Half zes maandag ochtend. Tijd om op te staan en de honden uit te laten. Vandaag was haar tweede les, met een paar andere docenten. Een excursie naar Erd was het om te spelen met dinosauriërs. Niet echt de meest leerzame excursie les ooit. Vooral omdat haar eigen leerlingen nog niet eens in de universele taal zich normaal wisten voor te stellen. Nutteloos dus. ‘Waarom moest die tuthola mijn lesschema nou weer proberen te verpesten?’ Oliver, die toevallig naast haar in bed lag, blafte naar haar. Hij vond het niets dat zijn lieve baasje mensen begon te beledigen. ‘Jaja, ik moet stoppen met schelden.’ Hij stond op en spong van het bed af. Zijn baasje volgde met enkele moeite en kwam uit bed. In haar nachtjapon liep ze de badkamer in om haar gezicht te wassen, make-up op te doen en haar haar te doen. Gewoon los vandaag. Elke andere dag had ze het vastgebonden in een paardenstaart maar vandaag even niet. Ze had er even geen zin in. Die leerlingen waren de moeite niet eens waard om zich voor op te dotten. Inmiddels stond Elisa voor haar kast. Een excursie...Iets simpels...Ik moet er goed in kunnen bewegen...Hmmm.. Na even nadenken had ze eindelijk iets uit de kast gepakt en aangetrokken. Een strakke cat-suit was voor haar de meest logische oplossing. Ze trok eerst haar nachtjapon om de leren stof over haar lichaam heen te trekken. En nee, geen ondergoed. Dat zou niet fijn zitten onder dat leer.
Bij de tijd dat het ze aan het ontbijt zat na al haar dieren gevoerd te hebben, was het al bijna zes uur. Opschieten dus. Ze kon als ze nog langer treuzelde niet op tijd zijn voor de excursie. Oh wat een probleem. Ach, ze kon niet zomaar een les in de steek laten. Wie weet zou ze daardoor nog eens voor worden ontslagen. Zonder baan geen geld om al het eten voor elf huisdieren te betalen. Plus ze moet zelf ook eten. Ze had niemand buiten de school die ook maar een hand naar haar uit zal steken.
Kwart over zes. Handschoenen en laarzen aan. Klaar om weg te gaan. De honden waren uitgegeten, de katten kwamen altijd later, haar konijn te eten en te drinken en haar hagedis ook vers water en een lekker verse muis om op te kauwen. Elisa stond kant en klaar voor de deur en vloot op haar vingers waardoor alle honden zich netjes in een rij verzamelde om te vertrekken. Ze pakte nog even snel haar tas en ging de deur uit. Geen riemen, die waren niet nodig. Maar een lange wandeling in de duistere bossen wel. Ze liep rustig door alle gangen naar buiten en de honden volgden. Eenmaal in de bossen was het even met haar magie grote stokken gooien en wandelen. Niet veel bijzonder, maar het hield haar wel een paar uur bezig. Of als er geen zin in had, deed ze alleen de deur voor hun open en liepen ze een dag lang buiten de kamer rond.
Acht uur. Als ze nu niet terug zou gaan zou ze niet op tijd zijn voor de les en wat was dat dan een drama geweest. Jottem. Ze kwam onderweg naar het lanceringsplatvorm niemand tegen omdat het nog wel aanzienlijk vroeg was. Een kwartier later kwam ze ook daadwerkelijk aan bij de shuttle die hun naar Erd zou brengen voor een belachelijke excursie. Ze zou nu alleen nog maar een kwartier moeten wachten en dan kwamen de leerlingen. Hopelijk kwamen de andere twee docenten, Summer en Ayuka wel op tijd. Nu ongeveer dus. Docenten hoorden altijd eerder klaar te staan dan de leerlingen. Ze ging er bij zitten en haar honden volgden haar voorbeeld en gingen liggen. ‘Het is wel mooi weer. Anders was ik helemaal niet gegaan.’ Oliver keek haar even aan en knikte. Hij begreep mensen taal net zo goed als de universele dierentaal. Net zoals de rest van haar “roedel”. Uit verveling ging ze maar naar de wolken staren. Ze zag gek genoeg allemaal dieren in de witte watten in de lucht. Een olifant, een giraffe, een paard en zelfs een slang. ‘Kijk daar heb je Seathion in de wolken.’ Ze giegelde lichtjes in haarzelf. Ze had de slang vaak genoeg in de gangen gezien en gesproken. Later kwam ze er pas achter dat het Savadors slang was. Best grappig.
Het was maar vijf minuten later en het duurde en het duurde voordat er iemand kwam. Straks hadden de andere docenten het verkeerd begrepen en kwamen pas op de tijd dat de leerlingen werden verwacht. Onprofessioneel, vond ze het. Als docent moest je strikt op tijd zijn en in het geval van excursies zelfs een kwartier eerder. Naar haar mening dan. Ze vond het maar niets, al dat wachten op de docenten en de stommelingen die zich leerlingen noemden. Bah.

AN: Graag eerst de docenten laten reageren.

De cat-suit:

Summer had de tijd verkeerd ingeschat, ze had geen rekening gehouden met de enorme vleesladingen die nog verscheept moesten worden naar Erd. Ze was 's ochtends vroeg opgestaan, haar haren los gelaten. Voor de zekerheid had ze op haar Greniaanse jurk een extra palmblad genaaid, die ze als capuchon op kon doen. Je wist het maar nooit, voor je het weet was Miss Ayuka van plan om ook de andere docenten te laten meedoen in de survival les. En dan had je aan lang blond haar helemaal niets. Ze had de eerste lading vlees al naar het lanceringsplatform gesleept. De school had haar alleen jute zakken gefinancierd. Dus had ze 2 druipende zakken met T-bone steaks uit de keuken gehaald, en de eerste al op het lanceringsplatform neergelegd. Toen ze lang de Teachers Announcements liep in de gang, had ze een Announcement gelezen van een van de andere leraressen. Miss Sugar had de leerlingen opgedragen hun huiswerk te maken, of er zwaaide wat. Summer was niet van deze harde aanpak, en vond het de leerlingen hun eigen verantwoordelijkheid, als zij niet leerden, dan faalden ze in haar lessen. Haar vorige les was afgelopen in een flop, de leerlingen waren niet gemotiveerd genoeg om de les überhaupt te kunnen voltooien. Ze zou de andere leraressen hier eens naar vragen hoe zij dit deden. Aangekomen op het platform met de 2e druipende zak, zag ze dat er al mensen waren aangekomen, en (toevallig?) een paar meter van de vorige druipende zak stonden. Waarschijnlijk hadden de anderen deze zak nog niet opgemerkt, maar Summer liep er naar toe, sleepte beide zakken nu naar de groep en liet ze met een luide plof, gevolgd door wat gespetter en ge"smack!" op de grond vallen. Een goedenochtend, Miss Sugar, Miss Ayuka. En jij bent vast onze eerste leerling voor deze excursie? ze keek het meisje aan dat ze had aangesproken, en kende haar niet van haar vorige les. Om de tijd te doden haalde ze de zakken open en haalde er 11 roze kleurige T-bone steaks uit. Ze wierp er naar elke hond van Miss Sugar één. Mijn naam is Miss Summer, ik geef verzorging van Fabeldieren. Summer had enorm zin in deze excursie.. hopelijk dachten de anderen hier hetzelfde over.

De ochtend begint hectisch op de etage van de Novanen. Nou ja, bij één persoon dan. Aressuka was namelijk vastbesloten om op tijd te zijn voor de excursie naar Erd. Ze was er nog nooit geweest, iets wat haar een beetje zenuwachtig maakt. Het enige wat ze gehoord heeft van Erd is dat het er droog is. Droog en warm. Razendsnel had ze zich gewassen en aangekleed. Vandaag is het een stevige spijkerbroek met een grauw T-shirt. De bergschoenen zijn weer uit de kast gehaald, om samen met haar bergsokken haar voeten te beschermen. Op haar hoofd heeft ze een hoed die Iniana Jones niet zou misstaan.
Tijdens het ontbijt hoort ze wat gegrinnik. En af en toe word er 'cowboy' gefluisterd. De optimistische Novaan trekt zich daar niks van aan. In plaats daarvan eet ze zich vol alsof ze drie dagen lang niks meer zou krijgen. Haar rugzak heeft ze meegenomen naar de grote zaal om die te vullen met appels en flessen water.
Ze schat de tijd in: bijna 8 uur. Tijd om naar het platform te gaan. Ze grist nog snel een rijstwafel mee naar buiten.
Al kauwend op haar rijstwafel arriveert ze bij de lanceringsplatform. Ze ziet daar vier mensen staan en een complete roedel honden. De enige die ze herkend is Miss Ayuka van de les survival. 'Aressuka Marina is present Miss Ayuka.' Ze kijkt even naar de drie andere mensen. Wie van hun de leerkrachten zijn weet ze niet zeker. Want iemand in een catsuit kan toch geen leerkracht zijn of wel? Om vergissingen te voorkomen wacht ze liever tot de drie andere mensen zichzelf voorstellen.

Het was vroeg en ze wist zeker dat het een lange dag ging worden. Het feit dat ze op kinderen moest passen die achter dino’s aan gingen rennen, was niet echt een idee waar zij in mee zou stemmen. Waarom ze het toch had gedaan, geen flauw benul. Ze was er in ieder geval en als er leerlingen misten als ze weer terug gingen, zouden haar honden de vermiste stommelingen weer terug vinden. Alle zeven honden lagen bij elkaar tot er een geluid te horen was. Iemand kwam eraan en gelijk bij het zien van de desbetreffende persoon gingen de honden in een lijn zitten. ‘Miss Sugar? Ik ben Miss Ayuka, aangenaam kennis te maken.’ Pas toen ze de vrouw hoorde praten draaide ze zich om. Netjes zoals ze was ging ze staan en stak haar hand naar de “Miss Ayuka” uit. ‘Zeg maar Elisabeth. It’s a pleasure meeting you.’ Begon ze in haar moedertaal te spreken, wat uit pure automatisme gebeurde. Ze deed tamelijk aardig want de ander was immers een collega en het was altijd handig om wat vrienden te hebben. Of om te gebruiken. Hoe Ayuka voor haar zou dienen was nu nog de vraag. Een vraag die in de loop van de dag wel beantwoord zou worden. Ze wees even nonchalant naar het rijtje honden die blij zaten te wachten op een commando. ‘De honden die zorgen ervoor dat er niets verkeerd gaat gebeuren en dat alle leerlingen weer terug mee komen.’ Ze bekeek ongemerkt even haar collega survival. Ow ja, zo’n riem had zij zelf ook nog bij zich. Maar waar zou ze hem gelaten hebben? Het schoot haar al snel te binnen. Ze had Tucker, de Sint-Bernard, even haar riem om gedaan toen ze nog snel even naar het toilet was geweest. Ze draaide zich om naar de grote hond die een meter of tien verder lag. ‘Tucker, Եկեք այստեղ.’ Ze riep de hond naar haar toe die uiteraard braafjes naar haar toe liep. Hij had inderdaad de riem om hangen. Duidelijk te zien want door het medische hesje was haar zwarte riem duidelijk zichtbaar op het wit met rood. Ze deed de riem om waar een mes, een kompas en een aantal vakjes aan zaten.

En wederom hoorde ze voetstappen. Licht en tamelijk zacht, vermoedelijk van een leerlinge. Ja hoor, na enkele seconde was het duidelijk dat het inderdaad een vrouwelijke studente was. Ze had een sjaal om, totaal niet nodig met het warme weer. Urgh, een veel te blij en hyperactieve meid. Veel te druk dus. 'Hallo, Ik ben Nariko Feardocha, ik kom voor de excursie.' Zie? Veel te blij en totaal niet van belang. Ze kende de leerlinge niet dus het zal wel een uit de klas van Ayuka of Summer zijn. Elisa pakte een lijst uit een van de vakken aan haar riem en vinkte de naam aan. Zo was het te zien wie er mee was en wie niet. Op de paar A4’tjes stonden alle namen op van iedereen die ooit in een van de drie lessen heeft gezeten. Zo had ze ook haar eigen klas apart om aan te kunnen vinken wie zijn of haar huiswerk heeft gedaan en wie niet.

Uit het niets begon ze een geur te merken. De geur van vlees, rauw vlees. Daar had ze een heel slecht gevoel over. Ze draaide zich weer bij en zag Summer met een jute zak, vol vlees zo te ruiken. De andere zak had ze niet eerder opgemerkt dan dat Summer die samen met de andere zak op de grond smakte. ‘Een goeden ochtend, Miss Sugar, Miss Ayuka. En jij bent vast onze eerste leerling voor deze excursie?’ Veel hoefde ze niet te zeggen. Simpel knikken was genoeg om te laten weten dat ze Summer had gehoord. Elisa zag Summer al graaien in de zak en met het slechte voorgevoel graaide Elisa alvast naar haar aanwijsstok die in haar decolleté zat. En ja hoor, zoals verwacht gooide Summer stukken vlees naar haar honden. Met een vliegensvlugge beweging trok ze haar stok tussen haar boezem vandaan en zwaaide ermee zodat de lappen vlees in de lucht bleven hangen. ‘Mijn naam is Miss Summer, ik geef verzorging van Fabeldieren.’ Nee, goh. Dat wisten ze al wel. ‘Summer, wil je zo vriendelijk zijn níet een van mijn honden proberen te verpletteren met een stuk vlees?’ Tintin, de chiwawa, was bijna verpletterd door een T-bone steak. Niet een jofel idee. Met een zwaai vlogen de stukken vlees weer terug de zak in. ‘Ik heb ook liever niet dat ze te veel eten op een ochtend.’ De woorden “ik mag jou niet” en “blijf van mijn honden vandaan” waren non-verbaal te horen in de lichte irritatie in haar stem. Maar ze zette zich erbij neer en besloot toch maar haar eerst te leren kennen voordat ze conclusies sloot.

En wederom hoorde ze voetstappen, bergschoenen? Che. Daardoor was het moeilijker in te schatten welke sekse de persoon was. En toch keek ze maar naar de iemand die aan kwam lopen. Vrouwelijk dus. Was dat niet dezelfde leerlinge als net? Ze had geen zin om daadwerkelijk de namen en gezichten van leerlingen uit haar hoofd te leren. Als dat wel zou gebeuren was dat of heel goed, of heel slecht. Leerlingen werden bij haar geacht om te doen wat ze zij. En vooral bij zo’n nutteloze excursie als deze.

Een tijdje geleden was Zack nog gelukkig, zeer gelukkig en ging hij naar elke les. Maar nu was alles opeens anders. De jongen was al een tijdje afgesloten, hij had geen contact meer met anderen en meed werkelijk iedereen. Het had toch geen zin om ergens naar toe te gaan? Als hij naar een les ging, was de kans zo groot dat hij haar weer zou zien. Die kans wilde hij niet lopen, dat was gewoon een no-go, tenzij ze hem nog dieper in de put wilden duwen. Het was gewoon niet eerlijk, het leven was voor hem een hel geworden. Een zucht ontsnapte zijn keel en hij stond op terwijl zijn blik doods keek naar de muur waar Rhine zijn silhouet had op geschilderd. Een schreeuw verliet zijn keel terwijl hij met volle kracht zijn vuist tegen de muur sloeg, recht op de plek waar normaal zijn hart zou liggen. Tranen vermengden zich met bloed dat overvloedig op de grond drupte. Zack zakte op de grond terwijl hij zijn tanden op elkaar klemde. Zijn zwarte plukken voor zijn gezicht bundelden naar beneden terwijl tranen langs zijn wangen gleden.

Na een tijdje had hij eindelijk weer de kracht gevonden om op te staan en hij deed dat ook. Zijn knokels lagen open maar daar keek hij niet eens naar. Alleen zijn blik ging over de muur, een barst was er in verschenen. Zijn hand ging over de stukken plaaster die er met zijn aanraking afvielen. Zijn blik was leeg, emotieloos, tranen stroomden over zijn wangen en hij verdween in de badkamer om zijn knokel schoon te maken, zijn gezicht te wassen en ervoor te zorgen dat hij wat toonbaar was op die ene excursie waar hij mee wilde gaan, gewoon omdat dino’s hem interesseerden. Hij deed een een legerbroek aan, zijn combatboots een een coltrui zonder lange mouwen. Zo hij was er klaar voor, zijn blauwe ogen stonden nog altijd leeg maar hij was al gestopt met huilen, dat was al iets, dat was al beter dan niets. Dus nu kon hij met gemak en in alle vrede vertrekken.

Hij was aangekomen aan het lanceringsplatform en hij zag meteen iemand met roze haar staan. Ja dat was die van dierencommunicatie dus. Hij had al wat geruchten opgevangen, maar hij aanschouwde ze niet als waar, dus ze konden allemaal de pot op met hun roddels. Zack zou nu zelf zien hoe ze werkelijk was, dus geen gerucht meer en hij was ook totaal niet onder de indruk. Zijn zwarte haar stond in lichte pieken omhoog en zijn blauwe ogen keken naar Miss Sugar die in een catsuit voor hem stond. “Zack Fair meldt zich” zei hij met een schorre stem en hij ging bij de andere leerlingen staan, twee meisjes die hij niet kende. Dus hij zou Rhine niet zien vandaag, gelukkig, hij wou dit kind hier echt niet zien eigenlijk. Zijn blauwe ogen keken naar het meisje naast zich, ze had een bloem in haar haar. Een kleine glimlach verscheen op zijn gelaat en hij knikte kort naar haar en ook naar het andere meisje. “Zack is de naam.” Zei hij. Nu voelde hij zich toch al een beetje beter op zijn gemak.

Het was kwart voor acht toen Astra, Uriah's zwaluw luid begon te kwetteren en hem met zijn bek aan zijn rode hare trok zodat hij dan toch eindelijk zou op staan. Hij graaide naar zijn kussen en gooide dat zonder te kijken naar de vogel, maar miste. Zijn huisdier bleef maar doorgaan en uiteindelijk ging hij dan toch rechtop zitten. "Wat is er nu weer" Hij realiseerde pas dat die excursie vandaag was toen hij een blik op de klok wierp. "Oh shit" zei hij, sprong recht en begon zich om te kleden. Zijn rugzak had hij gelukkig gisteren al klaargemaakt. Hij had er totaal geen idee van hoe Erd eruitzag en dinosaurussen had hij enkel nog maar in boeken gezien, vandaar dat hij zich bij deze excursie had aangemeld, want Shadra was de enige planeet die hij echt kende. Hij was vijf voor acht toen hij eindelijk zijn jas aantrok en Astra zich neerzette op het gebruikelijke plekje op zijn linkerschouder.


Hij zag het groepje van leerlingen en leraren al van ver op het lanceringsplatform staan en snelde naar hen toe. Zich aanmelden vond hij niet nodig, ze zagen hem toch dus zouden ze weten dat hij er was, daarom voegde hij zich gewoon bij het groepje leerlingen terwijl hij verbaasd keek naar de roedel honden en die enkele meters voor hem op een rijtje stonden. Hij hield van dieren, hij vond ze meestal zelfs aangenamer gezelschap dan mensen, maar niemand had hem vertelt dat hij een hond moest meebrengen.