---

Zich extra blijven verduidelijken was hoogst noodzakelijk met deze jeugd, bij Medusa. Gadverdamme, hij wilde terug zijn bed in en de dekens over zijn hoofd trekken en in zijn kussen brommen en zich om laten scholen tot bedkluizenaar en gewoon wegkwijnen in zijn schemerige kamer. Veel anders deed hij toch al niet. Maarja - kon niet. Hij was weg, dus nam Uda de volle gelegenheid om van zijn persoonlijke kamer gebruik te maken - en van zijn bed, de koelkast, zelfs zijn kledingkast aan peperdure colberts en maatpakken. En hij zou ook niet meer veilig zijn als hij zich in haar buurt waagde. Een ongewenst maar innig momentje met haar bracht hij ervan af met een halve ingeklapte long en gekneusde ribben, want het mens pakte hem vast als een beer met zijn prooi zou doen. Niet fijn.
Jajaja. Hij maakte een totaal ongeïnteresseerd wuifgebaar toen het kind dat Dominic heette hem op zijn achternaam verbeterde, keek hem al niet eens meer aan. Fedelmid - Fedelmiet. Wat maakte het uit.
Het was boven alles nog een troost dat Moyra mee zou komen. Maar dan moest het kind wel onder zijn hoede blijven, en niet rondhangen met typetjes zoals Sloerekind en Slutte-uk. Maar - waar dacht ze dat ze mee bezig was, haarzelf nog aan die twee voorstellen ook? Savador draaide zijn hoofd half om en keek even met een ernstige blik op haar neer. Misschien zelfs wel een klein beetje zielig. Verkoos ze hen nu boven hem?
Zijn blik veranderde van ernstig naar vuil toen hij weer in de richting van zijn minst favoriete leerlingen keek. Huppeltrut? Een spottend stemmetje in zijn achterhoofd deed ze mieperig na. Huppeltrut ja - precies zoals hij had gezegd. Gaan ze weer verbaasd doen. Negeer maar. Hij was 37, had dus al 37 jaar ervaring en vond zichzelf wel wat verstandiger dan een zooitje pubers. Relatief jong, altijd nog wel de oudste van zijn collega's. Maar op dagen zoals deze voelde hij zich eerder zestig. Hij mompelde chagerijnigs iets in zichzelf terwijl hij zich van de twee afdraaide toen ze beweerden dat ze zich zouden gedragen, vond ze zijn aandacht eigenlijk ook niet echt waardig. Alsof dat ooit zou gebeuren. Over het algemeen kon hij moeiteloos handhaven, maar het was net alsof die twee immuun waren voor zijn intimiderende blikken en strenge houding. Giebelgrieten.
Bij een willekeurige koets vooraan zette Savador na zijn kleine preekje zijn koffer neer, deed een snel schietgebedje dat een snoezig kind als Moyra hem tijdens de reis naar Oak's Field zou vergezellen en draaide zich toen om. Een of ander joch kwam naar hem toe geslenterd. 'Zack Fair… HATSJIE! .. Meldt zich.' Onmiddellijk trok hij een gezicht van walging, had zijn handen strak tegen zijn borst geklemd bij zich gehouden, bang om er een motregen van snotdruppels op neergedaald te krijgen - dan kon hij zich de eerste twee uur in de herberg gaan ontsmetten - en staarde met ernstig verwijdde ogen op Zack neer toen er ook nog een uitgebreidde snottersessie in een dun zakdoekje vanaf kon. Zeg gadverdamme! Gadverdegádverdamme, wat was de jeugd toch een smerige walgelijke samengepakte verziekende bron aan bacillen. Nog maar te zwijgen over die beerput tussen hun kaken - smerige aangekoekte resten aan hamburgers en snacks en snoep, diep genesteld in gaten met gaten erin in hun kiezen, met klonten tandsteen en vergeelde spleetachtige stompjes in hun tandvlees die schots en scheef stonden en het spinazie dat er charmant tussenuit sierde. Hij, daarentegen - hij waste zich iedere dag, hield zijn gebit netjes bij, alles spic and span. Zijn tanden waren recht en stralend wit; typische tandartstanden. Zouden ze eens een voorbeeld aan moeten nemen, ondankbare ratten.
Nog met de barse uitdrukking op zijn bleke gezicht draaide hij zich naar Enyana toe toen ze zich bij hem kwam meldde, streepte haar af. Ook die sukkelaar van een Lie streepte hij van de lijst, al dan wel niet met een starende doordringende blik vanuit zijn bovenste ooghoeken op de jongen terwijl zijn chique, overdreven dure kroontjespen langzaam een streep door zijn naam haalde.
Bloody fuck?! Verbluft volgde zijn blik Moyra, die vrolijk achter Jut en Jul aandartelde. Nee - nee, nee, nee! O god why.. De vuile heksen. De kroontjespen waar een arme zielepoot een week voor moest werken kwakte zowaar uit zijn handen, zijn ontzette blik gericht op het deurtje van hun koets dat net nadrukkelijk dichtsloeg. Vaag hoorde hij iets over ideeën en vijf lange dagen, staarde Lightning even glazig aan - niet eens horend wat ze tegen hem stond te wauwelen - en verdween toen met iets dat sterk op een snik leek zijn eigen koets in. Zijn eigen lege ruime koets, want zoals hij al wel vermoedde nam niemand bij hem plaats. Forever alone. HIJ HAD NIEMAND NODIG HMPH.

Het smalle landweggetje dat hen van het kasteel uit binnendoor door een woudachtig gebied naar Oak's Field zou brengen was smal, ongelijk en had diepe afgronden aan iedere kant. Zijn waarschuwing was zeker op zijn plaats geweest, maar Savador betwijfelde het of iedereen in de koetsen achter hem zich eraan hielden. De meeste kinders moesten immers nog flink opgezweept worden door het schooljaar heen.
Oak's Field; het begon met hier en daar kleine hutjes, waterputten bij de rand van het bos - en al gauw denderden de wielen van de koetsen over de ouderwetse straten, langs opkijkende voetgangers die bij het aan horen komen van de voertuigen die uit voorzorg opzij gingen staan, en langs pitoreske huisjes die daarmate ze het centrum naderden steeds groter en chiquer werden. Met een rotvaart kwam de koets tot stilstand, in zo'n plotseling moment dat hij bijna van het bankje gekatapulteerd werd en flink zijn hoofd stootte aan het bagagerek. 'Verdomme!'
Zacht in zichzelf vloekend en kreunend hield hij één hand over zijn pijnlijke slaap terwijl hij het rek aftastte naar zijn tas, en het deurtje van zijn koets met een klap opensmeet. 'Bij elkaar blijven!' sneerde hij over het plein waar ze tot stilstand waren gekomen - vanaf hier was het door straatjes en grotere winkelstraten niet meer dan een kwartier naar Oak's Forest Inn lopen. 'In de groep! In een rij!' We gingen niet nu al afdwalen, daar had hij geen zin in. Lieten ze zien aan de inwoners hoe onzelfstandig ze nog waren dat hij ze ieder nog aan een handje moest vasthouden.

Savador liet de groep vast al een eindje vooruit lopen eer dat hij in beweging kwam, zich al snellopend even achteraan sloot en zijn kans schoon zag om Moyra bij de rest vandaan te plukken. Hij trok haar achter een koets, hopelijk even uit het zicht van de anderen. 'Gaat het wel goed met je, liefje, hebben ze je pijn gedaan?' Gemaakt overbezorgd gleden zijn handen over haar appelwangetjes, zijn licht gefronsde blik met de geslaagde vochtigheid schoot nauwkeurig over haar gelaat, op zoek naar enige verwondingen. Een zuchtje van verlichting verliet zijn mond bij de conclusie dat ze ongedeerd was, thank Heavens. 'Beloof me dat je nooit zomaar meer met die nare enge personen meegaat. Al mogen ze nog zo lief en aardig lijken - ze zuigen je leeg, tot op de laatste druppel!' Hij keek even verwoed om zich heen, alsof daar iemand in de schaduwen hen stond te bespieden en hen ieder moment aan kon vallen - met een bijpassende nerveuze blik. Wat was hij toch weer goed bezig met zijn toneelstukjes. 'Blijf maar dicht bij mij - dat is het veiligst,' kwam er half fluisterend uit toen hij zich het volgende moment weer op Moyra richtte en haar met zijn handen op haar schouders met lichte dwang vooruit duwde, en tegelijkertijd zo dicht mogelijk bij zich in de buurt hield. Hij zou haar zich niet zomaar laten afpakken door die troela's, zeker niet. Hij wilde ook wat.

[ Excuses, als het iets te rap gaat mag u dat gerust zeggen ]

---

De aankomst in Oak's Field begon hij meteen met het apartnemen van een leerling. Achter een koets, zo ver mogelijk buiten het zicht van de anderen, alleen. Niet dat hij iets onaangenaams van plan was - hoe kwamen ze er bij. Hij was gewoon eenzaam en op roze meisjes gesteld, dat mocht toch zeker wel?
Er gleed een licht ontzette uitdrukking over zijn bleke gelaat toen Moyra echter zijn hand van haar schouder wegsloeg, maar hij realiseerde zich later pas dat het meisje te laat tot het besef was gekomen dat hij het was die haar zo halsoverkop had meegetrokken. Zijn mondhoeken krulden zich om tot een sierlijk glimlachje bij de geruststelling die hij van haar gezicht kon aflezen. Mooi zo. Hij was geen enge vieze zwerver op zoek naar gezelschap - hij was zogezegd haar knight in shining armor. Of zoiets. Wat voor heldhaftige rol hij ongetwijfeld ook in de fantasie van het o zo naïeve meisje mocht vertolken. Waarschijnlijk zou hij eerder in de buurt komen van een 'goedaardige' struikrover die haar als prinses overal en nergens veilig escorteerde, en die haar alles kon vertellen over de erge gevaren in de wereld waar zij nog niets van af wist - maar dat was al goed genoeg.
Ietwat verstijfd bleef hij op zijn plek staan, zijn handen zwevend boven haar rug eer hij ze losjes tussen haar schouderbladen plaatste om de onverwachte omhelzing compleet te maken. Hij had het niet verwacht nee, wist uit ervaring dat vertrouwen opbouwen tot het op dit punt zou komen normaal gesproken wel iets langer duurde. Maar des te meer het in zijn voordeel werkte. Om nog eens extra nadruk te leggen op de zogenoemde bescherming die hij haar graag wilde gunnen, drukte hij haar kort tegen zich aan om haar met een warm maar pijnlijk glimlachje weer los te laten. Als een boer met kiespijn, want god; best aardig? Ze vond die twee tirannen best aardig? Bij Medusa, ze was werkelijk waar naïef. Haar gedachten over de twee draaide al gauw bij na zijn beïnvloedende woorden - gelukkig. Het had niet veel gescheeld of hij was in een schamper lachje geschoten, puur uit automatisme. Het arme kind dacht immers dat ze nu met vampiers te maken had. Het werd er alsmaar beter op. 'Denk er maar niet teveel over na, dear. Kom - dan gaan we terug naar de groep.' Een charmant glimlachje erbij, en hij had haar weer een beetje meer binnengehaald dan die twee trutten. Zoals het hoorde.

De rest - of althans, de leerlingen die hen wel opgemerkt hadden - kreeg meteen een zure blik van zijn kant toen hij zich bij de groep aansloot. Alleen Nina en Wren kregen een hooghartig smalend glimlachje dat zijn triomf liet doorschemeren. Hij bracht Moyra vervolgens met een licht duwtje weer terug onder haar klasgenoten de menigte in, alsof hij de klas nooit had opgehouden om haar voor zijn eigen belang even onder vier ogen te spreken, en richtte zich toen weer op de rest. Onderonsjes kwamen later wel, nu moest hij de niet-te-genieten mentor weer uit gaan hangen. Hij was het ook, kon er niets aan doen. En het lag vast aan het feit dat het merendeel uit deze klas hem niet zinde. Moest er weer zo'n klierige opmerking worden gemaakt, uiteraard. Met een strenge vingerknip wendde hij zich met priemende wijsvinger op Rhine. 'Jij moet op je tellen gaan passen, LaFee!' snauwde hij haar bitter toe.
'Je hebt al geen denderende indruk op me gemaakt - dat bijdehandte gedoe laat je nog dieper zinken. Je mag me bij Medusa dankbaar zijn dat ik met alle inspanningen van dien nog doe alsof je voor me bestaat!' Savadorie nog aan toe. Ze was voor hem vaker als lucht dan een persoon van vlees en bloed - had hij niet beter geweten, dan liep hij dwars door haar heen.
Nukkig nam hij zijn aktetas en schoudertas beter in de hand en baande zich een weg naar voren van de groep.

Het duurde thank Heavens niet lang voor het reusachtige bouwwerk van hun bestemming aan het eind van een lange straat opdoemde; een groot, bruinachtige huisvestiging. Niet eens zo opvallend als het niet zo was dat het leek alsof er in de drie verdiepingen drie huisjes op elkaar waren gestapeld, op de top versierd met een breed eikenhouten dak. Aan de voorkant keken rijen kleine schattige raampjes uit op de straat, aan de andere kant op de rand van een stil sereen woud. Mensen met nomaadachtige kenmerken liepen af en aan, door de brede ruit op de begane grond waar zich ook de kroeg bevond waren mensen te zien aan tafels die met elkaar lachten, aten en verhalen deelden. Ze waren zeker niet de enige, dat was nog wel het ergste. Om de buitenwereld - die absoluut niet wist van de ware aard van de jeugd die op zijn school rondliep, en die hij tot dusver altijd met een gemaakte lach en professionele houding de hemel in had geprezen als perfecte voorbeeldkinderen - te moeten laten tonen wat voor afvalras er daadwerkelijk onder zijn leerlingen schuilhield. En zijn eigen naar zijn hand geperfectioneerde imago zou er ook onder te lijden vallen; want ongetwijfeld dat hij zich de komende vijf dagen ten koste van de rust van de overige gasten schor zou moeten schreeuwen om het zooitje te kunnen handhaven. Verschrikkelijk. Hij wilde er al niet eens meer aan denken.

De waard - een witharig mannetje met glinsterende hemelsblauwe oogjes achter grote brillenglazen - stond hen al handenwrijvend op te wachten. Meteen viel Savadors gezicht in plooi, alle zeldzame vriendelijkheid in één keer uitstralend dat het voor menig persoon die wel beter wist overduidelijk zou zijn dat het niet meer dan loos acteerwerk was. Niet dat het hem iets kon schelen. Veel te hartelijk voor zijn doen groette hij de oude man, spreidde veel te hartelijk zijn armen en beende in een veel te hartelijk pasje op hem af om vervolgens een veel te hartelijk woordje te wisselen. Heel erg like a sir allemaal, zoals hij buiten de school veel beter bekend stond. Een hardwerkende oprechte man die vereerd mocht worden omdat hij zo'n grote school helemaal in zijn eentje kon leiden. De harde lesmethodes, leerlingen die hij tijd op tijd op water en brood in de kerkers schopte, de aanwijsstokken die hij om de zoveel lessen uit oncontroleerbare woede doormidden brak of naar iemands hoofd slingerde - dat werd allemaal in de doofpot gestopt.
De waard ontblootte in een uilskuikerig glimlachje zijn schandelijk vergeelde tanden - wat voor een zenuwtrekje bij Savadors linkeroog zorgde, al deed hij zijn best om de brede glimlach ook op zijn gelaat te houden - schuifelde treuzelig heen en weer en bewoog zich uiteindelijk met een verwelkomend gebaar naar de leerlingen aan de kant. Eindelijk.
Hij was de kleine oude man sneller voorbij eer hij de klas verbaal welkom kon heten - waren ze niet waard - en kwam tot stilstand in een klein smal halletje, waar hij kennelijk weer in zijn oude grimmige patroon was gevallen en nors naar een plek op de vloer onder een kapstok gebaarde. 'Spullen neerzetten en verzamelen aan tafel vier,' kwam er zeurderig uit. Daar zou hij de tevergeefse moeite op zich nemen om het een en ander toe te lichten - en daarmee hopelijk boven hun gerumoer uit te komen.

Tafel vier in de halflege kroegruimte was een lange tafel, anders dan de ronde kleinere tafeltjes in de rest van het vertrek. Genoeg zitplaatsen voor een hele klas. 'Stilte!' Hij maande ze niet tot stilte, nee; hij schreeuwde erom. Gefronsd ging zijn blik even opzij, merkte een man op die daar in een hoekje bivakeerde en hem vanonder een bontmuts aanstaarde. Zwak lacherig deed hij het volgende ogenblik een poging zichzelf te herstellen, susde hen toe met een zoetsappig 'stil maar', inclusief slap wuifgebaartje. Hij slaakte een verveelde zucht toen de man niet veel later erna de ruimte verliet en hij gewoon zichzelf weer kon zijn.
Goed. Informatie over de Verwerkweek. Eens zien hoe hij hen dat in hun domme hoofden zou overdragen. Ongegeneerd kwakte hij een aantal boekjes op tafel die hij uit zijn aktetas tevoorschijn haalde, dezelfde die iedereen had met alle nodige informatie erin. Voor het geval dat, en zodat hij zich in alle rumoer beter aan de richtlijnen van zijn eigen regeltjes kon houden. 'Goed - ik neem aan dat iedereen wel zo snugger genoeg is geweest om van tevoren alle voorschriften door te nemen. Op hoop van zegen dat dit ook daadwerkelijk het geval is.. al zal het me niet verrassen dat het ergens in een hoek onder jullie bed ligt te verstoffen, God's sake-' Het laatste mompelde hij er binnensmonds achteraan, meer op zichzelf gericht dan op iemand anders. Met een mini-plumeau stofte hij een zwartlederen brillenkoker af en schoof zorgvuldig een leesbril op het puntje van zijn neus, waarna hij met een diepere frons de verdere regels uit het opengeslagen boekje in zijn hand afging. 'Ik heb hier een aantal leenmobielen die ieder van jullie dienen te gebruiken als de dropping finaal misloopt - wat waarschijnlijk wel zo zal gebeuren. Geef er één door. Mijn persoonlijke nummer staat vermeld in het informatieboekje - heb je dat niet bij de hand.. hoe spijtig nou.' Hij was absoluut niet van plan zijn nummer te verhullen, hier midden in een kroeg met onbekende vreemdelingen. Moesten ze maar voorzorgsmaatregelen nemen. 'Om elf uur zijn alle lichten uit, uiterlijk negen uur zit iedereen hier beneden aan het ontbijt, geen geren, geen geschreeuw, geen schoonspringen op het bed, geen stelletjes, niet praten met de overige gasten, geen koprollen of ieder ander soort van dat wilde geflikflak - en verdere regels zijn wel bekend, hoop ik.' Dat hij er een paar typisch belachelijke regels ter plekke uit zijn duim zoog leek hem niet te baten. 'Ik ga nu vermelden wie bij wie op een kamer zit, dus opletten. Ik noem het niet een tweede keer op.' Hij rommelde even in zijn tas, haalde er een rol perkament uit, schoof zijn leesbril hoger op zijn neus en hield het op armlengte afstand om het peinzend te kunnen lezen. 'Rhine LaFee en Lune Okami, Enyana Luccas en Elveria Down, Dominic Fedelmiet en Sasuke Uchiha, Nina Maiy en Erza Scarlet, Moyra Kasane en Wren Maráz - en Lie, Jake Patreus en Zack Fair; jullie gaan met z'n drieën op een kamer.' Hij liet het perkament iets zakken om zijn strenge blik vanover zijn bril even kort over de drie jongemannen te laten glijden. Hij had geen andere keus, kon ook moeilijk één joch een kamer voor zichzelf gunnen. Dat zou ook niet helemaal eerlijk tegenover de anderen zijn. 'Jullie zijn nu vrij je spullen naar jullie toegewezen kamers te brengen. Binnen nu en anderhalf uur verwacht ik iedereen weer beneden voor het avondmaal en het gezamelijke spel.' Ja, Bingo; hij moest toch iets? Beh, saai! Miepmiep. Stelletje zeurkousen. Goed genoeg voor hun kaliber.

[ Mijn volgende post zal geen RPG-post zijn, maar een uitleg over de Bingo - en als dat gedaan is, is het topic voor maandag daarbij afgesloten.
&Mensjes die nog niet hebben gepost en graag nog mee zouden willen doen, kan ik later altijd nog met een roommate indelen.
Dus het is niet zo dat u niet meer in dit topic of latere mag komen ]

Ik ga de volgende mensen een PB sturen met een vijftal nummers;

M o y r a
L i e
N i n a
W r e n
L u n e
J a k e
S a s u k e
L i g h t n i n g
R h i n e
D o m i n i c
Z a c k
E n y a n a
S h e r y l

Dit zijn de nummers die op je Bingo-kaart staan.
Let erop dat ik de PB ook echt enkel naar de boven genoemde accounts stuur, en dus niet naar één van uw dubbelaccounts(!)
Zodra u mijn PB ontvangen hebt, hoeft u enkel de nummers te quoten en in dit topic te plaatsen. Het is dus niet nodig om er een RPG-post van te maken, maar als u dat wel graag wilt dan houd ik u niet tegen. Zolang de nummers wel duidelijk zichtbaar zijn is het goed.
Zodra alle mensen hun nummers hebben geplaatst, plaats ik een 'trekking' van tien nummers. Komen alle vijf nummers van je kaartje in de nummers van de trekking voor, roept u "Bingo!", bent u de gelukkige winnaar en wint u deze prijs~