Kana had al een tijdje niet meer van Flavio gehoord, maar misschien deed hij dat gewoon om hem op de proef te stellen. Zijn hoofd barstte haast van de gedachten aan het feit dat hij die jongeman zo miste. Een zucht verliet zijn mond terwijl hij langzaamaan uit bed kroop en even over zijn knorrende maag wreef. Hij had honger, maar toch hield hij het op een boterham met kaas. Choco werd na een tijdje ook wakker en Kana gaf hem een stukje kaas, wat normaal niet van zijn normale doen was. Hij voelde zich niet al te goed, al dat gemis ook, wat was het toch lekker vervelend. Vandaag zou hij zijn haar platter laten staan dan anders, wat ook niet van zijn gewoonte was, maar misschien zou hem dat vandaag wel het leukste staan. Op toch een zeer langzame manier liep hij naar zijn badkamer en begon hij zijn haar goed te leggen zoals hij het wilde vandaag, niet al te piekerig. Nog eens bekeek hij zichzelf, dit zag er bovenal toch niet al te slecht uit, misschien zou hij dit wel vaker doen, al betwijfelde hij dat feit wel. Vandaag was gewoon een dag voor aanpassingen. Nadat hij alles wat hij moest doen in de badkamer had gedaan liep hij weer naar Choco en keek hij het diertje aan, dat zijn baasje vragend aankeek. Hij wist meteen als er wat aan de hand was, dat was het leukste aan Choco “Ik mis Flavio gewoon, dat is alles.” Choco keek kort eventjes boos naar zijn baasje, maar knikte dan even met een terug ontspannen blik. Kana pakte Choco op en keek naar hem. “Wat dacht je ervan om eens naar de gymzaal te gaan? Dat zal je vast goeddoen. Choco piepte natuurlijk vrolijk naar hem en Kana kon toch eindelijk weer glimlachen, vandaag zou hij vast weer gaan lopen, maar dan alleen binnen sinds Choco het te koud vond buiten. Natuurlijk ging zijn huisdiertje boven alles, dat was nu eenmaal Kana, hij hield te veel van zijn huisdier om het te laten lijden in deze kou.
Het was stil in de gangen, de meeste kinderen hadden nu les, dus dit ging allemaal goed vlot gaan. Dus hij was veel sneller bij zijn gymzaal dan dat hij dat verwacht. Nu liep hij weer rond in een comfortabele sportbroek, shirt en sportschoenen. Zijn alledaagse kleding kon je dit noemen, in zijn legerdienst droeg hij andere kleding, maar die zaten mooi in zijn kast als herinnering aan die fijne jaren. Langzaam wandelde hij de gymzaal binnen en keek hij even rond, het was hier een puinhoop, maar met een simpele knip in zijn vinger ruimde hij alles op door middel van een klein vlaagje windmagie dat hij bezat. Wat was dat toch altijd handig geweest. Met een tevreden glimlach keek hij naar de opgeruimde ruimte en rekte hij zich uit. Misschien kon hij vandaag gewoon wat dansen, daar had hij vandaag het meeste zin in eigenlijk. Dus hij nam de cd-speler en hij zette het eerste beste nummer op en begon gewoon met gesloten ogen te dansen. Choco sprong van zijn schouder af en zweefde naar de cd-speler waar het dier dan op ging zitten. Alleen Kana lette er niet echt op, hij was gewoon bezig met dansen tot hij het gekraak van de deur van de gymzaal. Hij stopte en draaide zich maar pas om toen hij wat hoorde, een stem en gekuch. ‘Hallo?’ vroeg een meisjesstem en hij wandelde richting het meisje dat in de deuropening stond. “Goedemorgend” zei hij met een glimlach terwijl Choco de muziek liet stoppen. Hij keek met een vriendelijke glimlach naar het meisje dat blijkbaar heel nerveus was. “Kom maar verder” zei hij terwijl hij het meisje binnen wenkte en op een van de bankjes ging zitten die tegen de muur stonden. “Wat brengt jouw hier?” vroeg hij met een glimlach terwijl Choco naar hem toe trippelde en zich al snel een plekje had toegeëigend op Kana’s schouder. Met een nieuwsgierige blik keken zowel Choco als Kana naar het meisje.

Sporten was een soort van passie geworden, iets waar hij alle tijd voor wilde vrij maken. Daarom was Kana sportleerkracht geworden, om ook welke student dan ook ervoor warm te maken. Ziek of niet ziek, lui of niet lui, gezet of juist graatmager. Iedereen moest bewegen, dat maakte je ook gezonder en deed je langer leven, maar ach, Kana’s logica klopte ook niet altijd. Misschien was dat ook het beste, want als je te veel je gelijk kreeg, dan kreeg je automatisch een groot ego,wat nu niet echt de bedoeling was. Een ego hebben is normaal, maar een te groot was ook niet gezond want dat kon leiden tot grootheidswaanzin en stiekem wist hij vanbinnen dat hij helemaal geen ego had, dat hij een onzeker kind was dat niet wist waar hij met zijn emoties moest blijven. Het was zeer lastig kon je het noemen, maar voor Kana was het perfect normaal om onzeker te zijn. Maar dat nam niet weg dat hij soms kon laten uitschijnen dat hij een groot ego had. Kana was bezig met het opruimen van de gymzaal, dat was toch het minste wat hij kon doen op dit moment, de leerlingen hadden er een zooitje van gemaakt en nu moest hij dit alles opruimen. Sinds hij geen astma meer had, ging alles veel vlotter en was alles sneller klaar, hij werd vroeger beperkt door die ziekte, benadeelt, hij kon geen sport doen zonder dat hij bloed ophoestte. Dus hij bleef aan de kant staan omdat het anders wel een serieus verkeerd kon lopen. Een puffer was soms niet genoeg om de longcapaciteit te verhogen, dus hij besloot het risico niet te nemen en hij bleef aan de kant staan, keek toe hoe anderen meer lol hadden. Natuurlijk hoopte hij na een tijd dat gewoon alles zou goedkomen met hem, dat hij de anderen rechtuit in hun gezicht kon uitlachen. Eindelijk was hij klaar met het opruimen en begon hij te dansen op de maat van de muziek, om alles te vergeten, om alle stress te laten verdwijnen zoals sneeuw voor de zon. Maar hij was niet de enige meer in de zaal, iemand kwam binnen en hij zette de muziek af. Hij nodigde het kind binnen maar zag wel dat ze wat nerveus was, blijkbaar was er iets mis of zo? Hij kon het niet echt peilen wat er echt loos was. Hij wenkte het meisje mee op het bankje waarop hij zat nu en hij vroeg wat er was, een normale vraag in zijn ogen, want als er niets scheelde, dan zou ze niet gekomen zijn. Ze aarzelde eerst eventjes met een: “Ehm,” maar nog steeds bleef Kana haar afwachtend aankijken in de hoop dat ze het er zo allemaal uit zou krijgen. ‘Het is ingewikkeld… En een heel lang verhaal.’ Hij knikte en zei dan “Doe maar rustig meisje” zei hij met een gemeende glimlach. ‘Ik ben Valentine. Mijn voornaam is Hazel, maar iedereen noemt me Valentine. Ik ben uw nieuwe mentorleerlinge en eh-’ Hij zweeg, hoopte dat ze zou verdergaan met praten voor Choco ging protesteren. . ‘Ik ben heel, heel erg ziek.’ fluisterde ze uiteindelijk. ‘Als in heel, heel, heel erg ziek. En ik word niet meer beter.’ Kana beet kort op zijn lip en legde zijn hand op haar schouder “Niet schrikken, ik ga even kijken.” Zei hij zachtjes voor hij zijn ogen sloot en alles zag wat er in haar lichaam zat, terminale kanker… Arme meid, zo jong en dan al weten dat je sterft binnen een aantal jaren. “… Dit is een lastig parket, ik ga mezelf nog even voorstellen, mijn naam is Kana Sutoraifu en ik ben dus je gymleerkracht voor dit jaar, alleen denk ik niet dat je veel gym gaat meedoen. Maar mag ik je toch vragen om te proberen, ze zeggen dat je langer leeft als je sport… Ik weet het dat ik hier niet mee om kan. Maar ik wil je gerust begeleiden en steunen met alles wat je doet, dat is de bedoeling van een mentor.” Zei hij zachtjes met een lichte krop in zijn keel. Dit was echt reuze lastig, het feit dat hij een leerlinge in de klas had waar hij vast een band mee zou opbouwen en dan om te weten dat ze terminaal was, dat was zeker lastig. “Ehm… Ik weet ook niet goed wat ik moet zeggen, maar ik weet wel één ding wat ik kan doen en één ding wat ik kan beloven. “ Hij omhelsde haar en zei dan: “Je staat er niet alleen voor, vergeet dat niet.”

>> 760 words
>> feeling: sad