De shuttle van vandaag had een zeer speciale lading. Voor de gelegenheid had Kyran zijn normale kleding aan. Nog steeds een hoofddeksel, maar een lager jazz-zangers-hoedje en een blauwig jasje. Hij was vandaag weggegaan. Onder luid gelach. Hij herinnerde zich de woorden van zijn moeder nog goed. ''Eik šalin, Kyran.Ir tai žinome.Jei savo nuotykius nepavyksta, ir jūs turite grįžti į mus ...Na, aš nebūtų nustebinti.'' Vrij vertaald betekende dat iets in deze strekking: Ga weg, rot op. En vergeet niet dat we je altijd hebben verteld dat je zou falen. Als je terugkomt bij ons omdat je avontuur mislukt is, we hebben je gewaarschuwd. Tja, van je familie moest je het maar hebben. Zijn broertjes hadden zijn tas onder handen genomen, merkte hij toen hij zijn bagage weg wilde zetten. Uit zijn rugzak hing een eendenvleugel. En hij wist dat daaraan de rest van het bebloedde dierenlijkje moest zitten, verstopt tussen zijn schone kleding. Of zoals het nu dus was.. Kleding. Ook een briefje was op de vleugel geprikt, voordat die provisorisch tussen de twee ritsen was geplet. 'Nenaudingas krūva purvo.' las hij hardop voor, waarna hij zijn hoofd moedeloos tegen de stoel voor hem liet hangen. Hoe veel variaties op deze belediging had hij al niet gehoord? Zo veel dat hij zich automatisch aangesproken voelde. Nutteloos. Goed voor niets. Dat was hij. Kyran. Kyran Tensy Amirgan Kazimeras voluit. Zeventien jaar oud en een nutteloze hoop stront volgens de mensen die zogenaamd het meest van hem moesten houden. Familie. Hij snufte en zonk weg in een rusteloze slaap, terwijl de shuttle wild heen en weer bewoog tijdens het opstijgen.

Kyran's hoofd hing naar achter tegen de leuning, zachtjes ademde hij in en uit. Een gepiep klonk, karaktrestiek voor één bepaald dier. De bar-ba-loot. Zijn eigen en allerliefste bar-ba-loot. Hij en Pip waren de idioot en de bar-ba-loot, wat ontzettend rijmend en leuk. Na dat gepiep volgde een hoofdje wat zich uit de knuffelpositie wrong en poogde Kyran wakker te maken. Maar die weigerde dit. De werkelijkheid was immers zo veel donkerder dan de duisterste nachtmerrie. Ondertussen streek zijn hand op automatische piloot even over Pips hoofdje. ''Nu niet, Pip... Ik.. Ik slaap..'' mompelde hij. Met een zuchtje draaide hij zijn hoofd de andere kant op en greep de beer opnieuw in een soort omhelzing. Terwijl hij net tevreden verder wilde doezelen werd een zacht pootje in zijn gezicht gezet. Om vervolgens met pijnlijk scherpe nageltjes in zijn wang te prikken. ''Auw! Pipsquead, hoe durf je!'' Zijn ogen schoten open, hij keek verwilderd om zich heen. De shuttle stond stil. O.. Daarom was hij zo ruw wakker gemaakt. ''Dankje.'' verontschuldigde hij zich beschaamd bij zijn huisdier. De twee bruine ogen van het beestje leken het hem onmiddelijk te vergeven. Na een liefdevol gebaar door de zachte vacht liep hij naar de bagagerekken toe. Hij belaadde zijn rug met tassen -twee stuks. Groef dan met een verafschuwd gezicht langs het eendenlichaam en viste een zakje marshmellows tevoorschijn. Kyran stapte als laatste de volkomen verlaten shuttle uit, op de voet gevolgd door Pip. Hij liep naar een uithoek van het lanceringsplatform en legde zijn tassen op een hoopje. Probeerde dan met zijn tanden het zakje marshmellows open te scheuren. Net toen dat gelukt was werd hij echter gestoord. Zijn lichtblauwe ogen richtten zich nieuwsgierig op, terwijl Pipsquead zich verlegen achter de benen van zijn beschermer verstopte.

Outfit Kyran;;http://images1.wikia.nocookie.net/__cb20130205053934/seuss/images/thumb/9/90/The-Lorax-image-2_copy.png/180px-The-Lorax-image-2_copy.png Minus de hakbijl xD
[Aressuka only]

'Ja Vulpes, ik kom al.' zegt een meisje glimlachend tegen een jonge vos die om haar benen heen rent. Het vosje maakt piepgeluidjes van enthousiastme terwijl het meisje een knalgroene jas aantrekt. Af en toe staat het vosje even stil, om daarna weer rondjes te rennen. Met een glimlach strikt Aressuka de veters van haar schoenen. Normaal gesproken loopt ze in gympen, maar vanwege het weer draagt ze buiten liever haar stevige bergschoenen. De pijpen van haar spijkerbroek doet ze even goed voordat ze opstaat van haar bed. 'Kom maar, we gaan naar buiten.' Bij het horen van deze woorden rent Vulpes naar de dichte deur van de slaapzaal. Vol ongeduld wacht ze totdat Aressuka de deur opendoet. Aressuka hoeft de deur maar voor een kiertje open te doen om Vulpes naar buiten te zien stuiven. 'Kalm aan schatje, staks verdwaal je weer.' De vos is echter al verdwenen. Aressuka zucht even. Vulpes is af en toe net een klein kind. Maar dat is ook één van de redenen dat ze zo'n goede band heeft met het vosje. Bij Vulpes kan Aressuka even het kind uithangen.

Getransformeerd in een edelhert volgt Aressuka de geur van Vulpes. Met een aardige snelheid rent ze door de gangen. De geur is nog vers, dus makkelijk te volgen. Uiteindelijk is ze buiten op het grasveld. Daar ziet ze Vulpes door de sneeuw rollen. Zodra ze Aressuka in de gaten krijgt rent ze op haar af. Vrolijk rent Vulpes langs de hertenpoten van Aressuka. Ze moet lachen om de capriolen van haar vosje. Als er nu iemand langs zou komen dacht die persoon dat die waanbeelden zag. Een vos die tussen de poten van een hert doorrent terwijl hetzelfde hert staat te lachen. Aan dat beeld komt snel een einde wanneer Vulpes in één keer wegrent. Aressuka heeft dat al vaker meegemaakt, maar dit keer lijkt Vulpes echt wat geroken te hebben. Snel rent Aressuka als hert Vulpes achterna. Het is duidelijk dat het vosje naar een doel gaat. Af en toe verdwijnt ze in de struiken, om er aan de andere kant er weer uit te rennen. De bosjes vertragen Aressuka en ze moet weer op haar hertenneus vertrouwen om Vulpes te vinden.

Uiteindelijk ziet Aressuka haar vosje bij één van de lanceringsplatforms. Vulpes kijkt naar een zittende jongen die een zakje in zijn handen heeft. 'Sorry als mijn vos zit te bedellen.' zegt Aressuka verontschuldigend naar de jongen. ’Vulpes hier.’ Meteen gehoorzaamd de jonge vos en gaat naast Aressuka zitten, nog steeds verwachtingsvol kijkend naar het zakje. ’Mijn naam is Aressuka.’ Ze wil haar hand uitsteken maar beseft dan pas dat ze de jongen een hoef laat zien. Ze vind dat wel een beetje gênant. Snel veranderd ze weer in menselijke vorm. ‘Welkom op Starshine.’ zegt ze blozend. Want ja, je word niet elke dag verwelkomd door een edelhert.


(hij had beter gekund maar ik moest eten)

Verward kijkt Kyran om zich heen. In zijn verwachting zou er een of andere medeleerling aankomen lopen om hem te helpen. Maar helaas. Hij trekt een uiterst zielig gezicht naar de warme pluizebol die nog steeds tegen zijn been geklemd staat. ''Ziet ernaar uit dat we helemaal alleen zijn, Pip.'' Met een krachtige haal scheurt hij dan het zakje open. Há. Zoet en zacht, wit en roze. Klein, maar fijn. Het zijn.... Marshmellows! In zijn hoofd zingt hij deze woorden op een vrolijke melodie. De bijpassende happy grijns staat ook al op zijn gezicht. Even zijn de zorgen vergeten. Even kan hij de dode vogel in zijn tas negeren. Even is hij geen šlamštas, geen regelrecht afval. Nu is Kyran weer de vrolijke Kyran die hij de helft van de tijd is. Met zijn lange vingers vist hij een marshmellow tevoorschijn. ''Kijk eens, Pipske?'' kondigt hij blij aan, voordat hij de marshmellow aan zijn beertje aanreikt. Die omhelst spontaan zijn been nog wat vaster. Het doet hem goed zijn huisdier zo vrolijk te zien, zoals altijd eigenlijk. Eens zien. Welke kant zou hij op moeten? Links, rechts? Of richting het vosje. Wacht, wát? Een vosje. Juist. Kyran haalt zijn schouders op en bukt zich bij het dier. ''Hallo daar, kleintje.'' zegt hij, in een opperbest humeur. Meestal heeft hij niet zo veel geduld met dieren die geen Pip heten, maar momenteel is zijn hele humeur zonneklaar en blij. Uitbundig aait hij over het kopje van het dier, niet eens denkend aan de gevaren die een wilde vos mogelijk met zich mee zou kunnen brengen. ''Wil jij er ook eentje? Ja? Kom maar.. Kom maar bij Kyran.'' Uitnodigend zwaait hij een snoepje heen en weer, knijpt erin om de zachte heerlijkheid ervan te bewijzen. Spreekwoordelijk ziet hij de vos al watertanden. Helaas voor het dier komt er plots een hert aan stormen. Die komt letterlijk het plein opgeraasd Het geluid van rennende hoeven doet hem meteen weer rechtop staan. Verwonderd kijkt Kyran het dier aan. Zijn hier nou alleen maar dieren, of wordt hij gek? 'Sorry als mijn vos zit te bedelen.' Juist ja. Haar vos. Mevrouw beseft toch wel dat ze een hert is? Een dier dat een ander dier bezit en bevelen geeft. Vreemd, uiterst vreemd. Maar de vos, die blijkbaar Vulpes genoemd wordt, gehoorzaamt wel wanneer die geroepen wordt. Een laatste smachtende blik meent Kyran nog op te vangen naar het snoepgoed. ’Mijn naam is Aressuka.’ Hij knikt traag. Een verwonderde lach op zijn gezicht. ''Zo, Aresukka.. Pratend.. Hertje..'' Moet kunnen toch? Hartstikke normaal. Zie je dagelijks. Wow. Een hoef komt dan gevaarlijk dichtbij, waarna Kyran iets geschrokken opkijkt. Hij knippert verdwaasd met zijn ogen en dan staat er plots een bruinharig meisje, waar net een hert was. ‘Welkom op Starshine.’ Hij lacht uitbundig. ''O, dus het zit zo!'' Nu snapt hij waarom ze de vos als een huisdier behandelde daarstraks. ''Mijn naam is Kyran, nieuw hier.'' stelt hij zich voor. Dan draait hij zich om en plukt het beertje achter zich vandaan. Met Pip in zijn armen stapt hij nog een klein stukje naar Aresukka toe. ''En dit is Pipsquead.'' Het diertje kijkt met grote bruine oogjes op en hapt de marshmellow die Kyran nog in zijn hand heeft op. Daardoor werpt ook de jongen een blik op het zakje snoepjes. ''Ik zou je er graag eentje aanbieden, maar ze zijn speciaal voor dieren. Dus.. euhm.. Als Vulpes wilt?''

Uiteindelijk vind Aressuka Vulpes bij één van de lanceringsplatforms. Daar ziet ze het vosje kijken naar een jongen die een zakje vasthoud. Ze verontschuldigd zich voor het feit dat Vulpes staat te bedelen. Veel mensen vinden dat namelijk irritant. Ze roept Vulpes terug die braaf naast haar gaat zitten, nog steeds kijkend naar het zakje. Aressuka stelt zichzelf voor en wil de jongen een hand geven, maar steekt juist een hoef naar voren. 'Zo, Aressuka.. Pratend.. Hertje...' Zegt de jongen verwonderd, waarna hij opschrikt van haar hoef die akelig dichtbij komt. Op dat moment beseft ze pas dat ze nog in hertenvorm is. Ze veranderd snel weer terug in mensenvorm. Blozend heet ze de jongen welkom in Starshine. Als reactie krijgt ze uitbundig gelach. 'O, dus het zit zo!' Ze moet glimlachen van de oprechte reactie van de jongen. 'Mijn naam is Kyran, nieuw hier.' Vervolgens pakt hij een pluizig beertje op, waarbij hij wat dichterbij komt, om aan Aressuka te laten zien. 'En dit is Pipsquead.' Aressuka's ogen worden groter bij het zien van het beertje. 'Wat is die schattig! Ongeloofelijk zo enorm schattig!' Ze voelt zich zowat wegsmelten terwijl twee bruine oogjes haar aankijken. Ze moet lachen als ze ziet hoe Pipsquead een marshmellow opeet die eerst nog in Kyrans hand was. Ze ziet hem kijken naar het zakje. 'Ik zou je er graag eentje aanbieden, maar ze zijn speciaal voor dieren. Dus.. euhm.. Als Vulpes wilt?'

Eigenlijk wilde ze liever niet dat het gebedel van Vulpes beloont zou worden. Maar aan de andere kant bied hij het zelf aan. Bovendien hoopt ze bevriend te worden met deze jongen, echt goede vrienden heeft ze namelijk nog niet. 'Van mij mag het hoor.' zegt ze met een glimlach. 'Ik heb zo het idee dat Vulpes net zo snel van me wegrende om bij jou te komen. Dat is trouwens een goed teken. Ze gaat namelijk graag naar mensen met een goed hart.' Oke, dat klinkt missschien klef, maar het is wel de waarheid. Dankzij Vulpes weet Aressuka welke mensen ze beter kan vermijden. Hoe dat komt weet ze niet. Ze denkt dat... 'Kraaaaaak.' Verschrikt kijkt Aressuka naar de bron van het geluid. Tot haar grote verbazing heeft Vulpes een dode eend in haar bek terwijl ze uit één van Kyrans tassen klimt. Aan de eend te zien was die al een tijdje dood. Het dier ziet er bloederig uit. Niemand zal ooit een bebloede eend in een tas doen tenzij... 'Welke pestkop heeft dat nou in je tas gedaan? Wat een rotstreek!' Ze voelt zich boos worden. Als ze ergens een hekel aan heeft zijn het pesters. 'Kyran, als iemand het waagt om jou te pesten moet je gewoon naar mij komen. Ik haat het als er gepest word!' Ze staat met gebalde vuisten. Hoe kan iemand zo'n aardige jongen treiteren?

Het meisje leek zich te schamen voor het feit dat ze zich als hertje vermomd wilde voorstellen, maar Kyran vond het allemaal wel amusant. En haar blosjes maakten het alleen maar grappiger. Kyran stelde zich nu een blozend hert voor, dat zou best vreemd zijn om te zien. Hij stelde zichzelf voor, zoals beleefd was, met een grote scheve grijns op zijn gezicht. Twee warme klauwtjes op zijn been herinnerden de jongen aan het feit dat er nog een kleine gast aanwezig was. Die viste hij vliegensvlug achter zich vandaan, voordat Pip ook maar kon protesteren. Verontwaardigd werpt Pip hem een blik toe, die Kyran wijselijk negeerde. 'En dit is Pipsquead.' Aresukka reageerde zoals de meeste meisjes deden. Niet dat Kyran zijn kleine Pip vaak bloot had gesteld aan publiek, bang voor wat zijn broers zouden kunnen doen. 'Wat is die schattig! Ongeloofelijk zo enorm schattig!' Hij grijnsde en kriebelde over het kleine hoofdje van zijn beertje. Ja, hij is trots op het feit dat Pip hem zo lief lijkt te vinden. 'Ik zou je er graag eentje aanbieden, maar ze zijn speciaal voor dieren. Dus.. euhm.. Als Vulpes wilt?' Hij grijnsde vriendelijk. In de omgang met anderen was Kyran soms niet zo handig. Maar het is vast slim om een beetje kalm te doen, zodat Aressuka hem kan helpen om alles hier te snappen. Nieuwe school, nieuwe plek. Ver weg van zijn familie. Maar waarom voelde hij zich dan nog altijd niet vrij? Bevrijdt van hun starende blikken en opmerkingen voelde hij zich nog steeds niet helemaal.. vrij. 'Van mij mag het hoor.' Haar schattige glimlach doet hem ook lachen. Kalm blijven, Kyran, hield hij zichzelf telkens voor, schrik haar nou niet af. Maar ze lijkt op dit moment nog gewoon blij. Niet bang voor hem. Wellicht dat dat ook komt omdat zijn outfit de normale versie is. 'Ik heb zo het idee dat Vulpes net zo snel van me wegrende om bij jou te komen. Dat is trouwens een goed teken. Ze gaat namelijk graag naar mensen met een goed hart.' Met zijn hoofd een tikje scheef zond Kyran haar een grijnsje. Dat klonk allemaal leuk. Hier heeft hij misschien inderdaad goed aan gedaan, zich zo normaal te gedragen. Nu kon Aresukka hem in elk geval naar school brengen ofzo. Tegelijk met Aresukka keek de jongen op. Om tot zijn grote schok te zien dat de vos had gevonden wat hij zelf probeerde te negeren. Eendenlijkjes. Een o zo bekend beeld. Hij huivert, onopvallend probeert hij zijn pijn te verbijten. Mykolas, de eikel. Je kan duidelijk zien dat de eend is gemarteld, doodgemarteld. Zijn broers hadden niet eens het fatsoen om het beest onmiddelijk uit zijn lijden te verlossen. Net zoals Kyran. Die werd ook dagelijks mentaal gemarteld. 'Welke pestkop heeft dat nou in je tas gedaan? Wat een rotstreek!' Verbaasd kijkt hij op, een warrige blik. Hij kijkt toe hoe Aressuka zich boos maakt. Het meisje kent hem pas net. En toch maakt ze zich nu al zo druk om zich hem.Hij twijfelde. Was dat een goed teken? Dat betekende vast dat ze hem aardig vond. Of dat.. Of dat zij zelf gewoon hartstikke zorgzaam is. 'Kyran, als iemand het waagt om jou te pesten moet je gewoon naar mij komen. Ik haat het als er gepest word!' Ongemakkelijk ziet hij haar strijdvaardige houding aan. ''Nee..nee...'' verzuchtte hij. ''Het heeft geen zin, Aresukka. Laat het los.'' Pip werd zachtjes op de grond neergezet, waarna Kyran naar zijn tassen toeliep. Daar bukte hij zich bij Vulpes. Voorzichtig, maar niet al te geduldig zorgde de jongen dat het eendenlijkje werd losgelaten. Die ruilde hij om voor een roze marshmellow. Hij gooide de bebloedde verenbende op het dichstbijzijnde grasveld. Met gesloten ogen stond hij stil. Hief zijn handen een tikje op. Donkergroene rook kringelde op uit het gras rond de eend. Een mix van duistere magie en woudmagie. Die werd daardoor verzwolgen, loste op tot as. Die as werd door de grassprietjes opgezogen. Nu was er geen spoor meer te bekennen. De sterkte van zijn duistere magie waarschuwde Kyran al. Hij moest hier niet aan denken. Hij zou het niet toelaten dat zijn broers ook hier nog zijn leven verpesten. Wanneer hij zich weer naar het meisje omdraaide lag er iets triestigs in zijn ogen. ''Het was een afscheidscadeautje van mijn broer Mykolas.'' sprak hij met een scherp sarcasme op het woord cadeau. ''Maar ik ben het al gewend.'' Schuchter haalde hij zijn schouders op en hij veinsde weer vrolijkheid. Een grijns. Lachen, blij zijn. ''Heb jij broers of zussen?'' vroeg hij dan met een luchtige lach.

Het geluid van krakende botten onderbrak Aressuka's gedachten. Tot haar verbazing ziet ze dat Vulpes een dode eend in haar bek heeft. In haar ooghoek ziet ze Kyran verschrikt kijken. Met een paar snelle berekeningen concludeerde ze dat iemand expres die eend in zijn tas had gedaan. Ze liet dan ook duidelijk merken dat ze het een rotstreek vind. Ze zag Kyran warrig naar haar kijken. Is hij niet gewend dat iemand zoiets niet goed vind? Ze probeert hem duidelijk te maken dat hij bij haar terecht zou kunnen voor het geval hij weer gepest word. Want pesterijen, dat doet verschrikkelijke dingen met mensen. Kyran lijkt zich een beetje ongemakkelijk te voelen bij het zien van Aressuka's woede tegenover pestkoppen. 'Nee..nee...' verzucht hij. 'Het heeft geen zin, Aresukka. Laat het los.' Aressuka ziet hoe Kyran zijn beer op de grond zet en naar Vulpes loopt. Hij weet de vieze eendenlijk om te ruilen voor een marshmellow, die met veel smaak door Vulpes word gegeten. Daarna gooit hij de resten van de eend op het gras en laat het verdwijnen in donkergroene rook. Nou ja, niet verdwijnen. Het reduceert tot as, om daarna te verdwijnen naar... iets. Gebruikte hij nou een combie van woudmagie en duistere magie? Aressuka beseft dat de duistere magie versterkt is door de negatieve emotie die Kyran uitstraalt. Kyran draait zich met een droevige blik om. 'Het was een afscheidscadeautje van mijn broer Mykolas.' 'Lekkere broer dan.' zegt Aressuka meer binnensmonds dan hardop. Een sarcastische ondertoon is duidelijk te horen. Gepest worden door je eigen familie. Dat mensen tot zoiets in staat zijn. 'Maar ik ben het al gewend.' gaat Kyran verder. Gewend? Dat is een slecht teken. Hoelang zijn die pesterijen dan al gaande? Dat hij nog niet helemaal gek geworden is verbaasd Aressuka. Dat hij dat al die tijd heeft volgehouden. Mensen die minder sterk in hun schoenen stonden hadden hun eigen leven al beëindigd. Ze huivert even. 'Heb jij broers of zussen?' vraagt Kyran ineens. Het is aan hem te zien dat hij er liever niet over wil praten. Op zijn gezicht is een grijns te zien. Helaas niet zo vrolijke oprechte als eerst. Het is duidelijk dat hij het achter zich wil laten. 'Eh ja. Ik heb een oudere zus, Razina. We hebben samen een hele hechte band. Helaas raakten we elkaar kwijt toen we naar Starshine wilden gaan.' De eerste gedachten aan haar zus doen haar glimlachen. Maar daarna word ze een beetje verdrietig. Hoelang had ze haar al niet meer gezien sinds die dag? 'Ik mis haar enorm.' flapt ze eruit. Ze vind de sfeer een beetje pijnlijk worden. Al die droevige verhalen. En dat alleen maar vanwege een of andere stomme broer. 'Zal ik anders met je meelopen naar het schoolgebouw en je daar een beetje weggewijs maken? Als we hier blijven stilstaan komen we niet echt verder.' Inderdaad, het leven gaat door. Razina is helaas verdwenen en Kyran heeft zijn verleden achter zich gelaten. 'Zal ik één van je tassen dragen? Dan delen we samen het gewicht.' In die zin zit echter een verborgen hint. Aressuka hoopt dat Kyran die begrijpt. Ze wil hem helpen, dat staat vast. Nu hoopt ze dat hij haar hulp aanneemt.

Kyran's emoties laten zich snel beïnvloeden door gedachten en gebeurtenissen. Kleine, vluchtige opmerkingen kunnen zijn humeur al doen omslaan. Hij is instabiel. Maar is dat gezien zijn verleden echt zo raar? Deze jongen heeft veel meegemaakt. En dat alles heeft hem zeker niet onaangeraakt gelaten. Hij is erdoor veranderd, wie weet hoe hij in een ander gezin zou zijn geworden. 'Het was een afscheidscadeautje van mijn broer Mykolas.' Woorden die al genoeg zeggen. Een gemartelde eend tussen iemands spullen leggen. Dat is niet normaal. Maar het trieste is dat Kyran het werkelijk gewend is, nauwelijks verrast het bloed hem meer, nauwelijks doen de glazige ogen van de eend hem nog walgen. 'Lekkere broer dan.' vangt hij op van haar gemompel. Tja, zij heeft vast makkelijk praten, bedenkt hij somber. Hoe slecht en afschuwelijk Mykolas en Vincentes ook zullen worden, hoe pesterig hun gedrag ook is. ze blijven zijn broers en niets in het heelal kan daar iets aan veranderen. Hoe zou Aressuka reageren als ze wist dat zijn broer hiertoe waarschijnlijk aangespoord is door hun moeder? Hij heeft nu al het idee dat ze het liefst zijn huis binnen zou stormen om orde op zaken te stellen. 'Maar ik ben het al gewend.' meldt hij met een flauwe glimlach en een geruststellende blik. Dit is niet haar probleem. Dit is niet haar gevecht. Hij moet het zelf oplossen, en niemand anders voor hem. Een halve zucht. Kyran weet dat hij steeds strakker vast komt te zitten in de depressieve golf. Dat kan hem niet nu gebeuren. Hij heeft geen zin om zijn eerste dagen door te brengen in een donkere wolk. Wilskrachtig forceert hij de vrolijkste herinneringen in zijn gedachten. 'Heb jij broers of zussen?' Nu nog nep, maar als ze hem weet af te leiden zal zijn goede humeur wellicht weer in volle sterkte terugkeren. Zijn leven heeft altijd al in het teken van deze moodswings, deze ups en downs gestaan. Hij is het gewend, wederom. 'Eh ja. Ik heb een oudere zus, Razina. We hebben samen een hele hechte band. Helaas raakten we elkaar kwijt toen we naar Starshine wilden gaan.' Kwijt? Dat klinkt niet goed. Ook Aressuka lijkt in het verdrietige dal weg te zakken. Dat was niet de bedoeling van dit alles, om haar óók verdrietig te krijgen... Nee, nee. Zij moest hem juist afleiden zodat ze allebei weer blij waren. Wat moet hij nu doen? Haar troosten? 'Ik mis haar enorm.' Ja, ze heeft steun nodig. 'Ik, ehm, weet zeker dat Razina heeft gezorgd dat ze goed terecht is gekomen.' Wauw, geweldige peptalk hoor, Kyran. Echt iets om trots op te zijn. 'Als ze een beetje op jou lijkt snap ik waarom je haar mist.' Mompelt hij dan met een onhandig lachje. Kyran is werkelijk nooit goed geweest in vriendschappen opbouwen, omdat hij er nooit echt de kans voor kreeg. Want wie met hem optrok kreeg een hele lading gepest over zich heen, onder leiding van zijn broers. Maar hij doet zijn uiterste best om dit meisje niet af te schrikken en tot nu toe lijkt het te werken. 'Zal ik anders met je meelopen naar het schoolgebouw en je daar een beetje weggewijs maken? Als we hier blijven stilstaan komen we niet echt verder.' Dankbaar voor deze wending weg van het verdriet knikt hij. 'Zal ik één van je tassen dragen? Dan delen we samen het gewicht.' Verbaasd door zo veel vriendelijkheid toont hij voor het eerst in tijden zo'n warme, oprecht dankbare lach. Niet vaak had hij de kans die te gebruiken. 'Heel graag. Ik heb een overdosis aan spullen mee, geloof ik.' Tja. Een hoed neemt bijvoorbeeld best veel plek in. 'Bedankt voor je hulp, Aressuka.' De jongen neemt kort zijn hoed af, een gebaar wat hoffelijk maar ook vrolijk en energiek is. De Kyran die hij zelf graag ziet is godzijdank weer terug. Hij bukt zich dan bij de spullen. Ook Pip struint naar hem toe. Met een grijns ziet hij hoe Pip een van de kleine tassen opneemt. 'Thanks kleintje, neem jij maar weer de lichtste spullen hè.' Zegt hij plagerig. Dan neemt hij zelf een rugzak, een hoedendoos en een normale koffer. Voor Aressuka is er dan nog een rolkoffer over. Hij moest alles meenemen, want wat thuis bleef was slachtoffer van de sloopzucht van twee jongemannen, het bekende verhaal. 'Als jij die kan nemen zijn we al een heel eind.' Zegt hij met een warme ondertoon in zijn stem. 'Welke kant op?' Vraagt hij terwijl hij een halve cirkel maakt met zijn arm.

Aressuka hoort Kyran zuchten nadat hij vertelde dat hij het gepest gewend was. Hij probeerde het gesprek een andere richting op te krijgen door aan haar te vragen of ze broers of zussen heeft. Ze vertelde over haar zus Razina en de hechte band die ze hebben. Ze voelt zich verdrietig worden omdat ze haar zus zo mist. 'Ik, ehm, weet zeker dat Razina heeft gezorgd dat ze goed terecht is gekomen.' zegt Kyran. Natuurlijk kent Kyran Razina niet, maar hij heeft wel gelijk. Ze zal zich wel redden. En wat kan Razina hier eigenlijk doen op Strarshine? Ze is 23 jaar oud. 'Als ze een beetje op jou lijkt snap ik waarom je haar mist.' gaat Kyran verder. Ja Razina en zij lijken zeker op elkaar. Maar wil Kyran daarmee zeggen dat hij haar aardig vind? Aressuka ziet een klein lachje op zijn gezicht. Wie weet mag hij haar echt. Dat zorgt ervoor dat Aressuka zich alweer wat beter voelt. Ze bied hem aan om hem een beetje de weg te wijzen naar school toe. Bovendien zegt ze dat ze hem wilt helpen met het dragen van zijn spullen, om de last te verdelen. In die vraag zit een verborgen hint, maar Aressuka kan nooit zeker weten of hij de hint ziet. Als reactie krijgt ze een warme glimlach van Kyran te zien. Ze lijkt zowat zijn dankbaarheid te voelen. Zal het haar dan toch ooit lukken met auralezen? 'Heel graag. Ik heb een overdosis aan spullen mee, geloof ik.' Dat kan hij gerust zeggen ja. Wat een spullen liggen hier zeg. 'Bedankt voor je hulp, Aressuka.' En met een vrolijk gebaar doet hij zijn hoed even voor haar af. Ze voelt zich een stuk beter. Dat heeft ze altijd als ze iemand kan helpen, maar dit geval heeft nog iets extra's. In de tussentijd pakt Kyran zijn spullen bij elkaar. Pip helpt hem door ook iets te dragen. Glimlachend ziet Aressuka hoe de twee met elkaar omgaan. Kyran pakt zelf een hoop spullen, op een rolkoffer na. 'Als jij die kan nemen zijn we al een heel eind.' zegt hij tegen Aressuka. Opnieuw voelt ze de vriendelijkheid die van hem afstraalt. Is hij gewoon makkelijker aura te lezen dat ze het opmerkt? Misschien wel. Wie weet kan ze met zijn hulp wel trainen. Tot nu toe kon ze maar flarden van dingen opmerken. Alleen haar zus was helemaal te lezen met behulp van aura. 'Welke kant op?' vraagt Kyran terwijl hij de mogelijke richtingen aanwijst. 'Volg me maar.' zegt Aressuka. 'We gaan een iets andere kant op dan naar waar ik net vandaan kwam. Anders moeten we door de struiken heen.' Dat zou wat zijn zeg, denkt ze grinnikend.
Samen lopen ze op het pad richting Starshine. 'Ik ben zelf hier net een maandje of zo, dus ik weet helaas niet alles.' Ze hoopt maar dat Kyran dat niet al te erg vind. Maar haar kennende gaat ze de jongen overspoelen met informatie. Dus misschien is het beter dat ze niet alles weet en kan vertellen. 'Maar ik weet al genoeg om je oren eraf te praten. Om te beginnen heb je verschillende afdelingen waar leerlingen verblijven. De planeet waar je vandaan komt geeft aan welke afdeling dat is. Ik kom zelf van Nova, dus ik verblijf op de lichtetage.' Ze stopt even met praten, bang dat Kyran alle informatie niet kan bijbenen. Hij heeft ook zoveel spullen bij zich. Een rugtas een koffer en een soort grote doos. Zal dat niet te zwaar zijn? Op dat moment let Aressuka even niet goed op. Ze stapt langs het randje van het betegelde pad en verliest haar evenwicht. Van schrik laat ze de rolkoffer los, die op het pad blijft staan, en valt met haar gezicht op de tegels. Ze voelt een intense pijn in haar neus. Daar komt trouwens ook een krakend geluid vandaan. Langzaam probeert ze op te staan. De eerste druppels bloed liggen al op de grond.

Hun ontmoeting ging goed tot nu toe, bedacht Kyran, stiekem opgelucht. Het is maar goed dat de reis hem zo heeft uitgeput, daardoor heeft geen energie om haar af te schrikken. Zonder dat uiteraard te bedoelen. Maar Kyran's gedrag is in de loop van de jaren steeds exentrieker en wereldvreemder geworden. Onbewust, ongewild. Het is voor hem moeilijk om normaal te doen, omdat hij nooit echt contact heeft gehad met normale dingen. Familie die je haat, dat is niet normaal. Gepest worden door je basisschoolleraar, dat is niet normaal. Kyran, hij is niet langer de normale vrolijke jongen die hij ooit was. 'Welke kant op?' Vroeg hij dan, hopend dat ze zo vlug mogelijk op weg gaan. Want hij merkte aan Pip dat die moe was geworden van al het gedoe en alle emotie's. Het diertje lijkt dan misschien altijd vrolijk, maar is in werkelijkheid zeer gevoelig voor de gevoelens van zijn beschermer, Kyran. 'Volg me maar.' Hij knikte instemmend. Dat, dát was een heel goed plan. 'We gaan een iets andere kant op dan naar waar ik net vandaan kwam. Anders moeten we door de struiken heen.' Hij lachte vrolijk. In haar hertenvorm was dat uiteraard geen probleem, maar met al die tassen? Ze gingen vlug op weg, Kyran liep opgewonden naast Aresukka. Ze was aardig en dat betekende een goed begin hier op deze school. Nieuwsgierig nam hij de omgeving in zich op. 'Ik ben zelf hier net een maandje of zo, dus ik weet helaas niet alles.' Onverschillig haalde hij zijn schouders op. ''Alles, alles. Wie heeft er nou alles nodig.'' merkt hij lachend op. 'Maar ik weet al genoeg om je oren eraf te praten. Om te beginnen heb je verschillende afdelingen waar leerlingen verblijven. De planeet waar je vandaan komt geeft aan welke afdeling dat is. Ik kom zelf van Nova, dus ik verblijf op de lichtetage.' Gelukkig heeft Kyran vroeger genoeg met boomstammen moeten zeulen om dit aan te kunnen, al voelt hij de banden van zijn tas pijnlijk in zijn huid drukken. ''Ah, ok. Gren, gren. Dat betekent dus voor mij de woudetage?'' concludeert hij vragend. Stokstijf staat hij dan stil. ''Hey!'' roept hij in een soort vage poging haar te helpen. Hij is te laat, ze is al gestruikeld en gevallen. Onmiddelijk gooit hij zijn spullen neer, de onbelangrijke levenloze voorwerpen zijn niets vergeleken met een gewond meisje. ''Ares, gaat het wel?'' vroeg hij bezorgd. De jongen bukt bij haar neer en helpt haar overeind, op zijn eigen onhandige manier zorgzaam. ''J-je bloedt.'' stottert hij, alvorens haar weer even los te laten en naar zijn tassen te springen. Daar trekt hij een schone groene zakdoek uit. ''Hier, ehm, voor je neus.'' zegt hij verlegen lachend. Dan hurkt hij neer en kijkt naar de rand, die inderdaad een gevaarlijk struikelpunt lijkt te zijn. Had hij maar aardmagie, dan kon hij dit gemakkelijk oplossen. Ach, het is te hopen dat anderen beter opletten. ''Ben je verder nog helemaal heel?''

Eindelijk, na al die weken hier op Starshine leert ze iemand wat beter kennen dan alleen maar van naam en magiesoort. Iemand die het moeilijk heeft gehad, net zoals zij. Hoewel Aressuka het op een andere manier moeilijk had. Haar grootouders op Gren die in korte tijd overleden. Het feit dat ze samen met Razina niet naar huis kon omdat er een ziekte zou heersen op Nova. Uiteindelijk belandde de twee zussen bij hun gescheiden oom op Shadra. Het lag niet aan oom Desmond dat Aressuka het moeilijk had. Het lag aan Shadra zelf. Razina was geboren op Razen en de Shadraanse duisternis deed haar minder dan bij de geboren Novaanse Aressuka. Bovendien is Razina ouder en kon ze het beter handellen om in de duisternis te leven. Maar Aressuka veranderde langzaam. Ze doet alsof er niks aan de hand is. Maar de incidentele bezoekjes van de meest enge nachtmerries bewijzen het tegendeel. Aressuka heeft een andere kant ontwikkeld, een duistere kant. Alleen haar zus weet ervan af. En zo wil Aressuka het houden. Pas als ze iemand vind die ze werkelijk kan vertrouwen, zal die het te weten komen.
Maar nu leert ze Kyran kennen. En op de een af andere manier mag ze hem wel. Ze voelt zelfs een beetje zijn gevoelens met de aura-techniek, iets wat ze alleen bij haar zus kan. Aressuka wil Kyran wel wat beter leren kennen en hem tevens helpen. Daarom bied ze hem aan om wat te dragen en hem de weg te wijzen. 'Welke kant op?' vraagt Kyran. 'Volg me maar.' en Aressuka pakt de rolkoffer die ze van Kyran mee kan nemen. 'We gaan een iets andere kant op dan naar waar ik net vandaan kwam. Anders moeten we door de struiken heen.' Ze hoort Kyran lachen om haar grapje. Zelf moet ze er ook om glimlachen. Ja, ze mag die jongen wel. Zolang ze maar geen rare blunders meer uithaalt. Jezelf voorstellen in hertenvorm zorgt voor vreemde gezichten, dat is nu wel duidelijk. Terwijl Kyran zijn ogen de kost geeft vertelt ze dat ze helaas nog niet alles weet. Ze ziet Kyran zijn volgeladen schouders ophalen. 'Alles, alles. Wie heeft er nou alles nodig.' zegt hij lachend. Daar heeft hij wel gelijk in. 'Maar ik weet al genoeg om je oren eraf te praten. Om te beginnen heb je verschillende afdelingen waar leerlingen verblijven. De planeet waar je vandaan komt geeft aan welke afdeling dat is. Ik kom zelf van Nova, dus ik verblijf op de lichtetage.' vervolgt Aressuka. 'Ah, ok. Gren, gren. Dat betekent dus voor mij de woudetage?' concludeert hij. Aressuka knikt. 'Jup, dat klopt.' Ze kijkt even naar Kyran. Kan hij dat allemaal dragen? Terwijl ze zich dat afvraagt hoort ze niet Kyrans waarschuwing, kijkt ze niet uit, en valt plat voorover op de grond. Ze hoort haar neus kraken en voelt een intense pijn. Vlak onder haar neus kleuren de grijze tegels van het pad al rood. Aaw, moet dat nou? Waarom moet ze nou weer haar neus breken? Dat is gewoon genânt. 'Ares, gaat het wel?' hoort ze Kyran vragen. Ze voelt lichtjes bezorgdheid van hem afstralen. Vervolgens voelt ze Kyran zelf, die haar van de grond overeind helpt. Niet echt proffesioneel maar dat maakt haar weinig uit. Het gaat haar om het gebaar. 'J-je bloedt.' stottert Kyran. Ze voelt dat hij haar even loslaat om daarna met een groene zakdoek terug te komen. 'Hier, ehm, voor je neus.' lacht hij verlegen. Aressuka zet de zakdoek tegen haar neus en voelt het vochtig worden van haar eigen bloed. 'Ben je verder nog helemaal heel?' vraagt Kyran. 'Mwa, misschien wat schrammen of zo. Op die gebroken neus na gaat het prima met me.' Achter de zakdoek langs probeert ze te glimlachen. 'Af en toe ben ik een enorme klungel. Maar over een aantal dagen kan ik er wel om lachen hoor.' Ze wil Kyran niet al te ongerust maken. Bovendien is het maar eens tijd om haar neus te fiksen. Nu het niet meer zo erg bloed doet ze de zakdoek van haar neus. Ze legt haar beide handen op haar neus en concentreert zich diep. Een fel licht komt van haar handpalmen vandaan. Haar neusbot verplaatst zich naar de plek waar die hoort te zitten en haar weefsels herstellen zich. Dit alles duurde enkele minuten. Met een herstelde neus kijkt ze beteuterd naar de besmeurde zakdoek in haar hand. 'Het spijt me van je zakdoek.' Ze klemt met haar rechterelleboog en haar knie de zakdoek vast. Met haar linkerhand trekt ze de zakdoek strak. Ze kijkt even naar de lucht. Het zonnetje is een beetje waterig, maar misschien lukt het nog. Het is een kwestie van er snel genoeg bij zijn nu de vlek nog nat is. Een droge vlek is namelijk moeilijker. 'Misschien kan ik hem nog schoonkrijgen.' Met haar vrije rechterhand probeert ze de zonnestralen te verzamelen. Vervolgens richt ze deze op de bloedvlek in de zakdoek. Langzaam maar zeker verdwijnt de vlek. Met een glimlach ziet ze hoe er slechts een wazige plek op de zakdoek overblijft. Ze overhandigd de zakdoek aan Kyran. 'Ik heb de vlek er niet geheel uitgekregen, maar je moet goed kijken om het te zien.' Met een dankbare lach kijkt ze hem aan. 'Ik vind het heel aardig wat je net voor me deed. Dankjewel Kyran.' Dat mensen hem zo slecht behandeld hebben snapt ze niet, want wat zij nu voor haar ziet staan is iemand met een hart van goud. En zonder dat ze het doorheeft staalt Aressuka een beetje, maar dan letterlijk.

Hij volgt haar terwijl hij in zijn hoofd een liedje neuriet. De vrolijke jongen houdt zichzelf in. Niet hardop zingen, dat schrikt wel eens mensen af. 'Ah, ok. Gren, gren. Dat betekent dus voor mij de woudetage?' Gelukkig gelooft hij dat dit geen domme fout is. Hij heeft het goed. Hij snapt het. Hij is niet nutteloos. En dat zal hij aan zijn moeder bewijzen. Aan iedereen. 'Jup, dat klopt.'
Na een lelijke val van Aressuka komt hij haar zo snel mogelijk helpen. Op zijn eigen onhandige manier. De jongen is niet zo goed met sociale contacten, is en blijft bang dat hij weer gescheld over zich heen zal krijgen. Al merk je het aan zijn vrolijkheid misschien niet, Kyran is kwetsbaarder dan hij lijkt. 'Ben je verder nog helemaal heel?' Hij hoopt het maar. Als ze gewond is.. Wat moet hij dan doen? Wat als de anderen hem de schuld geven? Ze zullen dan vast zeggen dat hij beter op haar had moeten letten. Zelfs dit kon hij niet. Is het raar dat hij zich schuldig voelt? 'Mwa, misschien wat schrammen of zo. Op die gebroken neus na gaat het prima met me. Af en toe ben ik een enorme klungel. Maar over een aantal dagen kan ik er wel om lachen hoor.' Ok. Mooi zo. ''Ik vind je helemaal niet onhandig. Mijn moeder schreeuwt altijd als ze struikelt en dan zegt ze dat het onze schuld is.'' Waarom zegt hij ons, terwijl hij dondersgoed weet dat alleen hij de schuld krijgt? Misschien wil hij gewoon niet dat zij enkel denkt dat hij een zielig triest geval is, met een hatelijke familie. Nee, ze mag niet weten hoe erg het allemaal was. Dat draagt hij allemaal zelf, zoals hij al zijn hele leven doet. Verbaasd kijkt hij dan toe hoe ze haar neus in fel licht zet. ''Wow.'' mompelt hij zachtjes. Dat is wel wat anders dan de saaie mensen bij hem thuis. Die veranderen niet in herten, noch kunnen ze met hun handen licht veroorzaken.Novanen waren zo te zien heel anders dan de mensen uit zijn dorp. 'Het spijt me van je zakdoek.' Kyran kijkt haar verbouwereerd aan. ''Huh?'' Ohja, de zakdoek. Die was hij glad vergeten. ''Dat geeft toch niet.'' stelt hij haar gerust, maar Aressuka is vastbesloten. Dus hij laat haar maar begaan, nieuwsgierig naar haar andere trucjes. 'Misschien kan ik hem nog schoonkrijgen.' Langzaam verbleekt het bloed, alsof het er nooit zat. 'Ik heb de vlek er niet geheel uitgekregen, maar je moet goed kijken om het te zien.' Hij wierp nauwelijks een blik op de zakdoek, propte die gewoonweg in zijn zak. Onbelangrijk. Hij had enkel oog voor Aressuka, die steeds interessanter. ''Prima~!'' antwoordt hij vrolijk. 'Ik vind het heel aardig wat je net voor me deed. Dankjewel Kyran.' Daar wordt deze jongen een beetje stil van. Hij probeert te bedenken wat hij nu dan moet zeggen. Ongemakkelijk kijkt hij haar aan. Mensen noemen hem meestal niet aardig, maar gek. Ze zeggen geen dankjewel, maar rot op en aan de kant. Hij glimlacht dan maar. ''No problemo.'' Luchtig is zijn stem, maar het kost hem moeite om haar niet te vragen of ze hem echt aardig vindt. ''Laten we verder gaan.'' Zenuwachtig en verlegen pakt hij zijn spullen haastig op en loopt verder. Ja, lief doen tegen Kyran is genoeg om hem helemaal te doen stressen, blijkt nu.

Ze keek even niet uit en plof, ze viel met haar neus op de grond. Gebroken. Natuurlijk moest ze weer eens wat stoms doen zoals haar neus breken. Gelukkig lacht Kyran haar niet uit, hij helpt haar juist overeind. De weinige Shadranen die ze had gezien zouden haar namelijk vierkant hebben uitgelachen om haar blunder. Wat dat betreft heeft ze geluk met hem. Bezorgt vraagt hij of alles goed met haar is. Ach wat schrammen en een gebroken neus, legt ze hem uit. Ze vertelt er ook maar bij dat ze soms een beetje klungelig is. 'Ik vind je helemaal niet onhandig. Mijn moeder schreeuwt altijd als ze struikelt en dan zegt ze dat het onze schuld is.' vertelt Kyran. Vanachter de zakdoek die Kyran haar voor haar gebroken neus heeft gegeven, kijkt ze hem verbaasd aan. Aressuka weet even niet wat ze daarop moet zeggen. Ze vind het maar raar dat iemand die ergens de schuld aan heeft deze doorschuift naar iemand die onschuldig is. 'Ik zou gewoon om mijn eigen onhandigheid hebben gelachen.' zegt ze vanachter de zakdoek. Het bloeden is ondertussen al minder geworden en ze geneest haar neus. Ze hoort een kleine uiting van verbazing waardoor ze moet glimlachen. Waarschijnlijk heeft Kyran dus nooit de genezende krachten van een Novaan gezien. Nadat ze haar neus had genezen bood ze haar excuses aan voor de besmeurde zakdoek. Kyran lijkt een beetje afwezig te reageren, alsof hij iets zag wat veel interessanter is. 'Dat geeft toch niet?' zegt hij vervolgens. Maar Aressuka vind het wel zo netjes om wat terug te doen. Met wat lichtmagie weet ze grotendeels de vlek uit de zakdoek te krijgen. Toen ze dat gedaan had, gaf zij de zakdoek terug aan Kyran, die het weer in zijn zak propte. Een klein woordje kreeg ze als reactie. Misschien was dat gebaar niet voldoende om haar dankbaarheid aan te geven. Dus zegt ze het gewoon tegen hem. Maar ze word een beetje ongemakkelijk aangekeken. Is hij het niet gewend om bedankt te worden? Aressuka krijgt steeds meer het idee dat er iets mis is met Kyran. Alsof hij nooit een aardig iemand meegemaakt heeft. Uiteindelijk zegt hij luchtig dat het geen probleem is. Aressuka merkt echter iets op met aura. Wat het is weet ze niet, ze is nogal slecht in auralezen. Maar Kyran lijkt zich niet helemaal op zijn gemak te voelen. 'Laten we verder gaan.' zegt hij terwijl hij snel zijn spullen pakt. Haastig loopt hij op het pad. Wat moet ze nou doen om de spanning een beetje bij hem weg te krijgen? Het is niet Aressuka's bedoeling dat Kyran straks stijf van de zenuwen de school binnenkomt. Ze pakt snel zijn rolkoffer en rent naar hem toe, totdat ze met dezelfde snelheid naast elkaar lopen. 'Hey ehm Kyran.' zegt ze twijfelend. Hoe kan ze hem nou wat laten ontspannen? Ze is hier minder goed in dan ze hoopte. Maar ja, zij en haar zus hebben aan een half woord genoeg. Maar wat moet ze nu zeggen? Zijn aandacht heeft hij in ieder geval al. 'Ehm. Zou je het goed vinden als we bevriend worden? Als er iets is kan je altijd bij mij terecht.' Ow man. Wat zegt ze nu weer? Straks word die knul al helemaal zenuwachtig. Maar gezegt is gezegt. En bovendien wil ze wat meer over hem teweten komen. Er is gewoon iets met hem en daar wil ze hem mee helpen. Ze kijkt hem met een klein lachje aan, in de hoop dat ze allebei een beetje ontspannen. In haar ooghoek ziet Aressuka dat ze bijna bij het kasteel zijn.

If this is all a dream, please don't wake me up.
Ruw is zijn antwoord. Geen reactie op haar werkelijk lieve woorden. 'Laten we verder gaan.' is alles wat hij eruit krijgt. In zijn hoofd zweven zo veel woorden, zinnen, reacties rond. Maar hij durft het niet, kan het niet zeggen. Het is niet gemeen bedoeld dat Kyran zo onhandig reageert. Het is voor hem werkelijk ongemakkelijk dat Aressuka zo doet. Hij is zelf nog nauwelijks gewend aan het idee dat hij nu écht weg is van zijn ouders, zijn broers, zijn hatelijke omgeving. Dit is de eerste dag dat hij echt vrij is. En als er dan een meisje naar je toekomt om je te helpen is dat al ongelofelijk. Dan heeft Aressuka ook nog eens zo'n lieve lach en ze is zo ontzettend vriendelijk. Hij kan er gewoon niet mee omgaan. In zijn ogen is enkel één ding mogelijk. Weglopen van zijn problemen. Hij wil haar niet kwijt raken, maar is te bang om iets stoms te zeggen. Dus zwijgend tilt hij zijn spullen op en loopt door. 'Hey ehm Kyran.' Ze is niet weg. Hij voelt zijn wangen gloeien bij het horen van haar stem. De jongen kijkt kort om en werpt onwillekeurig een lach naar Aressuka. Dit lijkt haast wel een droom. Een veel te mooie droom. En dan zou hij zometeen wakker worden van de schelle stem van zijn moeder of een emmer water over zich heen. Hij wil niet wakker worden. Nee. Dan ligt hij liever in een coma, als dat betekent dat hij hier blijven mag. De werkelijkheid waaruit hij gevlucht is was zo hard en kil dat hij elke andere mogelijkheid met beide handen aangrijpen zal. Haastig loopt hij op het pad. Waarom vlucht hij weg van iemand die zo aardig doet? Hij twijfelt, loopt dan iets langzamer. zenuwachtig bijt hij op de binnenkant van zijn wang. 'Ehm. Zou je het goed vinden als we bevriend worden? Als er iets is kan je altijd bij mij terecht.' Hij reageert niet meteen, bang dat hij weer enkel stomme dingen zal zeggen, terwijl zij zo lief doet. Hij zucht half, haalt diep adem en kijkt haar dan vastbesloten aan. Ze zijn op korte afstand van het kasteel, dit in zijn kans. Hij stopt met lopen, glimlacht zwakjes. ''Ik ben blij dat jij.. D-dat...'' Hij hakkelt en bloost. Verdomme. Waarom lukt het niet eens om de woorden in zijn hoofd uit te spreken. ''Dat ik jou tegen ben gekomen.'' Ja. Ok. Het is een begin. Nu nog verder gaan. ''En.. Ik.. Je bent aardig.'' Hij bidt dat Aressuka begrijpt dat hij het goed bedoelt. Hij is dan wel onhandig en vreemd, maar een vriendin zou hij zeker wel kunnen gebruiken. En hij meent wat hij zegt. Pipsquaed waggelt naar Aressuka toe, ziet Kyran nu tot zijn verbazing. Het beertje heeft de doos die hij droeg naast Kyran laten staan en omhelst nu het linkerbeen van het meisje. ''Pip!'' roept Kyran geschrokken. ''Niet doen..'' Maar zijn autoriteit lijkt niet te gelden, aangezien het pluizebolletje zijn klauwtjes zachtjes in haar been gedrukt houdt en met grote bruine oogjes naar haar opkijkt. Verslagen zucht de jongen en glimlacht dan, hopend dat Aressuka het niet erg vindt dat ze door een beertje in een minihoudgreep genomen is.

Aressuka krijgt steeds meer de indruk dat er iets met Kyran aan de hand is. Normaal gesproken zou iemand blij reageren op haar compliment, Kyran niet. Ze ziet hem weglopen richting het kasteel. Maar ze moet en zal hem vertellen wat ze wil zeggen, namelijk dat hij bij haar terecht kan als er iets is. Ze wil hem helpen. Aressuka wil deze jongen, die in haar ogen best kwetsbaar is, beschermen. Ze roept zijn naam. Ze ziet Kyran zich even kort omdraaien. Ziet ze hem licht blozen? Een kleine lach? Maar hij draait zich weer om. Hoewel. Loopt hij wat langzamer? Wat is er toch met die jongen? Er moet echt iets grandioos mis zijn gegaan in zijn jeugd. Dat weet Aressuka nu zeker. Door deze gedachten krijgt ze enorme medelijden met hem. En eigenlijk zit ze een beetje in hetzelfde schuitje. Ze heeft namelijk vreselijke dingen meegemaakt die haar nu nog achtervolgen. Misschien kan ze in het reine met haar verleden komen door Kyran te helpen. 'Ehm. Zou je het goed vinden als we bevriend worden? Als er iets is kan je altijd bij mij terecht.' weet ze te zeggen. Het duurt even voordat Kyran reageert. Aressuka ziet hoe Kyran moed lijkt te verzamelen. ''Ik ben blij dat jij.. D-dat...'' Ze hoort hem hakkelen en ze ziet Kyran blozen. Die arme jongen weet echt niet wat hij moet zeggen. ''Dat ik jou tegen ben gekomen.'' Aww, meent hij dat? Dat is zo lief. Ze heeft het idee dat ze weer moet blozen. ''En.. Ik.. Je bent aardig.'' 'Dank je. En sorry dat ik je zo verlegen maak.' zegt Aressuka. Ze begrijpt wat Kyran haar probeerde te zeggen. Eigenlijk zou ze hem een knuffel willen geven zodat hij wat ontspant. Ze wil hem zo graag helpen. Net als ze op Kyran af wil lopen ziet ze Pip naar haar toe komen. Ze kijkt met een warme glimlach naar het beertje. Tot haar verbazing knuffeld het diertje haar linkerbeen. ''Pip!'' roept Kyran naar zijn huisdier. ''Niet doen..'' Maar het beertje blijft Aressuka's been vasthouden. Met grote ogen kijkt Pip haar aan. De blik van dat beertje, het is zo schattig. Aressuka gaat half op de grond zitten, haar rechterbeen geknield en haar linker half gebogen, zodat Pip haar kan blijven vasthouden. Met haar gezicht is ze vlak bij het hoofdje van het beertje. 'Heey Pip, je mag dit van me aan je goede vriend geven.' zegt Aressuka, om vervolgens Pip een knuffel te geven. Niet té stevig natuurlijk, ze wil het diertje niet pletten. Maar een knuffel zoals ze ook weleens aan Vulpes geeft. Tijdens de omhelzing ziet Aressuka hoe Vulpes naar Kyran loopt, om vervolgens rechtop tegen zijn been aan te staan. Die malle vos probeert op haar manier een soort van knuffel te geven. Wat moet dit er vreemd uitzien zeg, twee mensen die door andermans huisdier geknuffeld worden. Maar misschien laten diezelfde huisdieren zien wat hun baasjes niet durven te zeggen.

Hoe laat je aan iemand zien dat je diegene waardeert, als je zelf nooit bent gewaardeerd? Het is lastig, haast onmogelijk. En eng, best wel eng. Dit is een hele nieuwe emotie voor Kyran. Vriendschap is een begrip wat hij nauwelijks kan bevatten. De betekenis kent hij. Helaas niet uit eigen ervaringen. Nee. De mensen die hij als vrienden zou kunnen beschouwen zijn eigenlijk alleen de paar passieve medeleerlingen die te aardig waren om hem keihard uit te lachen, maar tegelijk ook te laf om echt voor hem op te komen. En dan nu dit. Aressuka. een meisje dat al kwaad wordt bij de gedachte aan gepest, ze balde daarstraks haast haar vuisten van woede. Tja, zulke aversie van pestgedrag is Kyran vreemd. Degenen die niet meededen negeerden het allemaal zo goed mogelijk. Af en toe, in zeer zeldzame gevallen wierp iemand hem een lach toe zonder dat hij werd uitgelachen. Op zoiets kon hij dan weer weken teren. Het is als je dit alles i beschouwing neemt dan ook helemaal niet verwonderlijk dat zijn reactie zo gek is. 'Ehm. Zou je het goed vinden als we bevriend worden? Als er iets is kan je altijd bij mij terecht.' Magische woorden. Gnoeg om hem moed te geven. Genoeg moed om langzaam zijn mond open te trekken en haar te antwoorden. ''En.. Ik.. Je bent aardig.'' Beëindigt hij zijn gestotter. Stukje bij beetje is het eruit gekomen, wat hij zeggen wilde. 'Dank je. En sorry dat ik je zo verlegen maak.' zegt Aressuka. Ze blozen nu allebei tegelijkertijd. "Geen probleem." mompelt hij. Verlegen is stukken beter dan verdrietig, is de conclusie die hij heeft getrokken. ''Pip! Niet doen..'' Hij doet een poging om streng te kijken. Wat jammerlijk faalt. En het beertje blijft lekker doen wat hij zelf wil. zucht... De pogingen Pip te berispen opgevend ziet hij tot zijn verbazing wat er nu gebeurd. Pip wordt geknuffeld. Voelt hij nou werkelijk een steek van jaloezie? Een groene emotie, maar dan slecht. Nee, niet zoals kalmte, maar als gif. jaloers. Kyran wil het niet toegeven, maar ergens wilde hij nu wel van plaats wisselen, zodat Pip hier alleen toe moest kijken. 'Heey Pip, je mag dit van me aan je goede vriend geven.' Een gepiept grommetje is het antwoord, duidelijk instemmend. Kyran kan het niet helpen, hij schrikt als hij de vos op hem af ziet komen. Vossen zijn immers wel wilde dieren.. Maar hij herinnert zich dat Aressuka het dier Vulpes had genoemd, het is haar huisdier. Natuurlijk. Daarvoor hoeft hij niet bang te zijn. Hij grijnst, eerst wat ongemakkelijk, dan ontroerd. Aait zachtjes door de pluizige vacht van Vulpes heen. 'Geïnspireerd door Pip?' Fluistert hij plagerig naar het dier. Wie weet kunnen Vulpes en Pipsquead wel heel goed met elkaar opschieten. Pip heeft nog niet echt veel contact met anderen gehad, is net als Kyran een beetje onhandig. Maar ze bedoelen het allebei goed. Hij maakt voorzichtig de vos van zich los. 'Laten we naar de andere twee daar gaan.' Is zijn voorstel. De korte afstand tussen Aressuka met Pip en hem met Vulpes voelt tegennatuurlijk. Wanneer Kyran die paar meter sluit kijkt Pip op en geeuwt vreemd. 'Oh, hij is een beetje moe geloof ik.' Meldt Kyran schaapachtig het voordehandliggende feit.

Zo. Het hoge woord is er uit. Vurig hoopt Aressuka dat Kyran het begrijpt. Dat hij haar accepteert als vriend. De laatste jaren had Aressuka alleen maar haar zus Razina. En haar oom een beetje, hoewel ze daarmee nooit een band mee heeft gehad als bij haar zus. Voor de rest had ze niemand op het duistere Shadra die om haar gaf. Geen mens keek naar hun om. Ze moesten het hebben van de enkele dieren die nog een beetje vriendelijk waren. Daar op Shadra leerde Aressuka haar vosje Vulpes kennen. Razina had al een huisdier, een eekhoorntje uit Gren. Ze waren het gewonde diertje tegengekomen tijdens een uitje met hun opa. Dat waren nog eens tijden. Nova, Gren dat waren nog eens plaatsen.
En nu, nu op dit moment probeert Aressuka vriendschap te sluiten met de Grense Kyran. ''En.. Ik.. Je bent aardig.'' zegt Kyran stotterend. Eindelijk, het is duidelijk voor haar. Kyran wil vrienden worden. Onbewust bloost ze een beetje. Niet verbazingwekkend gezien het feit dat Kyrans gezicht ook een beetje rood is. Het kostte hem blijkbaar veel moeite om het eruit te krijgen. Daarom ook zijn gestotter. 'Dank je. En sorry dat ik je zo verlegen maak.' Ze staan daar allebei een beetje te blozen. 'Geen probleem.' zegt Kyran. Vanbinnen is Aressuka blij. Zo ontzettend blij. Het liefste zou ze Kyran een knuffel willen geven om hem te ontspannen. Maar op dat moment kwam daar Pip aanlopen. En voor Aressuka het doorhad, greep het kleine beertje haar been vast. Met de kleine kraaloogjes keek hij haar aan. Ze kan het dan ook niet helpen om de beer een knuffel te geven. Ze vertelt Pip dat hij deze mag doorgeven aan Kyran. Het diertje maakt een klein geluidje. Begrijpt hij haar? Dat zou wel bijzonder zijn. Ondertussen geeft Vulpes op haar eigen manier een soort van knuffel aan Kyran. Ze ziet hem haar vosje voorzichtig aaien. Hij lijkt wat tegen Vulpes te zeggen, maar ze kan hem net niet verstaan. Aan de ogen van Vulpes te zien is het een vriendelijke opmerking. Ze glimlacht even. Het lijkt net of hun huisdieren aan elkanders baasjes, duidelijk maken wat hun baasjes bedoelen. Aressuka ziet hoe Kyran zich voorzichtig van Vulpes losmaakt. 'Laten we naar de andere twee daar gaan.' Ze ziet hoe Kyran en Vulpes naar Pip en haar toe lopen. De paar meter afstand is zo verdwenen en Kyran staat nu vlak bij haar. Ow, wat nu? Hem de knuffel geven die ze eerst aan Pip gaf? Nu hij zo dicht bij haar staat word Aressuka een klein beetje nerveus. Ze snapt dat niet. Ze zijn nu toch vrienden? Waarom word ze dan een beetje zenuwachtig? Het komt vast doordat ze jarenlang alleen met haar zus en haar oom leefde. Vroeger, toen ze nog op Nova woonde was ze veel meer onder de mensen. Misschien moet ze er gewoon weer aan wennen om met nieuwe personen om te gaan. Ja dat moet het zijn, en niets anders. Terwijl ze dat bedenkt begint Pip te gapen. 'Oh, hij is een beetje moe geloof ik.' Aressuka kijkt Kyran aan nadat hij dat zei. 'Misschien moet hij dan maar naar het berenbedje toe.' Oke, wat was dat voor iets flauws? Het berenbedje, hoe kom je erop? 'Zal ik jullie twee dan maar naar de etage brengen?' vraagt Aressuka. Ze wil weer aan de wandel gaan, maar met een beertje aan je been gaat dat moeilijk. En ze valt half om, plof, tegen Kyran aan. Met een hevig blozend gezicht kijkt ze hem aan. 'S..ss.sorry. Hopelijk liet ik je niet schrikken.' Ow man, ze krijgt het weer voor elkaar om wat klungeligs te doen. 'Klunzige ik weer.' Ze heeft het gevoel alsof haar gezicht zo rood is als de Novaanse zonsondergang.

Dit hele gebeuren was hectisch en in Kyrans hoofd gebeurden er nog eens honderdduizend dingen bij. Druk druk. Hij kon niet eens een begin van al zijn gedachten beschrijven, zo veel spookte er door zijn hoofd. Boing, boing. Allerlei dingen die aandacht vroegen. Kleine dingen net zo goed als grote levensvragen. Welke kleur sokken ze aan had. Oh. En dat bracht de volgende vraag. Welke kleur sokken droeg hij? Hmm.. Hij tuurde in de verte. Zwart. Uiteraard. Wat saai zeg.. Hij moest echt andere sokken hebben. 'Misschien moet hij dan maar naar het berenbedje toe.' Even staarde hij haar aan. Processing, processing. Toen vormde zich langzaam een grote grijns op zijn gezicht. Dan lachtte de jongen uitbundig. De rem op zijn vrolijkheid viel tijdelijk weg. Ze was wel droog zeg. Geweldig. Hij grinnikte nog even na. Tranen waren haast in zijn ogen gesprongen. Het voelde gewoon zo lekker om even te kunnen lachen. Zonder je zorgen hoeven te maken. Zonder dat hij degene was die uitgelachen werd. 'Zal ik jullie twee dan maar naar de etage brengen?' Hij knikte. ''Dat zou fijn zijn ja. Haha.'' En voordat hij besefte wat er gebeurde was het al zo ver. Aressuka wankelde. Hij stak zijn armen uit. Ving haar half op. Bloosde. Kyran hield haar even vast, in deze vreemde ongemakkelijke omhelzing. Tja.. Dan beseft hij weer waar hij is en laat haar voorzichtig los. ''Carefull.. Maak er maar geen gewoonte van om te struikelen, de volgende keer vang ik je misschien niet.'' plaagt hij haar. Even denkt hij aan een mogelijkheid: Struikelt ze omdat haar evenwichtsorgaan in de war is? Dat zou wijzen op een hersenschudding. Gestresst kijkt hij haar aan. Dan valt zijn blik op Pip. Natuurlijk... Een zucht van verlichting verlaat zijn lippen. ''Pip, kleine dondersteen.'' zegt hij bestraffend. '"Zomaar een vriendelijk meisje laten struikelen.'' Het woord vriendin krijgt hij werkelijk niet over zijn lippen. Nog niet. Dat komt misschien nog wel. Eerste dag. Nog een lange weg te gaan. Voordat hij 'normaler' zal zijn. Niet normaal zoals die saaie mensen. Nee. Dat kan je maar beter vergeten. Onmogelijk. 'Klunzige ik weer.' Kyran's blauwe ogen schitteren. Hij wil haar duidelijk maken.. ja.. hij gaat het zeggen. ''Niet klunzig. Schattig. Maak je niet druk. Zo lang je bij mij bent zal ik altijd proberen je te vangen.'' Ook Kyran voelt nu een gaap opkomen. Hij onderdrukt het zo lang mogelijk. Maar dan ontsnapt de zucht lucht toch. Na die lange dag van reizen is de jongen moe, helaas, waardoor zelfs Aressuka's aangename gezelschap hem niet lang meer actief kan houden.

[Pfffrrrttt... heb er speciaal voor jou nog iets van gemaakt x___x I tried, mkay?!
Sorry voor de laatheid etc c:]