Vandaag was de dag, het was eindelijk zo ver. Hij werd gewekt door de stem van de piloot die aankondigde dat ze hun bestemming bereikt hadden. Met een geeuw rekte hij zich uit en sprong hij van het zeteltje af. Hij had nog nooit een school gezien en stiekem was hij wel benieuwd naar hoe het zou zijn. Iedere dag zou een ander avontuur worden. Avontuur, gevaar en bijna dood ervaringen. Ookal had hij geen flauw idee hoe alles in zijn werk ging op een school. Wat hij wel wist was dat men er les kon volgen en er veel jong bloed rond liep. Het reglement had hij niet gelezen, waarom zou hij? Met een zelfverzekerde tred wandelde hij tussen de zeteltjes door die aan de vloer van de shuttle vastgemaakt waren. Zijn cape wapperde achter hem aan, zijn zwaard was bevestigt aan zijn riem die aan strak om zijn middel hing en zijn hoed wierp een kleine schaduw over zijn gelaat. Maar het belangrijkste waren zijn leren laarzen. Zonder laarzen ging hij nooit de deur uit. Dat was nu eenmaal zijn kenmerk. Geen laarzen betekende geen Puss in Boots en zolang hij die naam droeg, droeg hij ook deze laarzen. Een teken van eer en respect. Want zijn naam was bekent op alle planeten door verschillende, duizenden legendes die allemaal van elkaar af weken. Maar geen enkele was waar, er was er maar één en de enige die het echte verhaal kende was hijzelf.

Toen hij in de deuropening van de shuttle kwam ze staan, werd hij bijna verblind door de zon. Als een reflex kneep hij zijn ogen dicht en hield zijn poten voor de zon om kleine schaduwen te werpen. Doordat het in de shuttle donker was, was hij zo’n grote hoeveelheid licht niet gewoon aangezien de reis best lang geduurd had. Stilaan raakte zijn ogen gewend aan de hoeveelheid licht en liet hij zijn poten weer zakken. Hij keek eens rond, het was hier rustiger dan hij had verwacht. Welke tijd was het? Hij keek naar de stand van de zon. Middag. Waarschijnlijk waren er een hele boel mensen gaan eten, of hij kon ook mis zijn want hij kon niet tot op het uur schatten hoe laat het was aan de hand van de zon. Hier en daar zaten groepjes leerlingen. Op de grond, op bankjes en op muurtjes. Een stroming mensen –die bij hem in de shuttle zaten- gingen gehaast hun weg. Wel, wat moest hij nu doen? Hij schrok op toen hij een stem hoorde die zei dat hij moest uitstappen. Juist ja,uitstappen. Zou hier een bar zijn? Waarschijnlijk niet, jammer genoeg. Hij begon wat rond te slenteren en negeerde de blikken die hem aankeken alsof hij uit een sprookjesboek gestapt was. Voor de meeste mensen mocht dat dan wel zo zijn, aangezien zijn naam vaak terug te vinden was in sprookjesboeken –hij had al een hoop verhalen over zichzelf gelezen en moest altijd lachen met wat men over hem schreef- maar dat was zo niet. Kattenkwaad uithalen was ook niets voor hem want hij moest zijn naam weer zuiver maken, aangezien iedereen in zijn dorpje dacht dat hij een crimineel was. Maar dat was niet waarom hij hier was. Hij was hier omdat hij de LM’er op het juiste pad wilde houden, er voor zorgen dat de duisternis in haar hart haar niet zou overnemen. Hij had al eens een afbeelding van haar gezien in een tijdschrift en miauw, zij zag er goed uit. Maar daar mocht hij niet op letten, het zou hem afleiden. Hij wilde gewoon niet dat ze werd zoals zijn oude ‘vriend’ en het was hem verteld adviseur te worden omdat hij mensen kon ‘veranderen’, op het rechte pad zetten en houden. Dus waarom ook niet? Trouwens, als hij het toch maar niets vond, kon hij het nog altijd afstappen. Wel, aangezien hij niets te doen had, kon hij wat luieren in de zon. Want vandaag was het warmer dan anders. De zon stond vrolijk te schijnen en er was geen wolkje aan de blauwe lucht. Zijn groene poelen speurden het gebied af. Waar kon hij naartoe? Een houten bankje sprong in zijn beeld. Daar, dat zou perfect zijn want de ene helft stond in de zon en de andere in de schaduw. Als hij het dus te warm had, moest hij zich niet ver verplaatsen. Met grote passen, of wat voor een kat groot was, wandelde hij naar de bank toe. Wat nog opviel aan hem was dat hij op zijn achterpoten liep, zoals mensen en hij kon mensentaal. Het was zo grappig om het gezicht te zien van mensen die zich dood schrokken omdat hij hen verstond en antwoordde. Soepel sprong hij op het bankje en ging op zijn rug liggen, legde zijn voorste poten onder zijn achterhoofd en sloot zijn ogen. Doordat hij gennoot van de warme zonnestralen, begon hij onbewust te spinnen.

Zijn gespin hield abrupt op er een schaduw over hem geworpen werd. Iets hield de warme zonnestralen tegen, maar wat? Sloom opende hij een oog en toen zag hij een meisje met bruin haar en groene kijkers zitten. Met een gigantische fles melk? Hmm, melk, het lekkerste drankje dat er bestond. Stiekem was hij wel benieuwd waarom ze dat dronk. De meeste mensen van haar leeftijd dronken gesuikerde troep of troep met alcohol erin. Je kwam nog zelden mensen tegen die water dronken tegenwoordig. Met een sierlijke beweging ging hij recht zitten, op zijn zitvlak zoals de meeste mensen gingen zitten. ” Buenos días, de naam is Puss in Boots, maar U mag me gerust Puss noemen, señorita.” Sprak hij met een Spaans accent. ” cuál es su nombre? Het was niet handig voor hem. Voor hem was het normaal om Spaans te spreken, het gebeurde zelden dat hij de algemene taal sprak dus zijn woordenschat was erg beperkt. Hoewel hij soms wel een heel verhaal in de algemene taal kon spreken. Sommige dingen vergat hij gewoon eventjes. Hij keek haar aan en keek dan naar de fles met de o zo heerlijke, witte vloeistof erin. ”Wat moet je met zo veel melk?” Hij vroeg het niet omdat hij er van wilde drinken of het wilde aftroggelen, hij was echt benieuwd met wat ze met zo veel melk deed. Terwijl hij naar haar luisterde, keek hij naar boven. Naar de ijzig blauwe hemel en zocht hij figuren in de wolken, dit mocht dan wel nogal kinderachtig zijn voor zijn leeftijd en status, maar hij vond het nu eenmaal leuk.

-sorry voor laatheid en kortheid :s-

Hij merkte meteen dat hij zijn taal zou moeten aanpassen, ze waren hier immers niet op Razen. 'Ik ehm, heet Aressuka.' Gelukkig begreep ze het, niet dat hij te lui was om het te vertalen, hij kon gewoon even niet op de zin komen. Hij keek naar de melk. Wat moest ze daar nu mee? Hij wilde het net in het Spaans vragen, maar bedacht zich toen dat ze niet goed was in Spaans. ”Wat moet je met zo veel melk?” Vroeg hij in de algemene taal met een zuiders accent. 'Mijn dierlijke vorm is een edelhert. Maar ik heb geen gewei en dat vind ik best jammer. Nou bestaat een gewei voor een groot deel uit kalk. En om aan die kalk te komen drink ik veel melk. En het is natuurlijk lekker en gezond.' Hij knikte. Wel, dat verklaarde een hoop. . 'En jij? Je bent geen leerling of wel?' Puss lachte eventjes kort. 'Sorry als ik een beetje nieuwsgierig overkom, maar ik kom niet elke dat een pratende kat tegen.' Hij schudde glimlachend zijn hoofd. ”Heeft niets señorita.” Sprak hij terwijl hij naar een groepje jongeren in de verte keek. ”Ik ben hier net aangekomen als adviseur van de vrouwe van aarde.” Opeens dacht hij eraan dat zij hier vast al wel langer zat dan hij. ”Weet U toevallig waar ik de torens van de Legenary Magicans kan vinden?” Misschien, met een beetje geluk wist ze het. Maar hij kon natuurlijk ook mis zijn.

Aan haar gezicht kon hij al zien dat ze het zelf ook niet wist, gewoon al omdat ze zo bedenkelijk keek. Ach, wat jammer, tja, dan zal hij straks maar eens moeten rondvragen. . 'Eerlijk gezegd weet ik niet precies waar ze zijn. Ja ergens op het kasteel. Ik kan je misschien wel de weg wijzen naar het kasteel.' Hij knikte. ”Gracias, señorita.” Sprak hij met zijn zware stem en zuiders accent. Het meisje stond op van de bank. 'Kom volg me maar.' Puss knikte en stond op, klaar om van het bankje af te springen. Maar opeens kwam een vosje aan hem snuffelen. Hij keek glimlachend naar het dier. Dat zou vast haar huisdier zijn. Vervolgens gaat het beestje vlak naast de bank staan. Heel even keek hij begrijpend naar het dier. 'Volgens mij bied Vulpes je een lift aan.' Ahzo, hij glimlachte en sprong van het bankje af waardoor hij op de grond landde. 'Geen zorgen hoor, Vulpes kan soms druk zijn maar ze is ook voorzichtig.' Hij ging voor de vos staan en streelde met zijn poot over haar wang. ”Heel erg bedankt, maar ik loop liever. Niet dat ik je niet vertrouw, maar ik wil je niet laten werken voor mij, señorita.” Want tenslotte was de vos een vrouw en Puss had erg veel respect voor vrouwen en het maakte niet uit welk voor wezen het was. Nog één van de redenen was dat als hij op de vos zou gaan zitten, zijn achterpoten niet ondersteunt werden en hoogstwaarschijnlijk zijn laarzen dan zouden uitvallen en dat was nogal gênant, vond hij persoonlijk. Daarna richtte hij zich weer op Aressuka. ”Wel, hoe zijn de mensen hier? Zijn ze een beetje aardig of niet?” Vroeg hij dan maar om het gesprek op gang te houden terwijl hij haar volgde.