<div style="width:236px;height:319px;overflow:scroll;overflow-y:scroll;overflow-x:hidden;margin-bottom:0px;margin-left:250px;margin-top:50px;margin-right:0px; align="center">Beladen met papieren boeken en andere spullen liep Eres door de gangen. Ze had moeite om boven de stapel uit te kijken Ze was nog maar een paar dagen terug met de shuttle geland op Starshine. eigenlijk had ze niet eens de tijd genomen om een beetje te wennen aan alles wat er de laatste tijd was gebeurd. Haar leven was immers in één avond helemaal omgegooid. Maar goed, ze was er nu en ze zou wel zien hoer het zou gaan. Het beste leek haar om maar te beginnen met een les om de leerlingen te zien en te leren kennen evenals om te wennen aan haar baan als lerares. Eres had de vorige avond nagedacht over wat ze de eerste les wilde doen. Uiteindelijk had ze zoveel dingen bedacht dat het haar uiteindelijk het beste leek om vandaag gewoon ter plekke te verzinnen wat ze zou gaan doen. Omdat het voor haar de eerste dag was wilde ze wel rustig aan beginnen, maar als ze haar eigen enthousiasme onder de loep nam zat dat er waarschijnlijk niet hing. Al zou het wel afhangen van de leerlingen. Wat Eres nog wel het meest verbazende vond was, ondanks dat ze niet nog nooit geweest was, ze op één of andere manier toch de weg wist. Geen enkele keer hoefde ze te stoppen omdat ze niet wist waar ze heen moest. Haar voeten waren begonnen met lopen en sindsdien niet meer gestopt. Maar toen ging het mis. Er verschoof iets in de stapel en gleed weg. Toen Eres het wilde grijpen voor het zou vallen werd de balans van de stapel verstoord en viel alles uit haar armen. Eres slaakte even een vermoeide zucht. Dit moest toch makkelijker kunnen. Ze sloot even haar ogen en maakte een paar bewegingen met haar handen. De papieren vlogen op van de grond op een nette stapel. Eres opende haar ogen weer en met een glimlach knipte ze in haar vingers. ‘Volg,’ was het enige wat ze tegen de spullen zei waarna ze weer verder wandelde. Uiteindelijk stopte haar voeten met lopen. Eres stond voor de deur van een lokaal. Ze opende de deur en stapte de ruimte binnen die gevuld was met muziek instrumenten. Ze had het goede lokaal getroffen. Het was voor Eres alsof ze gestorven was en in de hemel was beland. Elk denkbaar muziek instrument bevond zich wel ergens in deze ruimte. ‘Naar het bureau,’ sprak ze tegen de stapel. De spullen gehoorzaamden en vlogen kalmpjes naar het bureau waar ze zachtjes op landde. Zo! Nu was het wachten enkel nog op de leerlingen. Eres keek even rond en zag toen in de hoek een piano staan. Met een kleine glimlach liep ze erop af en ging erachter zitten. Ze liet haar vingers even over de toetsen glijden. Daarna begon ze met spelen. Niks bijzonders, gewoon een melodie uit haar hoofd. Ze had niks anders te doen behalve wachten dus waarom zou ze niet spelen? Dat doodde de tijd tenminste.

(Yeaahhh, voor middernacht xD)

Light liep al zoekende door de gangen, zijn been hinkte af en toe nog wel eens, maar hij had minder last van die rare aanval van dat joch-beest-geval. Die hoopte hij dus echt nooit meer tegen te komen. Hij was halfverwege de weg naar zijn lokaal al kwijt geraakt maar door een simpel uitziende nerdo was hij toch de goede kant uit gestuurd. Hij stond voor het lokaal. Hoorde mooi pianospel, alsof iemand gehele symfoniën schreef recht uit diegene's hoofd. Dit was dus zijn eerste les met een combinatie vak, hij zou Music en Magic combineren. Hij kon zich totaal niet voorstellen hoe men dit voor elkaar zou krijgen, maar nou was Light ook nog niet al te ervaren met Magic. Music wel, ja hij zong een aardig nootje en kon ook lekker bassen maar dat was dan ongeveer wel alles, en dan zonder enig fonkje magie, hij kon nog steeds de combinatie niet plaatsen. Hij duwde de deur open en z'n blik viel meteen op de piano, daar zat ze dan, zijn lerares, een music-wonder zal je al bjina zeggen, hoe gerust ze de piano speelde, alsof ze nooit had geleerd maar altijd al kon. hij bleef geboeid kijken, totdat zijn blik viel op een paarse schim. OH NEE ECHT NIET! De woorden waren er al uit voordat Light er bij na had gedacht dat hij de componiste verstoorde achter de piano. Met een hoofd als een boei liep hij extra ver naar achter in het lokaal, ging daar zitten aan een tafeltje en hield zijn schoudertas op tafel, zodat er van voor hem uit de andere bankjes niet naar hem gekeken kon worden. De felle pijnscheut in z'n kuit vertelde hem dus dat het wel de voor hem gevreesde was, als die zich in het lokaal maar kon gedragen, anders wist Light zich niet te verdedigen. In de gangen kon hij nog wat magie sturen, maar hier in de les, waar iedereen bij elk geluidje zal opkijken? Nee daar zou hij het niet durven, en zou het dus zijn dood kunnen worden bij deze Monsterlijke-Tijdbom in het lokaal.. Hij keek om om te kijken of iemand z;n kreet had gehoord .....



Ik verexcuseer mij voor het niet een prachtige Lay-out te hebben om mijn tekst.. die heb k niet..

Slaperig, maar niet erger dan anders, liep Ellia in een rustige pas door de stille gangen heen. Ondertussen nam ze af en toe nog een slok van haar koffie, die nu bijna helemaal op was. Het was nog redelijk vroeg, zeker voor de gemiddelde student. Enkel de echte leerfanaten waren nu al in de gangen te vinden, die zich als een stel malloten naar het juiste lokaal snelde. Ellia was daarin natuurlijk weer een uitzondering. Ze hield er niet zo van om als één van de eerste aanwezig te zijn in een les. Meestal probeerde andere studenten, of de leerkrachten dan een praatje met haar aan te kaarten. Een gesprek wat meestal totaal nergens over ging. En dat was iets waar Ellia een hekel aan had, zeker in de vroege morgen. Aan de andere kant kon ze op die manier wel rustig aan doen en op haar dooie gemak naar het lokaal slenteren, zonder aan de kant gedouwd te worden door andere leerlingen die wilde voorkomen dat ze te laat zouden komen. Ook was ze op deze manier altijd één van de eerste die bij de koffieautomaat stond en kon ze die in alle rust opdrinken, terwijl de slaap zo langzaam uit haar ogen weggedreven werd. Ja, die dingen bij elkaar opgesomd maakte het die paar minuten eerder opstaan wel waard. Veel minder stressvol. En zo werd je ochtend ook niet zo snel verpest.
Net de laatste slok van haar koffie achterover geslagen alsof het een shot Gin was gooide ze de lege beker de kant van een prullenbak die in de gang stond op. Met een zachte tik tegen de binnenkant van de rand aan schoot de beker netjes in de prullenbak. Met een zelfvoldane grijns liep ze rustig verder, ondertussen tastend in haar binnenzak. Haar hand kwam pas weer tevoorschijn toen ze een tandenstoker gevonden had, die ze vanzelfsprekend in haar mond stak. Kauwen op een tandenstoker; een gewoonte die ze maar niet af kon leren. Of, eigenlijk beter gezegd, wilde leren. Mensen hadden haar wel eens gevraagd waarom ze het deed, maar de moeite nemen om het uit te leggen had ze laten varen. Het gros van de mensen snapte het toch niet, dus zag ze het nut er verder ook niet van in om haar tijd aan een zinloze uitleg te verdoen.
Even vertraagde Ellia haar pas. Hoorde ze nou… muziek van verderop komen? Ze versnelde haar pas weer, haar nieuwsgierigheid gewekt. Hoe meer ze het lokaal naderde, hoe beter ze het gepingel van pianomuziek kon horen. De muzieknoten zweefde bijna als een zoete lentebries door de gangen, verlichtte de sfeer en paste het ritme van de passen van Ellia zelfs een beetje aan. Wie was aan het spelen? Zo een aftreksel van een Justin Bieber joch dat wilde opscheppen en indruk wilde maken bij de meiden? Een eeuwige loner die zich in het muzieklokaal wilde opsluiten? Of de leerkracht zelf? Het wist haar bijna nieuwsgierig te maken.
Wat meer op het ritme van de muziek liep ze naar het lokaal. Ze stapte net de kamer binnen om zich te richten op de persoon die zo mooi aan het spelen was, maar werd toen afgeleid door een luide paniekkreet. Alsof ze haar eerste intentie vergeten was bleef Ellia stilstaan en richtte ze haar blik op de persoon waar de kreet vandaan was gekomen. Met een opgetrokken wenkbrauw staarde ze even naar de jonge die net de kracht van zijn stembanden had laten horen. Juist ja… Op deze manier beloofde deze les al veel goeds. Het zou in elk geval geen saai boel gaan worden, zoals muzieklessen vaak dreigde te gaan. “Prachtige solo, boyo,” merkte ze droog op, waarna ze verder liep naar een andere rij met tafels, vrij achterin in het lokaal. Daar liet ze haar sporttas, gevuld met boeken, schriften, en andere ongein op de grond ploffen. Zelf schoof ze aan bij de tafel en leunde ze met haar stoel op de twee achterpoten, haar benen en armen over elkaar heengeslagen. Zachtjes op en neer wiebelend door wat kracht af te zetten met haar been nam ze nu even de tijd om rustig het lokaal en de aanwezige mensen in zich op te nemen. De jonge die net zo mooi had staan schreeuwen sloeg ze over, daar had ze al genoeg van gezien voor nu. Even bleef haar blik rusten op die paarse vlek, die voor haar iets meer weg leek te hebben van een teletubbie met een afro kapsel dan een medestudent. Maar goed, wie was zíj van alle mensen om iemand te beoordelen op zijn uiterlijk? Zelf zag ze er ook eerder uit als één of andere vechtersbaas uit een straatbende. Ze had de uitstraling, de kledingstijl, de tatoeage…
Haar blik weer afwendend van de jonge viel haar blik nu op de jonge vrouw die achter de piano zat. Te oud voor een leerling, dus was het voor Ellia duidelijk dat zij de lerares was. Had ze kunnen weten. Haar muzikale talent was veel beter en verder ontwikkeld dan dat van de gemiddelde leerling die hier op school zat. Natuurlijk had ze ook niet anders kunnen –en mogen- verwachten van iemand die er les in gaf.

Ach, die heb ik ook niet, no worries, you're not alone~

Got a van, got a chance, got my dignity
Got a dream, got a spark, got somewhere to be
Take a breath , say goodbye
To their precious little world

So long live the reckless and the brave
I don't think I want to be saved
My song has not been sung

And long live the fast times, so come what may.
I don't think I'll ever be saved
Our song has not been sung
Long live us
Long live us

Van zingend overgaand op neuriënd liep Mitch door de gangen. Zijn oude zakachtige rugtas hing slapjes over een van zijn schouders en zijn losse kleding gaven hem een slordige indruk, maar zijn ogen waren opgewekt, zijn stem wakkerder dan ooit.
Hij had muziekles. Mitch hield van muziek. Het had hem door zware tijden geholpen en ook al was dat niet zo geweest, dan had hij er nog van gehouden. Want het belangrijkste was toch wel dat het zijn vrolijke mood versterkte. Hij speelde zelf ook wel aardig gitaar en zong graag, maar het was maar aan anderen te beslissen of hij dat laatste ook echt kon of niet.
Toen de zuiver gespeelde pianonoten zijn oren binnendrongen wist hij al gauw dat hij goed zat. De school was groot en Mitch had nog steeds af en toe moeite met de weg te vinden dus hij was blij dat hij zich kon laten leiden door de muziek. Optimistisch gezind, zoals altijd, opende hij de deur van het lokaal waar het geluid het sterkst was en op hoop van zege stapte hij binnen. Raak. Een mooie, blonde vrouw zat achter een vleugel en bespeelde het alsof het niets was. Mitch ging er maar vanuit dat hij haar niet moest storen en wierp een vlugge blik over de rest van de klas. Hij was zich er wel van bewust dat zijn haar zo groen was als de gemiddelde boombevolking van Gren of als de neusinhoud van de gemiddelde leerling. Dat laatste was iets waar hij jaren voor was gepest, maar toen had hij Jumper gehad. Nu niet meer. Dus hij wist niet zeker of-.. Joly, Holy, Melonely! Een paarse vlek was op zijn netvlies verschenen en zijn haar, nee zijn hele uiterlijk, was misschien zelfs wel algemeen minder geaccepteerd dan alleen Mitch zijn haar. Mitch glimlachte. Hij had het zwartharige meisje dat zo van Shadraanse straten af leek te komen en de bruinharige jongen die aan zijn uiterlijk te zien wel een van de populairdere jongens moest zijn wel gezien, maar liet hun voor nu links liggen. Vrolijk liep hij naar de, eh, ja, ‘paarse’ jongen toe, stak zijn hand op ter begroeting en grijnsde.
‘Yo, kan ik naast je komen zitten?’

*I feel ashamed of my prolonged absence :$ But I couldn't leave it, so I'm back :3

Yubikara kobore ochita
kagayaki no naka ima mo
Toushi wo himeta manazashi
asayaka ni utsuru
Kaze no mukou no kotae wo
osoreru koto mo naku
Mitsume tsuzuketa kedakasa

Sasuke was opgestaan, lichtelijk tegen zijn zin, maar het moest toch. Hij had les vandaag, les muziek, iets wat hem nog een beetje boeide, omdat hij wel degelijk kon zingen. Maar hij had gewoon geen zin eigenlijk, maar hij was lichtelijk geforceerd om te gaan, dus dan ging hij gewoonweg. Langzaam pakte hij zijn viool in en nam hij schrijfgerief. Hij wist dat de leerkracht had gezegd dat eigen instrumenten niet nodig waren, maar toch nam hij het zijne mee. Omdat hij beter speelde met zijn eigen instrument. Zo zat Sasuke nu gewoon in elkaar. Hij wou andermans instrumenten niet gebruiken. Je kon hem extreem koppig noemen, maar hij was nu eenmaal gesteld op zijn eigen instrumenten. Langzaam liep Sasuke nadat hij zichzelf had gewassen, etc uit zijn kamer met een emotieloos gezicht, zoals altijd. Door de gangen keken mensen hem aan, ze roddelden over hem, ze waren kennelijk verbaasd dat zo'n emotieloze zak de viool speelde. Zo was het nu eenmaal. "Deal with it." Mompelde hij met een koude kille stem. Langzaam begon hij te zingen en wandelde hij verder tot hij uiteindelijk aan de klas aankwam waar hij moest zijn. Hij wandelde binnen en keek even kort naar de andere leerlingen die er waren. 3 jongens en een meisje. Fantastisch, al te druk naar zijn zin. Maar toch ging Sasuke zitten naast de jongen (Light) en hij legde zijn vioolkist voor zijn voeten. Even keek hij naar Miss Eres en zei hij droogjes zonder enige emotie: "Uchiha Sasuke" Dat moest dus een voorstelling voorstellen, maar echt fantastisch was deze niet, maar dat kon hem niet schelen. Zijn blik ging weer naar zijn vioolkist en hij bleef er gewoon naar kijken. Het kon hem werkelijk niet schelen wat de rest van hem vond. Niemand zou ooit weten wie hij werkelijk was, dat hij veel gezien had in zijn leven en gewoon daardoor helemaal verandert was in iets dat niemand die hem kende nog de echte oude Sasuke in herkende.

Eres had hem al gehoord, de eerste leerling. Fluitend kwam hij aanlopen. Maar eenmaal in het lokaal stopte het fluiten. Vanuit haar ooghoek kon ze hem een beetje zien. Een jongeman zonder schoenen en paars haar. Hij was…apart. Eres wist dat hij in haar mentorklas zat. Zo’n gezicht vergat je immers niet gauw als je die op een foto zag. Hij ging zitten. Met een kleine glimlach op haar gezicht speelde Eres verder, wachtend op andere leerlingen die binnen zouden druppelen.
De volgende leerling liet niet lang op zich wachten. Eres keek om toen de nieuwe leerling die was binnengekomen begon te schreeuwen. Haar vingers lieten langzaam de piano met rust. Een korte knip in haar vingers en de piano speelde door zonder da er iemand achter zat. Eres stond op en draaide zich om naar de nieuwe leerling. Ze zag dat hij helemaal naar achteren in het lokaal was gelopen. Rustig liep ze op hem af en legde even kort haar slanke hand op zijn schouder om haar aanwezigheid naast hem kenbaar te maken. Ze schonk hem een warme vriendelijk glimlach. ‘Het viel me op dat je een beetje gespannen overkomt. Jij bent Light toch? Als ik het goed begrepen heb zit je in mijn mentorklas. Als er een probleem is dan kun je altijd bij me komen,’ sprak ze zacht tegen hem. Haar hand verdween van zijn schouder en ze liep terug naar voren. Terwijl de piano rustig door bleef spelen pakte Eres haar viool. Gepaard met het geluid van de piano begon ze te spelen. Intussen waren er meer leerlingen het lokaal in gestroomd. Het meisje kreeg Eres het eerste in het oog. Ze was vrijwel direct achter Light binnen gekomen. Ze had een binnenkomst van ‘’heb ik jou daar’’. Maar Eres negeerde dat. Ze knikte haar een welgemeend welkom terwijl ze verder speelde. Het meisje werd gevolgd door een jongen met zulk groen haar dat je hem waarschijnlijk overal direct kon herkennen. Hij had een aura van vrolijkheid om zich heen zweven. Ook hij kreeg een vriendelijke welkomst glimlach. Eres was blij om te zien dat hij contact zocht met Gamzee. Na de reactie van de Light had Eres gevreesd voor het ergste. De twee jongens die daarna binnen kwamen leken niet zo geïnteresseerd. Misschien dat voor hen muziek één van de minst erge vakken was. Een uitdaging vond Eres. Eén van de twee stelde zichzelf voor als Sasuke. Nou ja, voorstellen? Hij zei kortaf zijn naam, meer niet. Wat haar meteen was opgevallen, was de vioolkist. Eres had gezegd dat het meebrengen van instrumenten niet nodig was geweest. Maar dat hij zijn eigen instrument had was enkel fijn. Eres wist uit ervaring dat het prettiger spelen was op je eigen instrumenten. Wat ze even daarvoor bij de piano deed gebeurde nu ook bij de viool. Een korte vingerknip en opperste concentratie waren genoeg. Ze liet de viool langzaam los en het instrument zweefde in de lucht terwijl het verder speelde. Eres greep uit de speciale leren riem om haar heupen een zilveren dwarsfluit. Een derde partij voegde zich bij de muziek. Vanonder haar wimpers tuurde ze even naar de laatste jongen die was binnen gekomen. Geen naam, maar misschien kwam ze daar tijdens de les wel achter. Eres liep naar de deur en tikte die zachtjes met haar voet dicht. De deur bleef op een kier zodat leerlingen die te laat waren de les nog wel in konden zonder al te veel te storen. Eres stopte met het bespelen van de fluit. Ze stopte hem terug in haar riem en liep naar de viool. Ze pakte het instrument en de strijkstok en maande het tot stilte. De piano bleef spelen maar op een zachtere toon. Alsof iemand de volume knop zacht had gedraaid. Het was nu meer een rustige achtergrond muziekje. ‘Ten eerste, een goedendag,’ begon ze kalm terwijl ze de viool zachtjes op haar bureau neer legde. ‘Voor degene onder jullie die mij niet kennen. Mijn naam is Miss Eres. Voor sommigen van jullie ben ik je mentrix voor anderen je lerares muziek van het komende jaar. Ik weet niet hoe jullie hiervoor muziekles kregen, maar ik heb mijn eigen manier van lesgeven. Ik ben ook niet opgeleid tot lerares. Ik zal dus misschien niet hetzelfde doen als jullie andere leraren,’ begon ze terwijl ze op de rand van haar bureau ging zitten. ‘Als er verder geen belangrijke vragen meer zijn wil ik graag beginnen. De les van vandaag gaat over muziek en magie en hoe die twee te combineren zijn. Magie wordt geuit in de vorm van spreuken of je die nou in je hoofd zegt of hardop. Muziek is ook een manier van jezelf uiten. Door deze twee te combineren kun je dingen als sterke illusies oproepen. Een vergevorderde vorm van magie in combinatie met muziek is het beheersen van gedachten en emoties via een melodie. Bij wijze van een voorbeeld kun je denken aan het sprookje van de Rattenvanger van Hamelen of de Sirenen die zeelui door middel van gezang ten onder brachten. Voor diegene onder ons die thuis zijn in woudmagie is het ook mogelijk om via muziek te communiceren met dieren en planten. Muziek in combinatie met magie kan ook je spreuken versterken,’ gaf Eres haar introductie. Ze keek even kort de klas rond. ‘Ik wilde vandaag een begin maken met het oproepen van illusies. Het lokaal staat vol instrumenten. Als je een instrument bespeelt dan zoek je er eentje. Zo niet, dan kom je naar mij toe. Dan gaan we er samen naar kijken. Voor hen die wel een instrument hebben en verder willen gaan zal ik kort uitleggen wat de bedoeling is. Je neemt de tekst van een lied, dit mag een bestaand lied zijn of zelf verzonnen. In de tekst moeten een paar dingen voorkomen. Een plaats, een gebeurtenis en eventueel een tijd. Als je de muziek speelt moet je de tekst erin verwerken. Is het bijvoorbeeld een droeve gebeurtenis, dan speel je trieste muziek. Je moet je concentreren op de tekst. Als je dit goed doet dan verschijnt de illusie van wat er in je tekst gebeurd. Jullie mogen aan de slag,’ zei Eres waarna ze met een kort handgebaar de piano liet stoppen.


(Dank jullie, hier kan ik de les mee beginnen)

Een tikkie dromerig luisterde hij naar de muziek van zijn mentrix. Ze kon heel mooi spelen. 'OH NEE ECHT NIET!' deed hem opschrikken uit zijn dagdroom. Met een ruk draaide hij zich om. Shiterdeshit! Het was de jongen die hij had aangevallen. O geweldig, dat moest hem weer overkomen! Hij sloeg zijn gezicht tegen de tafel en hield met twee handen zijn boek over zijn hoofd. Hopelijk ging hij hem niet verraden. Willow had wel gezegd dat hij met iemand moest gaan praten maar dan zou hij linearecta naar de hoofdmeester zijn gestuurd en in een dwangbuis in de kelders zijn gestopt.
“Prachtige solo, boyo,” klonk een meisjesstem die hij nog nooit eerder had gehoord. Hij keek vanonder zijn boek naar de deuropening. Het was ook een meisje...no shit sherlock. Goed, de aandacht was hopelijk weer van hem afgericht dus durfde hij heel stilletjes op te staan en naar een andere plek te sluipen. Hier kon je hem moeilijk zien zitten vanuit de deuropening maar toch was hij niet helemaal onzichtbaar. ‘Yo, kan ik naast je komen zitten?’ klonk de stem van een andere jongen. Gamzee keek op en grijnsde. Hij had knalgroen haar, niet erg onlogisch dus dat hij naast hem kwam zitten. 'Sure mate!' zei hij vrolijk en lachte zijn puntige tanden bloot. Hij was dus niet de enige weirdo hier op school.
Na hem kwamen nog twee andere jongens binnen maar Gamzee lette niet zo op hen. Miss Eres was voor het lokaal gaan staan. ‘Ten eerste, een goedendag,’ begon ze kalm terwijl ze de viool zachtjes op haar bureau neer legde. ‘Voor degene onder jullie die mij niet kennen. Mijn naam is Miss Eres. Voor sommigen van jullie ben ik je mentrix voor anderen je lerares muziek van het komende jaar. Ik weet niet hoe jullie hiervoor muziekles kregen, maar ik heb mijn eigen manier van lesgeven. Ik ben ook niet opgeleid tot lerares. Ik zal dus misschien niet hetzelfde doen als jullie andere leraren,’ begon ze terwijl ze op de rand van haar bureau ging zitten. ‘Als er verder geen belangrijke vragen meer zijn wil ik graag beginnen. De les van vandaag gaat over muziek en magie en hoe die twee te combineren zijn. Magie wordt geuit in de vorm van spreuken of je die nou in je hoofd zegt of hardop. Muziek is ook een manier van jezelf uiten. Door deze twee te combineren kun je dingen als sterke illusies oproepen. Een vergevorderde vorm van magie in combinatie met muziek is het beheersen van gedachten en emoties via een melodie. Bij wijze van een voorbeeld kun je denken aan het sprookje van de Rattenvanger van Hamelen of de Sirenen die zeelui door middel van gezang ten onder brachten. Voor diegene onder ons die thuis zijn in woudmagie is het ook mogelijk om via muziek te communiceren met dieren en planten. Muziek in combinatie met magie kan ook je spreuken versterken,’ gaf Eres haar introductie. Ze keek even kort de klas rond. ‘Ik wilde vandaag een begin maken met het oproepen van illusies. Het lokaal staat vol instrumenten. Als je een instrument bespeelt dan zoek je er eentje. Zo niet, dan kom je naar mij toe. Dan gaan we er samen naar kijken. Voor hen die wel een instrument hebben en verder willen gaan zal ik kort uitleggen wat de bedoeling is. Je neemt de tekst van een lied, dit mag een bestaand lied zijn of zelf verzonnen. In de tekst moeten een paar dingen voorkomen. Een plaats, een gebeurtenis en eventueel een tijd. Als je de muziek speelt moet je de tekst erin verwerken. Is het bijvoorbeeld een droeve gebeurtenis, dan speel je trieste muziek. Je moet je concentreren op de tekst. Als je dit goed doet dan verschijnt de illusie van wat er in je tekst gebeurd. Jullie mogen aan de slag,’ zei Eres waarna ze met een kort handgebaar de piano liet stoppen. Interessant maar hij kon nog geen noot uit een fluit halen. Dus liep hij maar naar haar toe. 'Juist ja, Gamzee Makara is de naam. Ik bespeel niet echt iets, ik bedoel...ik kan wel lekker ernaar luisteren maar...' en ja, hij was ook niet goed in spreken tegen leraren.

Haar eerste dag op dit school! wat moest ze aandoen? Het was zo moeilijk! Eerste indruk was altijd belangrijk, dat wist ze nog van haar vorige school. Eda was toen pas 10 en kwam op school met een trui met katten oortjes en haar meneer cookie haar trouwe knuffel die altijd en over al met haar mee ging als ze iets eng ging doen, en eerste keer naar school gaan is toch heel wat! Uiteindelijk koos Eda een makkelijk zittend shirt een spijkerbroek. Een snelle blik wierp ze op de klok en schrok zich kapot, gelukkig had ze vanochtend toen ze opstond al har gitaar gestemd want ze moest er nu er vandoor! Fijn haar eerste dag en meteen te laat! Dat was pas lekker, haastig liep ze door de hal terwijl ze de mensen ontweek, ze wou niet dat iemand tegen haar lieve Yui –gitaar- op botste. Natuurlijk hoefde je de eerste les geen instrument mee te nemen maar Yui had ze al vanaf haar 10 en ze vond het ook vel prettiger als ze daar op speelde en trouwens, Yui kende ze goed genoeg en wist zeker dat hij boos zou zijn dat ze een ander gitaar had gepakt om te spelen. Nee dat kon ze niet maken om haar lieve Yui te verraden! Haastig ging ze door de gang en bijna was ze verdwaalt maar gelukkig had ze een goed gehoor en hoorde ze al van ver weg een fluit, viool en een piano mooi gecombineerd. Daar moest ze vast zijn! Haastig rende ze door de gang, ja ze was laat maar niet veel te laat gelukkig want toen ze bij de deur aankwam hoorde ze dat de docent net hoorde beginnen, de deur was op ene kier open, snel stopte ze een koekje in haar mond zodat ze niet sacherijnig zou zijn de hele dag. Heel zachtjes ging ze naar binnen en bleef bij de ingang braaf staan terwijl ze op haar koekje kauwde terwijl ze luisterde: ‘Voor degene onder jullie die mij niet kennen. Mijn naam is Miss Eres. Voor sommigen van jullie ben ik je mentrix voor anderen je lerares muziek van het komende jaar. Ik weet niet hoe jullie hiervoor muziekles kregen, maar ik heb mijn eigen manier van lesgeven. Ik ben ook niet opgeleid tot lerares. Ik zal dus misschien niet hetzelfde doen als jullie andere leraren,’ begon ze terwijl ze op de rand van haar bureau ging zitten. ‘Als er verder geen belangrijke vragen meer zijn wil ik graag beginnen. De les van vandaag gaat over muziek en magie en hoe die twee te combineren zijn. Magie wordt geuit in de vorm van spreuken of je die nou in je hoofd zegt of hardop. Muziek is ook een manier van jezelf uiten. Door deze twee te combineren kun je dingen als sterke illusies oproepen. Een vergevorderde vorm van magie in combinatie met muziek is het beheersen van gedachten en emoties via een melodie. Bij wijze van een voorbeeld kun je denken aan het sprookje van de Rattenvanger van Hamelen of de Sirenen die zeelui door middel van gezang ten onder brachten. Voor diegene onder ons die thuis zijn in woudmagie is het ook mogelijk om via muziek te communiceren met dieren en planten. Muziek in combinatie met magie kan ook je spreuken versterken,’ Miss Eres…Dat was de naam van haar mentrix, dus dit vrouw die net de instrumenten had bespeelt. Eda voelde respect voor die vrouw, hoewel ze zelf best wel goed kon spelen op haar gitaar en een beetje piano beheerste was het toch knap van haar. Eda bekeek de klas, je kon de eerste 2 jongens niet zo goed zien maar door hun haren vielen ze op, de ene was paar en de andere groen waar Eda om moest glimlachen, verder zag ze een slaperige jongen zitten en een andere jongen en voor hem lag een viool kist, dus die jongen bespeelde een viool. Knap van hem, misschien zou ze vragen of hij het haar kon leren? Eda keek verder en zag een meisje zitten, hoewel ze niet zo als alle meiden uit zag…Maar ze zag er eerder stoer uit. ‘Ik wilde vandaag een begin maken met het oproepen van illusies. Het lokaal staat vol instrumenten. Als je een instrument bespeelt dan zoek je er eentje. Zo niet, dan kom je naar mij toe. Dan gaan we er samen naar kijken. Voor hen die wel een instrument hebben en verder willen gaan zal ik kort uitleggen wat de bedoeling is. Je neemt de tekst van een lied, dit mag een bestaand lied zijn of zelf verzonnen. In de tekst moeten een paar dingen voorkomen. Een plaats, een gebeurtenis en eventueel een tijd. Als je de muziek speelt moet je de tekst erin verwerken. Is het bijvoorbeeld een droeve gebeurtenis, dan speel je trieste muziek. Je moet je concentreren op de tekst. Als je dit goed doet dan verschijnt de illusie van wat er in je tekst gebeurd. Jullie mogen aan de slag,’ zei Eres waarna ze met een kort handgebaar de piano liet stoppen. Goed, nu moest ze dus naar Miss Eres gaan en Sorry zeggen, gauw liep ze naar de docent maar die paarse jongen was haar net voor: 'Juist ja, Gamzee Makara is de naam. Ik bespeel niet echt iets, ik bedoel...ik kan wel lekker ernaar luisteren maar...' Ze keek de jongen een tijdje aan maar richten zicht tot de docent ‘Miss Eres, Het spijt me dat ik te laat kwam in uw les, ik ben hier nieuw en dit school is veel groter.’ JA het was zwak maar wel waar. ‘Ohja, Edana Edris en ik heb mijn eigen instrument.’ Ze tikte op de hoes van haar gitaar die nog op haar rug hing en wachten tot de docent iets zou zeggen.

Sorry dat het zo flut is maar heb school en van mijn pa mag ik niet te lang op de computer zitten.

Miss Eres was even langsgekomen, en ha dhem gerust kunnen stellen. Toch zag Light het niet helemaal zitten om dit gehele jaar in een mentorklas te zitten met het monster wat hem op zijn eerste dag had aangevallen hier op SSA. Toen Sasuke zich voorstelde kon Light niet achterblijven. "Light, Light Yagami. Aangenaam." De flauwe opmerking van de dame die nog op tijd binnen kwam glippen negeerde hij maar. Ze moest eens weten wat voor een monster er in haar klas zat, dan mekkerde ze wel anders. Toen ze een uitleg kregen over de les van vandaag, zat Light geïnteresseerd te luisteren. Op het moment dat de uitleg klaar as, stond hij op en liep meteen door naar de basgitaren, hij zocht een exemplaar uit, een rode. En begon wat te spelen. Een medley, om precies te zijn. Zou het wel werken? In een medely werden verschillende plaatsen en personen genoemd. Hij zou in ieder geval zijn nadruk leggen op bepaalde stukken en daaraan zijn eigen interpetatie geven, zodat hij misschien zijn eigen illusie kon opwekken. Onder het spelen kon hij af en toe een schemerend beeld zien, maar daar bleef het bij. Hij zou ondertussen ook zang er in kunnen gooien. Misschien dat dat hielp, dus sloot hij een microfoon aan. Uiteindelijk had hij zacht de zang, en zijn bas ritme/melodie. De schemering in het beeld haperde steeds minder. Hij zou blijven oefenen tot hij het onder de knie had.

In de tijd dat het lokaal zich langzaam deed opvullen met meer een meer studenten had Ellia in stilte, al kauwend op haar tandenstoker zitten wachten. De dingen die in het klaslokaal gebeurde zag ze allemaal wel afspelen, maar alles ging een beetje als in een roes aan haar voorbij. Ze zou haar oplettendheid wel weer aanscherpen wanneer ze merkte dat de les zou beginnen. Ze was niet zo een roddelkont die graag van alle persoonlijke problemen van haar medestudenten op de hoogte bleef. Daar had ze het geduld, maar bovenal, de interesses niet voor. Wat maakte haar het nou uit wie ruzie had met wie? Zolang zij er niet mee geconfronteerd werd, vond zij alles wat er in haar omgeving gebeurde prima. Ze liet het toneelstuk ongestoord verder spelen, terwijl zij in alle rust luisterde naar de kalmerende muziek op de achtergrond.
Bij de aankondiging dat de les zou beginnen hief Ellia haar hoofd wat omhoog en keek ze naar de lerares. Tijdens de uitleg hield ze zich gedeisd, alsof ze bijna echt geïnteresseerd was. Toegegeven, het idee achter het verhaal om illusies met lessen als deze aan te kunnen sterken sprak haar zeker aan. Ze gebruikte haar schaduwwezens niet vaak, maar mocht ze de behoefte hebben, was het natuurlijk wel de bedoeling dat ze een verpletterende kracht neer zouden zetten. Hoe handig zou het wel niet kunnen zijn voor wanneer ze haar trouwe hellehonden nog sneller en behendiger waren tijdens het verdwijnen en verschijnen uit de zwarte schaduwen? En hoe geweldig zou het wel niet zijn als de beet haar angstaanjagende Mamba nog dodelijker was? De gedachte eraan deed een glimlach Ellia haar lippen sieren. Voor dit deel leek de opdracht haar niet verkeerd.
Maar toen kwam de rest van het verhaal. Dus, als ze het goed begreep was het de bedoeling dat ze allemaal een beetje gingen lopen klooien op een instrument naar keuze, allemaal door elkaar heen? Klonk heerlijk onpraktisch en chaotisch, als ze het zo voor haarzelf even op een rijtje zette. Dat was toch geen doen, je eigen muziek proberen te laten klinken terwijl iemand anders met zijn takkenherrie er doorheen zat te blèren. Dat kon alleen maar leiden tot irritaties en, in het ergste geval zelfs, ruzies.
Nadenkend kauwde Ellia wat harder op haar tandenstoker, terwijl de rest van de klas alvast in beweging was gekomen. Maar ook dit liet ze weer als een roes aan haar voorbij gaan. Ze was weer in zichzelf gekeerd het moment dat de lerares klaar was met uitleggen. Even gleed Ellia haar blik bedachtzaam over de vleugel. Zou ze…? Naaah, het was jaren geleden sinds haar vingers muziekstukken daarmee gecreëerd hadden. Daarbij was de piano nooit echt een instrument geweest wat haar aansprak. Natuurlijk, ze vond het prachtig als ze kon luisteren naar iemand die er mooi op kon spelen, maar voor haarzelf droeg het instrument lang niet zoveel betekenis.
Ze liet haar blik verder glijden door het lokaal, en kwam tot stilstand bij de akoestische gitaren. Bingo, ze had een winnaar. Op haar gemak kwam ze overeind uit haar stoel en liep ze naar het rijtje toe. Voor de gitaren bleef ze even stilstaan en bestudeerde Ellia ze één voor één. Er zat wel degelijk verschil in de gitaren… Ze was dan niet zo een grote expert erin, maar ze had zich zeker wel laten informeren toen ze haar eigen model had gekocht –die ze eigenlijk beter mee had kunnen nemen voor deze les, besefte ze- . Het eerste model wat haar opviel was de Cutaway. Logisch als je bedacht dat ze er zelf ook zo eentje had. Verder viel het Jumbo model haar op, maar daar bestede ze verder geen aandacht meer aan. Die modellen stonden erom bekend dat ze luider waren dan de gemiddelde gitaar. En zo een luid ding spelen in zo een kamertje vol met andere mensen leek haar geen strak plan. Verder zag ze ook nog een ouwe Parlor en verschillende modellen van de Dreadnought, die ze helaas niet allemaal bij hun eigen naam kon benoemen. Haar keuze gevestigd op de vertrouwde Cutaway liep ze weer terug naar haar plaats, de hals van de gitaar in haar hand genomen. Terug bij haar plek ging ze op de rand van haar tafel zitten, haar voeten op haar stoel geparkeerd. Nu ze de gitaar op deze manier goed vast kon houden begon ze eerst met het stemmen, zoals ze dat zichzelf geleerd had.

Mitch grijnsde terug naar de paarse jongen en liet zich op de stoel neerploffen, de vuile rugzak van zijn rug af laten glijdend, maar mocht al bijna gelijk weer opstaan. Miss Eres gaf ze een uitleg over de les en bood ze daarna de kans om een instrument uit te zoeken. Hij liet krullenbol gaan en speurde het lokaal af met zijn ogen op zoek naar de akoestische gitaren. Het was het enige instrument dat hij naast de mondharmonica kon bespelen, beiden geleerd van oude Chester, de stinkende, maar wijze buurtzwerver. Mitch glimlachte bij de gedachte aan de goede man. Misschien kwam de wijsheid wel uit zijn sigaretten die zijn mond de woorden lieten spreken. Of uit de flessen bier. Hoe dan ook, Mitch was zijn muziekvaardigheden hem dankbaar. Chester en hij hadden samen zelfs nog een gitaar gemaakt. Dat waardevolle ding lag nu op Mitch’s kamer, dus hij was gedwongen er een uit het rek te zoeken. Voordat hij dat ging toen merkte hij dat het de gewoonte was om zich voor te stellen en wie was hij om achter te blijven?
Hij hoorde nog net de paarse jongen zijn naam. Gamzee. Cool.
‘Ik ben Mitch,’ zei hij vriendelijk. Oh wacht, achternaam. ‘Mitch Viridis.’
Hey, er stond ook nog een klein meisje bij. Mitch voelde zich groot naast haar, maar hij was dan ook wel flink met zijn 1.80m. In ieder geval wel op deze leeftijd. Ze kleedde zich best stoer, maar bleef in zijn ogen toch iets schattigs hebben. Al helemaal vergeleken bij de donkerharige chick die ook een gitaar uitkoos. Mitch lachte naar het meisje dat zich voorstelde als Edana en hoewel hij graag met ze zou blijven praten liep hij toch naar de gitaren. Even bleef hij ervoor stil staan. Mitch had géén idee wat het verschil tussen de instrumenten moest voorstellen. Het enige verschil dat hij opmerkte was het verschil in de namen. Hij pakte de gitaar die het meeste op zijn zelfgemaakte leek. Uit zijn eigen gitaar kwam goed geluid dus dat zou bij deze dan toch wel hetzelfde zijn? Daarna liep hij terug naar zijn plek naast Gamzee en begon de gitaar te stemmen. Ondertussen merkte hij ook op hoe de jongen genaamd Light de microfoon aansloot. Mitch was benieuwd naar wat hij zong en of de anderen ook konden zingen en naar de twee stillere figuren al gaven ze hem beiden de indruk dat ze hier eigenlijk liever niet wilden zijn. Zijn gedachten dwaalden af en zijn blik werd waziger.

@Ohh, Night, Kira-kun heeft geen Jb-haar >;o Hoe durf je? ;p

Light was nu een tijdje aan het visualiseren, maar hij kwam maar niet tot een duidelijk beeld. Hoe graag hij het nu ook probeerde. Hij moest sterker denken aan de gebeurtenis, maar alles in het lokaal klonk zo enorm droevig, dat hij begon mee te gaan in het droevige. Hij zag het allemaal weer voor zich, het verdrietige, het slome, trage, maar o zo gevoelige deuntje wat hij nooit meer zal vergeten. Wat hem altijd zou laten denken aan de mensen die hij verloren had, in dit en in zijn vorige leven.

Dit nummer :

Hij hoopte nu maar dat iemand het nummer kende, en misschien met hem mee wou spelen, de bas gaf een duidelijk ritme aan, en een klein stukje melodie, maar hij had het gevoel dat dit kleine beetje melodie niet genoeg was om een geheel beeld te scheppen, hij zou het de lerares eens vragen. Maar eerst speelde hij zijn nummer af, je kunt als muzikant nooit middenin stoppen. Zijn stem kwam perfect bij alle noten, en had af en toe een rauw rantje, waarmee hij net iets meer emotie kwijt kon in zijn nummer. Maar het mocht niet baten, het beeld van dat ene bos, waar hij zoveel kwijt was geraakt kon hij niet verscherpen. Na zijn laatste akkoord hield hij even stil. Hij verwachtte niet veel reactie vanuit de klas, iedereen was druk bezig, met de opdracht of nog met stemmen. Was het voorbestemd? Zijn basgitaar was perfect gestemd, had hij een perfecte keuze gemaakt toen hij voor de rij basgitaren stond? Hij zette de master volume knop van de zang en bas uit, zoals het hoorde. Zette de bas in een standaard en liep naar de lerares toe. "Miss, Ik heb een vraag, ik krijg het beeld maar niet scherper, hoeveel ik me ook overgeef aan de muziek. Ligt dit aan de rol van de bas, ritme, of komt dit door iets anders?" Nu maar hopen dat zijn lerares hem verder kon helpen. Ondertussen begon hij namelijk al prachtige beelden te zien, dit as in de hoek van de piano, kijk dat was nou een prachtig instrument, je kon je eigen maten bepalen, maar ook overduidelijk de melodie. Waarom was Light nou zo spastisch-achtig in zijn vingers? Zo noemde hij het in ieder geval. Hij had nooit een melodisch instrument leren bespelen, aangezien het allemaal te moeilijk voor hem was. Hij moest toch even zijn blijk van respect tonen aan de observerende jongen en het emotie spelende meisje achter de piano. "Wow, prachtig! Waar hebben jullie zo leren spelen? Ik snap het echt niet, ik kan met mijn gedachten maar nooit schakelen tussen ritme, akkoorden én melodie. Hoe doen jullie dat toch? "

Mitch was zijn gitaar nog aan het stemmen toen hij hoorde hoe de piano opnieuw bespeeld werd, maar dan was het heel zacht. Toch stopte hij uit respect met het geploing van de gitaar en keek hij nieuwsgierig op naar de jongen achter de vleugel. Hij had zwart haar en was Mitch eerder niet gelijk opgevallen. Zijn ogen kon hij vanaf de plek waar hij zat niet zien, maar hij droeg in ieder geval een felblauwe sjaal. Langzaam hoorde hij de klanken van het spel veranderen van zacht naar harder en van, nou ja, een bepaalde toon naar een andere en plotseling liep er een ijskoude rilling over Mitch’s rug. Die muziek. Hij wist niet of het nu mooi was of misschien wel droevig. Ja, natuurlijk was het wel mooi, maar het was niet blij of gelukkig. Misschien was het melancholisch of alleen maar droevig. Of mysterieus of.. Ja wist hij veel! Mitch was niet goed met dat soort dingen onder woorden brengen. Het waren meer vage gedachten die ongrijpbaar in zijn hoofd zweefden. Maar miss Eres had gezegd je gevoel in muziek uit te drukken en als dit die jongen zijn gevoel was dan…
Hij stopte met spelen. Mitch werd uit een waas getrokken. Die waas die bijna altijd over je heen viel wanneer je naar muziek luisterde, maar het laatste beetje magie verdween toen iemand begon te klappen. Automatisch klapte hij mee. Daarna keek Mitch achterom naar degene die begon met klappen en zag een mooie meid, way out of his reach, die hij gek genoeg niet eerder opgemerkt had. Ze stond op en liep naar de piano, gevolgd door Mitch’s ogen. Ze bespeelde het instrument na de zwartharige jongen. Haar stuk was anders dan die van de jongen, maar vertoonde wel overeenkomsten. Dit leek wel meer op een slaapliedje, zover kwam Mitch nog wel. Hij werd er ook slaperig van en liet zijn hoofd lui op zijn vuist steunen. Zijn ogen vielen langzaam dicht en gingen pas weer open toen ze stopte. Als uit gewoonte klapte hij voor haar. Dit keer wat zachter, nog steeds ietwat in trance, en gaapte vervolgens met zijn hand voor zijn mond. Ook de jongen met de basgitaar was aan het zingen. Ook al zo mooi, ook al zo gevoelig. Zo zielig. Mitch gaapte nogmaals en dutte langzaam in.
Man dit moest stoppen!
Opeens was hij klaarwakker toen hij het zich realiseerde. Cheezus! Als iedereen hier zo depressief was dat ze alleen maar van dit soort liedjes konden spelen dan was hij hier weg hoor! Hij was hier niet gekomen om te janken of om te pitten. Janken had hij al genoeg gedaan en pitten kon zijn hele leven nog! Hij gooide zijn benen, die heel even op zijn tafel hadden gelegen, op de grond en trok snel de aandacht door met zijn hand over de gestemde snaren van zijn gitaar te strijken. Alle zes na elkaar. Klaar. Oké. Huphuphup! En hij begon z’n nummer te spelen. En toen hij er eenmaal in zat begon hij mee te zingen.

Spoiler:

Tsja, hij had echt niet de beste of mooiste stem, maar de feeling zat goed. Hij meende wat hij zong en dat kon je horen. Helaas, of misschien wel gelukkig, ja, gelukkig had hij alleen niet het boerse accent waarmee het origineel werd gezongen. Toen hij klaar was hoopte hij dat hij een statement had gemaakt. Niet zeiken, maar spelen!
‘Now guys, volgende keer Bryan Adams voor jullie!’
Hij grijnsde. Niet arrogant, maar vrolijk en ook wel een beetje trots. Natuurlijk, hij had ook een kut (excusez-moi) verleden gehad. Meegevochten in een oorlog tussen Gren en Shadra, zijn enige broer Marty verloren in diezelfde oorlog en vervolgens het huis uit gezet omdat hij door zijn trauma onhandelbaar voor zijn ouders was geworden. Ja natuurlijk kon hij dat. Hij kon zich inderdaad verzuipen in zelfmedelijden en depressie, maar zo was hij niet. Op de straat had hij mensen leren kennen. Mensen die nu zijn vrienden waren. Dat was waar hij aan wilde denken. Aan het gelach en de stomme jongens humor, de kinderachtige grapjes. Niet aan de donkere tijden.
Ok, misschien had hij vooroordelen over deze mensen. Hij wist natuurlijk niets van hen, maar hij kende er genoeg die wel zo waren. Maar laten we vrolijk zijn in een muziekles. Dat was zijn gedachte. Het was tenslotte een van de weinige lessen op school die leuk waren.
Mitch keek even om zich heen, stak zonder te weten waarom precies, zijn duim op naar Gamzee. Misschien omdat hij zich onbewust gebroederlijk met hem voelde. Weirdo’s onder elkaar. Daarna stond hij op en liep naar de zwartharige gast, zijn gitaar liet hij achter op zijn plaats. De jongen zat (ik heb hier toestemming voor ;P) weer op zijn plaats, in Mitch’s ogen ietwat ongeïnteresseerd, maar dat was hoe hij het opvatte. Hij liet zich zonder te vragen op de stoel naast de jongen neerzakken. Mitch voelde zich nu al meer op zijn gemak in de klas en stond het zichzelf toe.
‘Ey, hoe gaat het? Miss Eres zei je gevoelens of een situatie uit te drukken in muziek en hoewel je stuk mooi was, klonk het niet vrolijk..’
Even verscheen er een bezorgde glans in Mitch’s ogen. Hoe vervelend hij dingen die in de buurt van zelfmedelijden kwamen ook vond, wanneer hij eenmaal dichterbij kwam, was hij degene die het zich het meeste aantrok. Eerlijk, wanneer iemand zich niet goed voelde, voelde Mitch zich automatisch ook niet goed. Hij had weliswaar in het leger en alles gezeten, vanbinnen was hij een grote, lieve softie, maar die optimistische instelling, die zou nooit verdwijnen.

Eres was nog maar net klaar met spreken of de paars harige jongen die in haar documenten als Gamzee stond aangegeven, kwam naar haar toe. Hij stelde zich voor gevolgd door de mededeling dat hij niet echt een instrument bespeelde. 'Dat geeft niks Gamzee. Is er misschien een instrument wat je altijd al hebt willen bespelen?' vroeg ze met haar eeuwige vriendelijke glimlach op haar lippen. Haar aandacht werd vervolgens getrokken door het bruinharige meisje dat ook bij haar bureau was komen staan. Ze had haar al vanuit haar ooghoek bij de deur zien staan. Ze luisterde naar haar verontschuldiging. Edana? had ze die naam niet ergens eerder gelezen? Waarschijnlijk ook in de lijst van mentorleerlingen. 'Geen probleem, het is de eerste les dus ik zie het door de vingers. Maar probeer de volgende keer op tijd te komen want het is zonde als je straks achter loopt,' zei ze. Haar blik ging naar de gitaarhoes die ze bij zich had. 'Zo te zien ben je klaar om te beginnen met de opdracht. Als je vragen hebt, ik maak straks als iedereen bezig is even kort een rondje door de klas,' zei ze. Ze wierp een vluchtige blik door de klas en stond op. Ze klapte twee keer in haar handen waardoor er verschillende bollen ter grootte van een mens verschenen. Ze gaven een zwak wit schijnsel af. 'Voor hen die zich beter kunnen concentreren met stilte om zich heen, deze bollen zijn aan de binnenkant geluidsdicht. Om er in te stappen hoef je ze enkel aan te raken. Als je eruit wil komen knip je een enkele keer in je vingers,' sprak ze met lichte stemverheffing zodat ze boven de muziek uit zou komen maar niet zo luid dat ze stond te schreeuwen. De bollen waren wel doorzichtig zodat Eres in de gaten kon houden wat er binnen in de bol zou gebeuren. Ze draaide zich om toen ze achter zich de stem van Light hoorde. 'Om mee te beginnen is de bas een moeilijk instrument voor een opdracht als deze. Het is een leidraad, een ondertoon en zorgt voor grote lijnen. Om daarmee details scherp te krijgen vergt veel concentratie. Je moet er niet zo diep over nadenken Light. Ik kan je aanraden gebruik te maken van de geluidswerende bollen. Misschien dat enkel het geluid van de bas je helpt,' adviseerde ze hem. Opnieuw ging haar blik langs de klas. Maar ze bewoog nog niet van haar plaats. Eerst wilde ze dat ook Gamzee aan de slag kon.

Eda bleef geduldig wachten en keek ondertussen naar de paarsharige jongen. 'Dat geeft niks Gamzee. Is er misschien een instrument wat je altijd al hebt willen bespelen?' vroeg Miss Eres en Eda bekeek hem goed voor haar aandacht werd getrokken door haar mentrix. 'Geen probleem, het is de eerste les dus ik zie het door de vingers. Maar probeer de volgende keer op tijd te komen want het is zonde als je straks achter loopt,' zei ze. Eda knikte opgelucht, wat een geluk had ze toch! Eda stond niet te wachten op problemen op school zeker niet op haar eerste dag. Eda zag dat de docent naar haar gitaar hoes keek glimlachte Eda 'Zo te zien ben je klaar om te beginnen met de opdracht. Als je vragen hebt, ik maak straks als iedereen bezig is even kort een rondje door de klas,' Eda knikte en liep naar ene plekje waar het vrij was, dicht bij het raam om van het uitzicht te kunnen genieten, buiten was het nu koud, ijskoud beter gezegd. Nee aan dit weer was ze echt niet gewend, Edana's aandacht werd getrokken doordat Miss Eres in har handen klapte en ze keek meteen gealarmeerd naar de docent, ze zag vage mensen in de klas plotseling staan en nu werd ze nieuwsgierig. 'Voor hen die zich beter kunnen concentreren met stilte om zich heen, deze bollen zijn aan de binnenkant geluidsdicht. Om er in te stappen hoef je ze enkel aan te raken. Als je eruit wil komen knip je een enkele keer in je vingers,' Sprak de docent en even keek Eda naar de mensen voor haar aandacht nar de instrumenten werd getrokken, er speelde ene jongen bas en Eda sloot haar ogen om te kunnen genieten. Kort daarna hoorde ze een piano spelen, niet zomaar spelen diegene die er op zat had magische vingers want het melodie hield haar helemaal in de ban nam. Maar goed dat gebeurde alleen als diegene echt goed speelde want Eda's oren vingen zelfs de zachtste valse noot op. Toen diegene klaar was met spelen deed ze haar ogen open en klapte met de andere mee, het was die donker harige jongen met opvallende gele ogen. Daarna ging een ander persoon zitten, Eda had haar nog niet eerder gezien en sloot weer haar ogen om van het muziek te genieten. Weer zo een goede speler en nu kon ze duidelijk horen dat dit melodie iets verdrietig had. Toen ze klaar was met spelen hield Eda zich in om niet te huilen en gelukkig daarna kwam er eindelijk een leuke nummer! Eda keek toe hoe de groen harige jongen zijn gitaar bespeelde en ze luisterde ze naar de stem, niet de mooiste die ze ooit had gehoord maar het paste bij het liedje en toen die jongen ook klaar was grijnsde ze naar de jongen voor ze zelf op haar gitaar ging letten en het teder uit de hoes haalde en het om haar heen hing zodat ze kon blijven staan. Edana sloot haar ogen en probeerde alle snaren uit in één keer en glimlachte opgelucht, blij dat het nog gestemd was. En toen begonnen haar vingers over de snaren te bewegen, ze bewogen soepel en deden een paar melodieën maar hier moest je je gevoel laten gaan en dat deed Eda ook.

Spoiler:

Haar stem deed ook mee:
Seven AM, the usual morning lineup
Start on the chores and sweep 'til the floor's all clean
Polish and wax, do laundry, and mop and shine up
Sweep again, and by then it's like seven fifteen

And so I'll read a book
Or maybe two or three
I'll add a few new paintings to my gallery
I'll play guitar and knit
And cook and basically
Just wonder when will my life begin?

Then after lunch it's puzzles and darts and baking
Paper-mache, a bit of ballet and chess
Pottery and ventriloquy, candle making
Then I'll stretch, maybe sketch, take a climb
Sew a dress!

Maar toen gebeurde het, ze moest gewoon nu nog is de refrein zingen maar BAM het was gewoon uit haar hoofd geschoten! Zo als normaal bij haar gebeurd, maar ze bleef gewoon rustig doorspelen als of er niks gebeurd was, hier had ze lang voor getraind op haar school omdat dit bijna bij alle liedjes gebeurde, het lukte haar gewoon niet om de geschreven tekst in haar kop te stampen en ook al stampte ze het in haar hoofd vloog het er zo weer uit. En het raarste was, dit liedje had ze zelf met haar vriendinnen geschreven omdat ze zich dood verveelde, Eda wist nog hoe dood saai het was om thuis te zitten niks doen en ze had zich er helemaal niet op geconcentreerd, omdat Eda met haar ogen dicht had gespeeld had ze niet gezien dat er heel, héél lichtjes haar kamer was afgebeeld maar die meteen verdween toen ze haar tekst kwijt was. Hoezo gebeurde dit steeds met haar? en in het begin wist ze al het tekst nog, ze wist het refrein zelfs! Maar ja, niemand wist wat er in Edana's hoofd gebeurde en toen het liedje afgelopen was zuchten ze vermoeid en haalde diep adem om niet boos te gaan reageren, wat wou ze docht dolgraag haar koekjes pakken om het boosheid weg te knabbelen.

Sasuke had zich kortaf voorgesteld, dit moest voldoende zijn, dat was voor hem toch al voldoende. ‘Ik wilde vandaag een begin maken met het oproepen van illusies. Het lokaal staat vol instrumenten. Als je een instrument bespeelt dan zoek je er eentje. Zo niet, dan kom je naar mij toe. Dan gaan we er samen naar kijken. Voor hen die wel een instrument hebben en verder willen gaan zal ik kort uitleggen wat de bedoeling is. Je neemt de tekst van een lied, dit mag een bestaand lied zijn of zelf verzonnen. In de tekst moeten een paar dingen voorkomen. Een plaats, een gebeurtenis en eventueel een tijd. Als je de muziek speelt moet je de tekst erin verwerken. Is het bijvoorbeeld een droeve gebeurtenis, dan speel je trieste muziek. Je moet je concentreren op de tekst. Als je dit goed doet dan verschijnt de illusie van wat er in je tekst gebeurd. Jullie mogen aan de slag,’ eigenlijk had hij maar een deel gevolgd, het andere deel daar was hij te druk voor bezig geweest met zijn eigen gedachten. Zijn rode ogen gingen weer naar de leerkracht. Ze mochten aan de slag en hij negeerde de rest die er was, echt niemand kon hem schelen op dit moment. Het kon hem geen barst schelen wat de anderen van dachten. Even dacht hij na, hier had hij stiekem een gitaar voor nodig, maar dat kon hij niet bespelen, dus waagde hij het erop om het op viool te spelen. Langzaam klikte hij zijn doos open en haalde zijn viool en strijkstok eruit. Even keek hij er naar en glimlachte hij oprecht, voor de eerste keer in zijn leven. Hij begon te spelen..

Spoiler:

Het gebeurde allemaal vrij snel wat er als herinnering uitkwam. Vrij vaag hoe het toch allemaal gebeurde zodra Sasuke zijn ogen had gesloten. De vrijheid die hij voelde, een glimlach op zijn gezicht. Zijn broer wilde met hem trainen, de prijs van de vrijheid had hij betaald, hij had de demoon in zijn lichaam gelaten en dat was de prijs die hij moest betalen, ongewild, hij wist van niets. Maar de vreugde die hem omhelsde door de herinnering aan de spelletjes die hij als kleine jongen speelde met zijn grote broer waren zijn vrijheid, het geluk waarnaar hij verlangde.
Maar naarmate zijn lied vorderde, werd het triester, hij werd bedrogen, er werd gebruik van hem gemaakt, zijn leven werd een hel. Zijn broer verdween en hij stond er alleen voor. Zijn familie werd uitgemoord door zijn bloedeigen broer.

“I offer thee this silent sacrifice…” zei hij zachtjes als eerbetoon voor zijn ouders voor hij de strijkstok van de snaren haalde en even naar de leerkracht keek, zijn blik leeg en zijn houding gebroken. Voor de eerste keer in zijn leven liet de jongen emotie toe die oprecht was, niet gespeeld.