Everything fades away,.. in time. | Eodan

Met een klap val ik uit mijn bed, mijn hoofd als eerste de grond bereikend. Een kort hoog gilletje verlaat mijn lippen en daarna kreun ik kort. Ik open mijn paars-blauwe ogen en staar met vermoeide ogen naar de houten planken waarvan de splinters duidelijk uitsteken. Het verbaasd me nog dat ik überhaupt een paar minuten heb kunnen slapen vannacht. Langzaam til ik mijn eigen lichaam op en rek ik mijn dunne armen boven mijn hoofd uit. Ik knipper nog enkele keren met mijn ogen tot dat de omgeving en dan met name de kast voor me weer scherp voor mijn ogen verschijnt. Het is niet altijd zo geweest, zo nu en dan merk ik nog steeds dat mijn zicht niet honderd procent is, ondanks mijn 'geleende' linkeroog. Mijn lange piano vingers in vuistjes gebald glijden ze over mijn ogen heen waarna ik kort gaap. Ik doe geen moeite om ze te onderdrukken in mijn kamer, beter hier dan op de gangen waar ik lastige vragen krijg. Gelukkig ben ik gezegend met het feit dat het nooit echt aan mijn uiterlijk te zien valt als ik slecht geslapen heb. Met nog een kreun kom ik overeind, de paar krakende en knakkende botten negerend. Ik draai me om naar mijn witte houten bed en laat mijn vingers over het nog warme zijden bed overtrek glijden. Ik zucht en schud mijn hoofd eenmaal, zo jammer dat ik er nooit eens écht van kan genieten. Met een ruk trek ik het roze bed overtrek dicht en draai ik me om, me om richting de kast die ik wat lax opentrek. Mijn ogen glijden door de roze, witte en paarse inhoud heen. Uiteindelijk trek ik er een witte skinny jeans uit, met een paars strak topje waarbij ik nog een zalmroze vest pak. Als laatste touch pak ik nog een paar zwarte pumps uit de kast, een klein strikje bij de neus. Een blije glimlach siert mijn lippen als ik in de spiegel naar het resultaat kijk. Ik houd mijn hoofd even schuin en laat mijn ogen over mijn lichaam heen glijden. Ik heb nooit gedacht dat het iets speciaals was, en ik verbaas me er nu nog over dat er vroeger vrij veel jongens waren die op de kniën gingen voor me. Sinds kort heb ik daar geen last meer van, misschien omdat ik nu op deze school les geef. Al die leerlingen vinden me vast een oud wijf. De glimlach vergaat me wanneer ik mijn piezielige haren zie. Altijd weer hetzelfde, al doe ik een hele bus anti-klit in die bos, het resultaat de volgende dag blijft verschrikkelijk. Met een slanke en witte hand ga ik als een kam door mijn haren heen, een ontevreden emotie op mijn gezicht. Ik laat mijn arm weer vallen en loop richting de badkamer waar ik zeer zorgvuldig te werk ga. Eerst probeer ik mijn krullerige en dikke haar te ontklitten voordat ik er twee rommelige vlechten van maak. Mijn handen glijden vervolgens peinzend over de accessoires heen en landen uiteindelijk op een klip met een zwarte vlinder, en de kleinere versie daarvan. Deze twee plaats ik in mijn haren en met een hint van tevredenheid staar ik terug in de ogen van mijn evenbeeld. Ik pak nog twee witte linten die ik om de elastieken heen bind en knik dan eenmaal, mijn expressie serieus. Ik stalk langzaam terug mijn kamer in en druk het licht knopje om zodat ik nu ook de rest van de kamer in groter detail kan zien. Op mijn lippen vormt er een kleine glimlach zodra ik de grote rotzooi heb geobserveerd. Met pasjes zo licht als een vlinder hups ik tussen de rond slingerende kledingstukken door en omsluiten mijn handen uiteindelijk mijn knal roze agenda die op een van de kastjes ligt. Snel blader ik door het boek heen, mijn paars-blauwe ogen vluchtig de woorden observerend. Vandaag had ik vrij en dat betekent dat ik vandaag alles kan doen en laten wat ik wil. Met een knal sla ik de agenda dicht en pak ik een van mijn tassen die naast de deur liggen. Verder pak ik mijn jas, die ik aan trek en een paar handschoenen die ik om mijn handen doe. Een korte rilling van genot gaat over mijn onderrug heen. Heerlijk die warmte, even kijk weer terug de kamer in, twijfelend of ik niet iets vergeten ben. Al gauw word het me binnen té warm en heb ik me al omgedraaid, mijn vingers de klink al omsloten en mijn benen de eerste meters buiten de deur al gezet.

Een sierlijke glimlach staat op mijn lippen, en mijn ogen doen lichtjes mee. Ik stop even bij een van de ramen en staar met iets wijdere pupillen naar buiten. Het sneeuwt weer! De hoeken van mijn lippen krullen nog wat verder omhoog en voordat ik het weet huppel ik bij wijze van al de gangen door. Even stop ik mijn passen om mijn oren te spitsen richting een van de muziek lokalen waar op het moment prachtige piano muziek vandaan komt. Voor een moment wenste ik dat ik mezelf in tweeën kon splitsen. Mijn nieuwsgierigheid naar de piano overwint het uiteindelijk en met een sprongetje sta ik voor de houten deur, alleen mijn hoofd een beetje om de hoek buigend. Achter de piano zit een meisje, haar handen sierlijk over de toetsen bewegend. Tranen biggelen langs haar wangen naar beneden en ploppen vrijwel onzichtbaar op de toetsen neer. In een reflex beweeg ik weg van de deur. Huilende mensen.. Mensen met problemen zijn niet mijn stijl, ik zou niet weten wat ik moest zeggen, ik denk dat ik nooit goed ben geweest in troosten. Ik weet anderen vaak alleen nog maar meer pijn te doen in plaats van ze te helpen met mijn woorden. Ik haal mijn schouders op, kijk even van links naar rechts voordat ik mijn weg door de gangen heen vervolg. Ik ben al bijna bij de hoofdingang wanneer ik mijn buik hoor knorren. Mijn wangen worden meteen rood en ik kijk vluchtig om me heen om te zien of iemand het toevallig gehoord heeft. Wanneer ik niemand naar me zie kijken weet ik dat de kust veilig is en grinnik ik volledig onschuldig. Op dat moment pikt mijn neus een geur op die van de keuken af lijkt te komen. Snel loop ik in de richting van de keuken waar de onmiskenbare geur van brood vanaf komt. Een geniepige twist verschijnt in mijn ogen en ik buk onder het raam door terwijl ik naar de openstaande deur sluip. Ongezien slip ik door de deur heen en gris ik snel een stokbrood en wat kaas van het keuken blad af. Ik weet een grinnik niet te onderdrukken en ren vrolijk met het brood in handen de keuken weer uit. Tevreden neem ik een hap en geniet ik van het nog warme brood. Ik breek het brood open en stop de kaas er tussen voordat ik deze voorzichtig in mijn tas plaats en ik eindelijk door de hoofdingang naar buiten loop.

De kou komt me meteen tegen moet en voor een kort moment vergaat mijn glimlach even. Al snel verschijnt deze weer wanneer mijn ogen de sneeuw vlokjes hebben gevonden. Ik reik een hand naar voren mijn hand openend, rustig wacht ik tot er een vlokje in land en breng hem dan dichter naar mijn ogen toe. Voordat ik overigens echt de tijd heb gehad om het te observeren is het alleen nog maar wat water in mijn hand en staar ik er even verdwaasd naar. De natuur heeft zo'n mooie dingen, en doet me zo vaak aan het leven van de mens denken. Dingen kunnen prachtig zijn voor een moment, maar niets blijft voor eeuwig. Net als de sneeuw. Maar! Nu kan ik er nog van genieten en daar gaat het om. Ik hol een stukje vooruit, mijn glimlach verbredend met elke pas die ik op de sneeuw zet. Het zachte krakende geluid maakt mijn stemming nog beter dan die al is en met die instelling ren ik van het schoolterrein af. Ik ben het schoolterrein nog niet af of ik voel een natte plek tegen mijn rug aan. Een van mijn handen gaat naar achteren waar de nattigheid door mijn handschoenen heen gaat. Ik draai me om en zie daar twee lachende studenten. Ik glimlach vrolijk mee en knijp mijn ogen tot spleetjes. Sneeuwballen gevecht !! Ik wil al door mijn knieën gaan om een sneeuwbal te maken, maar wanneer ik na even afgeleid te zijn door een prachtig fluitende vogel terug kijk zijn ze verdwenen. Ik laat het beetje sneeuw wat in mijn handschoen ligt weer vallen en wrijf mijn rug vrij van de sneeuw. Blijkbaar hadden ze plots andere dingen te doen. Met mijn handen in mijn zakken gestoken vervolg ik mijn weg, ik had al een idee waar ik heen ging. Meerdere mensen hadden me verteld dat het meer er in de winter prachtig uit ziet vooral wanneer het bevroren is. Ik hol iets sneller door en geniet tegelijkertijd van de zachte wind die tegen mijn gezicht botst en mijn haren probeert los te trekken, zonder succes. Nee ik weet wel beter dan mijn haren zo los te vlechten dat ze binnen een mum van tijd weer overal en nergens hangen. De enige keren dat mijn haren vrijheid proeven is als ik ze uren lang gestijld heb, en dat duurt me op een vrije dag te lang. Wanneer ik voor de klas moet staan neem ik vaak wel de moeite, bovendien kan ik 99% van de keren toch niet slapen. Sinds dat ik hier ben heeft nog nooit iemand bij me geslapen. Wanneer ik laatst een leerling vroeg of hij 's avonds bij me wilde slapen rende hij gillend weg, ik vraag me af waarom.. Ik haal mijn schouders nog een keer op voordat ik mijn ogen fixeer op wat ik denk dat de oevers van het meer zijn. Het woord prachtig was zeker niet overdreven, en zelfs dat woord pakt het totale plaatje nog niet helemaal. Ondanks dat er een dikke mist over het ijs heen hangt zijn de kleuren prachtig. Ik haal mijn handen uit mijn jaszakken en trek een van de handschoenen uit. Mijn hand leg ik op het ijs en ik geniet van het koele oppervlakte. Ik bal mijn hand tot vuisten en klop enkele malen op het voor mijn gevoel harde en dikke ijs. Ik bijt even peinzend op mijn onderlip en kom weer overeind. Zal ik.. ? Weifelend kijk ik om me heen, en gooi uiteindelijk de pumps uit. Met 10cm hoge hakken op het ijs staan leek me nu niet echt handig. Met blote voeten dus plaats ik er een van op het ijs. Een kort gevoel van kou gaat door mijn lichaam heen, maar al gauw vind ik het prettig. Het is veel gladder en perfecter dan ik had gedacht. Ik twijfel nog een keer voordat ik mijn volgende voet ook op het ijs zet. Kort protesteert het ijs kreunend tegen mijn gewicht, maar besluit me uiteindelijk wel te dragen. Heel voorzichtig zet ik een paar passen richting het midden, niet te ver van de oever wijkend. Een vrolijke glimlach siert mijn lippen terwijl ik mijn lichaam door de mist laat opslokken. Het was oh zo koud, maar ook oh zo'n speciaal gevoel. Ik grinnik zachtjes terwijl ik me omdraai en weer een paar pasjes richting de oever zet. Net voordat ik van het ijs af ben zie ik een figuur, een persoon lopen.. Althans dat denk ik. Doordat mijn hoofd ergens anders is let ik niet op waar ik mijn voeten zet waardoor ik languit op mijn gezicht ga. Auw.. grom ik zachtjes, mijn stem hoog maar ietsje minder vrolijk als normaal. Dan pas hoor ik het donderende gekraak onder mijn lichaam en kijk ik iets geschokt naar beneden. Het zal me wel houden toch? Ik verleg mijn gewicht en probeer overeind te komen wanneer ik het ijs nog harder hoor protesteren. H-hallo? Fluister ik nu zachtjes, niet in de hoop dat iemand me zou kunnen horen. Typisch van je Ew, typisch. Iemand? Piep ik nu bijna, mijn blauw-paarse ogen op de oever gericht. Niemand zou me zien liggen in deze mist. Ondertussen probeer ik zo stil mogelijk te blijven liggen, hopend op hulp. Want ondanks het feit dat ik redelijk begaafd ben in lucht en woudmagie, heeft watermagie me nooit gelegen. Bovendien, is het gebruiken van magie raar genoeg niet het eerste wat in me op komt. Sterker nog, mijn hoofd is leeg, blanco. Gevuld met een emotie van hulpeloosheid en ergens.. ja ergens een emotie die niet vaak voor komt bij mij. Angst.
KnightinshiningarmorEodan

Everything fades away,.. in time. | Eodan Eodankader

Wat een mooie dag was het vandaag...het zonnetje scheen in zijn kamer zoals gewoonlijk, en hij voelde zich helemaal blij daardoor. Maar ach, hij was altijd al blij en optimistisch geweest. Met een glimlach stond hij voor het raam, dat altijd met de gordijnen open stond, en keek naar buiten. Rustig nam hij een slok van zijn warme melk. Buiten was het bewolkt. Zoals normaal was in de winter. Toch was het behoorlijk licht buiten. Waarschijnlijk kwam dat door de sneeuw die gevallen was vannacht. Dat maakte het wel weer goed vond hij. Hij knikte even, en nam de laatste slok van zijn kop warme melk. Daarna, liep hij naar een tafel, en zette zijn kop hierop. Er verscheen een lichtbol. "Zal ik het schoonmaken Eodan?" De vrouwelijke stem leek uit de lichtbol te komen. "Of had je nog een kop gewild?" Eodan schudde zijn hoofd. "Maak maar gewoon schoon Âde. Ik ga er vandaag toch niet meer uit drinken verwacht ik." Eventjes was er een licht gloed te zien over de mok. Toen, was deze weer blinkend schoon. "Dank je Âde, je bent een schat." De bol verdween weer. Eodan zette de beker ondertussen weer terug in de witte porseleinkast die in zijn kamer stond. Hij keek even naar zijn bureau. Er was een stapel papieren op te zien. Hij zuchtte. Zoveel papierwerk..zoveel te doen..Dat was wel een nadeel vond aan beschermheer van het licht vond hij. Het gaf zoveel werk..en dat niet alleen. Als beschermheer van het licht had hij ook een symbolische functie, en dan met name op Nova. Symbolisch in de zin van een magische kunstje doen om hierna een lintje door te knippen van een belangrijk gebouw. Ook was hij wel een op bezoek geweest bij mensen om hun huwelijk te zegenen. Of mensen die de 100 hadden bereikt. Hij vond het namelijk niet netjes om het bij een brief te laten. Dan zouden mensen namelijk helemaal het verkeerde beeld van de beschermheer van het licht krijgen. Nee, hij moest zijn planeet ook vertegenwoordigen in zijn personaliteit. Gewoon zo vrolijk en optimistisch als wat doen. Nou was Eodan van nature dat, dus was dat niet zo'n hele grote moeite. Maar toch..het was zo'n onzin eigenlijk..ach het was gewoon dom bijgeloof dat zijn aanwezigheid voorspoed zou brengen. Daar stond licht immers voor niet? Hij pakte de hanger die om zijn nek hing, en deed deze tot op ooghoogte. Het was een christenlijk kruis, wiens rechterhelft de rechterhelft was van een pentagram. Een teken dat hij helemaal niets gaf om geloof. Hij had deze hanger nooit om als hij op dit soort bezoeken was. Hij zuchtte. Misschien deed een wandeling in de buitenlucht hem goed..even weg van zijn papieren. Hij liep naar de deur, pakte zijn jas van de kapstok, en deed deze aan terwijl de deur vanzelf open ging. "Ik ben even weg Âde, pas je goed op mijn kamer?" De bol verscheen weer. "Ja hoor, veel plezier in de buitenlucht Eodan" Eodan glimlachte, en zwaaide, terwijl de deur weer achter zich dicht ging. Zijn jas had erg veel weg van een monnikengewaad. Zijn jas was wit, het een erg grote capuchon, en had wijdde mouwen. Aan de binnenkant was deze gevuld met wol. Hij liep de wenteltrap af, naar de uitgang van de toren. Toen hij de deur open deed, woei gelijk de koude lucht naar binnen. Maar dat voelde Eodan weinig van. Hij deed de deur dicht, en keek daarna even naar het landschap. Hij glimlachte, en begon op een rustig tempo te lopen. Af en toe kijkend naar leerlingen die langs hem renden. Sommige bleven staan toen ze hem zagen en keken met een bewonderende blik naar hem. Andere keken met een minachtende blik naar hem. Meestal waren die groep Shadranen. Soms een enkele keer een Erdse. Nu pas viel het hem ook dat het nu ook begon te sneeuwen. Dat maakte het echt af vond hij zelf. Hij deed zijn capuchon op, terwijl hij in de richting van het meer liep. Hoe zal het er nu uit zien? Het zal vast wel bedekt zijn met een laagje ijs. Als je Eodan vanuit de verte zou zien, zou je denken dat hij een geest was. Met zijn witte monnikenkap, bleke huid en rode ogen. Het meer kwam langzaam maar zeker in zicht. Er lag inderdaad ijs op. Hij liep tot aan de waterkant. Wat was bevroren water toch fascinerend...hoe iets wat normaal een blubberige massa is, in zoiets vast en solide kan veranderen..Hij zuchtte even. Toen, voelde hij een andere aura in zijn buurt. Hij keek over de oever van het meer. Aan de andere kant zag hij een meisje staan. Zij keek naar het ijs. Zorgzaam. Woud. Met een beetje kalmte. Lucht. Een Woud en Lucht beoefenaarster.. Een passende combinatie. Het deed hem denken aan wind die door de bomen heen ging. Het meisje leek het ijs uit te testen. Toen het ijs dik genoeg bleek. zette ze voorzichtig een paar pasjes. Hij kon het kraken vanaf hier horen. Dom kind..ga er van af...het ijs zal je niet lang kunnen houden. Ze keek eventjes zijn kant op. Eodan bleef onbeweeglijk staan. Hadden haar ogen nou twee verschillende kleuren? Ja, zo leek het wel. Toen gleed ze uit op het ijs. Eodan kon het gekraak al horen. Dit..dit was niet goed. Heel zachtjes kon Eodan het meisje om hulp horen roepen. Ze hield zich ondertussen zich zo stil mogelijk. Eodan keek om zich heen. Niemand anders te zien. Dit was het moment om in actie te komen. "Hallo? Kun je mij horen!" riep Eodan naar het meisje. "Blijf liggen en beweeg zo min mogelijk. Ik ga je proberen daar weg te krijgen!" Hij zette voorzichtig een voet op het ijs. Na een luide krak, brak het dtuk waarop hij zijn voet had gezet af. Nee he..het ijs was aan deze kant dunner..en helemaal omlopen zal teveel tijd kosten..hmmmn..Eodan kijk bedenkelijk. Hij keek even naar zijn hand. Er waren zilveren vonkjes in te zien. Natuurlijk! Hij keek weer naar het meisje. "Oke..luister goed naar mij. Zo dadelijk verschijnt er naast jou een lichtstraal. Wees niet bang, en stap erin!" Zonder dat hij echt een antwoord verwachtte, knipte hij in zijn vinger. Achter het meisje verscheen een lichtstraal. Het ijs smolt niet, omdat dit kunstmatig licht was. Naast Eodan verscheen een andere lichtstraal. Als het meisje in die lichtstraal zal stappen, zal ze uit de lichtstraal naast hem komen.

Everything fades away,.. in time. | Eodan Eucharinekader1

Daar lig je dan, gevloerd met benen en armen gespreid. Hopend nee, meer biddend om hulp. In de zeer korte tijd dat ik daar op het ijskoude en krakende ijs lig te bibberen, ga ik na wat er nu precies gebeurd is. Ik had het ijs geprobeerd met mijn voeten, stom genoeg geloofd dat het dik genoeg was om op te lopen. Ik ben naar het midden toegelopen, waar ik heel even ben geweest voor ik weer terug ben gelopen, maar toen.. Wat was de reden waarom ik ineens van mijn stuk werd gebracht? Het beeld van een paar minuten geleden komt weer terug als een bliksem inslag. Rode ogen. Dat was het, het was een paar rode ogen die vanaf de verte naar me gekeken had. Althans dat denk ik. De mist is te dik geweest om het zeker te weten. Nu besef ik me pas dat ik langzaam er op begin te hopen, hopen dat het iemand was. Nu ik er over na denk kan ik er niet eens zeker van zijn dat het wel een mens was, het kon net zo goed een dier zijn, een albino wolf of het een of ander, wat anders heeft bloedrode ogen? Even knijp ik mijn paars-blauwe ogen dicht, deze nare situatie verschuilend in andere gedachten. Vroeger deed ik ook al dingen waardoor ik mezelf in de problemen werkte. Mijn mondhoeken kruipen onbewust weer omhoog. Er was altijd wel iemand om me weer uit de problemen te helpen, om me weer op twee benen te zetten of me naar het juiste pad toe te leiden. Nu ik er zo over nadenk ben ik altijd al afhankelijk geweest van anderen, zelfs wanneer ik wil slapen ben ik afhankelijk van iemand anders. Slapen.. Iets wat zo natuurlijk lijkt voor veel mensen is voor mij eigenlijk iets heel onnatuurlijks. Toen ik klein was kon ik al nooit alleen slapen en ik heb er nooit veel hoop voor gehad dat het met de jaren wel zou verdwijnen. Verdwijnen alsof het er nooit geweest was. Toen ik 13 was vonden mijn ouders dat ik me aanstelde, en sindsdien ben ik nachten wakker gebleven. Tot ik hém ontmoette. De gedachte aan hem doet me mijn paars en blauwe ogen weer openen. Ik probeer mezelf weer overeind te tillen waardoor het hele ijs weer begint te kraken. Langzaam begint het koude en licht natte ijs door mijn kleding en handschoenen te sijpelen waardoor mijn ledematen langzaam koud en vochtig aanvoelen. Dat is overigens niet mijn grootste zorg aangezien er plots een enorme scheur in het ijs verschijnt. Mijn ogen verwijden zeker 2 centimeter, en mijn handen proberen zich aan het ijs vast te klemmen. H-hallo? Fluister ik nogmaals, mijn stemgeluid lang niet meer hoorbaar voor iemand die op meer als een halve meter afstand stond. Nee de combinatie van mijn vrij hoge stem en de zachtheid ervan werkt niet echt positief in dit soort situaties.

Dan plots hoor ik vanuit de verte iemand schreeuwen, een mannelijke stem, niet bepaald hoog of laag gewoon normaal. Hij nadert snel, althans dat kan ik voelen door middel van de grond waarop hij loopt. Nog een paar meter bedenk ik me vlug. Ik hef mijn gezicht ietsjes en kijk recht in de bloedrode ogen van eerder. Even krijg ik de neiging om een paar meter achteruit te krabbelen maar besef me later dat dit alles behalve een goed idee is. In plaats daarvan doe ik helemaal niets, geen haar of niets beweegt ik kijk hem enkel simpel aan. Ik hoor hem zeggen dat ik niet moet bewegen en dat hij me gaat proberen te helpen. Helpen? Heb ik zijn hulp nodig dan, wie denkt hij dat hij is!? Ik bijt hard op mijn onderlip en kijk even naar het ijs rondom me heen. Een aantal grote breuken bevinden zich rondom me heen en dat maakt me duidelijk dat ik inderdaad in een benarde situatie zit en dat ik zijn hulp, hoe erg ik dat ook vind, wel degelijk nodig heb. Ugh, ik voel me nu al een prinses die hulp krijgt van haar prins op het witte paard. Kots. Mijn paars blauwe ogen kijken hem allerminst vrolijk aan, maar ook niet vol afschuw of enige andere negatieve emotie. Omdat ik hem evenmin dankbaar ben als dat ik hem verafschuw, ik ben tenslotte diegene die om hulp vroeg nog geen paar minuten geleden. Nu ik het heb voelt het overigens meteen als een sprookje, en ik heb nooit iets gevoeld voor sprookjes. Waarom zou je leugens vertellen aan kinderen? Leugens en verhaaltjes die nooit gebeurd zijn en ook nooit en te nimmer zullen gebeuren? Om ze in slaap te brengen en vervolgens geen nare dromen te laten hebben? Ts, sprookjes hebben op mij nooit gewerkt. Ik heb nooit een oog dicht gedaan door die simpele kinderverhaaltjes laat staan een goede droom er door gekregen. Mijn ogen houden hem nieuwsgierig en nauwkeurig in de gaten wanneer hij een voet op het ijs probeert te zetten. Wanneer ik het ijs onder me voel bewegen kijk ik hem gealarmeerd aan hoewel er geen woord tussen mijn lippen vandaan komt. Blijkbaar snapt hij wat ik bedoel en staakt hij zijn poging om me op die manier van het ijs af te halen. Zijn gezicht betrekt even, blijkbaar diep in gedachten. Geen opties meer voor je prince charming? Bedenk ik me geamuseerd. Geamuseerd, juist in deze situatie, achja ik ben nooit iemand geweest die me ergens lang zorgen om maakte. Alles komt wel goed uiteindelijk, hoe benard de situatie ook is. Mijn ogen blijven de jongen lichtjes hoopvol aanstaren en even begin ik me zorgen te maken dat er echt geen oplossing is. Wanneer ik in zijn ogen een lichte vorm van herkenning zie maakt mijn hart een klein sprongetje. Hij is eigenlijk niet zo bad-looking besef ik me nu. Voor een klein moment kijk ik aandachtig naar zijn gezicht terwijl hij me iets is aan het vertellen wat ik maar voor de helft volg omdat zijn witte haar zo perfect bij zijn rode ogen past. Bovendien doet hij me aan iemand denken, iemand die belangrijk is.. Ik schrik lichtjes wanneer er plots een straal van licht naast me verschijnt en besef me dan pas dat het iets is wat hij gecreëerd heeft. Naast hem zie ik ongeveer dezelfde straal en op dat moment begrijp ik precies wat de bedoeling, ondanks het feit dat ik zijn eerdere uitleg niet gehoord heb. Zo voorzichtig als ik kan en zo nauwkeurig mogelijk om mijn gewicht te verdelen reik ik met een hand naar de lichtstraal. Ik moet mijn lichaam helemaal strekken voordat mijn vingertoppen de stralen aanraken en ik omringd word door donker. Althans dat denk ik aangezien ik blijkbaar mijn ogen dichtgeknepen heb vlak voordat ik de straal aanraakte. Ik voel de kou van natte sneeuw door mijn broek heen gaan en open mijn blauw paarse ogen vrijwel meteen. Ik zit op mijn knieën in de sneeuw vlak voor de jongen die me geholpen heeft. Een lightmagician zoveel is me nu wel duidelijk. Nu ik zo dichtbij hem zit voel ik de immense kracht die de jongen uitstraalt. Geen normale jongen dus. Ik besef me gauw dat de pose waarin ik me bevind vast en zeker alles behalve charmant is en dus spring ik op beide benen. Op mijn wangen staat een rode blos, een blos uit schaamte voor mijn domme acties. Ik maak een kort knikje naar hem zonder hem aan te kijken en reik met een hand naar mijn roze haren om deze even - zo ver mogelijk - te fatsoeneren. D-dankjewel zeg ik licht bibberend van de kou. Ik dacht dat het ijs me wel zou houden, maar zoals gebleken zat ik er finaal naast. Dan pas kijk ik hem in zijn bloedrode ogen aan. Het stukje waardoor ik precies gevallen was laat ik achterwegen. Hem beschuldigen van iets waar hij niets aan kan doen zal me echt niet helpen in dit gesprek. Bovendien ben ik lichtelijk huiverig voor de immense kracht die de jongen uitstraalt. Even houd ik mijn hoofd schuin terwijl ik een van mijn vingers naar mijn lippen brengt. Waar ken ik je van.. fluister ik zachtjes, mijn vinger zachtjes tegen mijn lippen aan tikkend. Er verschijnt een plotse glimlach op mijn gezicht terwijl ik met dezelfde vinger die eerder tegen mijn lippen tikte naar hem wijs. Ah! ik weet het! Schreeuw ik plots uit van plezier, mijn ogen vrolijk tot spleetjes geknepen. Je werkt op Star Academy of niet? Vraag ik hem mijn ogen in die van hem duwend. Een vrolijke glimlach staat nog steeds op mijn lippen de situatie van eerder al helemaal vergetend. Dan knip ik verhelderend in mijn vingers en zeg ik vrolijk; Je geeft les in lichtmagie niet waar? Dat verklaart waarom je zo goed er in bent. De tweede zin mompel ik er zachtjes achteraan. Toch, de immense kracht die van hem afstraalt is wel erg groot om enkel van een leraar te zijn. Achja, het zal wel aan mij liggen. Ik kijk hem weer aan, zijn uiterlijk goed in me opnemend. Hij is vrij groot, heeft rode ogen en wit haar. Jep dat zijn ongeveer wel alle dingen die meteen aan hem opvallen. Hij is knap, dat is het tweede wat in me op komt zetten. Ik grijp zijn linkerhand met mijn twee handen vast en schud deze licht enthousiast heen en weer. Ik sta bij je in het krijgt voor dit. Zeg ik vrolijk tegen hem om hem vervolgens weer los te laten en een paar losse haren weer terug achter mijn oor te strijken.
OhcluelesslittleEw

Nee, het meisje leek in eerste instantie niet blij te zijn hem te zien. Iets wat Eodan niet echt begreep. Ze had immers hulp nodig niet? Hij zag dat het meisje meteen in de gaten had wat de bedoeling was. Hij glimlachte weer, en keek hij ze zijn lichtstraal inging. Het duurde eventjes, maar uiteindelijk kwam ze weer uit de andere lichtstraal. Ergens was Eodan opgelucht. Deze spreuk was eigenlijk nog maar in beginnersfase, en de kans bestond dus dat de spreuk mis ging. Ook was dit de eerste keer dat hij dit met levende wezens had gedaan. Het was dus goed om te zien dat de spreuk ook het gewenste effect op levende wezens had. Hij had het namelijk wel eens eerder gedaan met levenloze dingen zoals een mok. Echter, kwam het wel eens voor dat de mok heel ergens anders terecht kwam, of helemaal verdwenen was. Het meisje krabbelt overeind en bedankt hem kort. Eodan geeft haar een vriendelijk knikje terwijl hij glimlacht. Nu het meisje zo dichtbij is, kan hij haar beter bekijken. Ze had inderdaad twee verschillende kleuren ogen. Een Siamees dus? Wat leuk dat hij die eindelijk ook eens tegen kwam. Het had ook wel iets moois. twee verschillende kleuren ogen hebben. Weer eens wat anders. Ook kon hij haar aura veel beter voelen. Haar aura..het is op haar hoede..zou ze de kracht hebben gevoeld die hij in zich had? Vast. Ondertussen probeert het meisje te raden wie Eodan is. Een docent Lichtmagie? Een goede gok, maar ze zat er meer dan naast. Hij stond dus door deze actie bij haar in het krijt. Een rare betekenis. Bij iemand in het krijt staan. Alsof dat nodig was. Eodan hielp mensen omdat zij hem nodig hadden. Hij verwachtte niets terug. Enkel een soort blijk van waardering. Een kort bedankje was al genoeg. Meer niet. Een vrolijk meisje, maar dat had hij al in haar aura gevoeld. Nu bevestigt haar reactie dat maar weer. Hij lachte. "Geen dank hoor. Ik help graag mijn medemensen, Eucharine." Dat was ook 1 van die dingen. Hij wist veel meer over sommige mensen dan de meeste andere. Waarschijnlijk omdat hij zo bedreven was in het auralezen. Dat had hem in het verleden ook al veel geholpen. Helaas. Hij kon namelijk sneller mensen met hogere omkopen door te dreigen dat hij anders gevoelige informatie zou prijs geven. Dat was 1 van de vele redenen geweest waarom Aedan zo snel zo succesvol was geworden. Maar goed. Dat was het verleden. Niet meer aan denken. "Maar ik ben nooit leraar geweest. Laat staan in Lichtmagie. Wel, weet ik er veel vanaf dan de meeste andere mensen. Maar, je weet nooit alles ben ik zelf van mening." Een mens kan nooit alles weten. Anders was er niks meer aan het leven. Als je alles zou weten, wist je ook wat er komen gaat. Wat er echt is gebeurd in het verleden. Nee, Eodan moest er niet aan denken. Dat hij ooit zo zal worden. Nu deed hij ook zijn capuchon af, zodat zijn gezicht nog beter te zien was. "Eodan Verdimont Kosra. Legendarische Magiër van het licht, en beschermheer van Nova. Tevens 216 jaar lang beoefenaar van Lichtmagie." Hij maakte een lichte buiging. "Tot uw dienst." Na deze buiging gaf hij een knipoog naar haar.

Dear Eodan,

Zenuwachtig kijk ik van links naar rechts, nerveus en onzeker waar ik mijn ogen precies op moet richten. Op de meer dan prachtige omgeving of toch maar op de vooral macht uitstralende jongen voor me? Zachtjes begin ik onbewust op mijn onderlip te knabbelen, uit nervositeit vast en zeker. Zo ver ik kan voelen kan deze jongen me met een tik van zijn vinger topje meer dan een kilometer laten vliegen, maar dan zonder vleugels. Met een lichte blos op mijn wangen, mede dankzij de kou en mede dankzij het feit dat hij toch wel vrij knap is, kijk ik hem zo nu en dan scheef aan. Hoogstens voor een paar seconden om vervolgens mijn aandacht weer ergens anders op te focussen. Tenslotte zou het opvallen als ik voortdurend mijn speciale ogen op hem gericht had. Speciale ogen noem ik ze, misschien omdat ik er geen andere naam aan wil geven. Ik vind ze niet mooi noch lelijk en ergens vind ik dat het niet eens mijn taak is om überhaupt een oordeel te vellen over een van mijn twee ogen. Eentje is niet eens van mij. Door die gedachte vervaagd mijn glimlach misschien voor een hele kleine seconde voordat deze weer langzaam terug op mijn gezicht komt gekropen. Ik wil hem niet laten zien dat ik over andere dingen na ben aan het denken, wil hem ook geen tekenen van zwakte laten zien. Aan huilen heb je helemaal niets, Ew, daar ben je na al die jaren hopelijk toch wel achter gekomen. En dus met een zware glimlach op mijn gezicht staar ik hem af en toe aan, mijn oren naar hem toegespitst, nieuwsgierig naar elk geluid wat hij maakt. Hoe hij ademt, in wat voor frequentie, snel of langzaam of beheerst. En wie weet als de wind eens gaat liggen en ik heel scherp zou luisteren zou ik wellicht zijn hart nog horen kloppen. Ik word weer iets roder bij de gedachte ervan. Nee, dat zou te persoonlijk worden, besef ik me vlug en ik stop met het zeer nauwkeurig luisteren naar hem. Ik zal hem niet negeren, nee dat niet, maar ook niet proberen om elk geluid wat hij maakt te ontcijferen. Hij heeft me geholpen tenslotte, en iemand zo kritisch analyseren doe je alleen maar als hij of zij een vijand van je is. Ik zou me moeten schamen voor mijn daden en gedachten. Plots zie ik hem lachen, en dat is echt alsof ineens de zon gaat schijnen. Door zijn lach, lach ik weer iets breder, een warm gevoel zich langzaam in mijn hart nestelend. Niets om je zorgen om te maken, Ew. Gewoon iemand die buiten gewoon krachtig is, niets aan het handje. Ik hoef niet heel erg lang te wachten voordat ik een reactie van hem krijg. Het is niet erg lang, maar genoeg om me een pasje achteruit te doen zetten. Onbewust hap ik een keer naar adem wanneer hij mijn naam uitspreekt. Mijn naam? Hoe weet hij mijn naam!? Ik houd mijn hoofd weer schuin en mijn vinger gaat weer al tikkend naar mijn lippen toe. Sorry, hebben we elkaar eerder ontmoet, meneer? Vraag ik hem dan vriendelijk, hoewel voorzichtig. Hoe raar dat hij mijn naam weet. Zolang ben ik nog niet terug hier op Star Academy en tot zover ben ik bijna niemand tegen gekomen die ik herken van vroeger. En hoewel de jongen voor m'n neus me bekend voor komt durf ik niet te zeggen dat ik hem mijn naam ooit verteld heb. Al gauw nader ik het pasje weer wat ik achteruit heb gezet, hoe onbeleefd om te schrikken van iemand die je geholpen heeft en je tot dusver weinig tot geen redenen heeft gegeven om bang te zijn van hem. Met een glimlach vraag ik hem vervolgens zachtjes, maar op vrolijke wijze: Dus je helpt graag mensen? Zonder ooit iets terug te vragen? Vraag ik dan plots. Stomme vraag van je Ew. Als hij nu ja zegt, wat ga je hem dan geven? Je hebt niets om weg te geven, buiten je woorden. Je herinnerd hem enkel aan het feit dat je bij hem in het krijgt staat en hij een beroep op je kunt doen wanneer hij dat wilt. Ugh, waarom denk ik ook nooit écht na voordat ik wat zeg, het enige wat je daarmee bereikt is jezelf voor schud zetten.

En voor schut zetten deed ik mezelf zeker. Maar niet door mijn vraag van zojuist, maar eerder door de gokjes van eerder. Een leraar lichtmagie? Laat me niet lachen Ew. Hoe finaal er naast kun je zitten? Werkelijk. Welke blinde idioot ziet nu niet wie dat is? De man die je in je vroegere jaren aanbeden hebt, hij was je idool en nu zit je hem hier uit te maken voor een of andere simpele leraar. Naja, schouders recht en hoofd omhoog en gewoon doen alsof je stom bent. Hoewel het stukje doen alsof hier misschien overbodig is bedenk ik me er bitter achter. Geen wonder dat hij mijn naam wist, hij behoort alles te weten, of in ieder geval veel. Hij is een van de wijzen, een echte heer waar het een eer is als je hem ontmoet, laat staan hij je van een stuk ijs red. Ik laat mijn hoofd ietsje zakken en begin zachtjes voor me uit te prevelen. S-sorry meneer, ik had geen idee wie ik voor me had. Sorry als ik u op een of andere manier beledigd heb en ik dank u nogmaals voor u hulp op het ijs, zonder u was ik misschien nu niet meer. Spreek ik zachtjes. Ik had hem zelfs zonder pardon aangeraakt besef ik me nu. Even kijk ik hulp zoekend naar de hemel, wensend dat die een bliksemschicht stuurde om me mee de grond in te boren voor een paar uur. Wanneer hij zijn capuchon af heeft is hij nog stralender als met. Veel light magicians hebben dit, een soort van glinster over hun gezicht heen, een gloed. Iets waarvoor ik stiekem altijd al knikkende knieën voor heb gehad. Met een onschuldige glimlach staar ik hem weer aan. Heer Eodan, het is echt een eer om u te ontmoeten, mijn naam is Eu....Ik stop halverwege dat woord, mezelf beseffend dat hij mijn naam en vast en zeker heel wat meer al weet van me. Dat weet je al. Spreek ik nu iets minder enthousiast als eerst. Hoe kan ik ook? Iedereen weet dat respect tonen naar de legendarische magiërs nummer een van je prioriteiten is en zo dus ook de mijne. Ik veeg weer een pluk roze haren uit mijn gezicht om hem nog een keer nauwkeurig in me op te nemen. Sneeuwwit haar en rode ogen, scherpe gezichts vormen en al met al een vrij warme indruk. Zijn knipoog is me overigens niet ontgaan en langzaam kruipt de roze gloed weer op mijn wangen terug. Charmeur dat het is bedenk ik me prikkelbaar. En hier dacht ik dat ik iemand gevonden had om mee te slapen vannacht. Om er voor te zorgen dat ik kón slapen vannacht. Gedachten zoals deze met de heer van het licht zijn overigens taboe. Ik kijk de man voor me weer aan, geen jongen, een man met zijn 217 jaar. Hij was al geboren toen mijn ouders nog niet eens bestonden. Met moeite weet ik mijn nieuwsgierigheid in te houden voor een paar minuten en nog een paar minuten tot dat er weer een grote glimlach op mijn lippen verschijnt en ik hem vragend aan kijk. 217 jaar!? Wat heb je al die tijd gedaan? vraag ik hem dan al gauw weer speels. Van het een op het andere moment veranderlijk zeggen mensen wel eens tegen me, en het is waar. Ik verander net als de wind, er is geen noord of zuid of west of oost voor mij, het is van alles een beetje. Sommige dokters zeiden dat ik bipolair was, tsh stelletje kwakzalvers. Dat betekent dat u .. ik begin met tellen maar geef het halverwege op. Heel wat jaren ouder bent als mij, eindig ik de zin dus maar, smalend van oor tot oor. Ik ren kort een rondje om hem heen, hoe vaak krijg je tenslotte de kans om hem te zien laat staan spreken?! Dan loop ik een stukje van hem af en staar ik even dromerig naar het ijs. Ik was je fan vroeger weet je dat? Vraag ik hem dan vrolijk glimlachend even een blik op hem werpend. Dat was tot dat mijn vader zei dat van iemand fan zijn nog niet hoeft te betekenen dat je zelf ook ooit wat word. Zeg ik vervolgens er achteraan, niet somber of het een of ander, nee.. Mijn vader heeft gelijk. Door je vast te houden aan andere betere mensen word je zelf nog geen beter persoon. Ik leg mijn hoofd weer even schuin en kijk dan even naar de omgeving. Maar.. wat doe je hier? Vraag ik hem al weer, mijn paars blauwe ogen nieuwsgierig in de zijne richtend. Een geluk bij een ongeluk zullen we maar zeggen?
Happy-Nervous-Happy-Ashamed-Respectful-Curious-Happy-Ecstatic lol
Hoop dat je er wat mee kunt, maar denk het wel.

Flutter while you can, sweet butterfly.

Everything fades away,.. in time. | Eodan Eodankader2

Ah, alweer een bewonderaarster. Nou ja, beter dan een Shadraan. Met bewonderaars kon je tenminste nog praten..Alhoewel je met Shadranen ook wel kon praten, maar minder goed. Vooral omdat hij de beschermheer van het licht was, hadden zo een beetje alle Shadranen standaard een hekel aan hem. Alhoewel hij 1 Shadraanse was tegen gekomen die geen hekel aan hem had. Sterker nog, zij was ook een bewonderaarster van hem. Nihil..nog steeds moest hij haar eens gaan opzoeken om te vragen waarom zij als Shadraan zijnde hem zo bijzonder vond. Eindelijk, iemand die uit zichzelf je tegen hem zei. Dat ge-u deed hem altijd zo oud voelen... Nou was hij dat ook wel, maar werd hij er graag niet aan herinnert. Met name omdat hij zich niet onnodige zorgen hoefde te maken om ouder te worden. Echter, bestond de kans wel dat hij vroeg of laat dood zal gaan. We gaan immers allemaal 1 keer dood. Hij moest daarom ook voor die tijd een opvolger/ster zien te vinden. Maar goed, dat kwam allemaal wel. Nu, het meisje zei nog iets. Really? Iemand waarvan je fan was kon je zelf nooit worden? Daar was hij het niet helemaal mee eens. Je weet maar nooit hoe je leven gaat verlopen. Misschien wordt je wel net als degene waar je fan van bent. "Oh, ik ben hier eigenlijk gekomen voor een pauze. Zeg maar gewoon Eodan of Eo trouwens." Hij glimlachte weer vriendelijk. De beschermheer van het licht had immers ook soms behoefte aan een pauze af en toe niet? Daar kwam bij, hij was veel liever buiten dan binnen aan zijn bureau, aan het werk. Hij had al zon drukke agenda tegenwoordig.. "En om even op die uitspraak van je vader terug te komen..Daar ben ik het niet helemaal mee eens weet je dat. Life is like a box is like a box of chocloates, you never know what you can get. Geloof mij, als je mij 100 jaar geleden had gevraagd of ik beschermheer van het licht wou worden, had ik vrijwel zeker nee gezegd. Echter, door bepaalde gebeurtenissen die ik niet ga noemen ben ik het uiteindelijk toch wel geworden. En ik ben er trots op." Bij de laatste zin keek hij naar het meer. Toen weer naar Eucharine. Hmmn..er was iets aan haar maar wat. Hij keek even indringend maar glimlachend naar Eucharine. Hij gebruikte nu de techniek van het aura lezen. Hij zag nu haar groenblauwige Woud en lucht aura om ieder lichaamsdeel van haar. Hij kon nu pas echt voelen hoe ze zich voelde op dat moment. Vereerd maar ook verrast. Echter, was er iets aan het aura rondom 1 van haar ogen. Eodan wist genoeg. Het aura rondom haar vervaagde weer. Ze was geen Siamees. 1 van haar ogen waren niet echt. "Mag ik trouwens zeggen dat je ontzettende mooie ogen hebt? Het staat je goed bij je roze haar"

Dear Eodan,

Mijn blauwe paarse ogen glijden weer langzaam over het ruwe ijs heen. Nauwkeurig neem ik elke bobbel en elke zwakke plek in me op. Terwijl mijn ogen druk bezig zijn met het analyseren van het ijs is mijn hoofd volledig ergens anders. Bij een jongen, een andere jongen als die nu bij me is. Een jongen die vroeger dag en nacht bij me was en die ik vroeger mijn vriendje durfde te noemen. Met mijn rug naar Eodan toe durf ik een deuk in mijn glimlach te laten zien, haast somber maar niet helemaal. Eodan zal wel behoorlijk begaafd zijn in het aura lezen en eigenlijk zou het me verbazen als hij mijn korte plotselinge stemmings wisseling niet zou opmerken. En dus duw ik mezelf weer terug naar de blije herinneringen en het hier en nu. De jongen die toen 24/7 bij me was zal overigens altijd ergens een plek in me hebben, en ergens betwijfel ik of ik ooit nog iemand zo kan vertrouwen en liefhebben zoals ik dat met hem gedaan heb. De glimlach kruipt weer langzaam mijn gezicht op wanneer ik aan zijn lachende gezicht denk. Ik merk dan pas op dat mijn ogen niet meer over het ijs heen bewegen maar vast genageld zijn aan het gezicht van Eodan. Ik spring weer tot leven en glimlach vrolijk naar hem, een vinger soepel om een pluk roze haren draaiend. Plots hoor ik zijn stem en ik luister naar het antwoord op mijn vraag. Ik knik vervolgens, een kort grinnikje mijn mond verlatend terwijl ik knik. Achja, iedereen is wel eens toe aan een pauze niet waar, Eo? Zeg ik dan speels, nadruk leggend op het stukje Eo. Hoeveel mensen zouden hem deze bijnaam mogen geven? Honderden duizenden of maar enkelingen? Ik bijt even op mijn onderlip, niet zeker wetend hoe trots of niet trots ik me moet voelen om zijn notie. Mijn ogen dwalen weer even af naar de sneeuwvlokken die langzaam naar beneden dwarrelen. Mijn gedachten zijn niet druk bezig met het bedenken van wát ik moet vragen maar eerder in welke volgorde en de hoeveelheid in een keer. Want eigenlijk ben ik heel erg nieuwsgierig naar zijn leven en naar wat hij allemaal heeft meegemaakt. Om hem dat nu zomaar even te vragen is een ander verhaal, raar eigenlijk voor mijn doen. Normaal gooi ik alles er uit wat ik denk en nieuwsgierig naar ben, als ze niet willen antwoorden dan doen ze het niet toch? Met die instelling kijk ik hem weer vol nieuwsgierigheid aan. Wat doe je nu zoal, dagelijks? Vraag ik hem glimlachend. Zit je veel in de papieren of doe je ook veel actieve dingen? Vraag ik hem meteen er achteraan, hem een indicatie gevend naar wat voor antwoord ik op zoek ben. Plots hoor ik hem terugkomen op mijn eerdere woorden over mijn vader. Ik haal mijn schouders op en staar hem ietwat onverschillig aan. Ik heb nooit echt veel waarde gehecht aan mijn vaders woorden, maar die woorden hebben me wel aan het denken en werken gezet. Dat wilt niet zeggen dat inderdaad alles mogelijk kan zijn.Zeg ik dan kort, mijn ogen van Eodan afhalend. Mijn glimlach lijkt voor een moment weg te ebben maar na een korte stilte weet deze toch stand te houden en draai ik mijn ogen weer nieuwsgierig naar hem toe. Ik houd mijn hoofd schuin en zeg dan al glimlachend: Ik denk niet eens dat ik het zou willen, zo veel macht als jij dat hebt, zo veel magie en zo veel verantwoordelijkheden. Ik haal mijn schouders op en schud dan mijn hoofd, voelt als een last. Een kooi.. Zeg ik dan eenvoudig en zonder echt na te denken hoewel ik de laatste woordjes prevel haast onverstaanbaar zelfs. Pas wanneer ik besef dat ik zijn positie een beetje door de drek ben aan het halen word ik lichtjes rood. S-sorry, ik wil je niet beledigen of het een of ander. Mijn gedachten zijn zo nu en dan gewoon wat .. uitgesproken. Besluit ik uiteindelijk, een onschuldige expressie op mijn gezicht plaatsend.

Na mijn iets onhandige keus van woorden durf ik hem voor een moment niet meer aan te kijken in die bloedrode ogen van hem. Wat zou ik ook nog moeten zeggen tegen hem? Als ik nog meer na denk over hem en zijn positie is het maar een kwestie van tijd voordat ik weer negatieve dingen ga spuiten. Hm, een beetje een negatieve van mij. Het feit dat ik niet altijd even goed na denk over de dingen die ik zeg en daarmee soms mensen kwets. Ik kan me voorstellen dat je trots bent op je positie overigens. Je hebt er vast en zeker hard voor gewerkt. Zeg ik dan iets minder enthousiast als voorheen en met een smalle glimlach op mijn lippen. Ik denk weer eventjes terug aan toen ik op het ijs lag en grimas dan lichtjes om de hele situatie. aah, ik besef me nu pas hoeveel geluk ik heb gehad dat er iemand in de buurt was om me te helpen. Zeg ik dan, mijn paars blauwe ogen in de zijne richtend. Dan komt het onderwerp van gesprek dat ik vrijwel altijd een keer moet doorstaan bij mensen die ik voor de eerste keer ontmoet. Ik kijk hem iets dankbaar aan en knik vervolgens. Dankje, prevel ik zachtjes. Vervolgens schraap ik zachtjes mijn keel en begin ik zelfverzekerd: Ik neem aan dat het geen zin heeft om te zeggen dat ik met deze ogen geboren ben? Vraag ik hem half mokkend. Ik zucht en draai mijn ogen naar het koude ijs. Laten we zeggen dat ik iemand heel wat verschuldigd ben. Een schuld die ik nooit meer kan terug betalen. Vertel ik hem dan makkelijk. Het maakt niet uit, het is gebeurd en om nog meer vervelende vragen uit de weg te gaan is het verstandiger om gewoon al de rode lijnen te vertellen en te hopen dat hij daar genoegen mee neemt. Ik richt mijn ogen weer in de zijne ditmaal iets intenser. En jou ogen? Vraag ik dan, een paar stappen dichterbij nemend, mijn gezicht iets naar hem toe leunend om ze beter te kunnen bekijken. Voor een kort moment voel ik zijn warme adem tegen mijn vrij koele huid aanbotsen. Iets wat me licht doet blozen waardoor ik al vlug weer terug leun. Volgens mij heb ik nog nooit iemand ontmoet met zo'n rode ogen als de jouwe. En dan vooral in combinatie met je sneeuwwitte haar. Zeg ik vervolgens glimlachend, mijn ogen op de zacht uitziende haren van Eo richtend. Een plotselinge drang om zijn haren door de war te halen nesteld zich in mijn lichaam, maar ik weet mijn iets tintelende handen er van te weerhouden. Je haalt niet zomaar de haren van de heer van het licht door elkaar, na-ah. Nu ik weer afstand van zijn warme lichaam en adem heb genomen merk ik eigenlijk pas hoe koud het is en daarnaast hoe koud ik het zelf eigenlijk wel niet heb. Ik begraaf mijn handen diep in mijn jaszakken en trek mijn schouders ietsje op hopend mijn hals zo een beetje warm te houden door middel van mijn jas. Mijn ogen glijden even over de kleding van Eo heen en ik kijk hem ietsje vragend aan. Heb jij het niet koud? Vraag ik dan zacht, mijn ogen voorzichtig weer de zijne aan rakend. Plots kom ik op een idee en voor een kort moment staar ik afwezig naar de lucht in de verte. Wow.. prevel ik langzaam starend naar de hemel waar absoluut niets te zien is. Kijk daar Eo, een dubbele regenboog! Spreek ik vol bewondering, mijn ogen voor een moment speels op hem richtend. Ik hoopte dat hij die kant op zou kijken. Ondertussen ben ik al snel door mijn knieën gegaan om een sneeuwbal bij elkaar te rapen. Mijn ogen staren hem speels aan terwijl ik in de aanslag sta om hem elk moment te belagen met een sneeuwbal. Incoming! Roep ik nog voordat ik mijn arm achteruit strek, richt en op hem af vuur. Een vrolijke giechel verlaat mijn lippen terwijl ik weer door mijn knieën ga om de volgende alweer klaar te maken. De winter mag koud zijn, maar het brengt ook positieven met zich mee bedenk ik me glimlachend, Eodan scherp in de gaten houdend.

Flutter while you can, sweet butterfly.

Eodan lachte na Eucharines antwoord. Om daarna weer aandachtig te luisteren naar haar vraag. "Ik heb het eigenlijk niet zo heel druk hoor. Buiten mijn normale taken, vind ik vaak wel tijd om een wandelingetje te maken, of een kleine vakantie te houden. Ik moet immers niet overwerkt raken niet?" Toen begon Eucharine over haar vader. Eodan zei hier zijn mening over. Nadat Eucharine uitgesproken was knikte Eodan even. ze was dus een rebel. Mooi. Daar je hield hij van. Mensen die zich niet laten zeggen hoe ze moeten leven. Gewoon tegen alles in gaan. Die mensen hadden de meeste kans om te slagen in deze wereld. Ah, ze had interesse in zijn leven. Dat was fijn om te weten. Dat niet alleen. Ze wou helemaal niet zoals hij worden. Eodan knikte begrijpend. Eigenlijk was het niet zo heel moeilijk om een legendarische magiër te zijn. Althans, dat vond Eodan. Je was je eigen baas, kon doen en laten wat je zelf wou, zolang je je maar wel aan je verplichtingen als LM zijnde hield. Oh nee, ze had hem niet beledigd hoor. Eodan schudde zijn hoofd, terwijl hij nog steeds glimlachde. "Oh nee nee, ik kan prima begrijpen dat je er zo over denkt. Ieder is vrij om zijn mening over iets te geven. Maar, ik kan je echter verzekeren dat het reuze meevalt wat betreft dat kooi ding." Hij gaf weer een knipoog. Ach jeetje. In haar gedachten kon hij zien dat zelf een beetje geschrokken was van haar keuze van woorden. Har voor gewerkt? En of hij er hard voor gewerkt heeft. Hij had zelfs een hele karakter verandering ondergaan. Het was ook gewoon stom toeval geweest dat hij überhaupt was uitgekozen om bij het geselecteerde groepje te mogen. En dan ook nog eens die lessen die continue uitvielen, omdat Luce op die momenten "betere dingen" te doen had, hoewel Eodan nog steeds ervan overtuigd was dat ze gewoon geen zin had op dat moment om hem les te geven. Met name omdat hij een man was, waren de lessen stug verlopen. Maar goed, de vervangende leraren waren wel altijd aardig geweest voor hem, en waren uiteindelijk onmisbaar geworden in zijn training. Zo had hij ook geleerd om dingen van andere mensen aan te nemen dan Luce. Oei. Ze vroeg naa zijn ogen. Een gevoelig onderwerp. Eo liet het echter van buiten niets merken. Hij glimlachte enkel, en sloot deze even en boog zijn hoofd toen. "Laten we zeggen dat het op hetzelfde neerkomt als jij." Eodan kon het zich nog altijd goed herinneren. Dat moment. Dat ene moment. Het moment dat Luce hem gered had van die ene instorting. Zijn rode ogen. Zijn straf. Om hem voor altijd te laten herinneren wat voor ene slecht persoon hij was geweest. Hij knikte nog even bevestigend na, en opende toen zijn ogen weer. "Maar mijn was vroeger blond wist je dat? Echter, door mijn langdurige gebruik van Lichtmagie, zijn deze in de loop van de jaren wit geworden." Dat was informatie die Eu weer wel mocht weten. Dat was niet zo heel erg als ze dat wist. Koud? Nu ze het zo zei..eigenlijk had hij het helemaal niet koud. Zijn gewaad was immers bedekt van binnen met goed isolerende wol, dat nog lekker zacht was ook. Eodan schudde nee. Een dubbele regenboog? Dat zal wel..als deze er was geweest, zou hij de kracht van het licht van deze wel gevoeld hebben. Toen had hij haar plannetje door. Ach, hij besloot gewoon mee te spelen, en te kijken naar de richting die ze opkeek. Ja hoor, daar kwam er een koude sneeuwbal tegen hem aan. Hij glimlachte eventjes, en keek toen naar Eu, terwijl deze weer een volgende sneeuwbal aan het klaarmaken was. "Weet je zeker dat je het wil aangaan.." zei hij uitdagend. Hij glimlachte, en bukte om ook een goede sneeuwbal te kneden. Toen gooide hij deze richting Eu. Daarna ging hij snel achter de dichtstbijzijnde boom, om een eventuele tweede sneeuwbal makkelijker te kunnen ontwijken.

PROFILE MAGICIAN

» Time to Introduce [&Eodan]
» The time to repair the roof is when the sun is shining [Eodan]
» As the day fades away
» When memories fades away - open
» Not like a bird. [&EODAN]

Everything fades away,.. in time. | Eodan

Everything fades away,.. in time. | Eodan

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen