‘Heb je alle spullen al? Ben je er dan wel op tijd?’ ging een stem nog even haar lijstje af. Met een zuchtende en steunende houding keek Zaid naar zijn moeder met een blik die vroeg of ze het nu serieus meende. Hij was verdorie geen klein kind meer. Ze mocht dan nog zo bezorgd om hem zijn, hij was zowaar een professioneel docent na al twee jaar opleiding. Hij stak met kop en schouders boven zijn medestudenten uit die ongetwijfeld nu ergens stage gingen lopen bij een basisschool of een of andere simpele school op Nova. Zaid was niet voor niets aangenomen op de StarShine Academy. De enige echte hoge school waar je niet zomaar op toegelaten werd. Het was een eer als je als stagiair heir aan de slag kwam. Er waren meerdere die hier solliciteerde en op zijn vak waren er nog eens zes planten extra concurrenten voor deze stageplek. Zaid was dus vrij trots op het feit dat hij op deze belangrijke school stage mocht gaan geven. Zijn moeder stond op het punt om zijn koffers nog een keer na te lopen. Zaid legde zijn handen op haar schouders. ‘Relax nu even een momentje, mam. Ik regel dit zelf. Ooit zal ik mijn vleugels uit moeten slaan. En daarnaast, ik woon al bijna een half jaar op mezelf, weet je zeker dat je me nog zo moet helpen?’ sprak hij vriendelijk. Zijn moeder zuchtte even diep en stak haar handen in de lucht. ‘Okey! Ik help niet! Maar dan wil ik wel een kop koffie…’ sprak ze. ‘Komt er aan mam..’ reageerde Zaid lachend naar zijn glimlachende moeder.

Zo zag het er nog enkele dagen terug uit. Zaid had nog zijn nodige spullen ingepakt en had daarna nog heel het appartement stofvrij gemaakt. Hij zou er voorlopig niet meer zijn. Met een zucht deed hij de deur op het slot en keek even naar de sleutel die in zijn handen lag. Hij balde zijn vuist waar de sleutel in terecht kwam en grijnsde. ‘ Hier gaan we dan…’ mompelde hij. Hij had zijn ouders al gedag gezegd het was nu enkel nog een redelijk lange shuttlereis meemaken. Nova lag vrij ver van StarShine af. Maar juist door deze afstand en frequentie van het heen en weer reizen van verschillende shuttles zorgde dit er voor dat het vaak de aangenaamste en meest rustigste reizen waren. Zaid zat comfortabel in een van de stoelen en las rustig een van de boeken die hij had meegenomen. Het ging over een klein kind dat verdwaalde in het bos en uiteindelijk terecht kwam bij een stokoude boom en daar in slaap viel, onderkoelt raakte en daar de vreemdste dromen meemaakte. Het einde was zielig maar het verhaal wist zich goed lang uit te rekken doordat het droom van het kind vrij lang was. Het haakte met flashbacks regelmatig terug op het verleden en je was daarom genoodzaakt aandachtig te lezen anders volgde je het niet helemaal. Vaak moesten mensen het zelfs een tweede keer lezen om de verborgen verhaallijnen te ontrafelen. Maar Zaid had amper moeite met dit. Hij pikte ze er uit alsof het een rood schaap was dat tussen zijn witte medeschapen stond. Zaid keek op toen werd omgeroepen dat ze er bijna waren. Hij keek even op de klok aan de wand van de shuttle. Nog vrij veel tijd om zichzelf te settelen dus. Zwijgzaam stopte hij de boek in de schoudertas en wierp deze om zijn schouder. Zwijgzaam liet hij de enkele mensen die er uit kwamen, veelal leerlingen hier en daar een volwassen man die ongetwijfeld nog wat zakelijke afspraken had met het schoolhoofd of docent. Zwijgzaam kwam Zaid met zijn koffer naar buiten en tilde deze zonder al te veel moeite mee over het platform. Hij keek even rond, de gehele inhoud van de shuttle had zich al uit de benen gemaakt. Hij was nog de enige hier. Hij keek nogmaals rond. Nee, nog iemand liep in een bepaalde richting. ‘Pardon~!’ riep Zaid vriendelijk. ‘Jongedame…’ sprak hij en kwam dichterbij. Hij keek even en schudde even zijn hoofd. ‘Ik bedoel…mevrouw…’ verbeterde hij zich, gezien het feit dat de persoon voor hem vrij volwassen oogde. ‘Mag ik u een vraag stellen. Ik ben op zoek naar, de slaapvertrekken van de stagiaires hier op StarShine.’ Sprak hij. ‘In een brief die ik had gekregen was vermeld dat de desbetreffende docent en schoolhoofd vrij druk waren en ik me daar moest begeven en dat een van de twee contact zou zoeken voor een afspraak. Maar ik heb geen idee waar dat zich mag bevinden in dit, laten we zeggen, vrij grote kasteel..’ sprak hij vriendelijk en keek toen naar de persoon voor zich. Nu pas viel het hem op dat ze ook een tas bij zich had. Hij bedacht zich dat ze misschien net zo nieuw als hem kon zijn.

Zaid liep met zijn koffer in een hand, het ding was loodzwaar maar hij negeerde het en tilde het zonder moeite in een hand, richting de enige gestalte die nog aanwezig was op het lanceringsplatform. Zaid riep naar haar als jongedame maar verbeterde zich al snel toen ze zich omdraaide en hij besefte dat ze bijna dezelfde leeftijd had als hem. Ze verbeterde hem op zijn beurt en hij keek haar even vreemd aan. 'Mejuffrouw? doe niet zo gek. Je ziet er prachtig uit en oogt zeer volwassen in zowel je stem als houding..' sprak hij. Ja, hij kon veel uitpikken uit stemmen. 'Dus mevrouw zou ook zeker gepast zijn...' sprak hij meer in de zin als compliment tegenover zijn nog vrij onbekende persoon. 'Maar mejuffrouw zal ik aanhouden vanaf heden...' sprak hij en knikte even vriendelijke met een warme glimlach. Toen begon hij rustig zijn verhaal.

De persoon voor hem luisterde rustig iets wat Zaid prettig vond als het ging als hij iets vroeg. Hij keek vreemd op toen de persoon antwoorde dat ook zij op zoek was naar de slaapzalen. 'Oh....' mompelde hij licht verbaasd. 'Dat wordt dus beide zoeken...' sprak hij met een zachte stem. Hij keek even naar de hand die ze uitstak en hij nam deze netjes aan en schudde deze. 'Zaid Rhymnia, de nieuwe stagiaire voor literatuur. We zijn dus zeker collega's.' sprak hij met een oprechte brede glimlach en glimlachte. Hij keek even rond en dacht even na. 'Well, ik heb een richtingsgevoel dat komt tot een half kompas. Ik kan veel vinden op mijn gevoel maar heb het soms mis...' sprak hij. 'Misschien kunnen we samen een heel eind komen om de slaapzaal van de stagiaires te vinden. Hij pakte zijn koffer weer op. 'Wat denk je? Zullen we op speurtocht gaan in ons nieuwe werkomgeving?' sprak hij alsof het een kinderspel was en grinnikte even. Hij wierp zijn tas over zijn schouder en keek even opzij. 'Dus ook druk bezig met een studie tot docent en in je studietraject zit een stage?' sprak hij met een vraag die eigenlijk vanzelfsprekend was. 'Of afgestudeerd en als een stagiair traject aan een school begonnen?' sprak hij kalm. Vaak ging dat tegenwoordig ook door en hij vond het persoonlijk iets wat niet kon want de afgestudeerde namen plekken in voor de 'echte' stagiaires die de plaatsen echt nodig hadden. Zwijgzaam keek hij naar Helénè en wachtte op een mogelijke actie.