De depressie was terug, hiep hiep hoera. Haar bleke handen hadden zich in haar lange haar vastgegrepen en haar hoofd hing naar beneden. Shit, ze had het gevoel dat ze moest overgeven. Haar hele lichaam trilde. Ze had haar jack uitgedaan omdat het veel te warm leek, maar de kou-aanvallen bleven komen. De boom waar ze tegenaan zat ruisde. Het was vredig weer, maar in haar hoofd onweerde het.
Verdomme, dit moest nu weer komen. Net nu ze bijna weer opgeknapt was. Zelfs de sigaretten gaven geen rust meer, niet eens voor een kleine tijd. Ze had zin om iemand aan gort te slaan, af te maken. Maar tegelijkertijd was ze te vermoeid om op te staan, iedere keer dat ze het probeerde, protesteerde haar lichaam op alle mogelijke manieren.
Wat meestal in zo'n situatie hielp, was dat niemand iets probeerde. Meestal werd ze gemeden en dat was prima zo. Maar ze had gemerkt dat er over haar werd gepraat, roddels. Wat was in vredesnaam opeens zo interessant aan haar?
Ze graaide door haar zwarte haren heen en keek naar het zanderige stuk grond voor zich. Wat een omstandigheden ook om in te leven. Nog even en dan was ze meerderjarig, dus ze moest volhouden. Nog even...en dan kon ze op zichzelf gaan wonen.

(Zack)

Tranen drupten op de grond, een na een, allemaal vlot volgend achter elkaar. Tranen van verdriet, van spijt, van pijnlijke herinneringen die het liefst vergeten werden. Een gesnik werd nu hoorbaar, dus de tranen waren welgemeend, elk menig mens zou het geweten hebben dat iemand pijn leed, iemand die een dierbaar persoon was kwijtgeraakt. Je kon het zo van Zack’s gezicht aflezen, hij leed pijn… De woorden van Rhine spookten door zijn hoofd, al dagen, ze waren zo pijnlijk…

"Dan heb je niet hard genoeg je best gedaan.'' Sprak ze met een kille stem. Zack’s ogen werden groot, geschokt, nog nooit was ze zo bot geweest… De woorden staken hem recht door zijn hart zoals een staak. Ook verliet geen enkel woord zijn keel, alsof hij zijn stembanden was verloren geraakt tijdens zijn reis naar hier. Hij zweeg, keek haar aan, hoopte met heel zijn hart dat ze dit niet meende. "Ik kan niet bij je blijven Zack, niet zolang ik niet veilig voor je ben..." Sprak ze voor ze opstond haar rug naar hem toekeerde. "Het spijt me" Mompelde ze zacht. Starend naar het water. Zack’s blauwe ogen staarden het meisje ongelovig aan en hij verscheurde een enveloppe, deze viel op de grond en terwijl het zijn weg naar het gras maakte, vielen er twee stukjes foto uit. Een foto van hen beiden, hun herinneringen, hun geweldige tijd samen die er nu niets meer toe deden. Hij was haar kwijt, voorgoed. Zonder er nog enige woorden aan vuil te maken, verdween hij tussen de struiken.

“Hold me, whatever lies beyond this morning is a little later on. Regardless of warnings the future doesn't scare me at all. Nothing's like before” zong hij zachtjes terwijl zijn zangstem zwaar en hees was van al het huilen. Zijn blauwe ogen staarden naar buiten terwijl hij op de veranda zat met een foto in zijn handen, van Rhine en hem. Een frons verscheen op zijn gelaat en hij opende de raam om dan de foto aan stukken te scheuren. Met de snippers in zijn hand geklemd liet hij deze vrij met de wind meevliegen, weg van zijn kamer. Nu stond hij op en deed hij een vest aan. Al stampvoetend liep hij zijn kamer uit, zijn deur dichtzwaaiend. Hij was boos, zeer geïrriteerd, nooit had het zo mogen lopen. Hij had haar nooit mogen weerzien, het was allemaal veel makkelijker geweest dan.

Nu bevond hij zich aan het meer. Hij zat nu aan de oever terwijl zijn glazige betraande ogen naar het gladde glinsterende water keken. Hij had geen idee dat er nog iemand was, dat hij misschien toch een aangename middag zou kunnen worden voor hem. Maar nu leek voor hem alles zo grijskleurig, zo pessimistisch. Hij begon weer hetzelfde liedje te zingen van wat hij in zijn kamer aan het zingen was…

(https://www.youtube.com/watch?v=dCEd0I-AMrw le song)

Haar zwarte ogen, leeg en kil, staarde naar de grond. Haar omgeving leek weg te vallen, ze verloor elk besef van waarneming. Ze zuchtte trillerig en haalde heel diep adem. Alsof het met die teug zuurstof binnenkwam, besefte ze dat er nog iemand zat. Een jongen. Wazig keek ze hem aan, hij zag haar niet. Hij kwam haar heel vaag bekend voor. Haar gedachten werkten traag, als langzaam borrelende soep. Waar had ze dat joch eerder gezien? Hij leek zo...vertrouwd.
Haar ogen, nauwelijks nog intact, werden iets groter. Het was... 'Zack Fair...' mompelde ze. Hij zou haar niet eens horen, hij zat zeker vijf meter voor haar, aan de rand van het meer. Hij leek niet zichzelf. Ze werd eerst kwaad en toen ijskoud vanbinnen. Hoelang geleden was het dat ze hem voor het laatst gesproken had? Hij leek haar sinds die tijd niet meer te herkennen. Wat was er mis geweest?
Ze aarzelde nog even maar stond toen op, haar jack weer aanhijsend, omdat het toch behoorlijk koud was. Voorzichtig ging ze gehurkt naast hem zitten. 'Kijk eens wie we hier hebben.' zei ze met een flauwe grijns. Zack kon ze niet afbekken, sinds hij haar omhelsd had, was haar kijk op hem veranderd. Irritante, hyperactieve druiloor dat het was. Maar zijn blik deed haar een beetje schrikken. Hij had tranen in zijn ogen en leek helemaal kapot. 'Jemig, wat is jou overkomen jong?' vroeg ze, terwijl ze voorzichtig een hand op zijn schouder legde. 'Problemen? Ik ben geen psychiater, maar als je iets kwijt wil...'
Zo'n service kreeg alleen hij, niemand anders. Ze was er niet aan gewend iemand te troosten. Normaal zei ze tegen mensen dat ze op moesten krassen en niet zo moesten lopen janken. Wat was er vredesnaam gebeurd dat ze Zack, de onverwoestbare spring-in't-veld, in dit stadium hadden weten te krijgen?
'Jeez, waar heb jij uitgehangen...' mompelde ze nog, meer tegen zichzelf.

“je hebt niet genoeg je best gedaan…”

Deze zin bleef maar door zijn hoofd spoken. Het was zo gemeen geweest van Rhine om zoiets te zeggen, maar aan de andere kant begreep hij haar wel, hij was gevallen, was al zijn herinneringen kwijtgeraakt. Dan zou hij ook vast zijn gaan lopen voor hemzelf. Want wie wilt er nu met iemand samenzijn die zijn herinneringen was kwijtgeraakt door stom genoeg van een dak te vallen? Niemand zou het willen, Zack gunde ook niemand de last die hij moest dragen, die hij moest overleven. Hij deed het liever allemaal alleen, op zijn eentje, sinds niemand anders hem wilde helpen. Hij was iedereen kwijtgeraakt. Niemand herkende hij nog, behalve Rhine, zijn weeshuisoppas, zijn pleegfamilie en broer. Dat was dan ook alles… gezellig was anders. Nee, eigenlijk wilde hij alles herinneren, maar dat was niet mogelijk geweest. Hij moest nog andere mensen zoeken waarbij hij de herinneringen kon zien waarin hij voorkwam. Nu was het een kwestie van tijd voor hij alles weer zou weten…. Ook wilde hij over de breuk met Rhine heen geraken, maar dat was zeker al een hele klus die maanden in beslag zou nemen, zo niet langer. Het meisje had een lelijke diepe wonde achtergelaten en daar nog wat zout ingestrooid. Het deed pijn… Verschrikkelijk veel pijn…. Zoveel pijn had Zack nog nooit gevoeld.

Het meer, een van de plekken waar Zack de laatste tijd meer van zijn tijd doorbracht dan wat anders, het was een leuke plek, een rustig plaatsje waar hij helemaal tot rust kon komen. Geen of weinig mensen die hem konden storen op dit moment. Gewoon helemaal een plek voor zichzelf. Met betraande ogen zat de jongen aan de oever, te kijken naar het gladde glinsterende water wat op zich zeer prachtig was. Eigenlijk was hij totaal van de wereld, maar hij werd uit zijn droom getrokken door een stem, een stem die hem weer in de barre realiteit bracht, jammer genoeg. 'Kijk eens wie we hier hebben.' zei het meisje met een flauwe grijns. Even keek Zack een beetje met een vaag gezicht richting het meisje en dan zei hij: “Hey…” een hese stem van het huilen was te horen, dus ze zou vast wel zien en merken dat hij er niet al te best aan toe was. Ze mocht het gerust weten, eigenlijk kon het hem niet meer schelen wat anderen van hem dachten…
'Jemig, wat is jou overkomen jong?' vroeg ze, terwijl ze voorzichtig een hand op zijn schouder legde. 'Problemen? Ik ben geen psychiater, maar als je iets kwijt wil...' Door de hand op zijn schouder zag hij hun beide herinneringen aan elkaar… Dus ze noemde Ravenna en ze mocht hem wel, misschien was het wel een goede vriendin van hem? Je wist maar nooit. “Ik ben een tijdje geleden gedumpt geweest… ik heb er nog wat last van, dus dan huil ik gewoon. Alles is er beter snel uit, want dan kan je sneller verdergaan met leven. Hoe gaat het nog met jou… Ravenna?” vroeg hij terwijl hij gebaarde dat ze naast hem mocht gaan zitten.
Het laatste had hij eigenlijk niet gehoord, hij was weer gaan verderstaren naar het meer, zich compleet afsluitend van alles en iedereen...

Heel even stak de wind op die haar zwarte haar opzij blies zodat het over haar schouder viel. Er was iets raars aan dit alles. Zack leek haar nauwelijks te herkennen. Hij antwoordde een zacht ''Hey...'' naar haar, maar zijn stem leek bol van verdriet te staan. Het klonk alsof....tja, alsof hij ieder moment in tranen kon uitbarsten. Dat was ze echt niet van hem gewend. Waar was dat optimistische uilskuiken gebleven?
Toen haar hand zijn schouder raakte, voelde het even alsof hij recht in haar gedachten kon kijken. Ze schudde even zacht haar hoofd. Waanvoorstellingen... “Ik ben een tijdje geleden gedumpt geweest… ik heb er nog wat last van, dus dan huil ik gewoon. Alles is er beter snel uit, want dan kan je sneller verdergaan met leven. Hoe gaat het nog met jou… Ravenna?” Dus hij kende haar nog, of had hij echt haar gedachten gelezen? Hoe meer ze naar hem keek, hoe sterker ze dat laatste idee kreeg. En hij was gedumpt....Niet dat Ravenna ervaring had met relaties, maar te oordelen naar zijn gezicht ging hij er kapot aan. Hij kon er wel erg kalm over blijven, maar ze had voor het eerst in haar leven het idee dat verdriet opkroppen geen goed plan was.
Ze nam naast hem plaats, zoals hij aangaf, en keek hem schuin aan. 'Je weet niet wie ik ben, is het niet?' zei ze, alsof ze het antwoordt op haar eigen vraag eigenlijk al had geweten. 'Heel idioot eigenlijk...meestal was ik degene die opgebeurd moest worden...Jij was daar altijd erg goed in...' zei ze prompt. Dan maar op deze manier. 'De laatste keer dat ik je zag had ik een depressie, nu nog steeds trouwens...' vervolgde ze erachteraan. Had geen zin om te gaan liegen, ze wilde geen onenigheid als ze het kon vermijden. '...en toen heb je....' ze werd, voor het eerst in haar leven, een beetje rood. '...me nogal...ehm...prompt omhelsd om me op te krikken..' maakte ze haar zin af.
What-the-hell... Haar wangen waren tamelijk nog roder geworden. Een beetje woest veegde ze haar haar achter haar oor. Het was ook niet niks geweest, maar ze begon zich een beetje ongemakkelijk te voelen.
'Nevermind...' mompelde ze. Ze klopte hem onhandig op zijn arm. 'Wat een shitboel voor je, dat van je vriendin.' In feite zei ze dat om zo snel mogelijk op een ander onderwerp op te stappen. Maar ook deels uit medelijden. Ze had haar wel eens gezien. Blond haar met een gezicht van who-the-hell-cares.

Zack herkende het meisje niet, het was vreemd, maar zij herkende hem wel, dus misschien hadden ze herinneringen samen? Waren ze goede vrienden? Want ze keek helemaal niet boos naar hem, integendeel, ze was zelfs blij hem te zien. Dus dat was ook al een rede extra om te denken dat ze een vriendin van hem was. Dus mensen kenden hem dan toch hier, dat was een leuk feitje om te weten. Er waren toch wel degelijk mensen die hem niet als vuil behandelden… wat Rhine had gedaan vond hij niet kunnen, het was zo bot en gemeen geweest, eigenlijk was hij er zelfs serieus van geschrokken van hoe ze deed tegen hem. Het deed zeker veel pijn voor hem, heel veel pijn zelfs. Een staak die door zijn hart was geboord op een langzame en pijnlijke manier, met stoten, dat deed zelfs nog meer pijn. ''Hey...'' zei hij tegen het meisje, meer woorden kwamen er niet uit zijn mond, want anders zou hij helemaal instorten, dat wist hij nu al, dat ging gebeuren als hij nu nog meer zei dan een simpele hey. Nu moest hij gewoon even goed rustig worden, dan zou hij meer kunnen zeggen, wat socialer zijn, dan was alles weer goed en in orde.
Toen haar hand op zijn schouder rustte, nam hij de kans met beide handen aan om te kijken naar haar herinneringen met hem. Ze mochten elkaar, Zack had haar geknuffeld toen ze depressief was en haar naam was… Ravenna, een zeer mooie naam eigenlijk als hij er zo over nadacht, niet veel mensen hadden het geluk met zo’n mooie naam te mogen opscheppen. Ze had zoveel geluk terwijl hij, Zackary Fair maar een gewone ordinaire naam had. “Ik ben een tijdje geleden gedumpt geweest… ik heb er nog wat last van, dus dan huil ik gewoon. Alles is er beter snel uit, want dan kan je sneller verdergaan met leven. Hoe gaat het nog met jou… Ravenna?” vroeg hij dan eenmaal hij weer een stuk rustiger was geworden, nu ging alles weer een stukje beter, ja het ging allemaal weer beter met hem. Gewoon de gevoelens een beetje opkroppen en dan zou hij zich straks weer stukken beter voelen. Zack gebaarde dat Ravenna naast hem mocht gaan zitten en al snel deed ze dat ook. Dat was immers veel makkelijker babbelen, dan moest hij zich niet omdraaien. Vandaag was hij best wel lui, dat gaf hij eerlijk toe. 'Je weet niet wie ik ben, is het niet?' zei ze. “Ik ben van een dak gevallen en ik ben al mijn herinneringen kwijt, maar nu heb ik de meeste al terug, dat komt daardoor, ik zou je nooit vergeten als ik niet was gevallen.” Zei hij zachtjes terwijl zijn vochtige ogen naar haar keken. Ze had even zwart haar als hij en het stond haar mooi, zeker wel. 'Heel idioot eigenlijk...meestal was ik degene die opgebeurd moest worden...Jij was daar altijd erg goed in...' zei ze prompt. Zack zweeg, hij voelde precies aan dat ze nog iets ging zeggen en gelijk kreeg hij. 'De laatste keer dat ik je zag had ik een depressie, nu nog steeds trouwens...' vervolgde ze en zack knikte “Is het zo erg met je gesteld dan? Wat is er gebeurt dat je je zo slecht in je vel voelt?” vroeg hij terwijl zijn gezicht zich draaide zodat al zijn aandacht op het meisje gericht was. Zat ze dan zo in de put? '...en toen heb je....' zei ze terwijl Zack zag hoe ze langzaamaan begon te blozen, was er iets beschamend ofzo dat ze daarvoor zich zo slecht op haar gemak voelde? Zack viste maar wat, dacht vanalles en misschien kreeg hij dan gelijk ook nog. '...me nogal...ehm...prompt omhelsd om me op te krikken..' maakte ze haar zin af.
'Nevermind...' mompelde ze. Ze klopte hem op zijn arm. 'Wat een shitboel voor je, dat van je vriendin.' Zack glimlachte lichtjes “Stiekem kan ik nu wel een grote knuffel gebruiken.” Zei hij voor hij zijn armen sloot om Ravenna. “Het leven is hard, jammer genoeg besef ik dat nu maar pas en moet ik me er serieus aan aanpassen. Het is zeker even onwennig maar alles komt wel goed met me…” hij haalde even diep adem “… met jou ook trouwens, daar ben ik zeker van. Je ziet er me een harde meid uit die zich niet zomaar laat breken.”
“En van mijn ex, ze kan de allerhoogste boom in, echt waar, ze heeft zoveel met mijn gevoelens gespeeld dat ik niet snap waarom ik me nog zo slecht voel eigenlijk…” Inderdaad, hij snapte het niet echt meer, hij snapte zichzelf niet…

Een wolk schoof voorbij en de zon kwam even tevoorschijn. Hoewel het aanzienlijk warmer was, bleven de rillingen komen. “Ik ben van een dak gevallen en ik ben al mijn herinneringen kwijt, maar nu heb ik de meeste al terug, dat komt daardoor, ik zou je nooit vergeten als ik niet was gevallen.” Haar zwarte ogen werden even groter. Dus hij was inderdaad zin geheugen kwijt. Geen wonder dat hij haar de laatste weken niet had zien lopen. Jeez, wat een tragedie was het toch met die jongen. Zelf een vrolijk snuiter, maar het ongeluk schoot op hem af als zijzelf op sigaretten. “Is het zo erg met je gesteld dan? Wat is er gebeurt dat je je zo slecht in je vel voelt?” vroeg hij terwijl zijn gezicht naar haar toedraaien. Ravenna maakte een nietwetend gebaar met haar schouders en keek nogal onverschillig. 'Maakt niet uit...gaat wel over...' mompelde ze.
Bij haar haperende uitleg over wat hij een tijd geleden had uitgespookt, leek hij opeens weer even de oude Zack. “Stiekem kan ik nu wel een grote knuffel gebruiken.” klonk het naast haar. Ze wilde even iets sarcastisch terugzeggen, maar kreeg er de kans niet toe. Nee...niet te geloven. Hij deed het weer! Ze kon nauwelijks protesteren toen zijn arm zich om haar heen sloot. Omdat ze wat verder zat, werd ze ook nog eens tegen hem aangetrokken. Een ongewilde tomatenkleur verspreide zich weer over haar wangen. “Het leven is hard, jammer genoeg besef ik dat nu maar pas en moet ik me er serieus aan aanpassen. Het is zeker even onwennig maar alles komt wel goed met me…” hij haalde even diep adem “… met jou ook trouwens, daar ben ik zeker van. Je ziet er me een harde meid uit die zich niet zomaar laat breken.” Ondanks haar ongemakkelijke positie, die stiekem niet eens zo erg vervelend aanvoelde, grijnsde ze. “En van mijn ex, ze kan de allerhoogste boom in, echt waar, ze heeft zoveel met mijn gevoelens gespeeld dat ik niet snap waarom ik me nog zo slecht voel eigenlijk…”
Wat een dag was dit...Die woorden had ze nooit van hem verwacht. Onwillekeurig schoof ze iets dichter naar hem toe. Waarom deed ze dat?! Om gemakkelijker te zitten ja, anders viel ze om. Maar ze kon ook zijn arm wegschuiven. Dat kleine punt moest ze straks een ernstig overdenken. Haar lichaam leek haar niet meer te gehoorzamen. Nou, ze kon dan op z'n minst...ja hoor. Haar arm deed het uit zichzelf. Ze sloot hem om zijn middel. En hupsakee, plotseling lag haar hoofd op zijn schouder. Goed, misschien deed ze dat uit troost. Maar hij hoefde toch niet meer getroost te worden?
Inwendig voerde ze een strijd. Haar brein zei nee en haar lichaam hell yes.

De zon verscheen, het werd dus weer eindelijk warmer, de lente zou bijna beginnen, eindelijk was het dus zo ver. Geen warme jassen meer en nu kon Zack in een gewoon shirt en een short rondlopen terwijl zijn slippers een ploppend geluid maakten. Wat hield hij er toch van om mensen te irriteren met zijn comfortabele slippers. Het was een soort tijdverdrijf geworden eigenlijk. Mensen irriteren met zijn happy gedrag, omdat er eigenlijk veel te veel depressieve mensen rondliepen. Sommigen kreeg hij zelfs zo ver dat ze gewoon mee happy werden van hem en dat maakte hem zeker heel gelukkig, gewoon om te zien hoe mensen meer van het leven begonnen te genieten en de goede kantjes van het leven inzagen. De zon was een extraatje dat ervoor zorgde dat je vrolijk werd, de kleuren werden duidelijker, de wereld kwam gewoon tot leven, allemaal dankzij de zon. Zack was een optimist, geen jongen die sluwe doortrapte plannetjes bedacht om de andere het leven zuur te maken, zo zat hij dus totaal niet in elkaar, zo zou hij ook nooit worden. Dat was echt niets voor hem. De jongen was veel te lief om mensen de put in te willen duwen, hij wilde helpen en soms werd dat helemaal niet geapprecieerd, hoe vaak hij ook probeerde, snauwden mensen hem af. Mensen zoals Rhine. Even kwam er een zucht uit zijn keel, die ontsnapte via zijn mond. Hij moest Ravenna vertellen dat hij zijn geheugen was kwijtgeraakt en sinds kort maar pas had teruggevonden dankzij de hulp van verschillende mensen, zoals onder andere: haar. Het meisje met de zwarte ogen en het zwarte haar. “Ik ben van een dak gevallen en ik ben al mijn herinneringen kwijt, maar nu heb ik de meeste al terug, dat komt daardoor, ik zou je nooit vergeten als ik niet was gevallen.” Zei hij zachtjes terwijl zijn stem nog steeds even monotoon bleef, hij bleef er liever niet te lang bij stilstaan, want dat had toch geen nut, zeker niet omdat het over Rhine ging, dat zij tot het einde bij hem was blijven zitten. Je kon wel degelijk zeggen dat de jongen het ongeluk aantrok zoals stront vliegen. Het was gewoonweg zielig geworden, maar toch, met alle tegenslagen, hield hij het toch mooi vol en bleef hij zeer gelukkig. Naïeveling dat hij was ook. Zack had wel door hoe Ravenna’s ogen groter werden bij het horen van zijn voorval, ze leek er erg van aangedaan, daar ging hij toch van uit aan haar blik te zien. “Is het zo erg met je gesteld dan? Wat is er gebeurt dat je je zo slecht in je vel voelt?” vroeg hij terwijl zijn gezicht naar haar toedraaide. Ravenna maakte een niet wetend gebaar met haar schouders en keek nogal onverschillig. 'Maakt niet uit...gaat wel over...' mompelde ze. Zack knikte instemmend, ze had vast gelijk, dus dat zei hij dan ook “Inderdaad, vast wel.” Een licht gemompel was het eigenlijk, wat hij net zei.
Ze begon uit te leggen hoe ze een tijdje geleden elkaar hadden ontmoet, het was nogal een haperende uitleg, maar Zack kon er prima aan uit, zo onduidelijk sprak ze namelijk niet. Even glimlachte hij, leek hij weer helemaal de oude en zei hij dat hij stiekem wel een knuffel kon gebruiken. Inderdaad, dat kon hij echt wel gebruiken. Gewoon een goede vriendschappelijke knuffel van iemand die hem op zijn minst kon uitstaan en in dit geval was dat dus Ravenna. Hij sloot zijn armen om Ravenna voordat ze nog kon protesteren en hij mompelde zachtjes: “Het leven is hard, jammer genoeg besef ik dat nu maar pas en moet ik me er serieus aan aanpassen. Het is zeker even onwennig maar alles komt wel goed met me…” hij haalde even diep adem “… met jou ook trouwens, daar ben ik zeker van. Je ziet er me een harde meid uit die zich niet zomaar laat breken.” Ja zo zag ze er uit, een sterke meid die zich niet snel liet doen, niet zoals Rhine, een zwakkeling die haar zwakheden moest verstoppen met pillen die ze niet eens nodig had! Hoe meer hij er over nadacht, hoe meer hij van haar begon te walgen, het was gewoon zielig eigenlijk… zielig hoe een meisje zo niet zonder haar stomme lading pillen kon leven. Bah, nu begon hij echt het kind te verachten voor haar keuze. “En van mijn ex, ze kan de allerhoogste boom in, echt waar, ze heeft zoveel met mijn gevoelens gespeeld dat ik niet snap waarom ik me nog zo slecht voel eigenlijk…”
Het was een vreemde dag vandaag, maar hij was toch zeker blij dat hij dit meisjes had om dit alles te vertellen, ze was vandaag zowat zijn luisterend oor. Hij voelde hoe het meisje dichter tegen hem aankroop en dat zorgde ervoor dat Zack haar nog inniger omhelsde dan dat ervoor al het geval was. Haar armen sloten zich om zijn middel en haar hoofd werd op zijn schouder gelegd, het was vast allemaal om hem te troosten. “Bedankt dat je er voor me bent, je bent geweldig Ravenna” zei hij voor hij zijn ogen sloot en haar gewoon bleef knuffelen

(d’ahw <3)

Heel langzaam warmde ze weer op, meerder dankzij Zack's lichaamswarmte. Ja hoor, hij omhelsde haar nog inniger dan eerst. In haar hoofd schold ze hem uit voor alles wat lelijk was. Toch was het vreemd. Ravenna was best sterk voor een meisje en ze zou hem in ieder geval van zich af kunnen schudden. Waarom deed ze dat eigenlijk niet? “Bedankt dat je er voor me bent, je bent geweldig Ravenna” Oja hoor, meneer sloot zijn ogen.
Vaag mompelde ze een paar scheldwoorden maar ze liet zelf niet los. 'En jij bent......' ze wilde iets aardigs terugzeggen maar het kwam er gewoon niet van. '...een onuitstaanbare druiloor.' maakte ze haar zin af. Een hand kwam vrij en gaf hem een zachte stomp in zijn buik. 'Een ongelofelijk onuitstaanbare stuiterbal...' ging ze verder, half mopperend en half op een toon dat hij moest begrijpen dat ze met complimentjes niet goed was. '....een...een stomme krotenkoker.' Dat kwam er zo onverwachts uit dat ze er zelf verbaasd van was. ''Krotenkoker''.... Wat betekende dat nou weer?!
Ze draaide haar hoofd een beetje zodat ze met haar neus tegen Zack's schouder aankwam en sloot haar ogen. Zonder het zelf te merken snoof ze zachtjes zijn geur op. Hij rook ook nog eens wild. Alsof hij zo de rimboe in kon springen. Ravenna was de geur van steenkool en verse aarde gewend op haar thuisplaneet. Deze geur was zo....anders. Ze kon het niet beschrijven. En ze kon ook geen vat krijgen op wat er in vredesnaam mis met haar was. Ze bedacht haar gevoel ook niet meteen omdat ze het nog nooit gevoeld had voor iemand. Niemand had het haar ooit uitgelegd en ze had er hard om gelachen als mensen erover praatte.
Wie zou ook ooit geloven dat Ravenna Dai, een van de bitches op school, gevoelens kon krijgen, die veel verder gingen dan vriendschap, voor Zack Fair, een optimist op de eerst rang.

()

Een innige omhelzing, dat had hij nodig, gewoon een beetje vriendschappelijke liefde, een begrijpend persoon, een helpende hand. Gewoon iemand die naar je luisterde en die je hielp met alles waarmee je zat. Zo iemand had Zack nodig, iemand die zorgde voor wat afleiding, gewoon wat afleiding. Zodat hij tenminste niet meer aan haar moest denken, anders zou de eerste beste vuilbak onveilig gemaakt worden, dat zat er zo dik opgelegd, zeker aan zijn gezicht te zien, de walging droop ervan af zodra ze over Rhine begonnen of hij aan haar dacht. Liefde had plaatsgemaakt voor een dikke walging, nijd en kwaadheid. Zack was boos en teleurgesteld omdat Rhine haar pillen verkoos boven alles. Bah, gewoon walgelijk eigenlijk. Het maakte hem zeer boos eigenlijk, hij wilde dit helemaal niet. Nu wilde hij eigenlijk aan de ene kant alleen zijn en ragen, maar aan de andere kant wilde hij ook in het gezelschap van iemand anders vertoeven, en nu deed hij dit ook, bij Ravenna. Ze was echt zo lief voor hem eigenlijk. Hij snapte niet waarom want ze was gemeen tegen anderen, dat had hij al gehoord van roddels die de ronde gingen. Roddels die dus absoluut niet waar waren, want hier zat ze dan, in zijn armen, een innige omhelzing, ze was veel aardiger dan mensen zeiden. Ze hadden dik veel ongelijk gehad. “Bedankt dat je er voor me bent, je bent geweldig Ravenna” zei hij zachtjes terwijl hij zijn ogen sloot om gewoon even kort te genieten van de stilte. Maar die stilte bleef er niet lang, want opeens begon Ravenna te spreken. Zack opende zijn blauwe ogen en luisterde aandachtig, ook al waren de woorden niet zo prettig te noemen. 'En jij bent......' begon ze ‘..een onuitstaanbare druiloor.' maakte ze haar zin af. Een hand kwam vrij en gaf hem een zachte stomp in zijn buik. 'Een ongelofelijk onuitstaanbare stuiterbal...' Zack grinnikte zachtjes, ze had gelijk, hij was zeker hyperactief te noemen, maar hij was aan de andere kant dan ook weer zeer uniek. Niemand zo happy en zo hyperactief zou je elders tegenkomen op deze planeet. Hij was zeker een uniek persoon. '....een...een stomme krotenkoker.' Was het laatste wat Ravenna hem noemde, wat was dat ook alweer? Even keek hij haar vragend aan terwijl hij zachtjes over zijn buik wreef. Hij had honger gekregen, dat was altijd als iemand een klop gaf op zijn buik of een stamp of wat dan ook. Een lichte glimlach sierde zijn gelaat “En jij bent gewoon geweldig, punt aan de lijn. Je mag van me vinden wat je wilt, maar mijn mening over je blijft bestaan, wat je ook doet.” Zei hij terwijl hij haar nog steeds niet had losgelaten. Als hij had doorgehad dat ze gevoelens voor hem aan het krijgen was, dan had hij haar zeker en vast losgelaten want hij vond zelf dat hij voorlopig nog niet klaar was om zijn hart aan iemand te geven. Zo ging dat nu eenmaal bij Zack, hij deed alles rustig op zijn tempo.

Eigenlijk zat ze best goed zo. Warm, relaxed, alleen dat het nu juist deze gozer moest zijn zat haar tamelijk dwars. Maar goed, je kon niet alles hebben. Door de onverwachte warmte, de knusse positie en iemand die ze daadwerkelijk mocht, doezelde ze bijna in. Ze zou geschrokken zijn van haar eigen gezicht. Op haar wangen lag een tevreden blos en haar gezicht was veel minder hard en kil, waardoor ze er een stuk jonger uitzag.
“En jij bent gewoon geweldig, punt aan de lijn. Je mag van me vinden wat je wilt, maar mijn mening over je blijft bestaan, wat je ook doet.” Zei hij terwijl hij haar nog steeds niet had losgelaten. Tussen haar half-slapen door hoorde ze het nog net. Maar het was genoeg om haar een beetje wakker te schudden. Ze verschoof haar hoofd een beetje en maakte een geluid wat veel op ''hmpf'' leek. Misschien bedoeld als een minachtend gesnuif.
'Als ik je net zo behandelde als de rest piepte je wel anders...' zei ze een tikje schamper. Ze was te moe om nu een arm op te tillen en hem een vriendschappelijke dreun te verkopen. Zou later wel komen, als hij weer een typische opmerking maakte. Nu moest ze niet in slaap vallen, al zat ze wel op het randje ervan. Heel leuk....
Het ergste wat nu kon gebeuren was dat hij naar haar problemen ging vragen. Had ze zin het te vertellen? Niet echt. Het zou haar uiteindelijk bij haar familie brengen en ze had geen zin om hem te moeten vertellen wie daar altijd de zondebok was geweest.
Dus bleef ze zitten, stil en sluimerend. Zich niet eens afvragend wat de toekomst tussen hen zou brengen.

sfeermuziekje :3