RENJI ABARAI
"Showing concern for a warrior's life on the battlefield is an insult to that warrior."

“Karia gay?” klonk een hoge meisjesstem even verder van hem. “Uhu.. Ik zag Renji gisteren nog schaamteloos flirten met Karia, waarvan ik 100% weet dat hij hetero is. Wel wow om te zien dat Ren zelfs de meest hetero macho's in een enkele klap naar gay brengen. Maar zeg nu zelf, hij ís onweertstaanbaar.” klonk de andere iets diepere meisjesstem. Hij rolde met zijn ogen, wetend dat wat ze zeiden waar was. Hij wás onweerstaanbaar. Kennelijk had gisteren die nieuwe blonde knul dat ook door want hij zag er uit dat hij ging flauwvallen om gewoon al dicht bij hem te staan. Noem Renji arrogant, maar niemand zou het feit dat hij sexy is tegenspreken. Hij stond namelijk uit met zijn lange rode haar en zwarte tribal tattoo's en het lichaam waar hij inzat. Renji gaf zelf toe dat hij er goed uitzag en fangirls deed squeelen van happiness wanneer hij hen een blik gunde.
Dat was natuurlijk voor hij besefte dat hij degene was die gekozen werd. Hij, niet zijn altijd dronken vader & broer, hij was gekozen zoon die magie voorbracht, net zoals zijn grootvader. Hoewel zijn familie altijd al in het licht gedrenkt was, was hij anders. Alles aan Renji zei; gevaar. “Farewell, my son, born in darkness.” waren de woorden van zijn vader die voor de gelegenheid zijn zeldzaam nuchtere zelf was.

Na zijn afscheid kon hij niet snel genoeg maken dat hij weg was van dat bijna instortende krot waar hij in leefde. Vanbuitenaf zou je het niet zeggen, maar vanbinnen was Renji het zat, zat om nooit iemand bij hem thuis te kunnen ontvangen, zat om te zien hoe zijn vader en broer hunzelf tot in Oblivion dronken. Door zijn thuissituatie was zijn bijnaam ook ironisch genoeg Straydog – zwerfhond. Hij gaf niet veel om die bijnaam, de enige bijnaam die hij nooit meer wenste te horen was 'Ananashoofd'. Renji sidderde bij de gedachte aan zijn oudere broer die deze bijnaam ter wereld had gebracht, tot hij ruw tot stilstand gebracht werd door een boom die in de weg stond. “Shit.” sprak hij hissend terwijl hij over de plek wreef waar zijn hoofd de boom geraakt had. Zijn rode ogen scanden de omgeving rond naar mogelijke getuigen maar toen hij niemand vond ging hij tegen diezelfde boom zitten en deed de kap van zijn blauwe trui over zijn hoofd. Renji was niet iemand die snel naar anderen zou toestappen voor een gesprek – behalve als hij zin had om de ander het hoofd dol te maken. Eens hij zich vertrouwder met iemand voelde zou hij zijn egocentrische zelf laten vallen voor een moment en een vriendelijkere kant van hemzelf tonen. Helaas hebben nog niet veel mensen de kans daartoe gekregen en dat vond hij fijn zo. Langzaam liet hij zijn ogen zakken en viel rustig in slaap. Moe van alle inspanningen, moe van zichzelf.