De druk lag haar wat te hoog dus was ze maar naar een plek gegaan waarvan ze zeker was dat niemand haar er kon vinden. Namelijk de kerkers. Het was een plek waar niemand kwam en ze dus ongestoord alleen kon zijn met haar gedachten. Hier zou ze even op adem kunnen komen en de nieuwe informatie absorberen, zoals een kletsnatte spons die toch maar besluit een poging te doen nog meer water te absorberen. Opeens leek het zo moeilijk om te wandelen, om de ene voet voor de andere te zetten en dat steeds te herhalen. Ze herinnerde zich weer de onafgemaakte brief voor Saturi waar ze haar excuses in aanbood. Over dat ze hem zo had moeten zien, als een monster, in haar demonenvorm. Ze sloot haar ogen en gleed met haar vingers over de bakstenen die klammig waren van het vocht. Alles begon stilaan op zijn plaats te vallen. De reden waarom iedereen in het dorp een hekel aan haar had, waarom ze haar een monster noemden en toch diep vanbinnen angst voor haar hadden. Angst voor het onbekende. Het deed haar herinneren waarom ze die ene keer bij Master Garu was, dat hij de demoon verzegelde en ze eigenlijk helemaal niet flauwgevallen was. Wat zou ze moeten doen? Eén ding wist ze zeker, niemand mocht het weten. Stel je voor wat ze dan met haar zouden doen. Ze zouden de demoon uit haar lijf kunnen rukken en dan zou ze dood kunnen gaan. Of ze konden het ultieme wapen van haar maken dat dorpen en steden verwoestte. Waarom moest het toch bij haar gebeurt zijn? Het was een vraag die dag en nacht door haar hoofd spookte en haar uren lang wakker hield. “Het is niet jou schuld.” Hoorde ze een onbekende, maar toch bekende stem haar vertellen. Ze schrok en keek met opengesperde ogen rond. Niemand. De stem moest even lachen, maar begon vervolgens weer te spreken. “Je kan me niet zien, ik ben de demoon binnen in je. Of beter gezegd…” De zware stem hield even een pauze. “Ik ben jou.” De wereld om haar heen leek te tollen. Het leek alsof alles door draaide zoals gewoonlijk en zei stil stond. Ademen leek opeens iets te zijn waar ze nog nooit van gehoord had, iets dat ze nog nooit gedaan had. De lucht leek opeens veel ijler en zwaarder. Wat als er toevallig iemand was en hem hoorde? “Niemand kan me horen, behalve jij.” Kon hij haar gedachten lezen? “Ik heb je je helen leven gevolgd en ken je als geen ander je kent. De reden waarom alleen jij me kan horen is omdat ik contact met je maak via onze gedachten.” Vervolgde de stem. Het liefst zou ze nu willen schreeuwen en weg rennen, maar ze kon niets doen. Ze was helemaal verstijfd en staarde met wijd opengesperde ogen voor zich uit. “Lune, ik kan je enorm veel kracht geven, ik kan je wraak alten nemen. Ik kan hen tien keer zo hard laten lijden als jij geleden hebt.” De stem klonk zo aardig en alles behalve dan die van een demoon, behalve dan dat de stem erg zwaar en laag was. Maar er leek emotie in vermengd te zijn, begrip en pijn. Maar ze had niet door dat de demoon gewoon maar een simpel trucje met haar geest speelde. Ze was niet zo zeker, ze zou het hen graag betaalt zetten, maar het was fout… O zo fout. “Er is hier iemand, doe alsof er niets gebeurd is. Later praten we verder.” Ze knikte, hoewel ze wist dat het niet veel uit zou maken en ondertussen probeerde ze te vergeten wat er net gebeurt was.

Met zelfverzekerde stappen wandelde ze verder door de gang, ze had haar masker al opgezet. Haar gezicht stond verveeld en vertoonde niet veel emotie. Hoewel je de shock nog lichtjes in haar ogen zag. De laatste tijd gebeurde er vreemde dingen, het was allemaal begonnen sinds ze op deze school zat. Opeens werd ze zich bewust van andere voetstappen, licht en nauwelijks hoorbaar. Maar ze kon het horen en hoewel ze hem hoorde aankomen, schrok ze nog van zijn stem. Ze bleef verstijfd staan. Nee, ze mocht zich niet verdacht gedragen. Haar spieren ontspanden zich weer en ze draaide zich om. Daar stond hij dan, de jongen waar ze o zo smoor verliefd op was. Hij gaf haar het gevoel dat ze iemand was en bezorgde haar dat warme gevoel vanbinnen. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. “Wel hallo, nooit gedacht dat ik jou hier zou tegenkomen.” Haar stem trilde in het begin nog lichtjes, maar hoe meer ze in haar zin vorderde, hoe vaster haar stem werd. Hij mocht het niet weten en zou het ook niet te weten komen. Althans, nog niet. Als de tijd rijp was en ze er zelf wat meer over wist, zou ze het hem vertellen. Ja, binnenkort zou ze het hem zeggen, zodat ze hem niet zo zou verwonden zoals ze bij Saturi gedaan had. Met helder blauwe ogen keek ze hem aan. Opeens bedacht ze zich dat haar haar ondertussen wit geworden was en even vroeg ze zich af wat hij er van zou vinden.

~Only Sasuke please

Ze schrok eerst even toen ze zijn rode ogen zag. Moest die kerel dat echt steeds doen? Het was soms echt zo verschietachtig. Ze toverde een glimlachje op haar gezicht. “Wel hallo, nooit gedacht dat ik jou hier zou tegenkomen.” Ze moest zichzelf onderdrukken om haar wenkbrauw op te trekken. Hij had op deze tijd van het jaar een short aan? Een beetje vreemd, maar oké, het maakte haar niet veel uit hoe hij erbij liep. Het belangrijkste was het gevoel dat hij haar gaf. “Hallo schat” Ze hield zo ontzettend veel van hem. Ookal kende ze hem nog niet zo lang, ze zou zelfs haar leven voor hem opofferen. Hij was zo lief, of toch tegen haar en ze hield er van als hij zijn volmaakte lippen tegen de hare drukte. “Wat is er met je haar gebeurt trouwens? Het is zo… pigmentloos..” Daarna drukte hij zijn lippen op de hare, zijn volmaakte lippen. Hij gaf haar een gevoel waar ze bijna aan verslaafd was geraakt, het gevoel dat er iemand was die om haar gaf. “Ik weet het niet precies, het is gewoon verkleurt… Maar aangezien ik al lang last heb van pigmentverlies, verbaasd het me niets.” Zei ze met een glimlach. Wat er daarna gebeurde, kon ze niet echt plaatsen. Ze hoorde een vreemd geluid dat ze ergens van kende, het was iets wat ze vaak hoorde maar niet meteen kon thuis brengen. Het leek wel bijna op iemand die aan het rennen was, maar daar voor waren het teveel stappen. Ze fronste haar voorhoofd en toen drong het tot haar door wat het was, maar het was te laat. Net toen ze zich omdraaide, werd ze omver gesprongen door haar hond Broccoli die vervolgens haar gezicht onder kwijlde. Dit kon je niet menen, toch niet voor de ogen van Sasuke. Met een zachte grom duwde ze Broccoli van haar af. “Broccoli jij kleine…” Vloekte ze binnensmonds terwijl ze krampachtig recht stond. Haar hoofd bonkte als een klokkentoren en ze vermoedde dat ze de muur geraakt had. Ze wierp Broccoli een kwade blik toe die onschuldig kwispelde. Maar daarna kreeg de hond Sasuke in het oog. Oh nee, dit kon niets goeds betekenen. Maar net voor ze kon ingrijpen, sprong Broccoli Sasuke al omver. Dit ging gewoon te ver. “BROCCOLI!” Riep ze dreigend net voor hij Sasuke kon onderkwijlen. Broccoli kwispelde en wilde maar niet van Sasuke af. Geërgerd ging Lune naar de hond toe en trok hem van Sasuke af, de halsband liet ze niet los om te voorkomen dat hij opnieuw iemand zou gaan omver springen. “Euhm… Sorry voor de hond, hij is nogal hyperactief en enthousiast..” Ze schaamde zich lichtjes en keek naar de grond terwijl ze haar vingers nog strakker om de halsband klemde. Ze begreep die hond echt niet en vroeg zich af wat er in zijn hoofd om ging. “Eigenlijk is hij van mijn grootmoeder maar hij is me op de één of andere manier gevolgd dus ik ben niet verantwoordelijk voor zijn gedrag, ik probeer hem wel wat beter op te voeden maar het helpt niet veel.” De hond keek kwispelend naar Lune en Lune wierp hem een boze blik terug. Waarom moest die hond net komen wanneer ze alleen was met Sasuke. Waarom net op deze plek waar niemand hen zou kunnen storen. Soms kon ze die hond zijn nek wel omwringen van frustratie.

Broccoli (de hond):
Als een panter in de nacht sloop hij Lune achterna. Hij was stiekem weggeglipt uit de kamer en had haar geur gevolgd. Uiteindelijk zag hij dat ze in de kerkers was, wat deed ze op een plek zoals deze? Er zouden enge mannen kunnen opdoemen. Maar ach, hij was er om haar te beschermen. Niemand zou aan haar komen, ze was van hem en enkel van hem, hij zou haar met niemand delen. Hij volgde haar een tijdje van op een afstandje en speurde de omgeving af op gevaar. Een onbekende geur drong zijn neus binnen en hij zag een jongen verschijnen. Hij had zwart haar en rode ogen. Wie was hij? Hij ontblootte zijn tanden, maar toen hij zag dat Lune hem vriendelijk begroette, ontspande hij weer. Het was dus een vriend, oké. Zolang hij maar van haar af bleef, ze was van hem. Toen hij zag dat hij zijn lippen op de hare drukte, ging de alarmbel in zijn hoofd rinkelen. Mensen noemden het zoenen, een vreemd ding, maar hij wist wel wat het betekende. Ze hielden van elkaar en dat mocht niet. Lune was voor hem voorbestemd en niet voor die vreemde gozer daar. Hij liep op Lune af en duwde haar om om vervolgens haar gezicht onder te likken. Waarom begreep ze dan toch niet dat hij van haar hield? Dat ze voor elkaar gemaakt waren? Maar ze was blijkbaar niet echt blij en duwde hem van haar af. Hij zette zijn onschuldige puppyoogjes op en kwispelde blij. Hmmm, misschien moest hij die gast even lastig vallen. Ja, dat was een goed plan. Hij sprong de jongen omver, maar net toen hij zijn gezicht wilde onder kwijlen, hield Lune hem tegen. O kom op, hij moest toch aardig zijn dus waarom mocht dit niet? Aangezien Lune zijn gelaat niet zou kunnen zien, veranderde hij van gezichtsuitdrukking en keek hem verachtend aan, met zijn tanden net niet ontbloot. Toen ze Lune’s vingers achter zijn halsband voelde, begon hij weer te kwispelen en keek weer normaal. Aangezien het Lune was die hem wegsleurde, liet hij haar gewoon doen. Hij hield er van als zij hem aandacht gaf.

Toen ze Broccoli van Sasuke weggetrokken had van Sasuke, hoorde ze een klein gepiep dat uit de buurt van Sasuke kwam. Sasuke bukte zich en nam het diertje op. “Hey kleintje, heb je honger,” Het was vreemd om Sasuke zo aardig zien te doen, vooral tegen schattige dingen. Hij nam een zakje met stukjes groenten uit zijn tas en gaf deze aan het kleine ding. “Alstjeblieft kleintje.” Automatisch verscheen er een kleine glimlach op haar gezicht. Ze had nooit verwacht van iemand zoals hem om lief te zijn tegen zoiets kleins en schattigs. Zelf hield ze niet zo van schattigheid en fluffigheid. “Dit is mijn springhaas Jumpy, ik heb hem nog maar recent, maar het diertje keek zo lief naar me in de winkel dat ik hem gewoon kocht. Ik kon het niet laten.” Springhaas? Nog nooit van gehoord en nooit gedacht dat het bestond. Ze merkte dat zijn blik naar Broccoli ging. Die stomme hond… In het begin had ze geprobeerd hem weg te krijgen, maar op de één of andere manier kwam hij steeds naar haar terug, het was een boemeranghond. “Eigenlijk is hij van mijn grootmoeder maar hij is me op de één of andere manier gevolgd dus ik ben niet verantwoordelijk voor zijn gedrag, ik probeer hem wel wat beter op te voeden maar het helpt niet veel.” Sasuke stak zijn tong naar Broccoli uit. Voor ze het zelf door had, trok ze een wenkbrauw op. Waar sloeg dat nu op? Daarna kwam hij vlak voor haar staan en zette het fluffige springeding weer op de grond. Waarom hij het deed wist ze niet maar hij kuste haar en drukte haar dicht tegen hem aan. Niet dat ze het erg vond, helemaal niet. Broccoli gromde nauwelijks hoorbaar en onbewust verzwakte Lune’s greep rond de halsband. Broccoli kwam met gemak los en duwde Sasuke van Lune weg en ging daarna grommend voor haar staan. Lune’s wangen kleurde rood van schaamte. Wat had dat beest toch? Geërgerd keek ze even rond en zag dat er een cel open stond. Nu had ze er gewoon genoeg van. Binnensmonds vloekend nam ze Broccoli bij de halsband en sleurde hem de cel in. Vervolgens sloot ze de deur en gebruikte wat luchtmagie om de deur op slot te doen. “Irritante hond…” Mompelde ze nog. Daarna ging ze weer naar Sasuke. “Sorry daar voor, ik weet niet wat hij had. Normaal doet hij zo niet tegen andere mensen.” Ze zuchtte even. Haar hoofd bonsde nog steeds van de klap tegen de grond. Ze ging zo dicht bij staan dat hun lippen nog maar enkele centimeters van elkaar verwijderd waren. Haar slanke vingers gleden zachtjes over zijn kaak. “Neem het hem niet kwalijk, hij is gewoon nogal gehecht aan mij en waarschijnlijk snapt hij niets van wat wij mensen doen.” Ze kuste hem zacht en teder. Het voelde zo goed om bij hem in de buurt te zijn. Dan leek het wel alsof de rest op aarde er niet meer toe deed, alsof de tijd stil stond. Hij betekende zowat alles voor haar, zonder hem zou ze niet weten wat ze moest doen.

Met een ruwe beweging propte ze Broccoli in de cel en maakte daarna gebruik van luchtmagie om het slot vast te draaien. Daar had ze dan alleszins geen last meer van. Wat had hij toch? En waarom nu? “Irritante hond…” Mompelde ze nog binnensmonds. Met een zucht ging ze weer naar Sasuke toe. . “Sorry daar voor, ik weet niet wat hij had. Normaal doet hij zo niet tegen andere mensen.” Haar hoofd bonsde nog steeds verschrikkelijk door Broccoli die haar tegen de muur geduwd had. Die hond gedroeg zich echt vreemd de laatste tijd. Ze ging vlak voor Sasuke staan, zo dichtbij dat hun lippen nog maar enkele centimeters van elkaar verwijderd waren. Haar ijsblauwe kijkers keken recht in de zijne. Hij schudde zijn hoofd. “Het is oké” Met haar slanke vingers streelde ze hem zachtjes over zijn kaaklijn. Toen hij zijn ogen sloot, kon ze een kleine glimlach niet verbergen. “Neem het hem niet kwalijk, hij is gewoon nogal gehecht aan mij en waarschijnlijk snapt hij niets van wat wij mensen doen.” Daarna kuste ze hem zacht en teder. Ze hield zielsveel van hem, ze zou alles voor hem doen, werkelijk alles. Hij duwde haar zachtjes tegen de muur en kuste haar dan wat heftiger dan normaal. “Ik vond je al een tijdje leuk, maar had het lef het niet om het te zeggen.” Zei hij zachtjes tussen een van de kusjes door. Een kleine glimlach verscheen om haar lippen. “Ik hield al van je de eerste keer toen ik je zag, maar ik had nooit van iemand zoals jij verwacht dat je gevoelens voor me zou hebben.” Ze kuste hem heftig terug terwijl ze met haar ene hand door zijn haar woelde en haar andere hand op zijn kaak liet rusten. Hij was zo perfect, zijn haar, zijn lippen, zijn huid zelfs zijn ogen waren prachtig ookal was die sharingan best verschietachtig. Ze maakte haar lippen los van de zijne. Haar lippen had ze tot een klein, subtiel glimlachje gevormd en ondertussen bestudeerde ze de structuur van zijn ogen. Met haar hand die nog steeds in zijn haar stak, gleed ze door naar zijn hals en liet haar hand daar rusten. Voor het eerst had ze zich zo gelukkig en zorgeloos gevoeld. Binnenkort moest ze nog naar een afkickcentrum, hij was wel bijna te vergelijken met een drug. Ze kon niet zonder hem. In de cel naast hun hoorde ze een zacht gejank, maar daar besteedde ze geen aandacht aan. Het enige waar ze nu oog voor had, was Sasuke.

-sorry voor kortheid-