Sing For Another's Life [Benefit Concert]

Het was een hele dag werken geweest maar het was het waard geweest. De gehele grote zaal was omgebouwd en had een groot podium gekregen waarop een enkele kruk stond met daarnaast een gitaar. Norwood was vaak nooit nerveus om zijn muziek op een willekeurige plek te spelen maar zijn leerlingen waren nog altijd degene die hij het minste wist te peilen hoe ze tegenover zijn muziek stonden. Hij sprak er nooit over, speelde het nooit zomaar voor een leerling. Hij had laatst een aantal posters opgehangen dat ze tegen een bedrag van pakweg een aantal dukaten.Het was voor Norwood niet gewoon om een concert te geven en het was dus ook duidelijk een rede waarom hij het deed.

'We staan momenteel bij het rampgebied op Erd. Zoals men ziet zijn er huizen omgevallen en ingestort en is er op meerdere plaatsen een hongersnood gaande. Mensen vanuit heel kovomaka zijn acties gestart om het rampgebied te steunen en weer overeind te helpen. Mensen leiden honger en zijn vaak dakloos. We roepen jullie op, zamel alsjeblieft wat in voor deze mensen!'
Woorden die Norwood troffen toen hij de beelden zag. Het was een rampgebied geworden. Bij een grote stad in de kust waren twee heftige aardbevingen geweest. Eentje aan land en eentje aan de kust, wat een tsunami als volg had gehad. Het was een van de grootste rampen in de geschiedenis van Erd geweest en Norwood kon niet stil zitten. Hij had sponsoren weten te vinden die drank en snacks hadden weten te brengen en Norwood had zonder al teveel geld te spenderen heel veel voor elkaar gekregen. Het zou dus een wonder zijn mocht hij geen winst maken vanavond voor de actie waar hij voor ging spelen. Op de posters stond het volgende:

Norwood had nog een aantal artiesten meer uitgenodigd, maar was zelf degene die dit had bedacht en hoopte op minstens een aantal leerlingen die wilde komen. Hij verwachtte niet een al te hoge opkomst, gezien het feit dat het entree kostte en tegenwoordig ook leerlingen vrij gierig konden zijn. Maar wie weet, droegen er nog een aantal een goed hart aan de slachtoffers op Erd. Hij had het voor heel de school en Oak's Field beschikbaar gesteld en had dus genoeg uitnodigingen opgehangen zodat minstens de zaal hier wel wat bezoekers zou krijgen. Hij was niet een bekend artiest in de muziekwereld, en hij was meer bekend van zijn band dan van zijn optredens die hij hedendaags deed. Hij werd ingehuurd op trouwerijen of verjaardagen, maar echt commercieel en grootse zanger was hij niet. Dus de vraag bleef wat de opkomst was. Zwijgzaam ging Norwood zitten op de kruk en pakte zijn gitaar terwijl hij die rustig stemde. Het duurde nog even, hoewel de zaal open was voor hij zou beginnen dus hij had nog tijd. De zaal was helemaal gedimt van het licht en de verlichting die opgehangen was zorgde voor een knusse en warme sfeer. Norwood was iemand die tegenwoordig rustige nummers speelde dus het was waarschijnlijk niets voor de personen die de ruige kant van de muziek konden waarderen. Het was ook niet echt een onderwerp om ruige metal of rock op te zetten. Norwood verwachtte dus een aantal stelletjes of een zeker bepaald type dat op zouden komen dagen vandaag. Zwijgzaam sloeg hij een noot aan en glimlachte. Het kon ieder moment beginnen. Aan weerzijde van de zaal zaten twee donatiebussen waar mensen naar hartenlust hun steentje konden bijdragen en Norwood hoopte op enigzins wat geld dat naar deze mensen toe kon gaan. Bij iedere donatiebus stond een persoon te controleren en in de gaten te houden of het allemaal eerlijk verliep en natuurlijk gaf deze persoon de cd netjes weg bij een hogere donatie. Norwood wilde het geld niet wat hij vanavond verdiende. Hij gaf het netjes af aan de overheid op Erd zodat deze er nieuwe voorzieningen voor kon maken. Het was niet veel, maar iedere beetjes helpen, toch? Ieder moment kon hij zijn vrije avond en weekend opofferen voor deze mensen die het nodig hadden. Ieder moment kon hij gaan zingen, voor een andermans leven.

Om een beetje de sfeer weer te geven:

[Note: Open voor Leerlingen/Stagiaires/Docenten]

De posters waren haar niet ontgaan. Overal in de gangen hangen ze. En de boodschap trok Aressuka al direct aan. Een concert, speciaal voor de slachtoffers van een vreselijke ramp. Een combinatie die haar wel aanspreekt. Ze kan met haar donatie mensen helpen en ze kan eventjes haar eigen zorgen vergeten. Muziek is iets wat ze heel lang geleden dagelijks meemaakte. Toen ze nog met op Nova woonde was het huis gevuld met muziek. Zijzelf kan wel aardig zingen. Misschien kan ze met een bekend nummer meezingen. Ja, Aressuka heeft er helemaal zin in. Maar omdat het wel over een ramp gaat wil ze niet té uitbundig gekleed zijn. Uiteindelijk heeft ze een paars shirt met een abstract printje en V-hals aangetrokken. Daaronder draagt ze een spijkerbroek en lichtpaarse gympen.

Met een geldbuideltje in de hand loopt ze de zaal in. Verderop ziet ze op het podium iemand op een krukje zitten met een gitaar in zijn handen. Zou dat dan Master Norwood zijn? Ze mag de leerkracht meteen al. Hij laat zien waar mensen voor bedoeld zijn, namelijk elkaar helpen in tijden van nood. Aressuka's oog valt op een collectebus. Met een grote glimlach doneert ze wat geld. Het idee dat ze misschien wel een leven red met deze donatie doet haar goed. Aressuka zoekt rustig een plekje in de zaal. Een van de pilaren is al snel benoemd als hangpaal. Zitten heeft Aressuka namelijk geen zin in. Wie weet komen er nog wel bekenden van haar de gedimde zaal binnen. Het lijkt haar wel leuk als ze straks met Kasumi of Kyran van het concert kan genieten, haar eerste vrienden op deze school. Met een glimlach wacht ze het moment af waarop de eerste tonen muziek te horen zullen zijn.

Niah was de afgelopen weken wat teruggetrokken in haar kamer gebleven. De grote natuurramp op Erd had waarschijnlijk ook haar familie getroffen. Echter wist ze dit niet geheel. Ze kon geen contact met hun krijgen en het was ook al een paar dagen geleden dat ze een brief had gestuurd. Van andere familie die ook op Erd woonde had ze al wel bericht van terug gehad. Ze had te horen gekregen dat het een grote ravage was en dat haar tante en neefje om waren gekomen door het ingestorte dak. Hulpeloos had ze aan hun gevragen of ze naar haar ouders huis kon gaan om te checken of hun in orde waren, maar ze kreeg een teleurstellend antwoord terug. ‘Dat gaat niet lukken. De wegen zijn onbegaanbaar dat de hulpdiensten er amper langs kunnen.’ Ze was in tranen uitgebarst nadat ze de telefoon had neer gelegd. Niet wetend of haar vader en moeder nog in leven waren was een grote klap, maar ook dat haar tante en neefje dood waren was een nog grotere klap. Met haar neefje had ze altijd goede band mee gehad.
Na een keer slenterend door het gebouw heen gegaan was ze op een poster gestuit over een benefit concert speciaal voor de mensen op Erd. Aangezien het nu onmogelijk was om naar het getroffen gebied te bezoeken had ze besloten om naar het concert te gaan. Ze had een zwart halterjurkje aan gedaan en er een donker rode roos op gespeld. Om het niet te bloot te laten lijken had ze een brede donker rode satijnen sjaal gepakt en deze om haar arm achter haar rug door zo weer over haar andere arm gedaan en simpele lak zwarte pumps. Ook had ze wat donkere make-up op gedaan voor dat ze naar beneden naar de zaal liep. Met een klein handtasje in haar rechterhand liep ze door de deur heen waar. De zaal was donker en sfeervol verlicht. Aan de zijkant stonden wat mensen bij wat dozen. Langzaam liep ze verder de zaal in waarna haar opviel dat het erg leeg was. Al was ze nog al vroeg gekomen er was nog maar een enkele leerling die tegen een paal aan stond. Verder naar voren lopend ging ze op de eerste rij zitten een beetje aan de linkerkant dat er aan beide kanten van haar nog een paar stoelen vrij waren. Ze hield haar jurk tegen haar been aan terwijl ze ging zitten en legde haar handtasje op haar schoot neer die ze met twee handen vast hield. Wat leeg keek ze naar de grond wachtend op wat er zou gebeuren.

Willow had vreselijk nieuws gehoord, nieuws dat zich waarschijnlijk als een lopend vuurtje over de planeten verspreidde. De natuurrampen op Erd, de honderden slachtoffers, het idee alleen al bezorgde haar koude rillingen. Ze voelde mee met de mensen, de mensen van de planeet waar ze zoveel jaren had doorgebracht. Ze wilde wat doen, maar ze wist niet wat, wat kon zij doen om te helpen? En toen, alsof iemand haar gebeden had verhoord kreeg ze het nieuwtje dat de school ten ronde ging te horen ; een concert, een benefit concert nog wel. Dat was perfect! Daar kon zij zelfs niets aan verknallen en het zou nog leuk worden ook, voor muziek had je namelijk geen zicht nodig, je kon de klanken gewoon tot je laten komen en er bij wegdromen. En wie weet misschien werden er zelfs traantjes gepinkt, zou goed kunnen er waren genoeg mensen die bij een mooi stukje muziek dat hun raakte konden gaan zitten huilen. Niet van verdriet, ook niet echt van blijdschap, nee het was wat anders, ergens er tussen in wellicht. Een prettig gevoel dat je warm maakte vanbinnen, dat je diep in de muziek zoog en pas weer weg ging nadat de muziek helemaal uit de ruimte en je hoofd verdwenen was. Even was Willow helemaal weg in haar gedachtegang tot ze kleine pootjes over haar rug voelde kruipen tot ze op haar schouder halt hielden. Sandwich, haar groene wilde hond, haar trouwste vriend en haar steun en toeverlaat. Hij zou meegaan naar het concert om haar de juiste kanten op te sturen, muziek was wel mooi maar de geluidsgolven en de trillingen van de boxen verstoorde haar zicht nogal dus zonder haar huisdier gaan was gewoon dom. Ze maakte zich klaar trok een makkelijk zittend maar toch nog best modieus fel blauw shirt aan en een doodgewone jeansbroek niet te veel frungels vandaag. Nee want vandaag wilde ze zich graag op de zijlijn houden en alle aandacht naar de muziekkant laten gaan, een leraar van deze school had ze gehoord,Norwood. Ze had nog niet het genoegen gehad om echt volledig kennis met hem te maken, uiteraard had ze hem wel een paar keer gezien bij de voorbereidingen van het kerstbal maar uiteraard was iedereen toen zo drukjes bezig met het feest en de organisatie ervan dat ze niet echt de tijd hadden genomen om beter met elkaar kennis te maken. Ach ja een ander keertje misschien. Met een vrolijke pas wandelde ze naar de grote zaal, waar het concert zou plaats vinden. Een kleine schoudertas hing over haar heen gedrappeerd. Daar zat het geld in dat ze graag wilde doneren. Ze had wat extra bij, dat konden die arme mensen vast en zeker wel gebruiken. Toen ze de zaal binnenstapte vond ze al gauw de dozen bedoeld voor donaties. Een briefje van 50 haalde ze uit haar zak en stopte ze in de doos, het was veel meer dan de vraagprijs maar dat had ze er voor over, op mensenlevens stond namelijk geen prijs. De cd die ze in ontvangst kreeg stak ze netjes weg in haar tas voor ze zich van de donatie boxen wegdraaide en dichter naar het podium liep, er waren al een paar mensen, vroege vogels, muziekliefhebbers net als zij. Een hoekje dicht bij het podium zocht ze op. Zo, niet al te dicht bij de boxen maar nog dicht genoeg om alles duidelijk te horen en zacht de trillingen van de muziekkant te zien. Een aai gaf ze over haar huisdiertjes bol, het zou een leuke avond worden daar was ze zeker van.

Órelindè was pas net terug van Erd, wat op zich een ramp was geweest en kon niet wachten totdat ze terug mocht gaan. Een tiental kilometers vanaf haar families Erdse zomerhuis was een van de rampen toegeslagen. Waar rondom het huis enkele minuten na de beving de bomen slechts licht hadden nagetrild en enkel de losse takken op de grond waren beland, was het drie kilometer verderop een apocalyps geworden. Huizen waren in scheuren in de grond verdwenen, alles wat eerst stond, lag nu om of zat vast in een van de scheuringen. Maar het ergste en het ding dat Órelind è niet uit haar hoofd kon krijgen was het geschreeuw. Het geschreeuw van duizenden mensen die vol angst zaten en mensen kwijt waren geraakt. Op dat moment waren enkel zij en haar vader thuis geweest, haar moeder had een concert op Razen en was daar nog steeds. Samen met de andere families die ongedeerd waren begonnen ze zoveel mogelijk van de schade om hen heen weg te halen, een brede weg vormend waar mensen veilig overheen konden lopen. Maar de aarde was zo los dat niet alleen Erd Magicians het konden redden. Tegen de tijd dat er eindelijk magiërs aanwezig waren die konden helpen aan het pad, waren wij allemaal al weggestuurd. We moesten onze spullen pakken en ons uit het gebied begeven, aangezien er altijd een kans was op een volgende beving in de buurt van de eerste bevingen. En dat was dus de reden dat órelinde zich weer op de academy bevond. Alleen leek het anders. De lessen, daar had ze niet veel zin meer in, het huiswerk wist haar niet te interesseren en de mensen konden haar aandacht niet vasthouden. Dat enkel en alleen doordat ze iedere keer weer het geschreeuw hoorde en de gezichten kon zien van de mensen die vluchten van de stad op zoek naar een veilige plaats. Honderden hadden staan wachten tussen de scheuren, op plaatsen die niet veilig genoeg waren, maar de waarschuwingen hadden niet geholpen. De mensen waren in shock geweest en pas wanneer er nog iemand in een ingezakte scheuring was gevallen, hadden ze door dat het daar niet veilig was. Het laatste wat ze had gezien voordat de shuttle omhoog ging was dat mensen over de scheuringen werden gelift door Puffonaren. Ondanks dit waren de posters haar meteen opgevallen en na een grote hap uit haar rekening te halen, was ze nu aangekleed en op weg naar de aula.

Binnen in de zaal waren de lichten gedimt en zag ze iemand zitten op het podium. Onmiddellijk herkende ze Master Norwood. Vanwege haar keuze in het lessenpakket had ze niet veel lessen van hem gehad, maar als het uitkwam dan ging ze er getrouw naartoe. Hij was blijkbaar ook de enige die eraan had gedacht iets te doen voor de slachtoffers van de ramp en dat terwijl hij niet eens een echte link had met de planeet. Haar aandacht gleed naar de collectebussen en ze overhandigde een envelop waarin haar entree zat en ongeveer 300 extra. Zodra haar ouders wisten van de actie hadden ze gelijk geld overgebracht naar haar rekening en gezegd dat ze het moest gebruiken en niet van haar eigen rekening mocht plunderen. Ze had dus enkel voor haar entree hoeven te betalen en nam de cd in beslag. Die zou morgenochtend op de post zitten naar haar moeder, die altijd probeerde de kleinere artiesten in de gaten te houden. Órelinde haalde een beker punch en ging daarna op een van de stoelen zitten, wachtend totdat er meer mensen naar binnen zouden komen en het concert zou kunnen beginnen.

Eigenlijk had hij wel een tikkeltje medelijden met de mensen van Gren. Rhys had er over gehoord en eigenlijk was hij er een beetje door geraakt. Gewoon door het feit dat die mensen het nu zwaar te verduren kregen. Het was vast niet simpel om met een natuurramp nog eventjes alles in orde te krijgen. Dus er werd een benefietconcert gegeven voor die arme mensen. Rhys had een hart, maar dat toonde hij niet, hij wilde het niet tonen, hij wilde zichzelf niet zwak opstellen tegen de anderen zodat hij het pesten vermeed. Maar toch ging hij vandaag naar dat concert, dat had hij zichzelf beloofd, gewoon eventjes wat geld doneren aan de kinderen en de oudere mensen die er onder leden. Het was eigenlijk totaal niet eerlijk dat die mensen zo moesten lijden, niemand verdiende dit, echt werkelijk niemand. Rhys maakte zichzelf klaar om naar dat concert te gaan, het was een leerkracht die dit organiseerde dus hij moest eigenlijk wel eventjes gaan kijken. Misschien was het wel de moeite waard om voor te blijven? Maar dat zou hij wel zien toen hij eenmaal binnenkwam. Dan gewoon kijken of het de moeite waard was om voor te blijven. Het kon allemaal nog goed uitdraaien eigenlijk. Dus gewoon zien en dan maar pas een mening vellen. Gewoon een beetje komen kijken, dat kon absoluut geen kwaad.

Rhys stond in zijn kamer en hij keek voor de zoveelste keer naar zijn haar om te kijken of het goed lag en of hij er iets mee kon aanvangen om zo op een concert zich te tonen. Maar het lag nog goed dus hij kon naar het concert. Met langzame grote stappen beende hij zijn kamer uit...

En nu stond hij hier, in de grote zaal en ging hij langzaamaan binnen, de gedimde lichten zorgen voor een rustige sfeer. Een aantal bands waren er voor vandaag voorzien dus Rhys was benieuwd. Zijn blik ging afwezig naar het podium terwijl hij 20E deponeerde in de bak die daarvoor was voorzien. Een kleine glimlach verscheen op zijn gelaat en hij ging zitten op een van de stoelen die waren voorzien in de zaal, gewoon om rustig te genieten van de muziek die er speelde. Eigenlijk was dit nog zo slecht niet, dus hij zou blijven, dat zou hij doen vandaag. Even keek hij rond in de zaal, hij zag nog twee leerlingen, een leerkracht, een stagaire. Ach ja, ze zagen er niet echt boeiend uit, dus hij liet ze maar voor wat ze waren. Rhys sloot zijn ogen en genoot gewoon van de band die nu optrad. Ze waren best goed eigenlijk en daar kon hij dus wel degelijk van genieten, van een goede band. Dus dit was zeker mooi meegenomen. Ook de CD trouwens, want hij had er redelijk wat geld in gestopt zodat de mensen van Gren al zeker een beetje steun kregen van hem. Zodat ze weer hun leven konden opstarten. Dat ze weer gelukkig konden worden.

(beetje derpish)

Er waren meer bands maar vanavond was het Norwoods tijd om te schijnen in het donker. Het was zijn idee om zo veel mogelijk geld in te zamelen met zijn cd. Hoe onbekend hij ook mocht zijn. Norwood zijn ogen gingen naar de nog vrij legen zaal. Hij pakte zijn gitaar van de houder en begon deze met stemmen. Toen dat gebeurd was begon hij met een vrij rustig en kalmerend nummer te spelen. Hij zong er niet bij, dit was een instrumetaal nummer om de mensen die er al waren te vermaken voor hij kon beginnen wanneer er meer waren. Norwood had zijn ogen gesloten maar voelde het aan iedere keer dat er iemand anders was. Toen er voldoende mensen waren maakte hij het rustige nummer even krachtig en eindigde het in een laatste toon. Hij zette het gitaar in de houder en stond op. Zwijgzaam liep hij naar de microfoon die bij een verhoging stond en keek naar de mensen die er stonden.

Hallo, jongens en meisjes. Dames en heren, die vanavond hier aanwezig zijn. Het is nu inmiddels vijf dagen geleden sinds de heftige ramp op Erd. Iedereen heeft het vast wel ergens gelezen of gehoord. Er zijn teveel mensen die het leven gelaten hebben tijdens deze ramp en ik wens mijn sterkte aan de personen die hier mede slachtoffer door zijn geworden.

Zo begon Norwood zijn speach. Tijdens deze woorden keek hij de zaal in en keek hij op Niah, die in zwarte jurk gehuld stond. Hij wist dat ook zei haar moeilijke periode had nu er zelfs een aantal familieleden van haar waren overleden door deze ramp.

Ik kon niet rusteloos toekijken hoe deze mensen aan het worstelen waren. En toen er een verzoek werd gemaakt door een nieuwslezer om zoveel mogelijk geld in te zamelen ben ik direct aan de slag gegaan. Ik wil daarom alle vrijwilligers die hier staan achter de schermen om alles goed te laten verlopen. De vrijwilligers die zonder enige lust naar geld hier dit allemaal opgebouwd hebben. De bands die hier voor geen cent komen optreden, allemaal bedanken voor hun komst. Zonder hun was dit niet mogelijk. We hebben aan weerszijde van de zaal een donatiepot staan en men kan daar een kleine toegift naar de slachtoffers in Erd sturen. Na het optreden is er een merchandise stand voor iedere band waarvan de opbrengst tevens richting Erd gaat. Ik wil mijn medenleven aan de mensen die door de ramp een moeilijke periode in gaan graag tonen door zelf mee te doen als artiest. Ik hou niet van de spotlights, moet ik bekennen. Ze zijn te scherp en ik hoef geen roem om mijn muziek. Ik wil echter een uitzondering maken voor de slachtoffers op Erd. Ik ga zweten in het licht van die felle lampen in de hoop dat het wat opbrengt voor deze wie het echt nodig hebben. Ik heb ooit regelmatig opgetreden als zanger, waren geweldige jaren. Momenteel ben ik opnieuw als solo-artiest begonnen aan een nieuwe carriére in de muziek wereld zoals een aantal van jullie vast hebben meegekregen. Ik ben hier niet om bekend te worden als artiest. Dit is voor mij geen enerzinds een naamvergroting. Nee, ik wil dat de mensen in Erd weer hun leven op kunnen bouwen en weer kunnen genieten van het leven. En al is de opbrengst maar een halve procent van alles wat er wordt ingezameld. Wij zullen als school ons steentje bijdragen...'

Norwood zijn woorden waren krachtig en vastberaden tegen het publiek en hij was er van overtuigd dat ze best wel wat zouden opbrengen. Als een concertticket al 5E was en hij zag deze opkomst was het voldoende om tenminste een paar duizend voedselpakketen door te sturen. Hij glimlachte en liep richting de zwarte kruk die er stond. Hij pakte zijn gitaar en ging er rustig op zitten terwijl hij het gitaar op zijn bovenbeen zetten. 'Om te beginnen met deze avond...' sprak hij zacht door de microfoon. 'You are the reason I come home...het nummer heb ik geschreven toen ik een foto van twee slachtoffers heb gezien. Ze zijn getrouwd en ze waren zo gelukkig op de foto. Ze waren allebei blij dat ze elkaar nog hadden en leken tijdens de omhelzing zo zorgenloos op het moment.' kondigde hij rustig het nummer aan en zette zijn vingers tegen de gitaar en begon het ritme rustig te spelen. Zijn vingers gingen vrij rustig over de snaren en sloegen ze aan. Hij begon met zingen en glimlachte zachtjes tussendoor. Zijn stem licht op een lagere toon om het wat meer drama te geven hij speelde rustig en beheerst terwijl hij genoot van alle rust die het met zich meebracht om alles even te vergeten tijdens het optreden.

Tegen de pilaar aan staand kijkt Aressuka een beetje rond. Langzamerhand ziet ze meer mensen binnenkomen. Als eerste zag ze Miss Niah. Aressuka had een tijdje terug een babbeltje met haar op het grasveld. Ze mag Miss Niah wel, een vriendelijke vrouw. Ze glimlacht even naar Miss Niah maar ze leek haar niet te zien. Tja, het is natuurlijk geen feestje hier. Het is mischien wel een concert maar deze is wel om slachtoffers van een ramp te ondersteunen. Niet lang daarna ziet Aressuka een vrouw langslopen met een groene hond. Een Grenaanse hond misschien? Aressuka vraagt zich af of het wel toegestaan is om een hond mee te nemen naar een concert. Ach, er is vast een goeie reden voor. Daarna liep er een meisje binnen. Veel meiden hier dus. Maar behalve Miss Niah heeft Aressuka geen bekenden gezien. Dan ziet Aressuka Rhys. Ze herkend hem van de les survival. Ze probeert zijn aandacht te trekken om hem te begroeten maar hij lijkt haar niet eens te zien. Het lijkt erop dat iedereen hier in hun eigen wereldje zit. Misschien zitten hier wel mensen die familie verloren hebben. Dan begint Master Norwood te praten over wat er gebeurt is op Erd. Aressuka voelt even een rilling door haar heen gaan. Vanwege de ramp en het feit dat er mensen zijn die anderen willen helpen. Ze sluit haar ogen als ze de eerste tonen muziek hoort. Dit is duidelijk muziek met emotie met een hart. Anders dan de muziek die ze op Nova hoorde en zong, die ook emotie en hart bevat, maar anders. Maar wel erg mooi. Het verhaal dat Norwood erbij vertelde zorgt ervoor dat Aressuka helemaal weg is in de muziek, de essentie en de emotie aanvoelt. Eigenlijk wil ze wat gaan doneren maar de muziek is zo mooi dat ze met gesloten ogen tegen de pilaar aan staat te luisteren.

(Sorry als het flut is. Maar ik ben bang dat het misschien vastloopt als ik niet post)

Niah had plaats genomen op een stoel in de zaal waar bijna niemand was. Ze was erg dankbaar dat Norwood dit had opgezet. Al was ze daar laat achter gekomen en had ze niet mee kunnen helpen. Met haar tasje op schoot luisterde ze rustig naar wat er op haar heen gebeurde. Ze keek pas op van de grond toen ze de stem van Norwood hoorden en keek hem recht in zijn ogen aan. Opkijkend naar hem kreeg ze tranen in haar ogen bij de woorden die hij sprak. Het waren niet zozeer prachtige woorden die hij sprak.Het waren de woorden die ze wilde horen, medelevend en vol passie. De krachtige woorden waar Norwood in eindigden lieten de tranen harder over haar wangen rollen. Rustig pakte ze een zakdoek uit haar tas. Het was een spierwitte met in sierlijk goud haar initialen op geborduurd. Bij het huilen maakte ze amper geluid. Alleen een zacht gekreun dat met haar schokkende ademhaling mee ging. Niet lang nadat Norwood was begonnen met zingen kalmeerde ze bijna spontaan. De muziek deed haar wonderbaarlijk snel kalmeren. Met de weerspiegeling van het licht in haar ogen keek ze gefascineerd naar Norwood die zijn gevoel en passie in het liedje stak. Zijn bewegingen hypnotiseerde haar bijna En voor een moment was ze al haar zorgen en verdriet verloren.

~x~ sorry ik dacht dat ik het al gepost had >-< ~x~

PROFILE MAGICIAN

» Sing For Another's Life [Benefit Concert] Announcement
» Life is pain, life's not fair
» What?! Never heard a guy sing?! [Akira]
» Sing the pain away (Zack)
» It's time now to sing out ~ gereserveerd

Sing For Another's Life [Benefit Concert]

Sing For Another's Life [Benefit Concert]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen