Ze liet haar handen weer naast haar lichaam vallen nadat ze haar haren in een staart gebonden had. Ze keek met samengeknepen ogen tussen de bomen door en zuchtte kort. Ze hield niet meer echt van dit bos, maar vreemd genoeg trok het haar nog steeds naar zich toe. Ondanks de herinneringen die dit vervloekte bos met zich mee bracht, kwam ze hier toch nog best graag. Terra had minder problemen met de plaats en het leek soms zelfs of het dier Tári niet snapte als ze hier niet heen wilde. Vrolijk rende de Tasmaanse duivel vooruit. Tári deed geen moeite haar terug te roepen, dat had al heel erg lang geen zin meer.
Tári ging op haar hurken zitten en pakte een klein krijtje uit de tas die ze op haar rug had. De tas gooide ze een eindje verderop tegen een boom en met het krijtje maakte ze een kring op een van de bomen. De kring maakte ze kleiner dan ze normaal zou doen, maar wel groot genoeg dat alle negen messen er in zouden kunnen. Ze zou nooit al haar messen in een keer in de boom laten zitten, zeker niet omdat dat haar enige messen nog waren. Ze liep bij de boom vandaan tot ze op een afstand van z’n zeven meter stond. Heel even was ze bang dat ze een verkeerde boom uitgekozen had en er een andere boom tussen haar en de boom met de kring zou staan, wat uiteindelijk niet zo leek te zijn. Ze pakte drie van de messen uit haar riem en keek er even kort naar. Ze keek kort om zich heen om er zeker van te zijn dat Terra niet ineens voor haar neus stond. Toen ze er zeker van was gooide ze alle drie de messen richting de boom. Twee kwamen recht in de kring, de derde vloog langs de boom en landde ergens in het zand. Ze kneep haar ogen dicht en zuchtte. Ze had al een hele tijd niet meer getraind en dat bleek ook wel weer. Of het echt alleen maar aan de tijd die ertussen zat lag, betwijfelde ze. Ze opende haar ogen en liep naar de boom met de kring erop. De twee messen trilde nog iets en maakte een trillend geluid in de lucht. Ze keek er even naar en rolde met haar ogen. Soms werkte het geluid en de beweging van trillende messen hypnotiserend. Ze pakte de twee messen uit de boom en keek naar de gaten die in het schors waren geboord. Ze lachte zachtjes. Dit zag er echt triest uit. De messen waren niet eens diep in de schors geboord. Ze keek naar de twee messen in haar hand en besloot dat ze ze maar weer eens moest slijpen. Ze stopte een van de messen terug in de riem en liep toen om de boom heen. Bij elke stap die ze zette draaide ze het mes dat ze nog vast hield rond. Ze hield de grond in de gaten en verbaasde zich erover dat het derde mes toch nog zo ver door gevlogen was. Ze hurkte neer bij het mes en keek naar de boom waar ze vandaan kwam. Ze schatte dat er toch wel drie meter tussen zat.
Ze bleef naar de boom kijken terwijl ze het mes van de grond raapte en opstond. Ze wilde net haar messen in haar riem stoppen toen een redelijk harde grom van achter haar kwam. Het kwam onverwacht genoeg om haar een sprongetje van schrik te laten maken en een gil uit haar keel te laten komen. Ze was in haar sprong omgedraaid en viel door de snelheid die ze had op de grond. Ze voelde dat Terra voorzichtig op haar buik ging staan en haar verdwaasd aanstaarde. Tári keek het diertje aan en liet haar hoofd daarna op de grond zakken. ‘Waarom? Waarom moet je me altijd op die manier laten schrikken?’ Terra sprong van Tári’s buik en liep naar haar oor toe. Het natte neusje van de Tasmaanse Duivel snuffelde aan Tári’s oor om er vervolgens hard in te blazen. Tári sprong op en pakte Terra op. Ze keek kort om zich heen, zette de Tasmaanse duivel op haar schouder en bukte om de messen van de grond te rapen die ze los had gelaten toen ze was gevallen.