Tanning!

Romance zuchtte terwijl ze over het grasveld liep. De zon scheen op haar lichaam die nu enkel was bedekt door de handdoek die ze om zich heen had gewikkeld. Haar lichaam was uitgerust en schoon gemaakt, maar haar geest was van slag. Ze wist niet wat ze moest doen en had zichzelf daardoor half op de automatische stand gezet. Het zuiveringsritueel was zwaarder geweest dit keer dan normaal en had in plaats van normaal een nacht in totaal een volle week geduurd. Een week waarbij ze niet op school was gekomen, geen enkele les had bijgewoond en niets met Fire of Sky had gedaan. Het was ook een week waarbij ze totaal alleen was geweest, haast geen eten had gehad en enkel melk gehad om te drinken. Ze was afgevallen en dat was duidelijk te zien toen ze de handdoek op het gras neerlegde en er op ging liggen. Haar bikini die zilverkleurig was, glinsterde licht terwijl Romance haar ogen sloot en zich door de zon liet verwarmen. Als je haar zag was het duidelijk dat ze niet veel te eten had gehad, ze was minstens vijf kilo afgevallen, maar dat was niet het raarste. Als je haar vorige week had gezien voordat ze was gegaan dan had je de licht gebruinde huid gezien en nu zag je alleen de bleke huid van iemand die haast nooit in de zon had gelegen. Ze wist zelf dat het kwam door het bad waar ze in had gezeten en dat maakte haar zo bleek. Daarom lag ze nu in de zon om weer wat kleur te krijgen. Ze haalde terwijl ze lag haar handen door haar haar en merkte tot haar frustratie dat het niet goed zat. Ze kon het zo lostrekken. Ze hield niet van kort haar al was het voor haar niet moeilijk geweest om het af te knippen. Ze kon het er gewoon weer invlechten en anders had ze zichzelf niet kunnen zuiveren. Ze legde haar arm weer neer en probeerde te genieten van de zon…

Een duister figuur met een rode jas en rood haar, rijdend op een wolf ten grootte van een paard, was door Starshine-terrein aan het zwerven. Op zijn rug waren 2 zwaarden kruislings gebonden. Een rood, dubbelblad vuurzwaard en een duister, zwart Busterzwaard, met een zilvere meskant. Toen hij aankwam bij het stille meer stopte de wolf, en werd Romance in schaduw geworpen. De man sprak de wolf toe. "Cerberus, waarom stop je?" Ace sloot zijn ogen en rook Romance. De geur die altijd bij hem was gebleven. Maar het was waarschijnlijk zijn verbeelding, zoals het weken lang zijn verbeelding was geweest. Want al was Romance maar een week weg geweest, hij was toch iets langer weg geweest. Hij had nu een zonnebril op, waardoor zijn ogen niet zichtbaar waren, maar door zijn gedrag was er een van twee dingen duidelijk. Of hij kon Ro niet zien, of hij wilde niets meer met haar te maken hebben. "Cerberus, loop door." Kwam er uit zijn mond, bijna koud. Alsof Cerberus niet langer zijn vriend was, maar niks meer dan een slaaf. Alhoewel, Cerberus begreep het wel. Hij had veel te verdragen, en liet zijn frustraties merken op mensen, of in dit geval dieren, die het niet verdienden. Een menselijke reactie. Want hoewel Cerberus en Maiko Ace erg waardeerden, dat was wat hij was; Een mens.

Romance was bijna in slaap gevallen, maar ze hoorde in de verte iets aankomen dat haar aandacht goed genoeg trok om wakker te blijven. Romance keek dan ook geërgerd op toen iets of iemand in haar zon ging staan en haar meteen liet afkoelen. Ze liet echter een glimlach op haar gezicht verschijnen toen ze merkte dat het Cerberus was die daar stond. Met moeite kwam ze overeind een nawerking van wat ze had gedaan en richtte haar hand op om Cerberus achter zijn oor te kriebelen. Met verbazing keek ze daarna op naar de man die ze verwachtte te zien, maar sprak alsof hij haar niet zag. Zacht glimlachend hief ze lichtjes haar hand en maakte een kleine zwiepbeweging. De zweepslag die ze nu bijna perfect beheerste. Ze gebruikte het om de bril die Ace droeg af te nemen, maar hij reageerde enkel door Cerberus te zeggen dat hij door moest lopen. Dit was echter te veel. Ze had een week lang niemand gezien, de meest rare dromen gekregen, haast niets te eten of te drinken gehad en zr had haar haren kortgeknipt. Maar dat Ace haar negeerde was te gek. Oké. Ze was een week weggeweest zonder te zeggen waar ze naar toe ging, maar daarvoor hoefde hij haar niet zo'n behandeling te geven. De glimlach verdween en ze legde zich weer neer op de handdoek en draaide haar hoofd weg van hen.'Ja, mijn lieve Cerberus. Misschien is het beter als je doorloopt, want dan sta je niet meer in mijn zon.' De ingehouden woede was er duidelijk doorheen te horen.

Ace viel van Cerberus af op de grond. Haar constant zien was een ding, Haar ruiken een ander, maar haar nu nog horen ook? Ace kroop wat, proberend overeind te komen. Hij vond steun op de rug van Cerberus, zijn zwaarden lagen allebei op de grond. "Cerberus, ik ben weer aan het dagdromen, of niet?" Cerberus liep wat naar de zijkant, waarna Ace weer omviel, dit keer met zijn hoofd naast Romance haar benen, met zijn arm daarover. Toen rende Cerberus het bos in. Toen Ace de pijn van de val achter de rug had en weer bij zinnen kwam voelde hij Romance haar benen toen hij probeerde op te staan en zijn hand per ongeluk op een ervan legde. Hij liet zichzelf weer vallen en ruikte aan de benen, er was geen twijfel mogelijk, het was Romance echt. Hij probeerde Ro haar ogen te vinden, maar staarde onbewust naar haar borsten. "Ro?" Er viel een traan op zijn wang en hij probeerde wat omhoog te klimmen, zodat hij naast Ro zat. "Ro, ben jij dat echt?"

In eerste instantie reageerde ze helemaal niet op wat Ace deed wn wat hij zei, maar tien hij half over haar heen viel, draaide ze toch haar hoofd om verbaasd naar hem te kijken. Wat was hij tich aan het doen? Hij deed net alsof hij haar niet kon zien en ondanks dat ze boos op hem was omdat hij haar had genegeerd kwam nu ook de bezorgdheid opzetten. Ze snapte niet wat er aan de hand was en waarom rook hij aan haar bovenbenen? Waren die zo speciaal dat ze moesten worden geroken? Haar ogen volgden de bewegingen van Ace toen die overeind kwam en half over haar heen hing en haar niet leek te herkennen.'Ace?', vroeg ze op haar beurt terug. Toen hij overeind kwam, deed zij. dat ook en ze negeerde de pijn dat dat haar deed. Zacht glimlachend, maar met de bezorgde blik in haar ogen keek ze hem aan, staarde in zijn blauwe ogen en hief hasr hand om die tegen zijn wang te leggen.'Ja, liefje. Ik ben het.', zei ze zacht, haar stem nog steeds hees van een week niet praten. 'Wat is er aan de hand?', vroeg ze zacht al leek hij zo afgesloten dat ze daar misschien geen antwoord op zou kunnen krijgen.

Bij de hand die zijn wang aanraakte begonnen zijn tranen te stromen. Hij nam haar hand in de zijn en drukte er lichte kusjes op voordat hij hem teruglegde op de wang waar Ro hem origineel had gelegd. Zijn hand ging langs haar arm en daarna naar haar gezicht, waarna hij zijn hand op haar wang legde. Dit was geen hallicunatie, voor het eerst in weken kon hij Romance voelen. Het rustgevende effect dat ze op hem had, het warme gevoel dat ze hem gaf... Hij kon haar dan wel niet zien, maar al zijn andere zintuigen waren nog beter dan ze ooit geweest waren. Ace keek Ro recht in de ogen aan dit keer, ook al kon hij wederom niks zien. "Lieverd... Ik..." Ace wilde Romance geen zorgen geven, maar ze moest het weten, toch? Vroeg of laat zou ze er toch wel achterkomen. "Lieverd... Ik heb een van mijn zintuigen verloren." Begon hij. "Ik kan niet meer zien."

Romance schrok zich dood toen haar aanraking hem liet huilen en ze werd zelfs een beetje bang. Ace huilde nooit zomaar en dan al helemaal niet op een plek waar anderen hen zouden kunnen zien. Er was iets heel ergst aan de hand en zij zou moeten weten wat dat was. Haar huid tintelde en ze huiverde licht toen Ace de dunne huid bij haar pols kusten voordat hij haar hand teruglegde op zijn Wang waar ze strelend overheen ging en zijn hand haar Wang vond door middel van haar arm. Haar blik was recht in die van hem gericht, haar paarse oogkleur die nu donkerpaars was door de bezorgdheid om Ace die ze voelde, weerspiegelden duidelijk wat ze voelde voor hem. Met een schok hoorde ze de woorden die hij zei aan en haar mond viel open van verbazing. Hoe kon dit? Wat was er gebeurd? Ze merkte dat ze haar hand naar beneden had laten vallen en hoe ze duidelijk hoorbaar slikte. Waarom gebeurde dit nu? Bleef hen dan niets gespaard? Was de afgelopen week nog niet voldoende geweest? Ze wist niet hoe lang ze stil had gezeten, maar ze begreep wel dat dit Ace niet zou helpen. Langzaam werkte ze zich op haar knieen en legde voorzichtig haar armen om hem heen en liet haar handen rusten op zijn rug. Haar hoofd legde ze tegen zijn schouder, haar lippen bij zijn hals om daar lichtjes zijn huid te kussen en vervolgens hem duidelijk te maken dat het allemaal wel goed zoy komen.'Het spijt me zo, liefje.', mompelde ze zacht. Geruststellend aan de ene kant, maar als hij haar woorden verkeerd op zou vatten vol onbegrip.

Jared liep naar het stille meer toe. Hij pakte Sammeke op toen hij merkte dat hij op was. Jared liep rustig verder. Toen hij bij het water kwam zette hij Sammeke er neer en liet hem drinken. Ook maakte Jared hem nat. En moest lachen toen Sammeke boos naar hem hapte. 'Rustig.'Zei hij lachend. Hij keek omzich heen en zijn blik stopte bij twee mensen die met elkaar bezig waren. Jared wist dat hij hen met rust moest laten. Hij stond op en wou weg lopen. Tot dat hij Sammeke naar hen toen zag rennen. 'Sammeke nee hier.'Riep hij naar hem. Maar voor hij het wist schude Sammeke de druppels water van zich af dat tegen de twee aan kwam. Jared stapte op naar Sammeke toen. 'Het spijt me heel erg hij is nog al jong en doet waar hij zin in heeft.'Zei Jared en keek naar de koppel. 'Kom Sammeke.'Zei hij maar Sammeke wou niet luisteren.

Romance zat zo een tijdje met Ace waarna ze iets hoorde en merkte dat Ace haar los liet en zij hem ook liet gaan om weer terug op de handdoek te gaan zitten. Opeens merkte ze dat ze bespat werd en hief haar hand beschermend omhoog om een schild te vormen waar de rest van de druppels tegenaan kwamen. Haar hoofd draaide zich in de richting van de waterbron en keek vertederd naar het kleine witte vosje wat er aan was. Ze glimlachte licht naar het diertje en richtte zich toen pas op de jongen die bij het diertje hoorde. ‘Maakt niet uit.’, zei ze glimlachend en stak haar hand uit. ‘Romance of Collocan.’, zei ze waarna er even een pijnlijke blik door haar ogen schoot. Ze mocht zich zo eigenlijk helemaal niet meer noemen, maar ze was het zo gewend dat het automatisch was gebeurd. Daarna kwam ze met haar hand naar het diertje en hield het voor het gezichtje. Met haar vingers probeerde ze hem naar haar toe te lokken, lachend keek ze naar de intelligente en speelse blik in de ogen van het vosje. ‘Kom eens boefke.’, zei ze zachtjes.

Jared was blij dat ze niet boos was. Sammeke kwam nog steeds niet naar hem toe en daar was hij niet echt blij mee. Jared nam de hand aan en maakte zich al snel los. 'Jared.' Zei hij koeltjes. Sammeke rende speel op haar af en beet zachtjes in haar vingers. 'Wat zei ik nou niet doen.'Zei Jared tegen hem. Hij gaf hem een klein tikje. 'Sorry.'Zei hij weer. Jared zuchte even en wachte tot dat Sammeke van plan was om weer mee te gaan.

Ace zijn ogen werden bloedrood en bloed stroomden uit zijn ogen als tranen. Dit waren Akabane's ogen. Hij wilde even de situatie bekijken, hij wilde kijken of hij deze persoon kon vertrouwen. Een redelijke normaal uitziende jongen, met een poolvosje. Zijn ogen werden weer hun eigen helderblauwe kleur en hij veegde het bloed weg met de mouw van zijn jas. "Ace. Laat die vos toch. Ro vindt het zo te zien niet erg en ik ook niet. Blijf gezellig. Ik roep Cerberus er wel even bij." Ace floot toen 3 keer in zijn vingers, maar het klonk net alsof hij gewoon tegen zijn vingers aan blies. Hij had zichzelf al lang geleden geleerd om op de toon van een hondenfluitje te fluiten. Cerberus snelde het bos uit, met sneltreinvaart. De wolf ter grootte van een gemiddeld paard stopte met rennen en begon te lopen toen hij uit het bos kwam. Cerberus kwam naar Ace toe en deed de bovenkant van zijn kop tegen Ace zijn voorhoofd aan. Allebei leken ze te glimlachen, waarbij je bij allebei wolventanden zag, behalve bij Ace, waar de hoektanden iets langer waren, veel weghebbend van een vampier. Toen begon Cerberus te spreken. "Wat had ik je gezegd? Je kan me niet zomaar altijd oproepen wanneer het jou gunstig acht!" Zei hij half-lachend. "Kijk, een vosje voor je om mee te spelen." Cerberus zijn glimlach verdween en hij keek afvragend richting het poolvosje. Toen zag Ace zijn kans en pakte Cerberus in een Headlock. Hoe snel hij beweegde en hoe precies hij was, zou je nooit verwachten dat hij blind was. Toen begon Cerberus te grommen, kijkend naar de lucht, waar er iets opbrandde. Ace liet hem los en probeerde hem zo recht mogelijk aan te kijken. "Wat is er, man?" "Die verdomde feniks! Waarom heb je haar dan ook geleerd te teleporteren?!" Ace begreep de reactie wel. Cerberus en Maiko waren nooit zo close. Maiko voelde zich beter dan Cerberus, maar hield zielsveel van Ace. Terwijl Cerberus Maiko om die reden haatte, maar haar tolereerde voor het belang van Ace. Maar wat hij niet begreep, waarom was ze hier? Ze hoorde bij haar familie op Razen te zijn.

Romance was met haar gedachten bij het schattige vosje waardoor ze ni3t merkte hoe de jongen zich voorstelde. Ze glimlachte toen het vosje naar haar toekwam en met haar vingers ging spelen. Even keek ze geschrokken op toen Sammeke een tik kreeg. Waar was dat dan weer voor nodig? Maar ondanks de tik bleef het vosje met haar vingwrs spelen, maar nu kriebelde ze hem lekker en Sammeke vind het fijn.'Maakt niet uit hoor. Ik ben wat meer gewend.', zei ze terwijl ze even duidelijk naar Cerberus keek. Onwillekeurig dach5 ze meteen aan die keer dat Cerberus haar had gebeten. Ach, dat was nog altijd beter geweest dan wat de master van plan was geweest. Glimlachend keek Romance toe hoe Ace en Cerberus hun vaste begroeting jielden en jeek daarna net zoals Cerberus naar de lucht. Zodra ze de feniks zag, was er een mengeling van emoties te zien op haar gezicht en in haar blik. Eerst was ze verbaasd, toen blij omdat ze doorhad wie het was, maar daardoor juist ook meteen boosheid en minachting. Maiko had niet moeten komen, dat maakte alles alleen maar lastiger. Ze had het even niet op mythisvhe en dan vooral gevleigelde mythische wezens. Gelukkig trok het vosje haar aandacht en ondertussen hoopte ze maar dat niemand had gemerkt wat ze zo duidelijk had laten zien.

Jared keek naar de grote wolf die aan kwam lopen. Hij had nog nooit zoon grote gezien. Zijn blik ging weer naar Sammeke en wist dat hij hier nog wel een tijdje wou blijven. Jared plofte op de grond en ging liggen. Kijkent naar de lucht. Toen zag hij een Fenisk. De Feniks was wel mooi. Jared keek naar het meer en kreeg een idee. Hij stond op en liep er naar toe. Jared ging zitten en haalde zijn tekenspullen uit zijn tas. Hij bladerde naar een lege bladzijde ben begon te tekenen.

PROFILE MAGICIAN