Ook nu nog moest hij haar verbeteren. De naam. Het moest kloppen. Waarom wist hij niet, wilde het ook niet weten. Zijn zusje was immers dood, long gone, dead, burried, forgotten by the world. Een klein meisje, gruwelijke dood gestorven. En wie dacht er vandaag de dag nog over haar na? Niemand. Dat gaf toch wel weer aan hoe ziek deze wereld was. Sensatiebeluste mensen, die enkel aandacht aan een zogenaamd drama besteedden als de pers hen dat vertelde. Verder boeide het niemand wat voor vreselijke dingen er gebeurden. Iets werd een hype en dan deed iedereen alsof het afschuwelijk was. Goede voornemens werden gemaakt, in de trant van: We laten dit nóóit meer gebeuren. Twee dagen later schreeuwde iedereen al weer over hoe erg het was dat er in een ander dorpje een grote overval gepleegd was. Mensen vergeten snel. Hypocrieten.
Zijn vraag had blijkbaar een gevoelige snaar geraakt, in al zijn onschuldige eenvoud. Een broer of zus. Het was niet eens bedoeld om haar in een ongemakkelijke positie te brengen. Verward nam hij haar in zich op. Wat was er, dat ze zo reageerde? Waarover sprak het meisje niet, maar dacht ze wel aan. Overduidelijk. ”Nee…ik heb geen van beiden.” Hij hoorde aan haar stem dat er iets mis was. Voorzichtig gleed zijn hand over tafel en voegde zich bij de hare. Als een beschermende koepel nam hij haar hand vast, streelde zachtjes over haar vingers. Het was vreemd, maar wellicht was het dat hij dit ergens kon begrijpen. Problemen met broers, zussen, familie. Het was allemaal te bekend. ”Je noemde…mij Sophia?...waarom…?” Hij glimlachte scheef. ''Omdat ik in een illusie vast zat. Ik dacht dat je haar was, snap je?'' Kalm keek hij haar aan. ”Waar is je zusje nu eigenlijk” Yikkes.. Moest dat nou? Even was hij stil, trok langzaam zijn hand terug en gleed er afwezig mee langs de rand van de tafel. ''She was killed.'' fluisterde hij zachtjes, verder niets zeggend. Lightning zou het toch niet begrijpen.

But I would walk 500 miles And I would walk 500 more Just to be the man who walked a 1000 miles To fall down at your door Zijn zusje was dood. En het spéét Lightning. Juist. Had zij haar vermoord soms? Nee, hij wist vrij zeker dat dat niet de zaak was geweest. Had er immers met zijn neus bovenop gestaan, dat hele bloederige spectacel van dichtbij meegemaakt. "H-het spijt me" Ach, rot toch op met de loze woorden. Kon ze niets beters bedenken? Zelfs gecondoleerd zou een welliswaar stijvere, maar toch realistischere reactie zijn geweest. Al was dat woord voor Miss Farron vast te ingewikkeld. Te veel lettergrepen, dat soort zaken. "Euhm....dominic...over dat van broer en zus....ik ben niet geheel eerlijk geweest." Goh. Wat een verrassing zeg... Als hij zich niet vergiste was Lightning zo'n meisje dat over werkelijk álle belangrijke zaken glashard loog en vervolgens het gore lef had om op te merken dat iemand anders niet eerlijk was. Ja, zo kortzichtig was madame wel. Hij snoof zachtjes. ''Go on..'' spoorde hij haar vrij emotioloos aan. ''Ik heb er geen....maar ik 'had' zelf ook een broer...een tweeling broer Leonidas. Maar hij is ook vermoord...of nou...Soort van, je kunt het vergelijken met vergiftigt te zijn, maar ook weer niet." Uitlegtalent alom. Not really. Het leek haar echt te raken. Leonidas, Spartaanse naam als hij zich niet vergiste. Sterk als een leeuw. Sterk en dood, blijkbaar. ''My condoleances, although they won't change a thing..'' fluisterde hij zachtjes. Datgene wat hij had willen horen. Niet de woorden het spijt me, niet sorry. Dat was wat hij moest zeggen. Hij had het moeten zeggen. Hij had de kans gehad. En die had hij niet durven nemen. Nu was het te laat. In gedachten hoorde hij spookstemmen, die normaal zijn nachtmerries -de dingen die hij illusies noemden- bevolkten. En allemaal spraken ze over twee zaken: Monster. Blood. Monster. In een eindeloze cadans ging dat door, ritmisch afwisselend tussen een lieve meisjesstem en de stem van een zieke vrouw. Zijn gedachten werden ruw verstoord door een omhelzing. "Goh, bedankt Dominic" Zijn handen gleden langzaam naar beneden en bleven op haar onderrug liggen tot aan haar verandering in houding duidelijk werd dat ze er weer genoeg van had. "Maar beloof me....dat je me nooit meer zo ga laten schrikken." Haar speelse ogen deden hem walgen. En dan zeiden ze dat Dominic taktloos was. En dan beweerde men dat jongens over het algemeen ongevoeliger waren. Was dit een grapje? Dat moest wel... Zo macaber. Hoe verzon ze het. Hij keek haar met ongelovige, gepijnigde blik aan. Iets wat hij tot zijn verbazing nauwelijks hoefde te faken. ''Lightning..'' verzuchtte hij zachtjes. ''Nu even niet.. Als je zo wilt spelen.. Dan kun je geloof ik beter gaan.'' Hij draaide iets heen en weer op zijn stoel en scheurde met een ruk het broodje doormidden. ''Ze zijn allebei dood, dood en begraven. Het is verleden tijd. Ok. Maar betekent dat echt, écht dat je zo moet doen?'' vroeg hij zachtjes, vrij serieus. ''Dat ik je nooit meer zo moet laten schrikken? Wat is dat nou weer voor een opmerking.'' Hij schoof ruw het blad van zich af en keek haar neerbuigend aan. Last chance, this moment was a choice. Als ze hem niet aankon wanneer hij serieus deed, dan was het wellicht beter dat hij zijn tijd aan een ander persoon besteedde. Mensen genoeg hier op school, en hier had hij werkelijk even geen behoefte aan. Moest ze nou meteen, zodra hij eventjes een vrij normaal gesprek had.. Het verstoren door hem terug te brengen naar de happy flirty guy? Blijkbaar.. Blijkbaar had hij haar verkeerd ingeschat. If I fail, I'll fall apart Maybe it is all a test Cause I feel like I'm the worst So I always act like I'm the best…

[En toen besloot je dat het tijd was om Do wat dieper te laten denken. Waarschuwing: This might or might not all be entirely true, but that's a thing that always plays with le Dominic c;~]

Zo goed als het maar kon probeerde lightning zich weer op haar eten te concenteren. Al zou dat maar van korte duur zijn aangezien het al half opgegeten was. Blijkbaar at ze veel te snel voor nu, ach straks misschien wel een nieuwe gaan halen, het hangt er vanaf of haar eetlust er nog zou zijn, of ze nog langer bij Dominic wou blijven zitten voor een gesprek. hij was te onvoorspelbaar. Ze moest alles in de gaten houden, moest iedere seconde aandachtig opletten met wat ze doet. Dat werd voor haar uiteindelijk wel vermoeiend aangezien ze meer het type was dat snel haar interesse in iets verliest. Vooral als ze er teveel moeite moet voor doen. Het kwam dan helemaal als een verras toen Dominic oppeens iets over zichzelf vertelde, of beter gezegt iets over zijn zusje Sophia. het was al een start. Maar hoe gevaarlijk kan dat worden? Aangezien ze dan iets wat schuldig begon te voelen. Lightning was geen kil emotieloos persoontje zoals Dominic hier, zij kon zich wel degenlijk schuldig voelen, ze was heel anders dan hij, het tegenovergestelde...nouja niet zozeer helemaal maar het scheelde er wel niet veel van. ''Go on..'' spoorde hij haar vrij emotioloos aan. Lightning had zin om te snuiven als antwoord maar deed het niet. Waarom denkt die dat het voor iedereen makkelijk is om over zijn verleden te praten? dat iedereen het zo makkelijk kil en emotieloos kon zeggen als o zo de harde Dominic? Uiteindelijk lukte het haar het wel om hem te vertellen over leon, nouja soort van. Ze sprak zo verwarrend dat ze haar eigen verwarde. niet echt het beste gesprek dat ze over zichzelf had gehad...ow wacht...dat heeft ze nog nooit gehad. Daarom was het voor haar ook zo lastig. Het was nooit de bedoeling geweest dat Lightning gewoon even randomly over haar verleden zou gaan zitten praten. En al zeker niet met Dominic. Toch zaten ze hier nu toch wel degenlijk die richting om te gaan. ''My condoleances, although they won't change a thing..'' fluisterde hij zachtjes. De hele tijd had lightning naar haar eten gekeken, even leek het alsof ze hem zelf niet eens had gehoord, wat wel zo was. Luid en duidelijk, maar ze wou er niet aandenken, leon wou ze ook niet gaan vergeten maar als ze aan hem dacht werd ze de hele dag depri, en dat wou lightning met alle plezier voorkomen. Toch kon ze het niet laten hem te omhelzen. Heel even maar, niet lang sloot ze kort even haar ogen. Iemand omhelzen...het voelde goed aan. Toch trok ze zich weer terug en probeerde er weer wat vreugde in te krijgen. Iets waardoor ze niet meer zo'n leeg gevoel had, om weer het gevoel te hebben het omhulsel van de oorzaak te zijn. ''Lightning..'' verzuchtte hij zachtjes. ''Nu even niet.. Als je zo wilt spelen.. Dan kun je geloof ik beter gaan.'' Dominic moest dat weer verkeerd omvatten. Hij wist wel degenlijk helemaal niets van haar. Op sommige momenten kon ze wel degenlijk steenhard acteren, maar dat gebeurde dan vooral onbewust zoals nu, gewoon even speels glimlachen, het perfecte middel om niet te laten zien hoe diep ze zich had terug getrokken. Ver weg van de wereld om daar weer even zielig en alleen te gaan zitten. Dat alles verschool achter die speelse gemaakte grijns. ''Ze zijn allebei dood, dood en begraven. Het is verleden tijd. Ok. Maar betekent dat echt, écht dat je zo moet doen?'' vroeg hij zachtjes, vrij serieus. ''Dat ik je nooit meer zo moet laten schrikken? Wat is dat nou weer voor een opmerking.'' Nu gaf Dominic het bewijs dat hij wel degenlijk niks van haar begreep. En helemaal niks. Dat was juist goed, niemand mocht haar begrijpen. Dat wou ze niet, wou geen medelijden. Dat had ze verdorrie helemaal niet nodig."Je ziet het verkeerd Dominic." sprak ze neutraal en keek hem recht aan."ik dacht niet er eens op voor die manier te beginnen." Ze knipperde geen enkele keer met haar ogen door hem recht aan te kijke."Ik wil gewoon voorkomen dat dit een veel te..."Kort zocht ze naar de juiste woorden."Deprimerend gesprek word aangezien ik niet graag terug kijk."er was geen verdriet meer bij haar geen blijheid en ook geen fake speelse glimlach, nee gewoon neutraal. Lightning kon dat wel degenlijk zijn. Kil was het ook weer niet. Lightning had echt gedacht dat Dominic degene was die het dichts bij het kennen van haar was, maar nu met deze redenering sloot hij met een klap de deur van die gedachten keihard voor haar neus dicht. hij kende haar neit zoals ze had gedacht, en op een of andere manier...voelde ze zich daar nog leger door, wou ze dat hij haar kende? Blijkbaar wel."Ik ga nog iets halen." Lightning stond recht zonder op antwoord te wachten en stapte weer naar al het eten dat daar klaar lag en begon nu van alles verwoed op haar plateau te leggen. Drie croisants en nog drie chocoladekoeken. De vrouw die achter het eten stond wou er iets op zeggen maar zweeg meteen toen ze een heldere traan over Lightning haar wang zag rollen, die light zelf snel wegveegde. Geen medelijden. De kristalblauwe ogen die door de traan die wat troebel zag flitsten verwoed over al het eten. Ze wou het niet geloven, maar Dominic had haar met die woorden hard gekwetst. Maar waarom? Waarom had het haar gekwetst? .

-sorry voor de vaagheid D: het is ochtend, mijn brein slaapt nog half en ik luisterde nightcore DX sorry X.X-

But I would walk 500 miles And I would walk 500 more Just to be the man who walked a 1000 miles To fall down at your door ''My condoleances, although they won't change a thing..'' Inwendig vervloekte hij zichzelf. Waarom stopte hij dit vreselijke onderwerp niet gewoon? Normaal gesproken was hij een meester in het ompraten van gebeurtenissen. Over zijn verleden vertelde hij moeiteloos leugens, over hoe zijn vader gruwelijke daden begaan had voor zijn ogen. Maar nu lukte dat niet. Het koste het moeite om een neutrale uitdrukking op zijn gezicht te houden, er leek haast emotie in door te flitsen. Pijn. De omhelzing voelde goed. Warm, veilig. Gemeend. Even dacht hij dat ze steun bij hem zou zoeken, ze hem begreep. DIt stukje van hem begreep, aanvoelde. Het was lastig, zo ontzettend lastig. Om zich in te houden van het weglopen, het wegrennen. Hij wilde zichzelf verstoppen achter een fake verleden, achter woorden die hij beheerste. Maar hij deed het niet. Zijn kracht om dat te doen werd haast gebroken door Lightnings speelse woorden. De boodschap was wellicht bezorgd, maar die lach maakte hem haast misselijk. Want het was als een spiegel, die zijn neppe blije, glinsterende lach weerspiegelde. De lach die hij zo vaak had gelachen om anderen voor de gek te houden. Het was te confronterend. Om Lightning zo te zien doen. ''Ze zijn allebei dood, dood en begraven. Het is verleden tijd. Ok. Maar betekent dat echt, écht dat je zo moet doen? Dat ik je nooit meer zo moet laten schrikken? Wat is dat nou weer voor een opmerking.'' Hij wist zich voor één keer niet goed uit te drukken. De woorden die hij sprak voelden onhandig, log, niet toepasselijk. "Je ziet het verkeerd Dominic." Hij slikte, probeerde de bittere smaak in zijn mond te verdrijven. Hij zag het verkeerd. Verkeerd, fout, verpest. Hij. Hij had gedacht dat Lightning een van de mensen was waar hij werkelijk langer bij geamuseerd kon blijven. Maar nu dacht hij eerder aan een manier om zo snel mogelijk weg te komen van de verwarring die hij als een drukkend gevoel op zijn borst ervaarde. Alsof er iets uit wilde wat te lang opgesloten had gezeten. En hij verzette zich uit alle macht. "ik dacht niet er eens op voor die manier te beginnen." Waarom gingen zijn gedachten zo langzaam? "Ik wil gewoon voorkomen dat dit een veel te..." Waarom deed Lightning zo? "Deprimerend gesprek word aangezien ik niet graag terug kijk." Waarom voelde hij haast spijt van wat hij gezegd had, aangezien het blijkbaar verkeerd overgekomen was? ''Ik ga nog iets halen." Hij keek als een soort zombie voor zich uit. ''Ja.'' mompelde hij zachtjes, tegen een al weglopend silhouet. Was dit het nou? Was dit nou het einde? Het moment waarop zij besloot hem nooit meer te willen zien en hij gewoon zijn hoofd op de tafel liet zakken en uren voor zich uit bleef staren? Zo voelde het wel.. Nee, hij weigerde. Weigerde te stoppen, weigerde dit einde. Een verhaal is pas voorbij als beide partijen weglopen. Het kon erger worden, maar wat maakte dat nou uit? De pijn die hij voelde.. Pijn was beter dan niets. Hij voelde zich tenminste weer levend. It's better to feel pain then nothing at all. Hij stond op, bewoog zich tussen de tafels door naar de balie met eten. Greep een wit bakje en tikte zachtjes met zijn vingers op de aardenwerken rand. Keek even rond, zijn ogen gleden zoekend naar iets.. Iets. Wat zocht hij precies? Dát. Pas toen hij de glanzend rode vruchten zag wist hij wat hij hier kwam doen. Met zelfverzekerde handelingen greep hij de mooiste, felrode aardbeien. Niet de grote, die hadden minder smaak. Hij had een schaaltje vol, de waterdruppeltjes die ervan af liepen getuigden van de versheid. Hij wist een mesje van de cantinevrouw los te krijgen en met een vaardige beweging haalde hij het groene deel van een van de vruchtjes af. Liep zachtjes naar Lightning toe en legde zijn hand op haar schouder. Een gebaar om haar te kalmeren. ''Niet schrikken..'' mompelde hij. Meteen daarna bracht hij de aardbei naar voren en grijnsde scheef. ''Take a bite.'' Met zijn hand nog steeds op haar schouder leidde hij het meisje naar de tafel waar ze daarstraks ook gezeten hadden. ''I- If I said something wrong.. I'm just not really used to talking about this and I'm reckoning neither are you.. But in a certain way.. I might..'' Hij ging zitten en keek op naar het meisje waarvan de ogen hem aantrokken, de handelingen hem afstoten. Uit angst vluchtte hij weg, uit nieuwsgierigheid bleef hij. Torn apart between the options. Zette het bakje op het tafeltje en pakte zelf een aardbei. Beet in het frisse fruit, alles om wat tijd te rekken. ''Als ik eerlijk ben, zie ik jou als een magneet. Je trekt me aan en stoot me af. Je verwart me, Lightning. En ik weet niet meer wat ik moet doen.'' Zijn frustratie vanwege deze woorden reageerde hij af op een volgend stuk fruit. Zou het werken? Zouden de woorden Lightnings gevoel weten te raken? Hij kon het eerlijk gezegd niet voorspellen. Probeerde het nauwelijks meer. Surprise me, sweetheart. [i]If I fail, I'll fall apart Maybe it is all a test Cause I feel like I'm the worst So I always act like I'm the best…

{De-heeerp, I tried. }

Lightning met een aardbei in haar mond, waarom wilde hij dit beeld zo graag onthouden? Het contrast tussen haar bleke huid en de rode kleur die ervoor zorgde dat haar lippen er nog meer uitsprongen. Het was als een compositie bedoeld om hem tot staren te verleiden. En ergens werkte het nog ook. Nadat de vrucht opengebeten was bleef er een zachte glans achter op die lippen. Hij nam de details in zich op, omdat naar haar ogen kijken hem niet bepaald zou helpen met zijn gedachten. En dan kon hij zijn blik toch het beste op een ander aantrekkelijk stukje van haar gelaat doen rusten. Zo sprak hij, half fluisterend. De metafoor die hij in zijn hoofd gevormd had verliet zijn mond nog voordat hij erover na had kunnen denken. Nee, wacht, dit klonk zo aanhankelijk. Zo bedoelde hij het niet? Toch? Nee... Hij bedoelde het enkel als een plagerige opmerking. Maar waarom was dat aan zijn stem niet te horen dan? Waarom klonk dit als een oprechte overpeinzing? Dit ging echt helemaal verkeerd en dat allemaal door één stomme keuze die hij aan het begin van de vorige avond had gemaakt. Die deur.. Die kamerdeur had op slot moeten blijven. Maar in plaats daarvan had zijn hallucinerend brein het overgenomen. De sleutel gevonden. Naar buiten gegaan. Ineengestort. Door Lightning gevonden. Met haar gepraat. En nu.. Nu dit.
Nu sprak hij over magneten en tegenpolen, over hem en over haar.
Over hen samen.
Over hen samen. Als een paar.
''Als ik eerlijk ben, zie ik jou als een magneet. Je trekt me aan en stoot me af. Je verwart me, Lightning. En ik weet niet meer wat ik moet doen."
Voor de zoveelste keer vandaag was hij eerlijker dan hij diep van binnen wenste. Eerlijk zijn was kwetsbaar zijn. Kwetsbaar zijn was gevaarlijk. gevoelens waren gevaarlijk. Mensen waren gevaarlijk, daarom kon je ze beter zelf in de hand houden, besturen, manipuleren. Van een afstandje manipuleren in plaats van echt banden aan te gaan. En zodra het te dichtbij kwam je ijskoude kant tonen, iets breken, bij voorkeur een paar botten of iemands hart.
Hij was eerlijk, bijna oprecht. Voelde het zo om jezelf letterlijk de strop om de hals te doen? Lightning, die zijn lot bepaalde. Dat kon niets anders dan gevaar betekenen. Voor de zoveelste keer vandaag vervloekte hij zichzelf inwendig. En voor de tweede keer omhelse Lightning hem. Deze keer langer. Deze keer wist hij niet goed wat te doen. Trok haar dichterbij, maar schrok van de warmte die dat bij hem losmaakte, dus verslapte zijn greep weer. Bleef uiteindelijk roerloos zitten. Liet het maar over zich heen komen. ''Het is...alsof ik mezelf nu zojuist heb hoord." Wacht, wat? Ze meende zijn gevoelens te delen? "Misschien...moet je er niet teveel bij nadenken? Maar het gewoon over je heen laten komen?" Hij maakte een lichte knikbeweging, instemmend, maar ook wetend hoe lastig het was om de controle écht los te laten. " Net als ik denk jij teveel." Te veel nadenken. ''Misschien..'' fluisterde hij. Zachtjes. Teder.
Een koel, met zaadjes bezaaid oppervlakte werd tegen zijn huid aangeduwd. Zijn lippen omvatten de vrucht langzaam, zijn witte tanden doorboorden het beetje bij beetje. Zachtroze sap droop uit de aardbei, een beetje kwam op zijn lippen terecht, de rest proefde hij als verfrissende sensatie op zijn tong. Hij slikte algauw de aardbei door en trok het bakje naar zich toe. Daarin lagen nog drie aardbeien, glanzend in het licht. Hij grijnsde speels, opgelucht door de grote spanning die nu niet meer op zijn schouders drukte. ''One for you, one for me.. and one for.. sharing?'' Hij nam de eerste aardbei uit het witte bakje en at die in twee happen op. Lightning reikte hij de ander aan, grijnsde en pakte nadat ze die gegeten had nummer drie. Voorzichtig reikte hij naar voren, drukte de vrucht tussen Lightnings lippen en kuste haar dan, voordat ze werkelijk reageren kon. De friszoete smaak van fruit vermengde zich tussen de twee jonge mensen in een korte tijd. Na een korte periode van intense rust, vermengd met de neiging om Lightning niet meer los te laten, neemt Dominic wat afstand. Om enkel naar voren te buigen en in haar oor te mompelen. ''I locked my heart and then lost the key. Now all I want is you.. You and me.''

Als twee magneten, zo had hij hen beschreven. De technische details in die vergelijking klopten niet exact, maar het idee, hetgeen wat hij voelde in zijn binnenste werd er tot in perfectie door beschreven. Perfectie. Haar zachtzoete lippen. Lichtroze en zo ontzettend aantrekkelijk. Ze trok hem aan. Zoiets was heus niet zo vreemd, vrouwen met een sterk karakter en een prachtig uiterlijk vond hij wel vaker aantrekkelijk. Maar zij. Zij trok hem letterlijk aan. En al was dat niet zo gepland, hij kuste haar. Twee tegengestelde indrukken, twee verschillende acties, die van blijven of terugtrekken, vochten in stilte een strijd in zijn lichaam. Maar hij bleef. Haar warme huid won het van zijn kille gedachten, haar zoete lippen overwonnen zijn walging. Ze won. En dat kon niet, dat mocht niet. Hij paste zich aan, het kussen was bedoeld om Lightning voor hem te laten vallen. Hij was sterker dan dit. Liefhebben was pijn, genade aS zwakte. Zwakkelingen leden pijn, stierven.Van naïevelingen werd gebruik gemaakt. En hij zou geen van tweeën worden. Nu niet, nooit niet. Het was onmogelijk. Emoties als vriendschap, liefde zelfs. Ze behoorden allemaal tot dat ene kernwoord: zwakte. Uiteindelijk, na een korte of een lange periode, na jaren of eeuwen. Uiteindelijk brak alles. Een steen, een diamant. Niets was voor eeuwig. En wat was een hart in vergelijking met een steen? Het zachte, weke weefsel van een menselijk hart was niets in vergelijking tot een rotsblok. En toch zou dat rotsblok met verloop van tijd in zandkorreltjes veranderen. Door weer en wind, regen en storm. Het had allemaal een einde. Hij kon het niet. Kon niet geloven in liefde of het kleinste beetje vriendschap. Mensen werden onvoorspelbaar als je niet zelf stevig de touwtjes in handen hield. Dus de touwtjes in handen houden deed hij. Altijd. Nooit loslaten. Altijd mensen beïnvloeden en bespelen, voordat ze zelf keuzes gingen maken.. 'I locked my heart and lost the key...now all i want is you...you and me." Een rijmpje dat ergens op een verborgen pagina in zijn aantekeningenboekje stond. Met een naam erboven. Een naam, een datum. En zijn naam eronder. Hij had het opgeschreven. Hij. Dominic. Een dichterlijk figuur. Niet echt. Toch waren het zijn woorden. De simpele rijmvorm zorgde dat de boodschap helder boven kwam. Te oprecht. Nee, nee. Waarom had hij het uitgesproken? Die woorden waren geheim. Verborgen, niet om te spreken, gehoord te worden. Nu niet, nooit niet.

Een flits; ze bewoog. Een klap; hij werd geraakt. Een kreun; de pijn drong langzaam in zijn lichaam door. Door de kracht was zijn hoofd opzij gedraaid, zijn oren suisden, maar toch hoorde hij het nog. Haar gemompel. Haar antwoord. Ze had hem geslagen. Omdat het niet kon. Even voelde hij een steek van haat. Dus dat was wat hij kreeg, wanneer hij.. Nee- zijn adem stokte in zijn keel. Nee, hij was toch niet- voelde toch geen- nee.. Geen pijn. Geen emotionele pijn. Enkel zijn wang gloeide van de felle tik, her korte contact tussen haar hand en zijn huid. Zijn wangen, ze gloeide wellicht allebei. Blozen. Hij zou niet gaan blozen. Kalm haalde hij met diepe ademteugen nieuwe zuurstof zijn longen in.
"Waarom? Waarom kan het niet?"
Meer lucht. Meer adem.
"Je wilt niet?"
Hij keek haar aan, zijn ogen zo blauw als een onbewolkte hemel, zo vol onschuld als een jong kind. Maar hij voelde het weer, de stekende.. Pijn. Haar woorden echoden in zijn hoofd. Het. Kon. Niet. Nu niet, nooit niet.
"Leg het dan tenminste uit..."
Was zijn laatste verzoek, alvorens zijn hemelsblauwe ogen zich neersloegen, traag gesloten werden. En hij luisterde met licht voorover gebogen hoofd, enkel luisterend. Zou ze spreken?



[De lyrics might be wrong, het is van never too late van secondhand serenade, search it ;D geschreven in de hitte, hoop dat t ergens op slaat n__n~!]

Een kus. Zo warm. Een klap. Zo kil. Even voelde hij de woede oplaaien als een vurige vlam in zijn binnenste. Dat venijnige vuur werd echter algauw sissend gedoofd door zijn moedeloze gevoel. Hij had echt gedacht dat.. Nee. Het kon niet. Dat had hij zelf ook moeten weten. Kom op. Hij en Lightning. Het ging niet. Dat het meer was geweest dan enkel één kortstondige ontmoeting was al een wonder geweest. Maar verder dan een kort spelletje zou het niet gaan. Voor haar was hij enkel interessant omdat achter zijn hemelsblauwe ogen een onverklaarbaar gevaar school, iets wat haar aan wist te trekken. Voor hem was zij enkel amusant omdat ze dacht kil tegen hem te kunnen zijn, zich aan zijn spel te kunnen onttrekken. Ja, Lightning dacht boven zijn speeltjes te staan, omdat ze zelf ook met mensen -jongens- speelde. De arme, onwetende ziel. Wat Dominic deed stond zo ver boven een beetje flirten. Ook vrienden worden kon voor hem een spel zijn. Your whole stupid life is just a play, the whole fucking world is a stage, so play the goddamn games and prepare to lose.
''Ik wil juist wel'' De vreugde in zijn hart mocht niet zo vlug aanwezig zijn. Mocht niet blij zijn. Zijn ziel mocht geen hoop koesteren naar langvervlogen emoties als warmte en genegenheid. "Leg het dan tenminste uit..." Waarom sloeg ze hem, als ze hem wilde? Of was dat weer een leugen uit haar smerige mond? "Het kan gewoon niet." Hij schudde moedeloos zijn hoofd, hoewel hij het ermee eens was. Het voelde akelig om te ervaren hoe die hoop, die hij onbewust toch niet geheel had kunnen onderdrukken, nu volledig de kop in werd gedrukt. Geen hoop meer. Het kon niet. Het mocht niet en het zou zeker niet gebeuren. Want ze wilde het niet. Het meisje zei van wel, maar ze deed het niet. Een koppige persoonlijkheid als Lightning, die liet zich niet tegenhouden als ze iets écht wilde. En hem. Hem wilde ze dus blijkbaar niet echt. Geen hoop meer, en dat deed pijn op een manier die hij nauwelijks in woorden uit kon drukken. "Jij bent iemand die anderen bespeelt, anderen gebruikt om dan gebroken achter te laten. Ik van je moeten walgen! Walgen dat je tot zoiets in staat bent zonder een greintje spijt'' Oh. Dus ze dacht hem te kennen? Zijn ogen gloeide als de felhete kooltjes die je in een gedoofd vuur nog kon vinden. Zijn hoop was uitgedoofd tot een hol, dof-kloppend gevoel over was gebleven, maar zijn ogen straalden fel. Zij kende hem niet, hij kende zichzelf niet meer, nee niet meer. Niemand, maar al helemaal zij niet, kende hem. En toch veroordeelde ze hem, duwde hem moeiteloos in een hokje. Een steek van pijn die hij o zo graag wilde ontkennen. "Ik zou je moeten haten vanwege je me ook dat gevoel geeft je me gewoon tot op het moment me zit te gebruiken om je eigen plezier!" Een zachte zucht, als een zomers briesje vol gecompliceerde gevoelens, was zijn antwoord. Hij liet het allemaal over zich heenkomen. En nu zou het komen. Ze zou voor de zoveelste keer wegrazen en deze keer wist hij niet zeker of hij de energie op kon brengen om haar te volgen en te verleiden terug te komen.
"Maar toch walg ik helemaal neit van je, toch haat ik je helemaal niet! Het lukt me niet eens. Vertel me Dominic waarom me dat niet lukt!" Hij haalde trillerig adem, legde zijn handen op het tafelblad om zijn zenuwachtige gepluk aan zijn kleding stop te zetten. Keek haar dan aan, met ogen die nog steeds glinsterden en vonkten, gloeiden als een vuurvliegje dat om een kaars heencirkelt. ''Omdat je... Hoop hebt. Omdat je hoopt dat je ongelijk hebt. Omdat die hoop is wat je menselijk maakt. En omdat je ergens denkt, hoopt, wénst misschien zelfs dat je het echt mis hebt en ik- ik toch geen monster, geen zielenverscheurend, hartenvertrappelend monster ben. Je hoopt.'' Hij zakte ineen, zijn hoofd op de tafel, omringd door zijn handen. Hij huilde niet. Tranen waren voor mensen met gevoe, mensen zonder ijs in hun binnenste. Hij zou moeten smelten in de nabijheid van haar warme huid, in stoom op moeten gaan. ''Het ergste is dat, hoe graag ik het ook zou willen.. Ik je niet kan beloven dat je gelijk hebt. Ik kan het niet. Lightning.'' Haar naam was als een laatste zucht voor hij zweeg.

[duurde langer dan gepland :'] but I think it was worth it~]

Woorden. Soms zo simpel, om dingen als 'ik heb honger' uit te drukken. Soms o zo ingewikkeld en nauwelijks toerijkend. Hoe kon je iemand zeggen dat je jezelf te goed en te slecht voor haar vond op hetzelfde moment? Hoe legde je uit dat je je tot iemand aangetrokken voelde en dat dat je alleen maar afschrok. Dat je bang was, maar de kick die je kreeg wanneer je met diegene praatte heerlijk vond. Dat je jezelf voor het eerst in jaren niet begreep en niet wilde begrijpen. Dat het voor een keer niet afschuwelijk voelde om iets liefs te zeggen. En dat dat juist zo ontzettend afschuwelijk voelde?
Woorden waren sterk en krachtig. Ze hadden een macht die veel mensen niet begrepen. En vandaag. Vandaag lieten zijn beste wapens hem zitten. Want hij was te vaak sprakeloos geweest vandaag, had te vaak dingen onhandig geformuleerd. Liever zou hij zoals vanouds met woorden toveren om Lightnings hart te veroveren. Maar dat wilde op de een of andere manier niet lukken. Dat was frustrerend, zo frustrerend. Hij wilde het haast opgeven, maar zijn ijzeren wil weigerde dat abrupt. Opgeven was voor zwakkelingen. Zwakkelingen waren mensen die telkens, keer op keer, pijn leden. HIj zou daar niet bij gaan horen. 
''Het ergste is dat, hoe graag ik het ook zou willen.. Ik je niet kan beloven dat je gelijk hebt. Ik kan het niet. Lightning.'' Deze woorden. HIj vervloekt ze inwendig. Omdat ze oprecht zijn. Zo verschrikkelijk oprecht. Het voelt als een gevaarlijke stap om zichzelf zo bloot te geven, een stap op weg naar een pad van pijn. Lightning wil hem toch niet, waarom probeert hij het dan nog? Ze zegt wel dat ze tot hem aangetrokken is op een manier die ze niet begrijpt, maar tegelijk blijft ze volhouden dat het niet kan. En het kan ook niet. Zij samen. Hoe durft hij er ook maar aan te denken? Verwensingen schoten door zijn hoofd, gericht op zijn eigen ziel. Kwetsbaarheid. Het deed al pijn nog voordat er iets gebeurd was. "Nee Dominic... Dat hoop ik niet, want ik voel me tot je aangetrokken door hoe je nu bent..." Onwennig keek hij op, zijn ogen bezaten nu een soort zachtheid die hem op slag jonger deed overkomen. Als een normale en bovenal kwetsbare zestienjarige jongen. De jongen die hij niet zijn wilde, maar steeds meer werd. Alsof de kille Dominic versmolt met de jongen die hij jaren geleden was. Het jochie dat speelde met zijn zusje en lachte omdat hij écht vrolijk was.
''Ik zou je niet willen veranderen, Dominic. Je bent wie je bent...en'' Waarom klampte hij zich mentaal zo vast aan die woorden? Kil schoof hij alle gevoelens van twijfel op een hoop en verbande die. Of deed daartoe in elk geval een poging. Een poging die vrij goed lukte, tot twee zachte lippen het nodig vonden om hem weer van zijn stuk te brengen. Hij voelde zich net een tot over zijn oren verliefde tiener en dat was niet goed. Hij focuste op haar slechte kanten, focuste op de redenen waarom hij haar haten moest, bespelen moest. "En dat maakt je speciaal' Speciaal. Was dat een eufemisme voor gemeen, duister, moordend, monster? Of meende ze het? Meende ze he-
Zijn gedachten stopten. Alsof iemand de stekker er genadeloos uit had getrokken. Zijn hart sloeg sneller, zijn lichaam handelde instinctief en trok haar op zijn schoot. Hield haar vast, een hand in haar nek, een hand op haar onderrug. Kuste haar vol passie, alvorens lichtelijk overdonderd naar adem te happen. ''Special? As long as it gets me this I'm fine with everything.'' De luchtige opmerking verborg zijn verwarring maar half. Hij leunde tegen haar aan, kuste haar nek, haar sleutelbeenderen. Zijn lippen landden achter haar oor, waarna hij zachtjes fluisterde. ''Your lips taste like the sun.'' Zijn vingers gleden over haar ruggegraat waarna Dominic haar intens aankeek. ''What do we do now?'' Het doelde op de moeilijkheden en de aantrekking, de ja's en de nee's. Wat konden ze doen? Twee magneten, twee elkaar afstotende en aantrekkende magneten. Om te compenseren voor toen zij het initiatief nam gleed een grijnsje over zijn lippen. ''We could go to my room..?'' stelde hij dan plagerig voor. 

[prutttie ]

Dominic wist niet wat er exact gebeurd was. Maar het zag ernaar uit dat ze hem nu.. vertrouwde. Op een schuwe manier welliswaar, hun omgang was nu onhandig en nogal onwennig. Maar het was een begin. ''What do we do now?'' Een vraag vol verlangen. Hij wist wat hij wilde. Enkel moest zij ook instemmen. Iemand die moord en brand schreeuwde was nou eenmaal een aandachtstrekker. En zoiemand meeslepen die dat niet wilde trok ongewenste aandacht. Dus Lightning moest toe stemmen. Anders gaf dat zo veel gedoe. 
 ''We could go to my room..?'' Hij keek haar aan met open blik. Zou ze ja zeggen? Of was daar nog meer voor nodig. Meer charme, meer verleiding. Even hield hij zijn adem in. Zou ze.. Wat zou ze zeggen?
"Sure, why not" Andere mensen zouden het als vuurwerk beschrijven. Als pure blijheid en opluchting. Alsof je hart een ritje maakte in de hoogste achtbaan en je tientallen meters in vrije val naar beneden donderde. Kriebelend gevoel in je maag, alsof je vlinders gegeten had. Alle clichés kwamen in zijn hoofd voorbij. Maar geen van allen voldeed voor wat hij zeggen wou. Nee. Hij was niet op een roze wolk. Nee, hij wist nog wel hoe hij praten moest, was zijn tong niet verloren bij haar prachtige aanblik. Maar toch was het bijzonder te noemen wat hij voelde. Zo bijzonder dat woorden er niet meer toe deden. Hij kuste haar teder en kwam voorzichtig overeind, zijn hand zorgzaam op haar schouder. Beschermend trok hij haar tegen zich aan, als een claim. Ze was nu bij hem en daar zou ze blijven ook. ZIj waren samen en daarvan maakte hij geen geheim. Op haar voorhoofd landde nog een zachte kus. ''Laten we dan maar gauw gaan..'' Na een wandeling die eeuwen leek te duren, waarin zijn hand haar warme lichaam zachtjes beroerde, kwamen ze aan bij zijn kamer. Met de sleutel opende hij de deur en hield die open. ''After you, mylady.'' plaagde hij haar als verwijzing naar eerder. Dan sloot hij de deur, draaide onopvallend het sleuteltje weer om en liet die in een la verdwijnen. ''Zo..'' Sprak hij charmant, schonk een glas wijn in en liep naar het meisje toe. 
[Fade out xD]
[Bad things happen after this xD]