Eindelijk geen les meer, en dat betekende dus voor Rhys geweldige vrijheid waarin hij kon doen wat hij wilde. De bel was al een tijdje gegaan en nu maakte hij zich klaar voor een trip naar de winkelstraat. Maar hij deed alles op zijn extreme gemakje, dus dit ging absoluut niet vooruit. Gewoon alles deed hij werkelijk op zijn eigen tempo, niemand die hem ooit zou kunnen commanderen om wat sneller verder te doen. Nee echt niemand kon hem wat commanderen, ze zouden er maar mee moeten leren leven dat hij gewoon rustig alles op zijn eigen tempo deed en zich totaal niet aanpaste aan de anderen. Rhys was een persoon die je moest accepteren en als je dat niet deed dan had je dikke pech. Hij zou immers toch nooit veranderen, zeker niet na wat er een tijd geleden was gebeurt. De jongen miste zijn beste vriend, een vriend die werkelijk echt alles van hem wist. Met zijn handen ging hij door zijn rode felle haar en zuchtte hij eens diep, niemand die het zou merken, bij niemand zou het opvallen dus dan deed hij ook eventjes openlijk over zijn gevoelens. Zijn groene ogen speurden zijn kamer af in de hoop dat hij nog iets warms zou vinden sinds het best koud kon zijn buiten. En het was beter dat je dan je gewoon warm aankleedde. Een zwarte leren vest nam hij van de stoel en hij deed die aan terwijl een zwarte sjaal al rond zijn nek lag. Nu zou hij het vast warm genoeg hebben. Dus besloot hij om nu naar buiten te gaan met een lege schoudertas bij zich met alleen zijn portefeuille in. Voor in het geval moest hij iets tegenkomen, want dat kon toch werkelijk altijd wel gebeuren. Met langzame passen wandelde hij zijn kamer uit richting Oak’s field waar hij vast een drankje ging drinken in een lokaal cafeetje. Daar had hij wel zeker een soort van interesse in. Dus Rhys wandelde verder, door het gras, door het bos, langs de waterval, kort even genieten van de natuur rondom hem. Maar het schild moest hoog gehouden worden, dus dan kon hij maar pas gewoon functioneren. Alles moest goedlopen vandaag.

Rustig liep hij verder op zijn eigen tempo terwijl hij een deuntje floot. Een rustig deuntje, althans, zo leek het toch. Maar stiekem was het een van de metal liedjes waar hij zo dol op was. Het was een gewoonte geworden dat hij dat allemaal luisterde, hij had zelfs nu niet eens doorgehad dat hij hier op Oak’s field al stond. Tot er opeens iets tegen hem aanbotste. Rhys draaide zich om en zag er een jongen staan die nogal wankelde om zijn evenwicht te bewaren. “Alles ok?” vroeg Rhys met een lichte grijns terwijl zijn blik over de jongen heen ging. Dat gezicht, hij herkende het ergens van…