At the age of five, my mother thought me how to best handle little boys that long for freedom.
Lock them up in a dark room.
I adapted that revolutionary idea and do the same to my feelings.
Put your doubts in a iron cage and lose the key.

Dominic merkte dat zijn spottend-zoet verkondigde beeld bij Rhine aankwam en dat ook zij erdoor beangstigd en geamuseerd was tegelijk. Het was ook gek.. proberen je een voorstelling van de twee grootste psychopaten van de school die samen kledingwinkels afstruinden te maken. Haast onmogelijk om je voor te stellen. “Ik heb een beter idee." Oh god, dit kon weinig goeds betekenen. Arme Rhine. Als domme meisjes hard gaan denken en zogenaamde 'ideeën' krijgen leidt dat enkel tot tranen op hun gezichtjes en hoofdpijn omdat hun brein het denken niet gewend was. Sceptisch wachtte hij af. Met watvoor geniale inval zou madame komen? "Geef me gewoon jouw shirt, het shirt dat je nu aanhebt. Geef het nu maar.” Zucht. Dacht ze nou werkelijk- ja.. Aan haar haast triomfantelijke blik te merken dacht ze serieus dat ze hem hiermee trof. Hoe naïef. Dominic knoopte rustig de helft van zijn overhemd los, zodat het lichtgrijze shirt daaronder zichtbaar werd.

Ze mocht hebben wat ze wilde- de waarde van het shirt was nihil. Echter zou hij eerst uitleggen wat daar tegenover stond, alvorens zijn deel te volbrengen en het shirt aan haar over te leveren. ''Maar dan krijg ik ook een nieuw mes van je..'' Haar vinger wees naar het heft van zijn diep weggestoken mes. Die zou door de muur beschadigd zijn en er ver in vast zitten. “Ik geef je dat mes, is dat niet leuker? Heb je tenminste een aandenken aan mij.” Hij overwoog het even. Knikte dan. "Deal. Niet dat ik jou zonder aandenken óóit zou vergeten." Sprak hij dramatisch. In een paar vlugge bewegingen ontdeed hij zichzelf van zijn overhemd om vervolgens met een lichte ineenkrimping van pijn het shirt over zijn nek te trekken. De wond op zijn hand stak behoorlijk. Hij gooide het grijze shirt als een ineengefrommeld vodje in haar richting. Zijn ontblote bovenlijf toonde hij zonder enige vorm van schaamte- voor zulke gevoelens was haar aanwezigheid te min. De marmeren huid van de jongen was vrijwel smetteloos. Zijn spieren waren duidelijk zichtbaar, logischerwijs. Want zoals velen beweerden: als je slank was was een sixpack geen lastig te behalen trofee. Tja. Dominic maakte zich over zijn uiterlijk in ieder geval terecht geen zorgen."Wil je ook het overhemd? Op een paar vlekjes na brandschoon." Die onschuldige vlekken waren natuurlijk vegen bloed. Hij hield zijn hand uit, het witte overhemd erin. Ze mocht kiezen of ze het aannam. Dat paste in elk geval wel bij haar plan om hem voor schut te zetten door hem halfnaakt de gangen op te sturen. Ach, weinig meiden zouden klagen bij die aanblik.

Spijt, een emotie die hij niet kende. Opluchting, het gevoel dat je kreeg als je een actie waarvan je spijt zou krijgen voorkwam, ervoer hij dus logischerwijs ook niet.
"Stiekem ben je dat ook, anders was het hier wel heel saai geworden, denk je niet?” Laten we het daar maar op houden ja. Ze maakte hem af en toe kotsmisselijk met haar aanwezigheid en haar valse stem, maar ze bracht tenminste wel een uitdaging.
“Dat was je trouwens niet gelukt.” De jongeman haalde z'n schouders op, hij had er vrede mee als ze hem op zo'n manier wilde onderschatten. Zij was niet de enige met duistere magie en hij had daarbij ook nog bruikbare lichtmagie in zijn arsenaal. In een gevecht waarbij hij haar doden wilde zouden de kansen ongeveer 75 procent aan zijn kant liggen was Dominic's conclusie.
Zoals Rhine het al prachtig samenvatte: Zij waren “The best besies ever.” Haar hand op zijn wang veroorzaakte een brandende steek. Een pijn die langzaam wegebde tot een zacht prikkelend gevoel. Alsof er een hart in zijn wang klopte.
"Maar, je bent nu wel mn vriendinnetje... Toch zul je je aan de afspraken moeten houden. Mijn mes, scherp en in de normale glanzende staat graag." Hij hield zijn hand uit in een eisend gebaar. Zij had haar shirt immers ontvangen.

Met hem gaan winkelen was beslist niet iets wat boven aan Rhines verlanglijstje stond. Het was gewoon onnatuurlijk, vreemd. En tja niet echt iets wat zij zouden doen, het was te simpel, niet uitdagend genoeg, niet gevaarlijk genoeg. En laten dat nu net de aspecten zijn waar deze vreemde vorm van een soort van vriendschap vandaan kwam. Ze wilde vergoeding voor haar shirt, natuurlijk wilde ze dat. En aangezien een nieuw shirt kopen niet echt een optie was leek het haar wel zo eerlijk om zijn shirt op te eisen, dat was mooi mee genomen aangezien zij dan niet degene zou zijn die zonder deftig bovenstuk de gangen op moest. Bovendien kon zijn shirt ook mooi de bloederige striemen op haar sleutelbeen verbergen, want daar de aandacht van anderen op vestigen wilde ze niet echt. Ja dat was het perfecte plan. Ze keek naar hoe hij zich stilzwijgend van zijn shirt en overhemd ontdeed. Natuurlijk gaf hij haar zijn shirt niet zomaar erstond wat tegenover, zoals Rhine voorzien had daarom was haar antwoord ook snel gevormd. Ze zou hem zijn eigen mes terug bezorgen. .” stilte rhine keek hem aan terwijl hij over haar voorstel nadacht, oké het mes zou wellicht niet meer in perfecte staat zijn na diens aanvaring met de oude kerker muur. Knikte dan. "Deal. Niet dat ik jou zonder aandenken óóit zou vergeten." Sprak hij dramatisch. Een grijns sierde haar lippen, een duivelse schittering vormde zich in haar blauwe ogen. “Dan is mijn missie dus geslaagd, ik kan vredig sterven” Waren de geamuseerde woorden die Rhines keel ontsnapte. Rhines humor was altijd al een beetje vreemd geweest, zwart en donker.
Haar blik werd alleen maar geamuseerder toen ze zag hoe hij lichtelijk ineenkromp van de pijn. Net goed. Ze ving het grijze shirt dat haar richting werd uitgegooid. Jugh het rook naar hem. Niet echt een geur waar ze graag mee rondliep, maar ach het was beter dan haar eigen gescheurde exemplaar. ."Wil je ook het overhemd? Op een paar vlekjes na brandschoon." Ze dacht erover na terwijl haar blik even op zijn ontblootte bovenlijf bleef rusten. Oké hij zou wellicht niet echt voor paal staan met zo’n lijf maar wie weet met een beetje geluk kwam hij wel een ouderwetse leraar tegen die hem zou straffen omdat hij zonder shirt door de school paradeerde. Niets verloren dus. Er was nog altijd hoop. Met een knikje maakte Rhine duidelijk dat ze het hemd ook wilde. Langzaam, behoedzaam stak ze haar hand uit nam ze het witte met bloedbevlekte shirt uit zijn hand. Ze keek naar de twee kledingstukken in haar hand alvorens Rhines blik weer naar Dominic ging. Hij mocht er misschien dan geen problemen mee hebben om hier halfnaakt met haar in een vochtige kelder te zitten, maar die mening deelde Rhine niet. Met moeite en pijnscheuten wist ze zich al zittend met haar rug naar hem toe te draaien. Het was gevaarlijk om met haar rug naar hem toe te zitten, dat wist Rhine ook maar ze had liever een tikje gevaar dan halfnaakt langs hem te gaan zitten. Ze wilde niet dat hij de zwart met kant bezette bh zou zien die ze droeg. Zo dicht bij hem zitten vond ze enigszins al walgelijk genoeg. En eigenlijk betwijfelde ze ten zeerste of hij nu nog wat zou proberen, hij had geen wapen meer en was zelf moe en gewond. Die aspecten maakten hem al een heel stuk minder gevaarlijk.
Langzaam ontdeed Rhine zich van de flarden beige stof die ooit een blouse hadden gevormd. Het deed pijn, haar armen bewegen. Eigenlijk deed iedere bzeweging gewoon pijn. Maar Rhine was hard en vastbesloten om alles weer mooi te bedekken. Bijtend op haar lip –om mogelijke geluiden van pijn te onderdrukken- trok Rhine Dominic’s grijze shirt over haar hoofd. Het was te groot voor Rhines slanke lijf maar het zat wel lekker, de stof was zacht. Ook het overhemd kreeg ze na enige moeite en een ontsnapte kreun van pijn aan. Zo snel als mogelijk was draaide ze zich weer naar het monsterlijke wezen dat de naam Dominic droeg. Het monsterlijke wezen waar ze een bizarre soort vriendschap mee had gesloten.
Een paar plagende woorden, een serieuze halve bedreiging, een nonchalante schouderophaling later weerklonk zijn stem weer door de kerker. "Maar, je bent nu wel mijn vriendinnetje... Toch zul je je aan de afspraken moeten houden. Mijn mes, scherp en in de normale glanzende staat graag." Hij hield zijn hand uit in een eisend gebaar. ‘Mijn vriendinnetje’ bij die zoetsappige benaming ging er een rilling door haar heen. God wat haatte ze zulke bijnamen. Met een zucht keek ze hem aan voor ze naar de muur toe kroop. Kroop ja. Want haar benen vertrouwde ze niet, ze wist haast zeker dat ze haar niet zouden kunnen dragen. Het ging niet erg snel, en het was pijnlijk, maar het lukte, Rhine bereikte de muur. Ze tuurde naar het mes of beter gezegd het lemmet van het mes dat zich in de oude muur had geboord. Fijn, mocht ze dat ding er nu nog gaan uit krijgen. Langzaam wist ze zich met steun en hulp van de muur op haar twee benen te hijsen. Ze trilde maar bleef wel staan. Haar hand gleed naar de steen waar het mes in vast zat. Rhine sloot haar ogen zocht het minieme restje energie dat ze nog over had en gebruikte het om met behulp van haar duistere destructieve magie. De steen kreeg langzaam maar zeker meer barsten tot er uiteindelijk niets meer van overbleef. Het enige bewijs dat er ooit een steen op die plaats in de muur had gezeten was een hoopje as. Het mes viel kletterend op de grond. Een laagje transpiratie had zich op haar voorhoofd gevormd. Langzaam liet ze zich langs de muur af op de grond glijden. Met een trillende hand nam ze het mes beed, ze bestudeerde het. Het lemmet was stoffig van het grijs en er zaten een paar krassen en groeven in. Hmmm ze kon het wel slijpen, maar niet nu daar had ze de werktuigen en de energie niet voor. En ach wie weet wou hij het zo ook wel terug. Kruipend nam ze weer haar vertrouwde plekje aan zijn zij in. Haar arm strekte ze uit, haar gebalde vuist opende zich en liet het mes in zijn schoot vallen. “Alsjeblieft dropje, een mesje. Now you’re happy, aren’t you?” Sprak ze met een grijns voor ze zich volledig op de grond liet zakken.


(mijn excuses voor de extreme laatheid ik zat in Frankrijk en dat zoog mijn inspi zó hard weg.)

Als je een persoonlijkheid als Dominic had wist je altijd in zulke situaties te komen. Op de een of andere manier. Niet omdat hij dom was. Niet omdat hij roekeloos was. Nee, niets van dat alles. Nee, Dominic hield van uitdaging. Zijn leven, zijn emoties. Het was allemaal koel en saai, zonder de spelletjes die hij met andere zielen speelde. Dus dan kwam je half naakt in kerkers terecht met de grootste bitch van de school. Omdat je het leuk vond om haar te jennen. Omdat je haar geheime voorraadje had vernietigd. Woops. Een ongeluk zat in een klein hoekje hé.
Terwijl Rhine zich naast hem ontpopte tot de preutste dame van de school zat hij kalmpjes voor zich uit te staren. Even wierp hij een blik opzij, grinnikte duidelijk hoorbaar. Het was best ironisch. Met haar korte en uitdagende kleren was dit kleine slettebakje bang om haar voorgevel naar hem toe te draaien. ''Got something to hide?'' grijnsde hij in opperste tevredenheid. Fout. Heel fout, die opmerking.

Als een echte gentleman keek hij braaf toe terwijl zij op haar benen stond te shaken alsof ze een epileptische aanval had. Hij schoof netjes een stukje naar achteren en had zo optimaal zicht op haar gewrik en gezwoeg. Dat was haar verdiende loon. Brr. Het was trouwens wel behoorlijk koud hier. Dat merkte hij aan zijn lijkbleke huid, die nu op een ijzig soort marmer leek. Een weerspiegeling die in zonlicht haast sparkles tot gevolg zou hebben. Dat zou een nogal idioot gezicht zijn. Hij liet echter niets merken. Ze mocht niet door hebben dat haar zogenaamde straf enig effect had. De kou deed hem niets. Haar woorden deden hem niets. En haar slappe pogingen om haar deel van de afspraak te vervullen waren best amusant. Vooral omdat hij vermoedde dat ze nu werkelijk op het punt van instorten moest staan. Arme, árme meid.
En ja hoor. Het bewijs van haar slechte staat werd prachtig geillustreerd door een ineenstortend blondje. Dat het mes bot en scheef was nam hij maar voor lief. Het slijpen regelde hij sowieso liever zelf dan dat zij er met haar vuile zweetpootjes aan zou komen. Met een droog plofje landde het eens zo dodelijke wapen in zijn schoot. “Alsjeblieft dropje, een mesje. Now you’re happy, aren’t you?” Hij gleed met een duim over het snijvlak. Geen schrammetje. Op dit moment was het waardeloos, behalve om iemand mee te prikken. ''Helemaal perfect. Ik kan het bijna gebruiken als botermesje.'' Hij zwaaide even met het mes heen en weer, met de vlammen van de toorsten wierp het een mysterieus vlekkenpatroon van lichtweerspiegelingen op de muur. ''Nou, ik ga maar weer eens voordat al deze plotselinge feestvreugde me nog misselijker maakt.'' Hij duwde zichzelf overeind, vastbesloten niet zo'n zelfde idioot teken van zwakte te geven als Rhine had gedaan met haar trillende beentjes. Dat lukte bijna geheel. Hij stond op, soepel. Hij zette een stap, gaat goed. Nog één. Shit. Hij zwenkte, sloeg zijn arm tegen de muur, hield zichzelf overeind. Drie seconden later verdween de duizeling weer. Hij keek even om. ''Later, Rhinepien.'' Met een vaag gewuif nam hij afscheid en liep zo stabiel mogelijk verder.

[T^T vanwege inspitekort: Do topic uit ]