first impressions are easily made.

Met een nonchalante houding stond de jongen in de rij voor de kantine. Het dienblad lag losjes in zijn handen, er stond al een kop frappuccino op geplaatst. Zijn blik gleed over de meerdere soorten broodjes die de kantine aanbod en dan met name de prijzen. Welke was het duurst? Het was zijn eerste schoolweek, eerste lesdag en ook nog de eerste pauze. Pauze. Het moment dat alle bavianen die zichzelf magiërs noemden zich verzamelden om uitvoerig de leraren af te kraken, want dankbaarheid tonen omdat je iets werd geleerd paste niet in de hersencapaciteit, en andere verhalen over personen over de tongen te laten rollen, want roddels was een van de weinige dingen waarvoor het IQ van de 'bavianen' niet te laag was. Pauze dus. En als er een moment waarop hij beoordeeld zou worden was, dan was het dit moment. Zijn eerste was hij te laat gekomen, had de lerares met een charmante glimlach om ver gepraat en had met gemak kunnen gaan zitten. Dat was geen uitdaging geweest. Nee, de uitdaging lag in dit moment. Het moment dat alle bavianen, vaak onwillekeurige, hun nieuwsgierige blikken over hem heen lieten glijden en tot deze jungle moest gaan toetreden. Een houding voltrokken uit complete onverschilligheid paste het beste net zoals het eten uit de hoogste prijsklasse alleen maar een vereiste was. Met zijn designerbroek, je betaalt alleen al 100 euro extra voor de scheuren die er in zitten, en gouden ketting om zijn nek zou het raar zijn om voor de pasta te gaan die al duidelijk er een paar dagen lag. In plaats daarvan koos de jongen een baguette met verse zalm, rucola en een handgemaakte truffelsaus. Veel te duur voor zijn uitkering, maar eerste indrukken waren alles. Met zijn houding en uitstraling stond het ook niet vreemd. Het klopte dat deze jongeman koos voor het duurste eten en zich kleedde in de laatste mode. Niemand zou denken dat de kleding wellicht gestolen zou kunnen zijn.

Afgerekend en wel verliet de jongeman de rij en liet zijn gifgroene ogen door de grote zaal glijden. Het dienblad nog even losjes als enkele moment geleden in zijn handen terwijl hij een lege tafel zocht met zijn blik. Eenmaal gevonden, naast het raam nog wel, liep de jongen met een snelle pas op de tafel af. Snel, maar zeker niet haastig. Zijn manier van lopen was nog steeds sierlijk. Hij wilde er niet wanhopig uit zien om die tafel te bemachtigen, dat zou ronduit zielig zijn. Nee, beheersd liep hij er op af en nam plaats. Hij zette het dienblad neer en nam de kop frappucino tussen zijn handen. Zijn haar, wat hij voor vandaag los had gelaten, krulde over zijn schouders. Donker gekleurd haar met een bleke huidskleur; het verraadde zijn Shadraanse afkomst. Rustig tilde de jongeman de kop af en nam een slok van de ijskoffie. Vervolgens zette hij de kop weer rustig op de houten tafel neer. Zijn vingers roffelden een kort ritme op de tafel terwijl zijn ogen weer eens door de zaal geleden. Hij verveelde zich. Geen goed iets. Hij werd geïrriteerd en prikkelbaar als hij zich verveelde en dat was niet een bui waarin de jongeman aangenaam gezelschap vormde.

// kort - I am sorry. Gereserveerd voor Noelani.

Lightning rekte zich kort even uit. Veel had ze op het moment niet te doen. Staarde dan ook de hele tijd naar het plafond. Haar bruine haren lagen heel over haar kussen verspreid. Het enige dat ze deed was staren. NIets meer niets minder. Ze verveelde zich kapot. Lightning had helemaal geen zin gehad in de lessen van de voormiddag dus was ze gewoon in haar kamer gebleven.Wou dat er iets interesants zou gebeuren. "Ga eens van me af kiara" Mopperde ze tegen het beest dat helemaal op haar lag. na enige moeite te hebben geduwd en getrokken verplaatste het dier zich dan toch ook al was er veel tegen gepruttel en gegrom bij. Kort lachte Lightning. Het dier was lui geworden de laatste tijd. Komt doordat ze een tijdje niet meer is getransformeerd. Normaal gingen ze dan samen gaan jagen. Nu deden ze dat niet meer. Best zielig voor Kiara . Met moeite kroop Light uit haar bed. KLeedde zich vlug om en kamde haar haren nog eens goed. Gritste dan haar Ipod van haar bureau. Light kan nu eenmaal uitstekend zien in het donker, hoefde dat niet eens te leren. Dat kon ze al van kleins af aan. al haar familieleden waren ermee geboren net als zij. Dat hoorde waarschijnlijk bij de vloek. Het had zo zijn voordelen. Al stappend dwaalde ze door de gangen. Nam willekeurige gangen. Ze zal wel zien waar ze terecht zou komen. Hoogstwaarschijnlijk de eetzaal, haar maag rammelde en het was nu toch middag. Met enkele vrienden stapte ze de eetzaal binnen. Er waren niet zozeer heel veel leerlingen die rijk waren. Lightning was een van die weinige kinderen. haar vader zat in een geheime organisatie en haar moeder leide een keten van bedrijven. Ze kleede zich dan ook nog redelijk duur al showde ze niet met haar geld. Dat vond ze te zielig. Zelf had Lightning haar eigen eten mee, niet omdat ze te laag vond om hier eten te halen, maar gewoon omdat ze zin had om haar eigen eten te maken. Hier op school kregen de rijke kinderen altijd de aandacht van de gewone studenten. Dat gelde ook voor Lightning, maar zij negeerde hen altijd. Toch bleef ze aan de ingang van de eetzaal staan. Ze kon de roddels tot hier horen, en zag dat alle blikken nieuwsgierig naar een nieuwe gast gericht waren. Lightning hoorde van alles."Stomme roddelaars" Verzuchtte ze. Ze moest niks van die studenten hebben die leven van de roddels. de new guy, was wel knap. Dat moest Lightning toegeven. En omdat ze graag met jongens omging, en helemaal niet verlegen was stapte ze gewoon random recht op hem af. Negeerde de blikken die nu ook op haar gericht waren omdat ze op hem afstapte. "mag ik je gezelschap houden?" Vroeg ze glimlachend al lachte haar kristalblauwe ogen nog niet zozeer mee. Nadat ze wachtte op zijn antwoord ging ze naast hem zitten."De naam is Lightning" Stelde ze zich dan glimlachend voor. Ze hoorde een groepje wat verderop nog steeds roddelen. het werkte haar zo zwaar op de zenuwen dat ze haar hoofd omdraaide en hen dreigend aan. Meteen verstompte hun gesprek. Ja Lightning had haar eigen reputatie. De ene met het opvliegerig en gevaarlijk karakter. Als ze wilt kan ze inderdaad zeer gevaarlijk zijn, ze vechte nu eenmaal uitstekende door de vele trainingen met haar vader.
.

In alle rust had de jongen de kans gehad om zijn baguette op te eten. Hoever je geroezemoes en nieuwsgierige blikken rust kon noemen tenminste. Hij wist niet of ie verbaasd moest zijn of opgelucht dat er nog niemand op hem af was gekomen. Meestal was er één toevallige rebel, eentje die het wel stoer of grappig vond om kennis te maken met de nieuweling. Vaak waren het van die standaard exemplaren. Jongens met hun broek te laag, waar is die trend toch vandaan gekomen?, die ook wel bekend stonden als 'klas clowns' of meisjes met een te lage decolleté die dachten daarmee de jongens te kunnen verleiden en andere meiden jaloers te maken. Het trieste was dat in het de meeste gevallen nog zo werkte ook. Maar de jongeman noemde ze niet voor niks 'liefkozend' in zijn gedachten bavianen. Slechts een geringde vorm van intelligentie en kuddegedrag boven eigen verstand. Het verbaasde hem geen eens meer. Alle mensen waren hetzelfde. Misselijkmakende, hypocriete mensen. De gedachte liet zijn mondhoeken voor een enkele ademhaling omhoog krullen terwijl zijn mok weer optilde. Hij was vanzelfsprekend anders. Als ie zichzelf zou moeten omschrijven als een dier zou het de slang zijn. En niet zomaar een kroelend, onderdanig beest dat door het struikgras kroop. Nee, de slang. De slang die Adam en Eva in de val liet lopen met verleidelijke woorden. De jongen was altijd al gefascineerd geweest door het verhaal. Hoe kon je mensen dingen laten doen die jij wilde wat ze deed? Het had zich als spelletje tot verslaving tot een vanzelfsprekende gewoonte ontwikkeld. Zijn maskers was zo vertrouwd geworden dat het geen eens meer als een masker aanvoelde. Elke beweging, elk woord behoorde tot de sarcastische, rijke, probleemloze gentleman die hij zo graag was.

Ondertussen sloeg hij al weer de laatste slok frapuccino achterover toen een stem zijn gedachten als een scherpe mes door kliefde. Kennelijk had een van de bavianen de moed gevonden om contact te zoeken met iemand buiten de roedel. Zijn wenkbrauw ging vragend om hoog terwijl zijn blik op degene viel die had besloten om de sprong te wagen. Hij vond een meisje, correctie een mooi meisje, die hem toelachte. Een charmante glimlach – de soort die Isei ook vaak mensen schonk, maar hij merkte op dat haar ogen niet mee deden. Een klein, bijna onmerkbaar detail wat haar interessanter maakte dan de jongeman in eerste instantie vanuit was gegaan.

Ik zal je in ieder geval niet tegen houden, was het licht sarcastische antwoord. Hij ging er vanuit dat een dame die het lef had om een vreemdeling aan te spreken wel tegen een kleine aanval kon en anders zou ze sowieso weer snel weg zijn. De jongen keek toe hoe ze plaats nam, zichzelf voorstelde en gelijk daarop een stel bavianen een bewonderenswaardige dodelijke blik schonk. Hij klakte even met zijn tong, roffelde kort met zijn vingers op de tafel terwijl zijn andere arm losjes op de stoelleuning was neer gelegd. Een kleine glimlach speelde met zijn lippen, maar de blik in zijn ogen was koel, afwachtend. De gewone gang van zaken zeker? Een gebaar richting het roddelende groepje wees aan waar de woorden op sloegen, maar hij schonk ze geen blik waardig. Nog steeds was onverschilligheid de beste houding.

roddelaars. Daar was maar een type van, degene die te weinig aandacht hadden. Je kon niks met hen aan, vaak waren de roddels eens niet waar. Je kon er niks aan doen en de domme studenten geloofden de fake roddels. Vaak zat je er dan voor een hele tijd aan vast en kon er vaak helemaal niks aan doen. hoe hard je ook probeerden. De roddeltantes bleven je achtervolgen als je je liet doen. In het begin toen lightning zelf hier was aangekomen hadden die zelfde meiden het ook geprobeerd. Nadat Light op hen was afstapt nog vriendelijk vragend of ze wouden stoppen was het erger geworden. Lightning met haar weinig geduld dulde het helemaal niet meer. Was gewoon op de 'leider' afgestapt en recht op de neus geslaan. Oke, ze moet toegeven misschien was het iets te hard geweest want al snel bleek het dat de neus gebroken was. Maar die meid het had verdient. Na dat 'accident' durfde niemand meer over haar te roddelen. Of toch geen grote roddels alsinds, voor zover Lightning weet. Er zullen altijd wel nog verhalen zijn. Ook van het accident, om de eerste jaartjes bang te maken. Tegenwoordig zijn er van die mensen waarbij hun niveau zeer laag waren. Zielig was het enige woord ervoor. Ieder groentje was de dupe van de roddels van de meiden. Hoe knap of schattig ze dan ook mogen zijn. Niemand kan zich voor hen verbergen." Ik zal je in ieder geval niet tegen houden," zei hij sarcastich. Nonchalant haalde ze grinnikend haar schouders op." Dat hoopte ik al" Verklaarde ze simpel weg, helemaal niet beledigd over zijn sarcasme. Ze was al meer gewend. Die roddeltantes waren zo luid dat ze hen hoorde praten tot aan de tafel waar Light zat. Dus zonder enige pardon keek ze hen duister aan. De boodschap was voor hen duidelijk genoeg, hou je mond of iemand zal weer iets breken. De meiden waren meteen doodstil en keken vlug ergens anders naar. Als het erop aan kwamen waren ze slim genoeg. De gewone gang van zaken zeker?" Hoorde ze de nieuweling weer praten waardoor Light weer haar focusde op de knappe gaast naast zich. even zuchtte ze kort."Inderdaad ja" Mopperte Lightning heel even amper hoorbaar."De meeste zijn gewoon te bang om er wat aan te doen." verklaarde Lightning simpelweg, en gunde net als de gast de meiden geen blik meer waardig. Ze had hen nu wel gewaarschuwd. Volgende keer zal ze gewoon in actie komen. Haar ogen leed ze ongegeneerd over zijn lichaam glijden, en bleven dan bij zijn ogen hangen."maar ik heb zo het gevoel, dat je best wel zelf voor jezelf kunt zorgen" Sprak ze grinnikend. Rustig nam lightning een hap van haar chocoladekoek. "maar je hebt jezelf nog niet voorgesteld." Sprak ze iets wat plagend, al zat er nu nog niet zozeer iets achter...nog niet. Rustig keek ze hem afwachtend aan.
.

Toen de dame haar tijd nam om het groepje roddeltantes het zwijgen doen op te leggen, liet de jonge 'heer' ongegeneerd zijn blik over haar lichaam glijden. Ze was mooi van vorm en iets in haar houding, haar zelfverzekerdheid, liet door schemeren dat ze dat zelf ook wist. Maar dat was alleen maar beter. Onzekere, 'ik vat alles op als een belediging en ga daardoor janken', personen waren vermoeiend om in de buurt te hebben. Makkelijk te manipuleren, dat wel, maar vermoeiend. Maar de manier waarop deze dame naar de andere personen keek verried dat ze alles behalve zo was. Ze vormde wellicht iets meer een uitdaging om touwtjes aan te binden en als marionet te gebruiken. Mooi. Isei vond uitdagingen niet erg - integendeel. Nee, hij had zijn spelletje gevonden voor vandaag. Een ongetemde, prachtige dame die luisterde naar de naam 'Lightning'; hoe vermakelijk.

Hij keek hoe haar lippen een antwoord formuleerde op zijn eerder gestelde vraag. De woorden waren amper te onderscheiden, maar zoals het klonk gaf ze hem gelijk. Uiteraard. Het kwam maar zelden voor dat de jongeman geen gelijk kreeg. Hij dacht wel twee keer na voordat hij iets beweerde wat niet zou kloppen, ook al was het alleen in de vorm van een vraag. Terwijl ze doorpraatte tilde hij een pluk van haar lange, bruine haar op en krulde het om zijn vinger. Een beweging die gemakkelijk en soepel ging omdat ze naast hem was gaan zitten in plaats van tegenover hem. De handeling was achteloos en bijna willekeurig gedaan, niet iets waar je zorgen om hoefde te maken, maar er zat een bepaalde dreiging in. Het zag er ongetwijfeld verleidelijk uit, flirterig zonder enig andere bedoeling, maar op de achtergrond sidderde een bepaald gevaar. Alsof hij haar nu in zijn bezit had. Zo'n simpel gebaar en er kon zoveel achter zitten.

Toen ze eenmaal uitgepraat was, bracht hij de pluk haar naar zijn lippen om er een korte kus op te drukken voordat hij het weer los liet. In zijn ogen trok een korte vlaag van spot voorbij alsof ie haar uitdaagde om toe te happen op deze geringde 'aanval'. Maar dat ene moment van pure hoon was net zo snel voorbij als dat het gekomen was. Deze jongen die inderdaad prima voor zichzelf kan zorgen, luistert naar de naam Isei. Een vriendelijke glimlach lag op zijn lippen gekruld, maar zijn ogen stonden weer koud zoals ze aan het begin van het gesprek hadden gestaan. Het gaf hem een onprettige uitstraling, maar hij wist dat het de dame niet zou weg jagen. Nee, als ie haar zo moest inschatten zou dat tegen haar trots in gaan. En wat is trots toch een kostbaar iets.

En in welke klas zit deze mooie dame? Wellicht hebben we enkele lessen samen, praatte de jongen rustig door alsof hij haar niet met elke blik, elk klein gebaar uitdaagde om toe te happen. Een van de roddeltantes zou waarschijnlijk geen eens in de gaten hebben gehad wat voor spelletje Isei probeerde te spelen, maar hij schatte de dame naast hem toch wel iets intelligenter in. Hij verwachtte dat ze de spot uit zijn woorden en houding zou kunnen herkennen en er precies op de juiste manier op zou reageren. De pauze was zojuist iets interessanter geworden dan dat hij was begonnen.

Zou het beter zijn geweest als ze in haar bed was blijven liggen? Neah, dan zou ze zich alleen maar nog meer vervelen; naar de eetzaal gaan is dan ook de beste optie om toch iets te doen te hebben, ookal was dat eten; En wat rond wandelen zou haar goed doen, zo even haar benen kunnen strekken. Light nam dan ookk haar eigen eten mee, ze had gewoon geen zin in het eten van de school, alhoewel het eten best lekker was. Nieuwe studenten waren altijd de perfecte prooien voor de groep meiden die leken te leven op het alleen maar roddels. De groentjes waren nieuw, hadden geen vrienden dus zaten ze vaak alleen. Sommigen wdie al langer op school zaten maakten dan weddenschaps om zo te weten te komen hoe de nieuwelingen waren; triestig was het perfecte woord ervoor. Zoals verwacht, dankzijk de roddels die ze had gehoord, wist Lightning dat er weer een nieuweling was. Daarom was ze zonder enig pardon op hem afgestapt en bij hem gaan zitten. Onderweg naar hem had ze genoten van eht uitzicht. Amper zichtbaar was er een korte speelse grijns op haar lippen tevoorschijnt gekomen toen ze zijn ogen over haar lichaam voelde glijden. Voor Lightning was het geen enkel probleem om een gesprek te starten. Terwijl ze praatte keek ze met haar kirstalblauwe ogen recht in de zijne toen hij een plukje van haar haren vast nam en het rond zijn vinger draaide. Opzich vrij onschuldig maar Light wist wel beter. Zwijgend keek ze toe hoe hij het plukje naar zijn lippen bracht en er een kus op gaf. Haar ogen bleven even bij zijn mond hangen maar gingen uiteindelijk toch weer naar zijn ogen. Geamuseerd keek ze hem aan, alleen haar ogen die ook verhard en Isei doordringend aankeken, maakten hem duidelijk genoeg dat hij niet zomaar met haar kon sollen. Een verleidelijke glimlach sierde ondertussen op haar lippen tevoorschijnt. Dit zal nog heel interessant worden, eindelijk weer wat actie. Deze jongen die inderdaad prima voor zichzelf kan zorgen, luistert naar de naam Isei. Lightning keek maar zelden naar iemand zijn glimlach, als ze dat wel deed was het om die zijn lippen te bewonderen, anders kijkt ze naar de ogen. En zijn ogen vertelden al zoveel. Ze kende nog andere jongens die anderen als hun 'bezit' zagen. isei hier had pech, want Lightning was niemand zijn bezit, nu niet en nooit niet. Zonder met haar ogen te knipperen hield ze al zijn bewegingen strak in de gaten. En in welke klas zit deze mooie dame? Wellicht hebben we enkele lessen samen' Sprak hij gewoontjes. Langzaam boog Light dichter naar hem toe waardoor haar gezicht vlak naast de zijne hangde."ben je echt daar nieuwsgierig naar?" Vroeg ze licht spottend."maar waarschijnlijk in iedere klas wat met duisternis te maken heeft" Ze zag gewooon zo aan hem dat hij van shadra kwam. Veel moeite hoefde men daar niet voor te doen. Langzaam trok ze zich nonchalant terug. keek hem doordringend aan ent als hij bij haar deed. haar chocolade koek was ondertussen al half op gegeten. Nonchalant pakte ze het plukje haar dat hij nog maar enkele seconde geleden een kus had opgezet en draaide die nu zelf rond haar vinger. hoe duisterder en mysterieuzer hij werd, hoe meer Lightning van hem te weten wou komen. Zo was ze nu eenmaal, het type dat het gevaar opzocht. Ze was er grotendeels mee opgegroeid, met al dat gevaar."Vertel eens, je bent toch niet het soort type dat zich zomaar....laat doen" Vroeg ze liefjes en onschuldig. Maar in haar ondertoon was ze er een soort uitdaging, een uitdaging dat sprekend op die van hem leek, alsof ze wou zeggen dat ze zijn uitdaging nog zou kunnen aanvaarden. Misschien nog zou toehappen. Het hangt er volledig van af, hoelang hij haar interesse kan behouden..

Terwijl hij met der haren speelde, had de jongeman der blik in haar blauwgekleurde ogen in de gaten gehouden. Er had amusatie in gelegen, maar ook een bepaalde uitdaging die zijn uitstraling kopieerde. Zoals voorspeld was het meisje niet zo makkelijk bang te maken of te intimideren. Isei vermoedde dat dit niet de eerste keer was dat ze met types als hem te maken had. Daarvoor wist ze te goed waar ze op moest letten, was haar blik te scherp en haar houding te onverschrokken. Maar met een lichaam als het hare was dat ook niet verrassend. Je moest wel sterk in je schoenen staan anders werd je nog de school-slet en dat was geen rol waarvan Isei dacht dat Lightning die op prijs zou stellen. Nee, daarvoor keerde hij in zijn hoofd weer terug naar de magische, ene woordje; trots.

Ben je echt daar nieuwsgierig naar? De vraag was spottend gesteld alsof het zo verwonderlijk was dat hij er naar vroeg. Voor Isei was het een vanzelfsprekende vraag geweest; toonde interesse, was beleefd en tegelijkertijd viel het binnen gepaste gespreksonderwerpen. Precies zoals de gentleman die hij was behoorde te doen. Maar de bevallige dame naast hem had zeker een punt. Het kon hem geen zak schelen of ze wel of niet bij hem in de klas zou zitten. Voor nu was ze leuk, voor nu was ze plezier, maar of hij haar hierna nog een keer zou zien liet hem noch warm noch koud. Vanzelfsprekend zou hij er geen 'nee' tegen zeggen mocht het wel zo zijn, de attitude van het meisje sprak hem aan, maar hij zou er niet missen als het niet zo mocht zijn. Dus als ze werkelijk een oprecht antwoord wilde zou het een ijskoude 'nee' zijn geweest, maar ze ratelde al door en gaf antwoord op zijn vraag. Braaf kind.

Een duister magiër. Het paste bij der. Ze gedroeg zich ook alsof ze van Shadra kwam. Toch grijnsde de jongen voor een vluchtige seconde. En je leek me nog wel zo'n 'Witte Magie en Defensief'-type. Voor het eerst sinds het gesprek begonnen was hadden zijn ogen een vrolijke twinkeling terwijl de sarcastische woorden uit zijn mond rolde. Hoewel dit wel een spottende soort van 'vrolijk' was. Niet de vriendelijke, uitnodigende variant; maar degene die op het randje van 'ik lach je uit' lag. Hij speelde een spelletje met haar, daar was ie immers al de hele tijd mee bezig.

Vertel eens, je bent toch niet het soort type dat zich zomaar laat doen. De zin bevatte twee lagen; een oppervlakkige, ongetwijfeld geacteerde zoete toon en daaronder een teken dat ze wellicht zijn uitdaging zou accepteren. Hij had een danspartner gevonden om een woordelijke, verhitte tango mee uit te voeren. Oh, maar dat hangt helemaal vanaf over welke 'laat doen' we hier spreken. Terwijl hij sprak gleed de jongen dichter naar haar toe op de bank. Zijn ogen lichtten even gevaarlijk op als een slang die zijn prooi had gevonden. Vluchtig gleden zijn vingers langs haar wang naar beneden over haar hals om ze vervolgens te laten rusten op haar sleutelbeen. En natuurlijk speelt de vraag 'door wie dan?' ook mee in deze kwestie. Inmiddels lag zijn hele hand al tegen haar borstbeen aan en omklemde zijn vingers haar ranke hals. Hij oefende een lichtte druk uit de net sterk genoeg was om onprettig te zijn, maar geen sporen zou achter laten. Dat zou zonde zijn van haar mooie huidje. Maar een ademhaling later nam hij zijn hand weer terug en schoof terug naar zijn oude zitplek alsof er niks gebeurd was. Die charmante, vriendelijke glimlach nog steeds op zijn gezicht, zijn groene ogen door sponnen met uitdagende spot.

PROFILE MAGICIAN

» Old habits won't disappear so easily
» Some first impressions
» First Impressions || Idris
» First impressions aren't really my thing [&AUSTIN]
» Art made by me =3

first impressions are easily made.

first impressions are easily made.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen