Ze liep door het kleine gezellige stadje heen. Het plaatsje heette Oak’s Field. Kasumi moest even lachen, alle mensen waren heel vrolijk hier en hadden elkaar allemaal gedag gezegd. Ze was er voor het eerst en ze had ook al honderden keren hallo moeten zeggen voor haar gevoel. Ze liep vrolijk over straat, Dit was wel heel anders dan dat waar zij vandaan kwam. Alles bloeide hierzo, alles was vrolijk. Het mocht ook wel, het was een mooie warme dag. Ze liep een paar winkeltjes in en uit. Ze had nog geen idee wat ze nodig zou hebben. Haar ouders hadden haar wat geld gegeven. Ook zou ze uiteindelijk naar school moeten. Ze liep langs een dierenwinkel en keek de vitrine in. ‘nawww! Kawaiii…’ Ze keek naar het diertje. Het diertje had rode ogen met zwarte pupillen en twee staarten. Verder was deze blond geel gekleurd met zwarte pootjes. Het leek alsof het een bond kraag had. De staarten hadden een zwarte streep net boven het midden. Een klein ruitje vulde het voorhoofd van het diertje. Kasumi had besloten om naar binnen te gaan. Ze had informatie gevraagd over het diertje in de vitrine. ‘Dus… hij wordt niet veel groter dan dat hij daar is?’ Vroeg ze verbazend. ‘Nee mevrouw. Dit diertje is slim, lief en loyaal. Het wordt niet groter dan 30 centimeter in de lengte. Hoogte niet veel meer dan 20 centimeter.’ De verkoper klonk aardig en sprak verder op een zachte toon. ‘ Het diertje is in een goede gezondheid en staat op verkoop voor 50.’ Kasumi schrok even van het aantal geld. ’50? Is dat diertje zo duur dan?’ Ze had verbaasd geklonken. Enige wat de verkoper deed was knikken. Ze liep samen met de verkoper naar het diertje toe. Deze had kasumi vrolijk begroet en lief aangekeken. ‘Ik kan het doen… dan word het voor de rest van de week even iets rustiger doen.’ Dacht ze in zichzelf, Ze had geknikt en het diertje gekocht. Ze was naar buiten gegaan met het diertje in haar armen. Ze liep het plein op. Beetje gehaast omdat ze niet kon wachten om met het diertje aan de slag te gaan. Nadat ze hem gevoerd had en een naam had gegeven keek ze vrolijk rond. Zoveel mensen..

____________________________________________________
Kawaiii: Cute
[url=]http://data.whicdn.com/images/14230745/e7e741cc35b390_full_thumb.jpg [/url]
Ik weet nog steeds niet wat ze voor geld gebruiken sorry >3<

Dominic zuchtte. Hij had volkomen genoeg van alle bekende gezichten, alle saaie mensen. Melody maakte hem misselijk. Hij had energie in zijn lichaam, rusteloze energie. Die schreeuwde erom om zich te kunnen uiten. Maar niet hier. Hij knoopte zijn overhemd dicht en deed vlug zijn haar in het nonchalante kapsel waarom hij bekend stond. Het was warm buiten, dat wist hij. Voor Dominic was dit echter geen reden om zijn nette, spierwitte overhemd om te wisselen voor iets anders. Van hitte had hij toch minder last door zijn medicatie, iets wat bijna zorgde dat je dacht dat die pillen goed voor hem waren. Helaas, dat waren ze niet. Ze maakten hem nog killer, zijn mogelijkheid om oprechte emotie's te voelen was hem geheel ontnomen. Haat was alles wat er over was voor hem. Maar hij acteerde de positieve gevoelens er wel bij, met gemak alle naïeve medeleerlingen voor de gek houdend. Uiterst kalm stapte hij de gang op, een doel voor ogen en voor niets anders aandacht hebbend. Zijn ijsblauwe ogen negeerden alle blikken die hem toegeworpen werden, geen tijd, geen zin in de leerlingen die hij al kende. Hij wilde iets helemaal nieuws. Dus Dominic toog naar Oak's Field. Hij was er in tijden niet geweest. Maar zo te zien was er niets veranderd, nog steeds bestond het grootste deel van het winkelende publiek uit saaie, voorspelbare mensen. Uiteindelijk schafte hij een flesje water aan, de ijskoude vloeistof koelde zijn lichaam af. De zomer was vlug gekomen, en was zo te zien van plan te blijven. Planten in volle bloei, meisjes in korte jurkjes. Dat was allemaal nog te doen. Ook jongens in hun slordige, onbeschofte kledij. Een paar jochies renden zelfs met waterpistolen rond. Hij zuchtte geïrriteerd. Speurde het plein af, op zoek naar iemand om hem bezig te houden. Toen hij in de verte een figuurtje zag lopen stond hij soepel op. Met vlugge, handige bewegingen baande hij zich een weg door de massa. ''Sorry dat ik je kom storen, maar ik kon je gewoon niet met rust laten.'' sprak hij charmant, met een plagerige grijns op zijn gelaat. De perfecte droomjongen, zoals hij haar met sprankelende blauwe ogen aankeek. ''Mijn naam is Dominic. Mag ik jouw naam ook weten of zul je in mijn hoofd altijd de dame met de betoverende ogen blijven?'' Uitdagend zond hij haar een plagerige blik. Zo losjes en speels als hij leek zou iedereen erin trappen, maar in werkelijkheid was Dominic nog altijd even kil als altijd.

[Je post was best goed, maar let er wel op dat in de RPG het seizoen momenteel winter is Je had ook twee keer een hoofdletter vergeten bij Kasumi en het begin van een zin, maar dat is een klein mini detail xD Verder was alles prima in orde~]

Kasumi was met Chipperu aan het spelen. Het was hem makkelijk bezig houden door een elastiekje te gebruiken. Ze keek op, recht in de blauwe ogen van een jongen. ‘Sorry dat ik je kom storen, maar ik kon je gewoon niet met rust laten. “ Zijn stem was charmant en de grijns op zijn gezicht maakte het af. Ze werd rood en keek even ergens anders heen, Z’n leuke jongen… ‘Hij zou toch niet?’ Haar gedachte werden gek en even keek ze Chipperu aan. ‘Mijn naam is Dominic. Mag ik jouw naam ook weten of zul je in mijn hoofd altijd de dame met de betoverende ogen blijven?”

Kasumi stond op van de rand van de fontein en keek hem recht aan. Even keek ze hem zwijgzaam aan, het leek inderdaad op de droomjongen van ieders meisje. ‘Ik ben Kasumi, Kasumi Bell.’ Ze boog zoals het haar aangeleerd was. Handen vasthoudend als een kommetje over elkaar en armen naar beneden. Ging weer recht staan en keek hem aan met een glimlach. ‘Leuk je te ontmoeten, Dominic. ’ Chipperu bleef met het elastiekje spelen. 'En dit..' Ze pakte Chipperu op en hield het voor Dominic. ‘Dit is Chipperu… Eerlijk heb ik geen idee welk soort het is… Ik heb haar nog maar net.’ Een paar jongens met waterpistolen kwamen langs gerend en hadden omstanders nat gespoten, waaronder Kasumi en Dominic. Ze moest lachen, haar lach was zoals andere het zeiden, verwelkomend en open. Ze keek Dominic aan. ‘Wil je wat te drinken? Ik trakteer.’ Haar glimlach zat nog altijd op haar gezicht terwijl ze Dominic aankeek. Chipperu echter leek het allemaal best te vinden en had een paar rondjes rond Dominic gelopen. Alsof Chipperu hem aan het inspecteren was geweest.

( Spijt me, had ik niet op gelet, van dat winter, hihi. Ik zal rekening houden met de hoofdletters. Nog meer tips? )

Ze werd verlegen, wat schattig. Haar rode wangen kleurden perfect bij zowel haar haren als haar roze ogen. Inderdaad, die ogen waren haast net zo opvallend als de zijne. Ze had een diertje bij zich, maar daaraan besteedde de jongen nog niet zo veel aandacht. Dat kwam later misschien nog wel, nu zou eerst dit onbekende meisje zijn onverdeelde aandacht genieten. ‘Ik ben Kasumi, Kasumi Bell.’ Ze boog er zelfs bij. Dat was al een stuk beter dan de ongemanierde meiden op school, die enkel giechelden en je helemaal niet serieus namen. Hij grijnsde warm. Leuk hem te ontmoeten. Tja, dat lag er maar net aan hoe je het zag. Maar haar mooie droombeeld zou hij niet verstoren. ''Insgelijks.'' sprak hij met zijn heldere stem. ‘Dit is Chipperu… Eerlijk heb ik geen idee welk soort het is… Ik heb haar nog maar net.’ Zogenaamd ontzettend geïnteresseerd bekeek hij het beest dat voor zijn neus hing. Knikte dat en lachtte vrolijk. ''Hij- Ik bedoel zij ziet er in elk geval ontzettend schattig uit.'' Een felle blik werd opzij geworpen toen twee jongens bedachten dat hij het perfecte slachtoffer was voor hun waterpistooltjes. Ze hadden geluk dat Kasumi bij hem was. Hij draaide zich weer naar haar om, de perfecte vriendelijke lach wederom op zijn gezicht alsof er niets gebeurd was. Met een hand veegde hij zijn vochtige haren uit zijn gezicht en grinnikte. ''Tegen de warmte helpt dit in ieder geval.'' concludeerde hij vrolijk. ‘Wil je wat te drinken? Ik trakteer.’ Dominic leek even na te denken, maar dat was enkels schijn. Uiteraard zou hij instemmen. Maar eerst zonden zijn blauwe ogen haar een plagerige blik, met felle energie die hij er zo goed in kon leggen. ''Als dat betekent dat ik meer tijd met jou door mag brengen, mevrouw Bell, dan zeer graag.'' Plagerig knipoogde de jongen, soepel en vriendelijk als altijd. Voor iedere onwetende, waaronder zij, zou het lijken alsof hij inderdaad de vrolijke, vlotte jongen was, vol met natuurlijke levensvreugd. Zijn slachtoffers wisten na hun ontmoetingen wel beter. Als hij klaar was met iemand kwam zijn ware aard naar boven. Maar eerst, eerst speelde hij met zijn prooi. ''Weet je een leuke plek, of zal ik iets uitkiezen?'' Het vermoeden was bij hem gevestigd dat ze nieuw was, gezien het feit dat ze zo onbekend was en zich zo nieuwsgierig gedroeg. Chipperu, haar kat-achtige beest, had rondjes om hem heen gelopen. Hij bukte zich dan en aaide zachtjes over diens kopje. ''We kunnen ook een ijsje halen in het park?'' stelde hij met een lachje voor als laatste idee.

[Je post was prima ^w^ Natuurlijk kunnen er hier en daar kleine dingetjes beter, maar dat lukt je vanzelf wel. Tja, als je je post langer wil maken kun je nog meer gedachten en gevoelens, beweegredenen etc beschrijven natuurlijk. Of de omgeving. Maar je schrijft echt prima ]
[Ik kan btw pas zaterdagavond weer posten, sorry~]

De jongens hadden Dominic en Kasumi nat gespoten. Kasumi moest er vooral om lachen, haar lag was open en vrolijk. Ze keek via haar ooghoeken hoe Dominic hierop had gereageerd. Met een van zijn handen veegde hij de vochtige haren uit zijn gezicht. Ze keek op en had gemerkt dat ze hem zat aan te gapen. Ze keek gelijk weg. Ze hoorde Dominic grinniken, weer keek ze zijn richting in. ‘Wil je wat te drinken? Ik trakteer.’ Dominic leek na te denken. Want het duurde even voordat hij iets zei. ''Als dat betekent dat ik meer tijd met jou door mag brengen, mevrouw Bell, dan zeer graag.'' Hij had geknipoogd naar haar. Kasumi voelde zich stom want ze kreeg weer kleine onschuldige blosjes. Ze keek opzei naar Chipperu. Die was gewoon vrolijk aan het spelen. “Weet je een leuke plek, of zal ik iets uitkiezen?” Ze keek rond haar heen en toen had ze het gevoel dat ze echt stom was. ‘Ehh… Eigenlijk… ben ik hier nog maar net… Heb nog niet alles kunnen zien hierzo.’’ Haar ogen keken Dominic oprecht aan. Dominic was gaan hurken, ze keek iets verder en zag dat hij Chipperu aan het aaien was. Ze keek met een zachte lach naar hem.

Ik kan toch niet nu al… neeeee… Ik hou mezelf voor de gek.. denk ik… Zou ik hem leuk vinden? Vragen en twijfels gingen even door haar heen. Dominic lachte vriendelijk ‘We kunnen ook een ijsje halen in het park?” Ze knikte op dat aanbod. ‘Dat lijkt me heerlijk om te doen.’ Bij een ijsstandje had ze was ijs gekocht voor hun allebei. Ze nam voorzichtig een lik van der ijs. ‘Zeg… Dominic? Waar kom je vandaan?’. Ze wilde graag wat dingen van hem weten. ‘Als je het niet erg vind natuurlijk!’ ze had hem nieuwsgierig aangekeken terwijl ze nog een lik nam van haar ijsje. Chipperu die er nog steeds was had een heel klein beetje gekregen van Kasumi. ‘Ik kom zelf van Solum… Dat is een stadje hier ver vandaan. Eerlijk gezegd… was ik verbaasd dat dit hierzo was. ‘ Ze keek even naar de grond. Ze dacht terug aan haar vader en haar oudere zus. Ze keek naar de lucht, de zon voelde goed op haar huid. Ze keek opzij en glimlachte vriendelijk naar Dominic.

( Oke, got it )

Ze was duidelijk een verlegen meisje, dat behoefte had aan een kalme en beheerste jongen om haar te helpen op te bloeien. Ja, Kasumi kon gemakkelijk een heel aantrekkelijk meisje worden, als ze iets minder snel blozen zou. Al vonden de meeste jongens dat ook wel weer schattig. Genoeg over haar schattigheid. Ze was gewoon een zwak slachtoffer, nu al stevig in zijn greep. “Weet je een leuke plek, of zal ik iets uitkiezen?” Hij glimlachte lichtjes. Ze mocht zich niet druk maken. Hij was vriendelijk en warm, ze was veilig. Zo veilig als het maar kon. ‘Ehh… Eigenlijk… ben ik hier nog maar net… Heb nog niet alles kunnen zien hierzo.’’ Hij knikte lachend. ''Welkom dan in elk geval.'' sprak hij haar toe, zich bukkend bij haar kat-beest. ''Het zal je hier vast bevallen.'' Het arme kind, haar eerste ontmoeting was met hem. Zo onwetend, zo onschuldig. Ze zou het gevaar pas opmerken als het te laat was. Met haar mooie roze ogen zou ze het pas opmerken wanneer hij al klaar was met haar, ze weer gewoon een saai gebruikt speeltje was. ''We kunnen ook een ijsje halen in het park?'' stelde hij dan maar voor. Het was immers warm en zonnig, perfect weer voor ijs. ‘Dat lijkt me heerlijk om te doen.’ Mooi zo. Met een dankbare lach nam hij van haar een ijsje aan. ‘Zeg… Dominic? Waar kom je vandaan?’ Nieuwsgierigheid, hé? Dat was een goed teken. ‘Als je het niet erg vind natuurlijk!’ Uiteraard niet. Hij vertelde graag leugens over zichzelf, bedoeld om vertrouwen op te wekken en zichzelf te amuseren wanneer hij weer een andere versie van zijn verleden uit zijn mouw schudde. Het ijsje verkilde zijn mond, maar de zoete smaak van frisse aarbeien was niet onaardig, moest hij toegeven. ‘Ik kom zelf van Solum… Dat is een stadje hier ver vandaan. Eerlijk gezegd… was ik verbaasd dat dit hierzo was. ‘ Hij beet in zijn ijsje en grijnsde dan. ''Brainfreeze..'' mompelde de jongen vrolijk. ''Solum, dat is ook op Shadra, toch? Ja. Ik heb er wel eens van gehoord, de naam dan.'' Hij haalde zijn schouders op. ''Zelf ben ik opgegroeid in een klein dorpje in het zuiden van Shadra, Oscuridad.'' Bestaand plaatsje, niet zijn werkelijke geboorteplaats. Die kleine leugentjes, hij kon het gewoon niet laten. In zijn ooghoek merkte hij de bankjes op, met uitzicht op het park vol bloeiende planten. Hij gebaarde ernaar. ''Zullen we daar even gaan zitten?'' stelde hij luchtig voor. ''Tenzij je het te druk hebt.''

Ze keek om zich heen totdat ze Dominic weer hoorde. “Brainfreeze…” Er stond een lach op zijn gezicht. Ze bleef hem even aankijken en nam zelf nog een hap van haar ijs. ''Solum, dat is ook op Shadra, toch? Ja. Ik heb er wel eens van gehoord, de naam dan.'' Hij haalde zijn schouders op. ''Zelf ben ik opgegroeid in een klein dorpje in het zuiden van Shadra, Oscuridad.'' Ze zag hem ergens heen kijken en ze volgde zijn blik. “Zullen we daar even gaan zitten? Tenzij je het te druk hebt.” Uit haar ooghoeken kon ze zien dat hij aan het gebaren was. “Is goed, heb nog niet veel te doen. “ Ze liep rustig naar het bankje toe en ging zitten. Ze moest even giechelen, ze keek naar haar voeten die de grond net niet raakten. Even keek ze in de verte en dacht terug aan haar thuis.
‘ Solum… is niet echt een… hoe zou ik het zeggen… Een plek waar je jezelf kan zijn… Weet niet of je gehoord heb van magie loze mensen?” Ze keek Dominic rustig aan… Iets in haar blik was veranderd, ze keek nu meer met zekerheid en durf. Ze liet de woorden even tot hem door dringen voordat ze weer verder ging. “ Solum is een stadje waar magie teboe is… Het was dan ook lastig als je inderdaad, zoals ik, trekjes had naar de magie toe…De mensen daar hebben zelf geen magie.’ Even nam ze een hap adem en twijfelde nog een belangrijk detail te vertellen. Ze liet haar blik glijden over de omgeving. Er waren kinderen die aan het spelen waren op klimtoestellen, ouders op bankjes die aan het discussiëren waren en dan de ijscoman met een rij aan klanten. Chipperu krabbelde even haar been, ze keek op en had begrepen dat ze nu al een klein tijdje stil was geweest. Ze had Chipperu opgepakt en was haar gaan aaien. ‘ Ik ben der zelf pas net achter gekomen… Maar mijn vader staat blijkbaar in de top 100 slechte magicans. Kuro Bell… Hij begon me boeken voor te lezen die ik niet snapte en andere dingen. ‘ Walging klonk in haar stem terwijl ze sprak. Ze was er nu achter en haatte hem gewoon daarvoor. Straks was haar moeder dood door hem… Omdat hij alsnog magie op haar gebuikte. ‘Hij bleef me na een tijdje pushen mee te nemen naar een stukje verscholen park daar oefende we soms uren lang, totdat een iemand me had gezien. Mijn vader was boos en had me een brief meegegeven… Enige wat daar in stond dat ik een halfbloed was…foto van iedereen en informatie…’ Ze was gestopt met praten en liet Chipperu apporteren door een stokje die ze had gegooid. Ze keek Dominic aan met een rustig blik. Een kant die zelf Kasumi niet van haarzelf wist. Ze nam nog een hap adem en keek naar boven terwijl ze de lucht weer liet ontsnappen. Maar… Ik weet zeker dat mam me niet zo gezien zou willen. ‘ Ze trok weer een lach op haar gezicht toen Chipperu niet met een stok aankwam maar een stuk ijzer. ‘Maar… Nu weet je dus wel wat meer van mij. Hoe zit het met jouw familie?’ Haar glimlach was open net zoals het voor haar “geschiedenis” was.

( Ik zal mogen avond pas weer kunnen terug posten denk ik.. )

Of ze tijd had om met hem ergens te gaan zitten. Een beetje rust. Een bankje dat uitkeek op het bloeiende park, mensen die er rondwandelden. Hoe ontzettend geweldig en gezellig. “Is goed, heb nog niet veel te doen. “ Natuurlijk. Dit antwoord was verwacht, met meer dan negentig procent zekerheid. Mensen waren zo voorspelbaar. Meisjes al helemaal, over het algemeen. En van die lieve typjes zoals Kasumi zeker. Gegiechel. God. Hij was weer met een eersteklas naïef kipje opgescheept. Maar Solum klonk interessant genoeg -hij kende er enkel geruchten over- om zijn kalmte te bewaren en geduldig af te wachten. Als een sluipend roofdier en een nietsvermoedende prooi waren ze naar het bankje gelopen.
‘ Solum… is niet echt een… hoe zou ik het zeggen… Een plek waar je jezelf kan zijn… Weet niet of je gehoord heb van magie loze mensen?” Hij dacht even na. Ervan gehoord, ervan gehoord. Dominic had van veel dingen kennis, een brede basis. Zulke dingen kwamen altijd van pas, vaardigheden, onderwerpen. Maar magieloze mensen, dat was haast een taboe. Hij glimlachte en schudde zijn hoofd. ''Nauwelijks, de meesten hier vinden het een eng onderwerp.'' sprak hij met een toon die aangaf dat hij zeker niet bij die mensen hoorde. Open-minded. Zeker weten. Ja, hij was perfect, nietwaar? Absoluut een droomjongen. Tot hij je hartje brak met een duivelse grijns. Maar dat kwam pas later en pas na een uitgebreid spelletje. Spelen met je prooi, en het wegsmijten zodra het saai werd. Hij kreeg alles wat hij wilde, kwam het allemaal uiteindelijk te weten. Hoe was een andere vraag, maar zijn doelen zou Dominic koste wat het kost bereiken. Je zou kunnen zeggen dat hij over lijken ging. Alleen was een moord zo veel gedoe. Yeah. Laten we maar gewoon verder luisteren naar Miss Bell. “Solum is een stadje waar magie teboe is… Het was dan ook lastig als je inderdaad, zoals ik, trekjes had naar de magie toe…De mensen daar hebben zelf geen magie.’ De stilte was kalm en gemoedelijk. Hij had het idee dat er nog meer komen moest. Haar verhaaltje was nog niet af, al zweeg ze nu dan. Dus hij onderbrak haar niet, maar glimlachte enkel warm en vertrouwenswekkend. ‘ Ik ben der zelf pas net achter gekomen… Maar mijn vader staat blijkbaar in de top 100 slechte magicans. Kuro Bell… Hij begon me boeken voor te lezen die ik niet snapte en andere dingen. Hij bleef me na een tijdje pushen mee te nemen naar een stukje verscholen park daar oefende we soms uren lang, totdat een iemand me had gezien. Mijn vader was boos en had me een brief meegegeven… Enige wat daar in stond dat ik een halfbloed was…foto van iedereen en informatie…’ Haar verhaal was... beter dan hij had verwacht. Hij zond haar de warme, maar toch mysterieuze blik die je achterliet met een verlangen naar meer oogcontact en keek dan weg, verlegenheid veinzend. ''Dat klinkt vreselijk. Ouders horen hun kind juist te steunen.'' was zijn kalme, ietwat 'onhandige' conclusie. 'Maar… Ik weet zeker dat mam me niet zo gezien zou willen. ‘ Gezamelijk lachten ze om haar katbeest dat vrolijk en vol trots een staafje ijzer presenteerde. ''Je bent sowieso leuker als je lacht.'' antwoorde hij met een plagerige stem, de standaard opmerking met charme overbrengend. ‘Maar… Nu weet je dus wel wat meer van mij. Hoe zit het met jouw familie?’ Hij wist zijn uitdrukking op geheel natuurlijke wijze van onbezorgd en vrolijk naar teruggetrokken en verdrietig te brengen. ''Ehm..'' stammelde hij zachtjes. ''Ze... Mijn moeder en zusje... Sophia.'' Tranen stonden haast in zijn ogen. Hij slikte, moeizaam. Dit was tricky, maar hij beheerste de vaardigheid om je volledig om de tuin te leiden. ''Z-ze..'' Zijn stem trilde, hij wrong ongemakkelijk met zijn handen. Na een stilte, waarin hij haar heel kort een blik toewierp, maar verder naar beneden staarde sprak hij weer. ''Dood.'' mompelde hij, zacht, heel zacht. Arme, arme hij. Hij had haar echt nodig om getroost te worden.

Ze had de ijzeren staaf van Chipperu opgepakt en keek Dominic aan. ‘Nu heb ik veel verteld nu is het jouw beurt. Hij leek dit een moeilijk iets te vinden want hij slikte even en wrong ongemakkelijk met zijn handen. Ze keek hem bezorgd aan. ‘heb ik wat verkeerds gezegd?’ dacht ze bij haarzelf. De bezorgdheid stond in haar ogen. “Ehm..” Hij was zachtjes aan het stamelen. “ze… mijn moeder een zusje… Sophia.” Ze kon zien dat hij het erg moeilijk vond en keek hem met medelijden aan. ‘waarom moest ik nou zo nieuwsgierig zijn?! ‘Ze verdomde haarzelf van binnen. Dit gunde ze een leuke jongen niet. Ze keek rustig naar hem, liet hem uitpraten, ze had het idee dat er nog wat ergs achter kwam. “Dood” mompelde hij zacht. Die woorden bleven hangen in haar hoofd, vele beelden kwamen in haar hoofd, niet zulke vrolijke beelden. Van binnen werd ze gesloten. Zoals al die jaren daarvoor was geweest. Ze zette een masker op zoals ze ook zo vaak had gedaan. Ze keek Dominic weer aan, hij was naar beneden blijven staren. Ze kon het niet helpen, ze gaf hem een knuffel ter troost. Ze bleef even zitten. Wachten op wat hij zou doen. Na een klein tijdje stopte ze met knuffelen en keek hem spijtig aan. ‘Spijt me dat ik ernaar vroeg… Het was niet mijn bedoeling…’ Ze bleef even stil en keek nog even rond. ‘uhmm.. wat dacht je ervan om even wat anders te doen?’ Ze voelde zich kennelijk schuldig. Even wist ze niets en hield der mond maar. ‘het spijt me dat ik erover vroeg… Zullen we gewoon een stukje wandelen?’ ze deed haar vest open maar niet uit. Ze keek Dominic aan en glimlachte naar hem. Haar Roze ogen waren stralend. Ze stond op en rijkte een hand uit naar Dominic.

( korte post sorry >.< )

“Dood” Eén woordje, vier letters en een oneindig veel grotere impact als je het goed gebruikte. Zoals nu. Dood, dood, dood. Hem deed het niet zo veel. Maar dat gold vast niet voor Kasumi. Terwijl hij o zo ontzettend emotioneel naar beneden staarde kon hij het haast voelen. Hoe dit onschuldige meisje wit weg zou trekken, de betekenis van het gezegde tot haar door liet dringen. En uiteraard een hele hoop medelijden voor hem voelde. In zijn hoofd telde hij af. Wanneer zou ze iets doen? De omhelzing liet hij gelaten over zich heen komen, met om te beginnen een subtiele verstrakking van zijn spieren uit schrik, om die daarna verder te ontspannen. Alsof het hielp. Yeah. Alsof twee slappe meisjesarmen genoeg konden zijn om effect te hebben op hem. Hij liet haar uiteraard in die waan. Langzaam ontspande hij zich, zuchtte zachtjes. In die zucht zat wat minder wanhoop dan voorheen. ‘Spijt me dat ik ernaar vroeg… Het was niet mijn bedoeling…’ hij draaide zijn hoofd naar haar toe, een zeer zwakke schaduw van een glimlach op zijn gezicht. 'Het.. Het is... Je vraag was normaal, ik neem je echt niets kwalijk.' Mompelde hij. Zachtjes. ‘uhmm.. wat dacht je ervan om even wat anders te te doen? het spijt me dat ik erover vroeg… Zullen we gewoon een stukje wandelen?’ Hij keek naar haar op, twijfelde een moment -precies genoeg om het perfect echt te laten lijken- en knikte dan langzaam. Ze beviel hem wel. Hij pakte haar warme hand vast en stond op. Hield die iets langer dan nodig vast, glimlachte verlegen, liet haar los. 'Sorry dat ik de sfeer zo hebt verpest.' Luidden zijn eerste woorden. 'Ik praat er niet zo vaak over dus... Het blijft lastig. Maar laten we er niet meer aan denken.' Sprak hij met vastbesliste toon. 'Ik kan je wel rondleiden in de tuinen, als je wilt?' Bood hij dan met een lichte lach aan. Zijn zogenaamde verdriet zou hij langzaam doen wegebben. Niet te snel. Het moet uiteraard wel realistisch blijven.

Hij had haar hand aangepakt. Hij hield het wel een beetje lang vast waardoor Kasumi kleine blosjes kreeg. Snel keek ze even weg . “Sorry dat ik de sfeer zo hebt verpest.’ Ze keek weer naar hem, hij lachte, het leek alsof hij verlegen was. Nawww~ Hij is zo lief, hoe kan ik hem nu kwalijk nemen? ‘geen probleem, ik had het gewoon niet moeten vragen.’ Ze keek hem verlegen aan. Ze voelde zich zo stom bij een jongen die ze nog maar net kende. ‘Ik praat er niet vaak over dus… het blijft lastig. Maar laten we er niet meer aan denken.’ Hij sprak beslist. Ze keek hem zeker aan en knikte. ‘Ik kan je wel rondleiden in de tuinen, als je wilt?’ Ze knikte en zag dat Dominic een heel klein lachje had. “klinkt goed, maar eerst wil ik je wat laten zien. “ Ze lachte naar Dominic en nam hem mee, het was een deel van Oak’s Field. Weinig mensen waren er, maar je zag veel dingen. Op het moment was er niemand, tijden het doelloos rondlopen was Kasumi dit tegen komen. ‘Ik weet nog niet precies wat hier allemaal is. Kwam het tegen toen ik rondliep. ‘Ze had zich naar Dominic omgedraaid en keek hem lachend aan. Ze liep wat verder, het was van alles door elkaar, oude huizen, bomen, klein meertje, een grot zat er zelfs. Maar waar Kasumi naar toe liep was een hek met een afgebroken slot.

‘Zeg… wat denk je dat hierzo zit?’ mompelde tegen zichzelf. Iets kraakte en gelijk keek ze op. Ze zag een kat verstijfde en rende daarna gelijk naar Dominic toe. ‘k.k….kat….’ Kwam er als enige uit, ze was achter Dominic gaan staan. Als ze ergens niet tegen kon was het katten. Ze vond die dieren niet meer leuk na het ene akkevietje. De kat leek rustig door te lopen, ze volgde de kat dan ook oplettend en nadat ze de kat niet meer zag bewoog ze pas weer. ‘sorry van daarnet… zag wat…eeeh… Leuk wat hier…” Ze was wat aan het gras aan het plukken, klopte haar kleding af en liep weer naar het hek. “Het is open…” Ze liep erdoorheen en wachtte op Dominic. “Zullen we?” Kasumi was nieuwsgierig geworden wat daar zou zitten. Ze deed deze open en liep rustig verder.