Old Thoughts and A new part of My Life

..... Open for Everyone

Het was een normale middag, even na 12 uur op de klok. Ik had geen opdracht om op de school te zijn om te leren van de gymdocent. Dus kon ik gewoon hier rondlopen en de boel verkennen. Lang was ik hier niet geweest, maar ik moest toegeven dat ik dit had gemist.
Een kleine glimlach sierde mijn mond, maar verdween al weer vrij snel. Sport was een van mijn favoriete dingen, maar ik wist het niet helemaal zeker. Ik deed altijd veel met sport en zou dat graag aan andere leerlingen willen door geven dat sport leuk was. Maar op de een of andere manier kon ik dat gewoon niet.
Opnieuw verliet een tweede zucht mijn mond. Rustig keek ik eens om me heen, waar aan ik zag dat ik bij het meer was gekomen. Ooit had ik hier enorm veel gezeten. Ik sloot mijn ogen en dacht terug aan die tijd. De tijd met mijn vrienden, waarbij we hier veel plezier en het oefenen van een bepaalde sport deden.
Een mooie tijd om precies te zijn, maar helaas verleden tijd. Nooit had ik de jongens ooit weer gezien, waarschijnlijk omdat ze al een partner hadden gevonden. Maar wat wilde je ook, we kwamen allemaal van een andere planeet naar deze school.
Mijn gedachten gingen weer terug naar de tijd dat we hier een middag hadden gezeten en we eigenlijk te druk en te dom waren om ook nog maar iets goeds en nuttigs te doen voor de rest van de dag.

“We lagen allemaal in het gras, starend naar hoe de wolken hun weg in een race elkaar probeerden in te halen. Tom Parker, Jay McGuiness, Nathan Sykes en Siva Kaneswaran en ik, we waren goede vrienden en lagen eigenlijk verdeeld in het gras. “Jongens?” Voor ik het wist sprongen ze allemaal boven op mij.
Typisch voor de jongens, want zo waren ze nou eenmaal. Ik was altijd de pineut voor het piramide stapelen. We gierden en lachten het uit. Het was gewoon geweldig om elkaar zo te plagen. Plots schoot Tom uit de piramide berg die ze hadden veroorzaakt en ging snel naar een van de bomen.
Allemaal keken we hem aan met schaapachtige gezichtjes en iedereen ging naast mij zitten om te zien wat Tom nu weer van plan was geweest. We zagen hem allemaal rommelen met een tas in een vrij rare vorm.
Niet veel later kwam hij voor ons zitten en had een gitaar bij zich. We waren allemaal enorme sport fanaten, maar wisten niet dat hij ook nog een passie voor muziek spelen had. Nooit hadden we dat eigenlijk geweten, we hadden het er namelijk ook nooit over. “Jongens, ik weet dat we hier allemaal bijna klaar zijn met school en nou ja ik wil jullie wat laten horen. Jullie kennen dit deel nog niet van mij, maar ik voel me er gewoon helemaal bij thuis.” De eerste paar noten vloeiden uit de gitaar en de eerste paar worden, in het begin zachtjes maar later steeds een paar decibellen harder, vloeiden net zo makkelijk uit zijn mond.”

Ik opende mijn ogen en keek naar het meer voor me. Dat was echt een middag, waarbij we een aantal geheimen van elkaar kwamen te weten, geweest. Iedereen had iets verborgen gehouden, waardoor ze elkaar op de laatste paar dagen wilden verrassen.
Mijn geheim voor die dag was geweest dat ik leraar wilde worden en hoe ik mijn magie kon gebruiken. Ze waren gewoon helemaal verrast en konden echt niet geloven hoe ik me al die tijd zo rustig heb kunnen houden.
Het was voor mij meer een houding geworden, want ik kon niet anders, dan zo zijn. Thuis was dit me ooit al eens opgelegd, dus waarom zou ik me dan anders voor doen dan dat ik was. Misschien had ik toen wel te veel air en een ego gehad bij mijn vrienden waardoor ik het niet durfde. Maar ik was zoals ik was en ik had mezelf daarop gestraft.
Ik moest me nooit voor doen zoals ik me zou moeten gedragen. Nee dat was fout geweest. Misschien was het ook wel de reden geweest waarom ze me nu niet meer wilden zien. Ach wat kon het me ook schelen. “Vrienden komen en vrienden gaan, maar ze hebben allemaal een doel in je leven.” Dat zij mijn moeder mij altijd. Ook zij hadden een doel in mijn leven.
Nu ik hier weer terug was op de school, zou ik weer wat nieuwe vrienden kunnen maken en ontmoeten. Ik voelde me hier weer gelukkig en thuis, zoals ik altijd al had gedaan.


{Het is even inkomen}

{"Marko" Maximillian "Mihalj"}

... Sport is a game and the game is my favorite gain

Nog altijd dacht ik terug aan de oude tijd en steeds speelde het fragment van Tom zich opnieuw af in mijn hoofd. Zijn stem en zijn gitaarspel, het bracht me in een fantasie wereld die niemand anders dan ik zo kon ervaren.
Hij had de tekst zelf geschreven en het had ons echt allemaal stil gekregen. Niet omdat we hem leuk vonden, nee het was gewoon zo mooi. Al die tijd dat ik er niet aan terug had gedacht, wist ik nog altijd de melodie.
Zachtjes begon ik hem te neuriën en ik dacht terug aan alle moment vanaf het begin van mijn schooltijd tot aan nu. Alle mooie herinneringen kwamen weer terug in mijn hoofd en speelden zich af voor mijn ogen.
Een korte zucht verliet zich over mijn lippen nadat ik klaar was met de melodie. Ik probeerde me de tekst te herinneren, zodat ik het zachtjes mee kon zingen. Daar was ik dan geen ster in en ik mocht dan wel van sport enzovoort houden, maar niemand kon mij zeggen dat ik niet een tekst mocht zingen.
Mijn ogen keken naar het water voor me in het meer en bekeek hoe de wind zachtjes en toch stiekem ook wel weer hard kringen in het water blies. Ik glimlachte weer even en was terug in de tijd van nu. De realiteit zoals het nu weer was. Misschien moest ik er niet te vaak aan terug denken, want de tijd kon ik namelijk niet meer terug halen, ook al had ik graag weer de momenten met hun weer gewild.

Plots kwam de tekst terug in mijn hoofd zweven, alsof ik nog niet genoeg aan de oude tijd herinnerd was. “She wants me to come over, I can tell her eyes don't lie. She's calling me in the dark.” Vloeide er zachtjes uit mijn mond. “She moves us around the room where the lights turn like the sky. Confidence like a rock star.” Ik keek eens rond of ik toevallig iemand zag, maar gelukkig was ik nog alleen.
“I wanna put my hands on her hands. Feel the heat from her skin. Get reckless in the starlight. I'm moving to the beat of her heart. I was so lost until tonight, tonight.” Vloeiden de woorden weer verder uit mijn keel. Ik vond het een geweldige songtekst en ik begreep het nu eigenlijk nog meer dan dat ik dat al deed.
“ I found you, in the darkest hour, I found you, in a pouring rain, I found you, when I was on my knees. And your love pulled me back again, Found you in a river of pure emotions, I found you, my only truth, I found you, with the music playing. I was lost til I found you, you, you, Til I found you, you, you.” Het bracht de diepste herinneringen toch weer naar boven. Ook door mijn jeugd op mijn eigen planeet. Wat was het toch fijn om iets te kunnen zingen, terwijl er niemand was.
“The night is getting colder, And I can't come off this high, I don't want this here to end. I know she feels the same, Cause I can see it in her eyes, She says can we start again.
I wanna put my hands on her hands. Feel the heat from her skin. Get reckless in the starlight. She's moving to the beat of my heart. We were so lost until tonight, tonight.”

Tom had toen een enorme mooie gitaar spel erbij, helaas kon ik dat nu niet nabootsen. Ik kon het niet en ik had er ook geen moeite voor over om het te kunnen. Wat ik wel kon was piano spelen, het enige wat mijn aandacht trok. Maar dat had ik dan ook alleen een paar weken geleden geleerd.
Ik was heel even gestopt met het nummer, maar vond dat ik eigenlijk wel weer verder moest. “I found you, in the darkest hour, I found you, in a pouring rain, I found you, when I was all in need. And your love pulled me back again. Found you in a river of pure emotions, I found you, my only truth, I found you, with the music playing. I was lost til I found you, you, you. Til I found you, you, you.” En hierna kwam die enorme mooie solo van kracht in de tekst naar voren. De solo die ik echt het mooiste stuk van heel de songtekst vond.
“I said, people, We're all looking for love tonight. But sometimes we can't see it. We're blinded by light, And we all get low, all get low, Searching for that piece of mind. Just when I've given up, Looking for some kind inside… That's when I found you, you, you, I found you, you, you, I found you, you, you, I found you, you, you.” Ik glimlachte even en keek nog eens om mij heen, maar zag dat er nog steeds niet echt iemand in de buurt was.

Er was nog altijd een klein stukje wat er aan het einde van de song tekst stond. Ook dat kon ik me nog altijd heel goed herinneren. “I found you, in the darkest hour, I found you, in a pouring rain, I found you, when I was all in need. And your love pulled me back again, Found you in a river of pure emotions. I found you, my only truth. I found you, with the music playing, I was lost til I found you.” Ik bedacht me dat dat eigenlijk hetzelfde was als de andere stukken refrein dat in de rest van het nummer stond.
Ik had nog geen paar seconden mijn gezongen stuk afgesloten of ik kreeg een enorme knal tegen mijn rug aan. Geschrokken keek ik op en zag dat er een meisje op de grond lag. “Gaat het?” Vroeg ik bezorgd en keek haar nog altijd geschrokken aan. Ik stond op en liep naar haar toe terwijl ik door mijn hurken ging en een helpende hand uit stak. “Ik ben Marko, of ook wel Master Mihalj.” Begon ik en wachtte tot ze mijn hand aannam. “Heb je je bezeerd? Oh sorry dat ik in de weg zat als je deze weg altijd loopt.” Met een korte glimlach keek hij het meisje aan.


{Sorry voor de lange post :$:$}