Nacht na nacht had hij het slapen geweigerd. Zijn bed bleef netjes opgemaakt en ongebruikt, zijn medicijnen bleven onaangeroerd. Een nieuwe poging van deze koppige jongen om af te kicken. Tot nu toe ging dat prima. Dominic voelde zich vrij normaal. Voor zover je een bleke huid en hypnotisch starende ogen onder normaal vatte dan. De dagen waren rusteloos. Afwisselend de neiging om te blijven bewegen en de vastgeroeste motoriek van een robot. Telkens wanneer hij grotendeels van de hatelijke medicatie af was kwam er wel weer een onderzoeker die zijn bloedwaardes verdacht vond en meende dat hij toch maar een ander middel moest proberen. Hij was gewoonweg een goedkoop, misbruikt proefkonijn voor hun zieke middeltjes. De bijwerkingen verschilden van verminderde eetlust tot een trager reactievermogen, maar geen van allen deden ze echt wat ze beloofden: Zijn aggressie wegnemen. De doctoren dachten van wel, maar dat kwam omdat hij het verborg. Een masker, een toneelspel. Ja, natuurlijk was hij braaf en lief. Right..
Dominic stond op. De afgelopen nachten had hij zijn deur op slot gehad, was enkel binnen gebleven. Maar nu was de jongen ontwaakt en rustelozer dan tevoren. ''Moet.. naar.. buiten..'' mompelde zijn door slaap hees geworden stem. Op de automatische piloot deed hij de deur open. Sleutel was gauw gevonden, aangezien hij die zelf verborgen had. Zijn halfgeopende ogen hadden een gloed erover heen liggen die aangaf dat het niet helemaal goed ging met deze jongen. Gekleed in enkel een zwarte boxershort en een openhangend gekreukt overhemd wandelde zijn gedaante over de afdeling. Onopgemerkt door een schaduwtechniek die hem deed versmelten in de achtergrond. De weinige mensen die hij zag zagen de schim van hem nauwelijks of besteedden sowieso geen aandacht aan hun omgeving. Tja. Ze waren er te dom en kortzichtig voor, om op te letten. Wie dat wilde kon zo een mes in hun rug steken en weer verdwijnen, niemand die op tijd actie zou ondernemen. Stelletje slappelingen.

Zijn blote voeten sloften over het natte gras. De aarde, de steentjes. Ze prikten, maar hij negeerde de pijn. Kwam terecht in het bos. Op weg naar de ruïnes. Hoe? Door te lopen in deze zombietoestand. Dominic was niet aanspreekbaar. Anderen zouden dit bestempelen als slaapwandelen. Maar hij sliep niet. Het was een manier van bewustzijn die je hallucinatie's kon zien. Dominic bevond zich in de werkelijkheid, maar op een manier dat hij alles vervormd en duister waarnam. Kraaien fladderden weg in de verte, de volle maan streelde zijn marmeren huid. Wat was werkelijkheid, wat was droom? Fictie? Realiteit? Alles liep door elkaar, zoals twee kleuren inkt die langzaam mengen, totdat je het onderscheid niet meer maken kan. Hij zag gebouwen in de verte, al wist hij dat die daar niet konden zijn. Het kon niet, het mocht niet. Dat waren afgebrokkelde muurtjes, zielige troep. Geen bouwwerken. Toch bewoog hij zich erheen. Een pijnscheut joeg als bliksemschichten door zijn ruggegraat, de kracht was sterk genoeg om hem tot stilstaan te dwingen. Duizelend op zijn voeten probeerde de jongen zijn evenwicht te behouden. Maar de strijd tegen de zwaartekracht was een korte en hopeloze poging. Moeiteloos werd hij onderuit gehaald door de gecombineerde krachten van zowel een verradelijke windstoot als een zwaar gedrogeerd evenwichtsorgaan. Geknield zat de jongen op de grond. In zijn hand klemde hij iets vast. Maar traag verslapte zijn greep. Een donkerblauw notitieboekje gleed uit zijn vingers, op de grond. Het blanke potlood dat erbij zat was scherp geslepen. Toen hij dat na minutenlang verdoofd voor zich uit staren doorhad reikte hij onmiddelijk naar beneden. Zijn zicht was wazig, dubbel. Lijntjes vervaagden en vervloeiden, veertjes dwarrelden neer en verduisterden zijn zicht. Hij probeerde blind naar het blokje te grijpen, maar voelde enkel stenen. Waar was het? Gefrustreerd. Mislukt. Triest geval dat hij was. Zijn lippen knepen samen in een grimas vol zelfhaat. Waarom kon hij dit niet? Waarom wilde hij zo graag terug naar zijn kamer voor dat ene perfect ronde pilletje? Nee. Doorzetten. Innerlijk voerde hij een strijd om ook maar te kunnen bewegen. Blijven vechten. Hoofdpijn kwam op. Als een reusachtige golf stormde de verdoving op hem af. En hij.. Hij gaf het op. Slikte moeizaam. Liet de pijn over zich heen spoelen als golven. Vandaag mocht hij rusten. In het maanlicht. Wacht.. Waar was de maan gebleven? Een duistere wolk hing daar. Of.. De wolk loste op en de helderwitte maan liet zich weer zien. Aanschouwen. Hij kalmeerde. Zijn lichtblauwe ogen gleden onherroepelijk dicht. De dromen namen het over. Eén enkel woordje gleed nog over zijn lippen. ''Sophia...'' Voor zijn geestesoog speelden zich nachtmerries af. De beelden die hij nachtenlang had willen ontwijken kwamen nu in dubbele sterkte terug. En ze overweldigden de jongen. Terwijl de minuten traag voorbij kropen klauwden zijn handen zich vast in de aarde. En Dominic zette zich schrap voor een zware nacht.

[Prrr, beetje flut, maarja xD]
[Je mag zelf kiezen hoe laat Lighty komt c:]
[En zijn nachtmerrie's beschrijf ik dus hierna~ ]

Een kleine kamer. Leeg, zo te zien. Spierwitte muren waar het licht zowat oogverblindend vanaf straalde. Ik staar ernaar, me ergens half boven die kamer bevindend. Gehypnotiseerd door de geruststellende leegte in deze gedachte. Ik probeer mijn ogen te sluiten, maar dat gaat niet, evenmin als enige andere beweging. Ik ben verlamd. En dan begint het. Achter mij krassen zwarte kraaien hun onheilspellende lied. Ik weet dat het kraaien zijn, zonder me om te draaien, zonder er ook maar een seconde over na te denken. Zoals je alles weet wanneer je in een droom bent, omdat het jouw hersenspinsels zijn. Ik voel een teder zacht veertje over mijn wang strijken. Zacht, maar onheilspellend. De volgende lichte veer komt sierlijk tegen me aan, met een krachtige impact waarover ik me stiekem kort verbaas. Maar pijn lijkt me niet te kunnen doordringen momenteel. Langzaam wordt de ruimte duisterder tot er een slechtverlichte slaapkamer overblijft... Te vroeg gejuigd. Ik zet me onbewust schrap, mijn lichaam verstijft en verkrampt zich. Een golf van misselijkheid komt over me heen. Wanneer ik een beweging voel terwijl ik naar mijn eigen idee alleen roerloos hang schrik ik. Wat gebeurt hier in godsnaam? De neiging om een fluistering in min achterhoofd te beantwoorden bevecht ik, de stem verdring ik. Hallucinaties. Ik ben eraan gewend. Kort vliegen mijn blauwe ogen open en ik aanschouw de volle maan, wanneer ik ze weer sluit bevind ik me onmiddellijk op de vloer die ik griezelig goed herken. Ik kan het warme tapijt nog onder mijn voeten voelen. De ervaring is levensecht, maar ik wéét dat het een droom is. De enige vraag die dan overblijft is of ik sterk genoeg ben om daartegen te vechten, me aan de illusie te onttrekken. Een zachte grom vol onderdrukte pijn verlaat mijn bleke lippen, wanneer het decor zich traag vervormd. Ik zie een bed met een schim erin. Naar de wand waartegen ik aanleun hoef ik niet eens meer te kijken, met één blik zal ik bebloede handafdrukken vinden van een kind zonder beheersing. Trillerig sta ik loodrecht. Mijn stappen voeren me naar achter het bed. Ik wil niet. Nee. Mijn vingers slaan in zich in de grond, ik werk tegen. Maar de onvermijdelijke kracht dwingt me verder, genadeloos. En daar is ze dan. Mijn zusje, die ik al zo veel jaren niet meer heb gezien. Maar ze ziet er ongeschonden uit, heel anders dan.. Ik slik moeizaam. Wat gebeurt er? Haar ogen zijn gesloten, ik weet dat daarachter hemelsblauwe poorten naar haar ziel verborgen zijn. Oh, wat verlang ik ernaar om die ogen nog een laatste keer te aanschouwen. Ik buk bij haar, schud aan haar bleke schouder. 'Wake up..' Fluister ik vriendelijk, maar lichtjes dwingend. 'Open your eyes, wake up.' Mijn stem trilt, de hese klanken vol angst. 'Please...' Komt er dan schokkerig uit. Geen reactie. Ruwer, steeds wilder wordt haar arm heen en weer geslingerd. Ze moet wakker worden, het moet. Ze leeft nog.. Toch? Maar er is geen hartslag merkbaar en wanneer ik opnieuw naar Sophia kijk zie ik een kijkje van een met bloed bezoedeld kind. Mijn handen. Ze zitten onder het bloed.. Heb ik dit gedaan? Weer haar leven genomen? Nee, dat kan niet. Met felle woede roep ik: 'Wake up! Now!' Machteloos zie ik echter hoe steeds meer bloed zich aan mijn voeten verzameld, langzaam omhoog komt alsof het door mij aangetrokken wordt. Ik... Ik zal in het bloed verdrinken, sterven. Dit is haar wraak. Ik voel kleine kinderhandjes die mijn benen omklemmen. Met hun klauwtjes trekken ze me naar beneden, op mijn knieën. Een tragisch beeld is het. Ik star met nietsziende ogen naar de helderblauwe hemel, tranen verzamelen zich in mijn ooghoeken. Ik hap naar adem. Nee. Nee. Nee, ik wil niet sterven. Niet zo. Nee. Niet nu. Maar mijn lichaam is bevroren en bewegen kan ik niet.

Een felle tik op mijn wang brengt me weer bij bewustzijn. Voor zover je de wazige blik in mijn ogen als alert kunt bestempelen ben ik er weer. Vocht vervaagd mijn visie tot een wazig geheel. Mijn handen klemmen zich tot vuisten van angst. Ik staar de verte in, trillerig en doodsbang. Waar is het bloed? Ben ik dood? Is dit haar wraak? Een meisje, ouder dan Sophia.. Maar met dezelfde blauwe ogen. Ik krimp ineen. 'Sorry...' Klinkt het vol angst, mijn armen slaan zich om mijn knieën en ik kruip tot een bolletje ineen. Bang voor onzichtbare krachten.. Bang zoals hij nooit was.

[die veren zijn Lights klappen ja en zijn ogen gaan echt even open als hij knippert~]
[en dit alles is onbedoeld in 1e persoon, zeg t maar als je het heel vervelend vindt ]

Im gonna live I'm gonna fly I'm gonna fail I'm gonna die De angst die hij voelde, de drukkende angst. Die nam hem weer terug naar alle dingen die hij liever vergeten wilde. Hij was sterk genoeg om het normaal gesproken perfect uit zijn hoofd te houden, een meester over zijn eigen gedachten met ijzeren tucht. Verdriet, pijn, angst. Het waren de onderdrukte emotie's die zodra ze een kans kregen om zichzelf te uiten uitbundig hun kans grepen. Zo lang was hij koud en emotieloos geweest, de laatste tranen die over zijn gezicht waren gelopen dateerden uit zijn vroegste jeugd. Toen Sophia er nog was. Toen Dominic's ziel nog vlekkeloos en zijn toekomst nog zonnig was geweest. Lang vervlogen tijden. Na een aantal omslagpunten die niemand aan had zien komen was deze jongen zoals hij nu was. Een medogenloze jager, een onvoorspelbare vijandige poppenspeler. De stralende oogjes vol levensvreugde waren verdwenen, de lieve jongen die met zijn zusje vliegers opliet eveneens. Dat was in elk geval de werkelijkheid waarin hij geloofde, met een kille en onverbiddelijke kracht die geen ruimte liet voor twijfel. Met ijzeren ketenen waren de emotie's en twijfels aan banden gelegd, de bewegingsruimte tot een minimum teruggebracht. Maar het was onmogelijk om die hatelijke emotie's helemaal uit te bannen. Ergens was dat zwakke, naïeve jongetje er nog. Ergens, maar wel onbereikbaar en onzichtbaar. Onvindbaar, tenzij je hem door en door kende. De diepste krochten van zijn ziel, daar school nog een piezeltje licht. Wachtend op de genadeklap die zijn menselijkheid geheel uit zou doven. "Het is goed Dominic, je bent veilig." Veilig? Dat woord. Enkel een vage echo van de betekenis kon hij zich nog voor de geest halen. Wanneer was de laatste keer geweest dat hij werkelijk een gevoel van veiligheid ervaren had? Mensen zeiden het allemaal. Zijn pillen waren volkomen veilig en ook hij was veilig en geen gevaar voor de samenleving. Hoe kon iedereen er telkens zo naast zitten? Honderd procent onjuist, honderdtachtig graden de verkeerde kant op. Onbetrouwbaarder dan hijzelf waren wel de woorden die mensen uitspraken wanneer ze je gerust probeerden te stellen. Hij wierp een lichte blik opzij, nauwelijks merkbaar. Weer vielen alleen die ogen hem om. Blauw als doorzichtig kristal. Blauw en hemels. De hemel. Zou zijn zusje daar nu zijn? Was dit Sophia? Angst nam zijn ratio volkomen over. Hij verloor het gevecht. Degene die altijd de overwinnaar zou zijn werd door zijn eigen gedachten verslagen. Lightning. Die naam klopt niet. Dit was Sophia. Of niet? Nee. Want hoe kwam hij er dan? Was hij ook gestorven, had hij zijn laatste adem moederziel alleen onder invloed van geheel veilige medicatie uitgeblazen? Alsnog. Het was onmogelijk. Hij zou nooit op dezelfde plek terecht komen na de dood. Dat verdiende hij niet. Hij niet. Gabriël. De vervloekte vervloekte Gabriël. De engel, de aartsengel die hem zogenaamd moest beschermen en van fouten moest behoeden. Was die hele middag dan geen fout? De middag waarop alles rood kleurde? Waarom wist hij de antwoorden niet meer? Waarom was hij niet meer zeker, van niets meer? Waarom waarom... Waar was hij en wie was dat? Lightning, dat was wat ze had gezegd.. Maar klopte dat wel? Achterdocht overspoelde hem. Een boekje werd in zijn handen geduwd. HIj greep ernaar, omklemde het stevig met zijn vingers. Zo hard kneep hij dat er deukjes in de zijkant kwamen. Rustig. Blijf in godsnaam toch rustig. "Dominic...vertel me...wat is er gebeurd" Hij slikte, moeizaam. Kwam iets uit zijn ineengekrompen houding op en richtte zijn blauwe ogen kort op. In een fractie van een seconde brachten haar hemelse ogen hem weer van de wijs, van de kook, in de war en in de knoop. Hij wilde haar pijn doen, tot ze zou stoppen met op Sophia lijken. Hij wilde haar knuffelen en een mes tussen haar ribben steken. Twee tegengestelde gevoelens, twee drangen vochten met elkaar. Afwisselend overheerste de liefde en de haat. Zijn blik werd wazig, flikkerde zwart wit. Felle lichtsflitsen en wanneer hij dan wel iets zag waren dat kraaienvleugels die voor zijn gezicht wild heen en weer zwiepten. Hij knipperde verdwaasd, panisch, manisch met zijn oogleden. Open, dicht. Waarom hielp het niet? Open, dicht. De veren waren niet echt, dat wist hij. Ze moesten verdwijnen. Als hij knipperde moesten ze verdwijnen. Zijn hoofd kantelde zich iets omlaag, waardoor zijn blik nu op zijn handen lag. Een glimp van glinsterend rood drong door tot zijn netvlies. Onmiddelijk, in een reflex, liet hij los. Het aantekeningenboekje viel met een klap op de aarde. ''Ik-Ik maakte het vies.'' zei hij vol afschuw. Hij keek naar zijn vingers, bang en geïntrigeerd tegelijk. Bloed. Waarom zat deze rode substantie op zijn handen? Was er iemand dood? Ja. Blood.. Dat kwam niet zomaar overal terecht. En.. Hij had het gedaan. Hij voelde het. Een steek van duivelse brand ging door hem heen, kromde zijn ruggegraat, deed hem lichtjes voorover klappen. Hij herstelde zich vlug, dit meisje -wie het ook was- mocht niet denken dat hij pijn had. ''Wie is er dood..?'' mompelde hij dan zachtjes. Een fluistering, niet meer dan een windvlaag. Binnenmonds gepraat, zoals hij normaal nooit sprak. De zelfverzekerde, altijd licht spottende en uitdagende ondertoon was verdwenen. Als sneeuw voor de zon weggesmolten. ''Wie, wie.. Wie is er dood?'' Met zijn vingers maakte hij strepen in de grond. De modderige aarde had zijn handen omhuld. Maar hij zag enkel rood. En die kleur werd steeds overweldigender, nam zijn hele beeld over. Dominic kon er niet meer tegen, sloot zijn ogen. Maar de rode kleur, de vloeistof.. Het was op zijn netvlies gebrand. Een beeld wat hij niet kon vergeten, niet kon negeren. Niet niet kon zien. En hij was bang. If I fail, I'll fall apart Maybe it is all a test Cause I feel like I'm the worst So I always act like I'm the best…

[Yeps, bloed=aarde xD]

Lightning voelde zich hopeloos. Dit wou ze niet voelen. Niet wetend wat ze moest doen. Alleen maar kunnen staan toekijken hoe hij pijn leed. Mentaal o fysiek dat maakte geen verschil ze bleef er even hopeloos bij. Daarom Lightning er niet tegen kon? Het herinnerde haar aan vroeger. Het straat leven, waar ze echt voor haar leven had moeten vechten. Gelukkig had ze enkele jongens ontmoet die haar af en toe toch hadden geholpen wanneer ze het echt nodig had. Zonder hen zou het haar waarschijnlijk niet zijn gelukt om het straatleven te hebben overleeft. Toch wist lightning hoe zwak en eenzaam ze zich toen had gevoeld. Vol met wanhoop om het te overleven en niet worden opgepakt door de politie. Die waren eenmaal niet makkelijk om kwijt te geraken. Bezorgder dan lightning zelf wou keek ze naar Dominic ”waarom…Niet liegen…” Verzuchtte hi doods. Lightning wou hem tegenspreken maar hield slim genoeg haar mond. Hij zag er zo moe uit, leek niks meer te kunnen doen. Lightning probeerde hem te laten herinneren dat hi dit nu allemaal verbeeld, kneep dan ook lichtjes troostend in zijn handen die ze vast hield. Daarna zorgde ze ervoor dat ze hem irriteerde om zo weer proberen de kille Dominic terug te krijgen. Misschien was dat niet meteen haar beste plan ooit maar goed. ”Jij’ een vinger wees naar haar “j-jij hebt werkelijk geen idee waar je het over hebt” Grauwde hij met een hese stem naar haar. Daar had Dominic helemaal gelijk in. Ze wist helemaal niks omdat hij het haar niet wou vertellen, dus taste lightning maar in het duister, al wist light maar al te goed hoe gevaarlijk dat kon zijn. Geschrokken keek ze op toen ze voelde hoe Dominic haar arm vastgreep als houvast. “Dominic” Sprak ze teder en bezorgt. Meteen nam ze hem beet ”Help me” fluisterde hi. Kort keek ze hem geschokt aan. Dominic…Die haar om hulp vroeg. Behendig verplaatste lightning zich waardoor Dominic helemaal tegen haar aanlag. Haar armen had ze om hem heen geslagen als vorm van bescherming en fluisterde hem geruststellende woorden toe. Opeens kreeg ze een idee. Haar beide handen legde ze elk op een slaap van Dominic. Daarna sloot ze haar ogen en dwong Duvessa’s hulp al was dat heel gevaarlijk. Haar handen werden pikzwart. De duistere magie begon de wanorde, al de negativiteit in het hoofd van Dominic te absorberen. Nadat ze huigend haar ogen weer opende velde ze hoe een straaltje bloed uit haar neus kwam, dat ze dan ook meteen maet haar hand wegveegde. Hopend dat Dominic snel weer beter zou worden nam ze zijn ene hand vast en wachtte vermoeid a. Duvessa’s magie gebruiken koste Lightning veel te veel energie, daarom gebruikte ze het bijna nooit. Want als de wonde te groot was fysiek of mentaal dan was de kans groot dat het lightning haar dood zou worde als ze wou helpen healen"Word weer beter Dominic" Fluisterde ze, meer tegen zichzelf dan tegen de jongen in haar armen.

dat hij maar snel zijn oude ik weer werd. het voelde niet goed om hem zo zwak te zien. het was zo...niet hem. Deze zwakke Dominic kende ze niet, wist niet wat ze ervan moest denken. lightning had altijd wel geweten dat ook hij een zwakke kant had, en puur door nieuwsgierigheid wou ze het ook te weten komen, maar het was nooit de bedoeling geweest dat ze er bij zou zijn wanneer hij een zwak moment zou krijgen Ze voelde zich nu machteloos. een gevoel dat light haatte. Dat was iets vreselijks dat ze zoveel mogenlijk wou ontwijken als dat kon. hier bij Dominic was dat blijkbaar mislukt. Dit moest stoppen, het gevoel zorgde ervoor dat lightning er niet echt goed over nadacht. het idee was er dan ook zomaar volkome onverwacht. Meteen legde light haar handen op zijn slapen en begon al zijn egativiteit van hem te absorberen; natuurlijk zou het voor hem vast zien alsof eht niks hielp, dat kwam omdat zijn hersens het nog niet meteen begrijpen, het niet konden volgen. Zoveel negativeit..teveel. Lightning kon het bijna niet verdragen. Maar ze wou en zal Dominic helpen. Waar die gedachten vandaan kwamen wist Light niet. Al bijtend op haar onderlip hield ze het stug vol tot er toch al een groot deel duisternis uit zijn hoofd verdwenen was. Pas toen gaf ze het al huigend op. Voor haar was dit slecht. de duisternis voedde Duvessa. Lightning verborg haar opgeluchteid nadat Dominic recht was gaan staan. Zij had ondertussen het bloed dat vanuit haar neus kwam snel weggeveegt."its no use. I'm not sick.I won't ever get better."Hoorde ze hem zeggen waar lightning niet op reageerde."Don't you ever dare to do that again;" en dominic was weer terug..soort van. Lightning wou ook recht gaan staan maar wist dat ze haar evenwicht zou verliezen dus bleef ze zitten alsof ze goed zat."Ja, ook graag gedaan Dominic" Sprak Lightning sarcastisch nadat ze weer op adem was gekomen. Nonchalant begon ze een plukje haar rond haar wijsvinger te draaien. Haar kristal blauwe ogen keken hem doordringend aan. "heb je dat vaker? " Vroeg ze zo neutraal mogenlijk alleen haar ogen verraden haar nieuwsgierigheid en bezorgtheid tegenlijk. Waarom was ze bezorgt? Ze moest hem haatten. Toch was ze bezorgt...dat was niet logisch. Nadat Lightning even goed haar ogen had gesloten en zeker wist dat ze weer goed genoeg voelde stond ze iets te moeizaam naar haar zin recht en keek naar de lucht. Naar de donkere lucht, naar de maan die een lichte schijn gaf waarbij haar Kristalblauwe ogen lichtjes feller werden door de manenschijn. Afwachtend op Dominic zijn antwoord verstevigde ze de trui om haar heen toen ze kort rilde. Hm, misschien is het maar beter dat ze niet al te lang buiten bleef of ze zal nog verkouden worden. .

(sorry flutje, heb nog wat buikpijn Dx)

Hij moest het doen. Boos worden. Ze zag er zwak uit, moe. Bebloed. Het waren kleine spoortjes rode vloeistof, de rest had ze overduidelijk weggeveegd. Maar hij herkende het. Dit was een van de dingen die hem zo ongelofelijk goed maakten in mensen doorzien. Zijn oog voor details. Ze had gezegd dat er geen bloed was, dat het aarde was, dat er niemand dood was. Leugens. See? You see? Blood, blood everywhere. Somebody has been killed. A heart has stopped beating, a life has ended. The last breath is the longest. The last drip of blood is the sweetest. Drip, drip down. Slowly following the dead skin, dripping on the ground, making my hands all red. Oh yes, the sweet smell of blood, you can almost taste it in the air, the iron. Dearest dead body. My victory. I won. I won again. And I will never lose. Everything goes as I plan, death and life.Even flikkerde het beeld voor zijn ogen. Nee. Zijn gezicht vertrok kort. Dominic weigerde te vervallen in de oude situatie. Zwakte, nee. Lightning om hulp smeken, nooit. Nooit meer. Ze had hem op de een of andere manier op zijn zwakst getroffen, zo'n aanval had hij in maanden niet gehad. Waarom ging het ook telkens mis wanneer hij net zo ver was? Overextended, zo noemde men dat. Te ver had hij het medicijnengebruik afgezwakt, wat zijn lichaam niet aankon.

Het was waar, toch? Hij was niet ziek. Hij was niet ziek en wie niet ziek was werd ook niet beter. Dat was pure logica. Niets tegenin te brengen. Behalve mensen die zouden beweren dat hij gek was. Gek, hij? Hij was niet gek. Nee, het enige wat hen in die waan bracht was het feit dat hij geen zwakzinnige emotie's vertoonde. Dat hij wist wat hij moest doen om te bereiken wat hij bereiken wilde. Naïef zijn stond blijkbaar gelijk aan normaal zijn, gezond zijn, een healthy mind. Maar juist die naïviteit was zo lastig te faken, omdat het in je ogen zat, die schemering van spot kreeg hij er met moeite uit. "Ja, ook graag gedaan Dominic" Hij rolde met zijn ogen. Wat een irritant kind was ze eigenlijk toch. Ach, in deze situatie blijkbaar een heel klein beetje nuttig. Fijn hoor. Wat verwachtte ze nou? Dat hij haar op zijn blote knieën zou bedanken? Bij nader inzien... Was hij al in die positie, enkel de bedankwoorden ontbraken nog. Zijn blote huid tegen de koele aarde gaf een verkoelend gevoel, de miniscule grassprietjes en windvlagen die langs zijn lichaam streken.. hij ervaarde het allemaal versterkt. ''Shut up, idiot. I didn't ask for your so-called help..'' mompelde hij zachtjes. De gemeenheid die erin zou moeten liggen.. Als je zijn stem vaker had gehoord merkte je het wellicht. Die harde spottende gemeenheid was verzwakt en verflauwd. En dat maakte hem enkel bozer. Niet echt een fijn gezelschap nu, qua gebabbel dan.

"Heb je dat vaker?" Hij zuchtte geërgerd. ''Hmpf.'' Met een duidelijk boos gebaar gooide hij zijn haar uit zijn gezicht. Warmte vloog over hem heen, zijn huid leek wel in de fik te staan. De neiging om de laatste kleding af te gooien groeide. Dat overhemd.. Dat openhangende overhemd. Die ruwe stof op zijn huid, het deed zeer. Dominic zat nu vlak naast Lightning, liet het witte overhemd iets over zijn schouders naar beneden glijden, haar met blauwe ogen kort aankijkend. ''Nope.. Meestal niet.'' was het luchtige -late- antwoord. Hij trok zijn hele overhemd uit, rilde kort nu de koude wind zijn gehele lichaam beroerde. Met trillende vingers reikte hij naar de zoom aan de onder kant en met een scherpe nagel scheurde hij iets open. Een rood pilletje viel op zijn hand en traag bracht hij het omhoog. Dominic nam het medicijn in en likte loom over zijn lippen. ''What?'' vroeg hij lichtelijk geamuseerd toen hij haar blik ving. Alsof dit alles niet was gebeurd en hij gewoon normaal met haar zat te babbelen, als een normaal spelletje.

[Post, y u so random et crappy ?!]

No one knows what it's like
To be the bad man
To be the sad man
Behind blue eyes
And no one knows
What it's like to be hated
To be faded to telling only lies
De zon kwam traag naar boven, geen haast, nee hoor. Langzaamaan werd de duisternis verdreven en zijn contouren werden steeds beter zichtbaar. Hoe laat zou het nu zijn? Een uur of.. vier, vijf misschien? Heerlijk, weer een slapeloze nacht, deze keer ook nog eens in de kou doorgebracht. Niet dat hij daar nu last van had, nee. Zijn huid leek wel in vlammen te vergaan, zo heet voelde hij zich bij vlagen. Hitte danste over zijn huid, die meestal juist een tikje koeler was dan bij normale mensen. Dat resulteerde dan in aanrakingen die tegelijk verwarmend, verhittend en verkoelend waren.
Waarom hij zo kwaad was dat hij geholpen was wist hij niet. Of eigenlijk wel. Wanneer mensen zo lang in je omgeving waren wisten ze dat je sterk was of zwak. En aangezien hij alles altijd volkomen in de hand had was hij ervan overtuigd dat Lightning hem als sterk had gezien. Dat moest wel. Iedereen deed dat, overzag de miniscule breukjes in zijn masker en aanbad de leugenachtige mist die om zijn ware ik heen spookte. Maar nu.. twee keer op rij was hij niet in staat geweest de act vol te houden. En daarvoor haatte hij niet alleen zichzelf, maar ook haar. Waarom was ze altijd in de buurt als het slechter ging? Zodra Dominic een mindere dag had was deze trut er als de kippen bij om er gebruik van te maken. Of.. dat dacht hij in elk geval eerst. Het feit dat ze hem hielp was weer lekker verwarrend. Iets wat hem irriteerde en intrigeerde tegelijk. "Goed, de volgende keer laat ik je wel liggen, kreunen van de pijn." Pff. Alsof hij haar hulp nodig had. Zijn blik zei in dit geval al genoeg. Wat dacht ze nou, dat hij niet voorbereid was?
Luchtig sprekend wuifde hij langzaam haar bezorgde vraag weg. Stom kind. Interessant kind. Vervelend. Boeiend. Saai. Merkwaardig. Zo kon hij nog wel uren doorgaan met de tegengestelde gedachten op te sommen, die ze in hem opbracht. Dominic was altijd veel bezig geweest met woorden, ze uittesten, ze gebruiken om mensen te bespelen. Maar om Lightning te beschrijven schoten woorden haast tekort. Ze was de schaduwzijde van een medaille, de achterkant... Ze was de volgende morgen, ongrijpbaar, onaantastelijk maar altijd aanwezig. Een begrip wat er altijd was, maar hoe dichtbij je het ook naderde, de achterkant van iets aanschouwen kon niet op natuurlijke wijze, de volgende morgen verschoof steeds als je er net aankwam. "Hoe.... Laat maar." Ze leerde het wel. Maat houden. Zich aan zijn regels aanpassen. Hij was immers de leider van dit spelletje, hoe anders dat soms ook mocht lijken.
''What?'' Hmm, die blik.. Kom nou, meende ze dat? Lightning toch. Bad, bád girl. Zelfs in deze toestand keek ze zo naar hem? Een kort gegrinnik gleed over zijn lippen, wat zijn keel lichtelijk pijn deed, maar dat zou zij niet merken. "Dacht even dat je striptease ging doen." Verbaasd gleed zijn tong over zijn lippen, bevochtigde de droge huid. ''Met enkel dit aan kan ik niet veel verder gaan.. Tenzij je erop staat...'' fluisterde hij zachtjes, een veelbetekenende blik op haar gezichtje. Tja.. Zijn overhemd hing om zijn armen heen, voor de rest was zijn bovenlijf ontbloot. Ook zijn benen waren redelijk onbedekt.. Enkel een boxershort. "Wel, het zal me niet verbazen als je nu verkouden zal worden." Goh, eindelijk een logische opmerkingen. ''Misschien wel.'' was zijn enige commentaar. "En ik zal je niet weer helpen. Dan moet je maar niezen en trillen tot je erbij neervalt." Hij gaapte zachtjes, onderdrukt en gedempt in zijn hand. Nee, hij kon niet moe zijn. Zijn lichaam was slapeloze nachten gewend, kom op. ''Zou je dat echt doen, Lightylight?'' vroeg hij fluisterend. ''Me in de steek laten, bedoel ik. Ik weet dat ik niet altijd even.. Goed voldoe aan het beeld van een.. een.. ehm.. Ja. Maar.. Lightning. Ik... '' Zijn stem zwierf de paden van stopwoordjes af, wetend dat dat uiting zou geven aan de dingen die hij niet zei, maar insinueerde. Een rilling liep over zijn lijf en hij trok afwezig zijn overhemd weer op, knoopte een van de parelmoeren rondjes dicht. Inwendig vocht hij een strijd. zo doorgaan, Lightning bespelen? Of.. of zijn gevoel volgen.. niet wetend wat daaruit voort zou komen?

[aaahhh ik wilde kort posten *gromt* xD]

Zelfs nu had hij de kracht om haar te plagen, haar te verwarren. Die kracht haalde hij uit het niets, de rest van zijn lichaam voelde zo moe. Geen zin meer om ook maar iets te doen. Zijn hand optillen. Het was zo veel moeite. Kon hij niet gewoon zijn ogen sluiten? Inslapen? Wegdrijven op wolken van dromen? Zonder bloed, zonder pijn. Geen nachtmerrie's. Oh god, alsjeblieft geen nachtmerrie's. HIj was doodop.
Nee. Nee, Lightning zou merken dat hij zwak was. Beseffend dat hij dat niet aankon, dat dat een marteling zou zijn, bracht hij de kracht wederom op. Om te spreken, te acteren. De fluisteringen in zijn hoofd, die hem smeekten om in slaap te vallen, negeerde hij standvastig. Ja. Hij was standvastig. Geen slappeling, geen opgever. De realisatie dat het meisje naast hem hem allang had gezien op zwakke momenten moest hij wel verdringen. ''Zou je dat echt doen, Lightylight?'' Toneel. Toneel zou hem redden. LIghtning zwak maken. Zij was zwak, niet hij. Zij was het, de zwakkeling hier. MIsselijkmakende naïeveling. Zwakkeling. Coward. ''Me in de steek laten, bedoel ik. Ik weet dat ik niet altijd even.. Goed voldoe aan het beeld van een.. een.. ehm.. Ja. Maar.. Lightning. Ik... '' Eens zien. Dit moest wel werken. Alsof hij haar ooit werkelijk een gevoelig verhaaltje zou vertellen. Bah. Maar het leek wel echt. En daar ging het om. Immers was Light te kortzichtig om ook maar iets door te hebben, de stomme slappe idioot.
"Nee...waarschijnlijk zou ik je niet in de steek hebben gelaten." Hmm ''Good to know.'' mompelde hij grijnzend. Ja. Zie je wel. Hij kon het. Haar zwak maken. Ja ja ja. "En je bent wie je bent Dominic, dat maakt je speciaal" Woorden dwaalden door zijn hoofd, maar alles wat hij kon doen was haar aanstaren. ''Oh.'' klonk het kort. De jongen sloot zijn ogen kort. Opende ze weer, knipperde vlug en verdwaasd. ''Ik ben zo moe, Lightning...'' fluisterde hij. ''Ik- ik moet volhouden. Sterker zijn dan... Nee..'' Bij elke keer dat hij knipperde bleven zijn ogen langer dicht.

[prutpost is prut<3]

Even sloot ze haar ogen, probeerde alles in haar hoofd weer op orde te krijgen. Ze haatte dit soort momenten. neit wetend wat er nu eigenlijk allemaal in haar hoofd omging vanwege al die drukte. als ze even haar ogen zou sluiten en weer tot haar rust kwam zouden haar gedachten dat ook horen te doen. Lightning moest hier gewoon niet meer over nadenken. Gewoon het met rust laten, er niet meer over piekeren. Dat hielp altijd, en nu zal dat ook helpen. Ze had dominic lichtjes gedwongen om op de grond te gaan liggen tegen haar aan. Hij was te koppig om te gaan slapen, dus lightning zei hem dat hij moest gaan slapen. Wat was hij toch koppig, misschien zelf koppiger dan zij. En dat zegt al veel aangezien lightning op zich al heel koppig kan zijn. Hij leek te vechten tegen zijn slaap. maar waarom? Waarvoor, of beter gezegt voor wie wil hij sterker zijn? Dominic was op sommige momenten zo verwarrend. Niet te begrijpen. En als ze denk dat ze hem eindelijk snapt dan doet hij iets totaal onverwacht. Fluisterend vertelde Lightning dat ze bij hem zou blijven als hij zou gaan slapen, of als hij liever wou dat ze wegging was het ook goed, maar aangezien hij niets zei, moest het wel zijn dat ze mocht blijven. Al wist je met Dominic nooit zeker wat hij nu echt wou. ''Je denkt nu vast..'' begon het. ''Dat ik zwak en zielig ben. Dat ik iemand nodig heb om te knuffelen en me te beschermen. Dat ik...'' En daar ging hij weer. Wat probeerde hij nu toch te bewijzen? Hoe kan hij nu weten wat zij dacht? Hij kan geen gedachten lezen. ''Misschien denk je zelfs dat ik diep van binnen héus wel lief, goedaardig en oprecht ben, my dearest Lightylight..'' Ging hij na een tijdje verder."Nee dominic, dat denk ik helemaal niet aangezien ik je nu wel beter ken...Dus stop met denken in mijn plaats" Verzuchtte ze."Ga gewoon slapen." Beval ze hem lichtjes aangezien hij dat niet meteen vanzelf zou doen. haar ene arm hield ze stil aangezien Dominic daar tegen leunde, maar met de andere ging ze toch wel even vluchtig door haar bruine haren waarbij enkele plukjes irritant voor haar ogen hadden gelegen. ''But I warn you, I won't stay like this, nor will I have mercy on you.'' Verbaasd keek ze hem zijdelings aan, waar had hij het toch over? Even beet ze denken over zijn woorden na. maar omdat ze er toch niet veel wijzer van werd schoof ze zijn woorden van haar af en keek naar de zon, die meer en meer van zich liet zien nu het toch stillaan licht werd. .

(flutter dan gedacht )

Haar woorden echoden door zijn hoofd. Maar de betekenis werd nauwelijks duidelijk. Het was een antwoord op zijn woorden geweest, dat was duidelijk. Maar was het ontkennend of bevestigend... Instemmend of juist afwijzend? Hij wist het niet. Wanneer hij zich op haar probeerde te concentreren golfde enkel een onbegrijpelijke brij van woorden over hem heen. Stuiterde door zijn hoofd en verliet hem weer zonder uitleg. "Ga gewoon slapen." Een bevel. Dit keer kon hij het aan de toon van haar stem aflezen. Soms was ze zo voorspelbaar. Oh. Hou je mond, stop met onzin praten, doe je ogen dicht. Zulke dingen.. Ga slapen. Dat woord had zo'n aantrekkelijke ondertoon. Maar hij was nog niet klaar. Nog even. Dan mocht het. ''But I warn you, I won't stay like this, nor will I have mercy on you.'' Het was vrij onnatuurlijk voor hem om iemand zo te waarschuwen. Maar toch deed hij het. Stel maar geen vragen, vandaag was niet zijn dag. Al was alles beter dan een Lightning die aan werkelijk alle andere mensen zou verkondigen hoe lief hij wel niet was. Bah. Stelletje idioten. Tegen wie hij het had... Zucht. I'm losing my mind, realiseerde hij zich. Liet alles los,'ontspande zijn spieren. Heel traag gleed hij weg. In slaap.
_______________________________
Zonnestralen gleden over zijn huid. Hoe laat was het? Ergens vroeg in de ochtend. Met zijn ogen nog gesloten bewoog hij onopvallend de vingers van zijn rechterhand. Aarde. Hij was buiten. Goed. Waarom? En met wie? Want hij voelde het wel, de warmte van een tweede persoon.. Was het een willekeurig persoon die hij had overgehaald voor hem als kussen te dienen? Of stelde het meer voor dan dat.. Hij pijnigde zijn hersenen, terwijl zijn gezicht nog steeds de serene uitdrukking van een slapende jongen droeg. In een flits was alles duidelijk. Gelijktijdig met het terugveroveren van de herinneringen van vannacht kwam hij overeind. 'Morning, dearest. How are you today?' Sprak hij nog voor zijn helderblauwe ogen openschoten. 'I must say, I really enjoyed your company as my pillow.' Plaagde hij haar, met een had zachtjes over haar arm strijkend.

"Goed, ik hoop dat je beter hebt kunnen..slapen dan daarstraks" Hmm. Als hij eerlijk was.. Ja. Een stuk minder onrustig. Alsof haar trieste trucje om hem te zuiveren of te verlichten zowaar effect had gehad. Niet op zijn ziel, zijn bevroren hart. Nee, die waren even koud als tevoren. Maar in elk geval waren de hallicunatie’s verdwenen, voor nu. Hij was weer normaal. Hij was niet meer bang. Niet meer zwak. En ergens voelde hij een opluchting dat Lightning écht gebleven was. Dat ze niet gelogen had. Ze was bij hem gebleven. Maar zeggen dat hij dat zeer gewaardeerd had kon natuurlijk niet. Hij niet. Nooit zouden die woorden over zijn lippen komen. Dat hij het fijn vond dat ze echt gebleven was, omdat het hem een veilig gevoel had gegeven. Dat nam niet weg dat hij.. iets kon zeggen. Iets, op zijn eigen manier. Het was een compliment in een plagerige verpakking. En daaronder, als je goed zocht. Zat een klein beetje kwetsbaarheid. Hij, die iets zei waarvan hij zich realiseerde dat het voor zijn doen vrij oprecht was. Het was vreemd. Vreemd, maar hij wijtte dat aan het slaapgebrek, aan het net wakker worden. Zijn brein moest nog opstarten. Yeah... 'I must say, I really enjoyed your company as my pillow.’ Hij kon het niet laten om haar zachte huid aan te raken. Haar reactie amuseerde hem, stelde hem gerust. "Gelukkig, anders had ik hier maar voor niets gezeten." Hij grinnikte zachtjes. Ok, het was officeel. Lightning was amusant genoeg om hem eventjes bezig te kunnen houden. Haar schouder was zo te zien niet heelhuids van de nacht afgekomen. Oeps. Daar moest hij later nog wat aan doen. Toen het meisje opstond keek hij ietwat teleurgesteld op. Wat was dit nou? "De lessen gaan straks beginnen, ik moet maar eens gaan." Hij stond eveneens op, aarzelde. I want her to stay, besefte hij. ‘Ik.. blijf liever niet alleen geloof ik.’ Hij haalde een hand door zijn warrige haren heen om de viezigheid eruit te schudden. ‘Als je het niet erg vind, Lightning.. Zullen we samen gaan ontbijten?’ stelde hij dan zachtjes voor. [Pfff, te veel geluid om me heen ]

Hij wilde niet nu al weer alleen zijn. Ze was fijn gezelschap. Amusant, bijvoorbeeld wanneer ze dacht haar verwarring te kunnen verbergen, terwijl hij het uiteraard opmerkte. Kleine gebaren waren genoeg voor hem. Lichaamstaal was iets wat hij uitstekend beheerste, zowel om bij zichzelf te faken als om bij anderen af te lezen. Haar ticks waren voor de hand liggend en vrij opvallend, als je erop lette. Kleine onwillekeurige handelingetjes. Allereerst had je natuurlijk haar blik. De aarzeling daarin, die hij ook nu weer opmerkte. Ze wilde van hem wegvluchten, angstig voor wat ze voelde. Oh nee, zo gemakkelijk ontsnapte Lightning niet.
‘Als je het niet erg vind, Lightning.. Zullen we samen gaan ontbijten?’ Haar tanden lieten zich even zien, toen ze op haar lip beet. Ze leek even naar een afwijzing te neigen, vreesde hij. "Ach waarom ook niet" Opgelucht straalden zijn ogen. ''Mooi. Je ontbijt is immers de belangrijkste maaltijd van de dag.'' Dat was toch wat leraren en andere voedingsdeskundige betweters altijd zeiden? Hij bracht het echter zo overdreven, grijnzend, blij. Blij dat ze ja zei.''En een goed begin is het halve werk.'' Lightning kwam al in beweging, waarop ook hij aarzelend een pas achter haar aan zette. "Vergeet dat boekje van jou trouwens niet" Verstomd bleef hij staan, verstijfde geheel. Had hij het bij zich gehad? Natuurlijk.. Hij had het bijna altijd bij zich. 'O-ohja..'' mompelde hij warrig, haastte zich terug en pakte het ietwat vochtige aantekeningenboekje op.
Met haastige bewegingen veegde hij de aarde ervan af, terwijl hij ondertussen het meisje probeerde in te halen. Algauw liepen ze naast elkaar over het betegelde pad naar de school. Het was slechts een kort stukje, dus veel tijd om alles te overdenken was er niet. De grote deuren van de zaal verschenen in zicht en Dominic versnelde zijn pas. Hij opende de deur en glimlachte scheef. Met een ietwat verlegen gebaar maakte hij duidelijk dat ze binnen moest gaan. Achter Lightning volgde de jongen algauw. Zijn ogen volgden al haar bewegingen. Hoe ze eten verzamelde voor een simpel, maar voedzaam ontbijt. Het was nuttig om te weten wat zij lekker vond om in de ochtend te eten.. Hoopte hij dan toch. Voor later. Hij zou er wel voor zorgen dat die kennis ooit van pas kwam. That's for sure. En dan nu eten. Hij pakte een bord, want zo hoorde het. Dacht even na. Eindelijk lieten zijn ogen Lightnings silhouet even met rust, om de etenswaren die hier uitgestald waren te bekijken. Hij pakte een rond broodje, op de bovenkant bezaaid met kleine pitjes. En een appel. Onmiddelijk ging zijn aandacht terug naar wat Lightning deed. Hij glimlachte toen ze oogcontact maakten. Volgde dan het meisje, in zijn ene hand de felrode appel, in de andere het bord, met enkel een eenzaam broodje. ''Mag ik je vragen...waar je nachtmerrie over ging?" Op de automatische piloot poetste hij met zijn mouw over de appel, om hem te laten glanzen. Haalde dan even diep adem. ''Het was geen nachtmerrie, het was een illusie, een waanbeeld. En die zijn zo mogelijk nog erger, projecteren je angst op de echte wereld, tot je niet meer weet wat echt is en niet.'' Hij haalde zijn schouders op. ''En jij, waarom was je midden in de nacht buiten, my dear? Nachtwandelingetje, frisse neus aan het halen?'' Zijn blik gleed naar beneden, naar de appel. Zacht vervolgde hij: ''Wil je me vertellen wat er allemaal precies is gebeurd gisteren?'' Zijn ogen bleven op het stuk fruit gefixeerd. Met zijn tanden beet hij er een perfecte hap uit, wachtend op haar antwoorden.

Hoe moest je zoiets uitleggen aan een naïef persoon als Lightning? Een meisje zonder enige kennis, zonder enig verstand. Enkel een onstilbare neiging om honderdduizend ongemakkelijke vragen te stellen en vervolgens met het antwoord ontevreden te zijn. Zucht.. Here we go. Hij besloot maar gewoon iets simpels te vertellen, zonder echt belangrijke zaken te onthullen.''Het was geen nachtmerrie, het was een illusie, een waanbeeld. En die zijn zo mogelijk nog erger, projecteren je angst op de echte wereld, tot je niet meer weet wat echt is en niet.'' Goh, was zelfs dat al te verwarrend voor mevrouw? Er zaten geen lastige woordkronkels in, geen vage vergelijkingen. Niet eens één zinsdeel was spottend bedoeld of had een dubbele betekenis. Een heus wereldwonder voor zijn doen. En toch verbaasde ze zich, was ze eventjes sprakeloos. ... Hoe makkelijk moest hij het maken? The dear idiotic girl had to ask another obvious question. How stupid could one be, really. "Heb je dat wel vaker?" Afwezig gaf hij haar een halfbevestigend knikje. Een woordeloze 'soms' was dat. Als ze dat in elk geval kon begrijpen. Dat mocht hij toch wel hopen. Dat dit alles gevoelig lag was aan zijn gedrag nauwelijks merkbaar. Kaarsrechte witte tanden beten een flink stuk uit de bloedrode appel en vermaalden vervolgens het fruit in kleine stukjes. Het leste de dorst die hij voelde slechts lichtjes.
Terug naar haar, het was zijn recht om nu wat te weten te komen, nietwaar? Waarom was ze buiten, precies op dat toevallige tijdstip op dezelfde plek als hij? "Eigenlijk wel ja, ik kon niet slapen, en een wandelen in de frisse lucht kan altijd wonderen doen. En blijkbaar was het maar goed ook dat ik ben gaan wandelen." Zachtjes zuchtte hij. ''Hmpf, fine.'' De lichtelijk geamuseerde lach die algauw door zijn chagrijnige hmpf-geluidje heen brak maakte echter al duidelijk dat hij eigenlijk in een verbazingwekkend goed humeur was. Alsof de zon scheen en alles mooi en vrolijk was. Bah, hij walgde haast van zichzelf. Als afleiding gooide hij er nog maar een vraag bij. "Wel, ik ga altijd wandelen met Kiara, blijkbaar voelde ze dat je hulp nodig had aangezien ze me naar de ruines liet rennen. Daar zag ik jou liggen, je leek daar een nachtmerrie te hebben...en je noemde de naam...Sophie? Wie is dat meisje?" Hij schrok hevig, wat enkel te zien was aan de lichte trilling in zijn lip. '"Sophia.. Het is Sophiá, met een a.'' fluisterde hij, haar instinctmatig verbeterend. "Je leek niet wakker te worden dus dacht ik inderdaad dat je een nachtmerrie had, maar eenmaal je wakker was...dacht je dat je iemand had gedood? Je dacht dat de aarde op je handen bloed was...Je gaf me de shock van men leven, Dominic" Ietwat beschaamd grijnsde hij. Dit klonk allemaal nogal bekend, de beangstigende gevoelens leken haast terug te komen in een beklemmend gevoel van verstikking. Maar hij negeerde het. Nu lukte dat. Nu hij energie had. Zijn lichaam was aardig afgekoeld, in de lente was een broek geen overbodige luxe, zo bleek maar weer eens. "Daarna probeerde ik te helpen, al weet ik niet precies hoe het nu eigenlijk heeft geholpen, maar laten we zeggen.... Je hebt heel veel negativiteit in je, dat is zeer gevaarlijk" Dominic scheurde een klein stukje van het brood en kauwde er bedachtzaam op. ''Sophia is mijn zusje. Heb jij broers of zussen, Lightylight?'' vroeg hij kalmpjes, nog wat brood etend.