Een zwart gat, een zuigende leegte, zo voelde Rines hart aan. Ja ze had weer terug gegrepen naar die vervloekte drugs. Het was donker, na twaalven om precies te zijn. Rhine kon weer niet slapen, zat op haar bed te staren naar een foto die ze onder haar kussen bewaarde. Een foto van haar en zack, lachend bij de waterval. Iedere keer als ze naar die foto keek ging er een steek door haar hart, ze wilde er niet naar kijken, ze kon niet stoppen met ernaar te kijken. Rhine hield eht niet meer uit in deze ruimte. Ze moest weg uit haar kamer een manier vinden om alles eruit te gooien zonder een hoop vernieling aan te richten. Ze zuchtte trok een trui aan over haar donkere pyjama en zocht haar sneakers. Zo liep ze door de gangen haar capuchon over haar blonde haar getrokken. Ze wist al precies waar ze heen kon, het muzieklokaal. Rhine wist hoe ze alles eruit kon gooien op een niet destructieve manier, de manier hoe haar vader het altijd had gedaan. Door al je emoties eruit te gooien met een lied. Rhine zong haast nooit, ze vond het onnuttig. Eigenlijk vond ze praktisch alles dat je niet hielp overleven onnuttig. Maar nu, nu had ze er nood aan, ze moest zich ergens in kunnen verliezen. Ze sloop als een schaduw door de gangen tot ze de gesloten deur van het muziek lokaal had bereikt. Inbreken was niet al te moeilijk en zeker niet bij deze verouderde sloten, Rhine was dan ook in een mum van tijd binnen. Tsss, als inbreken dan echt zo’n grote overtreding van de regels was had hun lieve schoolhoofd maar voor betere sloten moeten zorgen. Aha, het muziek lokaal, het rook er zelfs naar afleiding. Rhine liet haar vingers even over de piano gaan voor ze naar het kleine verhoogde deel toeliep dat functioneerde als podiumpje. Er stond een microfoon, met een beheerste hand ging rhine erover heen. Het voelde zo vertrouwd, ookal was het al zo lang geleden dat ze er een had aangeraakt. Haar ogen had ze gesloten toen haar stem geleidelijk aan de ruimte vulde. Ze zong, om van de wereld te zijn, ze zong om al haar pijn te verwerken, ze zong omdat dat haar aan betere tijden deed denken. Ookal ging haar liedje over pijn, en niets anders dan dat.

le song : https://www.youtube.com/watch?v=KQ1cEztbMJI

Een pil werd geslikt, bah wat waren die dingen toch werkelijk ranzig. Maar toen eenmaal het ding begon te werken, werd zijn gele oog weer helderblauw. Hij keek rond en eigenlijk greep hij naar zijn fotoalbum en een dagboek dat hij sinds kort had genomen om niets meer te vergeten. Zijn fotoalbum sloeg hij open op een bepaalde bladzijde, een meisje en hijzelf aan een waterval, ze lachten beiden. Maar er ontstond een frons op zijn gezicht, wie was dat meisje? Wat was dit toch vervelend! Hij trok de foto uit zijn album en hij draaide deze om, alleen een hartje stond erop. Dus mocht dit erop wijzen dat zij zijn vriendin was? Of gewoon een maat? Zack wreef door zijn haar en zijn hand ging over het genaaide deel op zijn achterhoofd. Wat was er toch allemaal gebeurt? En waaraan had hij die schizofrenie toch te danken? Hij wist het niet, maar wat hij nu zou doen, dat deed hij de laatste tijd wel vaker. Hij stond recht en hij greep naar zijn schoenen. Die deed hij aan en hij staarde naar zichzelf in de spiegel, de jongen was mager geworden en hij had nu een wit hemd aan, zwarte broek en legerschoenen. Zack beet kort op zijn lip en hij had zelfs gewoon geen zin om zijn haar omhoog te steken, dus het lag plat, zijn blauwe ogen keken niet echt opgewekt, maar daar kon hij niets aan veranderen, hij zag er gewoon ronduit vreselijk uit. Hij nam de foto beet en keek er nog eens naar, deze nam hij mee en hij liep het lokaal uit. Eigenlijk zou hij gewoon wat ronddwalen, maar opeens tijdens zijn dwaalsessie hoorde hij een mooi geluid, een prachtige stem en hij werd ernaar toe geleid door zijn eigen voeten. Hij deed de deur van het muzieklokaal open en hij bleef in de deuropening staan, met zijn mond opengevallen van verbazing, hij keek weer naar foto en dan weer naar het meisje. Was dit het meisje van de foto? Misschien wist zij hier meer van? Maar hij zou afwachten en luisteren naar haar lied, het lied over pijn. Zack ging zitten en hij keek naar het meisje, vol bewondering voor wat zij kon. Het was prachtig, maar leed het meisje echt werkelijk zo hard? Zijn blik gleed weer naar de foto die hij vasthad, dit was ze echt. Dit was het meisje waaraan hij al zijn vragen moest stellen, maar hoe zou hij dit aanpakken? Hij wist het niet goed

Het zingen hielp, Rhine verloor zich in het lied. Liet zich meeslepen door de klanken van haar eigen stem. Het geluid van haar gezang, ze was het vergeten, ze had het al zo lang niet meer gehoord. Ze wist het nog goed de laatste keer dat ze had gezongen, het was voor Zack geweest, bij een volle maan, de eerste nacht van de zomer. Nee niet aan denken Rhine, denk niet aan die jongen, zet hem uit je hoofd. Het is beter zo, zo was hij veiliger. Ja, ja dat moest ze onthouden. Ze voelde hoe een traan wederom een weg uit haar traankanaal vond en over haar wang stroomde. Haar capuchon ging af, haar blonde haar zwierde in het rond, enkel en alleen verlicht door een stel betoverde kaarsjes. Rhine had neit door dat iemand naar haar zat te kijken, de enige in dit gebouw die haar zang stem al eens eerder had gehoord. Toen haar liedje voorbij was zuchtte ze hing ze even met haar hoofd tegen de microfoon staander aan voor ze haar blauwe ogen opende en een schim in het duister opving. Haar hoofd draaide zich naar het figuur dat in de deuropening zat. Een geschrokken geluid kwam uit haar keel, een krop vormde zich in haar keel. Zelfs met zijn zachte haar plat en een blik die niet in zijn normaal zo vrolijke blauwe puppy ogen hoorde, herkende ze hem nog, ze zou hem overal herkennen, Zack, de jongen waarover haar lied ging, waarover haar verdriet ging, waarover haar pijn ging. Wat deed hij hier? Waarom was hij blijven luisteren? Ze was een vreemde voor hem, dus waarom zat hij daar? "Zack..." Kwam er als een gesmoord geluid uit. "Wa...wat doe jij hier?" Vroeg ze zacht, verstijfd was ze. Ze kon haar benen niet in beweging krijgen, ze kon haar blik neit van hem afwenden, ze voelde haar hart bloeden, ze mocht niet naar hem kijken, ze moest naar hem kijken.

Zack stond nu al even in de deuropening, te kijken naar hoe het meisje voor hem zong op het podium, met de micro in haar hand. Het lied was triest, heel triest en hij beet op zijn lip. Voorzichtig sloot hij zijn ogen en probeerde hij terug te denken… Wie was dat meisje? Maar elke keer als hij zijn best deed, kwam er alleen maar een hoop waas in zijn hoofd, een waas waar hij alleen maar hoofdpijn van kreeg? Dus hij gaf het gewoonweg op en hij ging zitten op een van de stoelen vrij dicht bij het podium. Hij keek van zijn foto naar het meisje, ja dat was ze, het kon niet anders. Zijn ogen gingen naar haar blonde haar dat zichtbaar werd en dan zag hij hoe ze huilde. Arm kind, ze had vast wat ergs meegemaakt. Hij stond recht en keek haar aan, zijn ogen stonden vrij leeg, triestig te noemen. Nogmaals keek hij naar de foto en zag hij het meisje, hij draaide de foto om en zag in zijn handschrift een datum en een hartje staan, nog steeds begreep hij het niet goed. Waarom die datum? Waarom dat hartje? Elke dag keek hij wel uren naar die foto, maar de herinneringen eraan kwamen maar niet terug. Een zucht verliet zijn mond en dan keek hij op toen het meisje stopte zingen. Zijn ogen keken haar aan, zij keek hem aan, waarom klopte zijn hart zo hevig bij het zien van dit meisje? Waarom was hij überhaupt hier? Ah ja, hij had haar stem gehoord, daarom was hij hier. "Zack..." kwam er uit haar mond met een gesmoorde stem. “Je kent me” zei hij zachtjes voor hij richting het podium wandelde en de foto tegen zijn borstkas aangedrukt hield. Dat was zijn grootste bezit, alles wat hij nog had, dat waren zijn herinneringen nu, geen beelden maar alleen maar foto’s van een fotoalbum. "Wa...wat doe jij hier?" vroeg het meisje en Zack stond nu voor haar met een vage glimlach. “Ik zocht jou… Wacht, ik ga even mijn mobiel nemen om even te gokken wie je bent, normaal heb ik een foto bij mijn contacten staan..” zei hij voor hij zijn mobiel uit zijn zak haalde en even door zijn contacten ging, elke foto bekijkend, hopelijk stond ze erin. Na even zoeken vond hij een foto gewoon in zijn map en stond er de naam Rhine bij, Rhine… Hij keek op “… Rhine”
“Ik heb een foto gevonden, met ons twee erop, maar ik heb totaal geen idee waarvoor de datum staat en en het hartje erbij en… Ja, we lijken nogal veel plezier te hebben aan de waterval en… Nu vroeg ik m-me af, waren wij een koppel voor ik heel m’n verleden verloor? I-ik… Kan me totaal n-niets meer herinneren, k-kan jij me helpen?” vroeg hij vol hoop, vol hoop dat zij hem wilde helpen met de herinneringen terug te brengen, zijn ogen waren ondertussen vochtig geworden en zijn ene oog begon pijn te doen. Hij greep uit zijn tas een pilletje en slikte deze in, zijn gele oog werd weer normaal. Hij wendde zijn blik beschaamd af en gaf haar de foto.

Haar ogen gingen open en je kon wel zeggen dat ze behoorlijk schrok. Vlak voor het podium stond hij, met plat haar en een vreemde blik in zijn ogen. Iets hield hij tegen zijn borst gedrukt, alsof het van levensbelang was. Was dat een foto? “Je kent me” zei hij zachtjes. Na enige aarzeling knikte ze. Zack stond nu voor haar met een vage glimlach. “Ik zocht jou… Wacht, ik ga even mijn mobiel nemen om even te gokken wie je bent, normaal heb ik een foto bij mijn contacten staan..” zei hij voor hij zijn mobiel uit zijn zak haalde. Rhine wist dat ze zich uit de voeten moest maken, maar ze kon het niet. Dus bleef ze staan, wachtte ze geduldig terwijl hij in zijn gsm zocht. Hij keek op “… Rhine” een enkele mondhoek ging omhoog en een knikje volgde. "Inderdaad." zei ze zacht. “Ik heb een foto gevonden, met ons twee erop, maar ik heb totaal geen idee waarvoor de datum staat en en het hartje erbij en… Ja, we lijken nogal veel plezier te hebben aan de waterval en… Nu vroeg ik m-me af, waren wij een koppel voor ik heel m’n verleden verloor? I-ik… Kan me totaal n-niets meer herinneren, k-kan jij me helpen?” vroeg hij vol hoop. Die oogjes, die schattige oogjes, ze smolt voor die oogjes. Nee, nee ze moest rustig blijven, zich kalm houden, hij kende haar niet meer, hij hield niet van haar, hij kende haar niet eens meer. Ze zag hoe hij een pilletje in nam, pilletjes. Even slikte ze, nee ze mocht neit aan die duivelse pilletjes denken. Een stap zette ze bij hem vandaan voor ze op het podium ging zitten. "Dat waren we ja..." zei ze zacht. Dit was lastig voor haar, zij herinnerde zich wel alles, zij hunkerde naar hem. Die foto, die hij tegen zich aandrukte, die had hij nog. Het was een foto die ze hem ooit had gegeven, een foto genomen op de dag dat ze een maand samen waren. "Die foto...dat hartje, die datum....die heb ik geschreven...we waren een maand samen die dag." zei ze zacht terwijl ze haar blik van hem weg draaide, haar knieën optrok en haar kin erop liet rusten. Dit was moeilijk voor haar, zo moeilijk. "Da....dat liedje....ging over jouw" zei ze haast onhoorbaar, voor ze haar ogen sloot en haar op hol geslagen hart probeerde te kalmeren.

Zack stond vlak voor het podium, niet echt wetend wat hij moest doen met dit alles. Eigenlijk snapte hij het allemaal niet meer. Een diepe zucht verliet zijn mond en zijn blik ging naar het meisje voor zich dat nogal geschrokken keek richting hem. Het maakte hem eigenlijk bang, want hij wilde weten wie ze was. De foto die hij had meegenomen drukte hij tegen zijn borstkas want die foto was zo veel waard voor hem. “Je kent me” zei hij zachtjes. Na enige aarzeling knikte ze. Zack stond nu voor haar met een vage glimlach. “Ik zocht jou… Wacht, ik ga even mijn mobiel nemen om even te gokken wie je bent, normaal heb ik een foto bij mijn contacten staan..” met zijn hand taste hij in zijn broekzak en hij haalde er zijn gsm uit. Al snel begon hij te zoeken, zoeken achter het meisje met het blonde haar, het duurde eventjes. Gelukkig had dit meisje geduld, even ging zijn oog onderzoekend over de naam waar hij bleef haperen, volgens hem was dit haar naam. “..Rhine” zei hij zachtjes. Ze knikte, dus hij had gelijk, vanwaar kende hij haar toch? Ze kwam hem zo bekend voor, waarom kon hij zich niets herinneren? Waarom niet? Dit irriteerde hem zo mateloos… “inderdaad, “ zei ze er nog achter. Dus er werd nog eens instemmend gezegd dat hij gelijk had. Ergens voelde hij zich wel blij omdat hij gelijk had. “Ik heb een foto gevonden, met ons twee erop, maar ik heb totaal geen idee waarvoor de datum staat en en het hartje erbij en… Ja, we lijken nogal veel plezier te hebben aan de waterval en… Nu vroeg ik m-me af, waren wij een koppel voor ik heel m’n verleden verloor? I-ik… Kan me totaal n-niets meer herinneren, k-kan jij me helpen?” vroeg hij vol hoop. Zijn blauwe ogen keken har vol hoop aan, ook waren ze nu extreem groot en puppy-achtig. Een pilletje stak hij in zijn mond omdat hij gek werd van die stem in zijn hoofd die hem altijd tegensprak. Hij volgde Rhine’s bewegingen met zijn ogen en hij ging dan naast haar zitten. "Dat waren we ja..." zei ze zacht. “Waarom nu dan niet meer?” vroeg hij met een vragende blik en hij keek dan naar het plafond. "Die foto...dat hartje, die datum....die heb ik geschreven...we waren een maand samen die dag." Zack luisterde aandachtig terwijl hij begon te blozen, dit was gewoon erg dat hij dit allemaal was vergeten. "Da....dat liedje....ging over jouw" zei ze en dan keek Zack haar aan en hij glimlachte “Wat is er toch gebeurt tussen ons dat we uit elkaar zijn? Ik snap het niet zo goed meer, heeft een van ons iets verkeerd gedaan ofzo? Ik weet nu wel dat ik ziek ben, maar dat is te onderdrukken, is het misschien daarom?” vroeg hij terwijl zijn grote blauwe ogen haar aankeken.

Dit was moeilijk voor haar, toch oh zo moeilijk. Al weken deed ze haar best om hem te ontwijken, hem te ontlopen, zichzelf van drugs af te helpen. En nu stond hij hier voor haar neus, had hij haar op een van haar kwetsbaarste momenten gezien, alweer. Hij vroeg haar om hulp, hij wilde zijn herinneringen terug. Maar was dat wel goed voor hem? Was hij niet veiliger als hij haar niet kende? Ze wist dat hij naar haar keek dat hij de vragen van haar wilde, en een moment later zat hij opeens langs haar. ze voelde haar hart een tel overslaan en vervolgens bonzen alsof ze een marathon aan het lopen was. Het allerliefste wilde ze hem nu tegen zich aandrukken, zijn vertrouwde geur opsnuiven, zijn zoete adem proeven. Ze kneep in haar hand, de snijdende pijn leidde haar af, dat was goed, dat moest. “Waarom nu dan niet meer?” vroeg hij met een vragende blik en hij keek dan naar het plafond. Rhines hoofd draaide zich met een ruk naar hem om, ze keek indringend naar hem. "Is dat niet duidelijk dan?" Zei ze iets te bits. Ze zuchtte en draaide haar hoofd van hem weg. Ze mocht niet kwaad zijn, ze mocht zich niet laten overheersen door pijn. "Je kent me niet meer Zack....En...misschien is dat veiliger voor je." zei ze zacht, oh zo zacht. Ze bekeek hem vanuit haar ooghoeken, ze kende zijn gezicht zo goed, ieder detail, en toch kreeg ze er nooit genoeg van. Ze zag de blos die zich op zijn kaken vormde. De glimlach die groeide na haar woorden, ze slikte de krop in haar keel weg. “Wat is er toch gebeurt tussen ons dat we uit elkaar zijn? Ik snap het niet zo goed meer, heeft een van ons iets verkeerd gedaan ofzo? Ik weet nu wel dat ik ziek ben, maar dat is te onderdrukken, is het misschien daarom?” vroeg hij terwijl zijn grote blauwe ogen haar aankeken. Rhine schudde haar hoofd en stond op, ze liep bij hem vandaan, naar het raam toe, haar rug naar hem toegekeerd. Ze voelde hoe de onvermijdelijke tranen toch weer een weg hadden gevonden. "Je bent van een dak gevallen Zack, ik was erbij, daarna wist je haast niets meer, herkende je me niet meer, ik was...ben er kapot van. Maar...Ik kon mezelf er niet toe zetten om weer naar je toe te gaan, met mij omgaan is te gevaarlijk voor je. Sasuke zou je wat aandoen, om mij te raken..." Zei ze zacht haar ogen gesloten, ze trok het niet meer ze moest zichzelf kalm houden, ze wilde zo graag een blauw pilletje toch zo graag...

Zack wilde al zijn herinneringen terug, wilde weten wat er met de hand was, waarom hij alles was vergeten. Niets was meer hetzelfde, hij wandelde altijd alleen, had geen contact met iemand. Een zucht verliet zijn mond, waarom moest dit bij hem gebeuren? Waarom bij iemand die geen vriendin had of vrienden? Bij iemand die gewoon alleen was? Die hadden er het minste moeite bij, Zack had al die geweldige foto’s en geen van allen kon hij ze herinneren… Dit was gewoon erg, heel erg, het was gewoon niet eerlijk. Hij ging naast haar zitten, waarom waren ze nu niet meer samen? Wat was er verkeerd gelopen? Was het omdat hij met die ziekte te kampen had? Misschien was dat wel rede genoeg voor haar om te zeggen: ik kap hiermee. “Waarom nu dan niet meer?” vroeg hij met een vragende blik en hij keek dan naar het plafond. Haar bitse antwoord liet hem schrikken en zijn puppy ogen keken haar geschrokken aan, vol pijn. Waarom deed ze nu zo? Wat was er dan gebeurt? Wat was er zo duidelijk? Hij snapte het niet goed, en waarom ging zijn hart zo tekeer? Alsof hij naar haar verlangde. "Je kent me niet meer Zack....En...misschien is dat veiliger voor je." Zei ze en Zack schudde zijn hoofd “Ik wil je wel kennen, ik voel iets, zo’n chemie tussen ons, snap je?”
“Wat is er toch gebeurt tussen ons dat we uit elkaar zijn? Ik snap het niet zo goed meer, heeft een van ons iets verkeerd gedaan ofzo? Ik weet nu wel dat ik ziek ben, maar dat is te onderdrukken, is het misschien daarom?” vroeg hij terwijl zijn grote blauwe ogen haar aankeken. Rhine schudde haar hoofd en stond op, ze liep bij hem vandaan, naar het raam toe, haar rug naar hem toegekeerd. Eventjes bleef hij versteld kijken en luisterde hij naar wat ze te zeggen had: "Je bent van een dak gevallen Zack, ik was erbij, daarna wist je haast niets meer, herkende je me niet meer, ik was...ben er kapot van. Maar...Ik kon mezelf er niet toe zetten om weer naar je toe te gaan, met mij omgaan is te gevaarlijk voor je. Sasuke zou je wat aandoen, om mij te raken..." Natuurlijk stond Zack op, natuurlijk ging hij achter Rhine staan, natuurlijk sloeg hij zijn armen om haar heen en voelde hij tranen over zijn kaken stromen. “Mij kan het niet schelen wat die bimbo wilt, maar als ze jou raken, zullen ze me ook raken. Ik voel vanbinnen hoe mijn hart tekeer gaat.” Zei hij zachtjes met lichte horten en stoten, zijn ademhaling ging onregelmatig en voorzichtig draaide hij Rhine om, om dan haar aan te kijken. “Ik kan me niet herinneren of ik dit al eerder heb gedaan maar ik gok van wel.” Zei hij met een lichte glimlach die zijn lippen sierde. Op een langzame trent kwam zijn gezicht dichter bij dat van haar en op het einde raakten zijn lippen de hare. Onzeker, verlangend jegens de gevoelens binnenin hem. Het was lastig, maar zij was de sleutel naar zijn hart, zijn herinneringen, zijn verlangens..

( inspimuziekje)

Daar zat hij dan, de jongen die alles en niets van haar wist. De jongen die ze bij zich wilde, de jongen waarvan ze wilde dat hij uit haar buurt bleef. Haar reactie was te bits, te gemeen, te kwaad. Zo wilde ze niet zijn, zijn geschrokken uitdrukking, de blik die in zijn puppy ogen lag deed haar dan ook inwendig sidderen. Het liefste wilde ze zich verontschuldigen, hem tegen zich aandrukken, maar ze kon het niet, ze mocht het niet. Zack schudde zijn hoofd “Ik wil je wel kennen, ik voel iets, zo’n chemie tussen ons, snap je?” Rhine beet op haar lip, natuurlijk voelde ze dat, ze had het altijd gevoeld, altijd geweten. Zelfs als kind had ze het leuk gevonden om naar hem te kijken, om te zien hoe hij plezier maakte. Nooit had hij haar zien staan als ze hem bekeek, en zo wou ze het ook. Als kind was ze bang geweest om weer banden met mensen te maken, daarom had ze niet in het weeshuis willen blijven, daarom had ze iedereen weg geduwt. Ze hoorde zijn zachte tred, een tred die dichter naar haar toe kwam. Nee zack niet doen, blijf uit mijn buurt. Smeekte ze in gedachten. Zijn sterke armen omarmde haar als het zachtste deken. Rhine was zo blij om hem zo dicht tegen zich aan te voelen. Ze haatte het dat hij niet weg wilde. “Mij kan het niet schelen wat die bimbo wilt, maar als ze jou raken, zullen ze me ook raken. Ik voel vanbinnen hoe mijn hart tekeer gaat.” Zei hij zachtjes met lichte horten en stoten, zijn ademhaling ging onregelmatig en voorzichtig draaide hij Rhine om. Rhine voelde de krop in haar keel een grotere massa aannemen. Haar blik ging naar zijn prachtige ogen, de ogen waar ze al zo lang neit meer in had kunnen kijken. “Ik kan me niet herinneren of ik dit al eerder heb gedaan maar ik gok van wel.” Zei hij met een lichte glimlach die zijn lippen sierde. Rhines lip trilde haar spieren waren verstijfd. Op een langzame trent kwam zijn gezicht dichter bij dat van haar en op het einde raakten zijn lippen de hare. Een vuur vlamde in haar op, haar spieren werden slapjes haar lippen versmolten met de zijne zonder er bij na te denken. Rhines geest die zo wanhopig had geprobeerd Zack te ontlopen, te vergeten was machteloos jegens haar hart nu hij hier zo dicht bij haar was. Haar armen vlochten zich om zijn nek. Haar ogen gesloten. Een warme tinteling ging door haar heen, liet haar weer opleven. Ze wilde dat dit nooit ophield, nooit. Maar haar brein , haar ijzeren wil kreeg de overhand liet Rhine haar lippen van dezijne losmaken. "Niet doen..." Fluisterde ze met gesmoorde stem. "Ik....Ik bezorg je alleen maar ellende.." Zei ze zacht haar blik naar de grond gericht.

https://www.youtube.com/watch?v=81m1uehEGWw inspi c:

Zack zat daar maar, eigenlijk had hij geen flauw benul van wat er allemaal aan de hand was. Eigenlijk wilde hij ter plekke weg rennen, weg van de barre realiteit dat hij totaal geen idee meer had wie dit meisje was, waarom zij samen zo’n verleden hadden en hij gewoon niet meer kon herinneren wat ze samen allemaal hadden beleefd. Dit werkte hem echt mateloos op zijn zenuwen dat hij gewoon niets meer kon herinneren, maar dan ook echt niets meer… Rhine, het meisje naast hem reageerde bits, zelfs een tikkeltje gemeen, dit was toch niet eerlijk? Hij had toch niets misdaan? Eigenlijk snapte hij haar bitse reactie niet, maar hij zou het vast wel begrijpen wanneer hij wel alles zou herinneren, maar dat deed hij niet. “Ik wil je wel kennen, ik voel iets, zo’n chemie tussen ons, snap je?” zei hij met een lichte aarzeling in zijn stem. Nu was hij wel en beetje bang om nog zo’n gemene bitse reactie van dit meisje te krijgen, sinds ze zo hem had afgeblaft had daarnet. De jongen had ook geen enkel idee meer over zijn verleden, maar dankzij de foto’s wist hij kleine stukjes van zijn verleden want aan de achterkant van elke foto stond er uitleg. Toen het meisje zo van hem wegwandelde was eigenlijk zijn eerste actie opstaan en naar haar toe lopen. Een rustige stap met een zacht getik van zijn rubberen zolen. Zack beet op zijn lip, was bang voor haar reactie, bang dat ze weer zou gaan roepen, maar toch hield dat hem niet tegen om zijn armen om haar heen te slaan. “Mij kan het niet schelen wat die bimbo wilt, maar als ze jou raken, zullen ze me ook raken. Ik voel vanbinnen hoe mijn hart tekeer gaat.” Zei hij zachtjes met lichte horten en stoten, zijn ademhaling ging onregelmatig en voorzichtig draaide hij Rhine om. Hij wilde haar in de ogen kunnen kijken, zeggen dat alles oké was, maar dat was gewoon een dikke leugen. Niets was oké, misschien moest hij het gewoon opgeven. Maar toch een keer wilde hij haar lippen gevoeld hebben. “Ik kan me niet herinneren of ik dit al eerder heb gedaan maar ik gok van wel.” Zei hij met een lichte glimlach die zijn lippen sierde. Deze kus, die hij nu het meisje schonk, was perfect, leek alsof ze bij elkaar hoorden, maar ze werd best al snel beeïndigt… Zij voelde niet hetzelfde voor hem, dat voelde hij gewoon aan het feit dat ze zo opeens wegtrok. Zijn blik stond mistroostig. "Niet doen..." Fluisterde ze met gesmoorde stem. "Ik....Ik bezorg je alleen maar ellende.." Zei ze zacht haar blik naar de grond gericht. Zack wankelde naar achteren en drukte zijn twee vingers tegen haar hoofd “Je denkt te veel na, maar als je echt wilt dat ik wegga, dan zal ik weggaan, ik ga eerst nog een liedje zingen denk ik. Een soort van afscheid als je me echt weg wilt.” Zei hij met een krop in zijn keel. Hij sprong op het podium en begon gewoon te zingen terwijl hij de microfoon vastnam..

(https://www.youtube.com/watch?v=gI23OGGGpdQ the song he sings)

Het was lastig, toch oh zo lastig. Rhine was in een diep conflict met zichzelf, ze wilde zo graag naar hem toe, hem zo graag vertellen wat ze voelde, hoe verschrikkelijk de weken zonder hem geweest waren, maar ze kon het niet. Haar keel was dichtgesnoerd. En toen stond hij daar ineens nam hij haar in zijn armen. Ze zag hoe vochtig zijn ogen waren, ze had hem laten huilen, ze had hem verdriet gedaan, alweer. rhine kon het gewoon niet meer aan. Een kus werd op haar lippen gedrukt, liet haar voor heel even al haar zorgen, alle problemen vergeten, maar helaas dat zalige moment duurde niet lang. Ze maakte zich van hem los, moest het zeggen. Ze moest hem duidelijk maken dat hij uit haar buurt moest blijven, voor zijn eigen veiligheid, voor zijn eigen bestwil. Zack wankelde naar achteren en drukte zijn twee vingers tegen haar hoofd “Je denkt te veel na, maar als je echt wilt dat ik wegga, dan zal ik weggaan, ik ga eerst nog een liedje zingen denk ik. Een soort van afscheid als je me echt weg wilt.” Zei hij met een krop in zijn keel. Hij sprong op het podium en begon gewoon te zingen terwijl hij de microfoon vastnam. Rhine stond als verdoofd naar hem te luisteren. Dacht ze echt teveel na? Misschien, maar wat moest ze anders? Mocht ze haar eigen gevoelens voor zijn veiligheid laten gaan? Rhine wist het niet meer. Langzaam ging ze dichter naar hem toe, begon ze zacht te zingen, steeds kwam ze dichter, en dichter tot ze voor hem stond, en stil was. "Ik heb nooit gezegd dat ik wíl dat je gaat." Zei ze zacht. "Het zou alleen beter voor je zijn....je wilt niet bij een drugsverslaafde freak blijven..." Zei ze nog zachter, haar blik op hem gericht. Haar blik was kalm, rustig, beheerst. Rhine was een meester in zich koel en afstandelijk gedragen. En die rol nam ze nu weer aan, ze zou geen traan meer laten, ze mocht niet zwak zijn.

le song https://www.youtube.com/watch?v=aVBH5VQ-94Y

Zack bleef maar kijken naar het meisje dat nogal in een lastig parket zat met zichzelf. Maar zij was niet de enigste die het lastig had, hij zat ook nogal in de knoop met zichzelf. Het was vervelend, irritant en gewoonweg werkte het enorm hard op zijn zenuwen dat dit alles nu gebeurde vandaag. Het was gewoon niet meer leuk, het mocht nu gerust ophouden want Zackje werd het naarmate hij langer in deze ruimte bleef, meer beu. Hij was het beu om niets meer te weten, om dit meisje zo op de zenuwen te werken met zijn vragen en het liefst van al was hij nu gillend weggerend, of al huilend. Zijn ogen werden langzaamaan vochtig en hij kuste het meisje voor zich volop op haar zachte lippen. Dit voelde goed, geweldig, zalig, maar op de een of andere manier ook onwennig en wat onhandig. Dit voelde wel goed, maar het leek net of dit zijn eerste kus was en hij totaal geen idee had van wat hij moest doen. Zack wankelde naar achteren en drukte zijn twee vingers tegen haar hoofd “Je denkt te veel na, maar als je echt wilt dat ik wegga, dan zal ik weggaan, ik ga eerst nog een liedje zingen denk ik. Een soort van afscheid als je me echt weg wilt.” Zei hij met een krop in zijn keel. Hij sprong op het podium en begon gewoon te zingen terwijl hij de microfoon vastnam. Gewoon eens zingen kon ook héél goed doen, zijn gevoelens uiten via een lied dat hij kende omdat dat op een cd stond op zijn kamer. Hij probeerde zo zijn best om alles te herinneren maar er gebeurde echt niets, niets deed hem iets herinneren, niks gaf hem een sprankje hoop dat alles in orde zou komen. Dit werd echt een uitzichtloze situatie gewoon, niets zou zijn geheugen terugbrengen, zijn herinneringen waren verdwenen, vergaan tot as… "Ik heb nooit gezegd dat ik wíl dat je gaat." Zei ze zacht. "Het zou alleen beter voor je zijn....je wilt niet bij een drugsverslaafde freak blijven..."
Zack stopte met zingen en keek haar aan. “Ik wil wel bij je blijven maar blijkbaar wil je me geeneens de kans geven, jezelf de kans geven om gelukkig te zijn of te worden. Ik begin te geloven dat jij diegene was die afstand van me nam en niet ik,” hij zweeg en begon te huilen, hij keek het meisje aan, zijn meisje. “Ik hoop dat je toch ooit voor mij zult kiezen en dat je mij wilt helpen om me te laten herinneren, vaarwel… Rhine, schat” zei hij als laatste woorden voor hij het lokaal uitrende, al huilend.

Dit was zo'n lastige situatie, zo'n vervelend gedoe. Kon zit dit allemaal nog wel aan? Waarom moest alles zo lastig? Zo moeizaam zijn? Zijn kus was zalig, maar mocht ze dit eigenlijk wel doen? Het was niet goed, nee het kon niet. Ze moest het zonder hem doen, hij moest zonder haar leven, dan zou hij veiliger zijn, dan zou hij gelukkiger zijn. Zack stopte met zingen en keek haar aan. “Ik wil wel bij je blijven maar blijkbaar wil je me geeneens de kans geven, jezelf de kans geven om gelukkig te zijn of te worden. Ik begin te geloven dat jij diegene was die afstand van me nam en niet ik,” hij zweeg en begon te huilen. Rhine slikte, keek hem aan met een krop in haar keel. Waarom wilde hij bij haar blijven? Hij kende haar niet eens, en de dingen die hij nu gezien en gehoord had moesten hem toch afschrikken? Nee wacht! Die dingen hadden hem de eerste keer ook niet af geschrokken. Ze wist niet hoe het kwam, hoe zo'n lieve pup toch van haar kon houden. “Ik hoop dat je toch ooit voor mij zult kiezen en dat je mij wilt helpen om me te laten herinneren, vaarwel… Rhine, schat” zei hij als laatste woorden voor hij het lokaal uit rende, al huilend. Rhine bleef als versteend staan. Ze had hem pijn gedaan echt pijn gedaan, nee, nee, NEE! Ze had beloofd hem nooit meer pijn te doen. Ze rende achter hem aan schopte haar schoenen uit om nog sneller te kunnen zijn. Al snel zag ze hem haalde ze hem bijna in en greep ze zijn pols, bracht ze hem tot stilstand. Haar arm trilde van inspanning, lichtjes heeg ze, ze had als een gek zitten rennen. Haar hoofd was naar de grond gericht. "I...Ik probeer je te beschermen." Zei ze zacht. Haar blik was op zijn platte haar gericht. Langzaam tilde ze haar andere arm op, streelde het zachtjes. "Vroeger had je stekels..." Zei ze met een klein weemoedig glimlachje. Rustig liet ze haar hand weer zakken en liet ze zijn pols los. "I...ik..." Begon ze voor ze op haar lip beet. "Ik wil je helpen met je herinneringen....maar verwacht niet teveel van me...Ik ben nogal een wrak dus...het kan lastig worden...voor ons beide." Zei ze zo kalm mogelijk. Ze wist dat ze Zack niet kon wegjagen zonder hen beide vreselijke pijn te doen, ze wilde het niet, ze wilde het niet langer proberen, ze wilde niet meer het goede proberen te doen, het was het niet waard.

Het was allemaal zo ingewikkeld dit gedoe, het was gewoon eigenlijk allemaal niet meer leuk, Zack wilde gewoon zijn geheugen terug en het liefst zo snel mogelijk want dit begon echt vervelend te worden. Het was gewoon zo vervelend dat hij dit meisje zo kwelde met al zijn vragen. De kus die hij haar schonk was een beetje onwennig, het leek net alsof dit haar eerste kus was, maar als dit zijn vriendin was, dan hadden ze toch vast al meer gekust? Hij snapte het allemaal niet meer, het was allemaal zo lastig, zijn vragen werden niet beantwoord omdat het vast allemaal zo moeilijk was voor dit meisje.hij begreep het wel, maar hij bleef met die vragen zitten, de vragen over zijn geheugen, zijn verleden, de dingen die hij was vergeten omdat hij blijkbaar van een dak was gevallen. Hij wilde niet vergeten, hij wilde herinneren, de stukjes van zijn verleden koesteren, maar nu ging dat niet meer. Hij was al zijn herinneringen kwijt, ze waren allemaal weg door een stom accident. Een ongeluk dat vast had vermeden kunnen worden, dat ze hadden kunnen verhelpen. Misschien wou hij zelf van het dak afspringen? Of hadden ze er hem afgeduwd? Hij wist het niet meer, hoe hard hij ook probeerde, hij kon zich niets herinneren, alles was zo vaag voor hem geworden dat het eigenlijk niet meer plezant was, hij voelde zich zo eenzaam, zo verlaten. “Ik wil wel bij je blijven maar blijkbaar wil je me geeneens de kans geven, jezelf de kans geven om gelukkig te zijn of te worden. Ik begin te geloven dat jij diegene was die afstand van me nam en niet ik,” hij zweeg en begon te huilen. Het werd hem allemaal te veel, dit was gewoon even een stortvloed aan emoties die eruit kwamen, hij lette niet op het feit van dat Rhine nu iets aan het doen was, hij was nu eigenlijk vooral met zichzelf bezig. Hij wilde weglopen van elk probleem en gewoon elk contact vermijden de eerste weken. Gewoon even weg zijn van werkelijk alles en iedereen. “Ik hoop dat je toch ooit voor mij zult kiezen en dat je mij wilt helpen om me te laten herinneren, vaarwel… Rhine, schat” zei hij als laatste woorden voor hij het lokaal uit rende, al huilend. Hij wilde weg van hier, weg van alle problemen, alle herinneringen die hij probeerde op te halen. Het had geen nut, deze meid ging hem toch niets vertellen. Maar tijdens het lopen werd zijn pols vastgenomen, hij stond abrupt stil en hij draaide zich om. Hij keek weer recht in de ogen van dat meisje van daarnet. Ze had gelopen, ze hijgde, ze was moe, eindelijk liet hij haar pols los en zijn blauw en gele oog keken haar aan. Afwachtend, hij had nog niet door dat ze van kleur waren verandert. "I...Ik probeer je te beschermen." Zei ze en Zack knikte, zonder een woord te zeggen, hij voelde hoe het meisje haar hand door zijn haren haalde. "Vroeger had je stekels..." Zei ze met een klein weemoedig glimlachje. "I...ik..." Begon ze voor ze op haar lip beet. "Ik wil je helpen met je herinneringen....maar verwacht niet teveel van me...Ik ben nogal een wrak dus...het kan lastig worden...voor ons beide." Even kneep hij zijn ogen stijf dicht en nam dan weer een van die walgelijke pillen en hij slikte er eentje, zijn gele oog werd weer helderblauw, hij wilde zichzelf niet verliezen, niet in bijzijn van haar. “Ik wil gewoon herinneren, liefhebben wat ik vroeger heb liefgehad. Jij was mijn vriendin, dus ik wil je weer liefhebben, want ik voel me vreemd in je buurt. Het gevoel van verliefdheid is er.” Zei hij zachtjes terwijl hij het meisje omhelsde en zijn lippen op haar voorhoofd drukten.

Rhine haatte het, ze haatte het dat alles zo ingewikkeld en hartverscheurend was. Ze wilde niemand in haar leven betrekken, ze wilde niet dat iemand net zo hoefde te lijden, door net zo'n hel moest gaan als zij. Daarom zou ze Zack ook nooit volledig begrijpen. Hij wilde deze waanzin, die hel zomaar trotseren. Dat zou ze werkelijk nooit volledig snappen, dat hij zoiets voor haar wilde doen. Hij rende weg, huilend, gekwetst. Zij ahd hem gekwetst. Waarom? Waarom was het zo lastig om het goede te doen? Om de juiste beslissingen te maken? Om hem veilig te hebben? Voor ze het wist rende ze, rende ze alsof haar benen in brand stonden. Ze moest hem tegen houden. Ze moest hem zeggen hoe het zat, ze moest hem helpen. Ze greep zijn pols beet en bracht hen beide tot stilstand. Zack knikte, zonder een woord te zeggen. Begreep hij het? Begreep hij dat ze alleen handelde om hem te beschermen? Om hem een gelukkig leven te geven? het leven dat hij verdiende? Ze hoopte het. Zijn ene oog was geel, dat was geen goed teken, helemaal geen goed teken, een rilling joeg door haar lijf. Even kneep hij zijn ogen stijf dicht en nam dan weer een van die vreemde pillen en hij slikte er eentje, zijn gele oog werd weer helderblauw. Was dat medicijn? Voor die ziekte? Zou goed kunnen. Pillen..pillen....zalige pillen...ze wilde er ook...Ja ze moest...Nee! Nee! Niet aan denken! Ze mocht ze niet! Ze waren slecht! Ze had het beloofd! “Ik wil gewoon herinneren, liefhebben wat ik vroeger heb liefgehad. Jij was mijn vriendin, dus ik wil je weer liefhebben, want ik voel me vreemd in je buurt. Het gevoel van verliefdheid is er.” Zei hij zachtjes terwijl hij het meisje omhelsde en zijn lippen op haar voorhoofd drukten. Rhine had haar hoofd tegen zijn borst gelegd ze zuchtte zachtjes. Ze knikte zachtjes voelde hoe een traan haar oog ontsnapte en over haar wang rolde. "Ik wil je helpen...ook al breng ik je zo in gevaar." Zei ze zacht voor ze haar blik naar hem verplaatste, haar hoofd oprichtend. Ze had een plan, misschien niet het beste plan maar het kon wel hun al wat vooruit helpen. "Niet schrikken, ik kan je een paar herinneringen laten zien, maar wel alleen de duistere helaas" Zei ze zacht voor ze haar handen op zijn wangen legde en beelden zijn hoofd in zond. De herinnering van toen ze weg liep en nat onder de douche zat, tot het moment dat hij langs haar kwam, de keer dat ze ruzie hadden tot hij zijn armen om haar heen sloeg, de keer dat hij de drugs had weggespoelt, de keer dat ze het over sasuke hadden gehad, toen ze klein waren en zij een vuur had gestookt, wanneer de weeshuis opzichter haar voor zijn ogen tegen haar voeten had gegeven, de keer dat ze huilend voor hem had gestaan, de dag dat hij zijn vader verloor en zij haar volledige groep van geliefden, de keer dat ze wegliep van het weeshuis... Ieder beeld vervaagde telkens wanneer er iets goeds gebeurde, telkens wanneer hij kwam. Ze keek hem aan, haar handen van zijn wangen afhalend. " De goede herinneringen kan ik je alleen maar vertellen ben ik bang." Zei ze met een kleine glimlach die ze op haar gelaat perste.

Zack vond dit gewoon niet meer prettig, al die herinneringen die hij niet meer kon terug oprakelen. Het deed zo veel pijn dat hij dit alles niet meer wist en dit meisje hier daarmee nog meer pijn mee deed. Hij werd er mee gekweld, dit was gewoon de hel voor hem. Natuurlijk wilde hij al deze pijn trotseren voor deze meid, wilde hij zo veel mogelijk voor haar doen, haar helpen, want zij zou hem immers ook helpen. Het was een heen en weer verkeer tussen hen beiden, dus eigenlijk was dit alles zo slecht nog niet. Maar ja, het meisje deed moeilijk en hij rende weg, al huilend, weg van zijn problemen, het liefste bleef hij alleen, sloot hij zich op, zich isolerend van alles en iedereen, wat had hij te verliezen? Niets, werkelijk niets. Zack was alles al kwijt, dus als hij zich isoleerde op zijn kamer zou werkelijk niemand hem missen, nee echt dat meende hij. Geen mens zou zich afvragen waar Zack naartoe was, want hij was maar een irritante schizofreen die zichzelf niet onder controle had. Zijn pols werd vastgegrepen en hij stopte abrupt met lopen, hij draaide zich om en stond oog in oog met hetzelfde meisje dat het hem daarnet zo lastig had gemaakt, dat hem had weggeduwd alsof ze niets meer met hem wou te maken hebben. Maar nu leek ze van gedachten verandert te zijn want ze hield hem tegen, waarom eigenlijk? Hij snapte het niet zo goed, het was allemaal zo vaag, hij snapte deze meid echt niet, maar zou hij haar ooit snappen? Dat vreesde hij. Zijn gele en blauwe oog keken haar aan, nauwlettend in de gaten houdend. Hij zag de huivering die over haar heen gaan, alsof ze bang was voor wat hij was geworden, misschien was ze wel bang, bang voor hem, misschien had hij haar pijn gedaan om de een of andere rede. Hij kon het echt niet peilen war er aan de hand was, hij wist het echt niet meer. Hij was ten einde raad. Even kneep hij zijn ogen stijf dicht en nam dan weer een van die vreemde pillen en hij slikte er eentje, zijn gele oog werd weer helderblauw. “Ik wil gewoon herinneren, liefhebben wat ik vroeger heb liefgehad. Jij was mijn vriendin, dus ik wil je weer liefhebben, want ik voel me vreemd in je buurt. Het gevoel van verliefdheid is er.” Zei hij zachtjes terwijl hij het meisje omhelsde en zijn lippen op haar voorhoofd drukten. Dit voelde goed, heel goed, iets dat zo hoorde. Ik wil je helpen...ook al breng ik je zo in gevaar." Zack knikte en bleef haar aankijken, een beetje afwachtend voor wat er komen zou. "Niet schrikken, ik kan je een paar herinneringen laten zien, maar wel alleen de duistere helaas" Zei ze zacht voor ze haar handen op zijn wangen legde en beelden zijn hoofd in zond. Zijn ogen werden groot, alle herinneringen raasden door zijn hoofd en hij bleef als verstijfd staan toen ze haar hand van zijn kaak wegnam. Alleen die herinneringen bleven zich afspelen in zijn hoofd en lichtjes begon hij te glimlachen. “Ik heb wel een idee, maar dan moet ik het op een speciale manier doen, sta me toe.” Zei hij zachtjes voor hij zijn lippen op de hare drukte. Zijn lippen prevelden een spreuk en dan kuste hij haar verder terwijl elke herinnering die ze had werd doorzocht, elke herinnering met hem werd in kaart gebracht, geanalyseerd en opgeslagen in zijn geheugen. Zack sloot langzaam zijn ogen en had haar ondertussen tegen een muur geduwd terwijl hij nog steeds al kussend haar gedachten doorploegde voor elke herinnering aan hem en aan haar. Nadat dit alles was gebeurt, maakte hij de kus nietig en glimlachte hij. “We zijn nooit uit elkaar geweest…” zei hij zachtjes met een glimlach die met elke seconde breder werd. “Ik was gewoon van het dak gevallen omdat ik onwel was dus.” Mompelde hij en hij ijsbeerde dus zeer lichtjes.

(666 words like a baws)

Zijn pols in haar opgespannen hand, haar spieren trillend, bekomend van de inspanning. Rhines lichaam was nog steeds verzwakt door alles wat het te verduren had gekregen, het kreeg haast nooit voldoende tijd om te herstellen. Rhine duwde zichzelf altijd over de grens, maar soms was dat ook nodig om weer te weten waar die grens zich weer precies bevond. Dat gele oog, ze kende dat gele oog, ze had het al een paar keer eerder gezien, ze wist dat hij zich anders gedroeg met gele ogen, dat hij niet meer Zack was met die ogen. Ze was niet bang voor hem, ze vond het alleen een akelige gedachte. Ze wilde dat hij zichzelf was, zijn lieve onschuldige zelf. Niet een monster dat hij niet was, niet zoals zij. Toen ze haar handen op zijn wangen had geplaatst zag ze hoe zijn ogen groot werden, hoe hij de beelden door kreeg. Het voelde altijd vreemd dit soort dingen, het was dan ook onnatuurlijk, 2 individuen hoorden hun geesten niet samen te smelten. Het was tegen alle natuurwetten, maar toch was het mogelijk. hij bleef als verstijfd staan toen ze haar hand van zijn kaak wegnam. Even dacht ze dat het hem allemaal teveel was geworden, had ze spijt dat ze dit had gedaan. Tot opeens hij lichtjes begon te glimlachen. Had hij eht wel aangekund? Was hetniet vreselijk voor hem geweest? “Ik heb wel een idee, maar dan moet ik het op een speciale manier doen, sta me toe.” Zei hij zachtjes voor hij zijn lippen op de hare drukte. Rhine snapte niet wat hij van plan was, maar ze vond het nu al een schitterend plan, ooh god wat had ze die lippen gemist. Zijn lippen prevelden een spreuk en dan kuste hij haar verder terwijl elke herinnering die ze had werd doorzocht, elke herinnering met hem werd in kaart gebracht, geanalyseerd en opgeslagen in zijn geheugen. Rhine was even verstijfd geweest, verbaasd over zijn toegang tot haar geest, ze liet normaal nooit iemand toe tot haar geest, haar geest hoorde dat soort spreuken te blokkeren, maar nu, met hem, gebeurde dat niet, en dat vond ze alles behalve erg. Hij mocht haar kennen, hij mocht alles van haar weten, hij en hij alleen had die toestemming. Zack sloot langzaam zijn ogen en had haar ondertussen tegen een muur geduwd terwijl hij nog steeds al kussend haar gedachten doorploegde voor elke herinnering aan hem en aan haar. Rhine had ahar armen om hem heen geslagen zelfs haar benen om hem heen geslagen, ze kreeg het toch zo warm. Maar nadat dit alles was gebeurt, maakte hij de kus nietig en glimlachte hij. Rhine heeg lichtjes en maakte zich met een lichte tegenzin van hem los. Ook een kleine glimlach groeide op ahar gelaat. “We zijn nooit uit elkaar geweest…” zei hij zachtjes met een glimlach die met elke seconde breder werd. Rhine knikte. “Dat zijn we inderdaad niet nee” Sprak ze met een kleine glimlach. “Ik was gewoon van het dak gevallen omdat ik onwel was dus.” Mompelde hij en hij ijsbeerde dus zeer lichtjes. Rhine ging weer naar hem toe en hield hem tegen, ging voor hem staan. Met haar hand streelde ze zijn ruwe wang. “Ik was erbij toen je viel, maar toen je wakker werd en geen idee had wie ik was, was het alsof er iets in me brak…Ik ben weggelopen..” Zei ze zacht voor ze haar hoofd wegdraaide haar kaak verstrakte, haar vuisten balde zich. “Ik dacht dat ik je beschermde door niet meer in je leven te zijn, dat het lot me wilde duidelijk maken dat ik je niet verdiende, dat jij beter was, een normaal leven verdiende, een leven zonder mij….Daarom ben ik je nooit komen opzoeken, ik kon het niet…” Zei ze nog zachter. “Ik wilde naar je toe….echt waar….maar ik kon niet…dus…ik heb geprobeerd van een dak te springen…” Zeiz e nog zachter haar rug naar hem toegekeerd, haar armen om zichzelf heen geslagen.

664 xD

De herinneringen, hij wilde ze koesteren, bijhouden, het was een van zijn dierbaarste bezitten geweest en nu was hij ze allemaal kwijt door een dom accident dat hij helemaal zich niet meer kon herinneren. Het leven was wreed, gemeen, het brak je wel altijd op zo’n kritiek moment. En dan kwam er nog eens bij dat hij aan een ziekte leed waaraan hij liever geen naam gaf. Maar het was wel zo, hij had schizofrenie. Een ziekte waarbij er twee personen in hem zaten, maar deze konden elkaar niet luchten dus eigenlijk zat Zack constant ruzie te maken met zichzelf, het was niet leuk en zeker niet als hij daardoor nog eens kwaad werd. De laatste tijd had hij het wel vaker en daarom nam hij die pillen. Nu bevond hij zich in de gangen, zijn wangen waren nat van het huilen. Even keek hij om zich heen en besloot rechtsaf te slaan terwijl hij begon te lopen terwijl hij zachtjes snikte, hij wilde alles vergeten wat hij vandaag had meegemaakt, dit wilde hij wel vergeten, hij wou alleen de rest niet zo verloren zijn. Hij koesterde herinneringen, maar nu wist hij niet eens meer wat hij had gedaan in zijn kindertijd. Dit werd hem natuurlijk te veel. Dit zou wel bij ieder mens zwaar vallen. Net een zwart gat dat niet kon opgevuld worden, de jongen voelde zich zo leeg. Tijdens het lopen werd opeens Zack’s pols vastgenomen en meteen kwam hij tot stilstand, het gevoel van een trillende hand, een opgespannen lichaam dat hem met alle macht leek te willen tegenhouden, al wist ze vast dat als hij echt alleen wilde zijn, dat hij zichzelf had losgetrokken. Maar hij wilde wel weg, maar kon hij het ook gewoon? Weglopen van de problemen? Weglopen van elke herinnering die hij zo graag wilde koesteren? Nee, hij moest weglopen! Nee, hij mocht niet weglopen. Toen kreeg hij door wat er aan de hand was, zijn tweede kant kwam weer naar omhoog, bah stom geval ook. Een pil werd door hem doorgeslikt, ranzig, echt vies spul, maar het moest, ze hadden het tegen hem gezegd dat hij dingen moest slikken. Dus hij gehoorzaamde, pakte ze elke keer als hij begon te beseffen dat de andere helft weer begon te overheersen, maar hij moest afbouwen zodra zijn goede kant weer sterker was, hij weer gelukkiger was, maar voorlopig zou dit niet het geval zijn. De jongen was zwak, dat zag je ook aan zijn houding. De eerst zo trotse houding met zijn borstkas vooruit was helemaal verdwenen, deze had plaatsgemaakt voor een jongen die ingedoken ronddwaalden door de gangen alsof hij het leven beu was. Stiekem was hij ook het leven beu, maar niemand had hem ooit gevraagd of hij nood had aan een babbel, een troostend gebaar, nee. Allemaal meden ze hem alsof hij een of andere besmettelijke ziekte had, iets wat heel besmettelijk was. Heel de school meed hem alsof het de dood normaalste zaak van de wereld was. Een hand werd op zijn wang gelegd en vele negatieve herinneringen vonden hun weg naar zijn geest, worden een voor een afgespeeld in zijn hoofd, natuurlijk was dit schrikken. Wie zou hier zich niet dood van schrikken? Gewone herinneringen die hij, die arme Zack zich niet meer kon herinneren. Het was misschien geschift, maar dit was normaal tegen alle natuurwetten in, maar wat kon het hem schelen? Niets, want hij wilde gewoon terug kunnen herinneren, weer kunnen genieten wanneer hij terugdacht aan elk kostbaar stukje herinnering. Je besefte maar pas hoe kostbaar elke herinnering was als je ze allemaal vergat. Je mocht nooit vergeten, want dat was de ergste straf die je je kon verbeelden. Voor Zack was dit een regelrechte hel, een marteling, iets waar hij zo depressief van werd dat hij het allemaal niet meer zag zitten. Maar toen de herinneringen door hem stroomden dankzij Rhine kon hij weer glimlachen, een brede glimlach verscheen op zijn gezicht, hij was blij dat hij dit allemaal van haar had gekregen. “Ik heb wel een idee, maar dan moet ik het op een speciale manier doen, sta me toe.” Zei hij zachtjes voor hij zijn lippen op de hare drukte. Een kus zou hem helpen om de herinneringen terug te kunnen krijgen, ook de goede wilde hij herinneren, het was een soort verslaving geworden. Een paar woordjes werden gemompeld en toen had hij vrij spel met haar geest, maar hij was niets slechts van plan. Elke herinnering met hem werd in kaart gebracht, geanalyseerd en opgeslagen in zijn geheugen. De herinneringen aan het weeshuis, de weeshuiswachter die Angeal noemde. De herinnering aan het sporten waarin hij haar heup had geheeld, waardoor ze ruzie hadden gekregen. De plek waar ze elkaar hadden ontmoet en ze hadden samen zijn kamer geschilderd, ze hadden samen gebasket en dan had Rhine hem gevraagd of hij homo was. Even grinnikte hij zachtjes terwijl hij haar tegen de muur duwde en haar met zijn ogen gesloten verder kuste. Nadat hij elke herinnering die hij wilde zien had gezien, maakte hij de kus nietig en sierde er een glimlach op zijn gelaat. “We zijn nooit uit elkaar geweest…” zei hij zachtjes met een glimlach die met elke seconde breder werd. Rhine knikte. “Dat zijn we inderdaad niet nee” dus dat betekende dat ze nog samen waren? Leuk, hij had dus een lieve, mooie en schattige vriendin? Hij bofte nogal zeg. Nee echt dat meende hij, zijn hart klopte als een gek bij dit meisje, misschien was dat wel de rede? Hadden ze een relatie, hunkerde zijn lichaam naar haar, maar wist hij gewoon niet waarom? Wel, nu wist hij het wel. “Ik was gewoon van het dak gevallen omdat ik onwel was dus.” Mompelde hij en hij ijsbeerde dus zeer lichtjes. Maar voor hij goed en wel was begonnen, ging het meisje voor hem staan, ze hield hem tegen, dus hij bleef ook staan, vlak voor haar. Hij voelde hoe haar hand over zijn kaak ging, hij moest maar eens nodig zichzelf gaan scheren, want het oppervlak voelde ruw aan. Dat was nooit fijn. Ik was erbij toen je viel, maar toen je wakker werd en geen idee had wie ik was, was het alsof er iets in me brak…Ik ben weggelopen..” hij bleef als versteld staan bij deze woorden, ja hij was haar inderdaad vergeten, maar dit was gewoonweg zo’n harde klap in zijn gezicht. Zijn blik bleef hangen op haar gebalde vuisten, haar woede kon je erin zien. Het leek er wel op dat ze het zwaar had, dat ze haast ten einde raad was. Zack ging met zijn hand door zijn platte haar en een kleine zucht ontsnapte uit zijn mond. Wat kon hij nou doen? Hij wist het eerlijk gezegd eigenlijk niet. “Ik dacht dat ik je beschermde door niet meer in je leven te zijn, dat het lot me wilde duidelijk maken dat ik je niet verdiende, dat jij beter was, een normaal leven verdiende, een leven zonder mij….Daarom ben ik je nooit komen opzoeken, ik kon het niet…” Zei ze nog zachter. “Ik wilde naar je toe….echt waar….maar ik kon niet…dus…ik heb geprobeerd van een dak te springen…” Zijn mond viel open bij deze woorden, zijn hart brak en tranen welden op in zijn ogen. “Ik wil niet dat je weggaat” zei hij zachtjes voor hij haar omdraaide en zich tegen haar aandrukte. “Ik… Rhine!” zei hij een beetje wanhopig terwijl hij op zijn lip beet, hij wilde dit meisje niet verliezen. Misschien moest hij het zo maar oplossen? Hij sloot zijn ogen en drukte zijn lippen weer zachtjes op de hare… Hij hield van haar, niemand in de wereld zou dit ooit geloven, maar deze kleine puppy was smoorverliefd.

(1304 woordjes <3)

Ze wist niet hoe hij zich voelde, ze kon eht zich niet voorstellen hoe het was om zoveel delen van je geheugen kwijt te zijn. Nee ze kon het zich niet voorstellen hoe het moest zijn. In haar geval zou het wellicht niet erg zijn, waarschijnlijk zou het zelfs een verlossing zijn. Ja dan zou ze die vreselijke beelden niet meer hoeven zien, misschien zou ze die vreselijke nachtmerries dan niet meer hebben. Maar langs de andere kant…wat als zij alles zou vergeten? Als zij hem niet meer kende? Zou dat niet erger zijn? Ja dat was erger…het mooiste in je leven vergeten was zelfs nog erger dan leven in duisternis. Het deed haar pijn om naar hem te kijken, te kijken naar hoe hij verzwakt was, te kijken naar hoe verward en kwetsbaar hij was. Toen ze hem tegengehouden had en hem herinneringen had getoond glimlachte hij tot haar grote verbazing, ze was bang geweest dat ze hem zou afschrikken, maar dat deed ze niet, dat had ze nooit gekund, hij was immuun voor haar duistere kantjes waar iedereen toch zoveel afschuw voor had. Ze zette grote ogen op toen hij haar ineens begon te zoenen en zo haar hoofd doorzocht. Eerst was ze verstijfd geweest, geschrokken maar dat ging al snel over en veranderde in een brandend gevoel, een gevoel dat naar hem verlangde, het gevoel dat ze niets anders wilde dan hem. Haar armen sloegen zich om zijn nek, haar vingers verstrengelde zich in zijn haar, ze voelde het koude gevoel van de muur tegen haar rug, ze zat geklemd, amar ze vond eht niet erg, ze vond eht zelfs zalig. Haar benen sloegen zich om hem heen, haar kus werd wilder, werd aangewakkerd door haar verlangen naar hem , een gevoel dat ze al zo lang had moeten onderdrukken. Ze zag alle herinneringen die naar hem toestroomde bij sommige herinneringen kreeg ze toch echt een inwendige glimlach en zeker bij de herinnering waar ze ontdekte dat hij werkelijk nul procent kennis had van zijn lichaam, meer bepaalt bepaalde delen ervan. Ja die gedachte zou haar echt hebben doen lachen als zijn lippen niet tegen de hare geplakt waren, zijn zalige lippen, de lippen die perfect op de hare aansloten, hmmm heerlijk was het. Nee ze wilde dit nooit opgeven maar helaas lostte hij de kus en ging hij bij haar vandaan. Rhine leunde tegen de muur aan licht hijgend, haar hele lichaam trillend. Nu pas kreeg ze door dat haar lichaam echt adem nodig had gehad. Toen ze haar ademhaling weer wat normaler had gekregen ging ze naar hem toe, aaide ze zijn wang. Maar al gauw liet ze hem los begon ze dingen te zeggen werd ze steeds kwader, kwader op zichzelf, ze verachtte zichzelf. “Ik wil niet dat je weggaat” zei hij zachtjes voor hij haar omdraaide en zich tegen haar aandrukte. “Ik… Rhine!” zei hij een beetje wanhopig terwijl hij op zijn lip beet Rhine zag zijn tranen, het brak ahar hart, ze kon er niet naar kijken dus kneep ze haar ogen dicht haar hoofd tegen zijn borst aanleunend. Ze rook zijn geur zijn vertrouwde zoete geur. Ze snoof zachtjes, ze wilde zijn geur niet vergeten ze wilde neits van hem vergeten. Hij sloot zijn ogen en drukte zijn lippen weer zachtjes op de hare. Haar hart sloeg een paar tellen over, deze kus was anders dan net minde romstuimig, geen explosie nee dit was een vlam, een vlam die langzaam groeide zich over haar hele lichaam verspreidde, een vlam die haar koude hart wist te verwarmen. Ze hield hem vast voelde hun zoute tranen versmelten waar ze elkaar ontmoette. Langzaam lostte ze de kus keek ze hem aan. “Het spijt me, het spijt me zo verschrikkelijk…Ik heb alles fout gedaan…Ik heb je in de steek gelaten…en ik brak mijn belofte…Ik ben al zo lang niet meer clean geweest Zack…Ik ben weer verslaafd…” Snikte ze voor ze haar hoofd verborg tegen zijn borst. Het speet haar zo, ze wilde niet zo zijn, ze wilde hem gelukkig maken maar ze scheen alleen maar het tegenovergestelde te doen, ze was zo’n vreselijk mens. Ze durfde haar gezicht niet meer aan hem te tonen. Ze schaamde zich kapot. Ze wilde zo graag bij hem zijn hem zo graag tegen zich aanvoelen, maar wat als hij kwaad op haar zou zijn? Kwaad omdat ze niet naar hem geluistert had? Alweer niet…

Alles wat Zack ooit gekoesterd had was gewoon weg, verdwenen zoals de sneeuw in de zomer, de regen in de winter. Alles was verdwenen, niets kon hij zich nog herinneren, werkelijk niets. Je kon het zielig noemen, want zo noemde hij het zelf ook, zielig dat hij zich niets kon herinneren van zijn leven, hoe het vroeger was, hoe goed of hoe slecht hij ook wel niet was. Dit alles wist hij gewoon niet meer en het was een hatelijk eng gevoel, dat hem bekroop elke nacht en hem de stuipen op het lijf joeg. Hij wilde niet vergeten, hij wilde koesteren, de herinneringen die waren vervlogen in het niets. Het fotoalbum bij hem op de kamer had hem wel geholpen, maar het was niet genoeg, hij wilde de beelden kunnen oproepen in zijn geheugen, niet een aantal foto’s maar een hele film. Man, dit was gewoonweg een hoop miserie, het was gewoon niet eerlijk! Zack werd tegengehouden bij zijn renpartij naar zijn kamer, het liefst wilde hij weg zijn van hier, gewoon verdwenen zijn van de aardbodem, maar dat kon hij dit meisje niet aandoen, het meisje dat zijn pols vasthad. Het meisje dat de herinneringen had die hij het liefste wilde weten, weer wilde herbeleven. Rhine stuurde hem de negatieve herinneringen door, maar zo erg waren ze niet, hij wilde ze allemaal kennen. Ook uit nieuwsgierigheid, maar ook deels uit pure wanhoop een angst. Een glimlach verscheen op zijn gelaat bij de herinneringen die hij binnenkreeg. Het gaf hem weer dat kleine sprankje hoop, een soort van vlammetje dat weer opflakkerde na een lange tijd smeulend onder de kolen had gelegen, zich verstoppend voor werkelijk alles. De jongen begon het meisje te zoenen en zo zocht hij haar hele hoofd door en toonde hij hen elke herinnering die ze samen hadden gehad. Om sommige moest hij wel lachen, hij was toch blijkbaar een kleine idioot. Zack had het meisje tegen een muur geduwd, haar nog steeds kussend, een verlangen binnenin hem werd opgebouwd en één hand lag in haar nek, de andere was rond haar middel geslagen. Hij voelde niet wat er aan de hand was, want zijn gedachten waren bij de herinneringen die een per een werden getoond. Alle herinneringen aan haar, het meisje waar hij zo’n heftige gevoelens had, maar nu zag hij dat ze een relatie hadden, ze hadden elkaar niet gedumpt, ze waren nog altijd samen en de heftige gevoelens jegens dit meisje waren niet verdwenen. De herinnering aan de lak van kennis over een bepaald ding deed hem grijnzen terwijl hij haar nog steeds erg heftig aan het kussen was. Een verlangen was ontstaan binnenin hem, een verlangen naar het meisje voor zich. Een lichte blos verscheen op zijn kaken en hij loste de kus die toch een zalig gevoel bij hem achterliet, hij merkte hoe het meisje lichtjes hijgde en hoe haar lichaam helemaal trilde, even was hij ongerust, maar hij besloot niet te vragen wat er aan de hand was. Hij had al genoeg gevraagd voor vandaag vond hijzelf. Toen haar ademhaling weer normaal werd, streelde ze zijn licht bestoppelde kin met haar hand. Ze zei een aantal dingen waarvan zijn mond openviel, waarom zei ze dat nu? Dit mocht dus absoluut niet gebeuren, een regelrechte no-go. “Ik wil niet dat je weggaat” zei hij zachtjes voor hij haar omdraaide en zich tegen haar aandrukte. “Ik… Rhine!” zei hij een beetje wanhopig terwijl hij op zijn lip beet, tranen verschenen en hij wilde dus echt niet dat ze hem verliet, ze mocht niet uit het leven stappen! Zijn hart brak langzaamaan toen elk woord nog eens herhaald werd in zijn geheugen. Rhine verstopte haar gezicht en leunde tegen hem aan. Een kus drukte hij op haar lippen, een kus die langzaam de vlam in hem weer heftig deed opflakkeren, de honger naar haar werd gestild. Maar ze stopte de kus al vrij snel en hij zag haar pijn, haar verdriet, haar tranen die bij haar onderkin samensmolten tot één geheel. “Het spijt me, het spijt me zo verschrikkelijk…Ik heb alles fout gedaan…Ik heb je in de steek gelaten…en ik brak mijn belofte…Ik ben al zo lang niet meer clean geweest Zack…Ik ben weer verslaafd…” zei ze, even moest hij nadenken, de woorden laten doordringen en zocht hij in het kleine verzamelingetje verse herinneringen en zag hij hoe ze een pil inslikte, hoe ze verslaafd was aan de drugs. Zijn ogen vernauwden zich en even fronste hij. Dus ze was weer aan dat spul geraakt terwijl hij dat blijkbaar door het toilet had gespoeld. Een zucht verliet zijn mond en hij deed een poging tot glimlachen. “Rhine, is het onmogelijk voor je om te stoppen, of kan je het nog? Kan ik niet jouw verlsaving zijn? Want ik ben sowieso véél gezonder dan die troep” zei hij met een grijnsje, in de hoop de spanning tussen hen beiden te breken. “Ik weet het dat ik ook rommel neem, maar dat is van levensbelang, anders zou ik mezelf kapot maken, ik heb dan constant ruzie met die andere kant in me.” Zei hij zachtjes “Ik… Ik zie je graag, maar jij hebt die pillen niet nodig, ik wil jouw verslaving zijn” zei hij voor hij haar omhelsde. Een liefdevolle omhelzing, een omhelzing die toonde hoe graag hij haar zeg.

(beetje kort, sorry)