Back to school but cannot sleep. ~OPEN

Na een heerlijke vakantie was ze bruin terug gekomen en nu staarde ze naar zichzelf in de spiegel. Had ze ooit kunnen verwachten dat een vakantie op Razen zo geweldig kon zijn? Natuurlijk waren er enkele minpuntjes geweest, maar Grey had die erger gevonden dan zij en ze kon niet geloven dat twee weken zo snel voorbij waren gegaan. Het klopt wat ze zeiden over als je met de juiste mensen bent de tijd altijd snel gaat. Haar vrienden hier op SSA zouden haar nooit herkennen behalve aan haar karakteristieke witte haar en paarse ogen. Voor de rest zag ze er niet normaal of bleekjes uit, maar werkelijk waar volop gebruind. Het was ook niet moeilijk om op Razen bruin te worden en ze waren vaak genoeg in de natuur geweest waar ze enkel shorts en een hemdje droeg. Anders zou ze te veel moeite moeten doen om haar magie te gebruiken om het koel te houden en dat was het gewoon niet waard geweest. Ze liep terug naar haar kamer en ging zitten op het bed. Ze had nog helemaal geen zin om te gaan slapen en wilde weg uit deze ruimte. Gelukkig was dat zo geregeld en al snel liep ze via de trappen naar beneden, oppassend dat ze niemand tegenkwam die haar terug kon sturen aangezien het na middernacht was. Haar voeten voelden de koele vochtige aarde en ze kon zich niet langer beheersen. Romance riep haar innerlijke magie op en voelde het licht dat in haar begon te schijnen. Enkele seconden later zag ze alles vanaf de lage grond en was ze veranderd in het witte poolvosje. Het wit waarschijnlijk vanwege haar haren, maar haar oogjes hadden wel een ijsblauwe kleur gekregen dus niemand zou verder de link kunnen leggen tussen de poolvos en haar zelf. Haar pootjes brachten haar nu langs het stille meer naar het duistere bos, welke ze zou moeten doorkruisen om bij de ruïnes uit te kunnen komen en zonder vele zorgen stapte ze rond in het bos. Het bos zag er lang niet zo donker en onheilspellend uit als je op dit niveau was en onbevreesd ging ze door totdat haar oortjes een beweging opmerkten en ze bleef stil staan, onderzoekend naar waar het geluid precies vandaan was gekomen en wat de juiste reactie zou zijn, vluchten of niet?

Lola zette zich recht op haar bed. Ze kon niet slapen. Ze stapte traag naar de badkamer en keek in de spiegel. Haar roze haren waren warrig en haar hazelnootbruine ogen stonden opgewekt. Ze kon hier niet blijven, ze kon toch moeilijk de volledige nacht wakker in haar bed liggen en pas slapen als het licht doorbrak? Ze nam snel wat koffie om wakker te blijven voor de nacht, want ze ging weg, en het kon haar niet schelen waar haar benen haar heen namen.
Na even liep Lola in een volledig zwarte outfit om niet op te vallen. Niemand moest haar zien nu, het was al erg laat. Als een leerkracht haar nu zou zien, zou ze dik in de problemen zitten, en als een leerling haar zou zien, zou ze zeker niet het juiste voorbeeld geven en zou niemand om middernacht nog in zijn bed zitten. En dat was niet echt de bedoeling, want regels moesten natuurlijk nageleefd worden en als Lola, de stagiaire, het voorbeeld zou geven, zou iedereen het doen. Want zo ging dat nu eenmaal, als de een iets deed wat niet mocht, dan deed iedereen dat na.
Ze duwde de gedachte even opzij en liep door het donker tastend verder, tot ze met haar handen tegen iets hards botste. Ze wreef er even over om te kijken wat het was. Na even had ze door dat het een boom was. Haar voeten hadden haar dus naar het duistere bos gebracht. Ze nam haar gsm uit haar broekzak en keek hoe laat het was. 13 over 12. Had ze maar een zaklamp meegenomen, want haar mobiel zorgde voor weinig licht. Toch verlichtte ze er de weg mee, al hielp het niet echt. Om de 30 seconden moest ze weer op de ontgrendeltoets drukken, omdat haar scherm maar 30 seconden aan bleef.
Ze liep een eindje verder, toen ze plots een geluid hoorde niet ver van haar. Ze kneep haar ogen tot dunne spleetjes en leek een witte vlek te herkennen niet zo ver van haar. Ze stapte voorzichtig dichter. Het diertje bleef stilstaan. Lola bukte zich om te kijken wat het was. Tot haar verbazing ontdekte ze een zacht wit poolvosje. Wat deed die hier nou? Ze had nog nooit een poolvos in een bos gezien, tot nu toe. "Hé, lieverd, wat doe jij hier nou?" fluisterde ze tegen het kleine beestje, al wist ze dat het niet ging antwoorden.

[Niet te kort?]

Romance was in haar dierlijke vorm toen ze een beweging opmerkte die dicht bij haar in de buurt was. Ze bleef stil staan zodat ze kon kijken waar het precies vandaan kwam en wat het betekende. Zou het iets zijn waarvoor ze moest maken dat ze wegkwam zoals een van de dieren die hier in het bos huisden of was het misschien een Shadraan die zijn magie op haar zou willen uitoefenen? Natuurlijk kon het ook iets onschuldigs zijn, maar dit bos was niet voor niets duister genoemd en voorzichtig moest je altijd blijven. Een eindje verderop zag ze hoe een lampje uit en aan ging en nu liep ze, nieuwsgierig als ze was, naar de lichtbron toe. De persoon van de lichtbron had haar door en gauw bleef ze stilstaan om te kijken naar de vrouw die dichterbij kwam. De mens bewoog zich naar haar toe alsof ze anders niet kon zien wat ze was voordat ze begon te spreken. Langzaam ging haar kopje schuin hangen alsof ze bedenkelijk naar haar keek. Had ze dan niet door dat ze niet kon praten? Of was ze iemand die met dieren kon praten via een ingenieus systeem? Besluitend dat de mens niet gevaarlijk voor haar zou zijn, kwam ze dichterbij, schoot vervolgens door haar benen door en liep verder. Even bleef ze staan om te kijken of de vrouw met het roze haar haar volgde en “blafte” om de weg te wijzen. Een paar meters verder was een gevallen boom en daar sprong Romance op en ging zitten, wachtend op de vrouw.

-Nee hoor. Ik moet nog even inkomen in Romance als dier. ):

Het poolvosje kwam dichterbij Lola. Lola glimlachte lief naar het beestje, al ging het niet terug lachen of zo. Het schoot door haar venen en blafte om haar de weg te wijzen. Lola volgde haar, voorzichtig stappend door het bos. Enkele meters verder stopte het poolvosje bij een gevallen boom. Het sprong erop, dus Lola volgde het maar. Ze schoof wat heen en weer met haar voeten. Wat moest je doen als je met een poolvosje op een boomstam zat?
Toen bedacht ze zich iets: was het diertje wel een echte poolvos? Was het het geen leerling onder zijn dierlijke vorm? Zelf was zij een muis, niet echt zo een fantastische dierlijke vorm, maar wel grappig. De wereld leek zo groot als zij zo een klein diertje was. Ze kon ook naar plaatsen gaan waar ze als mens niet heen kon, bijvoorbeeld als ze ergens onderdoor wou kon dat niet als mens, dus dan kon ze een muis worden, eronderdoor gaan en verder lopen.
Ze keek even naar het kleine beestje. Het was wel schattig. Zou ze het aaien? Oh, god, nee, het was misschien een leerling, dan zat ze even gezellig een leerling te aaien. Ze moest er niet aan denken wat er dan zou gebeuren. Ze lachte even in zichzelf. Ze vond het wel grappig, ze zat hier samen met een poolvos in een donker bos, midden in de nacht, niks te doen.

[Het heeft heel lang geduurd, maar hier ben ik weer]

PROFILE MAGICIAN

» So this is where the creepy creatures sleep? (open)
» Back again -open-
» Guess Who's back [Open]
» [Open] This boy is back and he is looking for trouble!
» Back in town // Open

Back to school but cannot sleep. ~OPEN

Back to school but cannot sleep. ~OPEN

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen