of Obedience is namelijk een manipuleer spreuk. En hoewel je het met alles kan doen is het het makkelijkste om het te leren met spullen waar je al een persoonlijk gevoel bij hebt. Ze zullen sneller naar je luisteren. Deze spreuk kan je voor werkelijk alles gebruiken. Van het manipuleren van je lepel zodat hij zelf in je koffie gaat roeren zonder dat je hem vast hoeft te houden, tot schoolboeken die tot leven komen zodat jij ze niet meer hoeft te dragen. Wat dat betreft is het vooral een spreuk die bedacht is om lekker lui te kunnen zijn. Maar soms denk ik, is een shuttle ook geen middel om het leven makkelijker te maken? Zo moet je deze spreuk dan ook zien. Maar behalve je leven makkelijker maken kan het ook erg helpen in gevechten. Iemand komt met een sterke aanval en jij hebt niets om te verbergen. Maar je kan een steen zo manipuleren dat hij tot leven komt en als schild fungeert. Dat zijn ook dingen waar je aan moet denken. Nu jullie een beetje een idee hebben wat je allemaal met de spreuk kunt, mogen jullie je persoonlijke bezittingen op tafel leggen. De woorden die bij de spreuk Notes of Obedience horen zijn: Fa Lan Tun. Spreek ze duidelijk articulerend uit anders krijgt je spreuk niet het gewenste effect. Je zegt ze eenmaal tegen je instrument tot deze zachtjes op licht. Als je er dan op gaat spelen moet je naar het voorwerp blijven kijken wat je wilt manipuleren. Als het goed is komt het dan tot leven. Dan kun je het een opdracht geven. Maar denk eraan, je moet muziek blijven spelen. Anders is de spreuk verbroken en zal het voorwerp weer gewoon levenloos op tafel vallen. Ik geef nog een kleine demonstratie, en dan kunnen jullie beginnen,' vertelde Eres waarna ze naar de harp liep die tegen de muur van het lokaal stond. Ervoor stond een tafel met daarop een schaar en papier. Eres legde de zware harp zachtjes te rusten tegen haar schouder en fluisterde zachtjes de woorden van de spreuk. Het instrument leek een beetje op te lichten en Eres begon te spelen. Niet lang daarna begonnen de schaar en het papier te bewegen waarna ze opsprongen en, voor zover dat lukte, een buiging voor haar maakte. Eres gaf ze de opdracht om een sneeuwvlok te maken. Het papier vouwde zichzelf op en de schaar begon druk te knippen. Toen hij klaar was vouwde het papier zichzelf weer open en toonde een perfect uitgeknipte sneeuwvlok. Eres liet de laatste tonen wegsterven en beide voorwerpen vielen terug op het tafeltje. Ze zette de harp weer overeind en gebaarde de twee leerlingen dat zij het mochten proberen.

Eres had een korte uitleg en een demonstratie gegeven zodat de studenten snel konden beginnen met de oefening. Constant naar iemand luisteren en de hele tijd moeten opletten was mentaal vermoeiend. Een les waarin je de studenten zoveel mogelijk wilde leren was een les die afgewisseld werken en opletten was. En dat was wat Eres probeerde te doen, de leerlingen zo snel mogelijk aan het werk zitten zodat ze hen kon helpen hun vaardigheden te verbeteren. Nou ja, verbeteren. Roakes, zag Eres, had een hele goede start en had al snel door hoe de spreuk in elkaar zat. Het lukte haar om door middel van de spreuk een ketting om te doen en een schrift te openen. Een erg goede start. Eres glimlachte naar het meisje toen ze om haar goedkeuring vroeg.

'Voor een eerste keer had het niet beter gekund,' prees Eres Roakes' prestatie. 'Maar dit waren wel voorwerpen waar je erg bekend mee bent omdat ze persoonlijke waarde voor je hebben. Ondanks dat ben je wel toe aan de volgende oefening. Je gaat nu hetzelfde proberen met een voorwerp dat je zelfs nog nooit hebt aangeraakt,' zei Eres. Ze liep terug naar haar bureau en pakte er een eivormige bal uit. Ze legde het voorwerp op een tafel voor Roakes. 'Je opdracht is om het ei van de ene kant van de tafel naar de andere kant te laten rollen met de spreuk die je net geleerd hebt. Je zult merken dat dit moeilijker zal gaan omdat de voorwerp onbekend voor je is. Succes,' legde ze Roakes de nieuwe opdracht uit. Daarna gebaarde ze dat Roakes de opdracht mocht uitvoeren.

Eres was weer aan haar bureau gaan zitten, vanwaar ze kon zien hoe Roakes de tweede opdracht er vanaf bracht. Roakes toonde veel inzet en doorzettingsvermogen. Haar blik was geconcentreerd en strak op de eivormige bal gericht, ervan overtuigd dat ze het ding hoe dan ook in beweging zou krijgen. Nu was het ook wel erg oneerlijk dat de bal de vorm van een ei had. Dat zou het rollen verhinderen. Het was nog steeds wel mogelijk, maar het was erg lastig. Toch liet Roakes zien dat het inderdaad wel mogelijk was toen het haar lukte om beweging in de bal te krijgen. Het ging stroef en langzaam, maar het lukte.

Toen Roakes de opdracht had uitgevoerd stond Eres weer op en liep naar haar tafeltje. ‘Dat heb je uitstekend gedaan. Een tip voor de volgende keer: Als het niet lukt, neem dan een paar tellen pauze. Soms is even tot rust komen precies wat je nodig hebt om daarna weer verder te kunnen. Het is niet zo’n ramp als je gewoon verder gaat, maar dan ga je verkrampen en krijg je later last,’ zei ze tegen het meisje. Eres pakte het eivormige balletje weer op. ‘Ik denk dat je wel klaar bent voor de test. Als je daarvoor slaagt dan betekend dat, dat je de spreuk kent en de basisvaardigheden beheerst om hem te kunnen uitvoeren,’ ging Eres verder. ‘Als test moet je de bal uit de vorige opdracht te pakken zien te krijgen. Maar er zitten een paar regels aan. Je mag alleen de spreuk gebruiken die je net geleerd hebt. Je mag de bal niet aanraken. En ten slotte, je mag niet opstaan van je stoel,’ vertelde Eres. Ze liep naar een kast die ze open trok. Ze legde de bal erin en deed de deuren van de kast op slot. De sleutel legde ze bovenop de kast. Daarna ging ze weer zitten en gebaarde Roakes dat ze met de test kon beginnen.