Met een gefrustreerde kreun stapte ze uit de shuttle. Hoe kon ze nu zo onoplettend geweest zijn en de verkeerde shuttle genomen hebben? Normaal zou ze vandaag naar haar ouders gaan in hun nieuwe huis, maar dat zou er nu dus niet meer van komen aangezien ze de verkeerde shuttle genomen had. Op haar hoge hakken beende ze naar een groot bord met de uurregelingen van de shuttles op. Oh, fantastisch, haar geluk kon echt niet meer op! Nog anderhalf uur wachten voor de volgende shuttle. Gefrustreerd kneep ze haar ogen dicht en balde haar handen tot vuisten en onderdrukte een schreeuw. Nu moest ze zich nog anderhalf uur zien bezig te houden. Maar hoe? Wel, het eerste wat in haar opkwam was wat rond wandelen door de straten, af en toe een winkel binnen gaan en wat kleren passen, misschien zelfs iets kopen. Ja, dat kon ze doen, dan vloog de tijd voorbij. Toen ze wat meer gekalmeerd was, wandelde ze verder naar de winkelstraten. Bijna iedere vijf seconden keek ze op haar horloge, ze wilde de shuttle absoluut niet missen, dan moest ze nog langer gaan wachten. Uiteindelijk stond ze ergens voor een etalage die volledig versierd was met hartjes en andere Valentijns toestanden. Wat hield ze toch van Valentijd, of toch als ze een vriendje had maar aangezien ze er momenteel geen had kon Valentijn haar niets schelen. Behalve dan de kortingen die je in sommige winkels kreeg. Opeens werd ze langs haar zijkant aan de kant geduwd waardoor ze een aantal stappen achteruit deed en voor ze het wist stond ze in een verschrikkelijk lange rij. Ze wilde uit de rij, maar datging helaas niet meer. Andere mensen stonden al achter haar aan te schuiven en hadden de doorgang versperd. Ze probeerde zichzelf er door te wurmen, maar dat lukte niet en even later besefte ze dat ze geen andere keuze had dan mee aan te schuiven. Maar waar schoof ze eigenlijk voor aan? Ze ging op haar tenen staan en keek uit over een meterslange rij mensen. Helemaal op het einde kon ze vaag een man zien die met enthousiasme dingen uitriep. Wel, links en rechts kijken hielp ook al niet veel aangezien er schermen stonden die er voor zorgden dat ze niets zag. Wie weet wat voor iets dit was? Zenuwachtig begon ze rond te kijken, op zoek naar een uitweg, maar het had geen zin. De enige uitweg lag vooraan, ze zou wel moeten aanschuiven. Verdomme, waarom moest zoiets haar toch steeds overkomen? Oke, rustig. Adem diep in en uit, blijf kalm. Ze sloot even haar ogen en probeerde kalm te blijven. Wie weet kon ze helemaal vooraan nog weiger? Ja, als het echt te erg was zou ze weigeren. Maar wie weet stond ze dan wel voor paal… Hmm, ze had geen andere keuze dan gewoon te doen wat haar te wachten stond. Oké, goed dan. Zenuwachtig schoof ze verder aan, maar toen ving ze iets op van een gesprek achter haar. Love boats? Dit kon je niet menen? Kon deze dag nog erger worden? Wel, het toppunt van al was dat ze geen flauw benul had met wie ze in die boot zou belanden. Het kon even goed een vrouw worden. Of nog erger, een oude, dikke verrimpelde man. Een rilling liep over haar ruggengraat. Stel je voor! Nee, ze mocht zo niet beginnen te denken, maar toen kwam er een beeld in haar gezicht van een oude, dikke man met behaarde worstvingers die uren in de wind stonk en vuile kleren droeg. Wel, hopelijk had ze nog een beetje geluk vandaag en werd het iemand fatsoenlijk. Terwijl ze inwendig helemaal tilt sloeg, zag ze er compleet kalm en zen uit. Maar hoe korter de rij werd, hoe zenuwachtiger ze werd. Uiteindelijk stond ze goed als vooraan, er was een jongen voor haar die in een bootje belandde met een andere jongen. Lena kon het niet laten om even te grinniken, maar toen kwam het beeld weer in haar hoofd van een vuile oude man die haar glimlach meteen weer liet verdwijnen. Het was zover, het was haar beurt. De man stak een hand naar haar uit. 'Kom, mon chéri!' Eerst ademde ze nog eens diep in en uit en daarna nam ze de hand aan die haar hielp om het bootje in te stappen, wat naar haar smaak veel te overdreven was. Ze ging in het bootje zitten en wachte licht gespannen af. Maar toen ze de jongen zag, kalmeerde en ontspande ze. Nooit gedacht dat het kon, maar een beetje geluk had ze vandaag toch nog. Hij zag er niet slecht uit, maar nog steeds had ze hier geen zin in. Het liefst wilde ze in het water springen en weg zwemmen. Maar dat zou er nogal vreemd uit zien dus besloot ze om maar te blijven zitten en aardig te zijn. Of wat je aardig kon noemen. Met een klein, zelfverzekerd glimlachje verwelkomde ze de jongen. ”hoi, mijn naam is Lena.” O, wat droop de vriendelijkheid er toch af. Wel, het was niet haar fout dat ze slecht gezind was door zoveel ongeluk op één dag.

Gelukkig was de jongen niet lelijk, in tegendeel zelfs, hij zag er goed uit. Maar dat kon haar momenteel niet veel schelen, als ze hier maar snel weer uit was zodat ze haar shuttle niet zou missen. Anders zat ze hier nog een uur vast. Als ze wist wie haar in die rij geduwd had, die persoon zou wensen dat ie dat niet gedaan had. Maar ondanks ze hier niet naar uitkeek, glimlachte ze en verkolmde ze de jongen. ”Hoi, mijn naam is Lena.” Hij knikte kalm en nam haar hand vast. Daarna drukte hij er een zachte handkus op. Lena moest zich inhouden om haar wenkbrauw niet op te trekken. Waar leefden ze in? De middeleeuwen? Maar toch bleef ze rustig glimlachen, alsof ze er van gennoot. ''Aangenaam, Miss Lena. Mijn naam is Dominic.'' Miss? MISS?! Was ze bejaard? Hoe oud dacht hij wel niet dat ze was? Rustig, blijven glimlachen. ''Waarom heb jij geen honderd rode rozen gekregen van aanbidders, met je mooie glimlach?'' Hmm, goede vraag ja. Maar het werd haar iets té klef. Normaal zou ze dit leuk gevonden hebben, zou ze zich gecharmeerd hebben gevoeld. Maar nu niet. Ze was chagerijnig tot en met, slecht gezind, geïrriteerd en pissig aangezien karma vandaag iets tegen haar had. Wacht, wanneer had karma dan niets tegen haar? Hij nam een rode roos waar de dorentjes al zorgvuldig van verwijerd waren. ''Ik kan je er één verder helpen, nog 99 te gaan.'' Met een sierlijke bewegen nam ze de roos aan. ”Wel bedankt, Dominic.” Ze rook er even aan met gesloten ogen. Wat roken rozen toch zo heerlijk. Toen ze voelde dat ze vooruit gingen, opende ze haar ogen weer en wierp een snelle blik achteruit en merkte dat het volgende bootje al was komen aan drijven. ''Sorry als dat allemaal nogal.. verkeerd overkwam. Maar vandaag mag het, nietwaar?'' Wel zolang hij maar goed doortrappelde zodat ze haar shuttle niet miste vond ze dat niet erg. Wat toevallig, hij begon net wat te trappelen. Ze keek rond, keek of ze het einde van de rit al zag, maar die was nog nergens te bespeuren. O, geweldig! Wie weet hoe lang ze met deze gozer in de boot moest blijven zitten. Hoe lang ze zijn complimentjes zou moeten aanhoren, het was om gek van te worden. Op de eerste plaats hield ze al helemaal niet van dit soort attracties. Je werd met een random persoontje in een bootje gestompt en dan werd je bijna gedwongen verliefd te worden op die persoon. Dan moest je een hele rit lang van elkaar houden, klef en verliefd doen en als de attractie voorbij is ga je weg alsof je elkaar nooit ontmoet hebt, alsof het nooit was gebeurd. Wie kon zich nu met dit soort dingen amuseren? Wel, ze moest toegeven dat ze nog geluk had met de persoon waar ze mee opgescheept zat. Het nadeel was wel dat hij haar momenteel irriteerde met zijn klef gedoe. Wel, het was nu ook niet echt het klef gedoe maar eerder het feit dat het haar afleidde van haar hoofddoel op dit moment. Ach ja, ze kon moeilijk een hele rit stil zijn. Haar uitdrukking was aardig, wel niet met een overdeven glimlach en ogen die twinkelden als twee diamanten, maar ze zag er ook niet uit als een zuurpruim of emotieloze robot. Gewoon, op haar gemak, ookal was ze inwendig aan het stressen omdat ze de tijd niet in het oog kon houden. ”Wel, je ziet er niet echt uit alsof je van hier komt? Van waar ben je eigenlijk?” Niet dat ze echt behoefte had om dat te weten, het interesseerde haar eigenlijk geen bal. Maar ze moest toch aardig blijven? Ze had geen zin om in een bootje te zitten met iemand die ze niet kon uitstaan, dan zwom ze nog liever.

Hoezé, hij had een horloge! Toen hij erop keek probeerde ze stiekem mee te kijken, maar ze was niet snel genoeg. ''Nee, klopt. Ik ben hierheen gekomen om mijn tante te bezoeken, die zou vandaag anders helemaal alleen zijn.'' Lena knikte en deed alsof ze geïnteresseerd was, niet dus. Het enige wat haar nu interesseerde was hier weg geraken. Ze deed nog een poging om op zijn horloge te gluren, maar ze kon het uur net niet zien. Ze moest zich inhouden om zijn arm vast te pakken en naar het uur te kijken. Want dat zou nogal akward zijn. Ze zuchtte en keek weer naar voor. Ow gosh, you got to be kidding me. Dit kon je toch echt niet menen? De torteltunnel? Dat die knakker het maar niet in zijn hoofd haalde haar aan te raken, laat staan zoenen! ''Ik kom van Shadra, oorspronkelijk. Maar ik zit op Starshine Academy, ken je dat?'' Omdat ze zo diep in gedachten zat, schrok ze eventjes van zijn stem. Verdomme, wilde hij haar dood ofzo? Nog snel analyseerde ze de woorden en knikte ze. ”Jammer genoeg zit ik ook op die school.” Oh, wat fijn dat ze samen met hem op dezelfde school zat! Dus niet. Dit maakte de situatie alleen nog maar erger. Hoe akward zou het worden als ze bij elkaar in de klas terecht zouden komen? Toen ze dichterbij de tunnel waren, schoof ze voor ze het zelf echt door had naar de rand van het bootje, weg van hem. Toen ze door had wat ze net gedaan had, probeerde ze te doen alsof er niets aan de hand was. ''Lena, trappen jij. Ik wil zo snel mogelijk door die tunnel zijn.'' Ze snoof geïrriteerd. Het was dan wel niet bevelend bedoeld, maar er was niemand, NIEMAND die haar moest zeggen wat te doen. Behalve leerkrachten dan als het een opdracht was. ”Excuse me? Wat ben ik? Je slaafje?” Oeps, was dat luidop? Oh, wat jammer toch, alsof de situatie al niet erger kon worden. ''Tenzij je graag met mij in de tortelduifjesgrot verblijft natuurlijk...'' Oké, daar had hij een punt. Meteen begon ze te trappen met haar armen over elkaar gekruist, kinderachtig de andere kant op kijkend. Pfhuh! Wat dacht hij wel niet? Haar zo maar kunnen commanderen? De geur stond haar ook al niet bepaald aan, hadden ze geen lavendel kunnen nemen ofzo? Dat rook tenminste nog goed. En verlichting zou ook leuk geweest zijn. Ze vertrouwde deze knul voor geen haar. Geïrriteerd keek ze voor zich uit, in de verte zag ze een miniscul lichtpuntje. Jeez, hoe lang was die tunnel? Dit ging veel te traag naar haar zin. Wat als ze dit bootje nu eens een boost gaf? Een vals grijnsje verscheen op haar gezicht. Dominic hoefde dat niet te weten, met een beetje hoop vloog hij het bootje nog uit. Met haar hand die zich aan Dominics kant bevond hield ze zich goed vast aan het zwaantje, haar andere hand liet ze uit het bootje glijden en richtte ze naar achteren. Het was allemaal subtiel gedaan zodat hij hopelijk niets zou merken. ”Aer inspiratione.” Mompelde ze zachtjes. Het was één van de enige spreuken die ze kende, maar wel een krachtige. Meteen ontstond er een krachtige luchtstoot die hen verschrikkelijk snel vooruit liet gaan. Door de kracht en snelheid, werd ze tegen de rug van het zitje geperst. Door de snelheid was zelfs ademen moeilijk en haar blonden lokken sloegen woest in het rond, net een blond monster. Opeens zag ze een fele lichtflits. Ooh fantastisch, werden er foto’s gemaakt tijdens de rit? Dan moest die er toch verschrikkelijk fantastisch uit zien. Eindelijk waren ze uit het tunneltje, maar ze gingen nog steeds redelijk snel en er was geen controle meer over het boodje. Geërgerd probeerde ze haar blonde haren weer wat fatsoenlijk te leggen, wat niet goed lukte. Oh ja, Dominic. Ze keek even langs haar en zag dat hij er nog in zat. Jammer… ”Wel, was dat snel genoeg?” Vroeg ze met een gemene glimlach. Tja, hij wilde er snel uit en zij wilde niet trappelen. Dat was dus de ultieme oplossing. Opeens merkte ze dat het bootje nogal fel naar links vaarde. Misschien had ze de spreuk wat zorgvuldiger moeten doen. Opeens viel het haar op dat ze naar een aftakking vaarden. Oh god, nog langer met hem opgescheept? Dat kon je niet menen. Lena schraapte haar keel. ”Dominic, zou je zo aardig willen zijn om uit de boot te springen en die te laten draaien? Het water is vast niet zo koud.” Met een glimlachje keek ze hem verwachtingsvol aan. Maar zoals ze verwacht had, deed hij het niet. Fijn, nog langer met de gozer opgescheept. Kon haar dag nog erger. Geërgerd zuchtte ze terwijl ze voor zich uit keek en ze zag dat de rivier uitmondde in iets groots. Het was er alleen nogal redelijk donker. Over plaatselijke buien gesproken. Blijkbaar kon deze dag dus nog erger. Tuurlijk, waarom niet? Karma amuseerde zich vandaag wel erg goed zo te zien. Voor de rest was het redelijk stil tijdens de rit. Goed zo, brave knul, dadelijk krijg je een koekje. Dat hij maar niet weer begon te zeuren over vanalles en nog wat. Het bleek dus dat de rivier uitmonde in een groot meer. Een groot meer met een erg grote… draaikolk? Dit meende je niet? Een draaikolk? Dit kon gewoonweg niet meer echt zijn! Dit moest een droom zijn. ”Draaikolk…” Mompelde ze met een stil, paniekerig stemmetje. ”Draaikolk!” Schreeuwde ze op haar luidst, ze was net een sirene. Opeens schoof ze heel dicht bij Dominic, hopend dat ze hem als reddingsboei kon gebruiken en voor ze het wist had ze zich vastgeklampt aan zijn arm. Stel je voor hoe het zou zijn om daar in dood te gaan. ”Dominic! Doe er wat aan!” Zei ze half schreeuwend terwijl het bootje steeds sneller en sneller en dichter bij de draaikolk ging drijven. Wel, ze had nooit gedacht dat ze hem zou gaan aanraken, maar wat maakte het uit? Ze zou gaan sterven! Een ze was nog zo jong en mooi!

In de verte zag ze hoe ze een draaikolk naderden. ”Draaikolk…” Fluisterde ze zachtjes. Stel je voor dat ze zou verdrinken als ze erin terecht kwam. Dat mocht niet! Ze was nog veel te jong en te mooi om te sterven! Wel, gelukkig kon ze Domonic als luchtmatras of dergelijke gebruiken. Toch nog één voordeel aan het met twee in een bootje gepropt te worden. ”Draaikolk!” Begon ze te krijsen, op het luidst dat ze kon. ''Oh really?'' Voor ze het echt door had, had ze zich aan hem vastgeklampt, ze zat zelfs bijna op zijn schoot. ”Dominic! Doe er wat aan!” Beveelde ze hem. Wel, hij zag eruit alsof hij er wat aan kon doen en desnoods… desnoods… Weet ik veel wat. Hij moest maar een oplossing zoeken. In haar ooghoeken zag ze zijn blik die best wel eng was. Een rilling liep over haar rug bij het zien van die blik en meteen liet ze hem weer los, schoof naar de andere kant van het bootje en deed alsof er niets gebeurt was. ''Waarom zou ik?'' Eng, hij was erg eng. Waarom zat ze opgescheept met zo’n gestoorde creep zoals hem? Dadelijk zou hij haar nog vermoorden met een mes ofzo. Maar dat klonk nogal dom. Wie zou er nu een mes meenemen? ''Jij hebt ons hierheen geblazen.'' Ze keek naar het zwarte gat in het meer en dacht na. Maar ze wist niets, niets wat hun zou kunnen helpen. ''Lena, gebruik je luchttrucje om onze gang te vertragen.'' Ze schrok even op, maar daarna knikte ze. Dominic stond recht en begon aan de voorkant van het zwaantje een touw los te knopen. Wel, als hij doodleuk de weg ging versperren voor haar, zou het haar schuld niet zijn als hij opeens uit het boodje gestoten werd door haar spreuk. Ze stond recht maar door het gewankel viel ze bijna uit het bootje. Oef, ze had zich net optijd kunnen vastgrijpen aan de rand. ''We're definitely screwed.'' Lena slikte en keek naar de draaikolk. Oké, dit moest haar lukken. Ze zag hoe Dominic het touw aan land gooide naar een boom. Door de zware pin bleef het op zijn plek. Een kleine zucht. Daarna sloot ze haar ogen en plaatste ze haar handen richting de draaikolk. ”Hou je vast of je vliegt eruit.” Zei ze met een klein grijnsje. “Aer inspiratione.” Kort en krachtig. Het bootje schoot achteruit en ze had zich nog net optijd vastgenomen aan het boodje. Wel, deze keer bleek de spreuk krachtiger te zijn dan de vorige keer. Inwendig begon ze al te juichen. Maar dat had ze beter niet gedaan… Zelf had ze eerst niet echt door wat er gebeurde, tot ze het gekraak van het boodje hoorde en het water voelde. Een rots. Hoezé, ze waren tegen één of andere stomme rots geknald en het bootje was in stukken gebroken. Meteen begon ze te trappelen in de hoop boven te blijven. Maar dat was moeilijk aangezien ze naar de draaikolk gezogen werd en de naaldhakken maakten het er niet beter op. Waarom had ze in godsnaam naaldhakken aan? Ze zag een brokstuk van het boodje voorbijdrijven en klampte zich eraan vast. Ze merkte dat Dominic er zich er ook al aan vast geklamd had. Beschaamd keek ze naar de draaikolk. Werkelijk niets zat haar vandaag nog mee. Ze zag hoe de draaikolk naderbij kwam, ofja, zij dichter bij de draaikolk dreven. Ow god, dit was allemaal haar fout. Als ze beter opgelet had, was dit niet gebeurd. Als ze in eerste instantie die spreuk al niet gebruikt had was dit niet gebeurd. Door de druk van de draaikolk, hielp zelfs het brokstuk niet meer om hun boven te houden. De draaikolk was gewoon te krachtig, ze kon zich niet meer vasthouden, gaf zich over aan de kracht. Ze voelde hoe het water probeerde binnen te dringen terwijl ze steeds dieper en dieper onder ging. Uiteindelijk sloeg het water erin zich een weg te vinden via haar mond naar binnen. Voor ze het wist gebeurde het. Ookal deed ze het niet echt zelf, het gebeurde gewoon. Om haar heen vormde zich een luchtbel en één om Dominic. Waarom wist ze niet. Misschien wilde ze gewoon geen moord op haar geweten hebben? Zelf was ze op het randje van bewustzijn zijn en onbewust zijn en besfete ze niet echt wat er gebeurde. Ze zag het wel, maar het drong niet tot haar door. Tot dat ze op land dreef, ze aangespoeld was. Het was er erg donker en koud. Ze zag geen hand voor ogen, maar voelde wel een harde, rotsige ondergrond. Was ze dood en in hel beland? Waarschijnlijk, of dat was toch haar vermoeden dus waarom zou ze dan de moeite nog doen zich voort te bewegen?