Alexis’ slaapproblemen begonnen haar haast in de problemen te brengen. Schoolwerk liet ze steeds vaker liggen. Ze had dan ook totaal geen fut om verder te werken aan dat schoolwerk, wilde eigenlijk alleen maar gaan slapen, maar zo werkte het natuurlijk niet. Ze moest en zou haar school afmaken, als het aan die leerkrachten lag dan toch. Voor Alexis stond het al vast: over een paar dagen zou ze zelfmoord plegen. Het zou niet lang meer duren tot ze achttien werd, maar ze kon geen weken meer wachten. Haar leven was één grote mess geworden. Het begon allemaal toen Kid onverwachts weer opdook in de ziekenzaal en ze terug verliefd op hem werd. Hij was nu weer weg en ze was weer terug een bitch geworden, was weer terug gevallen naar het persoontje die ze altijd al was geweest. En nu… Nu doolde ze hier wat rond. Binnen was het warm, buiten was het koud. Ze had een strakke jeans aangetrokken met daarboven een soort van stof dat haar schouders bloot liet. Het liefst wilde ze namelijk helemaal blauw worden van de kou en dan misschien doodgaan. Ja, van veel vriesweer zou ze misschien sterven, niemand zou er iets aan kunnen doen en de school werd niet verantwoordelijk gesteld omdat het haar eigen keuze geweest was. Hopelijk zou Kid haar vinden, dan zou hij het misschien nog moeilijk hebben ook. Dan zou hij zien hoe ze had geleden onder al die keren dat hij haar weer had laten zitten.

Alexis schrok toen ze merkte dat ze in het bos was. Het donkere bos, of hoe bijgelovige Thomassen dit dan ook wilden noemen. Voor haar was het gewoon een stom bos dat toevallig een beetje donker was. De geur viel te vergelijken met de geur van een WC. Oké, dat was misschien overdreven, maar het rook in elk geval niet lekker. Alexis beet op de binnenkant van haar wangen toen een persoon haar opviel. Midden in het bos. Kid. Was hij het? Ja. Wie anders had zulk haar? Perfect symmetrisch, zoals hij dat noemde. Herinneringen kwamen weer terug in haar hoofd. Alexis had moeite om niet ter plekke in te storten, wilde zich eigenlijk omdraaien en weglopen voor ze domme dingen begon te doen. De brok die zich in haar keel vormde haatte ze nu al, maar ze dwong zichzelf om minstens vijftig stappen voorwaarts te zetten. ‘Jij,’ zei ze, waarna ze op de persoon neerkeek. Ze beet op de binnenkant van haar wangen, waarschuwde zichzelf door te zeggen dat haar polsen het zouden bekopen als ze zou beginnen huilen, maar het had geen zin. De eerste twee tranen verlieten haar ogen al, zowel links als rechts. Met een vloek veegde Alexis ze weg. ‘Kid,’ mompelde ze. ‘Je bent weer terug.’ Ze keek hem recht aan, verwachtte eigenlijk een excuus dat weer zou aanduiden dat hij binnenkort toch weer weg zou gaan en dat ze nu niet te veel hoop moest hebben dat hij bleef, maar waarom bleef ze die verdomde hoop toch hebben?