(Dit topic vind plaats vlak na de gymles, voordat Aressuka Kasumi leert kennen)

Half verdoofd sleepte Aressuka zichzelf de gymzaal uit, nog vaag horend dat Master Kana haar in zijn kantoor wilde spreken. Er kwam alleen een kreuntje als antwoord uit haar mond. De tijd tussen het van de mat afstappen en aan het einde van de les half bij bewustzijn komen, is een gat in haar geheugen. Ze had geen idee hoe het de rest vergaan was, noch had ze opgemerkt dat Master Kana haar verzorgde toen ze in het onnatuurlijke grasveld flauwviel. Alles was voor haar ogen een waas. Het enige wat ze wist is dat ze tot rust moet komen. Met enorme moeite wist ze zichzelf naar de etage te slepen. Met de opengaande deur viel ze de lichtetage binnen. Direct kwam Vulpes, haar vosje op haar afrennen. Voorzichtig snuffelde ze bij Aressuka om vervolgens haar op haar wang te likken. De aanwezigheid van het licht en de vochtige vossetong maakte haar weer wat wakker. Kreunend kroop ze naar de douche. Onder de warme waterstralen kwam ze langzaam weer geestelijk bij bewustzijn. Om daar te beseffen dat ze nog met haar gymkleding aan onder de douche stond. Met een grom kleedde ze zich uit en smeet de natte boel de cabine uit. Daarna leunde ze naar achter en liet de waterstralen over haar gezicht lopen. Het warme douchewater vermengd zich met haar tranen. Wat ze nu wilde doen weet ze niet. Misschien kan ze net zo goed voor eeuwig in de badkamer blijven, onder de douche. Hier zou toch niemand naar haar zoeken of last van haar hebben. Ze wilde gewoon weg zijn met haar gedachten en verlangt naar betere tijden. Ze dacht aan vroeger toen alles nog koek en ei was. De tijd waarin ze samen met haar familie gelukkig was. Dat lijkt nu allemaal zo ver weg. Het liefst zou Aressuka zichzelf onder de douche willen laten verzuipen, om voor altijd van de ellende in haar leven af te zijn. Ze voelde zich nog slechter dan vlak na het rampzalige ongeluk. Maar dat komt waarschijnlijk omdat haar zus er toen nog was. Maar nu ze verdwenen is heeft Aressuka alleen nog maar een jonge vos uit Shadra, die als kleintje uit het nest verstoten was. Diezelfde Vulpes liep nu de douchecabine in. Ze probeert zo goed als een vos maar kan haar baasje onder de douche vandaan te krijgen. 'Vulpes, ik wil niet meer. Laat me.' Maar Vulpes bleef volhouden en Aressuka zucht even diep. 'Kan iemand anders niet voor je zorgen. Ik denk dat ik mijn tijd gehad heb. Ik bedoel, moet je mij nou zien.' zegt ze gebarend naar haarzelf. 'Kan ik dan voor iemand iets betekenen?' Als reactie daarop knikte Vulpes hevig. 'Oke' zucht Aressuka 'Ik ga wel met hem praten.' Met een verbaasde blik kijkt Aressuka naar de kleding die daar op de verwarming klaarlicht. 'Vulpes, je bent te goed voor deze wereld' een kleine glimlach verschijnt op Aressuka's gezicht terwijl ze even haar vos aait. Ze droogt zich af en kleed zich aan. Tot haar verbazing draagt ze een lentejurkje. 'Vulpes, het is nog winter. Of wil je hier wat mee zeggen?' Haar vos kijkt haar echter met een geheimzinnige blik aan, voorzover een vos dat kan. Aressuka haalt even haar schouders op en loopt de slaapkamer in. Daar borsteld ze haar haren en zet deze in een knot. Enkele plukjes lopen langs haar gezicht. Dan ziet Aressuka dat Vulpes een geconserveerde bloem in haar bek heeft. Met een glimlach doet ze de roos in haar haren. Na een kijkje in de spiegel beseft ze dat ze er wel erg vrolijk uit ziet. Kan ze zo wel naar Master Kana gaan? Als je van niks wist zou men denken dat Aressuka in een vrolijke bui is. Hoewel dit natuurlijk al eventjes haar masker is. Aressuka zucht even diep. Het moment om naar Master Kana's kantoor te gaan is aangebroken. Eigenlijk durft Aressuka niet echt. Ze was altijd van plan geweest om haar duistere kant geheim te houden. Maar Master Kana is wel haar mentor. Dus hij is de aangewezen persoon om haar aan te horen. Met wat aanmoediging van Vulpes loopt ze richting het kantoor van Master Kana. 'Ik weet niet of je wel mee kan hoor.' zegt ze met een blik op Vulpes. Maar diep vanbinnen weet Aressuka waarom Vupes met haar meeloopt. Ze doet dat om te voorkomen dat Aressuka misschien weg zou rennen. En Vulpes wil haar baasje gewoon bij kunnen staan. Zenuwachtig klopt ze op de deur, hopend dat ze weg kon gaan. Ze kan echter binnenkomen. Met een duwtje van Vulpes komt Aressuka binnen. Lichtelijk zenuwachtig wacht ze af wat ze moet doen. Vulpes wijkt niet meer af van Aressuka's zijde. De vos zal pas vertrekken als Aressuka klaar is met haar gesprek.

795 woorden. Master Kana. Hij kwam dus al eerder dan ik dacht xD

De gymles was gedaan, een meisje was er totaal niet goed van, ze leek verdoofd uit het lokaal uit te stappen alsof ze pijn had, vanbinnen. Normaal was het meisje een vrolijk iemand, dat had Kana elke keer gezien toen hij voorbijwandelde, dus dit had hij eigenlijk niet van haar verwacht, hoe haar humeur ineens was omgeslagen van happy naar depressief. Hij had haar eerder gevraagd of ze naar zijn kantoor wilde komen en alleen een kreuntje kreeg hij als antwoord. Dus er was sowieso iets serieus mis, zeker weten dat hij dit moest verhelpen en dus met haar moest praten. Een kleine zucht verliet zijn mond toen iedereen zijn gymzaal verliet en met een vingerknip rolde de mat zichzelf op en vloog hij tegen de muur. Met zijn hand ging hij eventjes door zijn haar terwijl hij een beetje doods voor zich uitstaarde, dit was helemaal geen succesvolle les geweest, dat had hij nu wel gezien aan de leerlingen hun reacties. Hij wilde er natuurlijk elke les een leuke les van maken maar vandaag zat dat er dus niet in, ze hadden allemaal geen zin er in gehad, dat was wel duidelijk. Kana liep met enige tegenzin zijn lokaal uit en sloot deze, dan vertrok hij naar buiten. Op naar zijn bureau dan maar hé. Dan kon hij zich even voorbereiden, ze hoefde immers niet meteen te komen, of ze kwam niet, dat was geheel haar eigen keuze. Maar hij had het liefste dat ze kwam, het zou echt jammer zijn als ze haar problemen zou blijven opkroppen en dus veel verkeerde dingen zou doen. Dat zou Kana echt zo balen vinden.
Na lang wandelen arriveerde hij aan zijn kamer en wandelde hij naar binnen, hij liet expres de deur open zodar ze direct naar binnen kon, dat zou haar ook een gevoel van vertrouwen geven, sowieso. Hij had genoeg ervaringen met leerlingen die problemen hadden en hij had ze er het meeste van de tijd kunnen uithelpen. Vastbesloten om Aressuka te helpen was hij wel want hij was haar mentor en mentors waren er om je te helpen met problemen van nu of van vroeger. Hij zou er zijn voor elke leerling dan maar ook. Want zo zat Kana in elkaar, hij hielp mensen graag, schoof zijn eigen problemen liever uit de weg zodat er anderen konden geholpen worden. Choco piepte zachtjes, vroeg zijn aandacht. Met een lieve glimlach pakte hij het dier op en mompelde hij: “we krijgen vast zometeen bezoek dus je zal je eventjes moeten gedragen, en als ze een huisdier heeft, wees gerust, je mag ermee kennismaken kleine Choco.” Een blij en begrijpend piepje verliet de bek van het diertje en Kana knikte glimlachend. “Dankje lieverd. Kom, dan geef ik je nog eventjes een stukje brood.” Terwijl hij het diertje wat broodkorstjes gaf. Nu begaf hij zich naar de badkamer om zichzelf even goed op te frissen zodat hij niet meer rook naar het zweet want hij haatte het stiekem wel als hij stonk, zeker na een goed uur in een veel te warm lokaal te staan dankzij dat Lena de vuurproef had moeten doen. Als hij iets meer haatte dan de duisternis was het zeker wel vuur, zo’n verwoestend element dat het was. Een lichte grom verliet zijn keel terwijl hij zich helemaal waste. Ondertussen werd er op zijn deur geklopt en ook werd deze meteen opengedaan. Daar was ze dus, ze was dan toch gekomen, daar was hij echt wel blij om. “Ik kom zo! Nog eventjes geduld” zei hij al roepend zodat ze hem goed zou kunnen horen. Nog eventjes zich aankleden en dan konden ze babbelen. Hij deed een losse sportbroek en een shirt aan en dan verscheen hij uit de badkamer. “Goedemiddag Aressuka, gaat u maar zitten.” Kana’s blik ging naar het kleine vosje en hij hurkte zich om dan even kort het dier te aaien. “En ook een goedemiddag aan jou klein vosje.” een vriendelijke glimlach werd beiden geschonken en hij ging over Aressuka zitten. “Ik heb jou maar kort kunnen observeren bij de test, sinds de mist zo dik was, maar je leek erg van streek, dus ik wil graag van je horen wat er allemaal is gebeurt in die mist en waarom je zo van slag was. Alles wat je zegt blijft tussen deze vier muren, ik heb als leerkracht enige zwijgplicht, en ook sinds ik je mentor ben, ben ik verantwoordelijk voor mijn leerlingen, inclusief jou. Dus dat houdt in dat je altijd met me kan praten, extra lessen kan vragen en uitleg of gewoon een uithuilschouder, daar kan ik allemaal voor fungeren.” zei hij met een glimlach. “Moet je iets te drinken hebben?” vroeg hij dan ten slotte toen hij voor zichzelf eventjes een thee ging maken. Rozenbottel thee, zijn favoriet.

(799 woorden, hopelijk kan je er wat mee ^^ moet er weer eventjes inkomen)

Eigenlijk wilde ze niet echt. Maar Vulpes duwde haar het hele schoolgebouw door, zo vastbesloten was de jonge vos. Uiteindelijk kon Aressuka haar huisdier ook alleen maar gelijk geven, ze heeft hulp nodig. Daarbij komt ook dat Master Kana haar mentor is, dus de kans dat ze meerdere keren haar verhaal moet gaan doen is zeer klein. Aangekomen bij het kantoor van Master Kana wilde ze zich nog omdraaien, ze durft eigenlijk niet zo goed. Maar Vulpes keek haar streng aan en met een zucht klopte Aressuka op de deur. Ze kon direct naar binnen en keek zenuwachtig in het rond, als een hertje dat gevaar ruikt. Haar dierlijke vorm is niet voor niets een edelhert. 'Ik kom zo! Nog eventjes geduld.' hoort Aressuka ergens uit het kantoor komen. Nog steeds bangerig neemt Aressuka de omgeving in haar op, zoekend naar mogelijke vluchtroutes en gevaren. De gebeurtenis van de gymles maakte haar nogal schrikachtig. Dus toen Master Kana ineens op kwam dagen leek ze enkele centimeters omhoog te komen van schrik. “Goedemiddag Aressuka, gaat u maar zitten.” hoort ze hem zeggen. Ze ziet hoe Master Kana even bukt en Vulpes aait. Een kleine glimlach is op Aressuka's gezicht te zien als ze hoort hoe Vulpes begroet word. Terwijl ze ging zitten hoorde Aressuka de vraag al aankomen. Wat is er gebeurt in de mist en waarom ze zo van streek is. Tja, die mist zorgde er dus blijkbaar voor dat niemand kon zien wat er gebeurde. Enerzijds vind ze dat wel prettig, wat als erover geroddeld werd. Maar anderzijds is het wel lastig voor haar mentor. Die is natuurlijk verschrikkelijk bezorgd, dat snapt ze best. Het feit dat alles tussen deze muren blijft, zoals Master Kana dat zo duidelijk zegt, zorgt er voor dat Aressuka zich iets beter voelt. Ze kan dus alles vertellen zonder dat er iemand anders achter komt. “Moet je iets te drinken hebben?” vroeg hij vervolgens. 'Doe mij maar vruchtensap als u dat hebt.' antwoord Aressuka. Ze kijkt even naar haar vos die haar vagend aankijkt. 'En Vulpes zou wel wat water willen hebben.' Ze wacht af totdat Master Kana terugkomt met het gevraagde drinken. Vulpes begint rustig aan haar water. In haar ooghoek houd ze haar baasje in de gaten. Aressuka neemt ondertussen een slok van haar sap. 'Weet u.' zegt ze tegen haar mentor. 'Om te begrijpen wat er met me aan de hand is, zal ik eerst een voorgeschiedenis moeten vertellen. Het is alleen wel een beetje lang, maar dan is het vervolg wat duidelijker.' Aressuka zucht even diep. Het moment waarop ze alles op tafel legt is griezelig dichtbij gekomen. Maar ze weet dat ze Master Kana kan vertrouwen. Ze zucht even diep voordat ze haar verhaal begint. Na een hap lucht genomen te hebben begint ze haar verhaal 'Ik ben samen met mijn oudere zus Razina opgegroeid in Nova. We hadden een heerlijk leventje maar dat veranderde toen we een keer samen op Gren logeerden bij onze grootouders. Oma werd ziek, ernstig ziek en we wisten niet waarvan. Opa, zus en ik deden van alles om haar te genezen maar niks leek te helpen. Ten einde raad ging opa op zoek naar een genezend kruid dat hoog in de Grenaanse bomen groeit. Hij was erg goed in boomklimmen maar op dat moment gebeurde het ondenkbare, opa viel naar beneden. Ik zag het voor mijn ogen gebeuren. Hij was in één keer morsdood.' Aressuka slikt eventjes. En dit is nog maar het begin van alle ellende. Ze moet echter verdergaan met haar verhaal. 'Oma overleed niet veel later. Op dat moment was onze oom er ook bij. Hij troostte ons en wilde ons naar huis brengen toen er een brief kwam. Daarin stond dat er een ziekte heerste op Nova* en dat we beter niet terug konden komen. Onze oom besloot ons toen op te vangen bij hem thuis. Het ding is alleen dat hij op Shadra woont en daar niet weg kan vanwege zijn werk. Dus toen kwamen mijn zus en ik op Shadra terecht terwijl we Nova gewend waren. In al die jaren dat we daar waren werden we anders. Razina veranderde in uiterlijk. En ik veranderde innerlijk. Eerst hadden we dat natuurlijk niet in de gaten. Maar ik werd steeds angstiger. Ik was namelijk doodsbang dat we ontdekt zouden worden, gezien het feit dat we uit Nova komen. En Razina wilde ook weg en stelde voor om ons naar Starshine te laten gaan. Maar onze oom was het daar niet mee eens. Steeds vaker kregen ze ruzie. En op een avond werd het zo erg dat ik huilend naar buiten gerend ben.' Hoe verder Aressuka kwam met het verhaal, hoe meer ze begon te trillen. Het oprakelen van de erge dingen uit haar verleden maakte haar niet bepaald vrolijk. Maar ze moest verder, het moet gewoon. 'Toen ik daar in de tuin zat te huilen merkte ik iemand op die zich in de struiken verstopte. Ik was doodsbang en waarschuwde diegene nog dat die weg moest wezen. Maar het bleef daar en uiteindelijk.. viel ik het aan. Het was uit zelfverdediging, ik was bang en mezelf niet. Er knapte iets in me en ik werd ineens duister.' Aressuka sloot even haar ogen. De beelden kwamen weer langs en ze begon met haar hoofd te schudden 'Ik wil het niet! Ik wilde niet doden!' Schreeuwt ze ineens uit. Haar drinken valt in scherven uiteen op de grond. Vulpes rende op haar af en probeert Aressuka te kalmeren. Met een trillende hand gaat Aressuka door de vacht van haar vos. 'Het spijt me.' zegt ze droevig. 'Ik wil u niet tot last zijn. Maar hier zit een moordenaar.' Ze begint hard te huilen. 'Een freaking moordenaar!' roept ze hard uit. Vulpes springt van schrik van Aressuka's schoot. Haar mosgroene ogen worden donkerder. Vanaf Aressuka's nagels komt een duistere gloed en ze beginnen te groeien totdat ze de proportie hebben van gevaarlijke klauwen. Aressuka houd haar handen enkele decimeters van haar gezicht af. 'Aan deze handen, nee klauwen, kleeft bloed! Hiermee heb ik een onschuldig iemand vermoord!' Ze begint steeds harder te roepen. Als een kip zonder kop zwaait ze met haar handen en maakt ze er maaiende bewegingen mee. 'Hiermee ontnam ik iemand de kans om van het leven te genieten!' Haar handen schieten tegelijkertijd omlaag, de klauwen steken half vast in de vloer, midden in de plas vruchtensap. 'Stelt u zich voor, dat deze vruchtensap eigenlijk bloed is, de klauwen je eigen handen die steken in het afkoelende vlees van iemand.' Ze richt haar gezicht naar Master Kana, haar ogen zijn donkergroen geworden. 'Dan verbaasd het toch niks, dat je bijna iedere nacht bezoek krijgt van de meest vreselijke beelden, een knagend schuldgevoel en het idee dat het misschien beter is als je er voorgoed mee stopt. Sinds ik hier op school ben draag ik deze last, verborgen onder een masker van Novaanse vrolijkheid. Ik snap zelf niet hoe ik het al die tijd uitgehouden heb. Maar net in die mist kwamen alle beelden terug. Daar word je wel even gek van hea?' Aressuka begint weer hevig te trillen. En ze verliest van alle spanning het bewustzijn. Vulpes rent op haar af om te voorkomen dat ze te lang op haar gezicht ligt en niet meer adem kan halen. Met haar neus duwt ze Aressuka's gezicht die onder de vruchtensap zit van de vloer af. De klauwen aan Aressuka's handen zijn verdwenen, haar ogen gesloten.

(*Die epedemie op Nova is er trouwens nooit geweest. Maar Aressuka heeft dat als waarheid aangenomen.)
(1245 woorden, een record )

Eindelijk waren Aressuka en haar diertje gearriveerd. Ze had dan toch alle moed bijeen geraapt om dan hier aan te kloppen. Kana riep vanuit zijn badkamer dat hij zo kwam en dat hij bijna klaar was. Zo wisten ze ook dat hij er zometeen zou zijn. Ze waren welkom, iedereen die een babbel wilde was welkom bij hem. Hij had zichzelf een soort van zwijgplicht opgelegd en daar ging hij zich aan houden ook. Hoe lastig het tafereel ook was, dus Aressuka kon gerust haar verhaal aan hem kwijt. Langzaamaan kwam hij uit de badkamer en het leek alsof het meisje schrok van zijn aanwezigheid. Ach ja, iedereen kon wel eens eng zijn op momenten. “Goedemiddag Aressuka, gaat u maar zitten.” Zei hij op een vriendelijke toon terwijl zijn blik bleef rusten op het vosje dat naast haar stond. Hij bukte zich om het dier te aaien. Je kon zo al zien dat hij een enorme dierenvriend was. Aressuka ging zitten en Kana vroeg of ze iets te drinken wilde, een standaard vraag die je altijd stelde als je bezoek had, je ging toch niet mensen laten omkomen van de dorst? Dat was zeer onbeleefd. Dus Kana vroeg wat ze wilde drinken. 'Doe mij maar vruchtensap als u dat hebt.' Antwoordde ze op zijn vraag en hij knikte terwijl hij een flesje multivruchtensap uit de koelkast haalde. 'En Vulpes zou wel wat water willen hebben.' Zei ze vervolgens en Kana vulde een redelijk groot potje met water van de kraan. Waarvan hij wist dat het zuiver en gezond was voor het vosje. Hij zette de kom water voor Vulpes en gaf Aressuka haar flesje drinken. “Alstjeblieft.” Zei hij met een glimlach terwijl hij een notitieblok tevoorschijn haalde en er Aressuka’s naam op zette. 'Weet u.' begon ze en Kana keek haar aandachtig luisterend aan terwijl hij een pen uit zijn zak viste. 'Om te begrijpen wat er met me aan de hand is, zal ik eerst een voorgeschiedenis moeten vertellen. Het is alleen wel een beetje lang, maar dan is het vervolg wat duidelijker.' Aressuka zuchtte even diep. “Ik heb alle tijd hoor Aressuka, neem gerust alle tijd die je nodig hebt, mijn volgende les is maar pas morgen.” Zei hij met een geduldige blik die op haar rustte. Na nog een zucht begon ze met haar verhaal terwijl kana rustig alles noteerde wat ze zei in korte puntjes. Zo kon hij een beter overzicht vormen. 'Ik ben samen met mijn oudere zus Razina opgegroeid in Nova. We hadden een heerlijk leventje maar dat veranderde toen we een keer samen op Gren logeerden bij onze grootouders. Oma werd ziek, ernstig ziek en we wisten niet waarvan. Opa, zus en ik deden van alles om haar te genezen maar niks leek te helpen. Ten einde raad ging opa op zoek naar een genezend kruid dat hoog in de Grenaanse bomen groeit. Hij was erg goed in boomklimmen maar op dat moment gebeurde het ondenkbare, opa viel naar beneden. Ik zag het voor mijn ogen gebeuren. Hij was in één keer morsdood.' Aressuka slikte en Kana keek haar even met een meelevende blik aan, maar zei geen woord, wetende dat ze vast dan niet meer verder zou willen praten. Het leek hem nu al een zwaar onderwerp, voor zo’n jong meisje. 'Oma overleed niet veel later. Op dat moment was onze oom er ook bij. Hij troostte ons en wilde ons naar huis brengen toen er een brief kwam. Daarin stond dat er een ziekte heerste op Nova* en dat we beter niet terug konden komen. Onze oom besloot ons toen op te vangen bij hem thuis. Het ding is alleen dat hij op Shadra woont en daar niet weg kan vanwege zijn werk. Dus toen kwamen mijn zus en ik op Shadra terecht terwijl we Nova gewend waren. In al die jaren dat we daar waren werden we anders. Razina veranderde in uiterlijk. En ik veranderde innerlijk. Eerst hadden we dat natuurlijk niet in de gaten. Maar ik werd steeds angstiger. Ik was namelijk doodsbang dat we ontdekt zouden worden, gezien het feit dat we uit Nova komen. En Razina wilde ook weg en stelde voor om ons naar Starshine te laten gaan. Maar onze oom was het daar niet mee eens. Steeds vaker kregen ze ruzie. En op een avond werd het zo erg dat ik huilend naar buiten gerend ben.' Kana knikte en had gemerkt hoe ze begon te trillen. Eventjes beet hij kort op zijn lip terwijl hij rustig verder alles opschreef wat ze allemaal had gezegd, dit was immers van essentieel belang voor hem om haar te kunnen helpen. 'Toen ik daar in de tuin zat te huilen merkte ik iemand op die zich in de struiken verstopte. Ik was doodsbang en waarschuwde diegene nog dat die weg moest wezen. Maar het bleef daar en uiteindelijk.. viel ik het aan. Het was uit zelfverdediging, ik was bang en mezelf niet. Er knapte iets in me en ik werd ineens duister.' Aressuka sloot even haar ogen. Opeens begon ze met haar hoofd te schudden, Kana keek haar kort vragend aan. Misschien dacht ze net aan iets. 'Ik wil het niet! Ik wilde niet doden!' Kana’s blik stond geschrokken en haar drinken viel in scherven op de grond. Arm kind, ze had veel te veel meegemaakt en ze kon het verleden niet loslaten, dat had hij al wel gemerkt aan haar manier van vertellen. Ze stak de schuld op zich, terwijl gewoon haar emoties de overhand hadden genomen op dat moment. Hm, ze was een lastig geval, maar hij wilde zijn tanden erin zetten, haar helpen en haar steunen. Zolang ze het nodig had. 'Het spijt me.' zei ze op een droevige toon. 'Ik wil u niet tot last zijn. Maar hier zit een moordenaar.' Ze begon hard te huilen en Kana stond recht. 'Een freaking moordenaar!' Kana wreef over zijn achterhoofd en keek haar aan. Inderdaad ze had iemand het leven genomen, maar voor welke rede? Angst. En als je bang was, deed je wel meer dingen waar je niet bij nadacht. Waar je gewoon je intuïtie voor je laat spreken en gewoon doet wat ieder ander ook in die situatie had gedaan als je niet nadacht. Aressuka veranderde helemaal, haar nagels werden klauwen en ze werd helemaal duister, arm kind. 'Aan deze handen, nee klauwen, kleeft bloed! Hiermee heb ik een onschuldig iemand vermoord!' Ze begon steeds harder te roepen. Onwillekeurig zwaaide ze met haar handen en maakte ze er maaiende bewegingen mee. 'Hiermee ontnam ik iemand de kans om van het leven te genieten!' Haar handen schoten omlaag, de klauwen staken half vast in de vloer, midden in de plas vruchtensap. 'Stelt u zich voor, dat deze vruchtensap eigenlijk bloed is, de klauwen je eigen handen die steken in het afkoelende vlees van iemand.' Kana keek haar met een bloedserieuze blik aan terwijl hij zich naar het meisje begaf. Hij was niet bang van haar, hij wilde haar helpen met dit probleem. “Wat probeer je met die zin te bereiken? Dat ik mijn mening over jou herzie? Want die zal niet veranderen.” Hij hurkte zich naast het meisje dat de controle over zichzelf was verloren. 'Dan verbaasd het toch niks, dat je bijna iedere nacht bezoek krijgt van de meest vreselijke beelden, een knagend schuldgevoel en het idee dat het misschien beter is als je er voorgoed mee stopt. Sinds ik hier op school ben draag ik deze last, verborgen onder een masker van Novaanse vrolijkheid. Ik snap zelf niet hoe ik het al die tijd uitgehouden heb. Maar net in die mist kwamen alle beelden terug. Daar word je wel even gek van hea?' Aressuka begon weer hevig te trillen tot het moment dat ze het bewustzijn verloor. Haar vosje zorgde ervoor dat het meisje niet stikte in het sap en Kana veegde alle scherven uit de weg. Zelf dacht hij na, hij zou ook sowieso gek worden als hij dit allemaal zou moeten meemaken. Zelf zou hij dan ook denken om deze ellende te eindigen. Maar nu was het het meisje dat de prioriteit had, zij moest leven, ze was immers nog veel te jong om te sterven. Kana legde het meisje op haar zij en zorgde dat ze ademruimte had. Met zijn hand voelde hij aan haar pols en dan constateerde hij dat ze alleen maar was flauwgevallen. “Aressuka” mompelde hij zachtjes “Ik zeg je dit. Je hoeft je niet te verbergen, je staat er niet alleen voor, er zijn genoeg mensen die je met plezier zouden helpen, net zoals ik je met plezier wil helpen zodat je je beter voelt. Nu moeten we er vooral voor zorgen dat jij je verleden kan loslaten, bannen uit geheugen zodat jij die vrolijke meid kan worden die je altijd al gefaket had. Mag ik je helpen? We zullen wel een aantal keer moeten samenzitten om er aan te werken, maar ik ben zeker dat jij er wel bereid voor bent, niet?” zei hij met een vriendelijke glimlach terwijl hij het meisje in zijn armen nam, haar omhelzend, haar laten wetend dat ze er niet alleen voor stond.

(1522, hopelijk ben je er wat mee c: )

Zucht, daar zat ze dan, in het kantoor van Master Kana. Vriendelijk bood hij Aressuka en Vulpes wat te drinken aan. Ze knikte even vriendelijk naar hem toen ze het flesje multivitaminen sap kreeg. Een glimlach kwam even kort op haar gezicht toen ze zag hoe Vulpes een kom fris water te drinken kreeg. Rustig ging Vulpes ervan drinken terwijl ze haar baasje in haar ooghoek in de gaten hield. 'Dank u wel.' zei ze met een vriendelijke blik. Ze besloot maar dat het tijd was om haar verhaal te beginnen. Aressuka ziet hoe Master Kana al klaar zit met pen en notitieblok. Het feit dat hij alle tijd heeft voor haar stelt Aressuka een beetje gerust. Ze begon te vertellen over haar zus en haar jeugd, die gelukkige jeugd die zo wreed ten einde kwam. Ben het stuk over haar opa viel ze even stil en zag ze haar mentor vol medelijden naar haar kijken. En dat was nog maar het begin van het verhaal. Bij het gedeelte over de ruzie tussen haar oom en haar zus werd Aressuka zich ervan bewust dat ze steeds meer begon te trillen. Helaas moest ze nu doorbijten, het is belangrijk dat haar mentor het hele verhaal kent, anders kan hij haar niet helpen. En daar voelt Aressuka zich een beetje schuldig over. Altijd staat ze klaar voor anderen en nu moet zij ineens hulp krijgen? Maar diep vanbinnen weet ze dat ze het nodig heeft. Maar toen ze bij het deel kwam over het ongeluk namen Aressuka's emoties en angsten het van haar over. Ze merkte hoe ze door leek te draaien. Ze wilde niet verduisteren. Wat als ze iemand aan zou vallen? Dat nooit! Ze had amper meer door wat ze zei. Amper hoorde ze het antwoord van Master Kana terwijl ze haar inmiddels verduisterde klauwen in de grond stak. Ze voelde zich ongemakkelijk, als een opgejaagd dier. Ze was bijna alle controle kwijt en doodsbang dat ze de man die ze zag, aan zou vallen. Ze bereikte een punt en viel flauw, voor de tweede keer die dag. Ze merkte niet dat ze werd omgedraaid noch hoorde ze wat Master Kana mompelde.

Ze knippert met haar ogen. Waar is ze terecht gekomen? Het lijkt wel een groot landhuis. Marmeren vloer en marmeren pilaren. Links van haar ziet ze een soort van portaal. Licht draait erin rond als water die door de gootsteen gaat. Rechts van haar ziet ze verschillende deuren. De kozijnen zijn versiert met krullen en bloemen. De deurknoppen ontbreken echter. Eén van de deuren gaat open en een soort van lakei stapt de grote hal in. Met een vriendelijke blik kijkt hij Aressuka aan. 'Kan ik u ergens mee van dienst zijn mevrouw?' Verbaasd kijkt Aressuka hem aan. 'Ik heb geen idee waarmee. Nou ja, waar ben ik eigenlijk?' Zegt ze tegen de man. 'Maar mevrouw, u woont hier.' Antwoord de man, wijzend naar de grote hal van het landhuis. 'U weet dit echter niet omdat u jarenlang in dezelfde kamer bent. Het is voor het eerst sinds tijden dat ik u hier weer zie.' 'Maar wat is dit dan?' Roept Aressuka. 'Ik ken dit echt niet.' 'Mevrouw, u weet half niet hoe verheugd ik ben om u weer hier te zien. U hebt lang genoeg uw tijd in de donkerste kamer doorgebracht. Als ik me mag excuseren,' de man liep weer weg. Aressuka wil hem nog naroepen maar voelt dat ze door iets word aangetrokken. Ze voelt zichzelf steeds meer naar links wegschuiven, richting het portaal. Hoe dichterbij ze komt, hoe sneller ze lijkt te gaan. 'Whaat! Wat is dit? Heeelp!' Het mag echter niet baten, ze word opgezogen door het portaal.

Langzamerhand komt Aressuka weer bij bewustzijn. Wat ze net heeft gezien leek wel een soort van droom. Maar wat wil het zeggen? Ze voelt, ze voelt wat. Het is warm en voelt prettig aan. Het voelt als een omhelsing. 'Razina?' Vragend kijkt ze naar de ogen van de persoon die haar vasthoud. Maar het is Razina niet. Het is een man die ze vaag lijkt te herkennen. Haar ogen schieten open. 'Master Kana?' stomverbaasd kijkt ze hem aan. 'Ikkeeh…ikehm.. eh. Het spijt me als ik u liet schrikken.' zegt ze met licht blozend. Aressuka beseft namelijk wat ze net had gedaan. Maar het feit dat ze midden in een knuffel van een leerkracht zat maakt haar lichtelijk verlegen. 'Het spijt me echt van wat ik net deed. Maar als ik heel erg bang of boos ben kan dit dus met me gebeuren.' Ze denkt na over wat ze net zag in haar bewusteloosheidsdroom. 'Ik heb inderdaad te lang in de donkerste kamer gezeten.' Vragend kijkt ze master Kana aan. 'Wilt u me helpen?'

(Weird dreams maken je posts een beetje vreemd 788 woorden, ik kon er niets meer bij verzinnen. Hopelijk kan je er wat mee. c; )