A Dragons Fury VvF les 5

Summer baalde als een stekker, ze had verwacht dat het opruimen van een draak door mede-leerlingen een waarschuwing was geweest. En dat de grappenmaker zou stoppen. Maar nee, deze keer was het een vuurdraak, en hij was gedumpt in de kerkers. Ergens in het doolhof van gangen, trappen en ruimtes zweefde een enorme vuurslang, de vuurdraak. Zijn lichaam bestond uit vuur wat boven de 350°C was. Één onverantwoorde aanraking, en het beest schroeide je tot op het bot. Vuurdraken leefden graag in vulkanen. En aan de eigenschappen die Summer had afgeleid van een klein onderzoek naar de draak, was dit de grote broer van de waterdraak van vorige maand. Was de grappenmaker van plan om de grap te voltooien? Dan kwamen hierna waarschijnlijk nog een kleiner broertje, en een drakenmeester. Het kleiner broertje zou waarschijnlijk geen probleem worden, maar Summer vroeg zich af of ze de drakenmeester ook aan leerlingen kon toevertrouwen. Drakenmeesters waren namelijk machtige magiërs, die het in een één tegen één duel snel afmaakten. Het duel, en het leven van een leerling.

Maar ja, deze gedachte kwam op, omdat ze ook van deze kans een les had gemaakt. Er zou een nieuw troepje leerlingen komen opdagen om de draak van katoen te geven. Zij liever dan Summer. Summer kon de draak wel in bedwang houden, maar een barrière kon ze dit keer niet oproepen, planten zouden wegfikken als sneeuw smelt voor de zon. En met een vuurdraak kon je dan ook niets beginnen met een muurtje van planten. Dus stond ze op de afgesproken trap. De leerlingen zouden hun eigen plannen moeten maken, want ze moesten door de donkere kerkers zoeken naar de draak. Zouden ze splitsen, dan mochten ze de ondersteunende rol van Summer verdelen aan iemand. Ze zou deze les ook voor het eerst een stagair hebben. Deze zou misschien als hij genoeg kracht had ook een ondersteunende rol kunnen spelen. Summer zou echter niet toelaten dat één van de leerlingen in zijn eentje ging ronddolen op zoek naar de draak. Ze moest namelijk nog steeds de veiligheid van de leerlingen garanderen.

In plaats van een muurtje, had Summer steeds de draak een andere kant op gestuurd. Elke keer als de draak te dichtbij in de buurt kwam, had ze een spoor die ze in de eerste les had gebruikt, een verwarringsstof laten uitscheiden. Met een klein beetje stuwkracht had ze het de draak in zijn gezicht geblazen, en was de draak uit amnesia omgedraait.

~~A Dragons Fury~~ VvF les 5 2w4k6ev

Hij was woedend, ziedend. Het monster wat zijn broertje in het meer op dit terrein had gegooid, was daarbij ook de oorzaak van het verlies van zijn broertje geweest. Zijn broertje had van een groep leerlingen verloren in een duel. Het schande de eer van zijn draken familie. Zijn broertje was ondertussen weer naar de waterplaneet verplaatst. Maar nu zat hij, de FireDragon, hier vast. Het varken had hem in de kerkers gedumpt. En waarom? Omdat FireDragon in een vulkaan leefde. Die waren rond, hol, en makkelijk te onthouden. Maar hier was hij al 37 keer verdwaald geweest, en had zitten ronddolen tot hij een ons weegde. Af en toe had hij een magiër in een bloemenjurk gezien, maar elke keer als hij die zag, kon hij zich een kwartier niet meer herrinneren. Ze zaagde gaten in zijn geheugen, tot zijn grote ernst. Hij voelde zich nu echt een aangebrande kip. Geïrriteerd, en nutteloos. Maar hij zou hier zijn eigen territorium van gaan maken. En hij begon met de verrekte muren. Weg ermee! Dit gedacht te hebben, schoot hij een steekvlam op een muur af, die zo sterk was dat een muur het begaf, meteen waren er van twee kerkerruimtes één gemaakt. Dat was stukken simpeler. Als hij zo doorging, stond zo de hele ruimte in de fik, en had het een aangename temperatuur. Zijn territorium.

Deze les is alleen bedoeld voor:
1- Shou
2- Nathan
3- Tsunami
4-Auru
5-Aubree

Leidinggevenden in dit topic:
-Miss Summer
-Lorenzo

~~ Nogmaals voor de nieuwkomers: Bij het betreden van deze les accepteer je een kleine godmode. Deze Godmode gaat gespeeld worden door de FireDragon zelf. Uit zijn zicht wordt er bepaald of hij geraakt wordt, of dat jij geraakt wordt. Er zullen ook mogelijkheden geplaatst worden dat jij dit zelf van je karakter mag bepalen, maar dat zou je dan wel doorhebben. Let er wel op: De draak is niet OverPowered, dus hij vermoord niet, hoogstens een lichte mishandeling, die als hij te zwaar wordt ingegrepen wordt door de leidinggevenden. Dit topic zou snel vorderen, want de draak geeft minstens op elke reactie, een tegenreactie. Dit zou in een echt gevecht namelijk ook gebeuren.

Verdiensten deze les: Vaardigheid: Breath of a FireDragon (aanvalskracht verhogend in een gevechtssituatie)

Ja, hij had het vorige keer verpest. Ja, hij had bijna niets kunnen doen. Ja, hij was uit woede weggelopen. Bijna al zijn acties waren vorige keer fout en dom geweest en vooral fout, want hij vermoedde dat hij binnenkort niet naar Savador moest om zijn fantastische (kuch kuch) prestaties, maar meer om zijn ietwat opstandige gedrag. Hij leefde volgens het "I do what I want" idee van Loki en hij wist ook heel goed dat het hem uiteindelijk in de problemen zou brengen. En daarom was hij er vrij zeker van dat zijn bezoekje aan het schoolhoofd niet al te prettig zou zijn.
En zo langzamerhand wist hij dat die factor met tien vermenigvuldigd zou worden. Want als hij heel eerlijk was, wou hij niet eens in de offensieve les fabeldieren terugkomen, wetende dat hij weer kon gaan ragequitten. Hij was wat vooruit gegaan sinds de laatste keer, maar hij wist niet of hij succesvol zou zijn. Zijn ene kant wou dan ook zo snel mogelijk terug maar de etage en weer gaan slapen. Maar echter, zijn andere kant had heel andere gedachten. Die andere kant trok hem juist naar de kerkers toe, bereid om hem te laten bewijzen dat hij half niet zo nutteloos was als hij leek. En ook als goedmakertje voor vorige keer. Want heus, Nate had er redelijk spijt van. Hij wist ook niet of Summer hem lief zou benaderen of hem weg zou sturen. Er waren zoveel downsides aan dit plan, maar hij hoopte op het beste. Immers wou hij zich toch bewijzen. Hij was geen zwakkeling en mensen mochten hem prijzen. Puh.
Met zijn hoofd hoog en zijn uitdrukking vastberaden liep hij naar de kerkers toe. Hij had zijn pet in zijn kamer gelaten en had slechts een zwart nauwsluitend shirt aan met zijn dogtags. Sinds het een vuurdraak was, moest hij geen dik vest aan doen of hij zou door het zweten bijna oplossen. Hij was er deze keer klaar voor en als hij dit goed deed, dan zwoor hij dat hij nooit of te nimmer meer tegen draken zou vechten. Never again. Het was al lastig genoeg als iemand die nog maar weinig beheersing had over magie. Hij kon meer dan vorige keer, dat wel. Hij hoopte dat het genoeg was, anders was hij er eigenlijk ook wel klaar mee. Het duurde gewoon te lang voor hem, dat magie beheersen. Hij wou het gewoon gelijk goed kunnen, ondanks dat hij jaren lang had getraind om op het niveau qua lichaamskracht en snelheid te komen als hij nu was. Misschien dat hij vroeger wel het geduld had, en nu gewoon niet. In ieder geval, hij had het geduld niet. En in de kerkers zou dat nog eens goed op de proef gesteld worden. Hij zuchtte diep en nam de trappen naar beneden, de donkere kerkers in. Waarom hadden ze uberhaupt zo'n ruimte op school? Liepen er moordenaars of monsters rond of dergelijke? Nate haalde zijn wenkbrauwen op en liep verder, tot hij Miss Summer zag. Hij schraapte zijn keel even en bleef een paar meter voor haar staan. 'Nathan Collins here.' meldde hij en voelde de spanning al in zijn maag. Dit moest lukken, hij zou met succes die draak afmaken! Anders mocht hij zichzelf geen Nate meer noemen.

Summer had net de draak weer afgewezen met een verwarrend poedertje wat de grote bol genaamd een Spoor had gemaakt. Ze kon het beestje nog niet bedanken, of de kerkers schudde wat het deed. De ijzeren deuren van de kerkers knalden en kraakten in hun scharnieren. Opeens vloog er een vlaag puinzooi door de ruimte. Well. De draak was bezig zijn territorium te maken, en wat was een vuurdraaks territorium? Juist ja, simpel. Zonder muren, alleen één wand aan de buitenkant. Dus de eerste muur was al gesloopt, Summer kon er niet om rouwen, de kerkers waren toch groot, en een band had ze er niet mee. Ze verafschuwde het vrijwel. Donker, groeide bijna niets. Nee niet haar manier van inrichting aan een grote ruimte onder de school. Ze hadden hier juist de DarkMagic lessen kunnen geven, schaduwen zat. Of ze konden hier lessen geven in Wood-magic, zeldsame kruiden zat. Maar nee, het schoolhoofd had gekozen voor kerkers, en zie nu: Kerkers. Summer zuchte nog maar eens, en bedankte de Spoor nu volledig. Het beestje kirde in haar armen.

Toen het beestje uitgekird was, keek het geinteresseerd over de schouder van Summer. Summer kon zich nog niet omdraaien, of de eerste leerling had zich al gemeld. Zo zo zo, de wegloper. Of hoe ze het in theorielessen noemden: De Spijbelaar. Het mocht dan een gevecht zijn geweest, maar hoe je het wende of keerde, Nathan was uit een les gelopen. Hij had gespijbeld.

Hoe leuk, lief of aardig Summer ook was om er geen straf voor te geven, ze kon als lerares niet over zich heen laten lopen en zou de jongen in ieder geval een kleine preek geven. "Welkom in mijn praktijkLES jongeman." Het laatste deel van het woord praktijkles zei ze hardop, en luid. Het kwartje moest al gevallen zijn, maar ze benoemde het nu in zinnen. "De vorige keer ben je weggelopen in mijn les, hoe je het wend of keert dat was fout. Nee, voordat je het vraagt, het was je ook niet gelukt, maar heb je er ook maar één keer gedacht aan dat ik lerares ben? Ik verwacht een beetje zelfstandigheid in mijn les, als het je niet lukt, vraag je het. Ik kan namelijk niet op alle vijf de strijdende leerlingen opletten, om te kijken of ze misschien een vraag hebben. Ik noem je gedrag opstandig, en zeer onacceptabel. Zo, dit moest benoemd worden. Nog even keek ze met een streng gezicht, en daarna begon ze met een ander gezicht. Dit gezicht stond vol vriendelijkheid, en teder zei ze: "Ik kan het echter niet opbrengen om je te straffen, niet in directe zin dan. Ik had naar de schoolmeester moeten gaa, en je had een fikse straf gehad. Ik weet niet of je het weet, maar de kerkers zijn juist daarvoor gemaakt. Mee eens of niet, verhalen kloppend of niet, maar ga er maar altijd van uit dat je een lijfstraf krijgt, dan begin je er namelijk niet eens aan." Zo, nu kwam ze weer over als zichzelf, straffen liet ze maar over aan de hoofdmeester en die tang van een Miss Not-So-Sugar. Zijzelf wou haar leerlingen helpen. "De enige straf die hard genoeg is, en niet zwaar genoeg is om mij een kreng te maken. Ik ga je zwaarder beoordelen dan de rest. Haalt iemand anders het net, dan haal jij het met dezelfde inzet niet. Gesnopen?" Daarna gaf ze hem een vette knipoog, iedereen die een beetje hersens had, wist dat hij er verdomd goed vanaf gekomen was.

"We wachten nog even op andere leerlingen, in ieder geval de stagaire. Als die komt, kunnen we al wel beginnen, want ik heb een taak voor je waar jij perfect voor bent. Eerlijk of niet mijn jongen, jij gaat niet met die draak knokken. Maar wat ging er mis de vorige keer dat het zo lang duurde?" Ze wachtte niet op antwoord, maar ging meteen door. "Jullie waren een team, maar ook weer niet. In de letterlijke vorm waren jullie een team, een groep samen. Maar er was geen samenhorigheid, jullie vochten voor je eigen beoordeling. Jouw taak deze les, is dat jjij leidingevend bent. Je hebt namelijk als enige ervaring hiermee. Positief of niet, maar je hebt het. Met die snelheden en luchtmagie van je, kun jij ook snel overzicht krijgen over het gehele slagveld. Ik wil dat jij de aanvoerder wordt, en om dan te slagen hoef je nog geen vlammetje gekwetst te hebben van die opgeblazen theelicht." Ze had gelijk, deze taak was Nate op zijn voorhoofd geschreven. Hij was daar perfect voor. De vorige keer duurde het lang, omdat niemand, en ik herhaal, niemand leiding gaf. Af en toe probeerde iemand het wel, maar ging daarna op in het vechten. Een gevecht had iemand met overzicht nodig, en met de snelheid, lenigheid en luchtmagie van Nate, kon hij op alle plekken snel komen. Hij had het grootste overzicht. Op summer met haar vleugels na dan natuurlijk, maar zei zou beoordelen en leerlingen helpen. Als er nog niemand kwam, hing ze een bordje op, en mocht Nate leiding geven aan Summer en de nieuwe stagair.

Tsunami had vandaag een les in... Eens even zien. De jongen zocht in zijn tas naar het rooster. Dat moest ergens liggen, zeker weten. Ah,. triomfantelijk viste hij het slonzige papier tevoorschijn. VvF. Huh? VvF? Wat was dat nou weer voor een afkorting. Verdediging van Freaks? Had hij dit vak gekozen..? Verwonderd zocht hij de naam op in het kleine tabelletje.
Oh, natuurlijk. Verzorging van Fabeldieren. Juist. Hij dacht even na en besloot geen boeken mee te slepen. Fabeldieren. Verzorging. Dat klonk alsof ze eenhoorn ponies zouden gaan kammen. Daar had je toch zeker geen theorie voor nodig. Hij dumpte een flesje lichtroze vloeistof in zijn tas, gevolgd door een zakje met een sandwhich. Tsunami had snel trek en omdat deze les wellicht lang zou duren nam hij maar het zekere voor het onzekere. Dus sleepte hij frambozenlimonade en een broodje gezond mee. Nu al leek dat voedsel aanlokkelijk, al had hij slechts drie kwartier geleden ontbeten. Een jongen in de groei hé. Dan gaat er constant eten in, zonder dat er een grammetje vet bij komt.

Nou bewoog Tsunami sowieso behoorlijk veel, bijna dagelijks beoefende hij een of andere sport. Dus dan was aankomen eigenlijk lastiger dan je zou denken. Hij zocht naar iets warms om aan te trekken, ze zouden namelijk les hebben in de kerkers. Gek, welk dier zou zich daar nou verschuilen.. Maar warme kleding was lastig te vinden in zijn zomerse kast, waardoor hij eindigde met een halflange broek, een wit shirt, donkerblauw loshangend hemd met licht groene markeringen en slippers. Ook het casual overhemd had korte mouwen, maar het waren meer laagjes dan hij normaal droeg. Tsunami kon het niet weerstaan en nam toch de helft van zijn broodje uit zijn tas en ging dan op weg. Kauwend arriveerde hij bij de afgesproken plek. Er stond een dude en een vrouwelijke docent. Zodra hij ze zag stopte hij met eten en hield het broodje enkel in zijn hand. ''Yo.'' begroette hij eerst de jongen, die was immers de eerste waar hij langs liep. Het was niet onbeleefd bedoeld, Tsu dacht gewoon niet ver genoeg na. ''Goeiemorgen, hallo, ik ben Tsunami Jousuke, eerste les VvF hier.'' Ongemerkt sloop de afkorting in zijn woorden, maar als lerares moest zij toch wel begrijpen dat dit op haar eigen vak sloeg. Hij nam nog een hap uit zijn broodje en kauwde al nadenkend. Ondertussen moest hij zich inhouden om geen al te opvallende vragende blikken naar het ongewone kapsel van Miss Summer te werpen.

[prutposts die ik produceer midden in de nacht x3]

"Sticks and stones could break my bones
But anything you say will only fuel my lungs
Don't mind us we're just spilling our guts
If this is love I don't wanna be loved"

Haar bovenlichaam had ze gehuld in een simpel, strak zwart t-shirt. Eronder droeg ze een simpele groene legerbroek. De haren die normaal in haar gezicht speelden zaten nu naar achteren in een halve staart. Ze keek zichzelf aan in de spiegel. Een verbeten blik in haar ogen, een strijdlustige trek om haar mond. Aubree was geen agressief persoon. Haar frustraties, haar woede en haar algemene strijdlust kropte zich op tot een knoop in haar maag die op dit moment op exploderen stond. Dat was de reden dat ze zich had ingeschreven voor het opruimen van een draak. Ze zou de lerares laten zien dat ze niet zomaar een leerlinge was en tegelijkertijd haar stoom kunnen afblazen. Perfect.
Haar vingers speelden met een klein straaltje water de gehele weg naar beneden. Op weg naar de kerkers bracht ze slechts een kort bezoekje aan de grote zaal, waar ze een appel greep. Bree vocht beter op een lege maag. Daarna vonden haar voeten met vlugge pas de trap naar de kerkers, een plek normaal verboden voor anderen. Het geluid van haar afgetrapte kisten op de vochtige vloer van de kerkers echode onheilspellend na, maar Bree liet zich er niet door van de wijs brengen. Er was hier niets dan donker en schaduwen. Die twee dingen waren misschien niet haar twee favoriete dingen, maar het zou haar niet doden. Linksaf, rechtsaf, Bree volgde de instructies die ze gekregen had.
Haar ogen, inmiddels gewend aan het schemerige duister van de kerkers, merkten drie figuren op. De eerste was duidelijk de lerares, met blonde haren en bloemen overal. Bree zuchtte inwendig. Soms wenste ze dat mensen zich gewoon normaal kleedden – zelfs al kwamen ze van een bloemenplaneet. Zij ging toch ook niet elke dag gekleed in een kimono? Mentaal met haar ogen rollend nam ze de tweede persoon in zich op. Rood haar, gigantisch haar en verder niet heel bijzonder. Hij stond te eten. Verder keurde ze hem geen blik waardig. De derde persoon wat Nathan. Nu facepalmde ze. Fysiek. No way dat deze idioot, samen met haar, een draak ging proberen aan te vallen. Kon ze zichzelf nu al door het hoofd schieten, just to get over with it?
Ze verzamelde wat water uit de omgeving en liet het in een soort spiralen rond haar armen zweven. Munitie. Ze kon wel water gaan staan creëren, maar het was altijd makkelijker om al wat bij je te hebben. Kostte minder energie. ‘Aubree Kingston, present.’ meldde ze emotieloos bij de lerares. Ze had geen last van zenuwen, alleen van wat irritatie. Tot nu toe leken ze niet bepaald op een drakenvechtteam, meer op een stel sulletjes op zoek naar een uitdaging. Nu rekende Bree zichzelf daar ook toe, maar ze vond zichzelf geen sul. At least she’d come prepared.

Syo was weer eens lui uit zn kamer gekomen, zn haar zat niet bepaald goed en liep met een kopje koffie naar de eerste les. ‘Anoh… welke… les…’ Hij hield het bekertje koffie tussen zijn tanden vast en keek in zn tas. Tas…. Yup! Hij was het weer vergeten! Hij zette zn bekertje koffie neer op een tafel en rende terug naar zijn kamer. Pakte het papiertje uit zijn tas en keek weer even kort nar hoe of wat. “Fabeldieren… Dat gaf mn mentor… Yosh… better hurry..” En zo gezegd zo gedaan, alleen vergat hij zn koffie bekertje en rende al snel naar de kerkers, or so he thought. Hij rende overal en nergens heen, was iets moe en liep nu door de gangen. Hij mompelde wat naar zn draakje toe die terug babbelde. “Wakateru…” Hij keek weg van zn draakje Spyro. Dit… zat nu al dus niet mee. Eenmaal de goeie routen te hebben keek hij rond. Hij zag een groep staan net zoals een dame in een bloemenjurk. “Kon’nichiwa, Miss Summer.” Groette hij beleefd. Hij keek naar de rest en zag Nathan staan. Zn gezicht dat net nog vrolijk stond was in een toon gelijk minder vrolijk haast sjaggie te noemen. “Vertel me niet…dat… hij…” Begon hij wat moeilijk, laatste keer was hij nog niet vergeten. Hij zuchte schudden zijn hoofd en liet het maar achterwegen. Hij had het toch moeten vergeven van zijn voogd. Vergeven en vergeten… ja… alsof het hem zou lukken. Spyro dat net nog vrolijk rond zweefde hoorde zijn genootje en gaf een klein kreuntje. Vervolgens werd hij een armband om syo die even raar ernaar keek. “ spyro..?” Al snel snapte hij het en liet zn arm alweer in zn broekzat. Hij had een plain blue shirt aan en driekwarts broek met gympen. Hij had niet echt gelet op wat ze zouden doen.. maar het meost wel goedkomen zolang hij niet in zn dierenvorm hoefde of zn rug moest laten zien.

( flut =3= door nervuesheid sorry XD )

Edit: Ik kom er nu achter dat ik met verkeerde char gepost heb..> EXCUSSES!

Was hij ergens best zenuwachtig voor de les die komen ging en waar ervan verwacht werd dat hij ging helpen? Ja. Ging hij dat toegeven? Nee. Niet dat hij het echt zou moeten toegeven aangezien het gewoon al van zijn lichaamshouding af te lezen was. Zijn handen trilden verschrikkelijk waardoor hij ze maar gewoon in de zakken van zijn spijkerbroek had gestoken terwijl hij zich een weg door de school naar de kerkers baande. Het goede aan al eerder in de school geweest te zijn, was dat hij niet moest gaan zoeken naar bepaalde plaatsen. Hij kende de school momenteel bijna even goed als zijn eigen broekzak, al liet zijn geheugen het op sommige momenten ook wel eens afweten. Net zoals zijn geheugen hem deze keer in de steek liet. Welke deur leidde nu weer naar de kerkers? Het was sowieso op de gelijkvloers, dat wist zelfs de domste leerling die hier op school rondliep. Lorenzo moest alleen nog maar de goede deur vinden. Een korte blik op zijn horloge liet hem weten dat hij al een paar minuten te laat was waardoor hij zo nodig nog zenuwachtiger werd dan hij al was. Oh c’mon. Hij was een tijdje geleden ook in de kerkers geweest dus hij moest gewoon weten waar dat deze zich bevond.
Na een aantal deuren opengetrokken te hebben, vond de jonge man dan eindelijk de trap die naar de kerkers leidde en haastig zette hij zijn voeten in beweging. Dit was echt de eerste en de laatste keer dat hij te laat zou komen opdagen in een les, dat was een belofte die hij zichzelf maakte. Wat moest Miss Summer nu wel niet van hem denken? Straks dacht ze dat hij er een gewoonte zou van gaan maken om te laat te komen en dan kon hij het af maken van zijn opleiding wel op zijn buik gaan schrijven. Je kon je opleiding gewoon niet afmaken als de leraar alleen maar teleurgesteld in je was en het geen moeite meer vond om je dingen te leren die je nog wel eens nodig zou kunnen hebben. Met moeite wist Lorenzo een glimlach op zijn gezicht te toveren toen Miss Summer en een groepje leerlingen in zicht kwam. Vier van de vijf leerlingen waren er al. Mooi, dan was hij tenminste niet de laatste. Even woelde hij door zijn bruine haren en ademde diep in en uit voordat hij zich bij de rest voegde. “Sorry dat ik wat later ben.” Tot zijn grote genoegen was er niets van de zenuwen die hij voelde in zijn stem te ontdekken en met wat meer zelfzekerheid keek hij elke leerling even aan terwijl hij probeerde te bepalen of hij ze kende of niet van vorige keer. Blijkbaar waren alle leerlingen die zich hier verzameld hadden dus nieuw waardoor hij weer moest gaan oefenen op voornamen.

Als eerste kwam er een jongen met een bos weelderig rood haar. Summer was nu al verknocht aan de jongen, het was net zoals zij was. Niet geïnteresseerd in wat anderen er van dachten, als het maar niemand extreem in de weg zat. Hij korte de naam van de les af, precies zoals Summer deed. Ze groette de jongen met een knikje, en maakte een kleine beweging met haar groen oplichtende hand. Spontaan kwam er een groen flitsje tussen de boterham van de jongen, en stak er een groot stuk sla tussenuit. "Zo dat is een stuk gezonder! Als iedereen er is, wil ik echter dat je de boterham wegstopt gesnopen?"

Toen kwam er een meisje langs, die met dezelfde instelling aan deze les begon als Nathan in zijn eerste. Het interesseerde haar niet, en ze liet waarschijnlijk zichzelf het liefst zien. Het zou een domper zijn als ze te horen zou krijgen dat ze niet alleen mocht dwalen door de kerkers. Ze zag de blik die ze op Nathan wierp, en haar reactie daar op. Oei, dit wordt een rotles voor deze dame, ze zou het waarschijnlijk niet pikken als ze hoorde dat Nate de leiding kreeg. "Een goede morgen Aubree! Heb je er ook zo'n zin in?" Dit zei ze extra vrolijk, er achter lag de intentie dat Aubree meteen door zou hebben dat Summer zich door het afwijzende gedrag van de dame niet uit het veld liet slaan.

Daarna kwam er een klein ventje naar beneden gerend, met een volgens Summer aardig zeldsaam draakje! Het was een leuk beestje, en zag er goed vertroeteld uit. Ook hij had een kleine afwijzende manier van praten over Nate. Deze groep zou voor Nate een echte uitdaging zijn, de helft mocht hem niet, maar zou toch hem moeten vertrouwen als ze hier levend weg wouden komen... Naja niet dat Summer en Lorenzo ze zouden laten doodgaan of iets.

Uiteindelijk kwam ook Lorenzo binnen, te laat. Daar had Summer nog geen problemen mee, de laatste leerling was er ook nog niet, maar leuk vond ze het ook weer niet. "Een goede morgen, of is het bijna middag? Lorenzo ik ben je stagebegeleider. Fleur Summer. Aangenaam. Ik gok er op dat het niet nog later wordt de volgende keer?" Ze stak haar hand uit, maar gaf meteen een dikke knipoog, ze zag de humor er wel van in, zij, die op al haar ooit voorkomende dates te laat was, leerde hier iemand iets over op tijd komen. "Lorenzo, vandaag leer ik je hoe een leraar zich gedraagt tijdens een offensieve les VvF. Wij ondersteunen de leerlingen. We zorgen er voor dat ze niets overkomt, maar vallen de draak niet aan. Ik wil na de les dat jij mij helpt met de beoordeling, dus wil ik ook dat je ondertussen observeert." Het was gene hele zware taak, en ze hoopte dat Lorenzo zijn magie goed onder controle kon houden, niet dat het matig kon zijn. Zijn magie moest uiterst te gebruiken zijn, anders had Summer een extra persoon voor wie ze moest zorgen. 5 leerlingen kon ze het leven redden, maar een stagair moest toch wel zijn eigen boontjes kunnen doppen? 'Het wachten is nog op één leerling, die ook te laat is. We wachten nog een minuutje of 3, anders geef ik jullie de uitleg, en kunnen we beginnen. In het geval van een ontbrekende leerling, krijgen jullie help van de Stagair."

Ze draaide zich weer naar Lorenzo om en zei op gedempte toon: "Als er een leerling niet komt opdagen, mag je een aantal basis gevechtstechnieken gebruiken, maar let wel op de veiligheid van de leerlingen, en laat hun het grote werk doen oke?" Daarna glimlachte ze en keek naar de bovenkant van de trap, of er nog iemand aan kwam.

~~Anique, je hebt niet met Shou gepost.... xD ... Maakt nu niet uit, ik heb er nu al op ingespeeld, maar wil je de volgende keer met je goede karakter posten?~~

Het leek alsof er een losgeslagen steekvlam in de school was ontsnapt. De vurige rode flits was de meeste leerlingen al voorbij voordat ze erg in hadden wat ze zojuist hadden gezien. Een jongeman, alhoewel, dat was lastig te zien. Mede door het lange haar en de zachte trekken in zijn gezicht. Maar vooral zijn kleding en lichaam die niets van een geslacht verrieden. Als je de kans had gekregen om wat beter te kijken zag je behalve dat bijna alles aan de jongeman rood van kleur was hij ook een bril droeg, rood uiteraard, en een grijns met puntige haaiachtige tanden had die wel in zijn gezicht gebrand leek te staan. Maar waarschijnlijk zo veel mensen dit feit zijn ontgaan. De jongeman leek immers haast te vliegen door de gangen. Vandaag had hij een belangrijke les verzorging van fabeldieren. Eentje waar hij eigenlijk bijzonder veel naar uitkeek. Het betrof een vuurdraak. De meeste leerlingen zouden opgewonden zijn om het feit dat ze tegen een draak mochten vechten, maar voor deze jongeman, Auru, ging het om iets heel anders. Zijn tanden en klauwen die hij zorgvuldig in zwarte handschoenen verborgen hield waren hier tekenen van. Auru was immers zelf een draak. Waarschijnlijk niet zo groot als deze vuurdraak zou zijn. Maar ja, hij was ook nog in de groei hé.

Aangekomen bij de kerkers stormde hij met twee treden tegelijk de trap af. De echo die zijn hakken achterlieten bij het neerkomen zou hem waarschijnlijk al van veraf verraden. Maar dat maakte niet uit. Hij werd immers verwacht. In zijn volle enthousiasme rende Auru de eerste de beste gang in om daar verbaasd tot stilstand te komen. De gang was leeg. Maar hij had toch echt vandaag les, of niet? Met kalmere passen liep Auru verder de gang in, de hoek om en nog een gang door. Waar was iedereen? Hoe lang hij rondgelopen had wist hij niet. Wel wist hij dat hij ineens stemmen hoorde verderop. Hij liep op het geluid af en kwam tot de ontdekking dat iedereen er stond, allemaal bij de ingang waar hij razendsnel doorheen was gerend. Ineens drong het door tot Auru wat er gebeurd moest zijn. Toen hij was aangekomen stond er nog niemand bij de ingang. Zich niet beseft hebben dat hij er de mogelijkheid was dat hij de eerste was, was Auru doorgelopen. En nu was hij de laatste! Fijn begin van de les. Met een ongemakkelijke grijns op zijn gezicht liep hij naar de lerares. 'Mijn oprechte excuses. Ik vrees dat ik de verkeerde gang in ben gelopen Miss,' verontschuldigde hij zich met een beleefde buiging bij de vrouw.

Er was nu ook een laatste leerling bij gekomen. De leerling was al te vroeg geweest, en was de afgesproken plek vergeten, agja, enthausiasme. Summer had er zelf ook vaak last van gehad, te vroeg zijn door opwinding. "Hallo Jongeman, ik ga er van uit dat jij de nog ontbrekende leerling bent, Auru als ik me goed ingelezen heb?" Nu waren ze er allemaal, het was tijd voor uitleg. Het enige saaie in deze les, voor de rest was het puur actie.

"In deze kerkers dwaalt ergens een vuurdraak rond. Vanaf nu mogen jullie niet meer alleen zijn. Ik herhaal in precieze woorden: JE BENT ALTIJD MET 2 OF MEER!" Het was belangrijk dat de leerlingen het wisten, anders zouden er problemen zijn. "Om het even stom te doen, merk ik of Lorenzo dat jullie alleen zijn, ben je uitgesloten voor de les, mag je linea directa naar de hoofdmeester en die regelt de straf, gesnopen?" Plots kwam ze er achter dat ze een stukje introductie was vergeten. "Na deze waarschuwing, zou ik bij het begin beginnen. Ik ben Fleur, Fleur Summer. Voor jullie Miss Summer. Dit is Lorenzo, mijn stagair. Wij zijn de leidinggevende van deze praktijkles. De praktijkles houdt in dat jullie een draak gaan temmen. Hoe? Door hem te verslaan." Verder was er niet veel uitleg nodig, het was simpel toch? "Dit is Nathan, in snelle strijdkreten vaak Nate genoemd. Hij is eerder een leerling geweest in mijn les, en heeft hier meer ervaring mee dan jullie. Hij is de aanvoerder van dit team. Wat er ook gebeurt luister naar zijn strijdplannen, doe je dat niet, moet ik punten van je score aftrekken." Nu nog een veiligheidsvoorschrift en dan konden ze gaan. "Lorenzo en ik zullen ook in de Kerkers aanwezig zijn, wij zijn er om jullie te beoordelen, en jullie veiligheid te garanderen. Als er een groot probleem voorkomt, en daarmee bedoel ik geen splinter of blauwe plek, maar een echt probleem. Schiet dan je Magie in de vorm van een hart de lucht in, het maakt niet uit welke magie als het maar een hart vormt. Als Lorenzo en ik dan nog niet doorhadden wat het probleem was, komen we je direct tot hulp. Dit kost geen extra punten, aangezien in een gevecht met een draak genoeg profesionele soldaten sneuvelen." Dat was de uitleg, prima geformuleerd weer! "En dan begint de les..... NU!" Dit gezegd te hebben stuurde ze de Spoor weer weg, hij zou nu weer terug naar de kas huppen, en Summer klapte haar vleugels uit. Ze vloog vast de kerkers in, de leerlingen kwamen zo wel, na een kreet van Nate of zonder instructie. Als ze maar niet alleen kwamen.

~~A Dragons Fury~~ VvF les 5 2w4k6ev

De FireDragon voelde de spanning snijden. Ze hoorde een vrouw kwebbelen, maar hij kon niet horen waar vandaan, overal waren muren en ijzeren poorten. Met een klap van zijn vlammende staart maaide hij een muur neer. De kerkers schudden in hun voegen, en van alles brokkelde uit de muren. Hij moest nog wel even een tijdje door werken, maar het zou er prima uitzien als hij er mee klaar was. Plots hoorde hij een strijdkreet wat leek op de strijdkreet van een informant, die altijd die stomme soldaatjes in blik aanvoerde om te vechten. Hadden de blikjes voer hem gevolgd hier naartoe? Hij zou er wel wat lusten! Meteen zette hij zich schrap, en het vuur in zijn lichaam kolkte al sneller in het rond.

Ok, ze waren slechts met zijn drieën nu. Dat moest toch wel meer worden. Anders zouden ze de opdracht -iets met een vuurdraak verslaan- nooit uit kunnen voeren. Waarom ze een draak niet gewoon aan profesionele magiërs over lieten was hem eerlijk gezegd een raadsel, die dieren waren eeuwenoud en hartstikke gevaarlijk. Maar het klonk ook wel weer spannend, dus hij zou er maar niet over klagen.
Nog voor hij het door had werd er met zijn eten geknoeid. Bij de volgende hap was er opeens iets groens en
"Zo dat is een stuk gezonder! Als iedereen er is, wil ik echter dat je de boterham wegstopt gesnopen?" Hij knikte en mompelde iets wat een ja moest voorstellen. ''Mhmm.'' Het was nog steeds eetbaar, dus hij liet het maar zo. Gezonder, wat maakte dat nou uit.
Er kwam als volgende een chick aan, die kort een blik op hem wierp met haar vage paarse ogen. Hij keek terug, met een halve schaapachtige lach op zijn gezicht, ondertussen onbekommerd genietend van zijn eten. ‘Aubree Kingston, present.’ Nou, die klonk echt heel vrolijk. Zo te zien had ze een hekel aan de andere jongen hier, waarom wist hij niet.. Relatieproblemen misschien? Waren ze een koppel met problemen, of een koppel geweest? Niet zo handig in elk geval om dan samen in een les te zitten. De vijandigheid straalde er haast vanaf.

Nog een jochie kwam aan voor het feestje, blond en klein van stuk. Ook deze dude leek de rest te kennen, of in elk geval een deel. Tsu voelde zich nogal een buitenstaander toen hij merkte hoe wederom een ongelovige-geïrriteerde blik naar de jongen met het zwarte shirt ging. Alhoewel dat misschien maar beter was als het enkel vijandschap was wat hier speelde.
Er arriveerde een jongen met donkerblond haar, maar deze bleek geen leerling te zijn. Nope, stagiare van de fabeldieren. Te laat voor zijn eigen vak, een klein beetje jammer.

De laatste om te arriveren was een figuur met lang rood haar en scherpe tanden. Auru, zo bestempelde Miss Summer hem. Tsu wierp hem een blik toe en lachte vriendelijk. Vervolgens werd een ellelange uitleg vol veiligheids voorschriften geleverd. "In deze kerkers dwaalt ergens een vuurdraak rond. Vanaf nu mogen jullie niet meer alleen zijn. Ik herhaal in precieze woorden: JE BENT ALTIJD MET 2 OF MEER!" Pfoe. Dat klonk wel vrij dramatisch zeg. Nathan aka Nate werd aangewezen als leider, vreemd genoeg. Nate was namelijk degene die zowel een facepalm als een geërgerde opmerking naar zich toe geslingerd had gekregen. Tsunami zette een paar passen opzij om zo naast Auru te komen te staan. ''Hey, ik ben Tsu.'' stelde hij zich vlug voor. Hij slikte de laatste restjes brood door en keek de groep leerlingen omstebeurt aan. Uiteindelijk eindigde zijn ogen bij Nathan- de leider van de missie. Nou, kom maar op. Wat was het strijdplan?

"Sticks and stones could break my bones
But anything you say will only fuel my lungs
Don't mind us we're just spilling our guts
If this is love I don't wanna be loved"

Ze was gewoon niet onder de indruk van het hele gebeuren. De lerares deed veel te luchtig over de draak en was haar om eerlijk te zijn ook iets te amicabel bezig. ‘Wel, om eerlijk te zijn, nee.’ antwoordde ze droogjes. ‘Maar ik kan beter een draak aanvallen dan de eerste de beste medeleerling die me irriteert, dacht ik zo.’ Plus dit was een makkelijk cijfer, maar dat liet Bree maar even buiten discussie. Onbewust balde ze haar handen tot vuisten, wat een trilling veroorzaakte in het water wat rond haar armen zweefde. Onprofessioneel, gevaarlijk en voornamelijk ontzettend irritant was dit gedoe. Ze ontspande haar handen en vouwde haar armen over elkaar heen, wat het water rond haar armen in honderden kleine bolletjes rond haar deed zweven.
Haar gezicht vertrok naar een blik die afgrijzen met afkeuring mixte naarmate de uitleg vorderde. Nate. Als. Aanvoerder. Ze was het hier zó niet mee eens. Kon ze nog weg? Alsjeblieft. Bree wilde nog niet dood, bedacht ze zich bitter. Het was niet dat ze de jongen persoonlijk haatte, maar hij leek haar nu niet bepaald een tactisch persoon. Bovendien was zijn eerste indruk niet bepaald een goede geweest en dat had hij nog niet goed gemaakt. Dus ja, eigenlijk had ze best een hekel aan hem. Tegen de tijd dat de lerares haar uitleg had gegeven en weg was gevlogen, was Bree’s humeur naar het agressieve gedaald.
De eerste die zich voorstelde was de roodhaar. Tsu. Fijn voor ‘m. Het water rond haar vormde zich weer rond haar armen toen ze Nathan bij de kraag van zijn shirt greep, met beide handen. ‘Luister buddy, I ain’t dying here.’ Ze keek hem dreigend aan. ‘Je mag de leider zijn, maar denk er geen moment aan dat ik jouw idiote plannen ga uitvoeren.’ Hel, ze was zelf een prima strategist. En een watermagiër. Zij was de beste keuze geweest als leider, wilde Bree wedden.
Ze liet Nathan los en bekeek de groep een voor een. ‘Ik weet niet wat jullie willen, maar ik wil a niet dood en b die draak deze kerkers uit schoppen.’ Het water rond haar armen trilde als reactie op haar sterke emoties. ‘We hebben zo te zien twee water, een lucht en twee licht. Ik stel voor dat er een water en een licht samen gaan en dat we Nate bij het andere team schoppen.’ Ze gaf er vrij weinig om dat Nathan eigenlijk het plan zou moeten maken, want ze had weinig vertrouwen in zijn tactisch inzicht. ‘Als we de draak insluiten, raakt hij in paniek. We moeten dus voorzichtig zijn. Ik stel voor dat we hem vanaf twee flanken benaderen en hem uitputten met korte, snelle aanvallen.’ Ze keek de groep rond met een vastberaden blik in haar paarse ogen. ‘We moeten gecoördineerd te werk gaan en als de draak moe genoeg is, delen Tsu en ik als watermagiërs de finale klap uit.’ Haar uitleg had zowaar een soort grijnsje op haar gezicht gebracht. Ze sloeg haar armen weer over elkaar heen en de waterstrengen werden weer bolletjes rond haar. Bree keek vrij tevreden voor zich uit. Als er andere plannen waren, hoorde ze die graag. Maar dat betwijfelde ze.

Bree does not like Stare

Hemelen zij dank was de lerares niet erg streng tegen Auru toen hij zich voor zijn laat zijn verontschuldigde tegenover haar. Wat een opluchting. Hij wilde deze les echt graag doen en wilde er niet al uitgetrapt worden nog voordat ze begonnen waren. Auru ging tussen zijn medestudenten staan om te wachten op de uitleg die nu ongetwijfeld zou volgen toen er een jongeman naast hem kwam staan. Wat Auru direct opviel was het opvallende kapsel rood haar dat in wilde lokken uit zijn hoofd omhoog leek te springen. Of wacht...het was niet rood. Het weinige licht in de kerkers deed het er zo uitzien. Nu Auru beter keek zag hij dat het roze haar was. Dat was eigenlijk alleen maar gaver ondanks dat Auru het niet zo'n mooie kleur vond als rood. Het paste wel bij de jongen. Hij stelde zich voor als Tsu. Of dat een afkorting of zijn volledige naam was, dat wist Auru niet. Maar het klonk wel grappig. Hij grijnsde zijn puntige tanden bloot in een oprechte en vriendelijk grijns. 'Auru,' stelde hij zichzelf op zijn beurt voor. Maar al snel moest hij zijn aandacht weer bij de lerares houden die inmiddels was begonnen met een klein introductie praatje.

Toen ze klaar was keek Auru naar de jongen die Miss Summer had voorgesteld als Nathan, de leider van de groep vandaag, benieuwd naar wat hij ging zeggen. Maar het was niet Nathan die als eerste reageerde. Het was het meisje met de scherpe paarse ogen en, zo bleek later, en vreselijk fel karakter. Ze negeerde volledig het feit dat Miss Summer Nathan had aangesteld als leider en gooide een plan de groep in. Interessant voorstel, maar Auru had iets toe te voegen. Zijn groengele ogen keken naar Nathan. 'Ik weet niet of het helpt. Maar ik weet als geen ander hoe draken zijn in hun doen en laten. Ik ben zelf een draak. Misschien niet zo groot als deze, maar zeker net zo snel. Ik kan ervoor zorgen dat hij op dezelfde plek blijft zodat jullie hem aan kunnen vallen,' ze hij als zijn bijdrage aan de groep.

Syo was alweer aangekomen en keek naar Spyro die zich begon te verstoppen. Wat raar dacht Syo zo. Het was normaal niks voor Spyro om zich te gaan verstoppen, dit zou dus wel iets moeten betekenen.

er waren nu vele leerlingen erbij gekomen, Rood harig, groot bos haar dat hij had. Even had syo ernaar gestaard en keek alweer weg. Hij keek naar de volgende, wit haar… Ze had een grote mond en was waarschijnlijk wel een leindende type. Echt werd nate als leiding gezet. ‘This… can’t go right… right?’ Dacht hij in zichzelf. Een Stagair, ‘wat raar… Gingen die ook mee met dit soort lessen? ‘ Je kon zo zien wie wat was, nu kwam er een roodharig met lang haar, scherpe tanden en wat erop leek een halve jurk… Wat was dit nu weer… man of een vrouw… of… iets? Syo’s aandacht werd alweer getrokken door de lerares en zijn mentor. Hij knikte op de uitleg, hij zou dus geen andere keuzes hebben met nate volgen ja of de nee. Je moest dus met 2 of meer zijn… Ja dan was hij nou niet bepaald de type om snel te zoeken, of rustig te blijven bij een les, hij werd er altijd nerveus van. En zo weer keek hij om zich heen, Aubree gaf een idee, al bleef Shou rustig luisteren. “Ik ben meer een balance. Dus… Als je mij een team aanwijst zal ik je regels volgen.” Had hij richting nate gezegd. “ Ik kan desnoods nog wel aanvallen afweren van de draak. Ben deels vuurmagie maar hangt er dan wel vanaf. Kan desnoods… als…”en hij slikte even, waarom begon hij precies aan deze lijn? “ Kan desnoods als baits voordoen… als we hem gevonden hebben enzo! En met meer zijn… “ Sprak hij even kort en licht velle ondertoon. Yup… Dit werd nog een les waar je veel moest bewegen, denken en goed door blijven kijken. Hij keek naar de anderen en zou uiteindelijk wel in een team vallen. Althans, hij hoopte niet als enige te gaan eindigen.

( Kwam er telaat achter XD most naar examen :') sorry! Tussen 1 ' ' is gedachtes =3= )

Oke, Miss Summer leek NIET op haar lieve zelf. Integendeel, op het moment wou Nate niets liever dan gelijk weer omkeren en de kerkers uitlopen bij het zien van haar gezicht. Oh, dit ging niet prettig worden. Miss Summer had dan wel die lieve uitstraling, maar schijn bedroog en hij wedde dat ze na zijn abrupte vertrek slash spijbeluurtje niet erg blij met hem was. Maar hij was hier om dat weer goed te maken, dus volgens hem kon ze niet boos op hem blijven. Helaas merkte hij al wel het begin van een preek op in haar toon. PraktijkLES, sprak ze luid. Nate wist heel goed wat ze daarmee bedoelde. Het was geen deathmatch of arena-gevecht. Het was nog steeds een les waarin er iets te leren viel en het niet gelijk perfect hoefde te gaan. Hoewel Nate in de vorige les vrij weinig had kunnen uithalen. Stiekem vond hij het dan ook logisch dat hij weggelopen was. Wat deed men als er weinig tot geen magische kracht was en het wezen magie gebruikte? Met wapens vechten? En niet eens echte wapens, Nate had alleen wat takken tot zijn beschikking gehad. Als het een zwaard was geweest, was het wel een ander verhaal geweest, maar dit was nog steeds een magische school en hij moest nou eenmaal leren accepteren dat knuppels en messen geen optie waren. Hij keek Miss Summer met een ietwat schuldbewuste uitdrukking aan terwijl ze haar preek hield, maar kon haar niet te lang aan kijken. Zijn blik ging al naar de grond, gedeeltelijk uit schaamte nu. Ugh, wat konden leraren je toch goed als een stuk stront laten voelen...
Gek genoeg sloeg haar gedrag om als een schakel die werd overgehaald en kreeg hij haar lieve gezicht weer te zien. Hij durfde weer op te kijken naar haar. Ze had hem eigenlijk moeten straffen door de schoolhoofd - en ze maakte nog eens duidelijk waar de kerkers voor waren, wat Nate rillingen bracht - maar ze had het niet gekund. Ze had een andere straf voor hem en die was niet fijn. Gooi me dan maar gelijk voor de leeuwen. dacht hij. Want hij twijfelde op het moment meer dan hij ooit in zijn leven had gedaan. Hij sprak zichzelf echter tegen, want dat deed hij nou eenmaal graag, door te zeggen: 'Gesnopen.' En als hij eerlijk moest zijn, wou hij gewoon weer weglopen. De knipoog, echter, gaf hem een klein beetje hoop. Summer had hem in ieder geval gespaard en hij was er verdomd goed afgekomen. Daarbij betekende die knipoog iets meer voor hem. Ook al had Summer het misschien niet zo bedoeld, hij kreeg er wat meer vertrouwen door. Hij balde zijn handen tot vuisten en zuchtte toen diep. 'Bedankt...' zei hij zacht en keek naar Miss Summer toen ze weer begon te praten. Hij luisterde aandachtig naar wat ze vertelde. Waarom het de vorige keer zo lang duurde? Ze waren geen team geweest. Er was geen duidelijke strategie geweest, geen aanvalsplan, helemaal niets. Iedereen had voor eigen belang gevochten, niet als team. Summer beantwoordde haar eigen vraag met datzelfde antwoord en vervolgde haar verhaal met een taak voor hem.

What the... Nate staarde haar aan alsof hij een spook had gezien. Hij? Leidinggevende? Over een team? Leidinggevende? Hij? ... Hij? Er ging een mengeling aan woorden door zijn hoofd en hij kraamde die woorden uit alsof hij een kapotte casettespeler was. 'Wacht, u bedoelt... Ik? Leiding geven? Maar ik...' Waarschijnlijk had ze hem niet eens gehoord, want ze praatte gewoon verder... Hij was de enige met ervaring, hij kon makkelijk overzicht krijgen met zijn snelheid en luchtmagie... Nate moest toegeven dat dat waar was, maar hij werd nog zenuwachtiger dan hij voor deze les was. Hij slikte een prop in zijn keel weg en knikte toen licht. 'O-Oké dan...' mompelde hij binnensmonds en keek om toen de anderen binnenkwamen. Vlug, aanvalsplan! Zijn gedachten begonnen al druk bezig te gaan met het bedenken van plannen. Zo druk dat hij niet eens zag wie er allemaal binnen kwam. Hij zonk weg in gedachten, probeerde strategisch en ietwat logisch te denken. Hij dacht aan het vorige gevecht met het draak, waar het mis was gegaan en waar het goed was gegaan. Hij verrichtte op dat moment meer denkwerk dan hij in een hele maand deed, en dat was behoorlijk weinig.
Uiteindelijk keek Nate op en probeerde de nervösiteit weg te drukken. Hij balde zijn handen tot vuisten in zijn zakken en keek met zijn meest ontspannen en relaxte gezicht op naar de rest. Hij zag een rozeharige jongen staan met... kleurrijke kleding. Vervolgens liep er een witharige naar binnen, zijn favoriete witharige nog wel. Bree had hem gezien en leek niet erg blij dat ze in dezelfde les met hem zat. Oh, dan had ze nog niet eens gehoord wat hij moest gaan doen... Vervolgens zag hij de blondharige jongen met de knipjes en veel te meisjesachtige kleding, Shou. Hij haalde zijn neus op en keerde zijn hoofd weg van diens afwijzende blik en om het nog wat bonter te maken liep de stagiare naar binnen - die redelijk normaal leek naar zijn beoordeling, en een redhead die hij... een beetje heel erg vreemd vond, maar waarschijnlijk wel handig voor de les.
Nate haalde zijn handen uit zijn zakken en luisterde naar de uitleg van Summer. Hij hield zijn blik gericht op een stoffig hoekje, alsof het plots heel interessant was en voelde een misselijkmakende golf door zijn maag toen Miss Summer vertelde dat hij leidinggevende was over dit team. Als dit niet ontzettend mis ging, dan zou Nate voor zichzelf een klein feestje houden. Maar waarschijnlijk zou hetzelfde als vorige keer weer gebeuren en zou hij toch weer de kerkers moeten gaan bezoeken. Hij keek op naar de rest toen Summer het startsein gaf en wou net iets zeggen, tot Bree hem plots bij zijn shirt greep en hem een dreigende blik zond. Nate keek haar met een nuchter gezicht aan, hoewel zijn emoties hem tegenspraken en hem vertelden om weg te rennen. 'Hey, you ain't gonna die, man. Not 'cause of the dragon, at least.' snauwde hij terug en werd met een ruk losgelaten. Hij keek naar Bree's rug en hoorde haar zomaar de leiding overnemen. That pissed him off already. Maar hoe verder ze praatte, hoe kwader en kwader Nate werd. Haar woorden sneden als messen, lieten hem compleet nutteloos voelen en bijna weer, wou hij gewoon gelijk stoppen. Of dat mens gewoon gelijk afmaken. Hoefde de draak het in ieder geval niet te doen.
'Hey, bitch. Ik weet niet of je het weet, maar jouw naam is NIET Nate of Nathan en jij hebt NIET de taak van leidinggevende gekregen. Daarbij is je aanvalsplan nog oppervlakkiger dan je zelf bent, so don't piss me off even more and shut your trap!' Oh, he was fuming. Hij kon haar wel een klap in het gezicht geven op het moment. Hij liep langs Aubree heen en ging met zijn rug naar haar toe staan, zodat zij even buiten de groep stond. 'Oké, het maakt me niet uit of je me een jerk vindt of niet, maar als jullie hier levend weg willen, moeten jullie vóóral niet naar Bree luisteren. De draak in de kerkers is sowieso al woedend dat hij hier zit. Voorzichtig benaderen zal niet werken, want hij zal je sneller verpletteren dan je door zal hebben. Er is één vitaal ding waar je aan moet denken bij het bestrijden van draken: bewegingsvrijheid. De draak moet zo min mogelijk kunnen bewegen om zo min mogelijk schade aan te richten. Nou waren lianen met de waterdraak de ultieme oplossing, maar dit is een vuurdraak dus lianen helpen niet. Auru en Tsunami, houd de draak op zijn plek. Maakt niet uit hoe, zolang het effectief is. Aubree en Shou, val de draak met al je kracht aan van beide flanken. Doe wat je wilt, zolang het maar wat doet. Ik zweef boven het gevecht en help waar ik kan, maar ik geef vooral instructies. Dus je moet gaan luisteren-' En hierbij keek hij even naar Bree. '-naar wat ik je vertel. Capiche? Mooi.' Hij keerde zich zonder verder wat te zeggen om en liep de kerkers in, richting waar Miss Summer heen was gegaan. Nee, beter gezegd: Hij stampte. Wie dacht ze wel niet dat ze was? Hij liep verder de kerkers in en zag de draak al iets verder op. 'Kom op.' zei hij tegen de rest en liet zich door een airblast onder zijn voeten de lucht in werpen. Hij klemde zich vast aan een uitsteeksel aan een hoog plekje op een muur zodat hij op de draak kon neerkijken (godzijdank had deze plek een hoog plafond). 'Doe wat ik heb gezegd, NU.'

Summer hoorde achter haar gestruggle in de groep, tenzij ze dachten dat bekvechten ooit een draak had verslagen, waren ze niet heel goed bezig. Ze hoorde dat Aubree haar plan om Nate tot aanvoerder te roepen negeerde en haar eigen plan wou trekken. Niet bij nadenkend dat het opvolgen van een lerares punten opleverd bij het eindresultaat. Als ze nu de draak neerkregen maar Aubree zou haar eigen plan trekken, zou Summer de eindtrofee in de magische kluis op haar kamer bewaren tot Aubree op één of andere manier hem wel zou verdienen. Orders van de leraar, zijn als richtlijnen in een gevecht. Ga je tegen een aanval in lopen, krijg je hem alleen maar harder in je gezicht, beweeg je mee met een straal, ontwijk je hem. Simpel! Ze haalde een van hout gemaakt klembordje uit haar zakken in haar jurk, en zette achter de naam Aubree Kingston al een minnetje. Dat begon lekker, ze weigerde de orders van de leraar, dus voor het gevecht had ze al een minnetje te pakken.

Maar Nate pakte het snel weer over van d'r, en snauwde haar af. Ook dat was niet vriendelijk, maar eerlijk gezegd precies wat Aubree had verdiend. Hij legde het aanvalsplan uit. Gelukkig, de jongen had hersenen gekregen tussen de vorige les en deze. Hij wou het aanvalsplan van de vorige keer gebruiken, maar dan aangepast aan het type draak wat ze voor zich hadden. Hij had goed opgelet, het lukte pas als de Draak geen vrijheid kreeg om dingen te molesteren.

Nate riep orders en verdween de kerkers in. Om hem een beetje een fout door de vingers te zien, vloog Summer een stukje terug. Nu zou Nate niet alleen zijn, en hoefde hij niet nog naar de hoofdmeester. Ze wou de jongen laten zien dat hij meer kon dan hij dacht, en liet hem vrij in deze taak. "Je hebt het goed aangepakt Nathan, deze taak is je op het lijf geschreven! Nu doorzetten, als ze Aubree volgen, en mijn orders tegen werken, merken ze dat in hun beoordeling en aan hun verschroeide haren." Nu kwam de draak in zicht, en liet Summer Nate weer in zijn concentratie.

~~A Dragons Fury~~ VvF les 5 2w4k6ev

De eerste soldaat kwam in beeld, en ergens in de draak herkende hij hem. Of nou ja, hij kende hem niet. Maar een telepatische connectie met zijn broertje vertelde hem dat deze jongen op een afstand niets had uitgehaald tegen de waterdraak. Dus liet de draak hem met rust, en ging verder mer muren bewerken. Door de communicatie met zijn broertje, kreeg hij wel door dat hij geen last had van het bloemen mens, als hij haar maar met rust liet. Ze was geen aanvoerder of iets. Ze had gezag, maar viel niet aan. Hetzelfde als een moeder draak, zorgzaam maar niet vechtend.

Ergens schaamde hij zich diep over het feit dat hij te laat was. Misschien had hij zijn eerste dag beter kunnen besteden aan het verkennen van de school om te kijken of hij alles nog wist zijn dan zich met Elveria bezig te houden. Natuurlijk was het wel nodig geweest om het goed te maken en uit te leggen waarom ik weg was gegaan zonder iets te laten weten, maar dat zou ook hebben kunnen wachten. Ok nee, dat had niet kunnen wachten en dat wist hij zelf maar al te goed. Het stemgeluid van Miss Summer zorgde ervoor dat Lorenzo uit zijn gepieker werd gehaald en met een schaapachtige grijns op zijn gezicht schudde hij zijn hoofd toen de vraag kwam of hij volgende keer nog later zou komen. “Het zal niet meer gebeuren, ik heb mijn weg hier ondertussen al terug gevonden.” Terwijl hij sprak, nam hij haar uitgestoken hand aan en schudde deze terwijl zijn blauwe kijkers zachtjes begonnen te fonkelen. Toen haar volgende woorden tot haar doordrongen, knikte hij om te laten zien dat hij het begrepen had. Zo moeilijk was zijn taak niet en als er iets ernstigs zou gebeuren kon hij nog altijd zijn magie inzetten om iemand te helpen. Het was de bedoeling dat ze eerst een aantal dingen zelfs deden, maar als er iemand gewond was kon hij die persoon moeilijk aan zijn lot overlaten, toch? Tenzij het de bedoeling was dat ze zich ook over elkaar ontfermden als er iemand gewond zou raken. Maar stel je voor dat hij misschien niet optijd zou zijn om te helpen en er doden zouden vallen? Verschillende scenario’s begonnen zich in zijn hoofd af te spelen, de een nog erger dan de ander. Ze bleven zelfs doorgaan toen Fleur zich terug tot hem wendde en het duurde even voordat hij de exacte betekenis van haar woorden begreep. Goed, als die andere leerling niet kwam opdagen, moest hij diens plaats overnemen en ze een beetje bijsturen. Dat zou normaal wel moeten lukken, maar Lorenzo kon het toch niet laten om te hopen dat die ene leerling toch wel kwam opdagen. Hij zou zich veel meer op zijn gemak voelen als hij al zijn aandacht bij de veiligheid van de leerlingen kon houden in plaats van zelf ook mee te doen. Godzijdank kwam de roodharige jongen alsnog opdagen en de jonge man kon het niet laten om even verbaasd te fronsen bij diens verschijning. Heel even kwam de twijfel of hij wel goed geïnformeerd was en Auru echt een jongen was. Het was namelijk best moeilijk te zien door zijn kleding, gewoon diens houding in het algemeen.

Aandacht luisterde de man naar de hele uitleg zodat hij goed zou weten wat leerlingen wel en niet mochten doen zodat het makkelijker was om straks te gaan beoordelen. Minstens met twee, wie alleen door de gangen dwaalt mag dus naar de hoofdmeester gestuurd worden. Dat was nog fair aangezien het momenteel echt veel te gevaarlijk was om er alleen vandoor te gaan. Alleen zou niemand die draak kunnen verslaan, anders had Miss Summer het waarschijnlijk allang in haar eentje gedaan. Nu moest Lorenzo wel toegeven dat het best een leuke les was, eentje waar niet in geslapen kon worden ookal zou je het willen. Als er iets mis was moesten ze een hart de lucht in schieten. Goed, dan moest hij daar dus ook op gaan letten. Normaal zou dat alles wel moeten lukken zonder fouten, zo moeilijk was het nu eenmaal niet om iedereen in de gaten te houden en te helpen als er iets mis was. Terwijl Miss Summer de hoogte in schoot, zette Lorenzo een paar passen naar achteren zodat hij wat afgezonderd was van de rest en sloeg zijn armen over elkaar. Al vanaf de eerste seconde leek het mis te gaan toen het meisje, Aubree, Nathan bij zijn shirt pakte en vanalles tegen hem begon te snauwen. Met een geamuseerde glimlach om zijn lippen, keek de jonge man toe hoe ze de leiding nam terwijl er toch duidelijk gezegd was dat Nathan de leiding kreeg. Dat zou sowieso invloed gaan hebben op de scores als het aan hem lag. Gelukkig wist Nathan zich goed te verweren door haar even op haar plaats te zetten en bedacht zijn eigen plan. Het was best een goed plan als iedereen eraan zou meewerken, maar kon ook best in het honderd lopen als iemand besloot om zelf proberen aan te vallen. Zonder een woord te zeggen, bleef Lorenzo toekijken hoe Nathan vooruit schoot en tegen de rest riep dat ze moesten volgen. Nu maar hopen dat de rest ook echt volgde, dan kon het spel pas beginnen.

"Sticks and stones could break my bones
But anything you say will only fuel my lungs
Don't mind us we're just spilling our guts
If this is love I don't wanna be loved"

Hoewel Shou en Auru het met haar eens waren, had haar preek op Nate natuurlijk een negatief effect gehad. Was dat waar ze voor was gegaan? Ja, misschien wel. Misschien vond ze hem gewoon te irritant. Maar haar buitensluiten van de groep terwijl ze een plan aan het maken waren. Lekker was dat. Maar goed, ze had het misschien wel verdiend. Dat maakte het echter niet beter. Bree was nog steeds kwaad. En oh, ze was niet leuk als ze kwaad was. Niet leuk voor Nathan en niet leuk voor de draak.
Het enige slechte deel aan zijn plan was het laatste deel, waarbij hij haar vernietigend aankeek. Ze wilde hem slaan. Ze wilde hem zo ontzettend hard slaan. Maar het enige wat ze deed was hem ijzig aankijken. ‘Do you need a tampon? PMS-ing bitch.’ besloot ze te reageren. Maar daarna ging haar uitdrukking op neutraal. Haar ogen vlamden nog steeds, maar het besef dat ze er niets tegen kon doen. ‘Fine.’ sloot ze de zaak voor haar af, hoewel ze het idee kreeg dat deze ruzie nog niet over was. Misschien kon ze haar woede op dit moment echter beter op de draak vestigen. At least she still had her own position. Ze keek Shou aan en grijnsde lichtjes. Hij had ook de flank gekregen. Nu maar hopen dat hij wist wat hij moest doen. ‘Ik pak de linkerflank.’ vertelde ze hem, zonder hem verder een keuze te geven.
En weg was ze. Ze schoot achter Nathan aan, haalde hem in. ‘Met z’n tweeën blijven.’ verklaarde ze haar actie, waarna ze water begon te verzamelen. Rond haar vormde zich een poel van vies kerkerwater, wat onrustig stormde. Op Nate’s orders trapte ze het water met een enorme klap tegen de zijkant van de draak. Ze zorgde ervoor dat ze dichtbij Auru en Tsunami bleef, maar toch de linkerflank pakte. Zo ging ze niet tegen Summer’s regels in en volgde ze Nate’s orders perfect. Je kon veel over Bree zeggen, maar als ze orders opvolgde, dan deed ze het ook goed. Haar eerste aanval kostte haar meer dan genoeg energie, maar ze wist een serie van kleine aanvallen als vervolg te gebruiken. Water was sterk tegen vuur. Bree twijfelde er niet over dat ze wat schade deed. Ze wierp een blik op Tsunami en Auru, bewoog nog wat dichter naar ze toe. ‘Linkerflank OK! Hoe is het daar?’ informeerde ze, waarna ze weer een zware klap uitdeelde.

This might be the perfect song for this topic.

Zo veel gezeik, aan alle kanten. Aubree schreeuwde dit. Nathan reageerde weer.
Het plan van het meisje had best logisch geklonken.. Dacht Tsunami dan. Maar de zogenaamde leider van het team was het daar absoluut niet mee eens. Hij wist het beter, want hij had immers ervaring. Jaja, ervaring ja. In de vorm van één miezerig lesje. Big woehoe. Witharige Bree had ingeschat welke magiërs ze vandaag in de aanbieding hadden, best wel handig dus. Invetariseren. Plannen. Tsu vergat al bijna wie hier de door de leraar uitverkoren leiderman was.
Maar die begon gelijk terug te zeiken. Stelletje alfamensen.
'Oké, het maakt me niet uit of je me een jerk vindt of niet, maar als jullie hier levend weg willen, moeten jullie vóóral niet naar Bree luisteren.'' Zo dramatisch.. Toch luisterde de surfer kalmpjes naar de rest van het vast en zeker geniale plannetje. Wederom kreeg hij een bevel. Niet echt een duidelijke. Doe maar iets. Tuurlijk joh. Eventjes een draak in bedwang houden. Geen probleem.
'Dus je moet gaan luisteren naar wat ik je vertel. Capiche? Mooi.' Tsunami knikte half. Hij zou het proberen. Samen met Auru een draak in bedwang houden. Lianen, maar dan vuurvast. De roodharige kwam zelf nog met een toevoeging, die haast niemand op leek te merken.
'Ik weet niet of het helpt. Maar ik weet als geen ander hoe draken zijn in hun doen en laten. Ik ben zelf een draak.'' Wacht-wat-draak-zelf.. 'Misschien niet zo groot als deze, maar zeker net zo snel. Ik kan ervoor zorgen dat hij op dezelfde plek blijft zodat jullie hem aan kunnen vallen.' Serieus? Tsunami keek half ongelovig naar Auru, probeerde te controleren of er iets draakachtigs aan hem te zien was. Vleugels, nee, schubben, nee. Wel die vuurrode kleur van de de vlammende drakenadem. ''Like.. a real real dragon? Pretty cool, Aura.'' Een lettertje verschil, niemand die iets merkte, toch? Bijnamen waren cool. Hij grijnsde breed naar de roodharige jongeman naast hem. ''Daar kunnen we vast iets mee.''
De blonde mini van de groep kwam nog met een voorstel. Iets met lokaas. Tuurlijk joh. ''Dude, kleintje, jezelf zo direct in gevaar brengen is niet echt slim.'' mompelde Tsu onmiddelijk bij het horen van het woord bait. Meer woorden wilde hij daar niet aan vuil maken.
Zijn aandacht ging terug naar Auru, zijn partner in het vastzetten van de draak. ''Ehh- laten we die kant op lopen en een plan bedenken.'' stelde hij voor als begin. ''Ik heb water en lucht in de aanbieding, misschien kan ik de condens gebruiken om een muur van water op te stuwen, terwijl jij hem aan de andere kant afleidt? Water is vast niet zijn favoriete substantie.''

Zijn eigen gedeelte begon Tsunami zodra hij de draak zag uit te voeren. Dat beest was echt best wel grooooot. Maar water kon hij vast nog groter maken. Langzaam verzamelde hij de condens, wat een vochtige wolk vormde. Dat blies hij met verschillende bewegingen in een soort muur, die hij langzaam koeler probeerde te maken. Zo werd het een muur van half ijs, half water. Eromheen spetterde condens en druppeltjes door de warmte op, maar de draak leek het in elk geval niet zo leuk te vinden. Toch? ‘Linkerflank OK! Hoe is het daar?’ klonk het vragend van over de reusachtige draken rug. ''Het gaat wel, denk ik. De muur houdt stand, voor nu.'' beschreef hij wat er aan de hand was. Maar vermoedelijk zou die muur van ijs en water niet zo onwijs lang bestand zijn tegen een steekvlam, als de vuurdraak besloot zijn adem hier op te richten.

[Derp. Surry.]

En het was begonnen. De eerste aanvalspoging, de meeste leerlingen beschouwden dit als een weggegooide poging, terwijl Summer het zag als een oriëntatie ronde. Hier zouden de leerlingen een stukje informatie over de draak. Wat nu duidelijk ging gebeuren. De draak was al de hele tijd met muren breken, een extra muur in de ruimte zou dus niet heel veel toevoegen aan het humeur van de draak. Ja in negatieve wijze maar verder. Tsu had dus een foutje gemaakt, maar daar ging Summer geen punten voor aftrekken natuurlijk. Wat ze echter wel een goed idee vond, was de vindingrijkheid van Tsu. Hij hergebruikte de stoom die Aubree voortbracht. Dat was een plusje waard, die ze noteerde op het houten klembordje van d'r.

De aanvallen van Aubree deden de draak wel wat, maar zoals Summer al benoemd had een aanval van één persoon maakte niet veel kans. Maar nogmaals het was een oriëntatie ronde, en die meid had in ieder geval controle over haar watermagie.

~~A Dragons Fury~~ VvF les 5 2w4k6ev

De eerste klappen werden hem uitgedeeld. Damn, die waterstoten brandde in zijn flank. Meteen schoot hij een enorme sliert vuur op de dame af die daar stond. Waar had hij die klappen aan te danken?! De vlam omcirkelde de dame, en vormde een vlammentralies, en elke beweging zou vormen door een raster vlammen. Zo, de dame was uitgeschakeld voor een minuut. Dan kon hij zich concentreren op zijn rechterflank, daar was een suikerspin komen staan. Van het gevormde condens had hij een muur gemaakt. NOG EEN #*&$&$ MUUR. ALSOF ER NOG NIET GENOEG WAREN?! Hij brak de muur meteen met een klap van zijn vlammenstaart, en spuwde daarna meteen een verwarmde lucht op de jongen af. Hete lucht, ofterwijl statisch haar. Het haar van de suikerspin was nu een bolle afro geworden, en daar sloot de draak mee af. Hij vloog dwars door een muur, en ging een trap af, recht een labyrint van gangen en ruimtes in.

Het ging snel. Nathan die tegen het witharige meisje in ging en razendsnel de taken verdeelde om vervolgens op de draak af te gaan. Auru wist het amper bij te houden. Het witharige meisje waarvan hij ondertussen geleerd had dat zij en Nathan absoluut niet door één deur konden, rende vrijwel direct achter hem aan. Afgeleid keek hij opzij naar Tsu die as een van de weinige wel op zijn woorden reageerde. En nieuwe grijns kon hij niet onderdrukken. 'Jep, met vliegen en vuurspuwen en alles,' sprak hij waarbij hij de trots in zijn stem erg slecht wist te onderdrukken. Het maakte hem niet eens uit dat Tsu hem Aura noemde. Hoewel het in het gedeelte waar hij vandaan kwam als vrouwennaam werd beschouwd was het ook de gloed die om iemand heen hing die de emotie van die persoon toonde. En als volbloed Novaan was auralezen iets wat hem in het bloed, en in de familie zat.

Zijn gedachten keerde terug naar Tsu toen hij met een plan van aanpak kwam. Klonk redelijk en uitvoerbaar dus Auru knikte en liep achter de rozeharige jongen aan. Tsu ging al gauw aan de slag met zijn deel. Wat kon Auru doen? Geschreeuw van de andere kant liet hem weten dat het witharige meisje niet ver bij hen vandaan was. Tsu gaf antwoord, maar toen gebeurde het onvermijdelijke. De draak, die al dat water niet kon waarderen, werd kwaad. Hij verhitte de muur die Tsu had gemaakt en veranderde zijn roze haar daarmee in een afro om daarna de benen te nemen. 'Nicht so schnell,' sprak hij zachtjes met zijn Novaanse accent. Auru zette zich af. Bij elke stap leek hij meer van de grond te komen. Stralend wit licht verblinde de gang voor een moment en een grote draak was in plaats van Auru verschenen. Zijn ivoorwitte schubben leken licht te geven en zijn vuurrode manen die van zijn kruin tot het puntje van zijn staart bedekte flakkerde wild met elke beweging. Auru stoof op Tsu af en greep zijn shirt vast om hem op zijn rug te zetten. Altijd met z'n tweeën had Miss Summer gezegd. Daarna vloog hij razendsnel achter de vuurdraak aan.

Hij had gelijk gehad. Zelfs met Tsu op zijn rug was Auru even snel als de andere draak. Zo niet nog sneller. 'Ich probeer so dicht möglich te kommen. Raak hem mit alles was je hebt. Ich probeer er af te remmen,' stuurde Auru in gedachten door aan Tsu. Toen hij dichtbij genoeg was haalde Auru uit met een stevige slag van zijn staart, onmiddellijk gevolgd door een bol pure lichtenergie die hij naar het beest spuwde. Alles om hem af te remmen zodat de rest hen in kon halen.

(Auru's drakenvorm: https://2img.net/h/oi39.tinypic.com/28c1sgz.jpg )

Dit gevecht ging steeds sneller, tot het genoegen van Summer. Hoe meer er gebeurde, hoe uitgebreider haar eigen beoordeling kon zijn. Maar toen ging de oriëntatie, hoe zij het noemde, aflopen. De draak sloot Aubree op, geen minpunten, nu waren ze achter een slimme tactiek van het beest. Hij had haar een minuut uitgeschakeld. Tsu,s muur hield geen stand, nu wisten ze hopelijk dat een draak een hekel heeft aan muren.

Nu kwam Auru in het spel, hij veranderde zich in zijn dierenvorm. Een draak. Dit had Summer niet kunnen voorspellen, en ze zette een plusje achter de naam op haar klembord, voor originaliteit, en het duidelijk volgen van haar orders toen hij Tsu op zijn rug smeet. Hij had goed opgelet tijdens haar uitleg.

Snel klapte ze haar vleugels uit en wou al wegvliegen, maar vond het sonde om leerlingen een tijdje buiten spel te zetten, dus toen het draken duo er van door was met Tsu hief ze met een klein knikje magie de kooi om Aubree op. "You did a nice try, keep going girl, you can do it!' En dat gezegd te hebben vloog ze achter de draken aan, dit kon nog spannend worden.

~~A Dragons Fury~~ VvF les 5 2w4k6ev

Toen hij van de magiërs af dacht te zijn, vloog er opeens een andere draak boven hem. Maar hulp kon hij van deze partij niet verwachten, wel een staart dwars door hem heen. Het deed hem vreselijk zeer, aangezien zijn lichaam tijdelijk doorbroken was. Waar Auru niet aan gedacht had, was de vreselijke hitte van het lichaam. De staart liep een klap achter, maar het lichaam van de FireDragon liet een schroeiplek achter. Niet dat Auru zich daar door liet afremmen, want meteen voelde de draak een lichtmagiebron in zijn buurt. De lichtmagie ketste hij af met een vuurbal, zo groot als een voetbal, en hij vloog in een rap tempo dwars door een andere muur. Nu zette hij er een vuurmuur voor in de plaats. Zou Auru er doorheen gaan, dan zou Tsu leven verbranden. En zou hij alleen zijn, alleen zou de draak hem makkelijk aan kunnen. Dit konden de leerlingen eerst gaan oplossen.

Syo luisterde naar het gekilbbel, toen was Bree, Nathan, Bree… Nathan. En uiteindelijk kwam er toch een plan uit van de leiding Nate. “Yokai.” Hij was nu serieus en zou zijn plan gewoon volgen. Hij zag dat Aubree naar hem keek en vertrouwde de lichte grijns compleet niet. “Eh…hai…” Sprak hij wat verbaasd. Ze waren toch een team? Hoorde je dan niet te overleggen? Voordat hij echter er iets in kon brengen rende ze alweer weg. “OI! “Schreeudw hij nog na. Mopperend bleef hij kort achter en rende hij met haar mee, ze waren samen in een team gezet dus moest hij ook wel bij haar blijven. Waarom ook haar dat wist hij niet. Eenmaal bij Bree had hij ook bij Nathan gekomen leek het. De draak kwam in beeld en al snel pakte zij de linker kant. Hij zelf rende onder de draak door. “Thanks god im half razian…” Sprak hij half mompelend en eenmaal aan de andere kant van de draak keek hij ernaar. De aanvallen van Aubree leken te werken. Hij begon met licht aanvallen sinds vuur niets zou helpen. Hij weide zijn handen uit waar meerdere lichtballen vandaan kwamen. Aanvallen verdedigen kon hij wel, de ballen werden allemaal kleiner, er zat verschil tussen klein en groot. Hij stuurde deze met een noodvaart op de draak af en zodra ze de draak zouden raken zouden de lichtballen ontploffen, of het schade deed kon Syo niet zo goed zeggen. Ook maakte hij al een bliksem inslag dat hij met moeite goed wist te mikken, het zou nathan niet raken doordat de bliksem schicht niet zo hoog kon komen. “ Right side okay!” Schreeuwde hij over de rug, echter maakte de draak dat hij wegkwam. “ You had to be stuck..” En hij keek naar de barriere. Syo zat bij haar in het team dus achterlaten kon ook niet. “Do you have injuries? If so. I can help you get rid of those small once.”
Syo ging met de rest achter de draak aan en had een vlammetje gemaakt van vuur door de tunnels heen, ze waren wat achter gekomen en de vlam van de draak was in de verte te zien, maar niet van dichtbij. Hij zorgde er dan ook voor dat nathan van die hoogte wat zou kunnen zien. Voordat hij zijn hoofd zou gaan stoten en of nar beneden zou vallen door wat. Er stond een vuurmuur en keek ernaar. “Firewalls…I hate those.. What’s next plan… I can try making a fire tunnle on my own… So you guy’s can get though?” Hij deed een suggestie waarvan Nathan moest zeggen of het een goed idee was ja of nee. Ergens zag Syo er wel tegen, Spyro mocht dan wel zijn magie balanceren maar lang vuur gebruiken kon zijn lichaam nog steeds niet goed aan, het zou als resultaat wel uitputtend kunnen worden voor Syo.

( kunnen jullie er wat mee? :# )

Tsunami stond daar in uiterste concentratie. Condens opvangen en weer terug zetten in de muur. Stevig, standhouden. Toen de staart op hem af kwam zwieren leek hij dat wel in slowmotion te ervaren. Fuck. Dat was het enige wat door zijn hoofd schoot voordat waterdruppels -gloeiendhete waterdruppels- alle kanten op schoten. Een deel van het water verdampte zelfs onmiddelijk. De luchtstroom die hij aanvankelijk voor een briesje had aangezien bleek een stoombad te zijn, recht op hem gericht. Zijn haar werd in enkele seconden doorweekt en weer gedroogt, met als gevolg een statische klittenboel. Het kapsel, wat normaal gesproken al alle kanten op piekte, krulde nu voor het eerst sinds lange tijd en vormde een prachtige bos afrohaar. Ach, hij leefde in elk geval, was verder nog geheel ongeschonden. Nog..
Hij verzamelde al zijn moed en tegelijk het water wat hem omringde in een voorbereiding op een serie aanvallen, maar daar kwam hij niet aan toe. Verblindend wit licht leidde hem af en terwijl hij probeerde te bepalen wat precies de lichtbron was werd hij plots de lucht in gesleurd. Toen hij neerkwam werd met een plof alle lucht uit zijn longen geslagen, slechte landing. Hij klampte zich wanhopig vast, wist een hand in de rode haren te klauwen en vond zijn balans weer. Langzaam kwam Tsunami rechterop zitten en nam de situatie in zich op. Hij vloog. Achter een draak aan. Op een drakenrug. Wacht, dit moest dus Auru zijn. Hij was reusachtig. 'Ich probeer so dicht möglich te kommen. Raak hem mit alles was je hebt. Ich probeer er af te remmen.' Dat klonk redelijk.
Al vliegend zocht Tsunami met zijn gedachten naar dichtbijzijnde waterbronnen. Vlug had hij de waterleidingen die hier overal in de grond en het plafond liepen gedetecteerd. Daar kon hij vast wel iets mee. Hij concentreerde zich en een van de leidingen begon gevaarlijk te kraken en piepen. Wanneer er een reusachtige muur van vuur voor hen verscheen schrok Tsu wel even. Dat was vals, een muur was zíjn idee geweest. Maar, zo redeneerde de jongen razendsnel, hij kon hetzelfde terug doen en die muur doorbreken met water. ''NIET STOPPEN!'' riep hij, zowel in gedachten als keihard hardop. Meteen ontplofte de leiding die het dichtst bij hen in de buurt was en met zijn luchtmagie sleepte Tsunami het naar zich toe. In een soort vlak schild van water vormde hij het. Achter hen cirkelden slierten water, Tsunami was zich volledig bewust van elke druppel, elk molecuul H2O.
Dat gebruikte hij om de stroom naar zijn hand te zetten en zo zowel hem als de Auru-draak tegen de verzengende hitte van de vuurmuur te beschermen. Het was helaas niet krachtig genoeg om de muur te breken, maar ze konden er zo wel doorheen komen.

Vervolgens focuste Tsunami zich weer op de draak. In plaats van een lullige poging hem op zijn plek te houden, begon de jongen vanaf de rug van de witte draak slierten water als zwepen te hanteren. Met bewegingen van zijn armen stuurde hij de stroken water en probeerde de draak er mee te raken. Op zijn rug, zijn poten, alles wat maar dichtbij genoeg kwam. Tsunami was in vuur en vlam, gepassioneerd bezig de draak te bevechten. En dat van zo'n chill en pacifistisch figuur. Een kleine tip voor in het vervolg: Don't mess with the hair, bro.

Hij kreeg hier langzamerhand meer moed in. Langzaam. Hij had eerst gewoon weg willen rennen en nooit meer terugkomen in de lessen van Miss Summer, maar Aubree's actie had hem zo boos gemaakt dat hij wou blijven en deze missie met succes af wou maken om haar eens op d'r plaats te zetten. Hij was niet nutteloos en ook niet dom, hoe idioot hij soms ook over kon komen. Hij haatte het als mensen hem kleineerden. Daar had hij dit imago niet voor opgebouwt. Hij zou niemand over hem heen laten lopen, werkelijk niemand. Hij knikte licht toen Miss Summer hem aanmoedigde en kreeg weer wat meer hoop door haar aanmoedigende woorden. Bree ging achter hem aan nadat hij weggestampt was, deelde mede dat ze met z'n tweeën moesten blijven. Huh, sinds wanneer kon het haar wat schelen als hij in de problemen kwam? Hij trok kort een wenkbrauw op naar haar, maar richtte zijn aandacht al vlug op de draak. Hij vloog met een windstoot onder zijn voeten de lucht in en klemde zich hoog aan de muur vast, met bijna zijn hoofd tegen het plafond. Hij keek omlaag en had een prima overzicht vanaf zijn positie. Hij zag hoe Aubree op zijn orders de linkerflank van de draak aanviel met waterstoten. Ze bleek een prima watermagiër te zijn, iemand waar ze wat aan zouden hebben. Hij richtte zijn blik op Tsunami, die een muur van ijs en water bouwde, zodat de draak niet verder weg kon gaan. 'Houd die muur vol, Tsunami!' riep hij vanaf zijn plaats en volgde de reactie van de draak en de rest. Shou besloot om de rechterflank van de draak aan te vallen met lichtbollen en Auru werd in een felle lichtflits een draak. Nate's mond viel even open van verbazing door de verandering. Wow, Auru was écht een draak... En een verdomd snelle ook nog. Dit moest wel goed komen. Echter, de draak werd woedend en vormde een vlammentralies rond Aubree heen. Daarna smeet hij de muur van Tsunami uiteen en vloog dwars door een muur.

Nate vloekte luid en liet zichzelf vallen. Als een kat landde hij soepel op zijn voeten en sprong overeind. Hij wou de vuurkooi rond Aubree wegblazen met luchtmagie, maar Miss Summer loste dat al voor hem op. Auru en Tsunami vlogen achter de draak aan en Shou rende er ook vlug achteraan. Nate snelde naar Aubree toe en sloeg een arm om haar middel. 'We moeten snel zijn. Ik hoop dat je van snelheid houdt.' zei hij kort en manipuleerde de lucht achter hem, die hem met een flinke stoot naar voren wierp. Zijn voeten kwamen los van de grond en hij vloog door de kracht van de wind naar voren, recht door het gat in de muur heen. Hij landde precies naast Auru en Tsunami, waar Auru de draak een mep verkocht. Net toen Nathan instructies wou geven, vloog de draak er al weer vandoor en maakte een muur van vuur voor het gat waar hij doorheen was gegaan. 'Fuckin' coward.' mompelde hij gefrustreerd en liet Aubree los. Hij keek naar Shou toen hij een suggestie deed en dacht even na. Het was een prima idee, maar kon hij een tunnel zo groot maken dat Auru er doorheen paste? Misschien wel, anders zou hij het niet voorstellen. Hoewel ze wel twee watermagiërs hadden en met de kracht van twee de muur konden doorbreken. 'Het is een goed idee, maar ik denk dat we met twee watermagiërs de muur prima kunnen doorbreken. Tsunami, Aubree, jullie moeten--' En daar ging Tsunami al, recht door de firewall heen op Auru's rug terwijl watermagie hen beschermde en een gat in de muur maakte. 'Oké, never mind.' mompelde hij toen en sloeg zijn armen om Aubree en Shou heen. Met een andere windstoot onder zijn voeten vloog hij met de twee zo door het gat in de firewall heen en landde aan de andere kant. 'TSUNAMI. WAT ZEI IK JE? JE MOET DE DRAAK OP ZIJN PLEK HOUDEN, NIET AANVALLEN.' Hij liet Aubree en Shou los en vloog omhoog, klemde zich aan een buis aan het plafond vast en ging daar ondersteboven aan hangen, als spiderman. 'Probeer hem op te sluiten met ijspegels, Tsunami! Auru, ben je bestendig tegen vuur? Zo ja, houd de draak tegen de grond of verblind hem! Aubree en Shou, val de draak aan met ALLES wat jullie hebben! DOE WAT IK ZEG ANDERS LOOP JE ZO DADELIJK MET VERSCHROEIDE HAREN WEG.'

Nate is pumped~

PROFILE MAGICIAN

» ~~A Dragons Fury~~ VvF les 4
» Ours is the fury [&Savador]

A Dragons Fury VvF les 5

A Dragons Fury VvF les 5

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen