In het donker hoorde je wat gekraak. Een bons, zachtjes. Het geluid van voet tegen hout, teen gestoten. Na eenkorte stilte gingen de voetstappen weer verder. Geschuifel. Een lamp werd met een zachte, maar vastberaden klik aangezet. Het was vroeg, vroeger dan je zou verwachten dat er al bedrijvigheid was in een van de lokalen. De winter had het landschap nu volkomen overgenomen, wat ook resulteerde in een duisternis, aangezien sneeuwvlokken de zonnestralen blokkeerden en deze sowieso later opkwam, door de wintertijd. Een krukje werd verschoven naar het midden van het lokaal. Nu er toch niemand was nam hij zijn kans. De jongen met de groene haren ging volledig op in de simpele handelingen. Vertrouwd als een ingebouwde routine. HIj had dit wel vaker gedaan. Zou het ook blijven doen, erop rekenend dat hij niet in de problemen zou komen. Er was toch nog niemand. En het zou nog ruim een uur duren voor de eerste lessen begonnen. Hij zuchtte even en veegde zijn halflange haar uit zijn gezicht. Hij liep naar één van de versterkers en plugde zorgzaam zijn draad in. Met de apparatuur ging hij voorzichtig om, alsof het breekbaar porselein betrof. Kostbaar, omdat het nodig was voor zijn muziek. Hij zou nooit expres iets stuk maken. En zelfs nu, nu frustratie en verdriet door zijn lichaam kolkten, bleef hij nog kalm en maakte gecontroleerde bewegingen. Zijn gitaar was hem dierbaar. Zijn hand gleed gedachteloos over het koele metalen plaatje. Hij bewoog de tremolohendel, controleerde of alles nog naar behoren werkte. In de tijd dat hij niet op school was geweest was een snaar ver doorgesleten en hij vermoedde dat deze bij gebruik vlug zou knappen. Dus verving hij vaardig het metalen draadje. Zo. Alles was weer als vanouds. Versterker aan, de band van zijn gitaar om zijn nek. En hij zou spelen, zijn gevoelens in de vorm van zuivere noten naar buiten gooien. Hij had veel muziekkennis, speelde al sinds zijn vroege jeugdjaren en kwam al zo ongeveer zijn hele leven met muziek in aanraking. En hij hield ervan. Muziek in alle vormen en maten. Hij ademde diep in en sloeg de eerste noot aan. Zachtjes. Liet hem goed doortrillen in de ruimte. Wat hij eerst speelde was een simpele melodie, herhalende aanslagen. Maar er lag gevoel in, dat kon je best horen.

Well you only need the light when it's burning low
Only miss the sun when it starts to snow
Only know you love her when you let her go
Only know you've been high when you're feeling low
Only hate the road when you're missing home
Only know you love her when you let her go
And you let her go

Staring at the bottom of your glass
Hoping one day you'll make a dream last
But dreams come slow and they go so fast
You see her when you close your eyes
Maybe one day you'll understand why
Everything you touch, oh it dies..

Hij likte over zijn lippen en ging door. In zijn eentje in deze ruimte voelde hij zich geheel op zijn gemak. Hij hoefde niet bang te zijn dat iemand hem zou horen, want geen van de leerlingen was zo dom om én vroeg op te staan én dan ook nog eens in de buurt van leslokalen te komen. Het geluid dat hij had gehoord werd dan ook genegeerd. Algauw overstemde zijn muziek alles weer. Het was een zachtaardig liedje, door zijn stem kwetsbaar en vol met oprechte emotie's gebracht. Mizuki had zijn hele hoofd met twijfels en pijn gevuld. Het mislukte allemaal. En doordat hij aan haar dacht, zoals ze gisteren geweest was, raakte hij afgeleid. De snaar die hij vast had gemaakt sprong los toen hij een verkeerde aanslag maakte. Met een pang knalde de ijzeren draad tegen zijn vingers op, door de spanning die erop had gestaan met behoorlijk veel kracht. Maar hij voelde de fysieke pijn niet, die werd door het geschreeuw in zijn hart overstemd. Waar haar woorden zich als een cirkel herhaalden. Een traan liep langs zijn gehavende wang. Alles leek mis te gaan. Het zoute water brandde in zijn openliggende wonde, zijn vader was niet bepaald zachtaardig geweest tegen zijn zoon. De zegelring had zijn zachte huid geraakt met hardhandige kracht, en nu had hij er nog steeds last van. En nee, hij wilde geen hulp van een dokter of zuster, hij wilde geen gebruik maken van de genezende kracht van noch zichzelf, noch iemand anders. Want de pijn maakte het echt. Bevestigde dat hij haar niet in de steek had gelaten, maar had gevochten om terug te komen bij haar. Om zijn hart als een zwakkeling te laten breken. Krak. Zo makkelijk was dat gegaan. Hij verbeet zich en maakte de snaar weer vast, deze keer wat steviger. Hij sloeg het aan om te controleren of het nu wel voldeed aan de eisen en stond op het punt om het lied weer te vervolgen toen er weer een geluidje klonk. Wat was dat? Of, wat nog erger zou zijn, wie? Hij wilde niet gezien worden, zo kwetsbaar. En hij besefte ook dat zelfs als degene niet van plan was geweest hierheen te gaan, dit lokaal in, dat zijn muziek slechts een kort moment geleden nog als een soort lokroep de open deur door was gegaan. In een reflex blies hij met de luchtmagie die door zijn aderen stroomde de deur dicht. Niet echt slim, maar dat waren reflexen nou eenmaal. Je dacht er niet bij na. Mineko wachtte af. Wat zou er nu gebeuren? Moeizaam slikte hij de bittere smaak weg.

[Austin :3]
[Let her go [Passenger]]

Witte sneeuwvlokken die in zijn zwarte vacht plakten, zorgden ervoor dat hij meer wit dan zwart was en zich dus makkelijker in het sneeuwtapijt kon verbergen. Zijn rode ogen keken hongerig naar een vogel die op een paar meter afstand van hem vandaan naar eten aan het zoeken was en even liet hij zijn tong over zijn lippen glijden. Zo’n lekkere vogel had hij nu wel verdient na een hele tijd dat voedsel uit de kantine te eten. Voedsel dat voor hem niet echt eetbaar was. Austin was rauwe dingen gewoon, vlees dat nog warm was en waar het bloed nog uit liep. In die paar eeuwen was hij eigenlijk net iets meer kat dan mens geworden waardoor hij zich nu terug moest aanpassen, terug moest leren om zich als een normaal mens gedragen. Alleen op momenten als deze mocht hij zich volledig laten gaan zonder zich iets van iemand aan te trekken. Genoeg mensen hadden hier gewone katten als huisdieren, dus zo erg raar zou het nie zijn als er een kat op jacht was. Daarbij was het nog best vroeg en lagen alle leerlingen waarschijnlijk nog in hun bed om nog even te ontspannen voordat de lessen zouden beginnen. Langzaam legde Ausrin zijn oren plat in zijn nek en dwong hij zijn pot om te bewegen, steeds sneller en snel totdat hij zijn spieren aanspande en een stukje door de lucht vloog. Triomfmatelijk zette hij zijn nagels in het lijfje van het dier terwijl hij het tegen de grond drukte. Geweldig, nu had hij tenminste eten en kon hij er weer een paar minuten tegenaan. Natuurlijk was een vogel niet groot genoeg om heel zijn maag te vullen, maar het kon er nog mee door. Zijn scherpe tanden boorden zich door de keel van het beestje en met een simpele ruk van zijn kop brak hij diens nek. Zijn staart zwiepte heen en weer terwijl hij de kraai in zijn bek nam en terug naar het kasteel liep, een spoor van vuurrood bloed achterlatend in de sneeuw. Leerlingen zouden het zien ja, maar de meesten zouden er waarschijnlijk niet al te veel aandacht aan besteden. Dieren moest nu eenmaal jagen om aan voedsel te komen en door de sneeuw zag je het bloed dat ze achterlieten gewoon beter. Misschien was het zelfs al ondergesneeuwd voordat de leerlingen wakker zouden worden en naar buiten zouden gaan. Dan was er niemand die zich er vragen over kon stellen en moesten de slimmeriken niet gaan uitleggen dat het waarschijnlijk een of ander roofdier geweest was.

Eigenlijk was het best slim geweest om de poort om een kier te laten staan, waardoor hij nu makkelijk naar binnen kon glippen. Right, de temperatuur in de gangen was daardoor wel een stukje gedaald, maar dat was nog altijd beter dan dat hij de hele morgen buiten had moeten zitten. De verwarming zou de gangen wel terug op temperatuur brengen, no worries. Met het dier nog steeds in zijn bek liep Austin door de gangen, was in eerste instantie van plan om terug naar de toren te gaan totdat hij de muziek hoorde. Nieuwsgierig draaide hij zijn oren naar het geluid toe en begon zachtjes die kant uit te draven. Een of andere grote vaas die uit het niets leek te verschijnen, zorgde ervoor dat zijn snelheid abrupt vertraagde omdat hij er volop tegenaan knalde. Gelukkig voor hem was hij niet groot en zwaar genoeg om het ding om te laten vallen, dus wankelde het alleen maar en bracht zo een zacht geluid voort. Diegene die de muziek maakte, had hem blijkbaar niet gehoord aangezien deze gewoon bleef verder spelen. Zachtjes zette hij zijn weg verder, liet de kraai wat over de grond slepen aangezien het dier bijna even groot als hij zelf was. Naast een of ander lokaal liet hij zijn ontbijt op de grond vallen en wilde door de openstaande deur naar binnen lopen toen de deur ineens dicht vloog en zijn neus raakte. Meteen veranderde Austin terug naar zijn menselijke vorm en mompelde een paar krachttermen in het Erds terwijl hij zijn hand tegen zijn neus drukte. God, was die persoon daarbinnen gek geworden ofzo? Wie gooide nu ene deur recht voor iemand gezicht dicht? Met zijn ene hand nog altijd tegen zijn neus gedrukt, legde hij zijn andere hand op de klink van de deur en duwde deze naar beneden. Even twijfelde hij: wat als die persoon direct iets naar zijn hoofd zou gooien ofzo? Dan was die bloedneus waarschijnlijk niet het enige wat hij daaraan zou overhouden. Na een aantal seconden zette hij zijn gewicht toch tegen de deur om deze open te doen en voorzichtig stak hij zijn hoofd om de deur heen. Vanaf het moment dat hij merkte dat de jongen in de kamer helemaal niets vast had om te gooien, deed hij de deur verder open en liep naar binnen, de kraai helemaal vergeten. "W...w..." Oh god, screw it. Het was nog veel te vroeg om echt moeite te doen om normaal te communiceren, really. Eigenlijk was hij nog best moe en wilde hij het liefst van al even terug in bed kruipen zonder zich ook maar ergens iets van aan te trekken. Met zijn hand gaf Austin even het teken aan de jongen dat hij moest wachten en voorzichtig kantelde hij zijn hoofd naar achteren zodat zijn neus zou stoppen met bloedden terwijl hij het hoofd van de jongen binnendrong. Het eerste wat hij voelde was een heel sterke emotie, maar hij probeerde zich daarvoor af te sluiten. Het was nu niet echt het goede moment om iemands gedachten te gaan lezen, daar was hij nog niet lang genoeg voor op de academy. Ooit zou hij het misschien wel doen, maar voor nu hield hij zich wel met zijn eigen zaken bezig. "Waarom gooide je die deur recht in mijn gezicht dicht?" Zie je wel? Via gedachtes communiceren ging zoveel sneller dan met woorden. Ten eerste stotterde hij niet en ten tweede hoefde hij geen moeite te doen om zijn mond open te trekken. Veel gemakkelijker. Vanuit zijn ooghoeken keek hij de jongen aan terwijl hij zijn kin terug naar beneden liet zakken en met de muizen van zijn hand even door zijn rode ogen wreef. Ja, hoe moest straks echt even terug in zijn bed kruipen, anders overleefde hij de dag niet. Weerkatten hadden ook hun slaap nodig. Weliswaar veel minder dan mensen, maar dan nog. Austin zelf had al een paar dagen niet meer geslapen, dus werd het nu eens tijd om dat wel te doen. "Ik vond je liedje wel mooi, vooral het gevoel dat erin lag." Zijn mondhoeken krulden om in een lichte glimlach en voorzichtig veegde hij met een zakdoek het bloed van zijn gezicht af. Gelukkig voor hem was zijn neus niet gebroken, anders kon hij mooi aan de schooldokter gaan uitleggen dat hij een deur in zijn gezicht gekregen had en dat was niet iets waar hij snel zou naar uitkijken.

Mineko hoorde iets wat verdacht veel leek op een reeks scheldwoorden. Dat leidde hij enkel af uit de stem en de intonatie, de taal verstond hij niet. Waarom was iemand zo boos? Er volgde een stilte. De deurklink ging naar beneden, langzaam. Weer een korte stilte. Maar toen kraakte de deur en draaide die langzaam weer open. Woops. Hij had waarschijnlijk degene die nu binnenkwam daarstraks in schelden doen uitbarsten. Het was een jongen, die de deur open had geduwd. En wacht. Met bebloed gezicht. Was dat zijn schuld? Nee toch? Hij keek schuldbewust op toen de jongen zachtjes begon te praten. Of nouja. Dat had Mineko verwacht. Maar alles wat eruit kwam was een zachte letter. W... Wat wilde de jongen zeggen? Hij stond half op en wilde naar de ander toegaan om hulp aan te bieden toen hij iets hoorde zoemen. Of nee. Het was niet echt horen. Het geluid zat in zijn hoofd, merkte hij tot zijn verbazing. Hij sloot zijn ogen en probeerde het eruit te drijven. Wat was dit? Een soort vreemd gevoel stroomde door hem heen en verbaasd stopte hij met tegenwerken. Nu hoorde hij de stem van de jongen weer, maar toen hij zijn ogen opende zag hij diens mond niet bewegen. Buikspreker of inderdaad in zijn hoofd? Mineko knipperde verdwaasd met zijn ogen en ja, het was dus echt zo. Deze kleine jongen zat gewoonweg in zijn gedachten. Hmm. Hij dacht er even over om in gedachten terug te spreken, maar dat was gewoon te vreemd, dus hij schraapte zijn keel en sprak. ''Ehm hoi. En sorry van de deur, ik schrok nogal van het geluid.'' Hij glimlachte verontschuldigend. Probeerde er niet aan te denken dat de stem in zijn gedachten zat. De jongen zou toch wel het fatsoen hebben om van zijn gevoelens en herinneringen af te blijven? Ja toch? In elk geval zag de kleine gedaante er best lief uit, met dat warrige bruine haar. "Ik vond je liedje wel mooi, vooral het gevoel dat erin lag." Mineko keek ongemakkelijk weg. Het gevoel dat erin lag. Ja, de spijt en pijn waren echt. Mizuki had nog steeds een groot deel van zijn hart en ze leek maar niet van plan het terug te geven, ookal was ze nu samen met die Jake. Alleen al denken aan die naam bracht een bittere smaak in zijn mond. ''D-dankje.'' Het was niet de bedoeling geweest dat iemand dit zou horen, hij stond liever niet bekend als de jongen met liefdesverdriet... ''Zeg, wat doe jij in mijn hoofd? Kan je gedachten lezen?'' Hij dacht heel sterk aan een helderwitte bloem met gouden uiteindes aan de blaadjes. Zijn favoriet. Voor de test had hij iets nodig wat hij zich scherp voor de geest kon halen, maar het moest niet te persoonlijk worden. Hij focuste zich alleen maar op de bloem en sloot daarbij ook zijn ogen. ''Kan je zien waar ik aan denk of kan je alleen maar in mijn.. ehm, hoofd praten?'' Hij opende zijn ogen weer, keek de jongeman aan. Blij met elk grammetje afleiding dat hij boodt van Mizuki en het verdriet.
[Flut en zo laat *zit zich in een hoekje te schamen* sorrysorry]