~Ice, ice, ice!

Daar stond ze dan, met een dikke, bruine winterjas aan. Houtje touwtje knopen aan de voorkant, en een kraag met nepbont. En verder een gewone spijkerbroek, zwarte handschoenen en grijze laarzen. Niet zomaar laarzen, het waren wel goede, stevige laarzen met een gesp aan de zijkant en een ruwe zool. Ze moest natuurlijk wel goed grip hebben. Op ijs. Ijs?

Maar wat ging ze dan doen? Lopen op het meer natuurlijk! Het was niet voor niets winter, en daar hoorde ijspret zeker bij. Het had al een aantal dagen gevroren en er lag een plak ijs over het meer heen. Hoe dik het was, wist ze niet precies, maar ze gokte op zeker vijf centimeter. En bij vijf centimeter kon je er toch wel op lopen? In ieder geval, dat hoopte Yaëra. En anders had dat ijs (en zijzelf) heel veel pech, want dan was het krak, en plons.

Niet teveel over nadenken, gewoon doen. Yaëra bekeek de omgeving eens goed en wandelde naar de rand van het meer. Het was best rustig hier. Er lag een dun laagje sneeuw over de ijslaag op het water, net als over de bomen en het gras. Wat mooi! Sneeuw had altijd iets betoverends. En ijs had een haast magische aantrekkingskracht. Het meisje zuchtte, zette één voet op het ijs, dat vervaarlijk kraakte. Met haar andere voet veegde ze wat sneeuw weg en plaatste hem vervolgens langzaam naast de andere. Haar ogen schoten van links naar rechts, ze haalde diep adem en zette een volgende stap. En nog een. Nog een. Voetje voor voetje ging ze verder over het ijs. Het ging eigenlijk best gemakkelijk.

Na een tijdje begon ze te lachen. Waarom waren hier niet meer mensen? Het ijs was hartstikke leuk! Misschien moest ze maar wat meer mensen gaan roepen. Inmiddels was Yaëra al over haar angst om erdoor te zakken heen en ze huppelde vrolijk in het rond, zodat ze de sneeuw wegschopte. Ze maakte schaatsbewegingen met haar benen en gleed wat moeizaam over het ijs heen, waarbij ze struikelde over een hobbel en nogal hard op haar achterste. Nadat ze weer was opgestaan, zette ze haar handen als een toeter aan haar mond en riep luid:
'Joehoe! Menseltjes daar! Je kunt hier heel leuk op schaatsen, zelfs zonder schaatsen! Best vreemd hè, maar het kan gewoon met je schoenen enzo!' Daarna volgde een kinderachtige giechel.

De eerste post voor de persoon die weet dat ie hier mag posten Razz

Weet je van niets, dan mag je hier niet posten, simpel *muhaha*

Een geërgerde kreun ontsnapt mijn mond wanneer ik het irritante geluid van de wekker naast me hoor. Ik ram met mijn rechterhand vol op het trillende ding en grijns tevreden wanneer ik hem kort daarna op de grond kapot hoor vallen. Het irritante gerinkel stopt en kort daarna zak ik weer terug in een ondiepe slaap. Ik heb geen idee waarom ik uberhaupt nog moeite doe om de wekker te zetten, elke morgen is het toch hetzelfde liedje, letterlijk. Misschien is het ergens mijn hardwerkende zelf die tegen me zegt dat het toch echt tijd is om iets te veranderen aan mijn levensstijl. Yeah right, alsof dat ooit zou gebeuren. Mijn slaap tijden zijn er al zo in geroest dat ik betwijfel of er ooit nog verandering in gaat komen. Bovendien heb ik niet voor niets de naam Night. Een siddering glijd over mijn rug heen als ik denk aan afgelopen nacht. De ijskoude lucht die door je longen heen bijt en vervolgens als condens weer uit je neusgaten komt gestoomd, en de barre stilte om je heen.. heerlijk. Het is nu ook koud, hoewel minder, maar lang niet meer even stil. En dat resulteert weer in weinig slaap in deze vroege ochtend uurtjes. Allemaal door een stel kleuters die als een bezetene door de gang heen rennen bang tot het bot dat ze ook maar een paar seconden te laat komen in de les. Werkelijk onbegrijpelijk. Zelfs toen ik nog een normaal persoon was had ik al schijt aan de regels hier op school. Al die kleine piepers beweren wel dat ze school haatten, en dat ze huiswerk haatten, maar je moet ze eens zien lachen en gieren wanneer ze 's morgens vroeg door de gangen heen rennen. En geloof me, als je op mijn kamer zit hoef je het niet eens te zien, maar is horen al voldoende.. Meer als voldoende zelfs. Lichtjes geërgerd open ik mijn geel groene ogen. Ik knipper een paar keer eer mijn zicht scherp word en de lamp er niet meer uit ziet als een grote lichtblob. Ik gaap een paar keer voor ik mijn armen boven de dekens uit haal en ze boven me uit strek. Meerdere kreunen verlaten mijn lippen en uiteindelijk kom ik overeind. Ik wrijf nog een paar keer door mijn ogen heen en werp dan een blik naar buiten. Een zonnetje beschijnt waterig de witte sneeuw deken die zich over de afgelopen dagen buiten verspreid heeft. Met een zachte kreun stap ik nu mijn bed uit en strek ik nogmaals alle spieren in mijn lichaam. Daarna ontspan ik weer en staar ik vermoeid m'n kamer door, licht besluiteloos zelfs. Wat te doen.. M'n dagelijkse kleding aan doen en kijken of er buiten wat te beleven valt.. Of toch maar m'n school kleding aan doen en mezelf richting de kunst les slepen... Een sluwe grimas verschijnt op mijn gezicht terwijl ik diep in mezelf al lang besloten heb. Ik slof richting de badkamer en spring daar onder een ijs koude douche. Koud, warm het maakt mij maar vrij weinig uit als je er maar schoon van word. Bovendien is sinds vorige week het warme water kapot gegaan, maar ben ik nog te lui geweest om er een melding van te maken. Eenmaal schoon spendeer ik een korte tijd aan mezelf voor de spiegel voordat ik in m'n boxer richting de kast loop. Mijn ogen vallen als eerste op mijn rijen aan sjaals. Sterker nog heel mijn kamer hing er mee vol. Ik laat mijn vingers over een satijnen rode glijden, maar ga toch voor diegene die er naast hangt, een ijsblauwe satijnen en een grijze van een wat dikkere stof. Vervolgens kies ik gauw nog een paar kledingstukken en begin me dan aan te kleden, mijn sjaal als laatste. De blauwe satijnen onder de grijze, zodat deze nog net zichtbaar is. Met een kleine tevreden glimlach staar ik terug in mijn eigen ogen. Al gauw laat ik de spiegel voor wat hij is en beweeg ik me richting de lichtknop van de kamer. Ik druk deze naar beneden zodat de kamer donker word en open de paar gordijnen die nog dicht zijn. Ik baan me een weg naar de deur en laat mijn vingers even de deurhendel strelen voordat ik met mijn jas in hand de deur uit stap. Ik loop op vrij hoog tempo de gangen door, net niet gehaast. Want, dat ben ik natuurlijk ook niet aangezien ik nergens heen hoef te gaan. Geen verplichtingen, dat zouden meer mensen eens moeten proberen bedenk ik me grimmig. Wanneer ik bijna aan het einde van de gangen ben doe ik mijn jas al lopend aan en loop ik de deur uit, de ijskoude wind tegemoet.

De wind trekt zachtjes aan mijn kleren en haren maar ik geef er niet aan toe. Met een neutrale uitdrukking stap ik door de sneeuw heen. Sommige leerlingen kijken me iets verbaasd toe, zich af vragen wie de hell ik ben of gewoon waar ik naar toe ging, wat het ook is, het interesseert me maar weinig wat anderen van me denken. Dat is niet alleen makkelijker, maar ook een stuk leuker. Wat is er nu aan het leven als je niet een beetje kan spelen met de speeltjes die deze godloze aarde je gegeven heeft. Een beetje (mis)gebruik maken van kan geen kwaad toch? Tenslotte lopen er genoeg mensen op de aarde rond die je dan wel weer kunt plezieren met je daden. Mijn iets koude vingers rijken even naar mijn sjaal om deze wat hoger op te trekken zodat mijn neus niet de volle koude laag kreeg en ik vervolgens al snotterend op mijn kamer zit. Ik prop vervolgens mijn koude handen in mijn zakken en begin me dan langzaam af te vragen waar ik eens heen zal lopen. Niet te ver dat is een ding wat zeker is, als je met dit weer een halve wereldreis gaat maken, kom je terug zonder een aantal ledematen. Het bos? Of de ruïnes..? Ik bijt even besluiteloos op mijn onderlip voordat me dan komt invallen dat ik al een tijdje niet meer bij het meer ben geweest. Niet dat daar ook maar iets valt te beleven, maar ach, ik hoef maar een bestemming te hebben. Ik stap flink door, mijn ogen niet de kans gevend om zich te focussen op alles om me heen. Starende mensen, bomen en sneeuw verdoen mijn tijd en energie alleen maar. Het enige moment wanneer ik lichtjes op kijk is als ik een bekend gezicht zie. Ik schenk haar een smalle glimlach maar loop dan weer vlug door. Stel je voor ze komt naar je toe gelopen en ze begint je irritante vragen te stellen.. Nee dat moeten we zeker weten níet hebben. De smalle glimlach verdwijnt als sneeuw voor de zon en licht verbitterd stap ik weer verder. Ik kan niet zeggen dat onze vorige ontmoeting zeer onplesant was geweest, maar leuk was anders. Misschien dat zij zich vermaakt heeft, maar voor mij was dat alles behalve het geval. Ik haat meegaan met de stroom, lachen en gieren om het leven met mensen die nog niets van dit 'leven' hebben meegemaakt. Belachelijk. Plots word ik uit balans gebracht door blijkbaar een glad stukje op de grond en moet ik mezelf vastgrijpen aan een boom om overeind te blijven staan. Die verrekte kut sneeuw! Vloek ik op een geagiteerde stem, mijn ogen met een dodende blik op de witte substantie richtend. Dan valt me ook pas op dat het waterige zonnetje van eerder mij al verlaten heeft en er nu enkel dikke grijze wolken boven me hangen. Wolken vol nieuwe irritante witte en koude sneeuw. Om die hele situatie te vermijden loop ik snel verder, mijn felgeel/groene ogen op het meer gericht. Een lichte mist hangt boven het ijs, vast omdat het ijs zelf nog kouder is als de lucht er rondom heen. Toch een teken dat het blijkbaar langzaam aan het dooien is. Nog maar een kwestie van tijd voordat dat ijs dunner word en je er niet meer langer op kunt lopen. Over lopen en schaatsen gesproken.. Vanuit de verte zie ik een meisje langzaam over het ijs heen schuifelen, als een veulen dat voor het eerst opstaat en zijn eerste passen zet. Ik grinnik binnensmonds wanneer ze in een keer uitglijd en op haar achterste land. Wat een kluns bedenk ik me met een halve smaal. Ik loop verder richting het ijs tot ik plots iemand hoor schreeuwen. Ik draai mijn hoofd terug naar het meisje en zie haar ogen dan gericht op mij. Ik kijk nog eenmaal om me heen of er ergens nog andere mensen zijn. Wanneer ik tot de conclusie kom dat dit niet het geval is, wijs ik onschuldig naar mijzelf en geef ik haar een verbaasde blik. Mij? Vraag ik haar haast beledigd. Ik draai mijn lichaam naar haar toe en loop richting de oever om daar te blijven staan. Mijn ogen glijden over het ijs heen. Het is waarschijnlijk precies dik genoeg om op te staan en te lopen, toch is er voor mijn geen denken aan dat ik ook maar een voet op dat glibberige, risicovolle ijs zet. Ik ben niet iemand die mezelf expres voor gek wilt zetten. Ik geef haar een vragende blik en schud dan mijn hoofd, haast vriendelijk antwoord ik. Mij niet gezien, slechte balans. Lieg ik dan tegen haar mijn gele ogen in die van haar zettend. De eerste analyse die ik van haar maak is een jong onschuldig, misschien zelfs verdwaald meisje die duidelijk veels te blij is voor de situatie waar ze in zit. Tenslotte staat ze op krakend ijs te wiebelen, wie weet hoeveel keer vallen dat ijs nog aan kan. Ik adem diep in en zucht dan, nah niet mijn probleem, moet ze zelf maar weten. Kinderen leren het meest van hun eigen fouten zeggen ze, en bovendien lijkt het me veel leuker om het ook daadwerkelijk te zien gebeuren. Ik vernauw mijn ogen dan even op haar gezicht wanneer me iets komt invallen. Moet jij niet in een of andere les zitten...? Vraag ik neutraal, mijn ogen snel naar de hemel flitsend en weer terug naar haar. Misschien had ik gewoon moeten doorlopen..
*hoop dat je er wat mee kunt c:

Yaëra zette haar handen in haar zij en hield haar hoofd scheef, tuurde door de mist heen om te kijken tegen wie ze eigenlijk stond te schreeuwen. Aha, het was een jongen. Die durfde vast wel op het ijs, toch? Jongens durfden bijna alles, dus op ijs lopen moest niet zo'n probleem zijn.
'Ja jij!' piepte ze blij en ze sprong een keer op en neer, waarbij het ijs angstvallig kraakte. Het meisje zette een aantal stappen naar voren en klapte in haar handen als een klein kind.

'Het ijs is wel oké,' zei ze. 'Ik hoop het, tenminste,' voegde ze er vluchtig aan toe. Yaëra glimlachte, maar die vervaagde langzaam van haar gezichtje toen ze hoorde dat de jongen een slechte balans had. Wat zielig! Dat was echt verschrikkelijk! Nu had ze echt medelijden met hem. Met een zielig gezicht wandelde ze over het ijs richting de oever, maar ze stapte er niet op. In plaats daarvan glimlachte ze vriendelijk, met een kinderlijke glinstering in haar ogen, en luisterde naar de jongen. Les? Euuh.. Nee, ze had geen les. Het meisje schudde haar hoofd, waardoor de rode lokken over haar schouders dansten.
'Ik heb geen les. Jij wel dan?' Ze trok haar wenkbrauwen op. 'Nee, jij hebt geen les, denk ik. Anders zou je hier niet rondlopen, of juist wel, omdat je school niet leuk vindt, nee, toch niet, ik weet het niet..' Ze krabte nadenkend aan haar kin. 'Of misschien.. Misschien.. Waarom bemoei ik me hier eigenlijk mee, dat zijn jouw zaken en niet de mijne, net zoals mijn zaken jou niet aangaan.' De onnozele grimas was weer terug en het gebazel hield op.

'Oh, enneh, enneh,' mompelde ze afwezig. 'Als je zo'n slechte balans hebt, wil ik je heus wel helpen om het ijs op te gaan!' Big smile. Yaëra zette nog een stap naar hem toe en stak goedbedoeld, maar niet erg wijs, haar armen uit, totaal niet met haar hoofd erbij.
'Kijk, je kunt me vasthouden en ik denk, als je het begin gehad hebt, je wel zelf kunt lopen want dan is het minder glad. Oh, maar pas wel op, soms zit er een ribbel in het ijs, en daar kun je over struikelen.' Yaëra's mond krulde steeds verder op in een waanzinnige grijns van plezier. 'Ik vind het erg zielig voor je dat je zo'n slechte balans hebt, en ik wil je echt helpen want ook jij moet het recht hebben om op ijs te lopen.'

Mijn ogen vernauwen zich nogmaals op het gezicht van het meisje met rode haren voor me. Ugh, het is echt het type meisje wat ik niet kan uitstaan. Een blik op haar en ik weet al wat voor iemand ze is. Hyperactief, spring in het veld, zegt veelal wat ze denkt, wellicht een beetje naïef en kortom behoorlijk irritant. Ik wrijf licht geërgerd over mijn achterhoofd heen, waarom heb ík nu weer zo'n ongeluk. Bij het horen van haar pieperige stem wil ik het aller liefste een paar meter achteruit springen en er vandoor gaan, toch blijven mijn voeten als genageld aan de vloer staan. Ik volg haar bewegingen nauwkeurig, die me enkel en alleen nog meer redenen geven om te bevestigen wat ik eerder al geconcludeerd had. Het is echt zo'n figuur.

Wanneer ze me probeert te verzekeren van het feit dat het ijs ok is, hoor ik het kort daarna angstvallig kraken. Dat ze zichzelf nog gelooft. Ik zucht en antwoord kort. Ik denk van niet, eigenlijk. Mijn ogen strelen zachtjes het ijs onder haar voeten alsof het zou breken als ik te scherp er naar zou kijken. Wanneer ik een barst zie wijs ik er twijfelachtig naar. Ach het is haar eigen keuze om er op te gaan staan besef ik me kort daarna, als zij er straks doorheen wilt zakken dan moet ze dat zelf weten. Bovendien is dit het type wat toch niet naar iemand anders luistert en koppig genoeg is om alles zelf beter te weten. Ik zie haar glimlach langzaam verdwijnen nadat ik haar mijn leugentje verteld heb. Woepidoo, ik vrees dat ik dadelijk ook nog een behoorlijke hoeveelheid aan medelijden ga krijgen, en jep daar zat ik echt op te wachten. Not.

Op mijn vraag zie ik haar haar hoofd schudden. Geen les dus. Mijn gedachten bevestigd ze kort daarna nog met haar woorden. Meteen stelt ze de meest logische vraag terug waarop ik mijn schouders ophaal. Geen idee. Antwoord ik simpel. Licht afwezig gaap ik een keer. Vannacht was ik en te laat naar bed gegaan en was ik van mijn slaap beroofd door ernstige nachtmerries. Nachtmerries over mijn verleden afgewisseld door nachtmerries over het nu en de toekomst. Het is niet dat ik het nog nooit eerder heb meegemaakt, maar het is evenmin iets waar ik ooit aan ga wennen. Voor een moment vergeet ik het meisje voor me tot ze mijn gedachte weer naar de aarde roept met haar stem. Ze begint ineens te ratelen over van alles en nog wat, op het begin doe ik nog de moeite om te luisteren maar het laatste gedeelte krijg ik al niet meer mee. Ik besluit op het einde maar te knikken en het daar bij te laten.

Ik luister naar haar aanbod maar schud vrijwel meteen mijn hoofd. Nee dankje. Zeg ik kort, mijn ogen in de hare richtend. Daarna kijk ik naar haar handen die ze heeft uitgestoken. Ik pak haar koude handen vast en warm ze met de mijne op. Houd ze zo even vast en 'leg' ze als het ware weer naast haar lichaam terug. Ik zucht zachtjes en begin langzaam: Ik houd je alleen maar op, je mist een heleboel plezier zo. zeg ik een beetje neutraal, geen enkele emotie in mijn stem. Een smalle glimlach siert mijn lippen, misschien dat ik op deze manier zonder veel gezeur van haar af kan komen. Aan de andere kant staat deze soort er ook weer bekend om , om aan iemand vast te houden tot het bittere eind. Mijn ogen glijden even naar de hemel. Dit meisje heeft gewoon ongeluk dat ze me vandaag in zo'n slechte bui heeft getroffen, dat ik niet lekker geslapen heb en dat ik 4 jaar geleden de grootste fout van mijn leven heb gemaakt. Ik leg mijn hoofd schuin en kijk haar zo even van boven naar beneden aan. Misschien moet ik haar een kans geven, of in ieder geval gunnen.

Bij haar volgende woorden kijk ik op om vervolgens mijn hoofd te schudden. Nee dankje. Vertel me staat nee niet in je woordenboek? Want ik kan het er wel inschrijven, zeg ik noch aardig noch onaardig. Ik stop mijn handen weer in mijn zakken en zeg dan: Ik heb gelogen, over mijn balans. Mijn balans is perfect dus maak je daar maar geen zorgen over. Ik heb gewoon geen zin. Zeg ik dan kort af. Misschien dat dit al voldoende is om van haar af te komen, en misschien maak ik het haar wel heel moeilijk met mijn gedrag. Ach sinds ik persoonlijk mijn enige vriendin uit mijn leven heb verwijderd heb ik het altijd zonder vrienden gered, dat zal na vandaag ook nog wel lukken. Neutraal blijf ik haar aanstaren, mijn gele ogen in de hare duwend. Ah. je hoeft geen sorry te verwachten. Zeg ik er nog achter aan. Na een korte pauze zeg ik haast blij: ik ben een eikel right? Ik zou haar nog geen ongelijk kunnen geven ook, mijn gedrag is hoog-eikelig at the moment.
*ik was behoorlijk insploos en er niet helemaal bij. Sorry als het dus helemaal nergens op slaat xD
Als je er niet uit komt schrijf ik later wel wat nieuws.. c:

OOC: Ja hoor, lukt wel Smile

Ik beeld Yaëra gewoon in in die situatie en ze doet wat ze zou doen x)

Met haar armen nog steeds uitgestrekt wachtte ze af, en ja, haar handen werden vastgepakt en een hoopvolle glimlach verscheen op haar gezicht, maar die verdween als sneeuw voor de zon toen ze de afwijzing hoorde. Nouja, het viel wel een beetje te verwachten. Niet iedereen vond het leuk om zomaar het ijs op gesleurd te worden. Behalve Yaëra, die had dan vast lol. ’t Lag er dan wel aan wie het dan deed.

'Oh,' kwam er een beetje dom uit haar mond rollen. 'Ik heb geen woordenboek, dus dat gaat moeilijk worden.' Ze grijnsde. Hij had gelogen. Gelogen? Hè bah, wat flauw. Maar oké, hij zei wel de waarheid nu, dat was dan wel weer goed. Er waren ook van die types die zichzelf helemaal in de nesten werkten omdat ze een leugen op een leugen op een leugen kletsten die ze vervolgens weer vergaten.
'Goed dat je het zegt,' zei ze een beetje onverschillig. 'Ik ga er heus niet boos om worden ofzo.' Yaëra wiebelde heen en weer op haar voeten, ze had niet veel meer te zeggen. Misschien moest ze maar weer omkeren en verder het ijs op lopen, hier viel niets meer te beleven. Alleen de snoepjes die in haar jaszak zaten wilden opgegeten worden, maar dat kon ze ook doen als ze weer over het ijs zwierde. Eigenlijk had ze schaatsen nodig, dan was het nog leuker. Maar ze kon helemaal niet schaatsen: Gren was een tropische planeet, zonder ijs. Yaëra begon een beetje verveeld te raken en dat was ook wel een beetje te zien aan haar gezichtsuitdrukking en gedrag.
‘Ik hoef geen excuses, waarom zou ik die nodig hebben?’ Haar stem klonk vrolijk en blij en ze staarde hem precies hetzelfde aan zoals hij haar aanstaarde.

‘Ben jij een eikel?’ Yaëra’s blik verschoof van licht grijnzend naar verbaasd. ‘Oh, dat is erg nuttige informatie.’ Ze lachte. ‘Erg belangrijk.’ Yaëra schudde lichtjes haar hoofd, grabbelde met haar hand in haar jaszak en viste er twee zuurtjes uit. Eentje in een geel papiertje en eentje in een rode. Citroen en aardbei.
‘Snoepje?’ Haar stem was onschuldig en met een uitgestrekte hand liet ze de twee snoepjes op haar hand zien. Waarom zou ze haar snoep niet delen, het was immers best wel egoïstisch als ze beide snoepjes zelf zou opeten voor zijn neus.

Met mijn handen diep in mijn zakken gestoken kijk ik naar het persoon voor me. Het meisje met zo'n blije expressie dat ik mezelf moet inhouden om daar niet iets aan te veranderen. Een kleine glimlach kruipt op mijn gezicht terwijl ik mijn ogen op de hemel richt. Het is precies wat ik al dacht, dit meisje is niet af te schrikken wat ik ook tegen haar zeg, met andere woorden de kans dat ik van haar af kom staat bijna gelijk aan nul. Ik snap haar niet, is ze zo naïef of is ze zo wanhopig voor aandacht dat het haar niet uitmaakt? Wat het ook moge zijn het werkt tegelijkertijd op mijn zenuwen en wekt enige bewondering op. Welke van de twee emoties gaat overheersen word vast en zeker duidelijk hoe langer ik met haar praat. Ik hoor haar woorden met halve interesse aan, wetend dat ik me daar waarschijnlijk toch alleen maar aan erger. Nevermind that. In wat voor jaar zit je ? Vraag ik door haar woorden heen, besluitend het gesprek op een andere voet te gooien omdat de vorige aanpak duidelijk niet resulteerde in het gewenste resultaat.

Mijn ogen glijden kort over de snoepjes heen die op haar hand liggen voor ik kort mijn hoofd schud. Nee, ik haat zoetigheid. Ok, dan zal ze het ook daadwerkelijk met mijn echte antwoorden moeten doen, ik zal mezelf niet meer inhouden omdat het netter is, maar gewoon mezelf zijn. Mijn felgele ogen strelen langzaam via haar gezicht weer naar boven waar ze zich in de hare vastbijten. Wat is je naam? Vraag ik dan maar kort, aangezien stiltes bij mij bijna boven aan het 'haat' lijstje staan. Ik schrik kort op wanneer er een koude rilling over mijn ruggengraat glijd en vernauw mijn ogen ietsje wanneer een koude wind komt opzetten. Fijn daar sta ik dan in de kou te bibberen met een of andere weirdo voor m'n neus. Ik zou haar hier eigenlijk gewoon moeten achterlaten en waarom ik het niet doe is voor mijzelf ook een vraag. Wellicht omdat ergens diep in mijn kleine zwarte hartje toch nog een hart voor andere mensen heb? Wellicht. Hoewel dat me zeer onwaarschijnlijk lijkt, er moet toch iets zijn wat ik met haar kan doen.

Ik kijk haar pas weer aan wanneer ik me besef dat ik mezelf ook nog niet voorgesteld heb. Night, komt er kort af uit. Is de naam waar ik onder bekend sta. Verduidelijk ik vervolgens nog het ene woordje. Ik doe geen poging tot een hand schudden of het een of ander, nope dat is echt niets voor mij. Handtastelijke dingen voor niets, bovendien heb ik absoluut niet dát soort intenties met het meisje voor me. Daar is ze veel te onschuldig voor, niet het typje wat er daadwerkelijk iets aan zou doen, maar een typje wat zou lachen en er vrolijk in mee zou gaan. Naah, ik houd er meer van als ze wat verzet tonen, iets van pittigheid, dit is te makkelijk, besluit ik voor mezelf. Maar misschien wel... Ze is echt mooi mompel ik zachtjes, mijn ogen een beetje scheef op haar gericht, zodat het net lijkt alsof ik het over haar had. Een smal charmant glimlachje neemt plaats op mijn lippen terwijl ik op enige reactie wacht om vervolgens vluchtig te zeggen: het ijs. Mijn mondhoeken krullen iets verder omhoog, ergens hopend dat ze er in getuind is.

Ik draai me om, mijn rug nu naar haar toe gericht. Ik kijk ietsje naar beneden om vervolgens te zeggen. Hm, misschien word het wel langzaam tijd dat ik weer verder ga. Zeg ik simpel, vanuit mijn ooghoeken haar reactie peilend. Zou ze me volgen, vragen niet weg te gaan? Hm, zo iemand als dit is meestal zo onvoorspelbaar dat ik me dat niet eens kan voorstellen. Ik zet een paar stappen van haar weg voordat ik weer tot een halt kom. Je mag mee lopen als je wilt. Mompel ik meer als wat anders. Ach, dat laatste stukje gezelschap zou me ook niet schaden, waarschijnlijk in ieder geval. Wat kwam je hier eigenlijk doen? Buiten schaatsen? vraag ik vervolgens vrijwel meteen terwijl ik ongeduldig op haar reactie wacht. Of ze nu met me mee loopt of niet, het maakt me beiden niet uit. Enerzijds vind ik haar gezelschap niet erg omdat het me af leid van andere dingen, anderzijds vind ik de stilte ook niet onprettig om naar te luisteren en vraag ik me af of er nog wel een fatsoenlijk gesprek gaat plaats vinden wanneer ze met me mee gaat. Ik zucht kort terwijl ik ongeduldig af wacht.

PROFILE MAGICIAN