The Same Place, Other Time [Rhine]

Het was alweer een tweetal weken dat Fwinn blind was geworden en het ergste was dat hij al die tijd niet naar buiten was geweest. Het was lente en het weer werd weer langzaam er beter op. Niet alleen dat leerlingen gingen weer naar buiten en daardoor was de zaal vaak leeg. Langzaam maar zeker wist Fwinn zich niet meer tegen te houden en langzaam en zeker slipte hij meer en meer in dat isolement. Hij zat nu bij het open raampje dat maar op een kier kon zijn tijd te verdoen. Het was een vrije dag vandaag en de zon scheen fel, hij voelde het aan de manier waarop het zijn gezicht verwarmde en hij genoot er zwijgzaam van. De deur zwaaide open en een leerling kwam de jongensslaapzaal binnen gelopen. Een minachtende snuif was te horen en Fwinn keek weer opzij alsof hij naar buiten keek. Negeerde de persoon. Vervolgens voelde hij een propje tegen de zijkant van zijn hoofd gooien. ‘Waarom spring je er niet uit, ben je beter af, net als ons…’ sprak de stem spottend. Fwinn had zijn blik afgewend van de persoon maar er was een zekere triestheid in te vinden waardoor het duidelijk was dat hij dit niet meer wilde. Hij had soms momenten dat hij liever er uit sprong. Maar wat zou het oplossen? Niets toch?

Zwijgzaam stond hij op, misschien was het toch beter een kleine wandeling te maken. Het zou niet zo ver worden en hij zou de school wel weer terug vinden, zonder moeite. Met die instelling vond hij met moeite de uitgang en zette zijn eerste stap buiten. De wind speelde met zijn haar en hij sloot even zijn ogen om te genieten van de frisse buitenlucht en zon op zijn gezicht. Rustig begon hij te wandelen en hoopte vurig dat hij nergens tegen aan liep. Na een kwartier stopte hij abrupt omdat hij met zijn handen een grove muur voelde. Hij voelde wat mos en concludeerde dat hij bij de ruïnes aangekomen was. Hier was hij ooit een zekere blonde dame tegengekomen, Rhine. Hij glimlachte bij die ontmoeting en zuchtte even. Hoe zou het met haar gaan.

Na nog een kwartier rondgewandeld te hebben bekende hij verdwaald te zijn in het doolhof achtige structuur wat ooit een prachtig gebouw zou zijn geweest waar leerlingen les hadden gehad. Hij plofte neer op een rots en dacht even na. ‘Waar ik bang voor was, is dus gebeurd…’ sprak hij tegen zichzelf. Hij voelde een lichte woede opborrelen en sloeg verwoed zijn arm opzij en zijn vuist tegen de muur. Onbewust maakte hij een krachtige windvlaag en hij hoorde iemand een klein gilletje slaken. Hij keek op en stond resoluut op. ‘Wie is daar?’ sprak hij met hoopvolle toon in zijn stem. ‘Kan je me de weg terugwijzen?!’ sprak hij met een tweede vraag. Hij stond in eens stil en zette een stap achteruit. ‘Of ben je hier om me weer door het slijk te halen…’ sprak hij met een kille ondertoon. Ondertussen begon zijn haren licht te wapperen door de luchtstromen. Hij was buiten, hij kon een wijd bereik toepassen zonder iets te breken. En was nu niet van plan om terug te houden voor enige pestkoppen die hem het leven zuur wilde maken. In dreigende houding bleef hij staan en keek ruim vijf meter naast zijn doelwit, een duidelijk teken dat hij absoluut niet zag wie er daadwerkelijk langs kwam voor een bezoekje.

The only thing worse than being blind is having sight but no vision.

Je leven op de rails houden was makkelijker gezegd dan gedaan. Mensen hadden toch zo vaak goede raad waarvan ze aannamen dat je ze zonder blikken en blozen zou aannemen en opvolgen. Ze hadden er geen idee van hoe idioot ze wel niet klonken. Raad geven was makkelijk, die raad opvolgen was een heel ander verhaal. Rhine was mensen die dachten dat ze konden helpen door raad te geven zo verschrikkelijk beu. Woorden hielpen niet, woorden vervlogen met de wind. Daden was wat Rhine nodig had, daden die bleven, die hadden een effect, die kostte moeite. Maar ach, wie zou er die moeite in haar steken? Ze snapte wel dat niemand dat wilde, daarom rekende ze ook niet op hulp. Daarom zorgde ze voor zichzelf. Oké hier en daar werd haar een hand toegeschoten, Eragon, de vuur LM’er die zichzelf er had toe gezet om haar te doorgronden, Lightning die mogelijk nog koppiger was dan zij zelf en Zack degene die haar hielp zonder het zelf door te hebben.
Herinneringen.
Herinneringen en emoties.
Dat waren krachtige wapens, dat ware effectieve dingen.
Maar ze kon zichzelf niet te vaak toestaan die te gebruiken. Het was verkeerd. Ze mocht zich niet blijven vastklampen aan het verleden, daar was alle ellende net mee begonnen. Zacht schudde ze haar hoofd, wandelde ze verder door de hallen. Even bleef ze voor een groot met glas-in-lood versierd raam staan. Er waren kleine rozen aan de zijkanten van het raam gemaakt. Nu de zon er zo opscheen reflecteerde het een prachtig roze met groen licht. Rhine keek er als betoverd naar. Rhine kon de schoonheid van simpele dingen wel waarderen, ookal zou ze dat nooit luidop toegeven.
Haar geest was als een oneindig doolhof vol vallen en gevaren.
Geen levend wezen was dapper genoeg om zich diep in dat doolhof te wagen.
En de echte Rhine te vinden.
Het meisje dat zelf al jaren door dat zelfde doolhof doolde.
Na even van die schoonheid genoten te hebben vervolgde ze haar weg. Haar weg zonder eind, zonder een duidelijke bestemming. Rhine liet zich graag leiden door het leven, liet zich graag weg blazen door de wind om dat te zien waar ze heen gebracht werd. Misschien was het leven gewoon te kort om over alles na te denken, om overal over te piekeren, dat kon gewoon niet gezond zijn. Want als je over alles zou nadenken zou je uiteindelijk niets anders meer doen dan denken, denken en nog eens denken.
Dat zou je kapot maken.
De zon, de warmte, het leven, alles keerde terug. Evenals de kwetterende luidruchtige pubers die de grasvelden bestormden en vervuilden met de papiertjes van wat tegenwoordig moest doorgaan voor een voedzame maaltijd. Rhine kon het vandaag echt niet hebben, ze wilde geen hele bende kwebbelende mensen om zich heen, ze wilde rust en stilte. Maar waar zou ze die in godsnaam kunnen vinden? Enigszins schoot de gedachte om naar de kerkers te gaan door haar hoofd, maar anderzijds leek het haar geen goed plan. Er zaten teveel herinneringen vast aan die donkere vochtige gangen, herinneringen die ze liever niet wilde oprakelen. Dus daarom besloot ze naar optie twee te wandelen. De ruïnes waren altijd wel rustig, dat kwam door het simpele feit dat de jeugd van tegenwoordig gewoon een fobie had voor alles dat iets of wat authentiek was, of omdat ze bang waren dat het hier spookte zoals een paar idioten hadden beweerd.
Zielig.
Zo zielig vond ze de mensen die in zulke nonsens geloofde.
Ze zag de half afgebrokkelde muren al aan de horizon opdoemen. Mooi zo, ze was er bijna, bijna verlost van al het lawaai, bijna bij de rust. De gedachte aan een middagje ontspannen alleen al bezorgde haar een quasi prettig gevoel.
Eindelijk, haar eerste voed landde op de mossige aarde bij de ruïnes. Heerlijk nu al voelde ze het kalmerende effect van stilte als de straal van een warme douche over zich heen stromen. Maar helaas, uiteraard was Rhine het genot van rust niet gegund. Nog geen tien minuten wandelde ze door de ruïnes of ze voelde al stevige rukwinden, te heftig voor deze tijd van het jaar, dus afkomstig van een magiër, fijn heel fijn zat ze met een windbuil opgescheept. Een kleine gil had ze niet kunnen onderdrukken toen de wind haar volop in haar gezicht trof. Want geloof me zo’n krachtige wind die als een bulldozer tegen je aan kwam vlammen was alles behalve leuk. Enigszins wilde Rhine nu dolgraag de boosdoener in mekaar gaan timmeren, maar ze hield zich in, woedebeheersing heette zoiets. ‘Wie is daar?’ Klonk de hoopvolle en bekende stem. Even stopte Rhine om verbaasd haar wenkbrauw op te trekken. Fwinn? Serieus? Fwinn? Alweer? Ergens was het best grappig dat net hij degene was die wederom haar zoektocht naar rust verstoorde. Maar anders dan de vorige keer was Rhine nu niet geërgerd, of in ieder geval niet meer dan normaal al het geval was.
Fwinn.
Herinneringen.
Langzaam kwam ze achter een half afgebrokkelde muur vandaan om daar de zoon van de hoofdmeester te zien staan. Ja ze had het achteraf pas vernomen, want als ze dat had geweten bij hun eerste ontmoeting had ze hem vast geslagen. Maar ach nu kon het haar niet zoveel schelen, nu maakte het haar eigenlijk bar weinig uit van wiens zaad hij afkomstig was. Fwinn was oké en daar ging het om. ‘Kan je me de weg terugwijzen?!’ sprak hij met een tweede vraag. Wederom ging er een verbaasde wenkbrauw de lucht in. Hoezo de weg terugwijzen? Was hij verdwaald? Dat was vreemd, ronduit vreemd. Hij moest ondertussen het schoolterrein toch ook wel een beetje kennen? En zelfs als dat niet het geval was, zo moeilijk was het niet om uit de ruïnes te raken, als je op een van de halve muren of brokstukken klom kon je de torens van de school heel makkelijk herkennen en lokaliseren zodat deze als een soort wegwijzer konden dienen. Hij stond in eens stil en zette een stap achteruit. Rhine kwam langzaam dichterbij, nog steeds niet doorhebbend wat er met hem aan de hand was. ‘Of ben je hier om me weer door het slijk te halen…’ sprak hij met een kille ondertoon. Ondertussen begon zijn haren licht te wapperen door de luchtstromen. Fijn, meer wind dat had ze echt nodig. Ze had gehoord dat hij de laatste tijd nogal lastig gevallen werd, maar de precieze oorzaak daarvan had ze nog niet kunnen achterhalen. “Maak je geen zorgen, ik kom in vrede, voor de verandering.” Sprak ze met een kleine grijns, naar hem toe kuierend. In dreigende houding bleef hij staan en keek ruim vijf meter naast de plaats waar Rhine zich bevond. Wat was er in godsnaam aan de hand? Waarom keek hij naar daar? Even draaide ook Rhine haar hoofd naar de richting waar zijn blik op rustte.
Niets.
Helemaal niets.
Haar blik gleed weer naar Fwinn, observeerde hem. Waarom bleef hij zo dreigend staan? Had ze iets verkeerds gedaan? Nee toch? Of wel? Rhine wist het niet goed. Maar toen, toen kreeg ze eht ineens door.
Hij was verdwaalt.
Hij vroeg om hulp.
Hij keek haar niet aan.
Hij bleef dreigend.
Zou het? Zou het echt zijn? Kon hij haar niet zien? Langzaam kwam ze nog dichterbij, ging ze pal voor hem staan. Haar hoofd een tikje schuin, haar ogen half dichtgeknepen. Er zat geen leven in zijn ogen, geen lichtje zoals bij een normaal mens het geval was. “Je….” Er waren weinig dingen die Rhine met haar mond vol tanden konden laten staan, maar dit, dit deed het dus wel zeker. Zacht schudde ze haar hoofd, dwong zichzelf de woorden over haar lippen te laten stromen. “Je kan me niet zien” Sprak ze met een zachte stem. Niet goed wetend hoe ze op deze situatie moest reageren.
Ze had medelijden.
Echt medelijden.
Fwinn was een van de weinige personen die ze daadwerkelijk mocht, dit verdiende hij niet.

Fwinn sloeg eenmaal krachtig opzij om zijn vuist tegen de half afgebrokkelde muur te laten slaan. Onbewust had zijn emotie de overhand over zijn magie genomen en het maakte een krachtige windvlaag die je gewoon niet graag tegen je aan wilde. En al helemaal niet tegen het gezicht kon dit nog pijnlijk zijn ook. Een gil was te horen en Fwinn zijn houding verstarde en hij keek richting het gegil. Hij stond resoluut op en keek hoopvol in de richting van het gegil, althans zo goed mogelijk. Gezien het feit dat hij dus absoluut niet kon zien waar zijn gezelschap zich precies bevond. Hij vroeg of ze hem de weg wist te wijzen. Hij wist donders goed dat je vanaf een verhoging met gemak kon navigeren door de doolhof van ruïnes die hier lag. Maar dat was voor hem dus geen optie. Ineens nam Fwinn eens stap achteruit en nam een wat dreigende houding aan. Bijna automatisch van woede nam hij een dreigende houding aan en zijn haren begonnen licht te wapperen en zijn vest begon sterk te bewegen wat duidde op onnatuurlijke luchtstromen om hem heen. Fwinn hield zich op een afstand en toen de stem klonk deed hij nog een stap naar achteren en in een klap viel alles weer in zijn gewone staat. Die stem? Nee, ze mocht het niet weten. Hij wilde zich omdraaien maar hoorde de voetstappen al naderen, hij keek strak voor zich uit en slikte moeizaam. En het was al vrij snel dat Rhine de juiste conclusies trok. Hij had haar stem herkend en hij beet zijn kaken even op elkaar. ‘Ik….’ Sprak hij zachtjes toen ze haar conclusies had getrokken. ‘Ja ik ben inderdaad blind…’ bekende hij en keek weg van haar positie. Hij vond dit moeilijk omdat hij nu een makkelijke prooi was voor iedereen en zijn trots steeds weer onderuit werd getrapt. Hij raakte langzaam mensen kwijt en hij was bang dat hij binnen de kortste keren er echt alleen voor zou staan. Hij strekte zijn hand wat uit en deze kwam terecht op haar wang en hij probeerde aan de zachte contouren op te maken dat het wel zeker Rhine was. ‘Rhine…’ sprak hij met hese stem. ‘Dat is een tijdje terug…’ sprak hij. ‘Wat ironisch dat we elkaar toch weer hier ontmoeten, niet waar?’ sprak hij met licht gegrinnik. Ook al was hij totaal niet blij met de situatie, kon hij wel janken dat hij niet naar het moois van de wereld kon kijken. De oude ruïnes, de prachtige historie. Het moest hem allemaal ontgaan. Maar hij vond het net zo belangrijk dat hij mensen kon zien wanneer hij met ze sprak, nu moest hij op de bonnefooi gokken dat hij de juiste richting in keek en dat maakte het moeilijk voor hem. Zwijgzaam liet hij zijn arm weer naar beneden hangen. ‘Hoe gaat het verder met je?’ sprak hij toen met een warme toon in zijn stem die aangaf dat hij toch blij was haar te ‘zien’.

I don't want anyone to look to me, not for protection, not for happiness, not for love, not for anything.