Ours is the fury [&Savador]

Een van haar knieën ging onrustig op en neer, met haar vingers pelde ze een velletje van haar nagel weg en de beet continu op haar tong. Van binnen kwam dat allemaal bij elkaar. Nervositeit, grote nervositeit. Eigenlijk had ze het nooit meegemaakt, maar ze wist nu dat ze er niet van hield.
Ze was de enige in de shuttle, de shuttle die ze vijf jaar geleden ook had genomen, als klein, rebels meisje dat de school onveilig kwam maken. Ze was toen zo anders. Kort koppie, tegendraads, brutaal. Niets boeide haar, tegen alle regels in, ze had er meer vijanden dan vrienden mee gemaakt. Misschien zelfs vijanden die ze niet nodig had.
En nu ging ze voor een tweede keer, heel anders dan de vorige keer. Lange haren, kalm maar nerveus, hopend dat ze haar nog zouden accepteren, hopend dat ze niet wisten wat er intussen met haar was gebeurd. Ze kon ze nog elke dag voelen, als ze zich douchte, als ze ook maar even haar rug moest buigen. De littekens waren diep in haar huid gekerfd en op haar rug het ergst. Op haar bovenarmen waren ze ook, op haar benen en een kleine sierde haar wang. Ze zou nooit meer hemdjes kunnen dragen, of jurkjes, laat staan iets korts. Elveria sloot haar ogen en slikte, terwijl de beelden weer voorbij flitsten.

Spoiler:

Een rommeling in de shuttle schrok haar uit haar gedachten. Een jonge vent stak zijn hoofd even uit de cockpit.[i] 'We zijn er mevrouw.'[i] zei hij. Elveria knikte en stond op. Toen ze buitenkwam maakte ze een lichte zucht. Het voelde vertrouwd om hier weer te zijn.
Snel liep ze de gangen door. Het was stil, haast niemand te bekennen wat ze fijn vond, niemand die haar zou nakijken. Aangekomen bij de gang die ze al zo vaak  had bewandeld voelde ze haar hart bonken in haar borstkas.
Snel deed ze de mouwen van haar vest omlaag, om de littekens te verbergen. Snel trok ze nog alles recht, bekeek of haar veters goed gestrikt waren en liep toen naar de deur toe. Vroeger zou ze bombastisch de deur hebben opengetrokken, een luid hallo hebben gezegd en de deur open hebben laten staan.
Maar nu, nu klopte netjes, wachtte ze op antwoord, liep naar binnen en sloot stilletjes de deur achter haar. Verstaanbaar sprak ze: 'Master.' als groet.

[Kijk uit, ze is nogal schichtig]