Wanneer je langs de half gesloten deur liep hoorde je gelach en gezellig gepraat. De keukenmedewerkster die nu dienst had mocht hem wel, gelukkig. En zijn verzoek om een taart mee te krijgen was wonder boven wonder ingewilligd. Dat was bijzonder en had een vrolijke lach op zijn gezicht. Heerlijk. Het was fijn dat er nog mensen waren die gewoon wél wat voor een ander deden als je het normaal vroeg. Allen schuifelde voorzichtig de keuken uit. ''Bedankt hé, Gerda!'' riep hij vrolijk naar achteren en met zijn voet duwde hij de deur dicht. Zo. Met een grote grijns keek hij neer op de slagroomlaag, versierd met kersen en andere decoratie. ''Hmmm...'' mompelde hij verheugd. Hij had de witte plaat in zijn beiden handen en wandelde onder het fluiten van een vrolijke melodie de gangen door. Alles ging goed, vandaag zou geweldig worden. Perfect wellicht? Hopelijk. Hij zag de kans er wel voor. De prachtige sneeuw op de paden buiten bracht alles in een wintersfeertje en hij verheugde zich op taart met chocomelk, met zijn vrienden. Dat zou ook zijn gebeurd, als er niet een geluid had geklonken links van hem. Vlug draaide de jongen zich half om, hij was uit balans. Een kleine botsing, een tikje tegen zijn schouder. Dat was al genoeg. Hij draaide weer terug, zijn ogen groot van schrik. En dan.... Het onvermijdelijke, het verschrikkelijke, het haast ondenkbare. Het gebeurde. Een dramatische stilte viel. Alles leek in slowmotion te gaan. Het bord kantelde. Langzaam, maar onstopbaar op weg naar zijn noodlot. ''Nooooo...'' zei de jongen, nog steeds in slowmotion, strekte zijn arm uit in een wanhopige poging het op te lossen. En in een film, waar dat slowmotion gedoe vandaan kwam, zou de taart nu stoppen met vallen. Maar hij hield het enkel deels tegen met één hand, die dus in taart bedekt werd. Heerlijk. De rest kon hij niet meer stoppen en natuurlijk had hij de plaat nog maar met een hand vast, waardoor het nog sneller viel en geflingshot werd. In de richting van een onschuldige voorbijganger. Nouja, onschuldig... Die liep in de weg, waardoor de kostbare taart gevallen was. En zat nu... Onder de taart. Plaf. Met een geluid van zacht baksel tegen harde steen verloor Allen de rest van zijn lekkernij. ''DAMNIT.'' riep hij uit. Keek vol schok naar beneden, nam de schade op. Hij had het bord laten glippen, dat glad was geweest door de slagroom. Scherven, brokken goudbruine cake. Een eenzame kers, die iets verder was gerold. ''MIJN TAART.'' zei hij met woedendglanzende ogen. Hij nam niet eens de tijd voor een vlugge check wie dit eigenlijk was. ''Wat heb je gedaan?!'' Hij hief zijn hand op, die onder de room zat en sloeg ermee tegen de wang van de schuldige. Nouja... Het was meer een poging om diegene met taart te besmeuren, nog meer dan de vallende taart al had gedaan. Hij wachtte op een verklaring, op een reactie. En was zeker nog niet uitgeraasd. HOE DURFDEN ZE DE PERFECTHEID VAN ZIJN DAG TE VERPESTEN... Het gore lef...

[Open.]
[Yay voor cakedrama~ ]

Het geïrriteerde gegrom achter haar zorgde ervoor dat haar blik nog kwader werd dan die al was. Ze was nou niet echt bepaald vrolijk te noemen en het slechte humeur van Terra maakte haar niet echt vrolijker. Terra had die ochtend niks willen eten en had voor de zoveelste keer bijna in Tári’s hand gebeten. Tári had zonder pardon de bak met eten van de Tasmaanse duivel afgepakt en op een plek neer gezet waar het dier er onmogelijk bij kon. Ze had het diertje verboden in har buurt te komen zolang het aan het grommen was en tot nu toe was dat nog redelijk gegaan.
Het gegrom achter haar werd zachter en Tári draaide zich even vluchtig om om te kijken of Terra nog steeds achter haar aan liep. Ze was dan wel eens waar wat boos op het dier, ze wilde Terra niet kwijt raken. Zeker als ze bedacht dat de halve school gillend weg zou rennen. Wat ergens ook wel weer een voordeel was. Terra zat op haar achterpoten en hield haar snuit de lucht in. Tári rolde met haar ogen en mompelde iets in zichzelf. Ze wist dat het diertje honger had, maar daar had ze gewoon zelf voor gekozen. Eerst weigeren te eten en dan ook nog willen bijten? Die Tasmaanse duivel kon het wel even vergeten. ‘Loop alsjeblieft door.’ Terra keek haar bazin aan en piepte zachtjes. Tári zuchtte even en draaide zich toen helemaal om. ‘Wat is er nou weer?’ Terra liep naar Tári toe en drukte haar snuit tegen Tári’s broek. Ze schudde met haar hoofd en hurkte neer. Haar hand ging kort over de rug van het diertje voordat ze weer opstond. ‘Loop op z’n minst door.’ Terra piepte nog een keer en rende een stukje voor Tári uit.
Meestal vond ze het prettig dat ze het dier als een deel van haar zag, maar op momenten als dit vond ze het ontzettend irritant. Ze kon nooit lang boos zijn op het dier. Oké, Terra kon dat eten wel even vergeten. Tári liep rustig achter het dier aan. Ze negeerde de blikken van andere en liep gewoon door. Haar rode ogen werden iets minder kil toen ze de Tasmaanse duivel in had gehaald. Blijkbaar snapte Terra toch wel dat zij een deel was van de irritaties van Tári. Langzaam dwaalde haar gedachtes weg. Er spookte veel te veel door haar hoofd en ze leek niks een plek te kunnen geven. Niks leek te kloppen. Alle slechte dingen die er de laatste tijd gebeurd waren leken ineens de overhand te hebben en de goede dingen leken nooit gebeurd te zijn. En of dat nog niet genoeg was, haalde ze de goede en de slechte gebeurtenissen door elkaar. Er was gewoon veel te veel gebeurd en ze had gewoon te weinig tijd om alles op een rijtje te zetten. Haar gedachtes werden onderbroken toen ze Terra hoorde piepen, maar toen ze op keek, was het al te laat. Ze botste tegen iemand op, een enkele schouder tik, maar het was genoeg om te taart die de jongen in zijn handen had te laten vallen. Ze zag hoe hij een mislukte poging deed de taart te redden. Tári’s ogen werden groot toen een deel van de taart op haar viel. Ze klemde haar kaken op elkaar en keek kwaad naar haar kleding. ''DAMNIT.'' Tári negeerde de jongen volkomen, had alleen maar oog voor haar kleding. Ze had er een hekel aan als ze onnodig vies werd en al helemaal als het de schuld van een of andere idioot was die niet kon uitkijken. Waarom liep die gast hier überhaupt met een taart?! En als hij er toch zo nodig mee moest rond lopen, kon hij dan niet kijken waar hij liep? Ze weigerde toe te geven dat zij de gene was die afwezig was geweest en zij de gene was die tegen hem op was gelopen. Terra had haar te laat gewaarschuwd en zij had gewoon slecht opgelet, maar geen van beide dingen zou ze ooit toegeven.
''MIJN TAART.'' Tári hief haar hoofd en liet haar vieze kleding voor wat het was. Ze keek de jongen met een kwade blik aan. Het was maar een taart.. Hoeveel problemen kon iemand zich maken over een stuk koek met een laag slagroom? Bovendien was zij de gene die hoorde te klagen, zij had immers de smerige kleding en de eeuwige stank van slagroom in haar kleding zitten. Slagroom.. Bij de gedachte eraan kreeg ze al een rilling over haar rug. ''Wat heb je gedaan?!'' Tári trok haar wenkbrauwen op en wilde antwoord geven. Zeggen dat zij helemaal niks had gedaan en dat hij gewoon beter op moest passen of op zijn minst op moest letten als hij een taart vast had, maar ze kreeg de kans niet om het hem te zeggen. Ze voelde zijn hand vol met slagroom op haar wang terecht komen. Haar ogen vergrootte zich en ze hield haar adem in. Ze keek de jongen met een giftige blik aan. Heel langzaam blies ze de lucht uit haar longen en veegde ze met haar mouw de slagroom van haar gezicht. Haar rode ogen bleven op die van de jongen staan en het enige wat ze uitstraalde was pure haat. Achter zich hoorde ze Terra grommen en ze wist dat het dier het zelfde dacht als zij. ‘Waar. Haal. Je. Het. Gore. Lef. Vandaan. Me. Te. Slaan?!’ Haar stem was ijzig kil. Haar ademhaling ging sneller dan normaal en van haar hele lichaam was af te lezen dat ze de jongen voor zich het liefst wilde afslachten. ‘En ook nog eens met slagroom!’ Weer een ijskoude rilling die over haar rug heen trok. Het woord alleen al.. Ze keek naar de grond waar de taart lag en onwillekeurig deed ze een stap achteruit. Haar gezicht was vertrokken in een masker van afkeer. Slagroom..

Hij had nauwelijks oog voor de schuldige, de taart-moordenaar. Oh, wacht... Moordenares, het was een meisje. Maar ze was nog steeds even schuldig. ''MIJN TAART.'' riep hij nogal dramatisch. Maar hij was vooral boos, omdat ze daar zo stom naar haar zielige kleding stond te kijken. Alsof dat het belangrijkste was. Moest mevrouw geen sorry zeggen? Ja, dat moest ze wel. Ze moest honderdmaal haar excuses maken. Want zij was tegen hem aangelopen. Het was haar schuld, zo zat het gewoon. Dat hij afgeleid was geweest, waardoor het vallen van zijn zoete tractatie vergemakkelijkt was maakte niets uit. Zij was immers tegen hem aangebotst. En hij had alleen een heel klein beetje schuld.. Misschien. Maar daar ging het nu niet om. Ze had het lef om hem boos aan te kijken, alsof hij de smerige misdadiger was. Alsof hij een taart-terrorist was die haar hoogstpersoonlijk als doelwit had gekozen en de taart recht in haar gezicht had gesmeten. Zo boos priemden haar rode ogen in de zijne. Maar hij was niet bang voor haar. Allen was over het algemeen niet snel bang en nu hij ook nog eens een gegronde reden had om zelf geergerd te zijn wist ze hem al helemaal niet af te schrikken. In een soort heel vreemd reflex hief hij zijn hand op. Die zat onder de slagroom. En aan haar suffe hoofd te zien kon ze wel wat versiering gebruiken. Met een venijning gebaar smeerde hij zo veel room en chocoladeschilfers over haar wang heen als mogelijk. Dit was zijn wraak. Het voelde eerlijkwaar fantastisch om iemand zo te besmeuren. Ja, hij grijnsde. Euforisch. Nee, dat was overdreven. Maar wel minder boos dan eerst. Dit moest hij onthouden. Dat het zo erg opluchte om je woede te uiten door middel van een lekker romige en mierzoete taart in het rond te smijten. Hij keek toe hoe het meisje haar gezichtje zorgvuldig schoon maakte. Alsof de room vergif was of iets dergelijks. het was prachtig om te zien en onwillekeurig schoot hij in de lach. ‘Waar. Haal. Je. Het. Gore. Lef. Vandaan. Me. Te. Slaan?!’ Oei oei. Hij had wel weer een juist slachtoffer uitgekozen. Nou, niet uitgekozen, het lot had hen zogezegd bij elkaar gebracht. Dit meisje was een heuze driftkikker. En slaan was een groot woord voor zijn... vooral met slagroom gevulde aanraking van haar tere wang. ‘En ook nog eens met slagroom!’ Goh, iemand hier had last van een waar slagroomtrauma ofzo. ''Stel je niet zo aan zeg, het is geen brandend zoutzuur.'' merkte hij met een kleine grinnik op. Sorry dat hij haar woede niet zo serieus nam, maar zelf was hij er al grotendeels overheen. Zolang ze maar niets stoms zou zeggen zou hij zijn oude spottende vrolijke zelf zijn. Al had hij ergens een vermoeden dat ze dat ook niet echt zou waarderen. Misschien door die moordlustige ogen? Gewoon een gokje... ''Ach. Nu staan we weer quitte. Jij verpeste mijn taart, ik jouw... Gezicht.'' Met een grijns maakte hij zijn zin af. Hij had opgemerkt dat dit figuur achteruit was gestapt. Weg de ruines, de trieste overblijfselen van een prachtige en vooral overheerlijke taart. Aanstellen was ook een kunst zeg. ''Ben je allergisch voor lekker eten ofzo?''

Een klein duwtje en daar maakte de jongen zich zo ontzettend druk om. En waarom? Omdat zijn taart op de grond was gevallen. Zijn taart.. Wat had hij nou te zeuren, taart kon opnieuw gemaakt worden, zij kon de rest van de dag rond lopen in kleren die stonken. Oké, ze zou zo snel mogelijk schone kleren aan trekken, maar dan nog. Die troep bleef er tot die tijd wel op zitten.
Tári negeerde zijn geroep, zijn wanhopig lijkende poging zijn taart te redden met woorden. Het enige waar ze oog voor had was haar geruïneerde kleding. Slagroom.. Oké, nee, dit was dus echt ranzig te noemen. Ze hield er al niet van als iemand haar taart met slagroom voorschotelde. Ze had zich sowieso altijd al afgevraagd hoe iemand ervan kon genieten. Zelfs haar ouders begrepen niet dat het witte goedje voor haar net zo iets was als witlof voor haar vader. Toen ze de jongen met een kwade blik aankeek wist ze gewoon honderd procent zeker dat ze haar excuses nooit ging aanbieden. Niet dat ze het ooit van plan was geweest, maar toch. Hij was er niet bij geweest met zijn hoofd en het enige wat zij had gedaan was.. Oké, oké, zij was tegen hem op gelopen, maar nog steeds zat hij fout. Punt uit. Trouwens, waarom dachten mensen altijd dat ze van plan was ook maar aan het woord “sorry” te denken? Het was een woord dat maar een paar mensen ooit uit haar mond hadden horen komen en zelfs voor die mensen was het misschien maar een enkele keer geweest. Oké, er was een enkele uitzondering op die regel.. Terwijl ze in gedachte verzonken was hief de jongen zijn hand, maar voor ze iets kon doen kwam de hand van de jongen op haar wang terecht. Het was niet echt een klap te noemen, maar het feit dat hij het lef had haar überhaupt aan te raken. En dat dan ook nog eens met dat misselijk makende witte goedje. Gewoon smerig. De jongen smeerde zoveel mogelijk van die troep en chocolade schilfers door haar gezicht als hij maar kon. Hij genoot ervan. De jongen voor haar genoot gewoon van wat hij aan het doen was! Haar blik veranderde, werd een masker van afschuw. De jongen schoot in de lach en dat was niet echt iets wat werkte om haar woede te verminderen. ‘Waar. Haal. Je. Het. Gore. Lef. Vandaan. Me. Te. Slaan?!’ Ze deed haar best om de woede te bedwingen. Ze was al niet al te vrolijk geweest, maar echt zin in een ruzie had ze nu niet. Vreemd genoeg.. Ook deed ze haar uiterste best het gegrom van Terra achter zich totaal te negeren. ‘En ook nog eens met slagroom!’ Alleen dat woord al.. Het was gewoon smerig. Nee, het was meer dan smerig, het was walgelijk. Een misselijk gevoel vulde haar al zodra ze dacht aan het goedje.
''Stel je niet zo aan zeg, het is geen brandend zoutzuur.'' Merkte de jongen met een lichte grinnik op. Tári rok haar wenkbrauwen op en schudde haar hoofd. ‘Klopt, dit is erger.’ Ze meende het. Ze zou zonder enige twijfel zoutzuur boven slagroom kiezen. ‘Veel erger..’ Mompelde ze in zichzelf. ''Ach. Nu staan we weer quitte. Jij verpeste mijn taart, ik jouw... Gezicht.'' Tári zuchtte even en rolde met haar ogen. Deze jongen.. Ze mocht hem nu gewoon al niet. Eerst smeerde hij taart in haar gezicht en vervolgens moest hij het er ook nog eens zo in wrijven. Tuurlijk, waarom ook niet. Tári keek naar de zielige overblijfselen van de taart op de grond en deed een stap achteruit. ''Ben je allergisch voor lekker eten ofzo?'' Tári keek de jongen even onderzoekend aan en grinnikte toen. ‘Zo zou je het kunnen noemen. Het is meer dat slagroom me op zich niet echt aanstaat.’ Ze had er een reden voor. Vroeger had ze het heerlijk gevonden, ze had ervoor geleefd. Slagroom was alles wat ze als kleuter had gewild. Ze had toen gedroomd van een kasteel dat van slagroom was gemaakt en waar zij in woonde.. Maar alles was verpest door haar ouders. Haar ouders hadden haar geleerd er niet meer van te houden. Ook al was het niet helemaal hun schuld.. Terra gromde nog steeds door. Tári draaide zich even om. ‘Houd op, Terra.’ Meteen gehoorzaamde het diertje.

Het was wel weer een gezegende dag vandaag zeg. Alles leek goed te gaan en dan BAM, karma in your face. Had je maar niet moeten denken dat er niets meer fout zou gaan. En o, dat zou je zeker bezuren. Had het lot dan helemaal geen genade?! Nee, blijkbaar niet nee. Maar hij zou er het beste van maken, zoals hij altijd deed. Positief blijven. Het kon lastig zijn, maar het was ook de moeite waard. Beter dan depressief in een hoekje te gaan zitten in elk geval. ‘Klopt, dit is erger.’ Erger dan zoutzuur, yeah right. Hij dacht dat ze een grapje maakte, maar het gemompel was zo serieus.. Dat kon gewoon niet. Tenzij dit een zéér geavanceerde vorm van sarcasme was. Niet zijn soort van humor. ‘Veel erger..’ Mompelde ze in zichzelf.
''Ach. Nu staan we weer quitte. Jij verpeste mijn taart, ik jouw... Gezicht.'' Ja, dat was zijn conclusie uit dit hele gekke gebeuren. Meisje chagrijn rolde met haar rode ogen, wat hem vreemd voorkwam. Het wás toch zo? Je kon het wel ongeveer gelijk stellen vond hij. Al kon zij zeer gemakkelijk haar gezicht schoonvegen, hij zou deze taart niet meer van de ondergang kunnen redden. En toch was zij degene die beledigd en boos deed. Aanstelster.‘Zo zou je het kunnen noemen. Het is meer dat slagroom me op zich niet echt aanstaat.’ Hij trok vragend een wenkbrauw op en dacht even na. ''Dus... Een uitermate traumatische gebeurtenis met slagroom.. Ik weet niet zo goed wat ik me daarbij voor moet stellen.'' sprak Allen. Een beest maakte een grommend, aggresief geluid. Hij speurde de gang af en zag uiteindelijk het mormel zitten. Goh, en het hoorde bij madame. Feestelijk. ‘Houd op, Terra.’ Soepel boog Allen door zijn knieën. Hij hurkte neer en keek recht in de kraaloogjes van het dier. ''Wat een monster.'' mompelde hij, maar het klonk niet beledigend. Eerder verwonderd. Het was immers heel iets anders dan een puppy of huiskat. Hij kwam weer overeind en grijnsde. ''Zo. Je bent wel.. anders zeg. Slagroom-angst en een soort ehm huisdier-beest met extreem scherpe tandjes.'' Hij keek haar met twinkelende ogen aan. ''Hoe heet je?''

[Extreem slecht -____-'' Sorry~]

Ze moest de jongen gelijk geven, misschien was het wat vreemd om een hekel te hebben aan slagroom, maar ze koos echt nog liever voor zoutzuur. ‘Klopt, dit is erger.’ Hoe dan ook, zoutzuur had haar volledige voorkeur. En dan te bedenken dat ze er vroeger zo gek op was, slagroom.. ‘Veel erger..’ Mompelde ze in zichzelf. Ze wist dat het gewoon vreemd moest klinken. Hoe vaak had ze niet gehoord dat ze vreemd was. Ach, wat maakte het ook uit. Ze wilde liever vreemd zijn in andermans ogen, misschien zelf gehaat worden, in plaats van dat ze schijnheilig moest gaan doen tegen hen waar ze simpel weg een hekel aan had.
''Ach. Nu staan we weer quitte. Jij verpeste mijn taart, ik jouw... Gezicht.'' Tári kon er niks aan doen dat ze zuchtte en met haar ogen rolde. Ze mocht deze jongen gewoon niet. Waar haalde hij überhaupt het lef vandaan om zoiets te doen? Eerst taart in haar gezicht smeren en het er nu ook nog eens lekker in wrijven.. Nee, ze betwijfelde of ze hem ooit ging mogen. De kans leek haar onmogelijk. Tári’s blik gleed naar de overblijfselen van de taart. Ze deed vrijwel automatisch een stap achteruit. De afschuw moest op haar gezicht af te lezen zijn en ze wist gewoon zeker dat de jongen er wel weer iets op te zeggen had. En ja hoor.. ''Ben je allergisch voor lekker eten ofzo?'' Tári keek de jongen even aan. Ze grinnikte even en heel even was de woede uit haar ogen verdwenen en was er wat van verdriet voor in de plaats gekomen. ‘Zo zou je het kunnen noemen. Het is meer dat slagroom me op zich niet echt aanstaat.’ Het was niet zo dat ze het gewoon niet lekker vond, er zat voor een enkele keer een reden achter haar afkeer voor iets. Normaal had ze nooit een reden voor dit soort dingen, maar dit had een hele goede reden.
De jongen trok zijn wenkbrauwen op. ''Dus... Een uitermate traumatische gebeurtenis met slagroom.. Ik weet niet zo goed wat ik me daarbij voor moet stellen.'' Tári sloot haar ogen even en schudde haar hoofd. ‘Laten we het erop houden dat mijn ouders er alles aan deden om het me moeilijk te maken..’ Het klopte niet helemaal. Haar ouders hadden zo ver mogelijk bij haar uit de buurt willen blijven nadat ze erachter waren gekomen dat hun lieve, brave dochtertje een monster begon te worden. Maar hoe dan ook voelde het voor haar toch anders. Ze hield niet echt van haar ouders, daarvoor begrepen ze haar gewoon te weinig en had ze ze te weinig gezien. Zelfs Wendy beschouwde ze meer als een moeder, terwijl dat een simpele oppas was die ze in het begin had verafschuwd omdat haar ouders haar simpelweg niet vertrouwde. Haar ouders hadden alles gewoon verwoest. Als Tári ze nog had vertrouwd, hadden ze dat voor zichzelf al lang geleden verpest.
Terra gromde nog steeds naar de roodharige jongen. Tári keek de Tasmaanse duivel even aan. ‘Houd op, Terra.’ ’ Meteen hield Terra op met grommen. De jongen hurkte neer en keek recht in de oogjes van Terra. Tári keek even naar Terra, die geen aanstalten leek te maken om de jongen iets te doen. Gelukkig maar, anders moest ze Terra nog tegen gaan houden voor iets wat ze het liefst zelf wilde doen. ''Wat een monster.'' Mompelde de jongen. Tári keek de jongen met open mond aan. Er klonk iets van bewondering in zijn stem. Terra leek er ook even verbaasd over te zijn en ze maakte een zacht piep geluidje, waarna het diertje op haar achterpootjes ging staan en trots op keek. Terra bleef het geweldig vinden, al werd ze maar op de meest simpele manier geprezen. ‘Hoorde ik dat goed?’ Tári schudde wat verbaasd met haar hoofd en haar vlechtjes kwamen tegen haar kaken aan. ‘Geen afschuw? Geen angst?’ Ze grinnikte even en schudde haar hoofd. ‘Je bent de eerste.’ Haar ogen twinkelde heel iets. Zij had er dn wel eens waar een hekel aan om op dit soort momenten vrolijk te doen, maar ze wist gewoon dat Terra dit geweldig vond. De jongen kwam weer overeind en hij grijnsde. ''Zo. Je bent wel.. anders zeg. Slagroom-angst en een soort ehm huisdier-beest met extreem scherpe tandjes.'' Tári glimlachte even, iets wat ze niet van zichzelf verwacht had. Ze wist dat de jongen geen stomme dingen moest doen, want dan zou haar reactie tien keer feller zijn dan toen straks, maar haar woede van net was in elk geval al wat gezakt. ''Hoe heet je?'' Vroeg de jongen met twinkelende ogen. ‘Tári.’ Ze wees even naar Terra. ‘Deze kleine hier heet Terra.’ Opnieuw ging Terra’s snuit trots de lucht in. Tári trok haar wenkbrauwen op. Ze was gewest dat het dier aandacht wilde, maar ze had niet verwacht dat ze het ooit prettig zou vinden als haar bazin haar naam tegen iemand zei. In dat opzicht waren Terra en Tári exact het zelfde. ‘En wat is jouw naam?’ Ze keek de jongen vragend aan.

Beetje laat, sorry

Het was grappig eigenlijk, dit hele gedoe. Zij was echt het type waar hij noprmaal gesproken met een grote boog omheen liep. Of hij maakte grappen tegen haar soort.. chagrijnige mensen. Maar nu verbaasde ze hem vooral. Met haar slagroomhaat. En haar haat tegen hem, wat weer iets minder verrassend was. Ach, hij was het gewend''Dus... Een uitermate traumatische gebeurtenis met slagroom.. Ik weet niet zo goed wat ik me daarbij voor moet stellen.'' Nieuwsgierig keek hij haar aan. ‘Laten we het erop houden dat mijn ouders er alles aan deden om het me moeilijk te maken..’ Hmm. Hij wist niet zeker of dit wel een goed moment was om een grapje te maken. Ergens was het best zielig als je door je opvoeding een hekel kreeg aan zulk overheerlijk voedsel. Wat was er nou weer niet geweldig aan slagroom? Je kon het uit zo'n spuitbus recht in je mond spuiten en dan een hele hap vol zalige goddelijkheid hebben. Jumm..
''Wat een monster.'' Hij bekeek het beest eens wat beter. Leuk...ding. Al wist hij niet precies wat het was. Hiermee kreeg ze vast heel veel gegil over zich heen. Mensen, meisjes, doodsbange trutjes die vast dachten dat dit een veelste grote rioolrat was. Té grappig gewoon. ‘Hoorde ik dat goed? Geen afschuw? Geen angst?’ Hij haalde zijn schouders op en zag hoe het beest hem haast wel leek te verstaan, zo trots stond het omhoog. ''Waarom zou ik.'' sprak hij onverschillig. Je kon veel over hem zeggen, maar niet dat hij bang was aangelegd. Viezigheid enzo. Ach. Wat maakte het ook uit. ‘Je bent de eerste.’ Hij grijnsde plagerig. ''Als je Saf eenmaal van dichtbij hebt mogen bewonderen is er niet veel meer wat lelijker en enger kan zijn.'' grapte hij.
Hij keek nog kort naar het beestje, dan weer op naar deze vreemde chick. ''Zo. Je bent wel.. anders zeg. Slagroom-angst en een soort ehm huisdier-beest met extreem scherpe tandjes.'' Zo. Tárie en Terra. Gezellig. Hij kon het niet nalaten om inwendig even te grinniken om haar naam. Deed hem iets te veel aan taart denken. No offence. Taarten waren juist geweldig, toch? Hij zei het echter niet hardop, aangezien ze net even niet meer boos en hatelijk leek te zijn. En dat was toch ook wel fijn. ‘En wat is jouw naam?’ HIj trok een verwonderde wenkbrauw op. ''Haha, jammer dat je nog niet van ons gehoord hebt. Ik dacht dat onze reputatie iets groter was.'' Hij leek het allemaal niet zo erg te vinden als hij zei. Natuurlijk niet. Deze jongen nam zichzelf niet zo serieus. Dat was alleen maar kwalijk, vond hij. ''Allen Spring.'' sprak hij vrolijk en hij salueerde. ''Aangenaam kennis te maken Tári en Terra.'' Hun namen pasten goed bij elkaar, bedacht hij grijnzend. Deze hele ontmoeting ging van taartmoord naar kennismaking. Vreemd, maar grappig.

Ze sprak niet graag over de dingen die haar hadden gemaakt tot wat ze was. Ze was trots op wie ze was, maar sommige lagen gewoon gevoelig. Ze kon eigenlijk maar een iemand bedenken die vrijwel alles wist. Van de vijf mensen die ze haar leven toe vertrouwde, was er slechts een die alles wist..
Het feit dat deze jongen het woord “traumatisch” in zijn mond nam, maakte het nou niet bepaald makkelijker. Ze had een hekel aan haar ouders. Niet alleen omdat ze haar vanaf haar vierde eigenlijk al niet meer vertrouwde, maar ook omdat ze haar altijd hadden voorgelogen. Altijd, over alles. Oké, ze moest toegeven dat ze ook goede herinneringen aan ze had en dat ze haar ouders dankbaar was dat ze haar hadden gemaakt tot wie ze nu was. Haar karakter had haar vaak genoeg in de problemen gebracht, maar het had haar ook vaak genoeg geholpen.
‘Laten we het erop houden dat mijn ouders er alles aan deden om het me moeilijk te maken..’ Heel even, echt maar heel even, dacht ze terug aan de tijd dat ze het keukenmeisje omkocht om maar bij de slagroom te komen. Ze had er toen echt alles voor gedaan. Ze had dat keukenmeisje op de meest vreemde manieren omgekocht. Ze had haar vader wel eens zo ver gekregen het kind meer loon te geven en haar moeder had ze wel eens zo ver gekregen dat ze nieuwe kleren voor die keukenmeid had gekocht. Als haar ouders en de andere even niet keken, was ze alweer naar de keuken geglipt om van het witte goedje te snoepen.
Tári schudde haar hoofd en trok even een vies gezicht. Die tijd was lang geleden en die tijd zou ook echt nooit meer terug komen. Zij ging gewoon niet meer samen met slagroom. Nu niet meer, nooit meer. Al zou ze het willen – wat niet het geval was – zou ze niet meer kunnen genieten van slagroom. ''Wat een monster.'' Tári keek de jongen aan. Hij keek naar Terra. Ze was zich ervan bewust dat haar blik wat verbaasd was. Ze kon gewoon de toon van de jongen niet geloven. Normaal keek iedereen altijd vol afschuw of angst naar het kleine diertje. Iedereen keek altijd zoals de mensen van het laboratorium naar haar hadden gekeken. Terra leek nergens ooit echt geaccepteerd te worden, al waren er natuurlijk uitzonderingen, zoals nu.. ‘Hoorde ik dat goed?’ Verbaasd schudde ze haar hoofd. ‘Geen afschuw? Geen angst?’ Ze kon het gewoon niet geloven. ''Waarom zou ik.'' Vroeg de jongen onverschillig nadat hij zijn schouders op had gehaald. Tári grinnikte zacht. ‘Je bent de eerste.’ Ze kon hem niet zeggen waarom ze had verwacht dat hij Terra vol angst of afschuw zou bekijken. Ze had eerlijk gezegd geen idee waarom al die andere dat deden. Zo erg was het diertje toch niet? Ja, het was beschermend naar hen die ze lief had, maar als Tári niet wilde dat ze iets deed, deed ze ook niets. De jongen grijnsde plagerig. ''Als je Saf eenmaal van dichtbij hebt mogen bewonderen is er niet veel meer wat lelijker en enger kan zijn.'' Tári wende haar blik even af en mompelde in zichzelf, hard genoeg om het te verstaan. ‘Net als zijn kantoor..’ Ze grijnsde even bij de gedachte hoeveel moeite het haar gekost had een specifiek leerlingendossier te vinden zonder betrapt te worden. Haar poging niet betrapt te worden was mislukt, al was ze nog steeds heel blij dat het niet Savador was die haar had betrapt.
''Zo. Je bent wel.. anders zeg. Slagroom-angst en een soort ehm huisdier-beest met extreem scherpe tandjes.'' Tári glimlachte even. Ze was nog steeds een beetje kwaad, maar het grootste gedeelte van haar woede was al wel over. De jongen vroeg hoe ze heette en wonder boven wonder gaf ze hem een antwoord onder echt te twijfelen. Na alle jaren die ze doorgebracht had met haar drie vrienden, had ze al snel geleerd nooit echt veel over jezelf prijs te geven. Zeker niet als je vrienden bestonden uit een twee moordenaars en een psychopaat. Nee, echt veel over zichzelf had ze nooit gezegd en hoe ouder ze werd, hoe minder ze prijs wilde geven. Al ging het naam gebeuren steeds gemakkelijker. Ze wist alleen nog niet helemaal of ze daar wel echt blij mee moest zijn.
‘En wat is jouw naam?’ Tári negeerde hoe de jongen zijn wenkbrauw verwonderd optrok. ''Haha, jammer dat je nog niet van ons gehoord hebt. Ik dacht dat onze reputatie iets groter was.'' Tári sloot haar ogen en schudde haar hoofd. ‘Dat heeft niks met jouw te maken, ik ben.. Niet echt iemand die veel luistert naar andere.’ Als ze zoals toen straks door de gangen liep, luisterde ze nooit naar de gesprekken van andere en als er al iets interessants verteld werd naar haar mening, waren het vaak dingen die ze zelf ook al wist. Veel nieuwe dingen kreeg ze daardoor niet mee en dus de namen en gezichten van andere leerlingen ook niet. ''Allen Spring.'' De jongen sprak zijn naam vrolijk uit. Toen hij salueerde kon Tári het niet laten te lachen. ''Aangenaam kennis te maken Tári en Terra.'' Ze stopte met lachen en knikte kort naar de jongen. Ondanks dat ze alles wat ze ooit geleerd had liever niet gebruikte, kon ze op momenten als dit het niet laten haar manieren zichtbaar te maken. Het was lag geleden dat iemand had gesalueerd in haar bijzijn. Maar nog steeds had ze een hekel aan de beweging, al zou ze dat nooit toegeven. Ze keek even naar haar kleding en toen naar de grond waar de taart nog steeds lag te wachten om opgeruimd te worden. Ze zuchtte even. ‘Sorry van je taart.’ Ze was niet van plan deze jongen aardig te gaan vinden, maar ze kon zich op z’n minst excuseren voor haar onoplettendheid. Zij had weliswaar een hekel aan slagroom, maar dat gold echt niet voor iedereen.

Hij vond het niet zo erg om met haar te praten als hij aanvankelijk gedacht had. Het was niet dat ze opeens beste vriendjes waren of ooit zouden worden, daar niet van. Maar als hij eventjes vergat wat de aanleiding tot hun ontmoeting precies was geweest -het verlies deed nog steeds pijn- was ze nog best wel te doen voor een of andere maffe Shadraan. ''Als je Saf eenmaal van dichtbij hebt mogen bewonderen is er niet veel meer wat lelijker en enger kan zijn.'' gaf hij vrolijk aan, zoals altijd wel bereidt om Savador eventjes zwart te maken. Geen probleem. Hij greep elke mogelijkheid aan. T was ook een goede manier om gelijkgestemden te vinden en de pro-hoofdmeester mensen het leven zuur te kunnen maken. ‘Net als zijn kantoor..’ Hé, dat was een aangename verrassing. Zo begon hij het steeds grappiger te vinden met haar te converseren. Het voorstelritueel werd een beetje laat uitgevoerd. Maar beter laat dan nooit. Overduidelijk. ‘En wat is jouw naam?’ Ook hier kon hij het weer niet laten wat op te merken, hij was gewoon een flapuit en een praatgraag. ''Haha, jammer dat je nog niet van ons gehoord hebt. Ik dacht dat onze reputatie iets groter was.'' Hij meende het niet zo serieus hoor, verwachtte heus niet dat iedereen ze bij naam en toenaam kende. Al zou dat Saf wel lekker pissig maken. ‘Dat heeft niks met jouw te maken, ik ben.. Niet echt iemand die veel luistert naar andere.’ Alsof hij zeer opgelucht was wiste hij denkbeeldig zweet van zijn voorhoofd. Phew. Het lag niet aan hen. Hij grijnsde en vertelde zijn naam op zijn eigen hypere manier. ''Allen Spring.'' Ze knikte hem toe en even had dit alles een zeer serieus tintje. Alsof ze werkelijk twee hoge officieren waren. Yeah right. Allen een belangrijke baan met officiele gebaartjes? Niets voor hem, enkel als hij grapjes mocht maken en zijn vrolijke energie naar buiten mocht laten was hij blij.
‘Sorry van je taart.’ O ja. Dat ja. Glad vergeten. HIj keek naar de hoopjes gebak op de vloer en haalde zijn schouders op. ''Ik geloof dat ik er al overheen ben.'' concludeerde hij grappend. ''Misschien kun je je beter bij de schoonmakers excuseren.'' De ravage van taart was best wel.. vies. Naja, niet hun probleem. Het was ook niet midden op een drukke gang, anders had hij wellicht nog overwogen het op te ruimen. Maar nu mooi niet. ''Jij valt nog best mee, Tári.'' sprak hij dan met een welgemeende grijns. ''Voor een Shadraan dan.'' Dat had hij al wel geconcludeerd, dat ze van die duistere rotmagie had. Maarja. Ieder zo zijn zwaktes en fouten he? En hiermee was ze geboren, niet haar schuld. Dit alles bedacht hij met een grijns vol levenslust, waarna hij weer naar Tari keek.

Ze moest toegeven dat de jongen vrolijk was na het voorval. Ze kon er niks aan doen dat dat voor een lichte vorm van walging zorgde. Ze had een hekel aan mensen di vrolijk waren.. Nee, dat was niet helemaal waar. Er waren ook mensen die ze graag vrolijk zag. Maar ze was verander sinds ze hier was. Vanaf het moment dat ze deze school binnen was gestapt, was ze veranderd. Voordat ze hier op school had gezeten, had ze amper iets gedaan aan haar toekomst. Haar dagen hadden bestaan uit bezoekjes aan de donkere steegjes waar Damian zich de baas van noemde.
Het feit dat ze de naam van de jongen moest vragen, kwam niet door hem. Ze luisterde nooit naar de gesprekken in de gangen of in de lessen. Ze luisterde eigenlijk nergens naar in de meeste lessen. Ze vond het meeste wat andere te vertellen hadden gewoon niet interessant genoeg. ‘Dat heeft niks met jouw te maken, ik ben.. Niet echt iemand die veel luistert naar andere.’ De jongen stelde zich op een hyperactieve manier voor. ''Allen Spring.'' Tári knikte hem toe. Het was gewoon nog een gewoonte van vroeger. Ze had thuis genoeg op haar kop gehad als ze een gast niet heel erg netjes begroette. Ze deed het eigenlijk zelden uit zichzelf. Ze had eigenlijk nog maar een paar van de regels die haar ouders haar altijd opdroegen waar ze zich aan hield. Ze kende elke regel nog perfect uit haar hoofd, maar ze had er een hekel aan. Ze had überhaupt nooit echt van regels gehouden. Ze snapte die abnormaal brave kinderen ook niet. Als je je hele leven aan elke regel hield die andere je voorschreven, kwam je nergens. Hoe saai zou je leven dan wel niet zijn? Veel te saai in haar ogen.
‘Sorry van je taart.’ Ze keek naar de zielige bende op de grond. Eerlijk gezegd had ze geen spijt dat ze tegen de jongen opgelopen was. Ze gaf Allen nog steeds de schuld van dit alles. Nog steeds vond ze dat hij fout had gezeten en dat zij onschuldig was, maar dat nam niet weg dat zijn taart nu wel op de grond lag.. En in haar kleren zat.. Allen haalde zijn schouders op. ''Ik geloof dat ik er al overheen ben.'' Tári rolde met haar ogen. Waarom had hij er zo een heisa van gemaakt als hij alles toch weer binnen enkele minuten zou vergeten? Of wacht.. Misschien was zij het ergst geweest. Wat maakte het ook uit, nog steeds vond ze dat zij gelijk had gehad. ''Misschien kun je je beter bij de schoonmakers excuseren.'' Ze keek hem met opgetrokken wenkbrauwen ongelovig aan. ‘Waarom zou ik? Daarvoor zijn het schoonmakers.’ Ze kon haar enorme grijns gewoon niet onderdrukken. Ze vond dat als de schoonmakers dit niet op wilde ruimen, ze geen schoonmakers hadden moeten worden. Of in elk geval niet op een school. Hun fout, niet de hare.
Tári keek naar de bende voor haar op de grond en kon de afschuw wederom niet van haar gezicht krijgen. ''Jij valt nog best mee, Tári.'' Tári keek op en zag de welgemeende grijns op het gezicht van Allen. ''Voor een Shadraan dan.'' Tári sloeg haar armen over elkaar en een grijns sierde haar lippen. Ineens kon ze begrijpen waarom meneer zo vrolijk was. ‘Laat me raden. Ik sta recht voor een Novaan.’ Het was geen vraag, eerder een conclusie. Ze schudde haar hoofd. Ze vroeg zich af waarom ze dat niet eerder had beseft. Misschien door de woede die hij had gehad toen zijn taart op de grond was gevallen? Ze schudde met haar hoofd. ‘En hoe weet je zo zeker dat ik meeval? Je kent me net een paar minuten..’ Hij zou niet de eerste zijn die daarin een fout maakte. Ze keek Allen nog steeds met een grijns aan. Ze zuchtte even. Terra klom via haar broek naar Tári’s schouder en gromde kort, al klonk het niet vijandig.