Queralena wandelde rustig door de gangen die op dit moment verlaten waren, maar die over enkele minuten vol zouden stromen met kinderen op weg naar hun eerste les van de dag. Af en toe voelde Queralena al een aanwezigheid die op weg schoot naar een klas, met de bedoeling de docent al wat te vragen voordat de werkelijke les begon, maar voor de rest was het rustig tijdens haar wandeling. De lucht in de gangen werd verfrist door de deuren die open stonden, zelfs nu in de winter stonden de deuren wagenwijd open om frisse lucht binnen te laten. Met een onderdrukte rilling trok Queralena haar mantel wat dichter om haar heen. Het was buiten nog steeds aan het vriezen. Buiten was de zon nog haast niet te zien en anders werd het verborgen door het wolkendek dat zich had opgestapeld in de nacht. Een schemerige dag. Perfect. Sneeuw lag er niet, al was het te verwachten in de komende dagen en Queralena maakte er gebruik van door over het gras te lopen in plaats van over de paden die waren aangelegd. Een wandeling vroeg in de ochtend was toch heerlijk om je geheel te verfrissen. Queralena vond van wel. Onbewust liep ze naar het meer dat in deze tijd van het jaar geheel bevroren was en stond een tijdje stil om gewoon er naar te kunnen kijken. Waarschijnlijk was het al wel mogelijk om erop te kunnen schaatsen. Het had voldoende gevroren de afgelopen tijd. Queralena wist niet hoe lang ze stil had gestaan, zichzelf dingen afvragend over de kwaliteit van het ijs en of ze het zou wagen om een proefrit te maken. Schaatsen was een populair tijdverdrijf en het was niet dat Queralena veel dingen op haar te wachten had liggen. En de dingen die op haar lagen te wachten konden wel wachten anders waren ze al behandeld. Ze moest toch iets te doen hebben in de lange middagen nadat ze had geslapen? Inderdaad. Maar een nieuwe aanwezigheid en het geluid van voetstappen maakten haar wakker uit haar gedachten. Ze had meteen door dat de persoon niet aan het opletten was en geïnteresseerd maakte ze haar weg naar hem toe. Uiteindelijk stond ze naast hem en keek hem aan. De man had de meest blauwe ogen die ze ooit had gezien en gecombineerd met het blonde haar had ze het vermoeden dat hij van een van de lichte planeten kwam. Als ze zijn energie aanvoelde dan klopte dat inderdaad. Nu Queralena zich erop concentreerde kon ze duidelijk voelen dat de man zowel krachten van Gren als van Puffoon bevatte. Hij maakte het haar veel te gemakkelijk door zelf verdwaald te zijn in zijn gedachten. Toch kon ze het niet laten en zette een lichte glimlach op. Misschien kon ze erachter komen wat er aan de hand was met deze jongeman. Je wist nooit waar je het voor kon gebruiken op een later tijdstip. Lichte glimlach, check. Bezorgde blik, check. ‘Gaat het wel?’ Hij reageerde niet. Dan nog maar een stapje verder. Kalm legde ze haar hand op de man zijn schouders en trok hem heel lichtjes haar kant op voordat ze haar vraag herhaalde. ‘Je zag er zo verlaten uit. Is er iets aan de hand?’ Haar 150 jaren lange training in de toneelwereld zou zijn vruchten afwerpen.