Ik snap eigenlijk niet waarom ik nu precies hier naar toe moest komen. Oké, ik weet wel waarom moeder wou dat ik hier naar school ging. Zodat ik een frisse start kreeg en hopelijk wat vrienden zou maken, maar het nut ervan snap ik niet. Sinds het voorval met de jongen, die blijkbaar nogal populair was, heeft niemand meer geprobeerd bevriend met me te worden. En ik vond het wel goed zo. Nu zou er misschien wel verandering in komen. Waarschijnlijk niet, maar het zou altijd kunnen zijn dat er een paar aardige mensen waren die bevriend wouden worden met iedereen. En was je bevriend met de ene, dan zou er al snel nog iemand bij komen. Voor je het weet maak je deel uit van een vriendengroepje, en voor je het weet is dat niet meer zo. Daarom heb ik besloten dat vrienden nutteloos zijn. Ik heb ze niet nodig. Mij naar deze school sturen was dus ook nutteloos.

Ik gaap kort en wrijf door mijn ogen als ik wakker word. Nog even en ik zal aankomen op de Academy. Het is niet dat ik erge heimwee zal hebben, maar sommige dingen zal ik wel missen. Mijn moeder bijvoorbeeld, ondanks dat ze niet vaak serieuze gesprekken met elkaar hadden is mijn band met haar wel heel goed. Als er iets was, was ze er altijd voor me en ze deed het geweldig sinds mijn vader ons verliet. Andere moeders zouden misschien een mental breakdown krijgen, zij bleef echter sterk en gedroeg zich als de goede moeder die ze was. Dan had je de puffoonse lucht ook nog, op de Academy zal het zeker anders zijn, geen twijfel mogelijk. Een borrelend gevoel verzamelt zich in mijn buik, het gevoel dat je hebt als je in een achtbaan zit en omhoog gaat, wachtend op de afdaling. Momenteel geeft het aan dat we waarschijnlijk aan het landen zijn en als ik uit het raampje kijk zie ik de grond inderdaad naderen. Ik wrijf nogmaals door mijn ogen en ga wat rechter zitten, klaar om op te staan als ze eenmaal geland zijn. Mijn haar steekt zoals het doet als ik wakker word en waarschijnlijk heb ik wallen onder mijn ogen. Ah well, dat zal alleen maar helpen met het mensen weghouden.

“Arigatou.” Zeg ik beleefd terwijl ik mijn bagage aanpak. Het is gelukkig niet veel. 2 koffers en een tasje. Ik heb dan ook bijna alles meegekomen aangezien ik hier een soort van ‘woon’ van nu af aan. Tot ik terug naar huis ga, maar dan neem ik alles gewoon weer mee terug. Na even na te denken zet ik de tas simpel op de rolkoffer en wikkel ik het hengsel een aantal keer om het handvat zodat het blijft zitten. Ik knik even als het goed blijft zitten en loop aan, twee koffers die ik mee trek. Even snuif ik de lucht in, hij is inderdaad anders hier, en dat komt niet alleen door de geur die erbij komt omdat het gaat regenen. Enkele druppels slaan tegen het asfalt en ik steek mijn hand uit. Met een zucht pak ik mijn paraplu uit de tas. Mama had toch gelijk gehad dat het handig was om sommige dingen in een tas te hebben zitten. Ik schuif het schuifstuk een stukje naar boven, verwachtend dat het ding open gaat, maar het lukt niet. De enkele druppels veranderen in meerderen en ik krijg die stomme paraplu nog steeds niet open. Met een geconcentreerde blik op de paraplu gericht probeer ik hem open te krijgen. Mijn witte T-shirt krijgt natte plekken en mijn haar gaat nog meer steken dan normaal. Weer wat dingen die het niet aantrekkelijk maken om tegen me te praten. Dat is een pluspunt, maar ik heb nu toch wel het liefst dat die paraplu open gaat.

Ugh, waarom wil die stomme paraplu nu niet open gaan? Ik bedoel, hoe moeilijk kan het zijn? Ik moet toch gewoon dat stukje omhoog schuiven en dan hoort hij open te gaan, niet? Jawel dus, er blijkt alleen iets fout te gaan met het open gaan, great. Ik laat een grommend geluidje horen uit frustratie en duw iets harder tegen het schuifstukje dan nodig, nog geen effect. Even steek ik mijn hand uit, om alleen maar te zien dat de druppels er snel achter elkaar op spatten. Mijn hand is dan ook binnen enkele seconden helemaal nat en mijn T-shirt begint natuurlijk ook alweer irritant te doen. De plekken worden steeds groter en als mijn T-shirt nog natter word is er de kans dat hij gaat plakken aan mijn lijf. Iets wat ik liever vermijd vanwege mijn felgekleurde bh.

Als ik rondkijk zie ik dat ik één van de weinige mensen ben die hier nog staat, de meesten hebben allemaal hun paraplu omhoog of zijn in een drafje op zoek gegaan naar een plek om te schuilen. Waarom heb ik daar niet aan gedacht? Nee, ik moest weer zo nodig blijven prutsen met dit ding hier. Vanuit mijn ooghoeken zie ik een meisje op me af lopen. Ik zucht, nice person number one arrived, awesome. En ik had nog wel zo gehoopt dat mensen weg bleven, dat was namelijk een stuk makkelijker voor mij. De meeste mensen zouden ook wegblijven. Voor vele was populariteit belangrijk, en zeg nou zelf. Als je met mij gezien werd, zeker nu ik er zo uit zag, zou het niet veel aan de populariteit helpen. Waarom blijf dat meisje dan nog steeds deze richting uit lopen? Ik heb geen hulp nodig, de enige persoon die belangrijk voor me is, is mijn moeder. Ik hoef geen andere mensen om me heen te hebben. Ik hoef geen vrienden te hebben, zelfs geen kennissen. Uiteindelijk zijn ze toch allemaal hetzelfde. Daarom verkies ik alleen zijn, ik ben het nu al zo lang dat het niet eens meer als alleen aanvoelt. Ik voel me net zo goed als een populair iemand bij al zijn vrienden.

'Euh, mag ik even proberen?' Verbaasd kijk ik op, waarna ik even rondkijk. Er staat niemand achter me of zo, ze zal het dus echt wel tegen mij hebben. Ach, waarom ook niet, als ze mijn paraplu omhoog krijgt ben ik tenminste droog, nou ja, zo droog als ik nu kan zijn. Ik ben al bijna helemaal doorweekt. Ik ril als er een windvlaag langskomt en vervloek het feit dat ik een T-shirt heb aangedaan. Slim Mei, erg slim. Ik geef mijn paraplu aan het meisje en blik even kort op mijn bagage terwijl ze probeert het ding open te krijgen. De koffers zijn helemaal nat vanbuiten, het is te hopen dat alles vanbinnen nog droog is, anders heb ik straks ook geen droge kleding meer. ‘Hier.’ Ik kijk op en zie dat de paraplu eindelijk open is. Er staat een neutrale blik op mijn gezicht terwijl ik hem aanpak en ik knik even naar het meisje. “Arigatou.” Zeg ik, omdat het wel zo beleefd is. Ik hou het ding boven mijn hoofd en kijk even fronsend naar mijn bagage. De ene koffer is wat kleiner dan de andere, dus misschien kan die wel.. Na even wat uit te proberen met de koffers staat de wat kleinere uiteindelijk op de grootste, als ik voorzichtig loop dan blijft het zo wel staan. De hele tijd ben ik bezig alsof het meisje er niet meer staat. Ik weet eigenlijk niet of ik nog iets tegen haar moet zeggen. Ik heb haar bedankt, dus dat was toch wel genoeg, niet? Als het niet zo is dan zal ik het wel merken. Ik pak mijn koffer, draai me om en loop aan. Misschien had ik nog wat tegen het meisje moeten zeggen, of haar moeten aanbieden mee te lopen onder de paraplu, maar als ze dat nodig vond zou ze het zelf wel zeggen, niet?

Het zal wel onbeleefd zijn als ik nu gewoon doorliep, ja, waarschijnlijk wel, maar wat zou ik anders moeten doen. Blijven om een praatje te maken? Nee, daar trok ik de lijn toch echt wel. Hopelijk zou ik het meisje wel niet kwetsen. Ach, dat zou wel niet, ze zou toch genoeg vrienden hebben, dat ik haar negeer zou haar niks. In een rustige tred loop ik verder, overtuigd van mijn mening over het meisje. 'Hé!' Ik blijf staan en trek kort een wenkbrauw op, zou dat tegen mij zijn? ‘Ga je nu al weg?’ Ik draai me om en zie dat het meisje van net naar mij gericht staat, het was dus inderdaad voor mij bedoeld. Ik knik zachtjes en zwijg voor de rest. Als mijn ogen haar blik opvangen bijt ik zachtjes op de binnenkant van mijn wang. Mijn gedachtes waren verkeerd geweest. Ze vindt het dus wel erg, of zo lijkt het tenminste als ik uitga van de uitdrukking op haar gezicht. “Oh.” Is het enigste wat ik zeg terwijl mijn mond kort een ‘o’ vorm aan neemt. Voor een moment blijf ik hier gewoon staan, kijkend naar het meisje, me afvragend wat ik zou moeten doen. Ik kan me gewoon omdraaien en doorlopen, maar hoe zou het meisje zich dan wel niet moeten voelen?

“Gomen'nasai.” Verontschuldig ik mezelf uiteindelijk. Ik pak mijn bagage en begin weer te wandelen, dit keer richting het meisje. Een hand blijft nog rusten op de bagage, terwijl ik de andere hand gebruik om de paraplu boven mij en het meisje naast me te houden. Een klein gebaar om te laten zien dat ze het niet gemeen bedoeld had. Het betekende echter nog steeds niet dat ik van plan ben om bevriend met haar te worden. Nee, dat nooit, maar ik wil niet zijn wat ik zelf haat. Een trut die je gebruikte wanneer je nodig was, maar je daarna gewoon achterliet alsof je nooit had bestaan. Ik realiseer me nu wel dat ik me ook zo had gedragen. En ondanks dat ik hiermee een van mijn beloftes breek, doe ik het toch. Ik doe liever even aardig tegen iemand in plaats van mezelf als een trut te gedragen. Ik doe echter geen moeite om me voor te stellen, en dat is een bewuste keuze. Een uitwisseling van namen is het begin van een kennismaking. Een kennismaking leidt vaak tot meerdere ontmoetingen, waar uiteindelijk een vriendschap uit kan groeien. En dat is nog steeds wat ik zo veel mogelijk probeer te ontwijken. Ik wrijf mijn handen even over mijn armen om het wat warmer te krijgen, damn, ik had toch beter naar mijn moeder moeten luisteren. Een vest in de hand meenemen was niet zoveel moeite, nu zou ik moeten wachten tot ik op de etage ben en mijn koffer helemaal moeten doorzoeken, als mijn kleding überhaupt nog droog zou zijn.

“Waar moet je naartoe?” Vraag ik uiteindelijk. Hoe sneller dit voorbij is, hoe sneller ik verder kan gaan met mijn normale gang van zaken. Ik zal gewoon even met het meisje meewandelen, zodat ze niet zo kletsnat als mij wordt, dan staan we quitte en kan ik mijn eigen ding doen. Zo zie ik het ja. Zij heeft iets voor mij gedaan en nu moet ik iets voor haar doen zodat we quitte staan. Niks aardig doen omdat het vriendelijk is, nee, dat is ook weer zo iets wat gevolgen kan hebben. Ik hou het bij mijn eigen manier van doen en als anderen daar problemen mee hadden, dan.. Tja, dan zouden ze er maar mee moeten leren leven. Ik richt mijn bruine ogen op het meisje en blijf haar aankijken. Een neutrale blik in mijn ogen.

*Nogal kort, hoop dat je er wel wat mee kan, zo niet dan mag je, moest het helpen, kleine dingetjes powerplayen.