Órelinde liet zich zakken in het water. Het was heerlijk koel en ze haalde even snel adem. Achter haar hoorde ze een klaaglijk geluid. Ze draaide zich half om en keek naar de sneeuwwitte kat die daar stond. Die had haar plekje ingenomen op haar kleren en keek haar boos aan. Snow White had niets met water en wilde liever ook niet dat órelinde zich daarin begaf. Órelinde glimlachte en zette zich toen af om verder te zwemmen. Het was ’s middags en dan kon het water aangenaam zijn. De winter was immers aan het eindigen en de lente brak op sommige dagen al door. Zoals ook op deze dag. De zon was waterig, maar was er wel. Ze voelde de energie ervan bij haar naar binnen stromen. Ze haalde diep adem en dook onder. Ze zwom een stukje naar beneden en opende toen haar ogen. Ze zag dat de bodem nog ver te zoeken was en zwom nog verder naar beneden en keek om zich heen. Ze glimlachte toen ze de steen zag liggen. Ze zwom de laatste meters en pakte de steen op en zwom gauw naar de oppervlakte omdat ze een geval van zuurstoftekort had. Boven water haalde ze een paar keer snel adem en vervolgens keek ze triomfantelijk naar Snow White. Die was echter niet meer alleen. Ze stond bij een jongen en probeerde hem over te halen haar te aaien. Ze drentelde rond zijn benen en Snow White kennende zou ze ook klagelijk miauwen. Ze wist van lang geleden dat de kat ook anders kon miauwen, maar dat deed ze haast nooit meer. Misschien omdat ze hier was en dingen deed waarvan Snow White niet wilde dat ze het deed. Langzaam zwom Órelinde naar de kant en trok zich daarop. Het water stroomde van haar lichaam en uit haar haren. Ze gooide de steen op haar kleren en wrong haar haren uit. ‘Snow White. Laat hem eens met rust!’, zei ze streng. De kat luisterde echter niet, want ze bleef bij de jongen staan al keek ze wel even naar haar. Zelfs langer dan normaal en het leek echt alsof de kat haar bevel overdacht, maar uiteindelijk toch maar negeerde. Ze deed altijd wat ze zelf wilde. Met elegante en sierlijke passen liep ze naar het stel toe en hurkte om de kat op te pakken en tegen haar aan te drukken. 'Waarom luister je niet gewoon naar me?', zei Órelinde zuchtend en zachtjes waarna ze zich naar de jongen richtte die voor haar stond. Tot haar verbazing hoefde ze helemaal niet zo ver omhoog te kijken, want de jongen die voor haar stond was niet zo super lang als andere jongens die ze kende. Hij was maar een paar centimeter groter dan haar.

Jared liep langs het meer en zag een meisje in het water. Al snel kwam er een kat op hem af lopen.
Jared merkte dat de poes wou dat hij haar aaide maar hij deed het niet.
Jared zag hoe het meisje een steen op de grond legde en naar hem en de poes toe liep.
Jared probeerde niet te kijken naar haar lichaam en hij keek maar naar een pluisje achter haar.
'Het maakt niks uit.'Zei Jared en glimlachte even. 'Is het water lekker warm.'Vroeg Jared.

Órelinde was te veel op de kat gericht waardoor ze niet merkte dat de jongen voor haar juist er alles aan deed om niet naar haar te kijken. Maar toen ze zich verontschuldigde voor wat de kat had gedaan keek ze voor het eerst echt naar de jongen die voor haar stond en ze was verbaasd dat ze niet ver in de lucht hoefde te kijken. Zijn korte haren deden haar denken aan Caleb. Ze hadden precies hetzelfde model haren, maar verder leek hij nergens op Caleb. Ze wist dat haar gezicht even betrokken was geweest, maar die trok ze alweer snel in haar beminnelijke en warme lach die standaard voor haar was, maar door anderen die haar niet kenden wel erg warm en vriendelijk over konden komen. Ze had wel eens gehoord dat het heel anders overkwam dan vriendelijk, maar dat had ze nooit gehoord. Het was altijd al haar lach geweest en ze had het nooit kunnen of willen veranderen. Haar blik probeerde die van hem te vangen. 'Gelukkig.. Maar ja, het water is heerlijk. De zon heeft het water opgewarmd dus je kunt lekker zwemmen. Heb je zin om te gaan zwemmen?', vroeg ze vriendelijk alhoewel het op het laatst een kleine grijns doorkwam.

Jared keek naar het water en beet op zijn lip.
Eigelijk wou hij wel zwemmen maar hij had geen zwem spullen bij zich.
Jared aarzelde maar haalde dan zijn schouders op.
'Ach ja waarom ook niet.'Zei Jared glimlachend. Hij liep naar het water toe en deed zijn jas, blouse en zijn strop das af. Ook deed hij zijn schoenen en sokken uit. Jared haalde zijn zakken leeg. Deed de riem van zijn broek en sprong in het water. Het water was heerlijk. Al snel kwam Jared boven water.
Het water is inderdaad heerlijk.'Zei hij lachend. En zwom een verder het meer in.

Órelinde glimlachte naar de jongen en keek toe hoe hij zichzelf langzaam overhaalde om toch te gaan zwemmen en liep op de waterkant af om daar Snow White neer te zetten. Ze lachte toen de jongen ook zei dat het water lekker was en zette haar voeten vlakbij het water. Ze sloot haar ogen en voelde hoe de grond onder haar voeten begon te bewegen en haar de lucht in duwde. Ze zette zich af en boog haar lichaam in de lucht om met een duik in het water terecht te komen. Oke.. Misschien was ze een beetje aan het uitsloven, maar ze had er zin in en vond het leuk om te zwemmen. Bovendien was het goed voor haar conditie en gebruikte ze andere spieren dan bij het dansen. Zodra ze helemaal beneden was, opende ze haar ogen en keek om zich heen. Daar.. Daar was weer een van die stenen die ze al de hele tijd zocht. De echte steen die ze al jaren zocht had ze nog niet gevonden, maar dat maakte niet uit. Dat was het leuke aan een zoektocht. Je zou altijd moeten blijven zoeken. Op de grond zette ze zich af en kwam een stukje naast de jongen boven water met een vaartje waardoor ze eerst iets in de lucht ging en daarna pas weer in het water dreef. 'Het is inderdaad niet koud of wel?', zei ze lachend en stak haar hand boven water uit. 'Órelindë Lùinwë.', sprak ze met haar warme toon.

'Nee.'Zei Jared glimlachend. 'Mijn naam is Jared. Allen Jared.'Zei Hij.
Sinds dat Jared is weg gelopen gebruikt hij zijn achternaam niet meer.
Jared dook onder water en zwom naar beneden. Daarna zwom hij omhoog.
Jared zwom weer naar de kant en ging er uit.

Órelinde glimlachte naar de jongen die zich voorstelde als Jared en zwom hem achterna richting de kant. Echter ging zij niet het water uit. Ze bleef bij de kant drijven op har rug en keek glimlachend naar Snow White die op de kleren zou moeten liggen, maar tot haar verbazing lag de kat daar niet meer. Órelinde trok zich op aan de kant en pakte haar jurk van de grond en terwijl ze liep richting het bos gooide ze die snel over haar hoofd en met een bezorgde blik die over haar gezicht was getrokken liep ze door. 'Snow White? Waar ben je?', riep ze hard. Met iedere stap die ze zette voelde ze de trillingen in de grond die van haar af leiden en haar op een andere manier de wereld lieten zien. Na een paar passen voelde ze de trilling van de lichtvoetige kat, maar ze was niet alleen. Órelinde begon te rennen naar de plek waar de kat zou moeten zijn en bleef toen ze haar zag staan, vertederd toekijken. Snow White was aan het spelen met een klein poolvosje. Het was een jong diertje dat zag je zo, maar het vachtje zag er zo zacht uit dat ze het bijna aan wilde raken. Doordat ze in gedachten zat, merkte ze pas te laat op dat Snow White haar had opgemerkt en had gezien dat ze in gedachten was verzonken en sprong met een gigantische sprong op haar. Órelinde helde nog naar achteren om zo de kat te ontwijken, maar ze botste tegen iets of iemand op. Ze wist dat ze niet voor een boom stond dus het moest vast Jared zijn tegen wie ze aanviel.

Jared zag haar weg lopen. Dus Jared stond op droogde zijn handen en pakte alles wat van hem was en liep achter Órelinde aan. Even was hij haar kwijt maar al snel vond hij haar. Jared zag dat Sammeke aan het spelen was met haar kat. Voor dat Jared het wist. Knalde Órelinde tegen hem aan. Jared probeerde in evenwicht te blijven maar viel toch. Jared hoorde iets onder hem kraken. Snel stond hij op.
En ja hoor daar lag zijn mobiel in stukken.
'Nou voorloopig kan ik niet meer lastig worden gevallen.'Zei hij.
Jared draaide zich om naar Órelinde en bood haar een hand aan.