MINE.

Vrijdag, de dag waar Julian altijd naar uit keek nadat vrijdag geweest was. Het betekende: weekend. Julian had maar les tot 12 uur... ..Nou, meestal skipte de jongen de lessen op vrijdag. Naar zijn mening waren deze toch niet interessant en/of belangrijk. Zijn weekend begon meestal dus op vrijdag, lang in bed hangen. Dan zich zelf slepen naar de eetzaal voor een broodje te halen om vervolgens terug in bed te duiken en te knabbelen op het vers afgebakken pistoletje.

Hij zag zijn rust gevende vrijdag voor bij schieten wanneer zijn wekker heftig begon te piepen. Een geïrriteerde urgh ontsnapte uit zijn mond ramde met zijn vuist op de uit knop en gooide zijn kussen op zijn hoofd. Deze vrijdag was toets vrijdag, dit kon hij helaas niet missen. Al waren het geen 'belangrijke' vakken je moest wel een voldoende staan om door te mogen naar de volgende periode. Julian kwam overeind en zijn kussen viel op zijn schoot, dag warm bed tot vanavond. Hij stapte uit zijn bed en rekte uit, al zijn spieren aangespannen. Hij krabde even over zijn buik en slenterde naar de kleding kast. School uniformen waren niets voor hem. Strop das, overhemd, nette schoenen, gilletje en op sommige dagen zelfs nog een colbertje. Hij zuchten trok een wit overhemd uit de kast liet het gilletje hangen en besloot een colbertje aan te doen, dicht zo dat je niet kon zien dat het gilletje ontbrak. Bijna vergat hij zijn broek en schoenen, je moet ook over zo veel nadenken in de ochtend. Hij pakte zijn tas die naar zijn idee voldoende spullen bezat en slenterde naar de eetzaal.

Niet veel later sloeg de klok 12:00 uur, een kleine bijna onzichtbare glimlach kwam tevoorschijn wanneer de jongen het lokaal uit stapte. Weekend! Hij was van plan om nog even in zijn bed te hangen en dan zijn tas in te pakken, hij had tijdens de toets besloten om even naar zijn thuis planeet te gaan het was immers prachtig weer buiten. De zon scheen vrolijk en buiten klonk een zang koor van vogels. Zo als hij had kunnen verwachten was hij in slaap gevallen, hij schrok wakker door een tak die met een knal tegen zijn raam sloeg. Hij schoof zijn gordijn op zij -hij had vanochtend niet eens de moeite genomen om hem te openen- en zag dat het mooie weer was omgedraaid in een storm, een soort van tropische regen storm. Hoewel hij al kon raden dat er geen shuttels zouden vliegen pakte hij toch zijn tas in, een paar overhemden, 1 gilletje en andere benodigd heden propte hij in een rugtas. Hij gooide zijn rugtas om zijn schouder en verliet zijn kamer. Het was stil op deze vrijdag avond in dit gedeelde van het gebouw, zouden de shuttels dan toch vliegen? Het maakte de jongen wel nieuwsgierig. Met iet wat grotere passen liep hij richting het lanceringsplatform, hij negeerde de storm en dacht aan thuis. Zijn bed daar lag veel lekkerder dan op zijn kamer op school.

Aangekomen zag hij het scherm waar normaal de tijden van de vluchten te lezen waren dat hij het wel kon schudden. Opnieuw liet hij een zucht ontsnappen, maar goed dat hij zijn pleegouders niet had opgebeld om te vertellen dat hij langs kwam. Anders waren ze nu best teleurgesteld. Op het moment dat Julian zich wilde omdraaien om terug te gaan naar zijn kamer hoorde hij een vloekwoord. Tamelijk hard. Het was een meisjes stem en te horen aan haar stem was ze niet zo tevreden met het nieuws dat ze waarschijnlijk op de monitor had gelezen. Nieuwsgierig dat hij was liep hij een stukje op zij en zag aan de overkant een meisje met roze haren op de grond zitten. Hij zuchten weer eens en besloot via de andere kant terug naar zijn kamer te gaan, misschien niet de snelste route maar dit meisje had zijn aandacht te pakken.

Hij stond voor haar en zijn schaduw bedekte het meisje als een deken. ''Schelden gaat er niet voor zorgen dat je komt waar je wilt komen, jonge dame.'' Hoewel je niet mag roken in ruimtes, ook niet op het platform. Stak Julian een sigaret op. Er was niemand en al was er iemand hij doet waar die zin in heeft.