Ze hoorde Norwood aan, probeerde zijn woorden goed in zich op te nemen al ging dat moeilijk met gedachten die alle kanten opvlogen. Het was erger dan ze had verwacht. Hun huwelijk klonk als een slecht geschreven roman voor alleenstaande moeders die droomden van een arts als nieuwe grote vlam.  Maar het was de meest waarschijnlijke reden waarom ze weg was gegaan. Als ze er nu over nadacht. Als ze nu in een vaste relatie zou zijn met iemand en ze zou vreemd gaan, dan zou ze die persoon nooit meer onder ogen kunnen komen. Weggaan zou de meest logische actie zijn geweest. Eres werd terug naar het heden getrokken door het gevoel van een warme traan die langs haar wang naar beneden gleed. 'Norwood...het spijt me. Het betekend misschien niet veel dat ik excuses maak voor dingen die ik me niet kan herinneren, maar ik heb dingen echt heel erg verpest zo te horen. En dat spijt me. Ik ben een vreselijke vrouw geweest,' mompelde ze zachtjes en afwezig maar daarom niet minder gemeend. Ze liep terug naar de bank en ging weer zitten, haar handen op haar schoot gevouwen. 'Ik voel me vreselijk,' fluisterde ze zachtjes terwijl ze haar hoofd liet hangen zodat haar haren langs haar gezicht vielen. Aan het zachtjes schokken van haar schouders was te zien dat ze huilde.

'Misschien is er wel een probleem. De sfeer tussen onze ouders is gespannen. Waar ze het nu ook met elkaar over hebben, ik denk dat er meer emoties aan verbonden zijn dan wij beseffen,' zei Elune zacht niet beseffend hoe dicht ze wel niet bij de waarheid zat. Na een korte stilte was het onderwerp alweer vergeten en ging het over alledaagse onderwerpen. Uiteindelijk ging het over toekomst plannen van de twee. 'Detective, hmmm, dat klinkt wel leuk ja,' glimlachte het blonde meisje. Ze kon haar lachen echt niet meer inhouden toen Aageth van papier een zwaard maakte en deed alsof hij een dappere, onbevreesde ridder en prins was. 'Waarom niet. Er zijn genoeg mensen die wel hulp kunnen gebruiken van een knappe dappere prins,' grijnsde ze hem toe.

Norwood zijn ogen gingen naar Eres en hij legde zo klaar als een klontje uit hoe het was gegaan tussen de twee. Ze waren allebei de mist in gegaan, en Norwood had er misschien een andere reden voor dan Eres. Het was daarmee nog niet geoorloofd. Norwood zijn ogen sloten zich na zijn woorden en hij keek op toen hij ineens excuses hoorde vanuit Eres. Zijn ogen bestudeerde haar houding, ze leek… …te huilen. Hij zweeg even met een paar tellen toen ze naast hem kwam zitten en ze zei dat ze zich vreselijk voelde. Norwood wist niet snel wat hij moest doen, maar hij pakte zich zo snel hij kon op. Hij legde zijn hand onder een van haar lokken en streek haar haar achter haar oor om haar gezicht te kunnen zien. Hij legde zijn vingers onder haar kin en draaide haar hoofd naar hem zodat ze gedwongen in zijn ogen moest kijken. ‘Jij denkt dat dat het enige is wat ik me kan herinneren?’ sprak hij met een fluistertoon. ‘Jij denkt dat het de enige was wat onze relatie inhield?’ sprak hij toen met een warme glimlach. Hij keek haar recht aan. ‘Eres, je was een geweldige vrouw voor Aageth. Je was zorgzaam, vriendelijk en wist iedere keer mij toch weer te betrekken bij mij zoon als ik iets te afgeleid was.’ Sprak hij. ‘Iedere keer dat ik wakker werd naast je keek ik je met een glimlach aan, wetend dat ik die dag weer vol goede moed aankon zodat jij en Aageth weer konden eten. Het was niet alleen maar verwelkte rozen en donderwolken. Er was net zo goed plaats voor rozengeur en maneschijn..’ sprak hij met warme stem. ‘Het was niet alleen even makkelijk om angstig te zijn dat je me zou verlaten voor Savador..’ sprak hij zacht. ‘Maar wat ik er voor terug kreeg was die angst het waard..’ sprak hij zacht. ‘Het was mijn fout dat ik ging voor een vrouw die hetzelfde bood zonder die angst. Ik rende weg voor mijn problemen wat ik niet had moeten doen. Ook ik ben een vreselijke man geweest, Eres..’ sprak hij kalm. ‘In een relatie zijn twee personen fout en ik heb je nooit volledig alles kwalijk genomen.’ Sprak hij kalm. Zijn hand gleed naar haar nek en hij trok haar in een warme omhelzing. ‘En ik ben niet boos op je, niet meer. Ik ben allang blij om je in leven te zien, met of zonder herinneringen. En of onze band nu zo verstoord is door die relatie of niet, ik wil op zijn minst nog die vriend voor je zijn die je steunt.’ Sprak hij kalm. ‘Je bent weggegaan en in die periode zijn vele personen vertrokken de enige die er nog zijn ben ik en Savador. De enige vertrouwde ankerpunten die je hier zou kennen. Het is begrijpelijk als je vertrouwd voelt bij mij of Savador..’ sprak hij kalm en zweeg even. ‘En wat er ook gebeurd, ik zal achter je staan.’ Sprak hij zachtjes en gaf een kus op haar voorhoofd. Hij glimlachte vriendelijk en streek langs haar wang. ‘Het komt allemaal in orde.’ Sprak hij kalm.
Aageth zijn ogen keken serieus naar Elune. ‘Emotie…’ sprak hij zachtjes terwijl hij het herhaalde. Hij was niet zo dol op het woord. Het maakte ieder simpel ding zo ingewikkeld. Het maakte zijn leven ingewikkelder dan hij wilde. Aageth worstelde met emoties meer dan mensen wisten. Zijn vader was de enige die het wist. Op een of andere manier wist hij het gesprek naar allerdaagse dingen te krijgen zoals wat ze later wilde worden. Detective klonk in haar ogen nog leuk ook. Aageth kreeg de wedervraag en dacht even na. Hij trok het zwaard en keek verbaasd op. ‘Hehe, dan wordt jij mijn koningin!..’ sprak hij opgewekt met kinderlijk onschuld. Daarna liet hij het zwaard wat hangen. ‘Ik weet niet wat ik later wil worden..’ sprak hij. ‘Ik denk dat ik daar nog achter moet komen.’ Sprak hij kalm en legde het zwaard neer. Hij ging rustig zitten op het bed en keek naar Elune. Hij was even kwijt wat hij wilde zeggen. Hij liet zich op zijn rug vallen en staarde naar het plafond. ‘Als ik papa zie wil ik eigenlijk niet dat het later wordt..’ sprak hij zacht. ‘Als ik ook net zo moeilijke situaties moet doorgaan met mijn vrouw….’ Sprak hij maar hield abrupt stil en kwam overeind terwijl hij even bedenkelijk kreeg. ‘Zijn ze getrouwd geweest?’ sprak hij toen vragend met een wenkbrauw opgetrokken en hij leek heftig na te denken. ‘Betekend dat dan…’ sprak hij zachtjes. ‘Maar Malaika was, toch en…’ zijn woorden waren geen touw aan vast te knopen maar Aageth leek een gevoel te krijgen dat hij iets aanvoelde wat klopte. Zijn ogen gingen even opzij naar Elune. ‘Als jou mama…..’ sprak hij ineens stilletjes. ‘Als jou mama echt getrouwd was met papa…’ sprak hij zachtjes. ‘Wie…’ sprak hij hees. Zijn ogen keken haar aan met een lichte onzekere blik alsof hij met iets leek te worstelen.

Ze had verwacht dat het erg zou zijn. Ze had het aan zien komen. Maar wat Norwood haar vertelde, daar had ze nooit aan durven denken. Het zorgde ervoor dat ze haar tranen niet langer in kon houden en op de vrije loop liet. Ze merkte niet eens meer dat hij een lok haar opzij streek. Maar toen hij haar gezicht naar hem toe draaide keek ze hem met betraande ogen aan. Ze liet zich tegen hem aan trekken in de omhelzing en leunde tegen hem aan terwijl ze naar zijn woorden luisterde. Langzaam stopte het snikken. En daarna kwam het gevoel iets te hebben afgesloten. Alsof ze het hoofdstuk van een boek had uitgelezen maar nog niet eens op de helft van het ding was. Er was veel wat ze nog niet begreep. Dingen uit een verder verleden, nog voor Norwood. Of recenter, zoals waarom ze het gedaan had. Want ook daar moest ze een reden voor gehad hebben. Maar als elke herinnering of droom waarin ze weer een stukje dichter bij de oplossing kwam, gepaard ging met deze overweldigende emoties dan wist ze niet zo zeker of ze wel meer wilde weten. Nou ja, uiteindelijk wel natuurlijk. Maar ze zou het voorlopig op een laag pitje houden tot ze wist wat ze ermee aanmoest.
Elune glimlachte breed naar Aageth. Ook al kende ze de jongen nog niet zo heel lang, ze mocht hem heel graag. Bij hem kon ze zich echt kind voelen. Het was niet dat haar moeder niet goed voor haar zorgde. Ze had een eigen kamertje met daarin genoeg speelgoed en genoeg tijd om ermee te kunnen spelen. Maar altijd als ze bij haar moeder was, had ze het gevoel zorgzaam te moeten zijn. En Aageth nam dat gevoel. Bewust of onbewust, bij haar weg. Bij hem kon ze zich werkelijk kind voelen. Ze grijnsde hem even breed toe. 'Detective koningin, dat klinkt nog eens als een spannend leven,' zei ze met diezelfde grijns. Maar daarna was de grap over en gaf Aageth serieus antwoord op haar eerder gestelde vraag aan hem. Ze haalde haar schouders op. 'Dat geeft ook niets. We hebben er nog heel lang de tijd voor om zoiets te beslissen,' sprak ze wijs. Maar het gebrabbel wat Aageth daarna allemaal uitbracht, daar kon ze geen touw meer aan vast knopen. Haar wenkbrauwen kropen steeds dichter naar elkaar toe totdat ze een frons hadden gevormd waar de verwarring van af te lezen was. 'Ik kan je nu echt niet meer volgen,' gaf ze na een paar minuten die verwarring eerlijk toe.

(Sorry, hij is wat korter. Ik raakte mijn eerste versie kwijt)

Norwood was misschien hard in het vertellen van de waarheid en hij wist donders goed dat het niet de meest naar rozen ruikend verhaal was dat je je kon bedenken. Hij vond echter dat ze het recht had om het te weten. Hij had niet het recht emoties en herinneringen verborgen te houden tegenover haar die ze destijds hebben gevoeld. Echter was haar reactie een die ze niet had zien aankomen. Norwood schrok eerder van het feit dat ze huilde. Hij had meer een neutrale reactie verwacht dan van wat hij nu zag. Hij voelde zich ergens schuldig dat hij alleen het einde had verteld. Norwood zag dat ze zich vreselijk voelde en reageerde er zo accuraat mogelijk op. Hij zocht de juiste woorden en vertelde ze daarna ook vrijwel direct aan haar. Hij legde haar uit dat de relatie ook pluspunten had. En hij trok haar in de warme omhelzing. Haar snikken werd langzaam minder en hij streek nog even over haar rug zoals een vriend zou doen bij een van zijn kameraden op het moment dat hij ergens hard om moest huilen. Het was voor Norwood niet meer dan een vriendschappelijk gebaar op het moment. Tevens voelde ook hij het gevoel van Eres, het gevoel van afsluiting, alsof een hoofdstuk afgelopen was. Hij was allang blij dat de vrouw waar hij ooit mee getrouwd was nog gezond en in leven was. Want dat hij van haar hield dat was nooit minder geworden. Alleen heeft hij bewust die zorgen en emoties voor haar aan de kant gezet en is ze langzaam steeds meer gaan negeren. Ook nu, om haar zo in emoties verzonken te zien vond hij niet gemakkelijk. Hij hield van de vrouw, altijd gedaan en hij zou het ongetwijfeld blijven doen. Al koos ze voor zijn grootste rivaal, zelfs dan. Echter was het sterk de vraag of Norwood met zijn herinneringen wel opnieuw kon beginnen. Hij zou de vriendschap kunnen volhouden, maar de relatie was hij niet zeker over. Norwood zweeg en hield Eres in de omhelzing tot ze zelf aangaf wat ze wilde.
Aageth zijn ogen gingen naar Eluna en lachte even hardop toen ze het had over detective koningin. Aageth gaf eerlijk toe dat hij nog niet wist wat hij wilde worden of gaan doen en Elune haar reactie deed hem even knikken en beaamde het met een rustige hmmhmm. Aageth begon ineens hardop na te denken en met iedere beredenering deed hij steeds meer de neiging krijgen om de kamer uit te stormen en het te vragen aan zijn vader. Hij keek even naar Elune met nadenkende blik dat vrij snel staren werd. Elune bekende dat ze hem niet kon volgen en Aageth zuchtte. ‘Mijn moeder is een geruime tijd geleden overleden.’ Sprak hij zachtjes. ‘Maar ik kan me pas herinneringen van haar ophalen van rond mijn 3e levensjaar.’ Sprak hij verklarend. ‘Daarvoor, is het blanco…’ sprak hij zachtjes. ‘Als mijn vader en jou moeder getrouwd waren met elkaar.’ Sprak hij zachter. ‘En ik kan me niets herinneren van Malaika voor mijn 3 jaar…’ sprak hij nadenkend. ‘…waar was mijn moeder dan daarvoor?’ sprak hij toen vragend om zijn doel duidelijk te stellen.