Met mijn handen in mijn zakken gestoken en mijn paarse koptelefoon op mijn hoofd loop ik door het duistere bos heen. Het is misschien net 4 uur in de morgen, dus het bos is totaal verlaten, buiten een of twee konijnen die sporadisch voorbij vliegen. Mijn oplichtende gele ogen strelen het gebied voorzichtig, op zoek naar helemaal niets. Alhoewel misschien op zoek naar datgene dat me voor een moment weg kan trekken uit de werkelijke wereld. Iets wat me zo kan boeien dat ik even niet na hoef te denken over school en dingen die in het verleden gebeurd zijn. Een smalle glimlach staat op mijn lippen, terwijl ik me bedenk dat dat soort magische dingen in deze wereld niet bestaan. Het gaat hier alleen maar over negatieve dingen, over vechten, vechten tegen je eigen herinneringen, vechten tegen jezelf. Mijn mondhoeken krullen nog iets verder omhoog bij die gedachte en ik wrijf even door mijn wilde out of bed haar. Nu ik er zo door heen wrijf valt me op dat het al veel langer is geworden dan de bedoeling is. Ik zucht zachtjes, naar de kapper gaan is te veel gedoe. De enige kapper ligt in de stad en bovendien haat ik de random gesprekjes die je verplicht bent te voeren met je kapper of kapster. Misschien is het nog niet eens de gesprekjes die ik haat, maar meer de onbewuste verplichting daar toe. Ik laat mijn hand weer zakken en na een korte tijd de kou gevoeld te hebben stop ik deze weer snel in mijn zak. Zelfs de vingerloze handschoenen helpen niet tegen deze bittere kou. Nee, enkel idioten lopen met dit weer in de nacht rond. Dus dat betekent gewoon dat ik een idioot ben, naja een ander woord zou me niet beter beschrijven. Ik schrik in een keer op uit mijn gedachten wanneer ik een vos voorbij zie schieten. Ik stop met lopen en haal mijn handen uit mijn zakken. Ik focus met mijn ogen in het donker, eventjes blijft het pikdonker tot dat mijn magie begint te werken en ik de nabije omgeving in perfect licht kan zien. Dat is waarschijnlijk het enige handige wat ik heb gekregen met deze ogen, die ik op mijn beurt van mijn vader heb geërfd. De mogelijkheid om in het donker te zien, of dat nu in een grot of 's nachts is. Nu ik er zo over na denk heeft deze 'mogelijkheid' mijn leven al vaker gered. Wanneer ik vroeger 's nachts in gevechten kwam, was ik de enigste die mijn tegenstander goed genoeg kon zien dat ik deze op precies de juiste plekken wist te raken. Ik smaal bij de gedachten er aan. Mijn ogen staren voor een lang moment naar de vos. Het duurt overigens niet lang voor de vos mijn aandacht weer verliest en mijn benen automatisch weer begint met lopen. De rest van mijn langer-dan-geplande wandeling in het nu-niet-meer-zo-duistere-bos verloopt zonder spannende of interessante dingen. Precies zoals ik eerder al voorspelt had. Ik trek mijn wollen jas iets hoger op en trek mijn dieprode sjaal nog iets strakker aan in een tevergeefse poging de bijtende wind tegen te houden. Ik vis mijn Ipod uit mijn zak en skip een aantal liedjes waar ik geen zin in heb, mijn ogen weer op het bospad richtend wanneer ik de tijd gecheckt heb. 4:25 en dus langzaam tijd om terug te gaan naar het kasteel en in slaap te vallen bedenk ik me bitter. Vandaag was een bijzonder nutteloze dag geweest, een dag waarin totaal helemaal niets gebeurd is. Ik haat dit soort dagen, heb de pest aan dingen doen die geen bijdrage leveren aan het verbeteren van mijn stemming. Geeft me het gevoel dat ik vandaag niets uitgevoerd heb en het misschien beter was als ik vandaag gewoon in bed was blijven liggen. Ik haal mijn schouders op, ach deze dag heeft nog 30 minuten tijd om mijn stemming te laten omslaan. Er is altijd de terugweg naar het kasteel nog tenslotte.

Ik houd mijn geel/groene ogen gericht op het bospad voor m'n neus, het laatste voordat ik via het stille meer mijn weg terug vervolg richting het kasteel, en dus richting bed. Naja, deze wandeling was niet helemaal nutteloos. Een paar dagen geleden ben ik begonnen aan een nieuwe schets, een die de overgang van winter naar Lente laat zien. Links is het nog winter en hoe meer je naar rechts komt in de tekening hoe meer lente er te zien is. Vannacht raakte ik overigens op een punt dat ik geen inspiratie meer had voor het winter gedeelte. De bomen en vormen van het bos wilde niet bepaald meewerken en dus, om die reden ben ik juist een wandeling gaan maken in het bos. Om inspiratie op te doen en hopelijk mijn tekening te verbeteren zodat ik een goed punt kreeg voor kunst. Dit is de allereerste tekening die ik ga inleveren, en dan ook nog enkel en alleen omdat ze dreigde met een 1 en het daarmee blijven zitten van dit jaar. En aangezien ik weiger langer dan nodig is hier te zitten, heb ik voor deze ene keer besloten om mezelf over mijn recalcitrante zelf heen te zetten. Mijn ogen glijden even naar de hemel terwijl ik me af vraag of dit uitstapje me ook maar iets geholpen heeft. Ik haal mijn schouders op, bedenkend dat ik daar morgenochtend wel achter kom wanneer ik mijn potlood weer tegen het papier aan duw. Tekenen is nooit echt een grote hobby van me geweest, hoewel ik er absoluut niet slecht in ben. Dat in tegenstelling tot muziek, niet langer een hobby maar een passie zijnde, waar ik tevens heel goed in ben al dus mijn leraren van het afgelopen jaar. Misschien komt het omdat muziek heel makkelijk tot me komt, ik kan binnen een paar uur een melodie schrijven en of lyrics schrijven, maar één tekening afkrijgen binnen een dag is een groot probleem. Waar begin je met het grote witte papier in te vullen, links rechts of in het midden? Bovendien kun je niet onbezonnen aan een tekening beginnen, je moet van te voren al een plan hebben of het ziet er niet uit. Kortom tekenen is gewoon een pain in the ass, concludeer ik terwijl ik mijn ogen op het nu nog kleine stille meer in de verte richt. Hoe langer ik rechtdoor loop hoe groter het meer voor mijn ogen word tot het grotendeels van mijn zichtveld in beslag neemt. Wanneer ik bijna aan de over ben voel ik pas een andere aanwezigheid, niet ver van mij vandaan, bewegend door de koude substantie van het water. Nog zo'n idioot bedenk ik me grimassend, mijn ogen vernauwend om kort een gezicht op te vangen. Mijn mondhoeken krullen nog verder omhoog terwijl ik stil als een muis langs de randen van het meer naar haar kleding loop. Idiot bedenk ik me smalend. Ik zak door mijn knieën heen en raap de kleding bij elkaar, deze meenemend naar een van de bomen verder op. Ik check mijn Ipod voor een tijd, 4:45. Hoe lang zal het duren voordat ze er achter komt, en nog belangrijker hoe lang zal het duren voordat ze het ijskoud krijgt in dit weer? Ik grinnik zachtjes terwijl ik tegen een van de bomen aanleun, in stilte afwachtend. Good mornin' Lightning. Fluister ik mierzoet, mijn tanden ontblotend in een sinistere grimas.
*Astu~ Bad Nighty >]

In de tussentijd heb ik mijn koptelefoon alweer op gezet en speelt er keiharde muziek doorheen. Een klein glimlachje blijft overigens mijn lippen sieren terwijl ik Lightning scherp in de gaten houd. Hoe ze beweegt en hoe het water als het ware wijkt voor haar lichaam dat door het water heen scheurt. Een siddering glijd over m'n rug heen wanneer ik er alleen al aan denk, hoe kan ze het in nu in haar hoofd halen om nu op dit tijdstip en met dit weer te gaan zwemmen. Dat vraagt gewoon om problemen, en die zal ze krijgen ook. Ik grimas terwijl ik mijn ogen sluit en wacht tot ze me eindelijk heeft opgemerkt. Ik open mijn ogen eerst tot kiertjes en dan volledig waardoor ik nog net een glimps van haar bikini te zien krijg voordat ze haar lichaam verbergt in een zwarte handdoek. Ik kantel mijn hoofd iets schuin terwijl ik haar vanaf een afstandje van boven naar onder bekijk. De expressie die op haar gezicht staat is niet bepaald de positiefste die ik ooit gezien heb, iets wat me vanbinnen warm maakt. Goh, zal deze dag me dan toch nog iets brengen behalve koude voeten en hoofdpijn? Ik grimas tevreden terwijl ik haar daar zo zie staan. Waarschijnlijk begint ze het nu wel te voelen, de kou die haar lichaam overneemt. Ik zie haar mond bewegen maar kan de woorden die ze spreekt niet horen door mijn koptelefoon. Vlug leg ik deze weer terug om mijn hals heen en staar ik haar iets afwachtend aan. Ik vang het woord kleren nog net op en moet moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Met mijn armen over elkaar heen geslagen kijk ik naar de lucht boven ons. Hoezo? Was je niet in deze kleren hierheen gekomen dan? Vraag ik haar schijn-verbaasd mijn ogen mijn speelse bui verradend. Ik had trouwens geen idee dat dit je hobby was, Lightning.. Zwemmen in de bittere kou wanneer er niemand is. Zeg ik tegen haar terwijl mijn gele ogen haar gezicht bestrelen. Verrassend. Dit laatste woord sis ik bijna, mijn mondhoeken iets verder omhoog krullend. Mijn ogen blijven rustten in de hare, die iets van chagrijnigheid verraden. En dat is precies wat ik wil. AH, je vroeg naar je kleren toch? Vraag ik compleet onschuldig aan haar. Ik wacht niet lang op een antwoord voordat ik mijn schouders ophaal. Ik heb daadwerkelijk geen idee. Ik breng een van mijn vingers naar mijn lippen en kijk omhoog, alsof ik echt diep aan het nadenken ben. Het klopt dat ik ze gezien heb en ook nog in mijn handen gehad heb, maar wat er daarna mee gebeurd is kan ik me gewoonweg niet meer herinneren. Zeg ik dan met een schijnheilige blik. Even wacht ik op haar reactie, voordat ik zucht en haar speels aan kijk.

Misschien zijn er wel wegen om mijn geheugen op te frissen, dat ligt er nu maar net aan. Vertel ik haar met nu een charmante grimas op mijn lippen. In mijn hoofd heb ik het al helemaal uitgestippeld, mijn plan, mijn poging om deze dag beter te maken. Ik stop met leunen tegen de barst van de boom en loop een aantal passen naar haar toe, tot dat ik recht voor haar sta. Hoezo is het koud dan? Vraag ik sinister, mijn gele ogen over haar armen glijdend waar licht kippenvel op is te zien.(?) Mijn lippen krullen zich verder omhoog tot ze niet meer verder kunnen. Ik breng een hand achter mijn hoofd en krab daar over mijn achterhoofd heen. Hmm, ik geef toe dat je in een zeer lastig pakket zit, Lightning. Het duurt niet lang voordat je het nog kouder en kouder krijgt. Mijn ogen glijden van haar armen naar haar handen die stevig om haar handdoek zijn heen geklemd. Verschillende ideeën komen in me omhoog, en hoewel ik erg twijfel voer ik geen van allen uit. Misschien moet ik nog even wachtten voordat ik over die lijn heen stap. Ik zet een stap dichterbij om een van haar nog natte haren achter haar oor te schuiven en blijf daar dan pestend staan. Ze voelt nu vast en zeker de warmte die van mijn lichaam af komt al is het maar lichtelijk. Ik grimas blij en zet dan pestend weer een stap achteruit, haar enige vorm van warmte van haar afnemend. Wanneer plots de koude wind in mijn gezicht blaast grimas ik breed en kijk ik haar bedenkelijk aan. Oh, je hebt gelijk. Het is inderdaad koud. Ik wrijf in mijn handen en trek mijn sjaals nog een keer extra stevig aan. Hm.. waar heb ik ze toch gelaten nadat ik ze opgepakt heb. Ik kijk haar weer bedenkelijk aan en grimas dan speels. Misschien, dat ik me in ieder geval kan herinneren welke kant ik op ben gegaan als je een spelletje met me speelt. Een sinistere grimas siert mijn lippen terwijl ik haar afwachtend aan kijk. Een grinnik verlaat mijn lippen en voor even richt ik mijn ogen op iets anders dan Lightning. Vanaf een afstandje kan ik namelijk een paar mensen zien lopen. Een jongen wijst naar ons tweeën en voor een moment vernauw ik mijn ogen. Ik staar ze voor een kleine seconde dood aan, mijn gele ogen echt in die van hun borend. Ze kijken elkaar aan en voordat ik nog een paar keer kan knipperen zijn ze er vandoor gegaan. Mijn ogen gaan terug naar Lightning, waarschijnlijk heeft ze het niet eens opgemerkt dat de jongens naar haar waren aan het kijken. En ondanks het feit dat in intiem geniet van haar reacties, is het niet mijn bedoeling om haar een lustobject te maken voor de hele school. Bovendien haat ik het als andere mensen meegenieten van situaties die ik gecreëerd heb. Met andere woorden: Ja, ik wil haar voor het blok zetten en haar dingen laten doen of zeggen die ze waarschijnlijk niet leuk vind. Ja ik wil haar generen, maar ik zie dit meer als mijn persoonlijke pleziertje. Alleen. Van mij. Niet voor andere ogen, behalve die van mijzelf en die van de vogels en vissen. Een charmerende glimlach verschijnt weer op mijn lippen en met lichte onschuld kijk ik haar aan. Dus.. Zin in mijn spel? Vraag ik haar nogmaals, mijn ogen op de delen van haar lichaam leggend die niet bedekt zijn door het zwarte handdoekje. OK. misschien heb ik de jongens van net niet enkel weggejaagd omdat ik last heb van territorium problemen, maar misschien ook omdat het me wel boeit hoe zij zich voelt. Waarschijnlijk, als ze lang genoeg wacht zal ik haar zonder enige woorden mijn eigen jas geven. Om vervolgens teleurgesteld weg te lopen, omdat ze zo saai was om niet in mijn spelletje mee te gaan, maar dan nog.. Misschien dat er dus toch nog ergens gevoel in mijn donkere hartje schuilt. Gevoel voor andere mensen, bezorgdheid.. rekening houden met. Allemaal gevoelens waarvan ik dacht dat ik die lang geleden uit mijn leven gebannen had. De afgelopen maanden krijg ik steeds meer momenten dat ze er weer zijn. En dit moment van zojuist was precies zo'n snipper gevoel wat voor een moment weer naar voren is gekomen. Eventjes.