|| First Lesson;; Fuerza y resistencia||

Strength and endurance
Do you have the power?
Prove it.

Miss Cassandra zat zuchtend achter haar bureau. Tot laat in de nacht had ze hier het afgelopen weekend voorbereidingen getroffen voor een zeer belangrijke les. Hiermee zou ze -zonder dat de leerlingen dat wellicht beseften- haar eerste oordeel over alle studenten kunnen vormen. Hoe sterk waren. Hoe wilskrachtig. Waren ze teamspelers? Of juist zéér compititief? Dat waren vragen en deze opstelling zou vandaag het antwoord leveren. Hopelijk. Het was een nieuw idee. Dus of het echt werken zou? Ze hoopte het maar. Wanneer zijzelf de verschillende uitvoeringen getest had werkte het allemaal vlekkeloos. Op die ene keer dat het helemaal ging vonken na. Ach. Dat zou vast wel loslopen...
Ze was moe, maar voldaan met haar werk. Nu was het slechts een kwestie van wachten. Wachten tot de eerste vroege leerlingen braafjes aangedraafd kwamen, die ze met een warme glimlach zou ontvangen. En dan had je natuurlijk ook nog de laatkomers, die al onmiddelijk een minpuntje hadden. Miss Cassandra zou ze binnen laten, zolang de tijdsspanne niet al te ver werd uitgerekt en de leerling geen overlast veroorzaakte. Maar ze waardeerde laatkomers absoluut niet. Het was gewoon niet netjes en dit zou dan ook de laatste les zijn dat de slome druiloren er zo gemakkelijk vanaf kwamen. Haar eisen aan leerlingen waren simpel. Respect en gehoorzaamheid, op hun eigen puberige manier uiteraard. Zij bood hen orde, rust en regelmaat. Een beleid erop gericht om iedereen zo veel mogelijk op te laten bloeien en geen gekke dingen te laten gebeuren. Regels waren belangrijk, want zonder regels kreeg je chaos. En dan kon het gebeuren dat de onrustschoppers je alle macht ontnamen. Dan werd de lichtmagie les een ondergewaardeerd kletsuurtje en dat zou zij niet tollereren. Nee. Kinderen moesten snappen dat ze het allemaal voor hún bestwil deed. En luisteren. Dat ook. Ja, ze had een groot engelengeduld, maar soms, als het ging om bepaalde zaken, moest je gewoon kort maar krachtig handelen.

De wijzer van de klok schoof traag over de cijfers heen. Het was tijd. Nu ja.. een aantal minuten nog, een kwartier om precies te zijn. Maar de meest leergierige leerlingen konden het dikwijls niet laten om haar nu al te storen. Ze grinnikte. Haar lange paarse haren hingen in losse krullen langs haar gezicht, met stijlvolle lichtblauwe en rozige stroken erin. Een aantal tafeltjes had ze aan elkaar geschoven, zodat twee leerlingen telkens tegenover elkaar zouden zitten. Zo stonden er vier clustertjes tafels. Hiermee zou ze testen of de leerlingen kracht en uithoudingsvermogen hadden. Na de ietwat standaard lessen zou ze eindelijk met haar eigenlijke ideeën kunnen beginnen. Wellicht zou dit hele gebeuren wel heel snel gaan, dan konden ze beginnen met de kleine regenboogspreuk die ze had voorbereid voor volgende keer. Tja. Deze klas was lastig in te schatten, sommigen waren veel verder dan anderen. Cassandra gaapte en ging weer achter haar eikenhouten bureau zitten. Met een vingerknip haalde ze de blinderingen van de ramen weg, zodat het prille lentezonnetje naar binnen scheen. Tijd voor de les. Let's see. Toen de deur open ging glimlachte ze sereen. ''Fijn dat je er bent, ga maar zitten bij één van de losse stoelen, je tas kan je daar in de hoek leggen, aangezien we geen spullen nodig hebben.'' Ze gebaarde achtereenvolgens naar de dubbele rij stoelen die zonder tafeltje op kleine afstand van haar bureau stond en dan naar de hoek waar een lange tafel was om je spullen op te leggen.

[Met deze les kan je de volgende skills verkrijgen: Strengt Light en Endurance Light.
Die zal ik geven aan de leerlingen die in respectievelijk de korte of lange wedstrijdjes goed presteren. Of allebei natuurlijk ^w^
Als de les lang genoeg actief blijft leert Cass jullie als bonus een kleine regenboogspreuk, misschien...]

>>Dus komt allen en ervaar de ~~hopelijk~~ epicness <<
[Posts hoeven niet extreem lang te zijn, aangezien het dan snel onoverzichtelijk wordt ^w^
But I won't stop you x'D]
[Dat was het wel, hope you wanna join c:]

De ochtend breekt aan en Aressuka is al vroeg uit de veren. Want deze ochtend gaat zij les krijgen in haar eigen favoriete magie: Lichtmagie. Na al die jaren in een duistere omgeving geleefd te hebben is een les in Licht iets waar ze enorm naar uitkijkt. In alle vrolijkheid besluit ze om lichtgekleurde kleding te dragen. Een witte blouche met daaroverheen een lichtgroen dun vestje met een v-hals. Een lichtroze broek om wat extra kleur toe te voegen en tot slot witte gympen. Misschien een beetje vreemde kleurencombinatie, maar ze wil gewoon weer licht eruitzien. Na een lekker ontbijt loopt Aressuka richting het leslokaal. Haar losse bruine haren golven langs haar gezicht en haar heldergroene ogen. Op haar rug is een kleine lichtblauwe rugzak met daarin wat schoolspullen. Dit alles maakt het plaatje van Aressuka compleet, nu ze bijna de deur bereikt van het lokaal. Ze opend rustig de deur en ziet in het lokaal de leerkracht zitten die haar met een glimlach aankijkt. ''Fijn dat je er bent, ga maar zitten bij één van de losse stoelen, je tas kan je daar in de hoek leggen, aangezien we geen spullen nodig hebben.'' zegt ze vriendelijk. 'Dank u Miss.' antwoord Aressuka, om vervolgens haar tas op een tafel te leggen. Daarna neemt ze plaat op een van de stoelen die ze ziet staan. 'Aressuka Marina meld zich in de les Miss.' zegt ze met een vriendelijke glimlach. Ja Aressuka heeft er zin in. Nieuwsgierig wacht ze af op wat er komen gaat.

(Ben blij dat ik nu wel op tijd ben ;] )

De ochtend, de zon scheen door de raam en verlichtte de kamer van Tom. Een glimlach verscheen op zijn gelaat toen de eerste zonnestralen zijn gezicht verwarmden. Wat kon dit toch soms zo zalig doen. Gewoon eens een geweldige lentedag werd het vandaag. Zeker omdat het vandaag zijn favoriete les werd, namelijk lichtmagie. Hij vond het licht geweldig, duisternis was niets voor hem, echt helemaal niets. Het joeg hem gewoon de stuipen op het lijf dus hem zou je vast nooit treffen in die lessen. Het was een beetje een gewoonte geworden dat hij niet naar die lessen ging. Maar nu had hij veel geluk, hij kon naar Miss Cassandra voor een les lichtmagie! Geweldig gewoon! Nu kon zijn dag niet meer stuk. Met nog steeds diezelfde brede glimlach kwam hij uit zijn bed om te douchen en zijn tanden te poetsen. In de douche zong hij een vrolijk liedje terwijl hij eigenlijk ruimschoots zijn tijd nam om er presentabel uit te zien voor de spiegel eenmaal hij uit de douche was. Zijn haar stak hij lichtjes omhoog en hij deed zijn kleding aan om dan vervolgens zijn tanden te poetsen en zijn kamer te verlaten voor het ontbijt. Hij had immers reuzehonger en als men honger had, dan moest deze honger gestild worden.

Met gestage passen liep deze grote jongen door de gangen. Mensen keken naar boven om naar hem te kijken, je zag immers niet elke dag een jongen van 2.10 meter voorbijlopen. Het was al een gewoonte geworden dat iedereen naar hem keek. Tom schonk er eigenlijk geen aandacht meer aan. het had immers geen nut. Eindelijk in de grote zaal keek hij naar de tafels gevuld met allerlei lekkers. Nu begon zijn maag nog harder te protesteren en met een grijns schepte hij vanalles lekkers op zijn bord. Bammetjes met een aantal potjes choco en confituur en een croissant. Zijn drinken was gewoon fruitsap. Eventjes keek hij op zijn horloge, hij had nog tijd genoeg om te ontbijten dus hij ging zitten en begon smaakvol van zijn ontbijt te eten.

Alles was op en hij was eigenlijk meteen naar de les gelopen om sowieso op tijd te zijn. Constant wandelde hij achter een meisje dat precies dezelfde kant opging zoals hij: naar het lokaal lightmagic. Ze zag er wel aardig uit. Net na haar kwam hij binnen en hij hoorde wat Cassandra zei: ''Fijn dat je er bent, ga maar zitten bij één van de losse stoelen, je tas kan je daar in de hoek leggen, aangezien we geen spullen nodig hebben.'' Een glimlach sierde het gelaat van Tom terwijl hij keek hoe Cassandra naar alles wees. Zijn tas zette hij aan de kant zoals ze had gevraagd en dan begon hij te spreken: "Goedemorgend miss, Tom Da Silva Aguirre meldt zich" Langzaam wandelde hij naar de stoel naast Aressuka die zich daarnet had voorgesteld hij begroette haar met een vriendelijke knik en dan wendde hij zich naar Cassandra. Hij had er wel degelijk zin in, dat zag je ook meteen aan zijn enthousiaste houding.

๑ P E R C Y - J A C K S O N ๑

Voetstappen klonken door de hal. Dat waren zijn eigen voetstappen die weerklonken door de lege gangen. De tijd was snel gegaan en sinds hij hier was leek alles nog vele male sneller te gaan. Hij was gestopt bij de kantine om een kop koffie te halen met een lepel honing. Veel mensen vonden dat een rare combinatie maar dat was iets wat ze zelf moesten weten vond hij. Hij bleef doorlopen totdat hij de lokalen bereikte waar hij moest zijn. Toen hij de deur binnen stapte werd hij begroet door de docent met instructies. Hij knikte en gooide zijn tas in de hoek waarna hij op een van de stoelen ging zitten. Niet helemaal op zijn gemak zat hij daar. Dit was een van zijn eerste lessen hier op de SSA. Hij vouwde zijn handen over elkaar en keek naar de twee andere leerlingen. Hij wist niet goed wat hij van de les zou moeten verwachten. Alleen dat het moeilijk zou gaan was een feit. Hij had meer ervaring met water en die stuff. Hij glimlachte naar de docent. 'Percy is the name Miss.' waarna hij weer zweeg. Wat had hij anders te zeggen? Hij keek naar buiten naar het zonlicht. Het scheen naar binnen en had al aardig wat kracht voor de lente. Hij wendde zijn ogen weer naar de docent wachtend op haar instructies. De andere twee leerlingen waren ook totaal verschillend dus blijkbaar hadden ze ook elk hun eigen element. Hij besloot te zwijgen en af te wachten.

Haar zachte gevloek weerklonk door de slaapzaal terwijl ze in alle haast haar broek aandeed. Ze had zich verslapen, niet zo lang, maar genoeg om te laat te zijn als ze haar ochtendrituelen niet in een sneller tempo uitvoerde. Een beetje gefrustreerd zat ze haar kast te doorzoeken naar de rest van haar kleding. Uiteindelijk koos ze voor een witte top met een print erop, en daarover haar leren jasje. Meteen hierna begon ze aan haar haren, waar gelukkig niet veel werk aan was, en haar make-up. Na een snelle blik op de klok trok ze haar schoenen aan en was ze weg. Eigenlijk zou ze nog moeten ontbijten, maar ze zou gegarandeerd te laat zijn als ze dat zou doen, misschien had ze nog wel iets in haar tas zitten. Terwijl ze door liep zocht ze in haar tas en vond ze uiteindelijk een mueslireep, dat zou wel werken. Toen ze eenmaal weg was van de etages zag ze tot haar opluchting dat de gangen nog vrij druk waren. Kinderen liepen op hun gemak richting hun lokaal, sommige alleen, andere vrolijk pratend met wat vrienden. Het feit dat de gangen niet leeg waren en iedereen vrij rustig was betekende dat ze op tijd zou zijn. Ze vertraagde haar passen een beetje zodat ze wat rustiger kon eten terwijl ze met haar vrije hand nog eens over haar haren streek. Van voor en in de puntjes was het niet helemaal stijl zoals het altijd was, maar ze had er dan ook weinig tijd voor gehad. Ach ja, het was toch niet alsof iemand er echt op zou letten. Hoe lang ze er ook mee bezig bleef, haar haren zouden toch niet perfect gaan zitten, jammer genoeg. Ze at de rest van haar mueslireep op en gooide het papiertje toen in de dichtbijziendste vuilnisbak. Zo, haar maag was ook al weer gevuld, dan kon ze er wel eventjes tegen aan. Het lokaal had ze gelukkig ook al snel gevonden. Hoewel ze daar normaal wel moeite mee had, viel het deze keer wel mee. “Goedemorgen Miss,” groette ze, beleefd zoals ze het altijd had geleerd. Ze was nu niet één van de beste leerlingen, maar onrespectvol zijn zonder dat je iemand kende was niks voor haar. “Ashley Hanson meldt zich.” Ze knikte nadat ze de instructies had gekregen en zette haar tas aan de kant bij de andere tassen. Even keek ze rond, waarna ze naast een onbekende jongen besloot te zitten. Hij leek niet helemaal op zijn plaats, nou ja, niet zoals het meisje en de jongen die beiden enthousiast leken. Ashley had geen hekel aan lichtmagie, maar ze was niet geheel in haar element hier. Ze had een mengeling van vuur en duisternis, maar ze zou het proberen. “Hoi.” Begroette ze de jongen, aangezien ze het persoonlijk maar dom vond om niks te zeggen nu ze naast hem was gaan zitten. “Ik ben Ashley.” Vervolgde ze waarna ze nog eens vriendelijk glimlachte en haar aandacht weer op de leerkracht richtte.

Grommend word ik wakker van de luid fluitende vogels om me heen, het is serieus elke morgen hetzelfde met die irritante rust verstorende beesten. Langzaam open ik mijn geel groene ogen en staar zonder te bewegen naar de blauw witte lucht boven me. Een zacht maar warm zonnetje probeert met alle macht tussen de witte wolken door te schijnen. Heel af en toe zie je het gras rondom me in een warme gloed oplichten, maar het meest van de tijd bestaat mijn omgeving uit een aantal dorre stukken gras. Mijn ogen glijden via de barst van de bomen omhoog naar de takken waar ze even op de knopjes blijven hangen. Mei staat origineel voor nieuw leven, maar blijkbaar heeft dit geen betrekking tot de bomen en het merendeel van de rest van de natuur. Een korte rilling gaat over mijn onderrug heen waarop ik langzaam overeind kom en met mijn rug tegen een van de bomen aan ga zitten. Hoe lang zou ik geslapen hebben? De zon is al ver op en ik voel me over het algemeen goed uitgerust. Een uurtje of 4 dus? Ik doe geen moeite om op mijn telefoon te kijken en rek me in plaats daarvan uitgebreid uit. Ik kreun en steun zachtjes bij elke overdreven beweging die ik maak en ontspan daarna weer elke spier in mijn lichaam. Ik wrijf kort in mijn ogen en knipper een paar keer tot mijn zicht weer haarscherp word voor ik volledig overeind kom. Ik wrijf kort over mijn kleren heen en steek mijn handen dan diep in de zakken van mijn vest. In een keer schijnt de felle zon op mijn lichaam, en ik sluit mijn ogen weer kort, genietend van het gevoel. Alsof iemand je een warme dikke fleece deken om je schouders legt, of alsof iemand je vanachteren knuffelt. Een smalle glimlach siert mijn lippen terwijl ik mijn sjaal extra strak aantrek eer ik richting de schoolgronden begin te lopen. Niemand heeft me vast gemist in de vroege ochtend uurtjes, niet dat ik echt iemand heb om bij te gaan zitten of om mee te hangen..

Eerlijk gezegd had ik al sinds gisterennacht tegen deze dag zitten opkijken. Mijn vorige licht les was namelijk niet zo'n succes geweest en ergens kreeg ik het idee dat mevrouw serieus me niet zo mocht. Ik grinnik kort terwijl ik terug denk aan de dingen die de vorige keer gebeurd zijn. Dat doet me er aan denken dat ik mijn oortjes en ipod compleet vergeten ben. Grom. Met mijn ogen op de nu blauwe hemel gericht loop ik richting het schoolgebouw dat al steeds meer mijn richting op komt en steeds groter word. Ik fixeer mijn ogen op het lokaal waar ik moet zijn, eventjes lijkt het alsof ik vanachter het glas de paarse lokken van Cassie zie vliegen en mijn mondhoeken krullen vrijwel meteen omhoog. Ok. Ik zit dadelijk een uur vast met allemaal andere idioten, maar ach, mijzelf kennende zal het vast en zeker toch nog een béétje interessant worden. Tegen de tijd dat ik eindelijk het schoolgebouw binnen loop zijn we al een kwartier verder en weet ik dat ik vast en zeker in ieder geval een paar minuten te laat kom. Mijn gele ogen strelen even de omvang van mijn kluisje om er vervolgens straal langs te lopen. Ik heb geen flauw benul of we spullen moeten meenemen, maar het interesseert me ook maar weinig, ik sta er nog niet langer als 2 seconden bij stil voor mijn aandacht al door iets anders word opgeëist. Voor me zie ik de lange slungel lopen van de vorige les, mijn ogen strelen even kort over zijn achterkant heen voordat ik bocht maak en de toiletten in loop. Even neem ik de nogal lege omgeving in me op voor ik mezelf voor een spiegel plaats en in een moedeloze poging wat haren goed probeer te strijken. Ik wrijf een paar keer in mijn duidelijk vermoeide gezicht en grimas dan kort. Blijkbaar ben ik nog ruim op tijd, aangezien die slungel hier nog loopt. Even denk ik terug aan hem, om hem al snel te bestempelen als iemand die nooit te laat komt. Wanneer ineens een groep jongens binnen komt gelopen besluit ik om de toiletten te verlaten. Álthans dat wás de bedoeling, maar aangezien de jongens als een blokkade voor me gaan staan ben ik genoodzaakt om eerst wat 'aandacht' aan hun te schenken. Mijn ogen glijden over de hoofden heen, 2 jongens van minimaal 2 jaar jonger als mij en een jongen in hetzelfde jaar als mij staan tegenover me. Jij irriteert me, zegt de jongen uit hetzelfde jaar tegen me. Ik knik kort en kijk hem verveeld aan terwijl hij alle andere woorden uit het arsenaal '' beledigende woorden '' haalt. Ik grimas kort en kijk de twee jongens naast hem even geamuseerd aan. Blijkbaar kan hij het niet alleen op lossen. In een keer voel ik een van de twee naar zijn of haar magie rijken en binnen een mum van tijd heb ik een schild opgericht en diegene naar achteren gegooid. Dat was een domme keuze, fluister ik geamuseerd. De andere jongen neemt zijn vriend mee waardoor enkel ik en de jongen uit mijn jaar overblijven. In een keer gebruikt hij zijn licht magie om mijn ogen te verblinden, ik ben te laat om er iets aan te doen en voordat ik het weet ontvang ik een vuist in mijn gezicht. De jongen fluistert nog een dreigement voordat hij wegrent. Ik wrijf pijnlijk over de plek heen waar hij me geslagen heeft. A-a-auw.. Jammer ik zachtjes terwijl ik de plek in de spiegel bekijk. Het duurt maar een paar seconden voordat het rodig word rondom mijn mondhoek en ik de ijzerachtige smaak van bloed in mijn mond proef. Ik probeer het schoon te maken en stalk dan de toiletten uit. Om de paar meter wrijf ik langs mijn mondhoek om deze bloedvrij te houden. Fijn, nu zal ik nog wel meer opmerkingen ontvangen van Cassie. Mijn hele stemming maakt in een keer een grote ommekeer van, geamuseerd naar gevoelig en dus zwaar geiriteerd. Dat laatste enkel als bescherming mechanisme, iets wat iedereen die ook maar te dichtbij wilt komen automatisch kilometers van me wegduwt. Zo onopvallend mogelijk glip ik het lokaal binnen en ga ik meteen op een van de stoelen zitten, het meest ver weg van diegene die er al zitten. Mijn ogen glijden even over het lokaal heen, geweldig, daar zitten we weer. Licht magician's.. en dan zeggen ze dat shadranen vals spelen. Ik rol met mijn ogen terwijl ik met een van mijn handen de plek op mijn mondhoek probeer te verbergen. Ik schenk niet eens aandacht aan de andere leerlingen die er al zitten, té geobsedeerd in mijn eigen wereldje, dat de rest me op het moment geen reet interesseert.
[sowwy voor le drama, it just kinda popped up in my head. xD]

Fall seven times, stand up eight

De wekker, haar wekker, het meest irritante ding dat het meest irritante geluid kon produceren. En dat nog wel in de ochtend. Het vervelende geluid van de pratende radio presentatoren irriteerde haar mateloos. Haar irritatie werd zelfs zo hoog dat ze haar kussen onder zich vandaan gritste en het keihard tegen haar wekker aanknalde. Zo hard dat het arme ding van het kleine tafeltje langs haar bed afstuiterde en met een knal op de grond viel. ‘Die zal even geen geluid meer maken’ Dacht ze met een grijns voor ze zichzelf uit bed hees. Even moest ze zich vastgrijpen aan de bedrand. Ze was duizelig, dat was ze tegenwoordig wel vaker. Duizeligheid was een van de obstakels die ze moest overwinnen voordat ze volledig genezen was van haar verslaving. Ze wilde er vanaf ze wilde normaal kunnen functioneren, haar problemen oplossen zonder hulp van die duivelse pillen. Maar de weg naar dat streefdoel was alles behalve simpel. Maar ach de moeilijkste weg heeft meestal het leukste einde. En ze was het gewoon om moeilijke paden met vele obstakels te bewandelen. Dus deze moest ze ook aankunnen. Ze weigerde om op te geven, om nog eens toe te geven aan de verleiding. Een snelle douche en een zoektocht naar de juiste kleren later was ze klaar om te gaan, klaar om naar de les te gaan. Ze liep door de gangen en stopte even voor een grote kop warme dampende koffie. Aah koffie een prima middel om wakker te blijven. Heerlijke, heerlijke koffie. De lege beker gooide ze netjes weg. Oké nu naar de les, voor ze wederom weer eens te laat zou zijn. Nee dit keer wilde ze niet te laat komen. Ze had al genoeg problemen en een hoop strafwerk kon ze er echt niet bijnemen. Dus voor een keertje zou ze eens braafjes op tijd komen. Oké waar was de les? In het light magic lokaal. Oké dan zou ze daar heen gaan. Met een nonchalante tred liep ze naar het lokaal haar zwarte laarzen tikte op de marmeren vloer. Het was best koud voor de tijd van het jaar zo vond ze zelf. Vandaar dat ze gehuld in een donkere gescheurde jeansbroek en zwarte schouderloze pull gekleed ging. Zelfs een zwarte hangende muts had ze op haar hoofd gedrapeerd. Ze was bijna bij het lokaal en ze had zelfs nog meer dan tijd genoeg voor de les begon. Nog een klein stukje. Maar helaas haar duizeligheid en misselijkheid kwam weer aanzetten. Ze greep de koude muur vast, liet zich er tegen afglijden en belandde met haar achterwerk op de grond. Ze zat opgerold tot een bolletje proberend de duizeligheid en opkomende misselijkheid te onderdrukken. ‘komaan LaFee, je bent meer gewend dan dit’ Sprak ze zichzelf in gedachten streng toe. Nee Rhine had nooit lieve woordjes voor zichzelf. Ze had haar halve jeugd voor zichzelf moeten zorgen, en dat had haar tot een strenge leermeester gemaakt. Ze wilde geen fouten, geen zwakten en ook geen zwakke mensen om zich heen. Na even gezeten te hebben vervolgde ze haar weg de duizeligheid negerend. Langzaam kwam ze het lokaal binnen gewandeld, haar ogen dwaalden over het lokaal als een roofdier dat onbekend territorium onderzocht. Haar blik bleef hangen op de lerares. “Hallo” Sprak ze met een hoofdknikje voor ze zichzelf een plaats uitzocht. Nee haar naam wilde ze niet geven, niet tot er specifiek naar gevraagd werd. Deze vrouw mocht al blij zijn dat ze er was, op tijd nog wel. Eenmaal op een stoel zuchtte ze zachtjes. De kamer begon lichtelijk te draaien, vandaar dat ze genoodzaakt was haar ogen even te sluiten. Light magic, het zou niet simpel worden, ze wist niet of ze nog in staat was om haar oude magie op te roepen, de magie waarmee ze geboren was, de magie die haar erfrecht was, de magie die haar ontnomen was.

๑ P E R C Y - J A C K S O N ๑

Het zwijgen ging hem beter af dan hij had verwacht. De klas stoomde langzaam vol, want na hem kwamen er nog drie leerlingen. Het leek wel alsof sommige net als hij helemaal geen zin hadden in de les. Maar hij had een andere reden waarom hij er geen zin in had. Hij kende niemand, en zijn element was water. En was kon hij nou leren van licht? Hij bleef wat ongemakkelijk zitten en keek verbaasd op toen er een meisje naast hem kwam zitten. Huh? Iemand die naast de nieuwe wilde zitten? Vast zo'n klassenvertegenwoordiger dacht hij somber. Toen het meisje zichzelf voorstelde knikte hij enkel. 'Percy. Jackson. sprak hij toen om haar eens goed in zich op te nemen. Het meisje zag er aardig uit. Hij keek naar de docent en zuchtte diep. 'Ever did have lessons from her? How is she and what on earth can I expect from her?' vroeg hij haar waarna hij een glimlach op zijn gezicht toverde. Ashley was dus ook iemand die lessen bijwoonde. Hij amuseerde zich wel hier. Na haar was er een vreemder figuur binnengekomen dan hij ooit was tegengekomen. Hij grimaste enkel en keek met zijn zeegroene ogen naar de docente. Ging ze nog iets doen vandaag? De laatste die binnen was gekomen was ookal zwijgzaam. Hmm, misschien zou dit een rustige les worden dacht hij hoopvol.

Dit was het dan. De eerste les waarbij haar leerlingen werkelijk iets moesten doen. Na een chaotisch begin van haar carriere met een introductieles was het nu tijd voor het serieuze werk. Ja. Werken zouden ze. Goedschiks of kwaadschiks. Maar Cassandra was er haast zeker van dat dat allemaal goed zou komen. Immers waren de vorige keer de meeste leerlingen haar ook prima bevallen. Op één accefietje na was alles vlekkeloos verlopen.

De deur zwaaide open. Een bekend gezicht kwam binnen. Vol vertrouwen glimlachte Cassandra en gaf haar aanwijzingen. Aressuka volgde die uiteraard op, van deze leerlinge had ze niets anders verwacht. Een vinkje bij haar naam werd onopvallend geplaatst, gevolgd door een plusje in een kolom daarnaast.

Toen de lange slungel zich bij Aressuka voegde grijnsde Cassandra lichtjes. Hoe kon het toch dat zo'n gozer zich niet constant de kop stootte? Ach, de pubertijd sloeg bij enkelingen werkelijk in als een bom, zoals je kon zien bij Tom. "Goedemorgend miss, Tom Da Silva Aguirre meldt zich" Ook Tom kreeg een vinkje en een desgevolgd plusje. Tot nu toe niets dan goeds over de aanwezigen.

Vervolgens een onbekend gezicht. Wat fijn dat hij er ook bij kon zijn vandaag. Even vroeg ze zich af waarom ze hem de vorige les niet gezien had, maar daarover spreken had toch geen zin. Nee, ze glimlachte warm haar witte tanden bloot. Hoewel hij eerst ging zitten, wat haar niet zeer beviel, werd ze daarna begroet. De jongeman sprak redelijk beleefd, mooi zo. Voor Cassandra was het volgende ideaal: Een mix tussen respect en vriendelijke en normale omgang. Ja, dat zou ze haar leerlingen ook trachten bij te brengen. 'Percy is the name Miss.' Ze knikte. ''Welkom Percy, mij mag je Miss Cassandra noemen.'' meldde ze hem vriendelijk. Na even zoeken had ze ook hem in haar systeem verwerkt en aangevinkt.

“Goedemorgen Miss, Ashley Hanson meldt zich.” Ah, een beleefde jongedame. Ze knikte haar toe en zocht Ashley op in de lijst. Vlug volgte een vinkje van aanwezigheid. Een waterdichte indruk van deze leerlingen had ze nog niet, dus een oordeel zou moeten wachten.

In haar ooghoek merkte ze het onmiddelijk op. Cassandra draaide zich vragend om, terwijl de jongen die zichzelf Night noemde haar voorbijschoot. Onopvallend binnensneaken, terwijl het nog niet eens tijd was? God.. Deze jongen leverde ook telkens weer vreemde situatie's -ze wilde geen problemen zeggen- op. Toch vinkte ze zijn naam aan. Stond dan op en wierp vanachter haar bureau een lichtelijk vragende blik op de jongen die zijn hand voor zijn gezicht geslagen had. ''Rui-'' begon ze vrij geagiteerd om zich dan te bedenken. Kalmeer, Cassandra. Hem nu waar iedereen bij zit toespreken zal alleen maar moeite opleveren en weerstand van hem. Maar omdat ze toch iets moet zeggen glimlachte Cassandra maar meewarrig. ''Night, welkom, vergeet niet om je present te melden in het vervolg.''

Een duistere sfeer voelde ze al haast letterlijk toen een blond meisje het lokaal betrad. Al kon je het beter als insloop beschrijven. “Hallo” Hallo wat? Miss was wel het minste wat Cassandra verwachtte.. God, wie dacht dit wicht wel niet dat ze was. ''Jongedame, het is heel fijn dat je er bent natuurlijk.'' sprak Cassandra emotieloos. ''Maar in dit lokaal heb ik graag dat jullie me met Miss of Miss Cassandra aanspreken, onthou dat. En verder..'' Cassandra was weer gaan zitten en boog zich over de klassenlijst. Na een korte blik op blond-meisje-dat-zo-te-zien-zat-te-dromen zuchtte ze. ''Naam graag?''

Ze stond op en sloot de deur van het lokaal. Met een serene blik ging ze voor haar bureau staan en keek de jongeren aan. ''Zo. Tijd om te beginnen. De les van vandaag heet dus: Fuerza y resistencia'' Met de Novaanse woorden werd haar stem nog melodieuzer en kreeg het kenmerkende accent van haar geboortestreek een extra duidelijke nadruk. ''Oftewel vrij vertaald, kracht en uithoudingsvermogen.'' Ze draaide zich om en schreef deze woorden op beide helften van het bord.
''We zullen beginnen met de makkelijkste van die twee,'' legde ze uit en wees naar de woorden Fuerza en kracht die sierlijk onder elkaar stonden. ''Dit gaat als volgt: Achter jullie staan twee tafels klaar. Daaraan gaan we vandaag werken. Twee leerlingen nemen tegenover elkaar plaats. Vervolgens creeër ik een lichtbol tussen jullie in op de scheidingslijn. Het is dan de bedoeling dat je door middel van krachtige magiesturing de bol op de helft van de ander terecht laat komen en dan wel tot achter de dunne blauwe lijn. Deze competities duren kort, ongeveer een halve minuut tot een minuut. Is dat voor iedereen duidelijk?'' De indeling schreef ze onder het kopje kracht op het bord.

Aressuka x Ashley
Percy Jackson x Rhine
Night x Tom

Ze had slechts één echte Novaan in de klas momenteel, dus waarschijnlijk zou Ashley het zwaar krijgen. Maar om daar dan een duistere magiër tegenover te zetten was ook niet bepaald eerlijk.

'"Goed, Aressuka en Ashley, jullie kunnen de eerste tafel nemen, Percy en Rhine, ga zitten aan die daarachter.'' Ze creeërde een bolletje helderwit licht, wat Cassandra dan dimde zodat het een aangenaam warme gloed afgaf. ''Ga jullie gang.'' Ervan uitgaande dat dit wel goed zou komen met een groep normale leerlingen liep ze richting Night en nam hem even apart. Ze trok zijn hand omlaag en bekeek zijn gezicht. ''Rui Hanazawa, wat heb je gedaan?'' sprak ze lichtelijk bezorgd, waarna Cassandra vlug twee vingers op zijn kaak legde en met een warme straal het bloeden stopte. Ze was geen proffesionele heler, daarvoor moest men bij de schooldokter zijn. Maar het was iets. Vanaf daar keek ze even onderzoekend of de twee wedstrijdjes allemaal goed verliepen.

[Dit was een lastige post lol xD]
[Per gebeurtenis een alinea gedaan voor de duidelijkheid.]
[Ik heb maar aangenomen dat Cass Rhine's naam te weten komt en dat mensen niet ál te grote problemen veroorzaken, omdat ik anders echt niet kon posten QwQ Dus als je char uitgebreid wil protesteren of ruzie wil maken, kun je dat dan zo veel mogelijk aan het einde van je post doen? zegmaar waar ik nu ong geeindigd ben? *vage uitleg is vaag*]
[Thanks voor het posten *rainbowhuggs all around*]

Aangekomen in de klas blijkt Aressuka al die tijd al gevolgd te zijn door een boomlange knul die zichzelf voorstelt als Tom. Hij ging op de stoel naast Aressuka zitten. Een beetje bewonderend neemt ze de jongen in haar op. Hoe zou het uitzicht zijn vanaf zo een hoogte. Waarschijnlijk anders dan van uit de boomtoppen. Haar gedachten worden onderbroken als ze een jongen ziet binnenkomen die zichzelf Percy noemt. En niet lang daarna komt een zwartharig meisje binnen die Ashley heet. Tot nu toe ziet het er allemaal rustig uit. Dat veranderd als ze Night naar binnen ziet sluipen. Die gozer zorgde bij de eerste les voor wat gedoe, waardoor er niet echt meer van leskrijgen kwam. Het valt haar wel op dat Night wat lijkt te verbergen. Letterlijk, gezien het feit dat hij zijn mondhoek bedekt houd. Hij zou toch niet gewond zijn of zo? Eigenlijk wil ze naarhem toelopen om te kijken of er wat te genezen valt als er weer een meisje binnenkomt. Aressuka heeft meteen het gevoel dat er iets mis mat haar is. Ze heeft geen idee wat het is maar ze maakt er zich wel zorgen over. Dat zijn dus al twee mensen die wat lijken te mankeren. Hopelijk komt alles goed met hun. In haar hoofd doet ze even snel een Novaans gebedje uit haar kindertijd, dat is wel het minste dat ze voor die twee medeleerlingen kan doen.

Eindelijk begint de les en Aressuka zit letterlijk op het puntje van haar stoel naar de uitleg te luisteren. Heerlijk vind ze het, om haar oude element weer openlijk te kunnen gebruiken. Ze heeft gewoon te lang op Shadra gewoond Gelukkig maar dat zij en haar zus stiekem bleven oefenen in lichtmagie. Anders was het helemaal weggezakt.

Wauw, ze mag als eerste! Vrolijk staat ze op van haar stoel en kijkt Ashley, degen waar ze het tegen moet opnemen aan. 'Ik wens je veel succes.' zegt Aressuka sportief. Ze wil natuurlijk niet dat Ashley straks helemaal afgaat, dat is niet aardig. Aressuka weet namelijk dat zij in het voordeel is als lichtmagiër. Rustig gaat ze achter de tafel staan en kijkt naar de lichtbol. Wat een mooi ding. Ze wil dat wel leren, grote lichtbollen maken. Aressuka is zelf redelijk goed in lichtstralen en genezen, wonden zijn haar specialiteit. Nadat ze het startsein hoorde gegint Aressuka de bol te besturen. Ze voelt hoe Ashley haar invloed uit probeert te oefenen maar Aressuka heeft al snel door dat ze gaat winnen. Ze wil echter niet dat Ashley compleet afgaat, dus ze rekt een beetje de tijd. Maar Aressuka begint het al snel een beetje zat te worden en ze neemt de hele regie over de bol over. Het bolletje schiet langs Ashley heen, over de grenslijn dus. 'Ow, sorry.' excuseert Aressuka zich. 'Ik wilde je niet raken. In ieder geval, goed gedaan hoor. Je maakte het me niet makkelijk.' Dit zegt ze met een vriendelijke glimlach. Maar eigenlijk was het wel een makkie. Ze wilde alleen Ashley niet kwetsen. Met een verwachtingsvolle blik kijkt Aressuka vervolgens naar Miss Cassandra, afwachtend op wat ze nu moet doen.

'Percy. Jackson.’ Stelde de jongen naast haar zichzelf voor. “Sorry,” zei ze na zijn vraag terwijl ze haar schouders ophaalde. “Dit is ook pas mijn eerste les lichtmagie, dus ik zou het echt niet weten.” Ze richtte haar blik weer op de leerkracht, die na de aankomst van twee andere leerlingen haar uitleg begon te doen. Fuerza y resistencia. Het waren compleet onbekende woorden voor haar, waar ze dan ook niks van begreep tot de leerkracht zelf de vertaling gaf. Kracht en uithoudingsvermogen dus. Hoe dat in lichtmagie vorm zou nemen kon ze zich nog niet helemaal indenken. Ze dacht namelijk meteen aan het fysieke. Krachttrainingen en lange afstandslopen, of iets in die trant. Niet dat ze zo’n sportfanaat was, maar de enigste keren dat ze die woorden had gehoord, had het iets met sport te maken. Ze schoof de gedachte weg en richtte haar aandacht weer op de les, het zou zichzelf wel wijzen, niet? ''We zullen beginnen met de makkelijkste van die twee,'' Ashley zag haar wijzen naar het woordje Fuerza, waaronder kracht stond, beiden in een sierlijk lettertype geschreven. Na de uitleg nam Ashley die nog eens door in haar hoofd, zodat ze het zeker begreep. Klonk best makkelijk eigenlijk. Het was te hopen dat het zo makkelijk was als het klonk. Met een zucht stond ze op waarna ze tegenover Aressuka ging staan. Natuurlijk kon Ashley het mis hebben, maar het leek erop alsof ze een lichtmagiër tegenover zich had. Ze zuchtte en richtte zich op de bol licht. Haar voornaamste magie was vuur, maar dat was gecombineerd met duister door de afkomst van haar vader. De eindconclusie was dus dat ze het niet makkelijk zou hebben. “Van hetzelfde.” Zei ze, niet dat Aressuka het nodig zou hebben, nou ja, waarschijnlijk niet. Ze zuchtte, sloot heel even haar ogen en opende ze toen weer, gericht op de bol. Met volle concentratie. Bij het startsein probeerde ze haar invloed op de bol uit te oefenen. Iets wat moeilijker ging dan het klonk. Kom op Ashley. Een zwakke poging om meer kracht te kunnen gebruiken door zichzelf toe te spreken, de kracht die Aressuka uitoefende begon na een tijdje al steeds sterker te worden .Ze wist nu al dat ze zou verliezen, maar koppig datz e was probeerde ze nog meer kracht bij te zetten. Veel hielp het echter niet want de bol schoot al snel over de blauwe lijn. Toen ze opkeek zag ze een vriendelijke glimlach. “Ow sorry.” Een excuses kwam als eerste, maar Ashley wuifde het een beetje weg. “Maakt niet uit hoor.” Zei ze, waarna ze een beetje lachte. “Ik denk eerder dat het andersom was,” zei ze, doelend op het feit dat het Aressuka was die het Ashley moeilijk had gemaakt. “In ieder geval, goed gedaan, ik wou dat ik het zo goed kon.” Gaf ze eerlijk toe, toch stond er een glimlach op haar gezichtd ei aangaf dat ze het niet echt erg vond. Ja, lichtmagie was niet haar sterkste vak en ze hoopte dan ook vurig dat daar een beetje verandering in zou komen. Ze richtte haar blik weer op Miss Cassandra, wachtend op wat het volgende zou zijn. Makkelijk zou het niet worden, als Miss Cassandra zelf al had gezegd dat Kracht het makkelijkste was, en Ashley dat al moeilijk vond dan zou Uithoudingsvermogen echt niet makkelijk zijn.

PROFILE MAGICIAN

» The first lesson.
» Lesson 1.
» One little lesson.
» My first lesson
» first lesson

|| First Lesson;; Fuerza y resistencia||

|| First Lesson;; Fuerza y resistencia||

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen

|| First Lesson;; Fuerza y ​​resistencia||

|| First Lesson;; Fuerza y ​​resistencia||

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen

|| First Lesson;; Fuerza y resistencia||

|| First Lesson;; Fuerza y resistencia||