De wind gierde om haar heen. Ze had het koud, maar deed er niks aan. Malekith's stem, zijn smeekbeden, het ging haar door merg en been, elke dag, elk uur, elke seconde... Ze kon niet eens meer huilen. Het was op. Iedereen was weg, alles was aan diggelen geslagen, dit keer door zichzelf. Wat was ze ook voor een stom wicht geworden. Wie zou haar nu nog ontvangen? Iedereen meed haar, iedereen keek haar afkeurend aan.
Dit was de plek, de plek waar ze de twee liefste jongens van de wereld had ontmoet. Beide waren weg. Ze herhaalde het woord keer op keer in zichzelf en kon het niet wegschudden. Zelfs Savador haatte haar nu. Haar overgebleven familie zag ze bijna niet meer. Nu kon ze alleen nog wachten, wachten tot ze haar eigen leven kon gaan leiden en ze niemand meer nodig zou hebben. Versuft keek ze naar het water, dat golfde heftiger dan normaal door de harde wind. Ging het even regenen? Ze merkte het niet eens.
Ze verstopte haar gezicht alleen maar dieper weg in haar knieën en sloeg haar armen over haar hoofd. Ze hoorde hun stemmen, de stemmen van de bomen en het riet dat afkeurend mompelde over haar acties. Ze voelde ook een andere aanwezigheid. Er stond iemand achter haar. Het duurde echter even voordat ze het zich kon veroorloven om achterom te kijken. Dat deed ze dan ook heel schokkerig. Een lange jongen met rood haar en een bril, grappig... lang...rood haar.....een bril....net zoals....
Haar ogen sperde zich wijder en wijder open en in haar borst begon er een onweer te roffelen. Heel langzaam stond ze op, bleef hem aankijken. 'M-Milo...?' stamelde ze. Haar blauwe ogen knipperden niet eens. Toen vloog ze zonder nadenken op hem af. 'Milo!!!' Zo lang als hij was, vloog ze hem om de hals. En weer begon ze te huilen. Wat was dit opeens?! 'Milo! Waar...ik...' ze greep zich vast aan zijn shirt en keek hem van onder haar rode lokken aan terwijl er grote tranen over haar wangen gleden.

Milo verliet nog net niet rennend de school zodra hij zijn spullen op zijn oude vertrouwde slaapzaal opgeborgen had. Een grote glimlach lag op zijn gezicht geplakt. Starshine Academy! Het was een andere benaming voor zijn THUIS. Voor een jaar was hij nu van het terrein weggeweest. Als leerling met bijzonder hoge cijfers in met name wetenschappelijke vakken, was Milo uitgekozen voor een speciaal uitwisselingsproject dat hem naar de meest uiteenlopende plaatsen had gebracht.
Eindelijk was hij nu weer terug op de plek waar het allemaal begonnen was.

Verschillende van zijn oude vrienden hadden hem al opgewacht op het lanceringsplatform. Allemaal lachende gezichten, maar er was één gezicht wat Milo had gemist. En dat gezicht behoorde nou juist het meisje toe wat hij het meeste had gemist in zijn afwezigheid: Enyana.
Hij had wel een poging gedaan haar veel te schrijven, maar elke keer als hij aan een brief begonnen was, schoten de juiste woorden hem niet te binnen. Alles leek overbodig en niet interessant genoeg voor haar. Sowieso was Milo nou niet het type jongen dat makkelijk zijn gevoel kon verwoorden op welke manier dan ook. Het was dan ook maar bij nogal zakelijke beschrijvingen van zijn ervaringen gebleven die hij haar had toegezonden. Ach… Ze was hem waarschijnlijk toch haast vergeten inmiddels. De jongens hadden de afgelopen tijd hoogstwaarschijnlijk vaak genoeg voor haar in de rij gestaan en Milo Toyama… Nee, die naam zei haar eigenlijk niet veel meer.
Maar dat veranderde niets aan het feit dat Milo haar wilde zien en spreken. Vanaf het moment dat hij in de shuttle vanaf Gren was gestapt, had hij geen moment stil kunnen zitten. Zou ze hem überhaupt herkennen? En zou zij zelf veel veranderd zijn? Milo hoopte het ergens niet, omdat ze dan net het meisje was dat de hele tijd in zijn gedachten was blijven spoken, hoe hij het ook probeerde te negeren. Zijn kriebelgevoelens, zoals hij ze maar noemde, waren er nog steeds, ergens…

Van anderen had hij gehoord waar ze Enya voor het laatst hadden gezien, maar Milo moest toegeven dat hij haar alleen ook wel redelijk had kunnen vinden. Zijn mondhoeken krulden spontaan wat omhoog toen hij haar rode lokken duidelijk van de overwegend groene omgeving kon onderscheiden.
Het eerste moment kon Milo niets anders doen dan naar het meisje kijken. Zijn ogen glinsterden. Vanaf hier leek ze niets veranderd en het was alsof ze zo uit zijn herinnering van haar was gestapt. Het was bijna onwerkelijk te noemen dat ze zich hier na al die tijd zo vlak voor hem bevond...
Het duurde even voor zij hem ook leek op te merken. Een grinnik verliet zijn mond toen zij hem eindelijk leek te herkennen. Zijn ogen hingen in de hare. Het blauwe van haar irissen lachten hem toe. Die ogen… Ah, die had hij ook gemist.
“M-Milo…?” stamelde ze.
“Enya…” mompelde Milo op zijn beurt zachtjes, minstens net zo verbaasd als haar. Nog geen seconde later had ze zich in zijn armen geworpen. Verrast had Milo haar opgevangen. Zijn wangen kleurden spontaan rood terwijl zijn handen zich trillerig op haar rug verplaatsten. Ze voelde zo koud… Expres liet Milo daarom zijn eigen lichaamstemperatuur iets stijgen – zoals hij geleerd had tijdens zijn verblijf op een school op Razen – om voor haar een warmtebron te zijn. Haar rode haren kietelden zijn wang in hun omhelzing. Milo voelde hoe zijn hart een slag over had geslagen en nu drie keer sneller begon te kloppen. Vreemd…
Oh ja: de kriebelgevoelens, constateerde hij echter al snel.
Even sloot Milo genietend zijn ogen en snoof hij Enya’s bekende geur op. Toen hij daarna een vreemd geluid hoorde, schoten zijn ogen echter abrupt weer open.
Wacht…was ze…? Huh? Huilde ze nou? Nee toch!
Milo voelde hoe zijn mond zich opende, maar hij kon geen woord uitbrengen, zoals gewoonlijk op dit soort momenten. Daarom legde hij alleen één hand op haar hoofd en veegde met de ander wat van Enya's tranen weg. Twee natte ogen boorden zich in de zijne.
“Milo! Waar…ik…” sprak het meisje in zijn armen.
Milo kon zich niet herinneren dat iemand ooit om hem had moeten huilen, dus wist hij niet precies wat hij met deze situatie aan moest. Helaas gaf zijn hoge IQ ook geen standaardantwoorden.
Uiteindelijk besloot Milo zijn verstand maar tijdelijk aan de kant te schuiven en te handelen zoals zijn gevoel hem ingaf. “I-ik ben terug.” Was het eerste wat hij zachtjes zei. Het was eigenlijk niet meer dan een liefdevolle fluistering. “Ik ben hier.” zei hij daarna, om meerdere redenen.
Hoe hij ineens de drang voelde om Enya ook bij iets anders te troosten, wist hij ook niet. Nee, want het was niet enkel om zijn terugkeer dat ze huilde. En die conclusie trok hij niet alleen doordat Milo zichzelf als redelijk onbelangrijk beschouwde, maar ook door de uitdrukking op haar fijne, betraande gezichtje. Enyana huilde…ze huilde om iets wat haar gezicht harder had gemaakt dan hij het zich kon herinneren. Het was hem eerder niet opgevallen, maar nu ze zo dicht tegen hem aanstond zag hij de bezorgdheid en vooral de pijn in haar ogen. Oh nee...
Heel voorzichtig, en nog steeds met trillende vingers, begon Milo plukjes rood haar voor haar gezicht weg te vegen en haar tranen met de mouw van zijn jas te drogen. “H-het is oké.” klonk het wat twijfelachtig, maar met een warme, vriendelijke ondertoon. Milo lachte naar Enya. Ondanks haar verdriet, was ze nog altijd even mooi. Geen wonder dat zij de reden was geweest dat hij bijna ‘nee’ had gezegd tegen het project, de kans van zijn schoolcarrière. “Ik heb iets voor je meegebracht, Enya.” begon Milo plotseling, waarbij hij met één hand een sierlijke beweging maakte zodat een boomwortel net genoeg van de grond omhoog kwam om voor hen beiden een comfortabel bankje te vormen. Als eerste liet Milo Enya voorzichtig op de wortel neerzakken voor hij naast haar plaatsnam. Zijn linkerhand hield – min of meer onbewust – haar hand nog vast. Zijn andere haalde een kleine doek tevoorschijn. Milo haalde het weg waardoor een prachtige zilveren ketting zichtbaar werd. Eraan hing een versteende rode lotus. “Tijdens mijn tijd op Gren heb ik heel veel verschillende soorten bloemen bestudeerd, maar deze was de mooiste.” verklaarde hij bijna fluisterend waarbij de blos op zijn wangen nog zichtbaarder werd. Wat zenuwachtig trok hij zijn linkerhand weer terug om zijn bril verder om zijn neus te duwen. “Op de één of andere manier…” hij beet kort op zijn lip. “deed het me aan jou denken, dus…alsjeblieft.” Na deze woorden legde hij de ketting wat aarzelend op haar schoot neer, zodat Enya zelf kon kijken wat ze ermee wilde doen. Als zij hem niet mooi vond, mocht ze het geschenk van Milo ook best weggooien. Hij had het gewoon graag aan haar willen geven en deze woorden willen zeggen, meer niet. En dat kon toch ook? Ze waren tenslotte nog…vrienden. Toch? Wat aarzelend keek Milo Enya daarom aan, benieuwd naar haar reactie op de ketting en op al het andere. Wat was er toch nog meer met haar aan de hand? schoot het even door zijn hoofd. Er was nog iets, maar wat…?

Het leven speelde echt spelletjes met haar. Hij was een jaar onvindbaar geweest! Waarom was hij er nu zo plotseling?! Hij begon verlegen haar haar weg te schuiven, ze sloot haar ogen. Dat gevoel had ze misschien het meeste gemist, die kleine trilling van zenuwen, de aarzeling om haar aan te raken. “I-ik ben terug.” Was het eerste wat hij zachtjes zei. “Ik ben hier.” Ze knikte, maar kon verder niks meer uitbrengen. Ze kon niet eens meer helder nadenken. “H-het is oké.” klonk het wat twijfelachtig, maar met een warme, vriendelijke ondertoon. Milo lachte naar Enya. Ze kon het toch niet nalaten terug te lachen, maar ze was nog zo overweldigd, dat ze zelf nog niks kon uitbrengen.
Hij was langer en iets gespierder dan Malekith, die tenger was, maar hij straalde dezelfde warmte uit hoewel Malekith een Shadraan was geweest. Nee, Milo was anders. Milo leek zo vreselijk veel op haar. Niet alleen in uiterlijk.
“Ik heb iets voor je meegebracht, Enya.” zei hij. Ze zag tot haar verbazing hoe hij een boomwortel omtoverde tot een bankje. Voor het eerst lachte ze even. 'Kun je het nu zonder het in brand te steken?' vroeg ze, half geamuseerd. Ze herinnerde zich de eerste keer dat hij iets had geprobeerd te laten groeien. Toen ze zaten merkte ze dat hij haar hand nog steeds vasthad. Dit was allemaal te moeilijk. Wat er aan de hand was...Zoiets kon je alleen aan Malekith uitleggen. Milo haalde een zilvere ketting met een versteende lotusbloem eraan. “Tijdens mijn tijd op Gren heb ik heel veel verschillende soorten bloemen bestudeerd, maar deze was de mooiste.” Zijn tijd op Gren? Hij was op haar thuisplaneet geweest? “Op de één of andere manier…” hij beet kort op zijn lip. “deed het me aan jou denken, dus…alsjeblieft.” Hij legde het op haar schoot neer. Ze keek er eerst even naar en pakte hem toen op. Milo leek wat te twijfelen of ze hem wel mooi vond. Ze bekeek hem van alle kanten. Toen legde ze hem weer in haar schoot neer, deed de ketting die ze al om had af en hing die van Milo om.
Met een glimlach keek ze hem aan. 'Hij is prachtig.' Ze schoof wat naar hem toe en gaf hem pardoes een kus op zijn wang. Deze keer werd ze zelf niet rood, er was inmiddels zoveel gebeurd dat ze zich nu maar gewoon liet meevoeren.
'Maar...hoezo was je op Gren? Opeens was je weg, ik heb overal naar je gevraagd!' het klonk bijna verwijtend.