Het was een mooie winterdag, zonder sneeuw, het zonnetje scheen vrolijk. Het was niet bijzonder koud, en gelukkig ook niet bijzonder druk in de winkelstraten van Oak's Field. Natuurlijk, er liepen altijd wel wat mensen, maar op zich was het lekker rustig. Hier en daar wat vogels, kinderen die jengelend achter hun ouders aan renden omdat ze dat ene speelgoed niet kregen.. Het was een gewone dag.

Tussen de mensen door slenterde een roodharig meisje. Ze droeg onopvallende kleren; een bruine winterjas, een korte broek met een zwarte legging eronder en sneakers. Haar haren in een eenvoudige paardenstaart bovenop haar hoofd. Gewoon een meisje. Niet bijzonder, een beetje een onzeker loopje, starend naar de tegels die onder haar blik voorbij flitsten terwijl ze verder liep. Bruine tegel, grijze tegel, zand. Gras. Tegel. Niet bepaald boeiend, ofzo. En het meisje was Yaëra.

Yaëra keek nonchalant om zich heen en zakte neer op een bankje. Ontspannen leunde ze achterover en genoot van de zon die op haar huid scheen. Wat zou ze blij zijn als de lente weer kwam, met nieuwe planten, bloemen, leven. Tussen haar wimpers door gluurde ze naar het winkelpubliek. Er waren veel tieners, die waren zeker van Starshine Academy. Die kwamen hier vaak ja. Yaëra zag er relaxed uit zo op dat bankje, maar in haar hoofd raasden heel andere gedachten.

Ze had honger. Nuja, niet bepaald honger, maar trek. Trek in iets zoets. Trek in taart, cake. En ze wilde ook een taart of cake maken, maarja, op school ging dat niet zo goed, want ze mocht vast niet in de keukens komen. Bovendien had ze geen idee waar die overigens waren. Dus dan moest ze het hier maar proberen. Een huis, een normaal huis, had een keuken. Het enige wat ze hoefde te doen was in een huis komen, desnoods door in te breken, naar de keuken te gaan, een cake te bakken en terug te keren. Simpel, toch?

Ja, simpel. Risico's, neuh, daar dacht ze niet aan. Maar ze dacht er wél aan dat ze dit niet alleen kon. Yaëra opende haar ogen weer en volgde de voorbij wandelende mensen met haar ogen. Nee, die zag er te watterig uit, en nee, die te verlegen. Hmm, ja, dat meisje daar zou wel iets kunnen zijn. Ze sprong op van het bankje en liep in een redelijk gehaast tempo op het meisje af en tikte haar op haar schouder.
'Doe je mee met een cake bakken en ben je in staat om iets te doen wat niet mag?' vroeg ze onschuldig, met een lichte grijns rond haar mondhoeken.

Topic met Roakes, ik weet niet hoe het zit als het topic vordert, maar in het begin alleen Roakes

Yaëra's grijns werd twee keer zo groot toen ze hoorde dat het meisje mee wilde doen. Ze had dus ook zin in cake! Dat was geweldig! Nu alleen nog een huis vinden waar niemand binnen was, hopen dat er ingrediënten voor cake stonden, want dat was wel erg belangrijk, en dan konden ze aan de slag!
'Mooizo!' reageerde ze opgewekt en ze maakte een klein sprongetje van plezier. 'Houdt echt niets je tegen?' Yaëra staarde het meisje zo serieus mogelijk aan, maar er zat een twinkeling in haar ogen die allesbehalve serieus was. Het was een mengeling van gezonde angst op betrapt te worden, de kick, en opgewektheid, met een sausje van adrenaline.
'Ik woon hier namelijk niet, en ik ken ook niemand hier, dus we zullen.. Nouja.. Het begint met een I en het eindigt met een N. En het is verboden en link.' Yaëra pakte het meisje bij de arm en trok haar een haast uitgestorven zijsteeg in, zodat niemand hen kon afluisteren.
'Maar link is leuk,' zei ze toen op een uitdagende toon. 'Link is link en daarom is het leuk.' Wat dom, ze zei het dubbel. Achja.

Yaëra hief haar hoofd op en bekeek de huizen die grensden aan het smalle steegje. Hier en daar zaten poorten in de muren, ze zaten nu vast aan de zijkanten van de huizen en misschien konden ze wel een poort intrappen, of nog beter, eroverheen klimmen om zo in de tuin naar de achterdeur te gaan. Hoe ze die open gingen krijgen wist Yaëra nog niet. Het was waarschijnlijk een raam inslaan (niet handig) of proberen het slot te forceren. Of hopen dat er een raam open stond op de eerste verdieping.
'Goed, wat vind jij van het plan om over één van die poorten heen te klimmen? Dat lijkt me in ieder geval stap één.' Vragend keek ze het meisje aan. 'Ik ben trouwens Yaëra.' Ze liep een stukje vooruit, hield halt bij de eerste poort, een houten bruine met afgebladderde grijze verf en een ijzeren handvat. Yaëra probeerde de klink, maar hij zat dicht. 'Deze proberen?' vroeg ze. 'Als het blijkt dat we niet verder kunnen, kunnen we ook weer terug.'