Even streek de jongen door zijn haren en liet zijn ogen over zijn omgeving heen glijden terwijl hij zijn tas nog harder vastpakte. Een protesterend geluidje verliet zijn keel toen iemand nogal hard tegen hem aanliep wat ervoor zorgde dat hij het zakhorloge uit zijn hand liet vallen. Met een plof belandde het ding op de grond en woest keek Ozzy het groepje jongens aan die gewoon doorliepen alsof er niets gebeurd was. Zuchtend zakte hij door zijn knieën heen om het ding op te rapen en vloekte zachtjes toen hij merkte dat er een barst in het glas zat en het niet meer tikte. Zijn groene ogen bleven op het horloge gericht terwijl hij verder liep. Het puntje van zijn tong stak naar buiten en voorzichtig probeerde hij de achterkant van het oude horloge los te schroeven. Als een bewoner van Erd was het eigenlijk best raar dat hij nog zo’n oud ding in zijn bezit had, gewoon omdat Erd de planeet was die het meeste kenden van technologie en technisch ook veel verder stonden dan de andere planeten. Zijn vader had vroeger een horlogeshop gehad en had hem zo ongeveer alles geleerd wat hij wist voordat hij samen met zijn moeder stierf in die brand. Zonder het zelf goed en wel te beseffen, liep Ozzy de grote eetzaal binnen en plofte aan een willekeurige tafel neer zonder zijn ogen van het horloge af te halen. Pas na een paar seconden merkte hij dat er iemand bij hem aan tafel zat en even legde hij het horloge voor zich op tafel terwijl hij zijn aandacht op de jongen voor hem richtte. “Hai.” Een lichte grijns vormde zich om zijn lippen. “Ozzy, ik ben nieuw hier.” Zijn groene kijkers fonkelden ondeugend terwijl hij zijn arm over de tafel heen legde om die van de jongen te schudde. Nadat dat gebeurt was, richtte hij zich terug even op het horloge en toverde hij een kleine schroevendraaier uit zijn zak waarna hij terug verder ging met prutsen aan het toestel. "Laten vallen," mompelde hij nog snel voordat hij zich weer bijna helemaal op het maken van het horloge richtte.

Hoe hij het raampje moest gaan maken, had hij nog niet echt verzonnen. Waarschijnlijk zou hij ergens nieuw glas moeten gaan halen door de barst die erin zat aangezien hij nooit echt niet zou weten hoe hij die barst eruit zou moeten halen. Gewoon het kapotte venstertje eruit halen en een nieuwe erin zetten, al kostte dat wel wat meer tijd. Voor een paar seconden keek Ozzy de jongen voor hem wat verward aan voordat hij het zakhorloge afgaf. Zijn groene ogen werden groot toen hij zag hoe de barst gewoon verdween nadat de jongen er iets mee gedaan had en met een verwarde uitdrukking op zijn gezicht liet hij zijn blik van de jongen naar het horloge glijden. "Hoe heb je dat gedaan?" Hij zou er nooit zijn opgekomen om het met magie te herstellen, deed zo'n dingen het liefst gewoon met zijn handen. Ozzy gebruikte zijn magie sowieso al niet erg veel gewoon omdat dat ervoor zorgde dat hij bijna crepeerde van de pijn omdat het altijd iets vertrouw heeft waardoor hij altijd aan zijn verleden dacht. Hij knikte even toen Percy zijn naam noemde, lette momenteel eigenlijk meer op het horloge dan op de jongen zelf. Pas toen Percy een vraag stelde, keek hij op. "Een koe." Kwam er droog over zijn lippen heen en serieus bleef hij Percy voor een moment aankijken voordat er een glimlach door zijn gezicht heen brak. "Just kidding, een Margay." Een trotse fonkeling verscheen in zijn ogen toen hij het uitsprak. "Sneeuwpanter en raaf, dus dan kan je vliegen. Cool."

Mimi, ben moe (a)

Watermagie dus. Even verscheen er een teleurgestelde blik in zijn ogen toen hij tot de conclusie kwam dat hij het waarschijnlijk nooit zou kunnen. Hij beheerste nu eenmaal geen watermagie, had nooit echt de moeite genomen om het te leren. Misschien werkte het ook wel met aarde, iets om te proberen als hij zich weer eens verveelde. De pretlichtjes dansten vrolijk op en neer in zijn groene ogen toen hij antwoord gaf op de vraag om daarna breed te grijnzen. Het zou wel grappig zijn om een koe te zijn though. Vrolijk door de wei huppelen en je niets aantrekken van de mensen om je heen. Toch was hij ergens wel blij met het dier dat hij was. Ozzy kon zich makkelijk verstoppen als hij wilde door gewoon in de bomen te kruipen, het enige waar hij dan wel op moest letten was zijn staart die sowieso al een stuk langer was dan die van bijvoorbeeld een panter of iets dergelijks. Je zou het kunnen vergelijken met die van een aap, maar dan met vlekjes. “Ja, eigenlijk een soort cheetah, maar dan een stuk kleiner en minder snel.” Dat was misschien wel een nadeel, het feit dat hij niet zo erg snel was en het dus makkelijk was voor grotere roofdieren om hem te pakken. Goed voor hem dat roofdieren meestal niet erg goed waren in klimmen en hij dus veilig was tussen al het groen van bomen. Ozzy knikte alleen maar op Percy’s woorden en een frons vormde zich op zijn voorhoofd. Misschien kon hij echt in een tweede dier veranderen, maar wist hij het gewoon niet meer door die memoryblock. De jongen balde zijn handen onder tafel voor een moment tot vuisten, maar ontspande ze alsnel weer toen Percy voorstelde om te gaan oefenen. Vanaf het moment dat deze in een raaf veranderde en het raam uitvloog, gritste Ozzy het zakhorloge van de tafel en hing deze het dunne gouden kettinkje om zijn nek zodat hij het niet zou verliezen. Hij had toch geen honger, dus kon hij zich evengoed buiten gaan amuseren. Zonder zich verder iets aan te trekken van de mensen om hem heen, spurtte hij naar buiten waar hij zich op handen en voeten liet vallen. Een paar seconden later stond er een redelijk kleine Margay. Hij was als mens al niet een van de grootste, dus als Margay ook niet. Het horloge sloeg tegen zijn borst terwijl hij richting Percy draafde en met een plof zakte hij neer op zijn kont toen hij hem zag vliegen. Zo bleef hij ene tijdje zitten terwijl hij de raaf met zijn grote kijkers volgde om daarna in de dichtstbijzijnde boom te kruipen en op een dikke tak –zo’n tien meter boven de grond- te blijven liggen.

Het voelde best goed om nog eens gewoon rond te kunnen lopen zonder dat mensen je raar zouden nakijken. Als dier viel je amper op, zeker niet als je dan net iets groter was dan een kat. Als je vanuit je ooghoek naar hem zou kijken, zou je denken dat hij gewoon een doodnormale kat was, zoals de katten die overal wel leken rond te lopen. De wind waaide zachtjes door zijn gevlekte vacht heen terwijl Ozzy soepel de boom in klom zonder zijn grote kijkers van de kraai af te scheuren. Iedere andere katachtige zou waarschijnlijk de neiging hebben om de vogel proberen te vangen om er dan met de spelen, iets dat nog niet eens bij hem opkwam. Hij wist wie die vogel was, dus waarom zou hij hem gaan verwonden? Zijn staart zwiepte vrolijk heen en weer toen hij merkte dat de raaf langs hem landde. Geschrokken had Ozzy een paar passen achteruit gezet en viel zo bijna uit de boom toen de raaf ineens een heel stuk groter werd en plaats had gemaakt voor een dier dat zeker twee keer zo groot was als hij. De margay had nog net zijn nagels van zijn voorste poten in het schors van de boom kunnen zetten terwijl zijn achterste poten al in het niets bungelde. Met wat moeite wist hij zichzelf terug op de tak te heisen en iets of wat verontwaardigd keek hij Percy even aan. "Water magic? Never did it," antwoordde hij op Percy's vraag terwijl hij met zijn kop naar beneden langs de stam terug naar beneden klauterde. Misschien had hij het vroeger ooit eens gedaan, maar dat was dan iets dat hij verleerd was. De enige magiesoort die hij echt goed kon beheersen was earth en een klein beetje dark, maar volgens zijn vader zat dat in de familie. Ozzy kon niet anders dan het geloven, want als hij ernaar vroeg, hadden zowel zijn vader als moeder altijd een ontwijkend antwoord gegeven. Zijn geheugen had ook nooit echt goed meegewerkt en na een tijdje had hij het gewoon opgegeven om naar informatie over zijn familie te zoeken. "How do you use it?" Op zijn gemak plantte hij zijn kont in het gras en liet zijn groene kijkers even over de omgeving heen glijden. Hij had tot nu toe nog niet echt de moeite genomen om het buitenterrein te verkennen, iets waar hij nu wel de tijd voor had.