Vandaag had Choco een grandioos idee in zijn kleine kopje gestoken en eigenlijk moest Kana er alleen maar mee lachen. Het grappige idee van Choco zou hij vandaag in werkelijkheid uitvoeren. Onder een waterval mediteren. Choco's ideetjes waren soms toch werkelijk fantastisch eigenlijk. Zo slecht was het eigenlijk niet. Zwembroek en dan zijn combatboots. Goed idee, dus Kana begon rustig alles in te pakken voor een dagje mediteren. Eten, drinken, handdoek, zwembroek had hij al aan, gel. Nog even keek hij alles na en hij zag dat er niets ontbrak. Hem kon je inderdaad gek noemen, maar vreemd genoeg had hij het in putje winter nog altijd warm. Misschien kwam dat door zijn intensief sportgedrag en het redelijk aantal spieren dat hij had. Maar hij zou dus door middel van zijn miniem beetje vuurmagie, de boel dat op hem neer zou storten verwarmen. Dus zo'n koude douche zou het absoluut niet worden. Wat was het toch handig dat hij toch van alles een beetje kende, hij blonk alleen uit in woudmagie en luchtmagie, dat waren zijn specialiteiten. Hij nam zijn tas op zijn rug en pakte Choco op, die hield immers van water dus dit zou hij leuk vinden. "We gaan mediteren Choco" zei hij met een grijns en Choco was natuurlijk blij. Hij liet dit blijken door een opgewonden gepiep en een gestuiter op zijn schouder. "Rustig klein hyperactief ding van me" een gelach ontstond uit Kana's keel en hij aaide Choco even kort over zijn kopje. Langzaam liep hij zijn kamer uit. Een liedje ging door zijn hoofd en hij grijnsde kort voor hij het deuntje begon te fluiten. Zo liep hij rustig verder.

Eigenlijk was het best aangenaam weer, dus veel te klagen had hij niet. Dat was al positief te noemen. Hij liep rond in een zwemshort en een t-shirt, vele leerlingen keken hem met grote ogen aan. Ze dachten vast hoe hij het in godsnaam in zijn hoofd haalde om in het midden van de winter in een shirt en een short rond te lopen. Hij begon te grijnzen en hij liep rustig naar de watervallen. Na een tijdje kwam hij aan de watervallen en liet hij met zijn hand het water stomen. Dit ging echt zalig worden. Hij deed zijn shirt uit en zijn schoenen. Dan wandelde hij het water in en zwom richting de waterval. Dan deed hij een bescherming over zijn oren tegen het hels lawaai en ging hij er onder zitten en sloot hij zijn ogen. Choco zat aan de rand en piepte, hij keek hoe Kana aan het mediteren was en hij piepte zachtjes met een glimlach. Dit vond hij altijd leuk om naar te kijken, dat was een feit. Kana had zich compleet afgesloten van de wereld en concentreerde zich nu compleet op zijn innerlijke rust te vinden zoals Choco hem had voorgesteld met al zijn gepiep.

(Flavio o3o)

Het was koud, extreem koud en mensen verklaarden Kana voor gek. Begrijpelijk kon je het wel noemen want een normaal mens zou met dit weer niet in een short en een shirt rondlopen. Maar Kana had het werkelijk maar pas koud bij -5° Celsius, dan begon hij maar pas truien aan te doen. Misschien heel vreemd, maar hij was geen koulijder. Hij had het alleen veel te snel warm, dus als je hem bij twintig graden zag zweten, dan wist je wel dat hij het veels te veels te warm had. Choco piepte zachtjes toen ze aan het wandelen waren, hij had daarstraks nog een magnifiek idee gehad en eigenlijk zo slecht was het niet geweest, mediteren onder een waterval voor je innerlijke zelf. Eigenlijk was het nog vrij aangenaam weer voor Kana en daar gaf Choco hem helemaal gelijk in, dus dat was toch alleszins een ding waarin ze elkaar gelijk gaven. Met zijn minieme kracht van vuurmagie liet hij het water stomen door een simpele aanraking en hij glimlachte. Nu was het water lekker heet. “Choco, jij blijft hier zitten, als er iemand komt, kom me maar hard pikken.” Zei hij met een kleine grijns voor hij Choco aan de oever zette. Hij deed zijn shirt uit en zwom naar de waterval waar hij dan onder ging zitten terwijl hij met luchtmagie zijn oren afsloot voor de wereld, mediterend, zijn innerlijke rust zoekend en al snel gevonden. Hij kon werkelijk niets horen, dus naar hem roepen zou geen nut hebben. Choco keek met zijn grote blauwe oogjes naar Flavio die kwam aanwandelen en hij piepte opgewekt. Maar de jongen had hem niet gezien, Choco keek beteuterd naar de jongen en dan ging hij als een pijl naar Kana en pikte hem. Kana riep “Auw, Choco!” Hij keek kort geïrriteerd naar het vogeltje dat hem zojuist had gepikt. Hij haalde de bescherming van zijn oren weg en hoorde dan de o zo bekende stem van één bepaalde persoon. ‘Hallo is daar iemand?’ vroeg Flavio met een luide en duidelijke stem, dus Kana kon hem horen vanonder de waterval, dus dat viel zeker goed mee. Zo luid was de waterval dus helemaal niet. “Ja hier is iemand!” riep Kana met een grijns die zijn gezicht sierde en hij wachtte af, vol geduld op de reactie van Flavio, misschien had hij hem wel herkend ofzo? Maar de jongen had hem vast geeneens gehoord want al snel kwam er een hoop gepanikeer. ‘W.. Wie ben je?’ kwam er stotterend uit zijn mond ‘Reageer!’ Kana zijn geduld was op, hij wilde niet langer wachten. Normaal was zijn geduld nooit van zo’n korte duur, hij liet zijn vleugels verschijnen en hij vloog richting Flavio, met Choco in zijn armen. Hij landde voor Flavio en de vleugels verdwenen. “Kana Sutoraifu tot uw dienst” zei hij met een kleine grijns en hij kruiste zijn armen voor zijn redelijk gespierde lijf. Zijn haar was natuurlijk doorweekt, misschien moest hij het maar eens droogblazen. Met zijn handen ging hij naar zijn kapsel en hij blies het met warme luchtmagie droog en meteen in model. “Heb jij het werkelijk zo koud?” vroeg hij lichtelijk verbaasd aan Flavio toen hij naar de kleding keek. Ja de jongen was zeker dik ingepakt, Kana greep naar zijn shirt en deed het langzaamaan aan. Choco piepte zachtjes en fladderde met al zijn moeite naar Flavio en Kana grijnsde “Goed zo Choco, nog eventjes oefenen en je kan vliegen” zei hij op een trotse toon en hij aaide het diertje even bemoedigend over zijn kopje. “Ik ben hem aan het leren hoe hij moet vliegen. Hij leert enorm snel, ik ben echt trots op hem. “ Kana was zeker trots op Choco, na een aantal dagen kon hij al met veel moeite een korte afstand van zeker twee meter afleggen zonder neer te storten.

Het was koud, zeer koud zelfs, maar dat leek Kana niet te hinderen om in shirt en short naar de waterval te sjokken. Hij had het nog niet koud bij deze temperatuur, vreemd genoeg. Het vroor nog niet dus alles was in zijn ogen in orde eigenlijk. Maar de meeste mensen leken niet te snappen dat hij het totaal niet koud was en hij het eigenlijk best nog wel aangenaam vond in dit weer om zo rond te lopen. Natuurlijk kreeg hij veel vreemde blikken op hem gericht alsof ze hem zot verklaarden. Het was hun mening en Kana trok er zich niets van aan wat anderen over hem dachten op dit moment. Hij had een aantal dagen geleden een leuke jongen leren kennen die hij echt wel leuk leuk vond. Het was een speciaal persoon geweest. Iemand die openlijk zijn emoties had getoond aan hem, het was speciaal, het schepte een soort van band. Hij voelde zich zeker speciaal op dat moment, het moment dat hij de jongen kon troosten. Maar hoe kon hij zoiets denken? Wat was er mis met hem? Hij mocht dit niet voelen, het was verkeerd… In zijn ogen toch. Het mocht gewoon niet. Het was raar, zeer raar zelfs dat hij na korte tijd als zoiets dacht over een persoon. Vreemd, heel erg vreemd. Het spookte een tijdje door zijn hoofd. Met zijn minieme kracht van vuurmagie liet hij het water stomen door een simpele aanraking en hij glimlachte. Nu was het water lekker heet. “Choco, jij blijft hier zitten, als er iemand komt, kom me maar hard pikken.” Zei hij met een kleine grijns voor hij Choco aan de oever zette. Hij deed zijn shirt uit en zwom naar de waterval waar hij dan onder ging zitten terwijl hij met luchtmagie zijn oren afsloot voor de wereld, mediterend, zijn innerlijke rust zoekend en al snel gevonden. Hij kon werkelijk niets horen, dus naar hem roepen zou geen nut hebben. Hij was op dit moment doof voor elk geluid dat zou geproduceerd worden. Zo hoorde hij ook het helse lawaai van de waterval niet, om zijn oren te sparen, ze waren immers nog in perfecte conditie.

Choco keek met zijn grote blauwe oogjes naar Flavio die kwam aanwandelen en hij piepte opgewekt. Maar de jongen had hem niet gezien, Choco keek beteuterd naar de jongen en dan ging hij als een pijl naar Kana en pikte hem. Kana riep “Auw, Choco!” hij was natuurlijk helemaal vergeten dat Choco hem had gepikt door de reden dat er iemand was. Al snel drong het tot Kana door, door middel van een bekende stem: ‘Hallo is daar iemand?’ Flavio riep met een duidelijke stem naar de waterval, waar hij net niet meer onder zat. Hij reageerde, maar Flavio reageerde al snel met wat anders. Hij had Kana dus niet gehoord. Al snel was Kana’s geduld op en vloog hij door middel van zijn vleugels naar Flavio en zei hij: “Kana Sutoraifu tot uw dienst” Een grijnsje verscheen op zijn lippen en hij liet zijn vleugels verdwijnen. ‘Kana.. Jou had ik hier niet verwacht..’ zei Flavio en Kana glimlachte “Ik jou ook niet eerlijk gezegd.” Dit had hij niet verwacht nee, met zo’n weer bleven de meesten binnen. Normale mensen toch. Kana had onderhand al wel gezien dat Flavio met serieuze moeite zijn blik van zijn bovenlijf moest wegtrekken. Dus misschien moest hij toch zijn shirt aantrekken voor hij weer begon te blozen als hij overladen werd met complimentjes. Misschien vond hij dat eigenlijk wel stiekem leuk, maar dat wist hij zelf nog geeneens. Het was niet simpel om te zien wat je nou werkelijk eigenlijk wilde. Want Kana was compleet de kluts kwijt.

‘Ka-Kana. Je hebt geen shirt aan..’ zei hij en Kana knikte lichtjes, hij deed op een langzame manier zijn shirt aan. “Heb jij het werkelijk zo koud?” vroeg hij met een kleine glimlach en hij zag Flavio knikken. Arme schat toch, wacht, wat dacht hij nu? Schat? Vreemde gedachten ook… “Goed zo Choco, nog eventjes oefenen en je kan vliegen” zei hij vol trots en Flavio reageerde: ‘Ahw. Kleine Choco leert vliegen.’ Kana gaf het diertje een aaitje over zijn bolletje en vervolgens sprak hij, “Ik ben hem aan het leren hoe hij moet vliegen. Hij leert enorm snel, ik ben echt trots op hem. “ Een klein lachje ontsnapte uit de mond van Flavio en vervolgens knikte hij met zijn hoofd. ‘Zal ik ook zijn als ik zo een beestje had. Zo een beestje als Choco.’ Die stem, een prachtige stem, die deed zijn hart een aantal toeren overslaan. Ook zijn hartslag ging al een tijdje veel sneller dan normaal. Hij voelde zich lichtjes in zijn hoofd en hij duizelde een beetje weg. Kana greep naar zijn hoofd en wankelde richting Flavio. Al die vlinders werden hem te veel. Het was even te veel om aan te kunnen, de pijn die zou volgen als hij het zou toegeven zou hem werkelijk breken. “Ik… Voel me een beetje… D-duizelig” zei hij voor hij als een pak pudding ineenzakte. Choco piepte geschrokken vanaf Flavio’s schouder en piepte luider. In de hoop dat Flavio hem zou opvangen.

<3

Waarom was het nou zo koud? Waarom was het niet gewoonweg een stuk warmer? Dat zou zoveel fijner zijn. Flavio wilde gewoonweg de zomer terug, de zomer was zijn hemel en de zomer was wat hij het leukste jaargetij vond van alle jaargetijden. Hallo wat dacht jij dan? Dacht God nou werkelijk waar dat er mensen van de winter zouden gaan houden? Dacht Hij dat nou écht? Echt.. Echt? Was die man een beetje dronken toen Hij de jaargetijden verzon? Had gewoon gezorgd dat er enkel lente, zomer en herfst was? Winter is nergens voor nodig toch? Winter is gewoon de meest onnozele jaargetij die er ooit heeft bestaan. God was een aparte man, dat was nu dus wel duidelijk. ‘Hallo is daar iemand?’ vroeg hij met een luide en duidelijke stem. Hopelijk antwoordde iemand, want anders zou hij spoken zien en om dat te weten is ook niet bepaald fijn. ‘W.. Wie ben je?’ kwam er stotterend uit zijn mond. ‘Reageer!’ schreeuwde hij wederom luidkeels. Die persoon die er onder stond moest het nu toch wel gehoord hebben? En anders zou de paniek bij hem alleen nog meer toeslaan. En dat probeerde hij juist zo erg te voorkomen. Hij wilde geen paniekerig en zielig mannetje lijken, kom op. Hij was een jongvolwassen man met een verstandelijk stel hersens. Och wat maak je jezelf toch wijs, Flavio? Lieg niet zo hard tegen jezelf. Gadverdamme. Vieze leugenaar dat je er eigenlijk ook bent. Walgelijk. Ja op dit moment dacht hij zo over zichzelf. Misschien niet de gedachten die mensen zoals hij zouden moeten hebben.. Mensen zoals hij zouden zichzelf wat zelfverzekerdheid moeten toe spreken. Niet dit zielige gejammer wat hij zichzelf aan praat. Wat is hij eigenlijk toch ook een ontzettende loser hé? Plots kwam Kana met vleugels naar hem toe vliegen, een kleine schrikreactie had Flavio door achteruit te stappen. “Kana Sutoraifu tot uw dienst” sprak hij vervolgens en met een kleine verandering in zijn ademhaling knikte hij met zijn hoofd. ‘Kana.. Jou had ik hier niet verwacht..’ Toen Flavio dat tegen de jongeman had gezegd glimlachte de jongeman vriendelijk naar hem en sprak de volgende zin uit: “Ik jou ook niet eerlijk gezegd.” Pas toen zag hij dat de man geen shirt aan had, enkel een zwembroek. Althans daar leek het op. Zijn blik probeerde hij van de man af te houden, maar dat lukte hem niet zo best. ‘Ka-Kana. Je hebt geen shirt aan..’ Kort beet hij op zijn lip om niet weer naar het lichaam van de man te kijken. Vreselijk om zo een goed lichaam voor je te zien staan en het dan toch niet mogen aanraken. De man knikte met zijn hoofd en het leek alsof hij zich voor zijn lichaam schaamde, ‘Nou.. Je hebt een mo-mooi lichaam hoor, Kana.’ “Heb jij het werkelijk zo koud?” Flavio knikte kort met zijn hoofd en beet wederom op zijn lip. Niet kijken Flavio. Je mag NIET kijken, of je nou wilt of niet. Dat is erg ongepast van je anders. Gelukkig pakte Kana snel een shirt, maar heel erg snel ging dat shirt bij hem niet aan. Waarom niet? “Goed zo Choco, nog eventjes oefenen en je kan vliegen” Een korte glimlach ontstond op zijn gezicht en hij kon het niet laten om er niet op te reageren, ‘Ahw. Kleine Choco leert vliegen.’ Kana gaf het diertje een aaitje over zijn bolletje en vervolgens sprak hij, “Ik ben hem aan het leren hoe hij moet vliegen. Hij leert enorm snel, ik ben echt trots op hem. “ Een klein lachje ontsnapte uit de mond van Flavio en vervolgens knikte hij met zijn hoofd. ‘Zal ik ook zijn als ik zo een beestje had. Zo een beestje als Choco.’ Plots leek het wel alsof de jongeman zijn bewustzijn of iets in die richting verloor? Het was zo apart om te zien, want de man trok bleek weg en greep naar zijn eigen hoofd. Had hij misschien wat verkeerds gezegd? Stonk hij misschien? Vluchtig rook hij in zijn jas en haalde nonchalant zijn beide schouders op, zelf rook hij helemaal niets. Maar misschien had deze man, genaamd Kana, wel een uiterst goede neus? Dat zou op zich toch wel kunnen? Het was allemaal mogelijk als je er nou eenmaal op die manier over na dacht. Kana begon wat te wankelen en plots begon Flavio wat te paniekeren. Straks was er wat mis met hem? Straks had hij gewoon één of andere hartaanval? En dan merkt HIJ het niet eens? Dat is toch ontzettend erg? Hij zou het moeten weten, hij moest te weten komen wat er met deze man aan de hand was. “Ik… Voel me een beetje… D-duizelig” sprak de man vervolgens en zijn ogen werden toen groter omdat hij alleen maar nog meer in paniek raakte. ‘Ga-Gaat het wel?’ vroeg Flavio toen vluchtig en wat wanhopig aan de man. Maar het was al te laat bleek maar weer, want Kana zakte net alsof hij ineens van pudding was geworden in. Choco begon schel en hevig in zijn oor te piepen, waardoor zijn eerste reactie ‘opvangen’ was. Wat moest hij hier nou weer mee? Gelukkig had hij de man nog weten op te vangen, voorzichtig hield hij Kana vast, waarna hij hem rustig neerlegde onder een boom. Snel trok hij zijn eigen jas uit en wikkelde die om de man heen. Hopelijk zou het snel weer beter met hem gaan. En hopelijk opende hij weer gauw zijn ogen. Zo een knappe man kan niet gemist worden op deze aardbol. ‘Ka-Kana? .. Kan je mij horen?’ Met een wanhopige blik keek hij de bewusteloze, of flauwgevallen?, man aan en twijfelde kort over wat hij moest doen. Zijn hand legde hij op zijn voorhoofd die behoorlijk koud aanvoelde, daarom besloot hij zijn hand maar daar even te laten liggen. Was misschien wel zo lief van hem. Na even zijn hand te hebben laten liggen op Kana’ zijn voorhoofd haalde hij hem weg en drukte Flavio een klein kusje op de man zijn wang. Hij zal er toch niet van merken.

Sorry ik kon weer eens geen inspiratie vinden, dus ik heb gewoonweg weer wat dingen gepakt van mn vorige post en wat dingen er af gehaald + bij gedaan en het nieuwe er aan vast geplakt <3

Toen Kana zijn bescherming van zijn oren had afgehaald doordat Choco hem had gepikt hoorde hij een bekende stem die zijn hart overtoeren liet draaien. De warme duidelijke stem van Flavio. Een stem die het hem nog warmer deed hebben dan normaal. Flavio's stem was net zoals een nachtegaal, werkelijk prachtig. Hij had Flavio inderdaad gehoord en daar was hij blij om, blij dat hij hier was, maar ook was hij bang. Bang om hem te verliezen omdat hij gevoelens aan het krijgen was voor deze jongen. Iets wat hij eigenlijk wilde vermijden, koste wat kost. Het was jammer dat hij dit nu voelde, misschien moest hij het gevoel gewoon verder negeren? Ja dat was een goed idee, gewoon negeren, ja mijden en negeren. Het perfecte plan dat gedoemd was te mislukken. Hij reageerde, maar Flavio reageerde al snel met wat anders. Hij had Kana dus niet gehoord. Al snel was Kana’s geduld op en vloog hij door middel van zijn vleugels naar Flavio en zei hij: “Kana Sutoraifu tot uw dienst” Een grijnsje verscheen op zijn lippen en hij liet zijn vleugels verdwijnen. ‘Kana.. Jou had ik hier niet verwacht..’ zei Flavio en Kana glimlachte “Ik jou ook niet eerlijk gezegd.” Dit had hij niet verwacht nee, met zo’n weer bleven de meesten binnen. Normale mensen toch. Flavio begon moeite te doen om niet naar zijn borstkas te staren en hij vond dit best gênant dus hij deed zijn shirt aan, een beetje trager dan normaal maar ja, de jongen had het warm, dan was dat toch normaal. Maar hier kwamen dan ook meteen de complimentjes: ‘Nou.. Je hebt een mo-mooi lichaam hoor, Kana.’ Hij vond het wel leuk om te horen, maar dat deed hem zo blozen. En ja hoor, zijn wangen begonnen te gloeien en ook zijn hart sloeg een tel over. Vond hij zijn lichaam leuk? Oh god... meende hij dat, of deed hij dat gewoon om zijn ego wat te strelen. Hij begon weer te twijfelen natuurlijk.

“Heb jij het werkelijk zo koud?” Flavio knikte kort met zijn hoofd, arme schat toch... Wacht, dacht hij nou net het woord schat? Oh god, oh god, oh god, nee dat mocht niet, dat mocht absoluut niet. “Goed zo Choco, nog eventjes oefenen en je kan vliegen” zei hij vol trots toen hij zag hoe Choco vol moeite naar Flavio's schouder vloog. Dit was werkelijk fantastisch te noemen hoe het diertje zonder neerstorten dit al kon. Tijdens het oefenen stortte hij altijd neer. Achja, misschien had Flavio wel een goede uitstraling om moeite voor te doen. Ja, die uitstraling. Kana wilde hem eigenlijk hebben, maar was dat wel mogelijk? Hij had immers zoveel meegemaakt, stond hij wel open voor een relatie? Kana's hoofd zat vol met vragen. ‘Ahw. Kleine Choco leert vliegen.’ Kana gaf het diertje een aaitje over zijn bolletje en vervolgens sprak hij, “Ik ben hem aan het leren hoe hij moet vliegen. Hij leert enorm snel, ik ben echt trots op hem. “ Een klein lachje ontsnapte uit de mond van Flavio en vervolgens knikte hij met zijn hoofd. ‘Zal ik ook zijn als ik zo een beestje had. Zo een beestje als Choco.’ Kana glimlachte, hij kon hem wel zo'n beestje schenken, zijn ouders hadden immers een boerderij met al die diertjes, het ras noemde Chocobo. Sinds dat Kana dat diertje had gevonden waren zijn ouders begonnen met een kwekerij voor de diertjes, misschien als verjaardagskado. Ja verjaardagskado voor Flavio stond al vast. Maar hij voelde zich lichtjes in zijn hoofd. Dankzij de mooie prachtige stem van Flavio, de knappe en schattige jongen die voor hem stond. Met zijn hand greep hij naar zijn hoofd en hij trok bleek weg. Dit was allesbehalve goed, zijn hart draaide aan overtoeren en hij begon gejaagder te ademen. Zijn gevoelens sloegen op hol en hij kon dat gewoon niet aan. "Ik... Voel me een beetje... D-duizelig." zei hij zachtjes voor hij als een zak pudding in elkaar zakte. Choco piepte angstig en Flavio ving hem op zoals Choco het wilde. De rest hoorde hij niet, want hij was helemaal weg. Natuurlijk ademde hij nog en voelde zijn huid koud aan, ook was hij lijkbleek. Choco piepte ongerust en hij keek naar Flavio met zijn grote blauwe oogjes. ‘Ka-Kana? .. Kan je mij horen?’ vroeg Flavio en Choco piepte zachtjes, maar Kana reageerde niet. Toen er een kus op zijn kaak werd gedrukt schrok hij wakker en draaide hij zich zo dat zijn lippen per ongeluk die van Flavio raakten. Kana's ogen werden groot, hij verstijfde en zijn gezicht werd zo rood als een tomaat. Hij was zo geschrokken dat hij gewoon zo verstijfd bleef liggen, dus dat nog altijd zijn lippen die van Flavio raakten. Wat had hij nou werkelijk net gedaan? Gewoon zijn gezicht gedraaid en gewoon Flavio gekust. Oké nu zou hij vast een mep in zijn gezicht krijgen of iets in de aard... Zijn hart ging als een gek tekeer en hij keek met zijn blauwe ondertussen ook grote ogen naar de jongen en eindelijk wendde hij zijn gezicht af zodat de verbintenis tussen hen nietig werd gedaan. "S-sorry, w-wat is er... g-gebeurt?" vroeg hij zachtjes, helemaal beschaamd natuurlijk dankzij zijn fantastische stunt van daarnet.

(Kon het niet laten <3)

Kana voelde zich niet lekker, gewoon omdat hij zich licht in zijn hoofd voelde en dit alles kwam door de gevoelens die hij had gekregen door deze knappe jongeman voor zich. Ugh, hij mocht niet verliefd worden, dat was gewoon werkelijk uit den Boze. Het mocht niet, het was zo ongehoord, hij zou weer afgewezen worden. Kana was bang en zijn hart ging tekeer in zijn keel en hij slikte de brok in zijn keel door. Het ademen ging al niet meer gemakkelijk en zijn gezicht werd lijkbleek. Alles was niet in orde, nee helemaal niet, wat was er nou mis met hem? Hij kon gewoon alle gevoelens die binnenin hem een strijd aan het voeren waren, niet aan. Het was vreemd, hoe veel hij werkelijk voor deze jongeman voelde. Kana verbood het zichzelf om verliefd te worden, om de pijn van het afgewezen worden te vermijden. Hij wilde niet nog eens al die pijn beleven, niet nog eens elke nacht huilen omdat hij zo kapot was vanbinnen. Eindelijk was hij eens gelukkig in zijn leven en nu werd alles verpest omdat hij iets voor Flavio voelde. Dit moest gewoon genegeerd worden, ja de gevoelens negeren… Een poging wagen tot iets wat gedoemd was om te mislukken.

Natuurlijk zakte hij als een pak pudding in elkaar door alle gevoelens en gedachten die onderling een strijd met elkaar aan het voeren waren. Het werd hem te veel, hij was niet gewend om zo veel te voelen door elkaar, hij hoorde alleen simpele gevoelens te voelen, niet zo’n gecompliceerde gevoelens die konden leiden tot een gebroken hart. Nee, dit wilde hij vermijden, de pijn, die wilde hij niet. Choco piepte heftig en luidkeels in Flavio’s oor, die hem gelukkig genoeg opving, hij had dus het gepiep van Choco begrepen. Dus Kana zou geen hoofdwonde krijgen. Hij werd nog wel alles gewaar wat er gebeurde al was het heel onduidelijk en vaag. Zijn pols werd vastgepakt en hij kon niet bewegen, hij was net een slappe vod waarmee je iemand kon doodslaan. Nu was hij werkelijk niks waard, een nul, iemand waarmee je niets kon aanvangen. Maar normaal duurde een flauwte nooit echt lang bij Kana, hij had het wel al meer gehad, dus zo zeldzaam was het niet. Maar nog nooit was hij flauwgevallen voor zijn gevoelens, nog nooit had hij zoiets sterks gevoeld. Nog nooit was hij zo bang geweest om iemand te verliezen, om zijn hart dat zou gebroken worden.

Kana bleef stil liggen, met zijn ogen gesloten, op het randje van bewustzijn. Hij deed zo zijn best om niet van het randje af te vallen en om zo een heel uur doodstil te blijven liggen. Zoals zijn ouders hem ooit hadden gezegd: ‘Je bent een vechtertje, hou die ingesteldheid, je zal er later ver mee komen’ Misschien moest hij vechten voor Flavio? Ja misschien kon hij dat doen, maar dan had hij zo veel kans hem te verliezen, hij was zo bang voor dit alles wat er zou gebeuren als hij voor deze jongeman zou vechten. Zoveel twijfels, zoveel kansen, zoveel dingen die hij kon verpesten. Zijn gedachten werden abrupt stopgezet door een zacht stel perfecte lippen die op zijn kaak werden gedrukt…
Natuurlijk schrok hij, natuurlijk was hij een ezel en draaide hij zich de verkeerde kant op, zijn lippen raakten die van Flavio. Hij verstijfde en keek de jongeman aan, met zijn grote blauwe ogen. Hij had het lef eerst niet om weg te draaien, het lef niet om hem serieus te kussen zoals het hoorde, het lef niet om nog maar een beweging uit te voeren die zou kunnen leiden tot iets dat hij niet kon terugdraaien, of juist spijt van zou kunnen krijgen. Eindelijk draaide hij zich weg en mompelde hij met een schorre stem: "S-sorry, w-wat is er... g-gebeurt?" Een hoop gestamel kwam uit zijn mond waarvoor hij zichzelf wel op de kop kon slaan. Kon hij nou werkelijk nooit normaal doen? ‘Euh… Je viel flauw. Maar die ku..’ zei Flavio, maar hij onderbrak zijn zin. Kana keek hem wat vragend aan met zijn blauwe ogen die een beetje waterachtig waren geworden. Hij was bang, en dan werden zijn ogen altijd vochtig. Nee Kana, je gaat niet huilen, dan ben je al helemaal een watje. ‘Je viel flauw, maar ik zal Merlot even roepen dan kan hij een washandje halen voor je hoofd..’ Een enkel fluitgeluid kwam uit de mond van Flavio en al gauw kwam er een witte uil aanvliegen. Kana keek naar de prachtige witte uil en hij glimlachte vaagjes. ‘Merlot, haal een washandje uit mijn kamer.’ Zei hij en Kana begon lichtjes te blozen, nu zal hij vast de meest stomste dingen doen die ooit zijn uitgevoerd door hem. Hij was bang en hij was verliefd, smoorverliefd kon je wel zeggen. ‘Sorry,’ mompelde hij en Kana schudde zijn hoofd en keek wat dromerig, nu was hij helemaal in trance. Flavio was zo… Zo dichtbij… Kana’s ogen dwaalden af naar Flavio’s lippen en hij legde er zachtjes zijn vinger op “Geen sorry zeggen… D-dat is n-iet nodig” zei hij zachtjes en hij sloot zijn ogen. Sterk zijn Kana, je wordt dan misschien wel afgewezen, maar het goede is, je kan die zachte lippen nog eens voelen. Ja… Dat was werkelijk hetgene wat hij wilde. Zijn hand ging van Flavio’s lippen naar zijn zachte blonde en lange haar. Waarom was deze jongen zo perfect? Die mooie, prachtige ogen, die zachte lippen, het lange blonde haar, hij was net een blonde god. Een dromerige grijns verscheen op Kana’s gezicht en het kon hem werkelijk even geen bal schelen wat er gebeurde. Hij legde zijn andere hand in Flavio’s nek en drukte hem zo langzaam naar hem toe, tot Flavio’s lippen de zijne raakten. Een rustige kus, vol angst voor een afwijzing, maar ook vol met de liefde die hij voor deze jongeman voelde. Nu stond zijn verstand werkelijk gewoon af en luisterde hij naar wat zijn hart wilde, verlangde en dat was wel duidelijk, zijn hart verlangde naar liefde, pure liefde die hij voor Flavio had ontwikkeld.

(langheid)

Een kus op zijn kaak, perfecte lippen die daar gedrukt werden. Kana schrok en zijn ogen sperden zich wijdopen, natuurlijk was hij zo’n idioot en draaide hij zich de verkeerde kant op, recht met zijn lippen op die van de jongeman. Hij verstijfde, nu pas beseffend wat hij deed, wat hij deed was helemaal verkeerd, dit mocht niet. Ook Kana was helemaal ondersteboven van wat hij deed, maar eigenlijk vond hij dit alleen maar aangenaam, die perfect gevormde lippen van deze blonde god bovenop hem. Oh man, die jongen was zo mooi… Nee, daar mocht hij absoluut niet aan denken, dat mocht niet, dat zou alleen maar zijn hart nog meer doen verlangen en dat zou alleen maar ertoe lijden dat hij meer gebroken zou kunnen worden. Hij wendde zijn blik af en de kus werd dan ook ineens gelost, hij schaamde zich dood, het was zo erg beschamend dat dat was gebeurt, nee dit kon hij niet rechtzetten, de jongeman zou hem vast haten ofzo omdat hij dat had gedaan. "S-sorry, w-wat is er... g-gebeurt?" vroeg Kana zachtjes aan de jongeman, zijn stem klonk schor en stamelend. Hij schaamde zich natuurlijk zeer voor de verpesting van de sfeer die hij had veroorzaakt door zijn flauwvallen en door zijn idiote actie van daarnet. ‘Euh… Je viel flauw. Maar die ku..’ Flavio zweeg na die ku in alle talen, een vragende blik verscheen op Kana’s gezicht en Choco verroerde zich niet, vast te druk bezig met zich zorgen te maken over Kana, dat beestje was toch zo’n lief ding. ‘Je viel flauw, maar ik zal Merlot even roepen dan kan hij een washandje halen voor je hoofd..’ Een enkel fluitgeluid kwam uit de mond van Flavio en al gauw kwam er een witte uil aanvliegen. ‘Merlot, haal een washandje uit mijn kamer.’ Een enkele handbeweging en de witte uil vloog alweer weg.

‘Sorry,’ mompelde Flavio terwijl Kana een beetje afwezig naar de jongen zijn lippen aan het staren was, je kon het vreemd noemen sinds hij wel degelijk nog een kus wilde, maar niet durfde. Hij was bang, bang dat zijn hart zou breken. Dat wilde hij allesbehalve, omdat hij niet eenzaam zich wilde opsluiten op zijn kamer en tijdens de gymlessen zou verschijnen met rood omrande ogen van het huilen, dat zou vast pas beschamend zijn. Dus hij nam het risico liever niet. Een beetje onzeker gingen zijn twee vingers , wijsvinger en middelvinger, naar Flavio’s lippen zodat hij eventjes zou zwijgen en ook omdat hij deze nog eens wilde aanraken, hoe fout het ook klonk. Het was de waarheid. “Geen sorry zeggen… D-dat is n-iet nodig” Kana sprak zachtjes, maar toch ook ontzettend duidelijk. Alleen Flavio zou het kunnen horen, dus hij wist zeker dat hij niemand zou het zou horen buiten deze jongeman hier. ‘J-Je hebt het dus gevoeld? .. God wat voel ik me nu stom zeg,’ zei Flavio en Kana knikte en zei dan: “J-je moet je niet stom voelen, want dat ben je helemaal niet… J-je b-b-ben… Prachtig…” Het woordje ‘prachtig’ was haast onverstaanbaar gemompeld en gestameld, dus hij was bijna zeker dat Flavio het niet zou gehoord hebben. Maar misschien had deze jongen extreem goede oren en dan zou hij het wel gehoord hebben, paniek!

Opeens had hij wel de moed gevonden op de een of andere vage reden, vast door een mengeling van angst en verliefdheid, want daardoor ging hij stomme dingen doen en zette hij zijn verstand op nul. Nu luisterde hij alleen naar zijn hart en in zijn hart was het wel duidelijk wat Kana wilde: Flavio. Zijn slanke, lange vingers gingen door Flavio’s zachte blonde haar. ‘Wa-Wat ga je doen?’ vroeg de jongeman ietwat angstig en Kana zei met een dromerige blik “Shht” een sussende toon werd geproduceerd uit zijn keel. Kana ging iets heel stom doen, iets waar hij vast zich zijn hele leven voor zou schamen mocht de jongeman geen gevoelens voor hem hebben, maar op dit moment stond zijn verstand op nul en kom hem alles geen bal meer schelen. Hij wilde de lippen van de knappe jongeman boven zich voelen, misschien voor de laatste keer.

Zijn andere hand ging naar Flavio’s nek en daar legde hij zijn hand tot stilstand. Een dromerige blik lag nog steeds op zijn gezicht. Ergens was het wel een schattig zicht, Kana wiens gevoelens en angst het hadden overgenomen, maar de verliefdheid overwon de strijd met de angst en hij trok de jongeman naar zich toe, zeer zachtjes, niets dwingend zodat Flavio ook zou weten dat hij zich met gemak uit dit alles kon wringen. Maar dit gebeurde niet en Kana drukte zijn lippen op die van de jongeman, je kon door de kus de angst voelen die op dit moment door zijn lichaam raasde aan 300 kilometer per uur en ook kon je de verliefdheid voelen. Zijn hart klopte in zijn keel, maar toch loste hij de kus niet, de lippen, ze waren verslavend, Kana kreeg er maar geen genoeg van..

Toen de kus eenmaal onderbroken werd deed Flavio een stap naar achteren. ‘Wat was dat?!’ Kana’s blik werd geschrokken, beseffend wat hij net had geflikt en hij zette zich recht. Hij kneep zijn ogen dicht, proberend de tranen te vermijden, maar zijn ogen werden vochtig met de seconde dat hij ze opende. Tranen gingen via zijn kaaklijn naar beneden en drupten op Flavio’s jas die om hem heen gewikkeld was. ‘Waarom deed je dat?!’ zei Flavio en Kana veegde verwoed zijn tranen weg, wat eigenlijk niet veel nut had, want al snel kwamen er nog meer. “I-ik… w-weet het n-niet…” stamelde hij zachtjes terwijl hij zijn blik afwendde van de jongeman, hij wilde niet dat Flavio het zag, dat hij de tranen zou zien. Hij veegde in zijn ogen en probeerde weer rustig te worden. Hij hoorde dan wat Flavio dan nog zei: ‘Je hebt wel za-zachte lippen..’ Kana’s vochtige ogen keken nogal verbaasd naar Flavio. Hij was eerst zo gaan roepen en nu opeens leek hij het allemaal best wel leuk te vinden? De jongen zat nogal raar in elkaar, maar dat deden zijn gevoelens voor de jongen alleen nog te vermeerderen. Een kleine glimlach verscheen op het natgehuilde gezicht van Kana en hij probeerde dit droog te krijgen, maar opeens vloog Choco van Kana’s schouder af en ging het diertje met zijn vleugels over de natte stukken van Kana’s gezicht. ‘Sorry, dat ik zo uitviel. Het was allemaal zo plotseling sorry..’ Flavio sloeg zijn beide ogen neer en Kana schudde zijn hoofd, ook begonnen zijn kaken weer lichtjes rood te zien “H-het is oké” zei hij al fluisterend en hij keek weer naar de jongeman. Choco landde wat verderop op een steen en piepte zachtjes, in volle spanning wat er zou gebeuren. ‘He-Het spijt me.. voor mijn gedrag.’ Maar voor Kana nog wat kon zeggen werd hij ruw op de grond gedrukt en drukte Flavio zijn perfecte zachte lippen op de zijne. Even keek hij geschrokken, maar hij ontspande zich en kuste hem liefdevol. Zijn emoties waren een tot een grote explosie gekomen van liefde. Zijn hand ging geruststellend en zachtjes over Flavio’s rug. Na dit alles beeïndigde hij de kus en keek hij een beetje onzeker om zich heen. Wat was er toch allemaal aan de hand? Eerst was de jongeman zo onzeker en nu was hij zo… Uitdagend en onweerstaanbaar, een persoon waar je niet van kon afblijven. Een onzeker glimlachje ontstond op Kana’s gezicht en ook kon je wat angst zien, angstig omdat de jongeman misschien zometeen weer zou kunnen gaan flippen…

(phew... ^^")