Elke stap, elke ademhaling, alles was voorzichtig. Elke keer dat ze haar ogen los maakte van de grond. Ze wist dat de meeste leerlingen haar vreemd aan keken. Het zou ook niet, ze waren niet de enige.. Dyade zou zweren dat iedereen, ook de leraren, haar aankeken alsof ze een monster was. Ze was eraan gewend. Of nou ja, eigenlijk niet. Als haar vader haar als een monster had gezien had hij haar misschien niet zo behandelt. Al was ze daar natuurlijk niet helemaal zeker van, misschien zou hij het dan juist hebben gedaan. Het was vreemd hoe een enkele dag je hele kijk op de wereld kon veranderen. Ze beet op haar lip, voelde hoe tranen achter haar ogen prikte, probeerde de brok in haar keel weg te slikken en deed haar best niet te laten merken dat ze over haar hele lichaam trilde. Ze voelde zich net een in de steek gelaten naakt kat. Ze liep naar buiten en begon meteen te rennen. Ze had werkelijk geen idee waarheen, ze wist hier het toilet nog niet eens zonder problemen te vinden, laat staan iets wat buiten was. Achter zich hoorde ze een zacht getjilp, maar ze wilde niet achterom kijken, wilde niet dat het roodborstje zag dat er tranen over haar wangen liepen. Alweer.
Het was gewoon te snel gegaan, meer kon ze er niet van zeggen. Eergisteren had ze nog gelachen met haar zusjes en die zelfde avond had ze ze levenloos op de grond zien zakken. Ze had geluk gehad, heel veel geluk. Haar vader had zijn riem al om haar als geslagen, toen haar tante het huis binnen was gestormd. Als de vrouw een seconde later was geweest..
Dyade versnelde haar pas nog iets. Ze had eergisteren geluk gehad, ja.. Noemde zij het ook geluk? Was ze bereid dat geluk te noemen? Nee, dat was ze niet. Ze noemde het geen geluk en dat zou ze ook nooit. Ze wilde niet alleen zijn, dan was ze nog liever dood. Haar zusjes waren alles voor haar geweest, waren de enige die ze had vertrouwd en nu.. Dyade begon nu duidelijk hoorbaar te snikken. Ze wilde nog sneller rennen, ontkomen aan de verbaasde en starende blikken van andere.
Nog een keer tjilpte het roodborstje achter haar. Dyade keek niet achterom, wilde het bezorgde getjilp niet horen.

Toen ze haar pas eindelijk iets verminderde, was ze kapot. Ze hijgde en ze trilde nog erger dan eerst. Nu niet alleen van angst of schaamte, maar vooral van uitputting en kou. Ze keek even naar haar kleding en beet op haar lip. Geen jas, geen warme kleren. Ze had niks wat haar kon beschermen tegen de kou. Ze schudde even afwezig met haar hoofd. Had haar vader dan toch gelijk? Nee.. Nee, hij kon geen gelijk hebben. Ze liep nu wat rustiger door. Haar ogen gingen gefascineerd over het landschap. De brokstukken die overal lagen deden haar denken aan zichzelf. Aan he ze zich voelde. Gebroken, verlaten. Ze voelde hoe de kleine pootjes van het vogeltje zich op haar schouder vestigde, maar ze bewoog niet, liet niet merken dat ze het diertje opmerkte.
Ze liep rustig door, besefte dat er nog steeds tranen over haar wangen liepen. Ze slikte en ging op een van de rotsblokken zitten. Het gaf een uitzicht over het landschap. Dyade keek er even naar, maar sloot toen haar ogen, sloeg haar armen om haar benen en begon nu harder te huilen. Na een tijdje hoorde ze iemand. Ze keek op, haar gezicht nat van haar gehuil. Ze sprong angstig op en deed meteen een paar stappen achteruit. Ze wende haar blik af en voelde dat haar ademhaling iets stokte. ‘M.. monsieur.’ Stamelde ze in een angstige begroeting.

Choco was blij, heel blij na het geren van Kana, het beestje vond het ook werkelijk heerlijk als ze door de velden renden en dus zo Kana lekker uitgeput geraakte na twee uur aan een stuk lopen. Het beestje was soms toch zo’n sadist. Maar ja, je kon het Choco niet kwalijk nemen, het was best een grappig zicht.Deze keer was zijn looptoertje afgelopen en wou Kana gewoon van het weer genieten. Het heerlijke winterweer. Met zijn winterjas aan liep hij rustig door de oude ruïnes van het eerdere kasteel dat hier had gestaan. Kana had opzoekingswerk verricht in de bibliotheek van de school en wist dus nu veel meer dan voordien, dus hier had een kasteel gestaan. Hij had een dikke witte sjaal aan en een zwarte dikke winterjas met valse pels aan, eigenlijk was die pels gewoon harige wol ofzo, alleszins dat dacht Kana toch, hij had het nagekeken, het was valse pels, dat stond vast, dus mensen konden hem niet vies gaan aankijken en hij zelf kon zichzelf nog serieus bekijken in de spiegel. Hij was een dierenvriend, hij hield absoluut niet zo van vlees, maar hij was bewust geen vegetariër, als sportman had je dat ijzer in het vlees enorm hard nodig en hij wilde nu niet bepaald nog afvallen. Zijn gewicht was perfect, niet te dun, en een sixpack. Als leraar gym werd het wel veronderstelt dat je wel spieren had. Kana liep op een rustig tempo verder, een melodietje zingend, het was een liedje dat hij al vrij lang kende en dat hij mooi op de toon kon zingen zonder vals te klinken. Echt goed zingen kon hij niet maar hij deed het zeker voor de lol. Choco floot het liedje mee, hij kende het en Kana aaide over het kopje van het dier. “Jij vergeet ook niet snel hé” zei hij nadat hij zijn liedje had gezongen. Dat was wel het leuke aan Choco, hij vergat werkelijk niets. Na wat wandelen trof hij een meisje aan dat blijkbaar een marathon had gelopen, alleszins, zo zag het er toch uit. Ze ging zitten en ze had gehuild. Hij ging naast haar zitten en Choco piepte zachtjes, ongerust. Alsof hij wilde weten wat er mis was met het meisje. Ook Kana wilde dit best wel weten. ‘M.. monsieur.’ Stamelde ze. Kana keek haar even aan en zag hoe ze haar blik afwendde. “Mademoiselle” zei hij met een glimlach. “Wat is er mis? Je hebt gehuild.” Hij was wel degelijk ongerust, wat was er mis met dit meisje? Choco sprong van Kana’s schouder en keek het meisje met zijn grote blauwe oogjes aan terwijl hij zachtjes piepte.

Zelfs als ze bleef rennen, niet lette op de andere kinderen, voelde ze hun blikken, wist ze dat ze haar helemaal volgde tot ze uit het zicht verdwenen was. Ze voelde gewoon hoe iedereens ogen haar volgde. De een vragend, de ander geamuseerd en weer andere ogen leken haar kwaad aan te kijken. Maar dat laatste kon ook haar verbeelding zijn.
De weg naar de ruïnes leek uren te duren, ook al wist ze dat dat niet waar kon zijn. Het was gewoon te veel, alle starende ogen en de woorden die de hele tijd door haar hoofd bleven spoken. Het voelde niet goed hier te zijn. Ze voelde zich waardeloos, een nietsnut. Als ze aan die blikken dacht had ze het gevoel dat ze hier niet hoorde, dat ze hier nu al gehaat werd. Misschien had haar tante geen gelijk en was het thuis wel beter.. Ja, daar werd ze ook gehaat, ja daar werd ze geslagen en uitgescholden. Maar wie zei haar dat dat hier niet net zo was? Wie vertelde haar dat het hier veiliger was als thuis? Inderdaad, dat deed helemaal niemand..
Ze ging op een brokstuk zitten dat uitkeek over het landschap. Ze bleef er even naar kijken, gefascineerd door de schoonheid van dit landschap. Maar al snel trok ze haar benen tegen haar lichaam en sloeg ze haar armen er beschermend omheen. Ze verborg haar hoofd en begon harder te huilen. Ze voelde hoe het roodborstje op haar schouder even heen en weer bewoog en toen opvloog. Dyade reageerde er niet op, ze voelde er op dit moment gewoon niet zoveel voor om het diertje na te kijken. Dan zou ze precies die andere kinderen zijn.. Dan zou ze ook zo een aasgier worden die een ander aanstaarde, wachtend op het juist moment toe te slaan. Nee, ze wilde het kleine vogeltje nu niet volgen. Ze schrok op toen ze iemand aan hoorde komen. Zoals gewoonlijk reageerde ze angstig. Haar ogen vergrootte iets, haar ademhaling stokte en ze sprong overeind, waarbij ze meteen een enkele stap naar achteren deed. Ze wende haar blik van de man af en stammelde zachtjes: ‘M.. monsieur.’ Ze voelde hoe haar gezicht wat rood werd en ze boog haar hoofd nog wat naar voren in een poging haar haar zo veel mogelijk voor haar gezicht te laten hangen. “Mademoiselle” Zei de man met een glimlach. Dyade tilde haar hoofd iets op, maar liet hem ook meteen weer zakken. De glimlach van de man had ze vaag gezien, maar toch was ze bang dat de man het niet meende. Mensen glimlachte wel vaker terwijl er geen enkele emotie achter lag. “Wat is er mis? Je hebt gehuild.” Dyade beet op haar lip en veegde meteen langs haar wang. Waarom had ze er niet aan gedacht dat haar wang nat was? Ze schudde langzaam haar hoofd. Toen het gele beest van de man haar met zijn grote ogen aankeek keek ze het diertje even kort aan. Ze knipperde even met haar ogen toen het diertje piepte. Ze beet op haar lip en tilde toen heel voorzichtig haar hoofd op en keek de man aan. Ze schudde opnieuw haar hoofd en voelde hoe er tranen achter haar ogen branden. Ze wist dat ze die tranen beter kon laten gaan, maar ze kon het niet. Ze wilde niet laten zien dat ze gebroken was, dat ze geen raad meer wist met zichzelf.
‘Er i.. is niks..’ Ze wende haar blik weer af toen ze voelde dat de tranen over haar wangen begonnen te stromen, alweer. Ze keek kort naar het gele beestje en liet zich toen op de grond zakken. Ze bleef met haar hoofd schudden, weigerde ook maar iets te zeggen. Ze merkte hoe de kou van de grond door haar lichaam trok en haar bijna versteende. Ze trok haar knieën opnieuw op en huilde zachtjes. Ze begon harder met haar hoofd te schudden en keek de man heel even aan. Haar rood-roze ogen waren gevuld met angst en verdriet. ‘H.. helem.. maal n.. niks..’ Stotterde ze tussen haar snikken door, terwijl ze maar met haar hoofd bleef schudden.