Les 2: The Search For Water

Jammer genoeg was er de vorige les bijna niemand gekomen terwijl ze zich zo verheugd had op een les survival met een grote klas. Maar misschien was het ook beter dat er maar een klein aantal gekomen was want ze had haar les niet voorbereid, nu wel. Ze checkte haar rugzak nog even na. Het was maar een kleine rugzak waar niet veel in geraakte. Ze had er een agenda, een pennenzak en aanwezigheidslijst ingestoken. Oké, ze had alles. Daarna controleerde ze of haar messen nog goed vast zaten aan de riem onder haar T-shirt. Het was verboden om wapens openlijk mee te dragen dus moest ze het maar verborgen houden en onder haar shirt was een goede plek aangezien ze er goed bij kon. Want zonder wapens ging ze nooit de deur uit, je wist maar nooit wat er allemaal kon gebeuren tegenwoordig. Net zoals ze steeds wapens op zak had, had ze ook steeds haar rode sjaal om haar hals gewikkeld. Ze was klaar om te vertrekken, klaar om de kinderen eens wat bij te leren. Ze nam een lossen vest om overaan te doen, in de toppen van de bomen kon het nogal fris zijn, en toen ging ze de deur uit met haar tas op haar rug. Buiten scheen vrolijk de zon, maar toch was het best frisjes. Ookal was ze veel kouder gewent. In gedachten overliep ze de les nog eens. Ze was van plan om hen een spreuk te leren om water te kunnen zoeken, het zou waarschijnlijk ook op punten gaan, maar niet vandaag. Vandaag mochten ze oefenen, binnenkort zou ze een uitstapje plannen naar Razen om hun daar de opdracht laten te doen en nog nieuwe dingen bij te leren. Anders zou het te gek zijn om helemaal naar Razen te gaan. Aangezien ze van Razen afkomstig was zou je denken dat ze hield van die planeet, wel het tegendeel. Er waren daar gewoonweg zoveel slechte dingen gebeurd dat ze die plek verafschuwde. Na enkele minuten wandelen kwam ze uit aan de rand van het bos, daar zette ze haar tas tegen de stam van een grote, dikke eik en wachtte ze geduldig af. Zenuwen? Nee, totaal niet. Ze hoopte alleen dat er nu eens wat leerlingen zouden komen. Maarja, als ze niet kwamen hadden ze pech, dan was het hun probleem als ze in een woestenij terecht kwamen en snakten naar water. Dan hadden ze maar naar haar les moeten komen en zouden ze zonder al te veel moeite water kunnen vinden.

~Open, hoe meer zielen, hoe meer vreugd~

Lessen Survival. Ik had geen idee dat die hier gegeven worden. Ik kijk nog even naar wat ik nodig heb. Losse kleding zag ik daar staan. Tja daar kan je ook jurkjes mee bedoelen. Maar suvivallen met een jurk aan lijkt me enorm onhandig. Dus heb ik mijn buitenkleding aangetrokken. Eigenlijk trek ik dit ook aan als ik me verslapen heb, gewoon omdat het zo snel aan te trekken is. Mijn outfit bestaat dus uit een donkergroene T-shirt, een stevige spijkerbroek en bergschoenen. Okay, er zijn niet veel bergen in de buurt, maar die schoenen zitten prettiger dan kaplaarzen. Ik bekijk me nog even in de spiegel. Die losse haren gaan in de weg zitten, een staart is er snel in gedaan.
Een laatste blik en ik ga richting de les. Het schijnt aan de rand van het duistere bos te zijn. Ik voel een lichte rilling terwijl ik door de gangen loop. Als Novaan heb ik het niet echt op donkere plekken. Gelukkig maar dat ik de andere kant een beetje ken, al was dat maar via mijn oom gebeurd. Wat dat betreft was het wel een voordeel om een duistere magiër in de famillie te hebben. Hij was zo slecht nog niet, die ouwe kerel met zijn mysterieuze gedrag. Dankzij hem begrijp ik nu dat ieder mens wel iets goeds in zich heeft. Ook degene die zich met duistere dingen bezighouden.
Bovendien kan ik in mijn dierlijke vorm het best wel redden in het bos. Zolang het bos maar niet te dicht wordt natuurlijk. Het is niet voor het eerst dat ik klem kom te zitten tussen de takken. Even moet ik in mijzelf grinnikken. Het zag er vast komisch uit; ik met mijn kop vast tussen de laaghangende takken terwijl mijn zus me probeerde te bevrijden. Opa had het er nog jaren later over. 'Het Takkenhert' noemde hij me plagend.
Tot mijn verbazing ben ik al bij de rand van het bos aangekomen. Bij een grote eik zie ik iemand staan. Dat moet vast de leerkracht zijn. Ik loop op haar af terwijl ik haar probeer te analyseren zoals zoveel Novanen kunnen: door middel van aura. Ik voel héél even iets, maar het is alweer weg. Ik baal daar een beetje van, dat word dus nóg meer oefenen. Ik laat daar echter niks van merken en begroet haar vriendelijk; 'Goededag mevrouw. Mijn naam is Aressuka Marina en ik meld me aan voor de les survival. Mijn excuses dat ik er de vorige les niet bij was, ik ben namelijk sinds kort ingestroomt.' Ik hoop dat ze mijn excuses aanvaard, deze dame lijkt me niet bepaald ongevaarlijk. Maar daarvan moet je het ook hebben in dit vak.

Zijn eerste les was in een keer ook een van de boeiendere lessen die er waren. Survival, dat was pas een les waarvan je kon zeggen dat deze officieel nuttig was. Je leerde tenminste bij hoe je kon overleven, dus dat was zo geweldig handig eigenlijk. Rhys ging met veel zin naar de les gaan, maar ja, dan zouden ze hem misschien zien als een strever, zou zijn masker afvallen, maar hij zou het hoog houden. Het zou hem wel lukken, daar was hij zeker van. De jongen lag nog in zijn bed, half te slapen, het was immers nog ochtend en stiekem was hij het totaal niet gewend om vroeg op te staan. Vroeger stond hij altijd te laat op, was hij te laat op school en in de les. Maar vandaag zou hij wel op tijd komen, alleen zou het een tijdje duren. Eindelijk stond de jongen op, allé, zat hij rechtop in zijn bed terwijl hij zich goed uitrekte. Een geeuw verliet zijn mond terwijl hij rechtstond en hij wandelde richting de badkamer, een tage slakkenpas van een grote jongen die een veel te erge groeispurt had gehad. Rhys was groot, maar hij had al gemerkt dat er hier nog grotere mensen hier rondliepen, maar hij hoorde zeker bij de top met zijn 1m94. Hij waste zich en keek na de douche in de kast voor losse kleding, de leerkracht had immers meegedeelt om in comfortabele kleding te komen, dus dan deed hij dat ook. Vreemd genoeg was hij wel gehoorzaam geweest de eerste weken, maar dat kwam ook omdat hij zijn opgebouwde goede reputatie wilde aan diggelen slaan in het midden van het jaar. Zo zat het toch in elkaar. Zo zou hij het toch doen, zo was zijn plan. Het was absoluut niet gedoemd te mislukken, het had zeker een bepaalde slagingskans. Dus nu maar hopen dat hij zijn masker hoog kon houden, maar dat zou vast geen probleem worden, dit deed hij al jaren. Een klein stevig ontbijt at hij op. Meer had hij vandaag niet nodig om de dag door te komen, nee werkelijk, meer had hij echt niet nodig, hij zou het immers wel overleven.

Nu hij zijn kamer uitwandelde, ging hij vliegensvlug door de gangen, hij had blijkbaar buiten les, dus hij zou zich nog mogen haasten als hij op tijd wilde zijn, met zijn sportbroek, een los t-shirt en combatboots liep hij door het grasveld naar het duistere bos waar zijn eerste les zich zou aanvangen. Gelukkig was hij toch nog op tijd opgestaan. Zijn gifgroene ogen gaven licht toen hij in het duistere bos aankwam. Al snel vond hij de leerkracht waarbij hij moest zijn. Een neutrale gezichtsuitdrukking, dat had hij nu. “Goedemorgend mevrouw, mijn naam is Rhys Axel Saïx Hitsugaya, mijn excuses dat ik uw vorige les heb gemist, ik ben hier net aangekomen eigenlijk.” Zei hij terwijl zijn blik ging naar het meisje dat naast hem stond, hij moest naar beneden kijken, maar dat was hij inmiddels gewend. Rustig wachtte hij af tot de leerkracht met de les zou beginnen.

Survivalen. Iets wat door de jaren heen zo normaal geworden was voor hem als ademen. En nu kreeg hij er les in. Het zou waarschijnlijk toch wel iets anders worden aangezien het dit keer in een bos was en hij de stadsjungle was gewend. Ondanks dat zag hij eigenlijk weinig reden om naar de les te gaan, maar ergens leek het hem ook wel leuk. Misschien leerde hij nog wel weer iets nieuws, maar misschien was dit weer gewoon pure tijdsverspilling onder de mensen. Zo zag hij de meeste lessen. Als tijdsverspilling waarbij hij gedwongen bij andere leerlingen moest zijn. Van die drukte hielt hij niet en dat was de reden waarom hij meestal laat in de lessen kwam of plots het lokaal verliet. Hij had er moeite mee om over te schakelen van het leven op de straten naar het leven van een normale tiener. En makkelijk was het zeker niet. De jongen pakte een handdoek om zijn sneeuw witte haar af te drogen zodat zijn kleren niet nog natter werden door het water dat omlaag droop. Hij had ook een haardroger kunnen pakken, maar hij wist eigenlijk niet hoe zo'n ding werkte. Hij had het al eens gevraagd, maar het was nog steeds onduidelijk voor hem hoe het werkte. Een gebruiksaanwijzing zou eigenlijk wel handig zijn. Niet dat hij de moeite zou nemen om die te lezen, dat ging hem uren kosten met zijn kunsten in het lezen, maar toch. Het kon handig zijn. Toshiro gooide de handdoek ergens in een hoekje nadat zijn haren droog waren - voor zover dat kon dan - en liep naar zijn bed toe om zijn groenblauwe sjaal te pakken. Dit was eigenlijk het enige wat hij nog had van zijn tijd op Cassia. Zijn oude kleren had hij moeten vervangen met het kleine beetje geld dat hij bij elkaar had geraapt. Aangezien ze vol met gaten en onder de viezigheid zaten, was het hoog tijd geweest voor nieuwe. Een simpele grijze broek en een zwart shirt was wat hij nu aan had en waarschijnlijk ook nog wel een tijdje zou dragen. De sjaal die hij niet had weggedaan zag er niet meer als nieuw uit, maar de troep had hij eruit kunnen krijgen. Voor de rest had hij eigenlijk niks. Maar ja, veel meer dan dit had hij ook eigenlijk helemaal niet nodig. De jongen deed de sjaal om en ging vervolgens richting het duistere bos waar de les zou worden gehouden. Hij hoopte dat er niet al te veel leerlingen kwamen opdagen, maar mochten er toch te veel mensen komen, was hij gewoon weer weg als hij de kans kreeg. De gevolgen van zijn daden maakte hem toch niks uit. Sommige leraren begrepen hem wel, maar andere leken het liefst tegen hem te willen schreeuwen. Ongevoelige mensen. Ze wisten niet eens wat hij had doorgemaakt.
De eerste paar bomen kwamen al in zicht en zo ook een aantal mensen. Dat zou de verzamelplaats wel zijn. Of ze moesten hier met een andere reden zijn gekomen. Toshiro naderde het groepje van drie mensen. De blik in zijn ogen stond even koud als altijd terwijl hij het groepje bekeek. Blijkbaar was hij een van de eerste, maar het kon ook zo zijn dat er gewoon niet meer mensen kwamen opdagen. Zijn blik bleef even hangen op de lange jongen met rood haar en gifgroene ogen. Vergeleken met Toshiro was hij een reus aangezien de jongen maar zo'n 1.50 lang was. Vervolgens keek hij naar de leerkracht. 'Toshiro meld zich,' sprak hij wat kortaf en op een neutrale toon.

In de verte zag ze de eerste persoon al naderen. Het was een meisje met bruin haar en groene ogen. Wel, het leek haar niet bepaald een pittig type maar wie weet. Je mocht niet oordelen over het uiterlijk. Toen het meisje naderbij kwam merkte ze dat ze kleiner was. Fantastisch, hoe moest ze nu gezag gaan uitstralen? Hmm, ze kon altijd ‘het oog des kwaads’ proberen. Haha, wat een geweldige naam, die moest ze onthouden. 'Goededag mevrouw. Mijn naam is Aressuka Marina en ik meld me aan voor de les survival. Mijn excuses dat ik er de vorige les niet bij was, ik ben namelijk sinds kort ingestroomt.' Ze knikte. Ze antwoorde met een emotieloze stem. Ze was niet van plan om meteen super aardig te gaan doen. Nee, ze zou hard zijn, zoals de realiteit is. “Geen probleem, het is fijn dat je naar de les gekomen bent. Dadelijk als de rest van de leerlingen er zijn gaan we beginnen met de les.” Pretty obvious, not? Maar wat moest ze anders zeggen? Kom binnen en ga zitten? Wel, dat leek me ook niet bepaald een goede optie. Niet veel later kwam er nog iemand. Een jongen met rood haar en gifgroene ogen. Fantastisch, nog een reus. Hoe moest ze nu dreigend overkomen? “Goedemorgend mevrouw, mijn naam is Rhys Axel Saïx Hitsugaya, mijn excuses dat ik uw vorige les heb gemist, ik ben hier net aangekomen eigenlijk.” Dit was toch oh zo vernederend. Ze keek naar boven, naar het gezicht van de jongen die meer als 20 centimeter groter was. ”Het is oké, Wacht maar bij de rest.” Ze keek naar Aressuka en merkte dat er nog geen andere mensen waren. Ow gosh, nu had ze dat meisje perongeluk ‘rest’ genoemd. Wat was ze toch dom bezig, zo dom dat ze bijna een facepalm gedaan had. Ze schraapte haar keel en haar rode oog –aangezien het andere onder een ooglapje zat- keek weer richting het gebouw. Ze zag een klein gestalte met wit haar deze richting uit komen. Eindelijk! Iemand die klein was! Nu was ze niet meer de kleinste. Maar haar blik veranderde niet, bleef emotieloos met wat kilte erin verwerkt. 'Toshiro meld zich,' Ayuka knikte en hoorde in de verte zachtjes de bel die het sein gaf dat het eerste lesuur begon. Misschien had ze beter een horloge meegenomen. ”Wel, goed dan. Ik ben Miss Ayuka en ga jullie leren te overleven in het wild. Vandaag ga ik jullie leren hoe je water kan vinden.” Ze ging rechter staan. ”De traditionele techniek is door wat rond te wandelen, je te bukken en aan de aarde te voelen. Als deze redelijk vochtig en modderig is kom je in de buurt van water. Als het droog is niet wat voor zich spreekt.” Een klein subtiel grijnsje verscheen op haar gezicht. ”Maar als jullie zo water zouden moeten zoeken, zijn jullie uitgedroogd voordat jullie wat water hebben dus heb ik een spreuk. Wel, let nu goed op. Voor je de spreuk uitspreekt moet je je hoofd helemaal leeg maken, op het moment dat je de spreuk uitspreekt moet je aan water denken en aan niets anders. Als je ondertussen ook nog aan iets anders denkt, zal het niet lukken.” Ze zuchtte zachtjes, bijna onhoorbaar. ”Wel, wat gebeurt er nu als de spreuk lukt? Dan zullen er blauwe dwaallichtjes tevoorschijn komen die zichtbaar zijn voor de persoon die de spreuk gebruikt heeft, die dwaallichtjes leiden je naar het water. Als de spreuk mislukt, zul je niets zien. Voor we gaan beginnen aan het water zoeken, moeten jullie de spreuk onder handen krijgen dus jullie gaan de spreuk proberen tot je hem kan, zeg me als je de dwaallichtjes ziet. De spreuk gaat als volgt.” Een geamuseerde grijns verscheen op haar gezicht. Wat had ze hier toch zin in.Ze maakte haar hoofd leeg en op het moment dat ze de spreuk uit sprak dacht ze aan water. ”pramenovima” Zei ze luid en duidelijk zodat de anderen goed wisten wat ze moesten zeggen. Meteen zag ze de blauwe dwaallichtjes die haar zouden leiden naar het water. ”Als je de spreuk ongedaan wil maken, zeg je het gewoon opnieuw. Als het je echt niet lukt of als je vragen hebt vraag je maar, je mag nu beginnen.” Ze leunde weer tegen de boom met haar armen over elkaar geslagen. ”pramenovima” Zei ze weer om de spreuk ongedaan te maken.

hier is een voorbeeldje van de dwaallichtjes:

Spoiler:

Toen ze eenmaal arriveerde bij de leerkracht wilde Aressuka haar aura analyseren. Dat lukte helaas niet en maakte haar niet bepaald vrolijk. Ze liet daar echter niks van merken. Met een glimlach melde ze zich bij de leerkracht; 'Goededag mevrouw. Mijn naam is Aressuka Marina en ik meld me aan voor de les survival. Mijn excuses dat ik er de vorige les niet bij was, ik ben namelijk sinds kort ingestroomt.' In spanning wachtte ze op antwoord. Ondanks het feit dat de leerkracht kleiner is dan Aressuka, vind ze haar niet bepaald een doetje.
De leerkracht geeft een klein knikje. “Geen probleem, het is fijn dat je naar de les gekomen bent. Dadelijk als de rest van de leerlingen er zijn gaan we beginnen met de les.”
Op de rest hoeft ze gelukkig niet lang te wachten. Een boomlange knul met rood haar en groene ogen komt dichterbij. Ze hoort een gigantisch lange naam langskomen. Het enige wat ze weet te onthouden is dat de lange jongen Rhys heet, en hier nieuw is. Een nieuweling, net als zij. Misschien kan ze vrienden worden met hem. Het feit dat ze beiden nieuw zijn is vast een bindende factor. Ze hoort hoe er tegen de jongen word gezegd om bij de rest te wachten. Verbaasd kijkt Aressuka om zich heen. Zoekende naar andere mensen die samen met haar de rest vormen. Ach ze verbeelde het zeker, een leerkracht zou toch niet zo'n vreemde vergissing maken. Daarna komt er nog een jongen aan, die zich kort meld onder de naam Toshiro.
Van heel ver weg lijkt een bel te klinken: de les begint. Aressuka richt al haar aandacht naar haar leerkracht. ”Wel, goed dan. Ik ben Miss Ayuka en ga jullie leren te overleven in het wild. Vandaag ga ik jullie leren hoe je water kan vinden.” 'Kijk eens aan, dat is echt interessant.' denkt Aressuka. ”De traditionele techniek is door wat rond te wandelen, je te bukken en aan de aarde te voelen. Als deze redelijk vochtig en modderig is kom je in de buurt van water. Als het droog is niet wat voor zich spreekt.” Tja, klink logisch huh? ”Maar als jullie zo water zouden moeten zoeken, zijn jullie uitgedroogd voordat jullie wat water hebben dus heb ik een spreuk. Wel, let nu goed op. Voor je de spreuk uitspreekt moet je je hoofd helemaal leeg maken, op het moment dat je de spreuk uitspreekt moet je aan water denken en aan niets anders. Als je ondertussen ook nog aan iets anders denkt, zal het niet lukken.” Hoofd leegmaken, check. ”Wel, wat gebeurt er nu als de spreuk lukt? Dan zullen er blauwe dwaallichtjes tevoorschijn komen die zichtbaar zijn voor de persoon die de spreuk gebruikt heeft, die dwaallichtjes leiden je naar het water. Als de spreuk mislukt, zul je niets zien. Voor we gaan beginnen aan het water zoeken, moeten jullie de spreuk onder handen krijgen dus jullie gaan de spreuk proberen tot je hem kan, zeg me als je de dwaallichtjes ziet. De spreuk gaat als volgt.” Nu komt ze het te weten. Oew, dit is echt interessant. ”pramenovima” Pramenovima? Zoiets heeft ze nog nooit gehoord. Een woord dat je niet vaak hoort, pramenovima. ”Als je de spreuk ongedaan wil maken, zeg je het gewoon opnieuw. Als het je echt niet lukt of als je vragen hebt vraag je maar, je mag nu beginnen.”
Wut nu al? Snel sluit Aressuka haar ogen om haar hoofd leeg te maken. Ze hoort Miss Ayuka de spreuk nog een keer zeggen om het bij haar ongedaan te maken. Ja, het woord is pramenovima. Haar hoofd is nog niet helemaal leeg. Rustig band ze alle gedachten weg om haar hoofd vrij te houden voor slechts één ding: water. 'Pramenovima.' Ze doet haar ogen open en tot haar verbazing ziet ze kleine blauwe lichtjes richting het meer gaan. Yes gelukt. Miss Ayuka, ik zie ze. Blij kijkt Aressuka naar haar leerkracht.

Snel rende ze door de gangen, zodra ze een leraar zag liep ze gehaast. Brood had ze niet, dus at ze snel een eierkoek op als ontbijt. Hoe kon het haar nu gebeuren?! Verslapen op een schooldag. Zuchtend rende Shino de buitenplaats op. Uhmm… wacht zo ga ik naar de Ruines, niet naar het bos… Snel keek ze nog wat verward om haar heen. Geen andere leerlingen meer te zien op dit tijdstip, natuurlijk dat ook nog. Ze grist wat uit een van haar zakken en draaide het zo zodat ze nu tenminste wist waar ze was. Ze keek weer naar een andere plek. die kant! snel rende ze die kant in. Ze kon dit tempo lang volhouden als ze wilde. Ze mocht dan wel klein zijn, maar rennen kon ze wel. Al snel kwam ze bij het bos, ’s nachts was het hier verschikkelijk donker. Ze liep nu om te zoeken waar ze zaten en zag verderop een groepje leerlingen. Even bleef ze achter een boom staan om te kijken of het wel de goeie les zou zijn. Ze hoorde de naam van de, waarschijnlijk de leraar, “Miss Ayuka en ga jullie leren te overleven in het wild.” Shino griste weer het papiertje waar haar rooster op stond uit haar zak en keek snel naar de namen. dit word nog leuk… er staat inderdaad dat de les Survival word gegeven door ene Miss Ayuka. Dit moet nog leuk worden… Nu moet ik waarschijnlijk mijn bokto inleveren…. Ze liep achter de boom vandaan naar Miss Ayuka. Ze keek omhoog om haar aan te kijken. ’ Shino Shakugan… Was verdwaald geraakt… eerste schooldag…’ Ze wiebelde wat heen en weer van het ene been op het andere. Ging dan maar snel bij de rest staan. Mompelde wat over de andere zo lang waren en dat ze zelf waarschijnlijk nog zou groeien. Snel lette ze weer op. ”pramenovima” Zei Ayuka, benieuwd keek ze om haar heen maar zag niets. ”Als je de spreuk ongedaan wil maken, zeg je het gewoon opnieuw. Als het je echt niet lukt of als je vragen hebt vraag je maar, je mag nu beginnen.” Even keek Shino op, dat zeggen en je was klaar? Ze keek naar de andere wat die deden. Keek nog even op toe Miss Ayuka weer de spreuk zei.
Shino keek even naar de andere en ging toen op haarzelf focussen. ”pramenovima” Ze keek weer rond maar kwam niets. Dit probeerde ze een aantal keren tot het wel gelukt was. Even keek ze naar een bruin harig meisje, zo te zien was het haar gelukt want ze was heel blij. Iets wat rood keek ze weer naar voren deed haar ogen dicht en vergat alle geluiden, ”pramenovima” zei ze toen. Ze keek op en zag een blauw lichtje. woaaaaaw dat is echt blauw… Ze prikte (poke) in het blauwe vlammetje wat toen verdween. oh… het is we- daar is het weer! ze wees weer wat in de verte. Ze keek naar de docent op verdere instructies. Ze hoopte dat het volg de lichtjes was, want dan mocht ze lekker rennen.

PROFILE MAGICIAN

» Look to the water and believe I can swim in the water...
» Topic Search
» Topic Search!
» Search for the Stone!
» Topic search

Les 2: The Search For Water

Les 2: The Search For Water

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen